50 lat temu sytuacja epidemiologiczna chorób zakaźnych w Polsce była zła. Dla jej zobrazowania wystarczy wymienić kilka najbardziej znamiennych przykładów, jak panująca wtedy w kraju, największa w Europie, epidemia błonicy; wysoka zapadalność na poliomyelitis, z największą z notowanych kiedykolwiek w Polsce epidemią tej choroby w roku 1958; endemiczne występowanie duru brzusznego, z roczną zapadalnością rzędu 20 kilku na 100 000 i liczbą zachorowań 5 000 do 6 000. Klasyfikowało to Polskę w szeregu krajów o najwyższej zapadalności na dur brzuszny w Europie. Nie przebrzmiały też jeszcze echa wojennej epidemii tyfusu plamistego(że użyję historycznej nazwy). Występowało rocznie jeszcze kilkaset zachorowań w postaci nawrotowej, stwarzających zagrożenie w razie nasilenia się wszawicy. Nie wygasła także jeszcze epidemia malarii z lat 1946 - 49,
chociaż wkrótce nastąpiło wykorzenienie rodzimej zimnicy. Wirusowe zapalenie wątroby było w fazie endemiczności wysokiej, z wzrastającą zapadalnością, która osiągnęła szczyt w 1964 roku.(W tym czasie 97% dwudziestolatków było uodpornionych przeciw WZW typu A. Z tego tylko niespełna 10% w wyniku klinicznego przechorowania. Reszta zaś w następstwie zakażenia bezobjawowego. Co świadczy o bardzo dużym rozpowszechnieniu wirusa w populacji.). Wysoka zapadalność na odrę powodowała, że pomimo obniżającej się śmiertelności na tę chorobę, liczba zgonów sięgała kilkuset rocznie. Niedobra była również sytuacja epidemiologiczna szeregu innych groźnych chorób zakaźnych takich jak na przykład płonica, tężec, zatrucie jadem kiełbasianym, czy inwazyjnych, jak np. włośnica. Dziś większość tych chorób jest w stadium eliminacji, bądź bliska tego stadium, albo przynajmniej znajduje się pod kontrolą w formie powstrzymywania, czyli utrzymywania zapadalności na
możliwym do przyjęcia poziomie endemicznym. Uległa zmniejszeniu nie tylko liczba zachorowań ale i liczba zgonów powodowanych przez choroby zakaźne. Obecnie stanowią one zaledwie 0,7 do 0,8% ogółu zgonów w kraju i w tym aż 40% stanowią zgony z powodu
gruźlicy. Polska uzyskała certyfikat WHO za eliminację polio. Ostatnie pojedyncze zachorowania wywołane dzikim wirusem wystąpiły w 1982 i 84 roku. Błonica , po odpryskach epidemii na terenie byłego Związku Sowieckiego w połowie lat 90-tych i jednym przypadku importowanym w roku 2000, nie występuje w Polsce już od kilkunastu lat, w naszym województwie zaś od ponad 30 (tj. od 1972 roku). Od szeregu lat rejestruje się w naszym kraju tylko kilka, wyjątkowo kilkanaście zachorowań na dur brzuszny. Na obszarze dzisiejszego województwa kujawsko-pomorskiego ostatnie dwa przypadki zarejestrowano 11 lat temu. Uzyskane osiągnięcia można wiązać z działaniami takimi jak epidemiologiczne opracowanie ognisk epidemicznych i ich likwidacja, nadzór nad nosicielami zarazków; szczepienia ochronne wykonywane od lat w wysokich, budzących podziw odsetkach, zarówno w ramach stałego programu szczepień, jak i podczas akcji szczepień podejmowanych w przypadkach szczególnych zagrożeń epidemicznych. Wiązać je należy także z poprawą stanu sanitarnego, zwłaszcza w zakresie zaopatrzenia ludności w bezpieczną pod względem sanitarnym wodę i żywność, usuwania i unieszkodliwiania nieczystości i odpadków, jak również z leczeniem etiotropowym chorych i nosicieli, zastosowaniem insektycydów i nadzorem weterynaryjnym nad zwierzętami.
.