29. FAZY I FORMY INTERAKCJI.
Fazy interakcji:
otwarcia:
zwrócenie uwagi na inicjującego interakcję
problem wzajemnej identyfikacji wchodzących w interakcję (dokonuje się na bazie podzielanej wiedzy)
komunikowanie emocji
wprowadzenia tematu:
konwersacja będzie ciekawsza gdy zwrócimy uwagę na typ tematu
wspólny, akceptowany temat (uzgodnienie, że to jest temat ważny)
element planowania konwersacji
zamknięcia:
jest trudniejsze i bardziej problematyczne niż otwarcie
ważne są różnice społeczne między uczestnikami (odmienne sposoby komunikowania się mężczyzn i kobiet)
ważne czy interakcja ma zmierzać do podtrzymania konwersacji, czy do jej zerwania
zamknięcie głównego tematu rozmowy
zakomunikowanie, że temat został zamknięty
przejście do ostatecznego zamknięcia konwersacji
pojawia się podziękowanie za interakcję
komunikowanie uczuć, akceptacji
komunikowanie możliwości kolejnej interakcji
Fazy interakcji wg Turnera:
proste następstwo gestu i odpowiedzi
odnosi się do etapu sprawdzania przez osobę działającą swego gestu i odpowiednio korekty znaczenia gestu
Formy interakcji (Don Handelman):
-> Handelman wymienia 3 komponenty interakcji:
czy istnieje gotowość uczestników do zogniskowanej aktywności
temat interakcji
rozdzielenie, wyodrębnienie podziału ról (nadawca-odbiorca, działający-obserwator)
-> formy interakcji to konfiguracje tych komponentów interakcji:
wykluczenie osoby:
gdy brak powyższych komponentów
osoba jest milcząca
uczestnicy wykluczają partnera przez rozpoczęcie interakcji z kimś innym
włączenie osoby:
gdy osoby nawzajem wskazują, że są otwarte na dalszą interakcję lecz brak jest tematu i podziału ról
ograniczona możliwość dalszej interakcji
3. odrzucenie tematu:
gdy jeden uczestnik włącza drugiego w zogniskowaną aktywność
minimalna negocjacja
partner nie przyjmuje tematu lub roli „następnego mówiącego”
4. pomieszanie tematu:
gdy uczestnicy są otwarci na interakcję, lecz rozdział ról nie jest skoordynowany
brak porządku mówienia
tematy są niepowiązane ze sobą
5. zastąpienie tematu:
partnerzy nie tylko są otwarci na interakcję, lecz role słuchacza i mówiącego są już skoordynowane mimo braku zgody co do tematu
aktywne poszukiwanie tematu
6. narracja:
otwartość partnerów na interakcję, lecz temat jest kontrolowany przez mówiącego, a słuchacz ciągle sygnalizuje uwagę skierowaną na wypowiedź mówiącego
7. wymiana:
partnerzy otwarci na interakcję, akceptują temat, przyjmują role nadawcy i odbiorcy
30. TYPY INTERAKCJI:
niezamierzone
zamierzone, czyli kierowane:
nakierowane na pewne działania
zamiar rozwija się wraz z procesem działania
nakierowane na wartość, którą jest sam uczestnik interakcji
podział na:
interakcje kierowane zdaniem ( działający kierują się ku jakimś wartościom, ku jakimś celom; ochrona czy lansowanie określonego znaczenia własnej osoby jako wartości jest co najwyżej środkiem ale nie celem interakcji; interpretacja odbywa się tu na poziomie powierzchniowym - akceptuje się znaczenia otwarcie komunikowane przez partnera)
interakcje kierowane tożsamością (celem uczestnika jest kontrolowanie doświadczenie znaczenia własnej osoby przez partnera; interpretacja może dokonać się na dwóch poziomach: empatycznym - partner inne znaczenie sam przypisuje swojemu działaniu, a inne znaczenie tego działania wskazuje swojemu partnerowi, oraz na poziomie diagnostycznym - uczestnik interakcji dokonuje interpretacji różnej od znaczeń otwarcie komunikowanych przez partnera i jednocześnie zakłada, że partner nie jest ich świadomy)
interakcje kierowane wartościami jako takimi
interakcje kierowane specjalnym rodzajem wartości, jaką stanowi sam uczestnik interakcji.
31. NEGOCJACJE W INTERAKCJI:
proces, w którym pojawia się seria ofert i odpowiedzi, aż zostanie podana taka, która odpowiada obydwu stronom
negocjacje są rezultatem zaangażowania uczestników, dążących do osiągnięcia zgodnych definicji sytuacji ze względu na wspólny cel czy zadanie lub osobne cele uczestników interakcji, których realizacja uzależniona jest od działania partnera i dlatego musi być ono kontrolowane przez wzajemne nakłanianie do przyjęcia danego znaczenia zdarzeń i obiektów
podtrzymywanie porządku jest wymogiem, który sprawia, że wchodzimy w konwersacji w negocjacje
typem idealnym jest wypytywanie mające na celu rekonstrukcję faktów, np. lekarskie, sądowe, socjologiczne
negocjacje mogą przyjmować różne formy: targowania się, zawierania ugody, zawierania transakcji, pośredniczenia, wymiany, zmowy, cichego porozumienia, zawierania układów
zakłada zawsze pewne nienegocjowalne tło
istotne są dwa czynniki:
czy uczestnicy mają świadomość zachodzenia negocjacji
o przebiegu negocjacji będą decydować pewne techniki
32. PROCES NAZNACZENIA SPOECZNEGO W INTERKCJI:
czyn może być poddany wielu interpretacjom, a to, czy zostanie uznany za czyn dewiacyjny rozstrzyga się w procesie interakcji
LEMERT -> koncepcja dewiacji wtórnej:
dewiacja jako proces interakcyjny
jedna z pierwszych koncepcji w ramach nurtu naznaczenia społecznego
rozróżnienie na dewiację pierwotną i wtórną opierało się na próbie rozdzielenia zjawisk społecznych i procesów psychicznych przed i po dopuszczeniu się przez jednostkę zachowania naruszającego normę
dewiacja pierwotna (fakt naruszenia jakiejś normy; czyny wykonywane mogą mieć wiele uwarunkowań, które prowadzą do interakcji dewiacyjnej; Lemerta interesuje nie sam fakt naruszenia normy ile społeczna reakcja pojawiająca się w momencie uznania jakiegoś zachowania za naruszające normy społeczne)
dewiacja wtórna (konsekwencje, które określić można mianem reakcji jednostki na społeczne reakcje wobec jej zachowania; stanowi efekt procesów społecznego naznaczania)
konsekwencją naruszenia norm społecznych, a raczej uznanie przez grupę, że talie naruszenie miało miejsce jest wkroczenie instytucji kontroli społecznej
jedną z konsekwencji działania instytucji kontroli społecznej jest nadawanie jednostkom etykiet dewiantów
naznaczenie jednostki jako dewianta i traktowanie jej jako dewianta prowadzi z czasem do tego, iż zaczyna ona wierzyć, że rzeczywiście jest tym kimś, za kogo uznało ją otoczenie