Prokura
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Prokura - specjalny rodzaj pełnomocnictwa dla osoby fizycznej posiadającej pełną zdolność do czynności prawnych (prokurenta), którego udzielić może każdy przedsiębiorca podlegający wpisowi do rejestru przedsiębiorców (w Krajowym Rejestrze Sądowym). Prokura upoważnia do dokonywania wszelkich czynności (sądowych i pozasądowych) związanych z prowadzeniem przedsiębiorstwa. Z czynności tych wyłączone jest zbywanie i obciążanie przedsiębiorstwa i nieruchomości, co do których konieczne jest pełnomocnictwo szczególne.
Prokury nie można przenieść na inną osobę, prokurent może natomiast udzielić innej osobie pełnomocnictwa szczególnego do poszczególnej czynności.
Podmioty uprawnione do udzielania prokury mogą także udzielać zwyczajnych pełnomocnictw.
Spis treści [ukryj] |
prokura łączna - dla dokonania czynności prawnej konieczne jest współdziałanie wszystkich prokurentów. W praktyce funkcjonuje także, zaakceptowana przez Sąd Najwyższy, prokura łączna nieprawidłowa, która polega na tym, że dla dokonania czynności konieczne jest współdziałanie prokurenta z inną osobą, która prokurentem nie jest (np. z członkiem zarządu, wspólnikiem);
prokura oddziałowa - zakres umocowania prokurenta ograniczony jest do zakresu spraw wpisanych do rejestru oddziału przedsiębiorstwa.
Prokura powstaje z chwilą jej udzielenia na piśmie pod rygorem nieważności, sam wpis do rejestru ma jedynie charakter potwierdzenia.
W spółkach osobowych dla ustanowienia prokury konieczna jest zgoda wszystkich wspólników mających prawo prowadzenia spraw spółki, a w spółkach kapitałowych - zgoda wszystkich członków zarządu.
Dla odwołania prokury wystarcza oświadczenie - odpowiednio - jednego wspólnika lub członka zarządu.
Prokura wygasa na skutek wykreślenia przedsiębiorcy z rejestru, a także ogłoszenia upadłości, otwarcia likwidacji oraz przekształcenia przedsiębiorcy oraz wraz ze śmiercią prokurenta. Częściowa lub całkowita utrata przez prokurenta zdolności do czynności prawnych również powoduje wygaśnięcie prokury.
Prokura uregulowana jest obecnie w art. 1091 - 1099 kodeksu cywilnego.
Przedstawicielstwo
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przedstawicielstwo polega na tym, że czynność prawna dokonywana zostaje przez osobę zwaną przedstawicielem, w imieniu osoby zwanej dalej reprezentowanym, oraz że pociąga za sobą skutki bezpośrednio dla reprezentowanego. Przedstawicielstwo może opierać się na ustawie (przedstawicielstwo ustawowe) lub na oświadczeniu reprezentowanego (pełnomocnictwo). Przykładowo: przedstawicielem ustawowym małoletnich dzieci są ich rodzice, natomiast prokurent jest pełnomocnikiem przedsiębiorcy podlegającego obowiązkowi wpisu do rejestru przedsiębiorców.
Zakres działania przedstawicielstwa może obejmować wyłącznie prowadzenie działalności w zakresie reklamy i promocji przedsiębiorcy zagranicznego ( art. 94 Ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, Dz. U. z 2004 r. Nr 173, poz. 1807 ).
Ustawa Prawo prywatne międzynarodowe z 1965 roku przewiduje, że upoważnienie rodziców do reprezentowania dzieci pozostających pod władzą rodziców podlega prawu ojczystemu dziecka, upoważnienie przysposabiającego - prawu ojczystemu przysposobionego, a opiekuna - prawu ojczystemu dla której opieka została ustanowiona.
Wspomniana ustawa nie wskazuje prawa właściwego dla pełnomocnictwa. W doktrynie wskazuje się, że pełnomocnictwo podlega prawu wybranemu przez mocodawcę, a gdy ten nie dokona wyboru - prawo miejsca działania pełnomocnika. Jeżeli dana osoba zawodowo trudni się działalnością w charakterze pełnomocnika, wtedy prawem właściwym jest miejsce stałej siedziby[1]. Skutki działania bez umocowania lub działania z przekroczeniem przedstawicielstwa oceniane są według statutu pełnomocnictwa.