Region i jego dziedzictwo
Każdy z nas uczestniczy jednocześnie w rozmaitych typach kultury: jesteśmy mieszkańcami świata (i za swoje uważamy to, co ludzkie), utożsamiamy się z kulturą europejską i jej wartościami, współtworzymy kulturę określonego narodu, na co dzień budujemy nasze rodzinne tradycje, mikrofolklor grupy rówieśników, należymy do organizacji czy stowarzyszeń, tworząc w ten sposób kulturę w mikroskali. Rozpoznajemy świat wokół siebie - własne miasto czy wieś, najbliższą okolicę, wraz z jej lokalną historią, kulturową pamięcią - czyli to wszystko, co składa się na kulturę regionalną i określa jej charakter.
Kultura regionalna na początku XXI wieku stała się jednak zjawiskiem, które wymaga objaśnień. Doświadczenie wykorzenienia, konieczność opuszczenia zamieszkiwanego dotąd miejsca było i jest powszechne, ale w XX wieku stało się udziałem i doświadczeniem ludzkości i w niespotykanej wcześniej skali. Przyczyniły się do tego wojny i wysiedlenia, emigracja polityczna i ekonomiczna.
Poczucie wykorzenienia ma też swoje przyczyny w innym zjawisku współczesnej kultury - globalizacji. Prawie wszystkie granice stały się łatwiejsze do pokonania niż kiedykolwiek, zatarła się tożsamość miejsca, w którym przebywamy, oraz wyróżników, które nas określają. Role społeczne, miejsca pochodzenia, przynależność religijna nie są już tak oczywiste i jednoznaczne jak przed stu laty. Współczesność pełna jest pytań o tożsamość. W jaki sposób w takim razie mamy traktować takie zjawisko, jak kultura regionalna?