Charakterystyka interakcji implant a tkanka
We współczesnej implantologii zwraca się szczególną uwagę na istniejący od dawna problem szybkiej degradacji oraz postępującej dysfunkcji implantów. Kluczową rolę w procesie przerostu implantu tkanką kostną pełni warstwa zewnętrzna, mająca bezpośredni kontakt z osteocytami. Osteokondukcja komórek kostnych uwarunkowana jest przez strukturę warstwy wierzchniej (grubość, chropowatość, wielkość porów), jej własności mechaniczne oraz sposób naniesienia. Aby nastąpiła osteointegracja powinny być zachowane określone warunki w tym m.in. odpowiednie względne relacje odkształcalności i unikanie stress-shieldingu w otaczającej implant tkance kostnej, a także bioakceptowalność. Właściwe relacje odkształcalności otrzymuje się przez odpowiedni dobór wzajemnej sztywności (moduł sprężystości, ukształtowanie geometrii przekroju). Jednak zbyt duża podatność implantu wprowadzanego powoduje występowanie znacznych naprężeń stycznych w warstwie przejściowej, które niszczą świeżą strukturę tkankową. Zgodnie z doniesieniami literaturowymi optymalne jest stosowanie jako warstw wierzchnich tlenków i azotków metali, węgla nanokrystalicznego oraz ceramik, w tym hydroksyapatytu (HA). Niestety występuje nadal wiele problemów: odspajanie się warstwy, jej pękanie czy optymalny dobór struktury. Duże nadzieje pokładane są w warstwach nakładanych techniką zol-żel, w tym z udziałem kostnopodobnego HA lub tlenków metali.