Wnioski:

1. Na wyjściu mostka Graetza pojawia się napięcie tętniące od zera do wartości maksymalnej. Wskutek prostowania dwupołówkowego nie występują przerwy pół-okresowe, tak jak miałoby to miejsce gdyby zastosować jedynie szeregowo włączoną pojedynczą diodę. Jednak napięcie pojawia się na wyjściu mostka dopiero, gdy napięcie zasilające przekroczy pewną graniczną wartość.

Jest to związane z faktem, iż dioda krzemowa przewodzi prąd dopiero po przekroczeniu przez przyłożone do niej napięcie pewnej wartości progowej. Jak pokazał oscyloskop w naszym przypadku napięcie zmienne pojawiało się na wyjściu mostka w chwili, gdy wejściowe napięcie przekraczało 0,086 V. Stanowi to wartość zadziwiająco niską, być może nastąpił błąd w odczycie, jednak nie możemy tego teraz zweryfikować.

2. Gdy podłączymy kondensator filtrujący tętnienia napięcia wyjściowego są zależne od obciążenia. Okazuje się że im silniej obciążymy zasilacz (damy mniejszy opór i popłynie większy prąd) to tętnienia napięć wzrosną. Można wyobrazić sobie, iż silniejsze obciążenie będzie powodowało, iż rozładowywanie kondensatora następować będzie w coraz krótszym czasie, przez co zanim napięcie zacznie ponownie dążyć do wartości maksymalnej i kondensator znów się naładuje, zdąży on się silniej rozładować.

Zależność tętnień napięcia można opisać przybliżonym wzorem:

Zatem zwiększając opór, a więc zwiększając prąd, doprowadzamy do coraz silniejszych tętnień napięcia. Stąd w zasilaczach dużej mocy należy stosować kondensatory o bardzo dużych pojemnościach.

3. Niestety nie udało się nam zaobserwować efektu stabilizacji napięcia za pomocą diody Zenera, gdyż układ nie był w stanie wysterować diody mając zbyt niskie napięcie maksymalne. W związku w tym na diodzie odkładało się jedynie minimalne napięcie bez widocznego efektu stabilizacji. Nie możemy zatem podać ani napięcia Zenera, ani rezystancji dla której stabilizacja jest najlepsza, gdyż dla wszystkich rezystancji nie przekraczamy napięcia Zenera na diodzie.

Wstęp:

W sieci elektroenergetycznej posiadamy napięcie przemienne, które łatwo jest transformować i przesyłać na duże odległości. Jednak ponieważ często zachodzi potrzeba zasilania układów elektronicznych napięciami stałymi, buduje się odpowiednie zasilacze.

Najprostszy jest zasilacz jednopołówkowy - składa się po prostu z szeregowo w obwód włączonej diody prostowniczej. Niestety ma on praktycznie same wady, bowiem niewykorzystywana jest połowa energii okresu napięcia wejściowego, a ponadto narażamy układ zasilania i odbiornika na ogromne skoki napięcia (co szczególnie jest niebezpieczne gdy w układzie występuje czułe elementy indukcyjne).

Zasilacz dwupołówkowy, budowany obecnie praktycznie zawsze na mostku Graetza, jest rozwiązaniem które pozwala uzyskać napięcie stałe, wykorzystując prawie cały okres napięcia zasilania (poza okresem gdy napięcie jest niższe od napięcia przewodzenia diód zastosowanych w mostku). Mamy tutaj jednak cały pulsowanie napięć - od 0 do wartości szczytowej. Pulsowanie odbywa się w częstotliwością dwukrotnie większą od częstotliwości napięcia zasilającego.

Włączając kondensator w nasz układ równolegle to odbiornika otrzymamy dolnoprzepustowy filtr RC. Tętnienia napięć staną się niewielkie, będąc zależnym jednak od obciążenia i pojemności zastosowanego kondensatora. Im obciążenie będzie wyższe a kondensator będzie miał mniejszą pojemność, tym tętnienia napięć będą stawały się coraz większe.

Jeśli włączymy w układ diodę Zenera, okaże się że powyżej napięcia przebicia Zenera na diodzie będzie odłożone stałe napięcie, zmieniać się ono jedynie będzie na włączonym z nią szeregowo w obwód pomocniczym oporniku. Zatem zasilając układ z zacisków diody Zenera otrzymamy bardzo dobrze wyprostowane i ustabilizowane napięcie.

---