Formalizm rosyjski, sztuka jako chwyt, Wiktor Szkłowski; rozróżnienie poezji od literatury, trzeba myśleć o poezji w kategoriach swoistości, oddzielenie poezji od prozy, „chwyt udziwnienia” dezautomatyzowanie świata ( jego postrzegania), poetyka - refleksja nad chwytami, poezja jest sposobem myślenia przy pomocy obrazów, oszczędnością sił umysłowych, potęgując doznania estetyczne, nie liczy się to co ukazane ale zatrzymanie uwagi, Szkłowski odrzuca potiebnie, który twierdzi ze poezja = obrazy= symboliczność. Obraz poetycki ma wywołać większe wrażenie, sztuka jest sposobem przezwyciężania rzeczy, a nie jest ważne to co jest stworzone w sztuce, formalizm rosyjski polega na odautomatyzowaniu rzeczywistości, Wiktor Szkłowski przedstawił w swoim dziele chwyt konia, który jest narratorem, który myśli jak człowiek, przedstawił strategię zaistniałą z punktu widzenia konia, chodzi o widzenie rzeczywistości z innego punktu niż widziało się ją do tej pory, a nie o poznawanie jej, konstrukcja udziwnienia może przebiegać na różnych piętrach, język poezji jest językiem obcym dla świata, we wzniosły sposób możemy opisać to, co jest niskie, jeżeli chwyt staje się regułą przestaje być chwytem.
Formalizm amerykański, herezja parafrazy, nowa krytyka, Brooks; przedstawia nową krytykę, herezje parafrazy, najlepszym, najbardziej pożądanym czytelnikiem jest krytyk - jest on kompetentny i uprzywilejowany, esej mówi o strukturze poezji, to nie krytyk tworzy, on tylko „analizuje” to co jest już stworzone, krytyk pełni rolę „dookreślenia” wiersza, to co jest poetyckie powstaje na podobieństwo tego, co jest w rzeczywistości, parafraza jest złem, które sprowadza do treści, a nie widzi wiersza jako struktury, parafraza staje się filozofią, teoria, nauka, a przecież wiersz to całkiem cos innego, Brooks chce widzieć wiersz jako dramat, a nie jako monolog, to my czytelnicy ( krytycy) mamy widzieć w wierszu akcję, nie ma być statycznego rejestrowania, ale mamy dostrzec w wierszu ruch, akcje, dynamikę, parafraza jest elementem, próbą, nie wyczerpuje całego wiersza, utwór jest jednością, wewnętrzną prawdą w procesie interpretacji wiersza należy oddać oraz „wygrywać różne napięcie”, nowa krytyka ceni poezję klaryczna, krytyk musi zrozumieć literacki świat, pokazuje wewnętrzny świat wiersza, opowiada wiersz, krytyka jest to działalność badawcza, ścisła, potrafi zmusić, ze zobaczymy w wierszu więcej, niż byśmy chcieli, niż do tej pory widzimy, krytyk jest jedynym kompetentnym odbiorcą wiersza, poeta jest tylko katalizatorem, nie jest tu najważniejszy, formalizm amerykański odnosi się do krytyki ogólnie, ale w szczególności do poezji, parafraza nie może być jednak jedynym sposobem przybliżania wiersza, jest - była krytykowana bo akcentowała wymiar poetycki, polski przedstawiciel to Czesław Miłosz, parafraza - omówienie, przedstawienie w innej formie, herezja - głos niezgody z duchem kościoła, opowiadanie utworu to herezja, poeta - wiersz - krytyk
Hermeneutyka, tekst i interpretacja; hermeneutyka jako sztuka interpretacji literatury, sztuka tłumaczenia sensu, wyrzekanie się podmiotowości, nieuzbrojeni w żaden aparat analityczny, hipokryzja przenika hermeneutykę, ważna jest dialogiczność - tekst - odbiorca, część powinna być zrozumiana jako całość, a całość zrozumiana jako część, łączy się z sensem i kontekstem, język wyznacza granice świadomości, hermeneutyka zajmuje się tekstem, który ma swoje miejsce w historii, tekst ma moc, a język jest bytem, charakter interpretacji się zmienił na pożytek innych nauk, poszerzane są granice literatury, jak się ma intencja autora do intencji tekstu, najprostsza relacja to tłumaczenie autora z innego języka, jednak interpretacja ewoluuje, interpretacja jest bytem samodzielnym, bo ten, kto tłumaczy, tworzy tekst, zinterpretowany, interpretator jest potrzebny aby zrozumieć tekst, stwarza dzieło przyjaznym, jest ono bardziej dostępne, jest pośrednikiem, znosi obcość wiersza, służy tekstowi, negocjator tłumaczy niezrozumiały tekst, interpretator musi scalić horyzont tekstu i horyzont czytelnika, my już nie tylko czytamy dane tekst, ale także odnosimy go do naszej obecnej sytuacji w jakiej się znajdujemy, a negocjator powinien tak przedstawić tekst, by każdemu z osobna przybliżyć zrozumienie, hermeneutyka pochwala kompetentne czytanie, przez osobę do tego powołaną, literatura ma być czymś więcej niż mową, niż sensem, hermeneutyka nie jest redukcjonistą, w centrum jest sens, a nie intencja autora, rezygnuje się z odtwarzania rzeczywistości, dialogiczność; tekst - odbiorca, dzieło samo w Sobienie może istnieć, domaga się interpretacji, znaczenie ( rekonstrukcja zdarzeń na podstawie analizy), sens interpretacja ( to co ostateczne)