Śmiało mogę powiedzieć, że dziś przez nasz dom prze­toczyła się burza z pioruna­mi. Nie wiem, co się stało, ale byliśmy dziwnie rozdrażnieni. Wszystko zaczęło się od powrotu taty z pracy. Był zły - nie wiado­mo dlaczego. Najgorsze jest to, że wcale nie chciał się do tego przyznać. No, ale ja już swoje wiem. Zresztą, kto, jak kto, ale dzieci natychmiast wyczuwa­ją humory rodziców. Moje przy­puszczenia potwierdziły się pod­czas obiadu. Tatuś był wyjątkowo nierozmowny. Na niektóre pyta­nia Marty odpowiadał, że jest zmęczony. Całe to zmęczenie - minęło jednak zaraz po wej­ściu do warsztatu. Już po chwi­li usłyszałem:

• Kto ruszał moje narzędzia?

• Nie mam pojęcia - odpowie­działa mama, nie odrywając się od przygotowań do podwieczor­ku.

- Kubaa... proszę o klucz numer 15! - powiedział tak, że poczułem zimno na plecach.

„Ciekawe, skąd wie, że tam byłem?" - pomyślałem. „Przecież wszystko odłożyłem na swoje miejsce". - Kubaa! - powtórzył nieco głośniej.

- Zaraz, wkładam buty - odpowiedziałem, zastanawiając się, co do licha mogłem z nim zrobić? Z sercem na ramieniu wszedłem do warsztatu, prosząc
Korneliusza, „żeby klucz leżał na swoim miejscu".

- „Piętnastka"? Już poda­ję... - serce zabiło mi moc­niej, kiedy zobaczyłem, że
zostało tylko miejsce po „15". - Tatuś dzisiaj tu coś robił? - naiwnie zapytałem.

- Nie, Kubusiu. Nic tutaj ani dziś, ani wczoraj nie robiłem. A ty?

- Ja? - zająkałem się. Potrzebowałem na chwilkę tylko mały śrubokręt, o ten, z czerwoną rączką - wskazałem na narzędzie leżące po prawej stronie skrzyn­ki. - Pożyczyłem na chwilkę i zaraz zwróciłem.

• Ciekaw jestem w takim razie, gdzie podziała się „piętnastka"?

• Mnie to też zainteresowało - ożywiłem się.

Kuba, jeśli w ciągu dziesię­ciu minut klucz nie wróci na swo­je miejsce, proszę abyś za karę do końca dnia został w swoim poko­ju - zakończył coraz bardziej zde­nerwowany.

Nie, tego już było za wiele. Nie brałem żadnego klu­cza i miałem zamiar zaraz to udowodnić, ale niestety spojrzenie taty miało dzi­siaj atomową siłę rażenia. Odwróciłem się i posze­dłem do góry. Chciało mi się płakać, ale Marta, jak chyba wszystkie dziewczyny świata, musiała włożyć nos w nie swoje sprawy.

- Mamuś, Kuba będzie zaraz beczał! - popisywała się.

Kuba, buty! Z warsztatu do mieszkania w tych samych butach? - zaczęła mama.

Rzeczywiście z apomnia­łem zdjąć. Jednak po niesłusz­nym posądzeniu tatusia, mamu­sia mogła „odpuścić" nieszczęsne buty...

- Zmówili się albo co? - mruk­nąłem do siebie. „Co się stało
z tym kluczem?" - zastanawia­łem się, idąc do pokoju. „Jak to możliwe, przecież go nie rusza­łem. Zabrałem na chwilę śrubo­kręt i wyszedłem. Później wró­ciłem, odłożyłem i zamknąłem skrzynkę" - odtwarzałem, chyba po raz setny wczorajsze popołu­dnie. „A poza tym chyba jednak tatusia coś ugryzło. Nigdy się tak nie denerwował, kiedy brałem to i owo z jego narzędzi. Nie wiem o co chodzi, naprawdę nie rusza­łem żadnego klucza".

• Kuba, podwieczorek! - zawo­łała mama.

• Dzisiaj Kuba dziękuje za pod­wieczorek - poinformował tatuś.

• Ależ skąd?! - wyprysnąłem z pokoju. - Już siadam do stołu.

• Usiądziesz, jak przypomnisz sobie, co zrobiłeś z kluczem - oznajmił.

• Nic nie zrobiłem, nawet go nie dotknąłem - odpowiedzia­łem.

• Doskonale wiesz, że nie zno­szę kłamstwa - powiedział sta­nowczo tatuś. - Wracaj do sie­bie.

Tego już było za wiele. Nie mam jeść podwieczorku tylko dla­tego, że tatusiowi wydaje się, że... Chciało mi się płakać i krzyczeć. Ale nie zdążyłem, bo nagle do roz­mowy wtrąciła się mamusia.

- Może jesteś trochę niespra­wiedliwy. Owszem, Kuba ma na swoim koncie wiele głupstw, ale nie przypominam sobie, żeby kła­mał. Skoro mówi, że oprócz śru­bokrętu niczego nie ruszał, to na pewno tak było - zakończyła zdecydowanym głosem.

- „Hm, zanosi się na coś poważniejszego" - pomyślałem. „Zmykam do siebie, bo jeszcze nakryją mnie, jak podsłuchuję i będzie jeszcze gorzej".

Z pokoju nie było słychać, o czym rodzice rozmawiają na dole. Tym bardziej że wścibska Marta, którą również odesłano do siebie, co chwilę niby to musiała korzystać z łazienki. Już ja ją znam! Na pewno liczyła, że coś usłyszy. Po jakimś czasie widzia­łem tatusia spacerującego po sadzie tam i z powrotem. „Coś nie tak" - pomyślałem. „W normalnych okolicznościach mamusia pobiegłaby ze swetrem, bo jest zbyt chłodno, żeby wychodzić w koszuli. Tym razem nic takiego się nie stało". Po chwili Marta oberwała za to, że zapomniała podlać kwiaty. Popłakała się. - Przycisz o kilka decybeli to ryczenie. Nie mogę się skupić! - zawołałem, pukając w ścianę.

- Jesteś niewrażliwym egoistą, do tego krętaczem! - wykrzyczała jednym tchem.

Tego już było za wiele.

• Czy widziałaś kiedyś wraż­liwego egoistę? Jedno wyklu­cza drugie, lepiej zastanów się, co mówisz - zawołałem. - A co do krętacza, odwołaj to natychmiast!

• Ani mi się śni!

• Pożałujesz!

• Cisza! Od tej chwili ani sło­wa! - zakończyła nasz spór mamu­sia.

• To wszystko przez ciebie! -nie dawała za wygraną.

Po kilkunastu minutach tatuś wrócił do domu. Długo siedzieli w salonie i rozmawiali. Chwilę potem usłyszałem:

- Kuba, mogę wejść? - zapy­tał tatuś, wsuwając nieśmia­ło głowę między drzwi a framu­gę. - Widzisz Kubuś - zaczął.

• Czasami, tak to jest, że kiedy dorośli nie mają humoru, robią się nieznośni. Chciałem cię bardzo przeprosić. Tak mi wstyd, że z powodu jednego klucza wynikło tyle nieporozumień. Przepraszam, synku - otworzył najszerzej jak umiał ramiona i przytulił mnie mocno.

• Wybaczasz mi? - zapytał.

Kiwnąłem głową.

• Kubuś, ale dlacze­go się nie odzywasz? - zapytał zdziwiony.

• Mam zakaz mówienia, to sprawka mamusi - szepną­łem tacie w ucho.

W tym samym momencie usłyszałem wybuch śmiechu w pokoju Marty. Najwyraźniej żeńska część domu również dochodziła do porozumienia. „Uff, jak to dobrze, że znów będzie tak jak dawniej" - pomyśla­łem.

Po chwili zagwizdał czajnik i wszyscy, jak na komendę, wpadliśmy do kuchni, licząc na podwieczorek.

• Nic z tego - zaśmiała się mama, widząc jak siadamy przy stole. - Dzisiaj w salonie - powie­działa, zalewając herbatę.

• Marta, co jest, zapomnieli­śmy o czymś? - przestraszyłem się widząc stół z najładniejszym serwisem, a na środku, w wazo­nie, ogromny pęk pomarańczowych róż.

• Nie wiem - szepnęła.

• Mamy święto - usłyszeliśmy za plecami głos taty, trzymającego za rękę mamę. - Wyrzuciliśmy za drzwi zły humor! Zapamiętajcie na zawsze, że „zgoda buduje, niezgoda rujnuje"... - powiedział tatuś, objął i przytulił wszystkich do siebie.

- Korneliuszu, nie masz pojęcia co się dzisiaj działo - szep­nąłem.

• Mam, mam - uśmiechnął się, łaskocząc końcem skrzydła. - Z powodu braku humoru tyle nie­porozumień... Dobrze, że wszyst­ko szczęśliwie się skończyło.

• Korneliuszu, coś mi przyszło do głowy! Powiedz, czy Bóg też się złości?

• Tak. Czasami nawet bardzo. Ale tylko na małą chwilę.

• I wtedy właśnie jest burza?

• Raczej nie. Błyska i grzmi, kiedy chmury, które przesuwają się przed rozgniewanym Obliczeni Pana Boga, przestraszą się i gubią kurs, i wtedy... często się zderzają z innymi, co doskonale słyszycie na ziemi.

- Czy kiedyś Bóg zrobił coś w złości?

• Jasne! Potopił ludzi.

• Żartujesz?! - podskoczyłem jak oparzony. - Dlaczego?

• Kiedyś ludzie mocno grzeszyli. Nie pomagały prośby i przestrogi. Wtedy Pan Bóg zesłał na ziemię wielki deszcz, który zalał ziemię.

• Wszystkich?!

- Nie. Bóg uratował Noego i jego rodzinę. Polecił im ukryć się w zbudowanej wcześniej arce.

Kiedy jednak Pan zobaczył, co się stało, rozpłakał się, a z Jego oczu popłynęły dwie wielkie łzy potoczyły się na ziemię. - I co?

• Łzy pozostały i są do dziś.

• Wiem - wykrzyknąłem - Te wielkie oceany! To są te dwie słone łzy, które spłynęły z oczu Pana Boga, prawda?

• To ty powiedziałeś.

- I co dalej?

- Później oznajmił, że nigdy już tak nie ukarze mieszkańców ziemi. Położył na obłokach swój łuk i powiedział, że odtąd ten łuk będzie znakiem zgody między Bogiem i ludźmi.

- To On strzelał z łuku do chmur i tak powstawał deszcz?

• Może kiedyś sam Go o to zapytasz... Teraz śpij. Miałeś dziś dość emocji.

• Korneliuszu, a co z tą „piętnastką"? - zapytałem ziewając.

• Jutro zobaczysz.

s. Ines Krawczyk

MPK 3 (2007) s. 26-28

---