Zbiórka według kolorów
Liczba uczestników - dowolna
Boisko - dowolne
Przybory - szarfy w czterech kolorach, cztery chorągiewki w kolorach szarf.
Ustawienie - luźna gromadka
Przebieg zabawy. Dzieci ustawiają się w rzędzie (gęsiego) i w czasie marszu odbierają od prowadzącego kolorowe szarfy, które zakładają przez ramię, a potem biegają w luźnej gromadce. Na sygnał dobiegają do prowadzącego, który poleca, aby ustawiły się w czterech rogach boiska przy chorągiewkach o tych samych kolorach, co ich szarfy. Przy tym dobiera on różne sygnały, np. gwizdek, klaśnięcie itp., aby raz czyniły to szybko, innym razem zupełnie wolno. Na ponowny sygnał rozbiegają się w luźnej gromadce po boisku.
Uwaga. Ugrupowania zbiórek mogą być najrozmaitsze. Im bardziej są one urozmaicone, z tym większym zainteresowaniem przyjmują je dzieci. Celem prowadzącego jest zdyscyplinowanie zespołu czy też nauczenie dzieci różnego rodzaju zbiórek (ustawień). Na łące lub lesie zamiast szarf możemy zaopatrzyć dzieci w różnego rodzaju liście lub kwiaty.
„ Wiewiórki, orzechy i żołędzie “
Liczba uczestników - dowolna, podzielna przez 3, plus 1 dodatkowy.
Przybory : zbędne.
Przebieg zabawy : Wszyscy ustawiają się w trójkach. Każdy w trójce przybiera nazwę wiewiórki, orzecha lub żołędzia. Trójki wiążą ręce i ustawiają się w odległości kilku kroków od innych trójek. Wśród nich jest jeden uczestnik wolny. Nauczyciel wywołuje w pewnej kolejności wiewiórki, orzechy lub żołędzie. Wywołani opuszczają swoje trójki, aby zmienić miejsce. Z tej sytuacji stara się skorzystać wolny uczestnik zabawy i zająć miejsce wolne w którejś trójce przybierając jego nazwę. Zmiany powinny następować szybko.
„ Pościg węża za ogonem “
Liczba uczestników - dowolna.
Przybory : zbędne.
Przebieg zabawy : Dzieci stają w kilku rzędach po kilka osób, trzymając się wpół lub za barki
poprzednika. Na sygnał czołowy w rzędzie - głowa węża - stara się szybkimi nawrotami
dopaść ostatniego w rzędzie - ogon węża. Po schwytaniu, węża formuje się od nowa w ten
sposób, iż do środka rzędu wchodzą początkujący i końcowi, a ci ze środka wchodzą na ich miejsce.
„ Jastrząb, kwoka i kurczęta “
Liczba uczestników - dowolna.
Przybory : zbędne.
Przebieg zabawy : Dzieci tworzą dwa lub więcej zespołów po 8-12 osób i ustawiają się w rzędach przy czym na czele znajduje się kwoka, za nią kurczęta, a przed każdym rzędem w odległości 2-3 kroków jastrząb. Na znak prowadzącego jastrząb stara się schwycić jedno z kurcząt, zwykle ostatnie. Te trzymają się nawzajem za barki lub biodra i na każdy ruch jastrzębia uciekają, lecz nie opuszczają rąk. Kwoka stara się nie dopuścić jastrzębia do kurcząt. Rozstawia szeroko ręce ( skrzydła ) i nieustannie zmienia miejsce. Po złapaniu jednego kurczęcia zmienia się kwokę i jastrzębia, a kurczęta zmieniają miejsce w rzędzie.
7. „ Reagowanie na ruchy rąk “
Liczba uczestników - dowolna.
Przybory : gwizdek.
Przebieg zabawy : Dzieci biegają w luźnej gromadzie, naśladując samochody, konie lub
cokolwiek innego. Na sygnał „ krótki gwizdek “ -wszystkie zatrzymują się w miejscu. Tak samo postępują na klaśnięcie w ręce lub podniesienie wyciągniętej ręki w przód. Z takiego ustawienia można za pomocą różnych ruchów rąk lub tylko palców wydawać polecenia oznaczające ważne ustawienie zespołu, np.:
- podniesiony do góry palec wskazujący - ustawić się w rzędzie ( gęsiego );
- podniesione dwa palce - ustawić się w dwójkach, dwurzędzie, parach ;
- odchylenie od siebie dwóch palców u obu rąk - szeroka uliczka, zwiększony odstęp w
parach, dwójkach, dwurzędzie ;
- zbliżenie dwóch palców - zmniejszenie odległości, zwężenie uliczki ;
- ruch ręki z dołu do góry - wspięcie na palce ;
- ruch ręki z góry w dół - przysiad itp.
UWAGA : Przed wykonaniem powyższych zadań na umówiony sygnał, dzieci powinny znać
sam sposób wykonania tych zadań, a więc umieć stawać w rzędzie, szeregu,
dwurzędzie itp.
VI Zabawa „Wszyscy latają”- uczestnicy chodzą dowolnie po sali, gdy usłyszą nazwę ptaka - biegają i poruszają rękoma, naśladując ruch jego skrzydeł. Jeśli usłyszą nazwę innego zwierzęcia - naśladują jego chód. Na hasło „wszyscy latają”, dzieci rozbiegają się we wszystkich kierunkach, nie potrącając innych.
7. Zabawa - „Czy wszyscy latają?” Prowadzący rozpoczyna grę opowiadaniem, w czasie którego wymienia nazwy różnych zwierząt. Gdy uczniowie usłyszą nazwę ptaka lub owada, biegają, fruwają (naśladują rękami ruch skrzydeł). Gdy usłyszą nazwę ssaków poruszają się na czworakach, gdy usłyszą nazwę miesiąca lub pory roku stają nieruchomo.
Zabawa - „ryby i sieć". Dwóch uczniów chwyta się za ręce,
tworząc sieć. Pozostali rozbiegają się po sali - są rybami.
Sieć goni ryby, złapana ryba dołącza do sieci i wydłuża ją.
Żarłoczne węże
Grupę dzielimy na 6-cio osobowe "węże" - uczestnicy stają jeden za drugim trzymając w rękach talię osoby stojącej z przodu. Pierwsza osoba w wężu jest głową, która poluje na ogon innych węży, czyli osobę będącą na końcu. Gdy "głowa" chwyci "ogon" za talię wtedy "ogon" puszcza osobę będącą przed nią i tym samym staje się głową węża, który go upolował. Taka głowa może atakować inne węże, ale nie może zacząć od razu atakowania węża do którego przed chwilą należała. Zabawa się kończy w momencie, gdy nad całością zapanuje jeden wąż (co jest trudne do pomyślenia, zważywszy, że długi wąż staje się mniej żwawy i z łatwością pada ofiarą krótszych i zwinniejszych węży) lub uczestnicy zabawą się znudzą bądź zmęczą. Zabawa wymaga dużej przestrzeni (sali gimnastycznej, boiska) i ostrożności - zwroty węża mogą sprawiać, że uczestnicy będą się przewracali. Dlatego też nie można jej proponować, gdy uczestnicy są jeszcze nie rozgrzani.
1. „ Powódź “
Liczba uczestników - dowolna.
Przybory : zbędne.
Przebieg zabawy : Ustawienie w luźnej gromadzie. Na hasło „ powódź “ dzieci starają się
zająć jakieś miejsce ponad powierzchnią sali, np. wchodzą na drabinki, ławeczki, materace.
Na hasło „ powódź minęła “ dzieci ponownie biegają.
-Manekin - pary, jedno dziecko ustawia drugie (znika nieśmiałość i zahamowanie przez dotykanie drugiego dziecka), wyostrza się też uwaga, by nie sprawić mu przykrości.
Przeciąganie w rzędach
Uczestnicy:
Dwie drużyny o równej liczbie zawodników
Organizacja:
Drużyny ustawione w rzędach naprzeciwko siebie, najsilniejsi z drużyn stoją na przodzie zespołów. Pierwsi zawodnicy z przeciwnych drużyn chwytają się za ręce lub za rękawy z judogi, pozostali stojący w rzędach mocno obejmują w pasie kolegę stojącego z przodu.
Na sygnał drużyny zaczynają się przeciągać, a wygrywa zespół któremu uda się przeciągnąć przeciwników za wyznaczoną linię. Zabawę powtarzamy kilka razy za każdym należy zmienić zawodnika na przodzie zespołu.
Zwycięża zespół, który więcej razy pokona przeciwnika.
Przeciąganie w parach
Uczestnicy:
Dwie drużyny o równej liczbie zawodników.
Przybory:
koło związane z pasa, dwa znaczniki
Organizacja:
Drużyny siedzą w szeregach naprzeciwko siebie. Pierwsi zawodnicy podchodzą do środka maty i prawymi rękami chwytają koło związane z pasa.
Na sygnał zawodnicy zaczynają się przeciągać. Wygrywa zawodnik, który przeciągnie przeciwnika, by móc chwycić leżący 2 metry za nim znacznik (szarfa, woreczek, pas z judogi).
W ten sposób walczą po kolei wszyscy zawodnicy z zespołów. Wygrywa drużyna, która odniesie więcej zwycięstw.
Walka w łańcuchu
Uczestnicy:
Dwie drużyny równej liczbie zawodników.
Organizacja:
Zespoły ustawione naprzeciwko siebie. Na polecenie prowadzącego, jeden wchodzi między luki drugiego; wszyscy chwytają się pod ręce, tworząc wspólny szereg, w którym jeden zespół jest zwrócony twarzą w jednym kierunku, a drugi w przeciwnym.
Na sygnał każdy z szeregów stara się przepchnąć przeciwnika na określoną odległość. Przepychanie odbywa się w kierunku w którym zawodnicy mają skierowane twarze.
Wygrywa zespół, któremu uda się przepchnąć drużynę przeciwną na określoną odległość.