Człowiek i jego ciało w perspektywie Starego i Nowego Testamentu.
1) Stary Testament
Oba starotestamentowe opisy stworzenia człowieka znajdujące się w Księdze Rodzaju wyrażają pozytywny stosunek do ludzkiego ciała.
Pierwszy opis (kapłański/teologiczny)
Wyróżnia człowieka spośród wszystkich istot ziemskich jako stworzonego na obraz i podobieństwo Boga. Dzięki temu nie można go pojmować jedynie w kategoriach biologiczno-przyrodniczych.
Ponadto można z tego wnioskować, że cielesność uzyskuje tu statut nadprzyrodzony, ponieważ stanowi odzwierciedlenie intencji, odwzorowanie Boga.
Do opisu pierwszych rodziców nawiąże później Chrystus, przypominając „Dlatego mężczyzna opuści ojca i matkę i połączy się z żona, i oni dwoje staną się jednym ciałem.”. Słowa te znamiennie akcentują funkcję cielesności jako środka spełniającego naznaczone przez Stwórcę zadania. Mężczyzna i kobieta, poślubieni sobie, są jednością wypełniającą obowiązki wobec świata i Boga. !!!!!!!!!!!!
Drugi opis
„Ukształtował Pan Bóg człowieka z prochu ziemi i tchnął w nozdrza jego dech życia”
Fragment ten wskazuje na konieczny związek ciała ludzkiego z materią (prochem) która jest podstawą całej aktywności stwórczej. Bardzo ważną rolę odgrywa ciało ludzkie przy stworzeniu Ewy, gdyż powstała ona z żebra Adama. Z faktu tego wynika iż, mężczyzna wiążąc się węzłem małżeńskim ze swoją żoną - mimo iż stanowią jako osoby jednostki autonomiczne - może się z nią niejako złączyć na powrót w jedno ciało, wrócić do biblijnego punkty wyjścia.
Stary Testament, zarówno w pierwszym jak i w drugim opisie podkreśla fundamentalne znaczenie cielesności ludzkiej w procesie antropogenezy (historia rodowa człowieka). Jest ona nieodzowna w akcie stworzenia i posiada jednocześnie boski w sensie genetycznym charakter. Dopiero zerwanie umowy z Bogiem doprowadziły do utraty obrazowego podobieństwa, do zaniku bezpośredniej więzi z Bogiem.
Co ciekawe w wyniku grzechu pierworodnego ciało, będące w stanie pierwotnej niewinności, kierowane wolą duszy, doznało kary znacznie sroższej niż dusza (śmiertelność).
Zostało podobnie jak dusza skazane na oczekiwanie na przyjście zbawiciela. W ujęciu Księgi Rodzaju ciało nie było naznaczone piętnem zła, zło dokonało się w wyniku wolnego wyboru a więc de facto za sprawą duszy.
2) Jezus
Pojawienie się Boga-Syna związane jest z ludzkim ciałem w dwojakim sensie. Po pierwsze dlatego, że przychodzi zarazem jako Bóg i człowiek, a w jego zbawczej wizji ciało będzie odgrywać szczególnie ważną rolę. Po drugie dlatego, że podstawę boskiego poczecia stanowiło ciało Maryi. Było ono podmiotem świętym (gdyż stała się brzemienna za sprawą Ducha Świętego) i wyjątkowym (gdyż Józef nie żył z nią do czasu aż urodziła syna). Maryja od początku swego istnienia była wolna od grzechu pierworodnego na mocy uprzedzającej odkupiającej łaski Jezusa Chrystusa a ponadto była dziewicą ( co symbolizowało specjalne wyniesienie jej ciała, gdyż dziewictwo stanowiło dla chrześcijan podkreślenie wartości i świętości ciała).
Jezus w swoich naukach nie głosił, że należy przyjąć nieprzejednaną, postawę wobec pożądań i popędów ciała. Nie występował jednak przeciw samemu ciału jak miało to miejsce w wielu religiach, a jedynie przeciw o co woła ludzkie ciało. Negował te wartości, które sprowadzały człowieka do czysto biologicznych zachowań służących jedynie zaspokajaniu popędów. Twierdził, że takie zachowania odsuwają człowieka od tego co najcenniejsze, a mianowicie od wartości duchowych.
W swoich naukach kładł nacisk na konieczność zachowania ciała w zdrowiu i dbania o nie. „Ciemność” ogarniająca ciało obejmuje również duszę. Nie pochwalał jednak przesadnej dbałości o dobra doczesne takie jak ubiór bądź jedzenie. Bóg sam zatroszczy się o potrzeby swoich wiernych gdy ci będą zabiegać przede wszystkim o królestwo Boże.
Liczne uzdrowienia, których dokonał wyraźnie świadczą, że nie pochwalał on skrajnej ascezy (jak np. tradycja orficko-gnostycko-platońska) to nie ciało jest źródłem zła uniemożliwiającym zbliżenie do Boga. Gdyby tak było to Jezus pochwalałby chorobę, ułomności fizyczne, zalecałby ich wywoływanie zamiast leczyć i przynosić ulgę cierpiącym.
3) Paweł z Tarsu
Wychwalał on ciało, nadawał mu statut sakralny jako dziełu Bożemu, uważał je za świątynię Ducha Świętego. Ciało ludzkie należy do Boga i jest jego częścią. W jego interpretacji Kościół chrześcijański skupiający wiernych staje się nie wielością stworzoną z olbrzymiej masy wiernych, lecz jednym absolutnym ciałem , złożonym z wielu ciał zawartych w Chrystusie. Uczestnictwo człowieka, jego ciała w życiu Jezusa i w życiu Kościoła jest w zasadzie najwyższą z możliwych w chrystianiźmie formą wyniesienia ciała ludzkiego.
Źródła grzechu dopatrywał się nie w ciele a w niecnym i tragicznym w skutkach postępku Adama. W jego opinii ciało miało stać się dla człowieka orężem walczącym w imię sprawiedliwości bożej. Źródłem zła są tutaj złe duchy i podszepty diabła. Nie mogą one wychodzić z ciała gdyż to, jako twór Boga, jest samo w sobie dobre. Tak więc postępowanie moralne nie polega na walce ze skłonnościami cielesnymi, ale na walce z duchami ciemności.
W liście do Koryntian Paweł dowodził, że związek duszy z ciałem ma charakter jak najbardziej materialny związek duszy z ciałem oraz fakt, ze ciało również może być duchowe. Na sądzie ostatecznym to ciało zmartwychwstaje (gdyż dusza jest nieśmiertelna) w chwale dzięki ofierze Chrystusa i zostaje odkupione wraz z duszą - właściwym źródłem grzechu. Ciało staje się niezbędnym elementem peregrynacji ziemskiej, procesu historycznego oraz zmartwychwstania i aktu zbawienia.