Metody wykorzystujące zróżnicowanie parametrów w zmiennym polu elektromagnetycznym.
Metoda magnetotelluryczna. MT - rys IV-54
Podstawy fizyczne
Polega na wykorzystaniu różnicy oporu właściwego skał w których rozprzestrzenia się fala magnetotelluryczna. Falą magnetotelluryczną nazywa się prawie płaską falą elektromagnetyczną, której źródłem jest działalność Słońca i jonosfery, dzięki której w kierunku ziemi wypromieniowywana jest z jonosfery fala elektromagnetyczna o stosunkowo dużym natężeniu i bardzo szerokim paśmie drgań. Fala ta o prawie płaskim froncie w stosunku do powierzchni (Ziemia) obszaru badań przenika w głąb skorupy ziemskiej na głębokość określoną wzorem
λz= √2Π*107ρz*T
λz - długości fali będąca funkcją głębokości z
T- okres drgań fali
Ρz- średni opór będący funkcją głębokości z .
Fala będzie przenikać w dany przekrój geologiczny na głębokość proporcjonalna do pierwiastka z długości jej okresu i gęstości.
Na granicy warstw o różnym oporze właściwym charakter przenikania fali magnetotellurycznej zmienia się część energii fali przenika dalej, a część zostaje odbita w kierunku powrotnym. Ilość energii fali odbitej dla jakiejś granicy określa się wielkością charakterystyczna dla niej: współczynnikiem odbicia, który przy pionowym padaniu fali wynosi:
no= (1-n)/(n+1) , n= ki+1/ki
ki - stałe falowe.
Odbicie fali magnetotellurycznej zarejestrowane jako zmiana natężenia pola magnetotellurycznego dla różnych jego głębokości przenikania stanowią podstawową informację o budowie geologicznej ośrodka. Dzięki dużej energii oraz szerokiemu pasmu częstotliwości można badać da głębokości kilkuset kilometrów.
Metodyka pomiarów
Bezpośredni pomiar: składowe natężenia pola elektrycznego E oraz składowe natężenia pola magnetycznego H
Cztery rodzaje badań:
Sondowanie magnetotelluryczne MTS
Profilowanie magnetotelluryczne MTP
Profilowanie telluryczne TP
Kombinowane profilowanie magnetotelluryczne - KMTP
Interpretacja i prospekcja
Określenie głębokości występowania i oporu warstw przekroju
Głębokie sondowanie : budowy skorupy i kuli ziemskiej.
Elementy strukturalne budowy podłoża lub stropu dużej miąższości warstw nieprzewodzących.