Biblia, czyli Pismo Święte, obejmująca Stary i Nowy Testament, uważana jest przez judaizm i chsześcijaństwo za księgę objawioną, natchnioną przez Boga. Stary Testament stanowi dla Żydów świadectwo Przymierza, jakie Stwórca zawarł z narodem wybranym i jest równocześnie zapowiedzią nadejścia Mesjasza, który przyniesie zbawienie ludowi izraelskiemu i przywróci mu wolność polityczną. Dla chrześcijaństwa Nowy Testament to symbol Nowego Przymierza Boga z człowiekiem i dowód na to, iż prawdziwym Mesjaszem i Zbawicielem jest Chrystus.
Słowo Biblia pochodzi od greckiego wyrazu biblion, oznaczającego książkę, zwój papirusu. Liczba mnoga wyrazu biblia to księgi. Słowo testament wywodzi się z łaciny (testamentum), a pierwotnie z języka hebrajskiego oznacza przymierze.
Proces powstawania Starego Testamentu trwał wiele wieków - od XIII - I w. p.n.e. Zanim powstały księgi Pisma św., treści religijne uważane za Objawienie Boże przekazywano ustnie, z dokładnością znamienną dla kultur pierwotnych. Tradycja ustna obejmowała nieraz kilka stuleci, np. pięcioksiąg Mojżesza spisany w VI - V wieku p.n.e. Oryginał Bilblii (autograf) zaginął, istniejące wersje oparte są na Septuagincie, będącej tłumaczeniem na język grecki, pochodzącej z III w. p.n.e., i Masorze, pierwotnie ustnych, a następnie między wiekiem IV a X spisanych komentarzach do hebrajskiego tekstu Biblii. Nowy Testament powstał między I a połową II wieku. Apokalipsa św. Jana pisana była prawdopodobnie między 93 a 96 rokiem. Zachowane manuskrypty Nowego Testamentu pochodzą z III i IV wieku.
Biblia pisana była w trzech językach. Teksty Starego Testamentu powstały w języku hebrajskim (najstarsza część), aramejskim, a niektóre partie w hellenistycznej grece. Nowy testament pisany był prawie w całości greką z wyjątkiem Ewangelii św. Mateusza, która prawdopodobnie została napisana w języku aramejskim.
Stary testament pisany był przez wielu autorów, niejednokrotnie anonimowych, należących do różnych pokoleń. Ustalenie autorstwa komplikuje dodatkowo nawarstwianie się różnych wersji tego samego tekstu oraz liczne uzupełnienia poczynione przez redaktorów i skrybów. Badania naukowe podważały prawdziwość ustalonego przez wielowiekową tradycję autorstwa poszczególnych ksiąg. Tradycyjnie za twórców Pięcioksięgu uznawano proroka Mojżesza i Jozuego, królowi Dawidowi przypisywano autorstwo Psalmów, zaś królowi Salomonowi - Pieśn nad pieśniami i Przypowieści. Poszczególnych autorów łączono więc z problematyką tekstów - Mojżesza z księgami Prawa, Salomona z tekstami tzw. mądrościowymi a Dawida z hymnami i psalmami.
Autorami Nowego Testamentu byli ludzie należący mniej więcej do tego samego pokolenia, świadkowie działalności Jezusa, jego uczniowie. Życie i naukę Crystusa zapisali w swoich Ewangeliach święci: Mateusz, Marek, Łukasz oraz Jan, którego wersja różni się od poprzednich. Twórcą Apokalipsy był św. Jan, zaś Listów Apostolskich - św. Paweł, Jakub, Piotr, Jan i Juda. Dzieje Apostolskie spisał św. Łukasz.
Biblia pisana była na przestrzeni wielu wieków przez różnych autorów. Jest dla Żydów i chrześcijan dziełem świętym, objawionym przez Boga. Z tego względu trudno jest odnieść jej teksty do konkretnych rodzajów i gatunków, ustalonych przez tradycję literacką. Według współczesnej biblistyki gatunki biblijne przypisuje się określonym grupom tekstów: historycznym, dydaktycznym i prorockim. Najpopularniejsze występujące w Piśmie Św. formy literackiego wyrazu to: pieśni, psalmy, hymny, przypowieści, przysłowia, aforyzmy, kazania, wyrocznie, listy, apokalipsa oraz nie należące do ksiąg kanonicznych apokryfy i agrafy.