• I kiedy Jacąui wydała na świat jasnowłose dziecko, domyślił się
  prawdy.

• Piękne dziecko — i piękna kobieta.

— Czy twoją miłością była tylko wyspa, Bili?
Uśmiechnął się.

• Jacqui i ja... ona jest bardzo silną kobietą. Niezależną. Przez te lata
  osiągnęliśmy porozumienie. Prawdziwą przyjaźń. Myślę, że z korzyścią dla
  nas obydwojga.

• Silna. Przeciwieństwo twojej żony. Czy Barbara miała skłonność do
  depresji?

Skinął głową.

— Przez całe lata cierpiała na chroniczną depresję. Wiele razy prze­
chodziła kurację wstrząsową. W swoją ostatnią podróż do Honolulu udała się
po to, by odwiedzić nowego psychiatrę. Jednak nie poszła na umówione
spotkanie. Prawdopodobnie spędziła czas, popijając z Hoffmanem. Wyczuł jej
stan, powiedział, co zrobiłem, i następnego ranka weszła do oceanu.

Ramię zaczęło mu doskwierać i nie mógł złapać powietrza. Pomogłem mu ułożyć się wygodniej.

• Teraz już wiesz, co na mnie ma. Zachowanie tego w sekrecie przed
  Pam. Zabiłem jej matkę, wspólnie z Hoffmanem. Pod tym względem jesteśmy
  wspólnikami. Barany sczepione rogami. Piękne porównanie, przyjacielu. Czy
  nie gniewasz się, że tak cię nazywani?

• Nie, Bili.

• Przez wszystkie te lata nie wydałem go. Przekonywałem samego
  siebie, że robię to ze względu na bezpieczeństwo dzieci. Dziś w nocy zacząłeś
  mi zadawać pytania i zostałem zmuszony stawić czoło rzeczywistości.
  Zgodziłem się, bo wiedziałem, że prawda zrujnowałaby życie Pam. Odesłałem
  ją z domu, bo przygniatał mnie ciężar winy, a także dlatego, że nie chciałem,
  by kiedyś spotkała się z Dennisem... Cóż się jednak stało? Wróciła. I zaczęło
  się... — Złapał mnie za rękę i ścisnął. — Co mam począć? Nie ma ucieczki.

• Powiedz jej.

• Nie mógłbym.

• W odpowiednim czasie będziesz do tego zdolny.

• Mężczyźni zleją traktują, boją porzuciłem! Znienawidzi mnie!

• Miej do niej trochę zaufania, Bili. Ona cię kocha i chce się zbliżyć do
  ciebie. Brak bliskości jest dla niej źródłem najdotkliwszego bólu.

Zakrył twarz dłońmi.

• To się nigdy nie skończy, prawda?

• Ona cię kocha — powtórzyłem. — Kiedy się dowie o tym, jak wiele
  dobrego dokonałeś, kiedy cię naprawdę pozna, będzie gotowa zapłacić tę cenę.

• Cenę... — powiedział słabym głosem. — Wszystko ma swoją cenę...
  mikroekonomika egzystencji. — Spojrzał na mnie. — Czy chciałbyś wiedzieć
  coś jeszcze?

• Nie, chyba że ty sam chcesz mi coś jeszcze powiedzieć.

— Co takiego, Bili?

Okropności — wymamrotał. — Czas mami

Skrzywił się. Ująłem jego zimną, bezwładną rękę.

— Okropności — powtórzył I zasnął.

282

---