Handel w świecie Avalonu

Avalon

Podstawy

Na Avalonie handluje się wszystkim: od płodów rolnych po wyroby sztuki. Handel jest doskonale rozwinięty i obwarowany jest wieloma prawami (prawo składu, prawo drogowe, opłaty targowe, podatki, cła płacone na rogatkach drogowych i rzecznych). Kupcy często zrzeszają się w monopolistycznych korporacjach-gildiach (cechach), które chronią interesy swoich członków.

Transport

Transport lądowy: wozami lub na grzbiecie mułów/ osłów (w bardziej niedostępnych terenach). Siłą pociągową są woły, prawie nigdy konie.

Transport wodny: po morzach porusza się rozmaita ilość żaglowców, jednak można podzielić je na dwa rodzaje. Pierwsze to te z ożaglowaniem rejowym (mogą płynąć jedynie z wiatrem), drugie z rejowo-skośnym i skośnym (mogą lawirować i płynąć pod wiatr). Nie wymyślono jeszcze koła sterowego.

Statki z ożaglowaniem rejowym:

• Koga. Statek o pękatym kadłubie, z jednym masztem, sterem zawiasowym i dwoma wyniosłymi kasztelami-rufowym i dziobowym. Powszechnie używany na północy Avalonu, gł. przez Hanzę oraz na Morzu Wewnętrznym. Długość ok. 35 m., nośność do 300 ton, choć są spotykane większe okręty tego typu (500 ton nośności, dwa lub trzy maszty). Osiąga 8 węzłów.

• Holk. Statek przypominający kogę, niemniej ma bardziej smukły kadłub i tylko kasztel dziobowy (rufa jest płaska). Pływa po Morzu Wewnętrznym. Osiąga, przy sprzyjającym wietrze 8 węzłów. Zazwyczaj ma trzy maszty.

• Tauryda, wrotowiec- statki i płaskich rufach i dziobach, z jednym masztem i sterem wiosłowym. Osiągają 5 węzłów, mają do 55 metrów długości nośność nawet do 1000 ton. Pływają po Morzu Wewnętrznym, głównie przy brzegach.

• Statki z ożaglowaniem skośnym (jest ich bardzo niewiele):

• Karaka. Okręt z ożaglowaniem rejowo-skośnym. Ster zawiasowy. Zwykle trzy maszty. Długość do 30 metrów, nośność do 300 ton. Niektóre karaki mają kasztele na rufie i dziobie. Osiągają do 9 węzłów.

• Karawela. Okręt z ożaglowaniem skośnym. Długość do 20 metrów, wyporność do 90 ton. Dwa lub trzy małe maszty, ster zawiasowy. Osiąga 12 węzłów.

• Galery- niegdyś królowały na Morzu Wewnętrznym, ale ich czas przeminął. Niemniej jednak nadal używa się ich we wschodniej części morza (m.in. flota Maltańska).

Na rzekach (transport rzeczny jest na Avalonie dość rozpowszechniony) pływa mnóstwo różnego rodzaju barek. Zwykle holowane są przez kilka wołów.

Erin

Podstawy

Kupcy celtyccy nie wypuszczają się poza wyspę. Erin jest odizolowaną wyspą, w zasadzie samowystarczalną. Handel jest słabo rozwinięty i ma formę wymienną. Przedmiotami obrotu są: płody rolne, skóry i wyroby z żelaza.

Transport

Transport lądowy: na grzbietach koni i wozach, w mniej dostępnych terenach na własnych ramionach. Bogatsi do podróżowania używają rydwanów.

Transport wodny: praktycznie nie istnieje. Wyspa jest mała i Celtowie zazwyczaj poruszają się lądem. Na rzekach od czasu do czasu pojawi się łódź wyciosana z pnia drzewa (w Armagh to jedyny sposób na podróżowanie). Do żeglugi po morzu Celtowie używają niewielkich łodzi żaglowych.

Nordheim

Podstawy

Podstawą gospodarki Nordheimu jest rabunek. Nordycy napadają na swoich sąsiadów, lub na wybrzeża Avalonu. Część łupów zostawiają sobie, część sprzedają ponownie na południu. Nordheim nie wytwarza żadnych dóbr przeznaczonych na handel.

Transport

Transport lądowy: na grzbiecie konia lub własnym. Ponieważ w Nordheimie nie ma dróg, nie używa się tam pojazdów kołowych.

Transport wodny: gł. drakkarami Są to smukłe, płaskodenne łodzie z głową smoka na dziobie, z odkrytym pokładem, wiosłowym sterem i rejowym żaglem. Do napędu podczas bezwietrznej pogody lub w zatokach używa się wioseł. Największe drakkary mogą zabrać na pokład do 100 ludzi. Łodzie te mają bardzo niewielkie zanurzenie i mogą pływać zarówno po morzach jak i rzekach. Osiągają prędkość 11 węzłów. Nieco mniejszymi łodziami są snekkary (dziobnica zakończone rzeźbą głowy węża). Na przybrzeżnych wodach używa się małych łodzi z niewielkim żaglem.

Lewant

Podstawy

Kraje Lewantu handlują rozmaitymi towarami, od płodów rolnych do wyrobów luksusowych.

Transport

Transport lądowy: na grzbietach koni i wielbłądów, wozami. Do podróżowanie używa się też rydwanów. Bogatsi używają także lektyk.

Transport wodny: po wschodnich wodach Morza Wewnętrznego pływają rozmaite okręty. Wszystkie mają ożaglowanie skośne, lecz nie są zbyt duże. Największe z nich to sambuki (wyporność 200 ton, ster zawiasowy, dwa maszty, osiąga do 10 węzłów), i baghale (wyporność 150 ton, ster zawiasowy, trzy maszty). Przy brzegach żeglują mniejsze łodzie-jednomasztowe dhowy (dauy), zaruki i bumy. Najszybszym statkiem jest mała, smukła buma- przy sprzyjającym wietrze osiąga 15 węzłów. Ponadto po morzach Lewantu nadal pływają galery-od małych moner po wielkie poliery (m .in. trójrzędowce).

Ciekawostką są pływające po Styksie płaskodenne statki do przewozu zboża, zbudowane z trzciny.

Przykładowe towary

Pierwszego rzędu:

• Zboże- podstawa diety wszystkich niezamożnych ludzi (najbiedniejsi jedzą rzepę) zarówno na Avalonie, jak i w Lewancie. Największymi eksporterami zboża są Navarra, Lagesz (z żyznej doliny Styksu) oraz Akwitania. Najlepiej sprzedają się w gęsto zaludnionych obszarach.

• Sól- ważna, jako że pozwala zakonserwować żywność. Na wydobycie i sprzedaż soli mają monopol władcy. Woreczek (ćwierć kilo) kosztuje 50 m. Największym eksporterem jest Navarra, Styria, Prowansja, ale praktycznie każdy kraj posiada własne żupy lub odsala morską wodę. Zbyt: wszędzie.

• Pieniądz-chodzi tu o handel pieniądzem, czyli lichwę. Prawo do tego ma niewielu ludzi, a pożyczanie na procent bez pozwolenia grozi konfiskatą mienia.

Surowce:

• Rudy żelaza i miedzi. Kopane u podnóży Gór Nordyckich, oraz Kastylijskich i Zamoriańskich.

• Wełna: najlepsza z Albionu i Styrii.

• Bawełna: sprowadzana z doliny Styksu.

• Marmur- kamieniołomy znajdują się w północnej Styrii i zachodniej Aragonii.

Luksusowe:

• Wina- najlepsze ze Styrii, Crety i Akwitanii.

• Cytrusy-na Avalon trafiają z Lewantu. Niezwykle drogie. 1 owoc kosztuje zwykle 2-3 srb. (ich cena wynika z faktu, że szybko się psują).

• Cukier trzcinowy ze wschodu- woreczek (0.25 kg) kosztuje 3-5 srb.

• Szaty z atłasu (wytwarzane w miastach, tam tez mają największy zbyt)

• Korzenie (przyprawy)-j.w. woreczek kosztuje w Lewancie od 10 srb. wzwyż

• Różne wyroby rzemiosła, przykłady:

• Dywany, kolorowe maty

• Drewno hebanowe z południa

• Doskonała broń (salamanki, łuki refleksyjne, nordlingi)

• Jedwab-niezwykle drogi materiał z dalekiego wschodu, do kupienia w Lewancie.

• Kość słoniowa z południa - do kupienia jedynie w miastach na południowym wybrzeżu Morza Wewnętrznego.

• Wyroby ceramiczne z Crety, doskonałej jakości i wspaniale zdobione, a także porcelana z dalekiego wschodu, sprzedawana w Lewancie.

Dodatki

Gildie Avalonu

• Kompania Rzeczna-najpotężniejsza gildia półwyspu Iberyjskiego. Transportuje towary po Walu i Eagilu. Ma też kilka okrętów pływających do portów Akwitanii i Recji.

• Hanza- najpotężniejsza gildia północy. Ma monopol na handel na morzu Północnym.

• Związek Maltański- kontroluje większość morskich szlaków na wschodnim Morzu Wewnętrznym.

• Związek Frankijski- potężna gildia obejmująca wpływami Akwitanię, Prowansję, Toskandrię, Gaskonię, Dressen i Tuluzę.

• Federacja Styryjska- jak sama nazwa wskazuje, gildia ta rządzi rynkami w Styrii i Moezji.

Drogi Avalonu

Drogi i trakty Avalonu są w złym stanie. Jedynie nieliczne odcinki, w pobliżu wielkich miast, a także w Styrii (stare szlaki imperialne) są utwardzone i reperowane, większość przypomina raczej ścieżki, są wąskie, pełne wybojów i dziur, nieprzejezdne słotą, kręte, niewyraźne, łatwo z nich zboczyć, szczególnie w lasach. Myliłby się jednak ten, kto pomyślałby, że mało ludzi nimi podróżuje. Wręcz przeciwnie. Drogi, szczególnie w ludnych krajach, tętnią życiem. Wciąż przemierzają je pojazdy książęce i urzędników, konni posłańcy z wieściami. Wędrują wodzowie na czele zbrojnych oddziałów, dwory królewskie, objeżdżające włościa, rycerze, szukający przygody i ucieczki przed monotonią zamkowego życia. Wędrują chłopi w poszukiwaniu nowej ziemi, na której mogliby się osiedlić, karawany kupieckie, gromadki rzemieślników, murarzy, cieśli, najemnych robotników, drwali, żaków, zakonników, pielgrzymów, kuglarzy, włóczęgów, trędowatych i zbójów. Wszyscy ci ludzi nieustannie przemierzają obszary Avalonu w poszukiwaniu zajęcia, zarobku, rozrywki, uciekając przed nudą lub prawem. Tak, ścieżki Avalonu nie są bezludne.

Podróżni mogą się spotkać z gościnnym przyjęciem. W świecie, gdzie rozrywka jest trudno dostępna, opowieść pielgrzyma czy kupca, co widział odległe kraje, jawi się jako wybawienie, zapewnia na krótki czas ucieczkę od codzienności. Dlatego niektóry możni panowie przyjmują w progi swego zamku podróżnych, goszcząc ich darmo, a w zamian oczekując interesujących wieści. Czasami nawet jakiś chciwy karczmarz odstąpi od żądania zapłaty w zamian z zabawienie gości (co pewnie napędzi miejscowych do gospody i zapewni zarobek).

Podróżowanie nie jest bezpieczne. Wędrowcy muszą walczyć z pogodą lub innymi przeciwnościami losu. Często zdarza się, że trzeba nadkładać drogi: a to rzeka wylała, a to na trakcie grasują zbójcy, a to opłata za przejazd wygórowana, a w sakiewce widać już płótno. Często podróżuje się w większych gromadach, nigdy zaś nocą, a unika się nocowania w szczerym polu.

Drogi Lewantu są zazwyczaj w podobnym stanie, natomiast na Erinie podróżuje się ścieżkami, niewiele różniącymi się od tych, wydeptywanych przez zwierzęta. Podobnie, nawet gorzej, jest w Nordheimie.

Szybkość podróżowania nie jest imponująca. Karawana robi dziennie 25-35 km, konny porusza się szybciej (nawet do 60-80 km dziennie).

Opłaty

Niestety, podróżowanie i handel kosztują. I tak można wyróżnić opłaty

• drogowe. Wymuszane wszędzie: na rogatkach i bramach miast, na mostach i brodach, przełęczach. Zbaczaniu z drogi zapobiegają rozrzucone na poboczu kamienia, na których połamałyby się osie wozu. Opłaty wahają się w granicach 10-100m.

• portowe. Opłata za postój w porcie. Różna, w Knossos wynosi ona np. 1 srb/dzień, w małym porcie Fulda w Gaskonii tylko 50 m./dzień.

• targowe-opłata za korzystanie z miejsca na rynku. W zależności od wielkości miasta i okresu handlu. Zwykle 20m./dzień, potraja się w dni targowe (rynek Tarencki w dzień targu wymusza opłatę w wysokości 5 srb/dzień. Zdzierstwo !!!).

Weksle i banki

System bankowy jest dopiero w powijakach (najbardziej rozwinięty w Hanzie i Styrii). Poważni kupcy nie wożą już gotówki przy sobie, zazwyczaj zostawiają je u bankiera. W zamian otrzymują weksel. Weksle są jeszcze rzadko spotykane, zazwyczaj otrzymują je kupcy, którzy są znani i poważani. Należy zauważyć, że bankierzy nie honorują wszystkich weksli, ale tylko te wystawione przez znanych im kolegów po fachu.

Sztuka targowania

Służy do tego umiejętność perswazja i wmawianie. Targuj1cy siź o cenź kupcy dodaj1 do tej umiejźtnooci 1 (zaokr1glonej w dó3) umiejźtnooci Handel. Przy targowaniu się porównuje się wyniki testów na perswazję obu stron. Wygrywająca uzyskuje 3%/ 1 punkt różnicy korzystnej zmiany ceny.

Przykładowe waluty
Kraj	Miedziana	Srebrna	Złota
Navarra	Grosz	Marka	Dukat
Styria	Grosz	Floren	Denar
Albion	Pens	Szyling	Talar
Akwitania	Grosz	Gulden	Talar
Horgundia	Grosz	Halerz	Czerwoniec
Hanza	Fenig	Marka	Dukat
Iberia	Galar	Peseta	Areus
Lewant	Obol	Drachma	Kashmet

AVALON - O świecie co nie co - Handel w świecie Avalonu

242

---