„TOBIE KAROLINO.”

z rep. zesp. Homo Homini

Sam ze sobą na sam najlepiej się mam, gdy znajdę się sam.

Mam wrażenie, że wiem, skąd wziął mi się ten stan: zawdzięczam go wam.

Tobie, Karolino i tej drugiej pani słodkiej jak sułtański krem.

Od tych słodkich minek, gdy spoglądam na nie, wybacz, robi mi się źle.

Wybacz, Karolino, że ci wypominam skłonność do lirycznych scen.

Nie płacz, Karolino, nie tyś jedna winna, inne zawiniły też.

Sam ze sobą ... ... zawdzięczam go wam.

Słodycz, Karolino, jest potrzebna także i nie dobrze gdy jej brak.

Gdy jej mam w nadmiarze, szkodzić mi zaczyna i zabija wszelki smak.

Życie, Karolino, to nie legumina - przesłodzone nudzi się.

Nie płacz, Karolino, nie tyś jedna winna, inne przesładzają też.

Sam ze sobą ... ... zawdzięczam go wam.

---