Metodyka kształcenia zintegrowanego – zagadnienia na kolokwium w semestrze letnim roku akademickiego 12 13


Metodyka kształcenia zintegrowanego - zagadnienia na kolokwium w semestrze letnim roku akademickiego 2012/2013

  1. Formy ćwiczeń stylistycznych w szkole - podawcze i użytkowe formy tekstów pisanych

zagadnienia szczegółowe: teksty pisane obowiązkowe w świetle nowej podstawy programowej; „zaniedbywane” formy tekstów; najistotniejsze kwestie podczas przygotowywania uczniów do pisania: listów, opisów, zaproszeń, życzeń, pocztówek, e-maili, podań, petycji, życiorysów oraz tekstów, z których można stworzyć klasowe książki (m.in. kucharską, atlas zwierząt/roślin)

M. Dagiel, D. Klus-Stańska, Edukacja polonistyczna na rozdrożach. Spotkania z językiem polskim w klasach I-III. Olsztyn 1999, artykuł D. Klus-Stańskiej, Dzieci piszą…

Formy stylistyczne przewidywane przez program: opowiadanie, sprawozdanie, opis, notatka kronikarska, list, zaproszenie, plan, życzenia, zawiadomienie

Inne proponowane formy: życiorys, dziennik, przepisy kulinarne, rysopis, podanie, instrukcja obsługi (np. gry)

Opowiadanie

Jest to jedna z form literackich, która przedstawia akcję (zespół czynności i zdarzeń występujących w stosunkach przyczynowo-skutkowych i następstwie czasowym)

Cechy opowiadania:

- opiera się na czasownikach (ukazuje obraz dynamiczny), które występują zwykle w czasie przeszłym (czasami również w teraźniejszym),

- przedstawia zespół zdarzeń przyczynowo- skutkowych,

- wykorzystuje głównie czasowniki czynne (np. zrobił) oraz wyrazy oznaczające następstwo czasowe (np. potem, na koniec),

- aktywizuje czas (następstwo czasowe).

Rodzaje opowiadań:

  1. opowiadania odwołujące się do przeżyć i doświadczeń dzieci (z narratorem wypowiadającym się w pierwszej osobie),

  2. opowiadania wykorzystujące pojedyncze obrazy oraz cykl obrazków, np. historyjek obrazkowych

  3. opowiadania na bazie lektur, sztuk teatralnych, filmów, programów telewizyjnych i radiowych

Opowiadania na podstawie przeżyć i doświadczeń własnych, tworzone jako dalsze losy bohaterów lub inne zakończenia utworów literackich uznane są za bardziej twórcze i o większej wartości kształcącej

W klasie I opowiadania pełnią rolę ćwiczeń w mówieniu, natomiast w klasie II i III stają się również ćwiczeniem w pisaniu.

Tematyka opowiadań: wydarzenia z życia codziennego uczniów lub ich bliskich, przygody i zabawy, historyjki obrazkowe, przeczytane utwory literackie, filmy i audycje.

Temat nie może być zbyt obszerny, raczej ograniczony w czasie i przestrzeni. Błędnym typem sformułowania tematu jest opowiadanie o wiośnie, o zabawie na śniegu, wakacjach itp. Takie tematy nie sugerują żadnej akcji. Przykłady prawidłowo sformułowanych tematów: Moja wakacyjna przygoda, Jak gotowałem obiad, Moja przygoda w lesie.

Elementy opowiadania:

Ćwiczenia przygotowujące do pisania opowiadań:

- ustalanie kolejności wspólnie przeżytych zdarzeń i treści tekstów literackich oraz ilustrowaniu ich rysunkami,

- wydzielanie najbardziej interesujących i charakterystycznych zdarzeń,

- komponowanie fabuły na podstawie czytanek i obrazków, jak również nadawanie im tytułów.

Nauczyciel zapoznając uczniów z rodzajem wypowiedzi jakim jest opowiadaniem powinien:

- uświadomić im, że wypowiedź powinna zawierać zespół wydarzeń o charakterze przyczynowo- skutkowym, które następują jedno po drugim

- pokazać sposób tworzenia akcji

- zapoznać z zasadą trójczłonowości wypowiedzi (wstęp- Co było najpierw? rozwinięcie- Co się stało? zakończenie- Jak to się skończyło)

Opis

Należy do najtrudniejszych form wypowiedzi na szczeblu edukacji wczesnoszkolnej, ponieważ wymaga od dziecka wnikliwej obserwacji opisywanych przedmiotów oraz uporządkowania poszczególnych cech według logicznej kolejności.

Cechy opisu:

- jedność czasu i miejsca,

- obraz statyczny, przestrzenny,

- formy bierne (np. jest zrobiona),

- formy bezosobowe (zrobiono, wykonano),

- czasowniki oznaczające stan i niezmienność (ma, znajduje się, wygląda),

- duża ilość przymiotników

Opis kształtuje takie zdolności umysłowe jak: zdolność skupienia uwagi, różnicowanie wyodrębnionych elementów (kształtu, wielkości, koloru, materiału, cech charakterystycznych), analiza i synteza, uogólnianie i wartościowanie.

Według programu nauczania opis wprowadza się w klasie II.

Tematy opisów w klasach młodszych powinny być proste, jednoznaczne oraz dotyczyć znanych dziecku przedmiotów np. nasza choinka, mój dom, lalka Basi. W klasach początkowych opisujemy: przedmioty, zwierzęta, rośliny, ozdoby, zjawiska, sytuacje.

Stadia pracy nad opisem:

stosowanie obserwacji ukierunkowanej zbiorowa praca redakcyjna pod kierunkiem nauczyciela samodzielny opis

Ćwiczenia przygotowujące do tworzenia opisów:

- układanie zdań na temat obserwowanego i znanego dzieciom przedmiotu, zdania powinny mieć charakter opisowy np. wypowiedzi na temat konkretnej zabawki,

- opis różnych przedmiotów w formie zabawy, np. zgadywanie,

- uzupełnianie zdań zawierających opisy obrazków i przedmiotów podanymi wyrazami,

- porządkowanie zdań opisu według ustalonej kolejności,

- wynajdywanie fragmentów opisów w tekstach literackich,

- wspólne gromadzenie słownictwa potrzebnego do opisu na podstawie obserwacji oraz tekstu,

- opis przedmiotów przy wykorzystaniu podanych wyrazów z podręcznika lub zgromadzonych wspólnie na tablicy,

- opis projektowanych prac plastycznych, technicznych oraz wykonywanych aktualnie przez ucznia

Uwagi metodyczne:

  1. Przedmiot, który ma być opisywany musi być dostępny obserwacji dziecka.

  2. Przedmiot powinien być interesujący.

  3. Przed wprowadzeniem opisu stosować zabawy wprowadzające do tej formy np. dziecko wybiera przedmiot w sali i go opisuje, a reszta klasy zgaduje co to jest, wyczuwanie przedmiotów itp.

Inne formy tekstów pisanych:

SPRAWOZDANIE

- typu reportaż- w związku z wydarzeniami życia codziennego i wycieczkami,

- typu recenzja- z lektury, przedstawienia, audycji, uroczystości, wystawy,

- typu protokół- z życia szkoły i organizacji, zebrań, zbiórek.

NOTATKA KRONIKARSKA

STRESZCZENIE

LIST

  1. Ćwiczenia redakcyjne uczniów pod kierunkiem n-la (wypowiedź powinna wynikać z naturalnej sytuacji w klasie (wyjazd kolegi, podziękowanie sponsorowi, nawiązanie kontaktu z autorem itp.)

  2. Wyjaśnienie struktury listu

- zbliżenie do rozmowy, czyli mowy potocznej,

- występowanie zwrotów grzecznościowych,

- używanie zwrotów o nacechowaniu uczuciowym,

- stosowanie wykrzyknień, wtrąceń,

- występowanie trybu rozkazującego czasowników (jeżeli list ma charakter perswazyjny)

ŻYCZENIA

ZAPROSZENIA I ZAWIADOMIENIA

OGŁOSZENIA

C. Freinet jest twórcą techniki swobodnych tekstów. Jej głównym założeniem jest to, że dzieci piszą o czym chcą i w formie stylistycznej jaką sobie wybiorą (wierszyk, piosenka, list, opowiadanie)

O formach stylistycznych z „ Sensów i bezsensów edukacji wczesnoszkolnej”

Ćwiczenia 2

Integracja w nauczaniu początkowym - modele scalania, czyli od asocjacji do integracji wiedzy w umyśle ucznia, założenia edukacyjne programów typu „kolekcja” i „integracja”

zagadnienia szczegółowe: charakterystyka scalania na poziomie wewnętrznym i zewnętrznym; porównanie programów typu „kolekcja” oraz „integracja” w zakresie: podejścia do ucznia, roli nauczyciela, przekazu treści, sposobów oceniania, organizacji przestrzeni; integracja w praktyce: formułowanie/przekształcanie poleceń dla uczniów

J. Hanisz, Założenia i konsekwencje edukacyjne programów typu kolekcja i integracja. „Życie Szkoły” nr 9/1995

Celem integracji jest „…całościowe postrzeganie w procesie nauczania człowieka i otaczającej go rzeczywistości.”

- Sielatycki, 1999 -

POZIOMY INTEGRACJI:

  1. scalanie na poziomie zewnętrznym

Nowość, naukowość, problemowość, eksploracyjność.

b) scalanie na poziomie wewnętrznym

Integracja w edukacji wczesnoszkolnej to:


PŁASZCZYZNY INTEGRACJI W EDUKACJI

PORÓWNANIE PROGRAMÓW TYPU „KOLEKCJA” ORAZ „INTEGRACJA”

Program typu KOLEKCJE - wiedza zgrupowana jest w oddzielne przedmioty nauczania. Program informuje nauczyciela co, w jakiej ilości i w jakiej kolejności ma przekazać uczniom. Natomiast uczniowie zobowiązani są opanować „skolekcjonować” treści wymienionych przedmiotów nauczania. Efektem edukacji typu „kolekcja” jest zbiór wiedzy z różnych przedmiotów nauczania ucznia.

Program typu INTEGRACJA - charakterystyczne jest całościowe ujmowanie zarówno dziecka, które należy wspomagać w całościowym rozwoju, a nie tylko w umysłowym - jak i świat , w którym dziecko żyje i który powinno poznawać jako całość, w jego związkach i zależnościach. W programie tym granice między przedmiotami nauczania zniwelowano, a hasła programowe (typowe dla „kolekcji”) zastąpiono siatkami kluczowych pojęć.

KOLEKCJA

INTEGRACJA

Podejście do ucznia

Dziecko musi dopasować się do szkoły i jej wymagań. Uczeń musi opanować określone treści z wymienionych przedmiotów najczęściej po to by spełnić pewne potrzebne wymogi jak: klasówka, egzamin, promocja. Uczeń jest traktowany jako układ zewnątrz sterowalny, jest przedmiotem oddziaływań edukacyjnych i odbiorcą wiedzy.

Szkołę należy dopasować do dziecka. W edukacji uwzględnić jego stan gotowości do działa, jego wolność bycia sobą i jego naturalną potrzebę bycia ciągle zajętym. Każde dziecko jest osobą posiadającą swoją osobistą godność, którą w procesie edukacyjnym należy uszanować oraz swoją wartość, którą należy docenić. Dziecko ma wrodzoną mądrość i poczucie realizmu. Ma swój genetyczny cel, którym jest doskonalenie się w swoim istnieniu, a edukacja ma jedynie ułatwić mu realizację tego celu.

Rola nauczyciela

Między uczniem a nauczycielem panuje relacja zwierzchnicza i podporządkowana. Nauczyciel przekazuje wiedzę uczeń jest odbiorcą. Zachowania ucznia skoncentrowane są wokół osoby nauczyciela.

Nauczyciel nie jest zwierzchnikiem, uczeń odczuwa, że ma większą samokontrolę nad swoimi czynnościami. Nauczyciel ukierunkowuje rozwój, jest stymulatorem rozwoju. Między uczniem a nauczycielem istnieje dialog.

Sposób przekazywania treści

Przeważnie za pomocą metod podających. Rozwój umysłowy dziecko góruje nad pozostałymi sferami rozwoju, kładzie się nacisk rozwijanie lewej półkuli mózgowej - analitycznej, a zaniedbuje się rozwój półkuli prawej - intuicyjnej

Więcej zróżnicowanych metod edukacji z wieloma formami zabawowymi, teatralnymi, pantomimicznymi oraz z grami, muzyką, tańcem i sportem. Metody nie są najważniejsze. Gdy dziecko chce się czegoś nauczyć, nauczy się niezależnie od tego, w jaki sposób będzie się mu „pomagało”. Ono wynajdzie sposób.

Zakres treści

Treści które, spośród wszystkich możliwych treści uczeń ma opanować są konkretnie ustalone. Treści są wyraźnie odróżnione i oddzielone od siebie, pogrupowane w autonomiczne przedmioty. Wyróżnia się w nich treści podstawowe, uzupełniające, propedeutyczne, dodatkowe itp.

Treści edukacyjne rozumiane są jako zasób wiedzy na który składa się system uzasadnionych twierdzeń i hipotez o przyrodzie, człowieku, społeczeństwie, zjawiskach, przewidywanym rozwoju rzeczywistości, sposobach jej badania i rozsądnego wykorzystania.

Znaczną część wiadomości nabywa uczeń w sposób naturalny w toku doświadczeń, bezpośredniego kontaktu z rzeczywistością i w toku refleksji.

Sposób oceniania

Ocenia się efekt końcowy, a nie proces zdobywania wiedzy. Zdobycie określonej wiedzy zasługuje „na coś”; pochwałę, nagrody, piątkę, dwójkę itp. Nauczyciel często informuje uczniów o tym, czego nie ma w jego pracy, rzadko podkreśla się osiągnięcia.

Bardziej podkreśla się sposoby poznawania (wie, jak…) niż zasoby wiedzy. Brak precyzyjnego systemu ocen. Procedury oceniania są wielorakie, nie poddające się łatwo precyzyjnemu pomiarowi. W większym stopniu bierze się pod uwagę zewnętrzne atrybuty ucznia, które w przyszłości będą przydatne. Nauczyciel szuka wskaźników rozwojowych i zgodnie z nimi ocenia wysiłek i efekt pracy ucznia.

Organizacja przestrzeni

Koncepcja przestrzeni bardzo ekonomiczna. Wymaga małej przestrzeni i prostego wyposażenia (ławki, tablica, kreda, podręcznik). Zespoły klasowe mogą być liczne. Przestrzeń ma tu znaczenie realne.

Koncepcja dość kosztowna. Materialne wyposażenie powinno być rozlokowane na dużej przestrzeni. Różnorodne pomoce dydaktyczne, dużego formatu, dostępne w każdej chwil i w ilości wystarczającej dla wszystkich uczniów. Przestrzeń ma znaczenie symboliczne.

Integracja w praktyce

Formułowanie/przekształcanie poleceń dla uczniów

W przypadku rozwiązywania zadania w nauczycielka prosi o wynik obliczeń.

W przypadku rozwiązywania zadania nauczycielka interesuje sposób w jaki uczeń otrzymał wynik ?

Ćwiczenia 3

Konstruowanie planu wychowawczego w pracy nauczyciela edukacji wczesnoszkolnej

zagadnienia szczegółowe: organizacja pracy wychowawcy klasy - sposoby integrowania zespołu klasowego, organizowanie pomocy uczniom mającym trudności edukacyjne/szczególne uzdolnienia/trudną sytuację rodzinną bądź materialną/kłopoty ze zdrowiem/zaburzenia zachowania; prawa i obowiązki wychowawcy w sytuacji kierowania ucznia na badania do poradni psychologiczno-pedagogicznej

Ćwiczenia 4

Edukacja społeczno-przyrodnicza dzieci w kształceniu zintegrowanym - doświadczenia w edukacji wczesnoszkolnej

zagadnienia szczegółowe: przykłady doświadczeń w obrębie określonych tematów: woda, powietrze, gleba, zanieczyszczenia środowiska, elektryczność/magnetyzm

woda -

powietrze -

zanieczyszczenia środowiska -

elektryczność /magnetyzm -

gleba -

Ćwiczenia 5

Geometria w edukacji wczesnoszkolnej

zagadnienia szczegółowe: obszary aktywności geometrycznej uczniów; wiedza z geometrii, którą powinni posiadać uczniowie kończący klasę III; wprowadzenie pojęcia odcinek;

Z. Semadeni, Nauczanie początkowe matematyki, Część 2. roz.4.3 Kształtowanie pojęć geometrycznych u dziecka, roz.4.4 Geometria w klasie pierwszej.

Ćwiczenia 6

Ćwiczenia gramatyczne, słownikowo-frazeologiczne i syntaktyczne w klasach I-III. Ortografia w nauczaniu wczesnoszkolnym.

zagadnienia szczegółowe: przykłady ćwiczeń gramatycznych, słownikowo-frazeologicznych i syntaktycznych; zasady, którymi powinien kierować się nauczyciel podczas korygowania błędów ortograficznych uczniów (w tym sytuacje, w których należy rezygnować z rygoru poprawności ortograficznej)

Ćwiczenia słownikowo - frazeologiczne

1.wprowadzanie nazw przedmiotów, zjawisk, ich cech, czynności, oraz wyrażeń i zwrotów określających stosunki przestrzenne i czasowe- dzieci często za robaka uznają większość owadów, a pod nazwa kwiat kojarzonych jest większość roślinek, należy w klasach 1-3 wprowadzać już ogólne nazwy: stokrotka, dżdżownica itd. Najlepszym przykładem wprowadzania konkretnych nazw zjawisk i przedmiotów można wprowadzać podczas wycieczek, spacerów, ćwiczeń z lekturą, gdy dzieci piszą wypracowania lub gdy lekcje mają charakter praktyczny.

2. wyjaśniania niezrozumiałych zwrotów i wyrazów- odbywa się kiedy dzieci czytają bądź pracują z tekstem literackim. Aby dziecko dobrze przygotować merytorycznie do odbioru jakiegoś tekstu dobrze jest najpierw pójść na spacer bądź zorganizować wycieczkę, i w trakcie niej nazywać zjawiska tak jak się nazywaja na prawde, dobrze jest gdy nauczyciel tez podaje różne desygnaty tego zjawiska. Przy omawianiu tekstów najpierw należy wyjaśnić niezrozumiale słowa, mogą one wpłynąć na odbiór tekstu, dobrze gdy nauczyciel może pokazać te rzeczy dzieciom fizycznie np. kompas, hełm, albo chociaż na rysunku np. oaza, wiatrak. Można podać dziecku wyrazy nadrzędne i podrzędne np.: mleko, masło, kefir, sery, o przeciwstawnym znaczeniu np.; brzeg stromy-brzeg łagodny, wyrazy bliskoznaczne: szybko- prędko, teraz , już, w oka mgnieniu

3.gromadzenie wyrażeń, zwrotów i wyrazów zastępczych- stosuje się często podczas ustnych wypowiedzi lub czytania tekstu.

4.zestawiania słownictwa o znaczeniu podobnym- to ćwiczenie wdraża uczniów do trafnego nazywania pewnych odcieni i odrębności określonych przedmiotów, aby dzieci mogły się jaśniej i klarowniej wypowiadać jeśli chodzi o np. opisywanie zdarzeń. Takie ćwiczenia mogą być prowadzone np. podczas wycieczek, żeby dzieci mogły do danych rzeczy dodawać wyrazy o znaczeniu bliskim np.: samochód-auto, babcia-staruszka, innym sposobem jest po prostu podawanie przez nauczyciela takich wyrazów.

5.dobieranie wyrazów o znaczeniu przeciwstawnym-dobrze omawiać przy okazji jakichś przedmiotów na obrazkach, lub w czasie wycieczek, przydaje się przy wypracowaniach: Duży - mały.

6.grupowanie wyrazów wokół określonych tematów- ma na celu zebranie i zanotowanie niektórych wyrazów, wyrażeń, zwrotów, takie ćwiczenia przygotowują przed dłuższą wypowiedzią pisemną

7.zestawianie rodzin wyrazów pokrewnych- ukazuje sposoby tworzenia nowych wyrazów z danej rodziny, okazje do tego typu ćwiczeń mogę być codzienne wydarzenia np.: dróżka-od tego pochodzą wyrazy: dróżnik, drogowy, podróżny. Bardzo ważnym jest powiązanie tego z ortografią!!! Stosowane jest przy klasowym redagowaniu czegoś, gdzie w trakcie burzy mózgu dzieci zastanawiając się czy lepiej kota nazwać kocurem czy kotkiem.

8.dobieranie wyrazów o znaczeniu nadrzednym i podrzędnym- słuzy systematyzowaniu wiedzy w obrebie wyrazów jakiejs rodziny. Polega na porządkowaniu wyrazów ze względu na zakres ich znaczenia. Dzieci bardzo szybko zdaja sobie sprawe ze wróbel to ptak, a sosna to drzewo. Podczas wycieczek można łatwo np. zgrupowac drzewa: liscisaste( dab, buk), iglaste(sosna, świerk).

9.wyrażanie podanej tresci za pomoca prostych porównań i przenośni- zastępowanie niektórych wyrażeń prostymi epitetami, metaforami, porównaniami, dobre przy wycieczkach gdzie dzieci mogą do jednego wyrazu dodawać kolejne np.: trawa-zielona, krótka, barwna, kwiecista itd.

Ćwiczenia frazeologiczne- celem jest dobór i określenie związków pod względem ich wartości znaczeniowej i łączliwości z innymi wyrazami. Na co dzień ściśle związane z frazeologią czyli związkami wyrazowymi w danym języku.

RODZAJE ĆWICZEŃ FRAZEOLOGICZNYCH:

1.układanie zdań z użyciem nowo wprowadzonego wyrazu

2.układanie zdań połączone z doborem odpowiednich wyrazów spośród uprzednio zgromadzonych

3.tworzenie zastępczych zwrotów, wyrażeń i fraz

4.układanie zdań lub dłuższych form wypowiedzi z podanymi zwrotami i wyrażeniami frazeologicznymi

5. rozwijanie podanych zdań przez dodawanie do nich części w formie stałych związków frazeologicznych

6. układanie odpowiedzi na pytania zadawane przez nauczyciela w celu zastosowania określonych zwrotów, wyrażeń i fraz

7.pisanie przez uczniów pytań do podanych przez nauczyciela odpowiedzi w których zastosowano nowe zwroty lub wyrażenia

8. kilkakrotne przeredagowywanie zdań przez kolejne wprowadzanie podobnych wyrażeń lub zwrotów do określonych wypowiedzi uczniów

9.Wypisywanie przez uczniów odpowiednich zwrotów lub wyrażeń z omawianych tekstów w celu wykorzystania ich w samodzielnej wypowiedzi i utrwalenia

10.uczenie się na pamięć wierszy, zagadek, przysłów gdzie występują związków frazeologicznych

11. sporządzenie słowników frazeologicznych

GRAMATYKA

  1. Dotyczą dźwiękowej strony języka czyli fonetyki

  2. Budowy i odmiany wyrazów czyli morfologii

  3. Nauki o budowie zdań czyli składni

Nauczanie gramatyki odbywa się zazwyczaj przez ćwiczenia w mówieniu i pisaniu. Jeśli w klasie pierwszej uczniowie poznają rzeczownik i czasownik w następnych klasach jest to poszerzane bądź uzupełniane.

Zakres treści gramatycznych:

Klasa I

  1. Podział wyrazów mówionych na głoski i pisanych na litery

  2. Wyróżnianie samogłosek i spółgłosek

  3. Sylaba jako część wyrazu zawierającego samogłoskę

  4. Dwuznaki

  5. Litery ze znakami diakrytycznymi (kropka, przecinek)

  6. Wyróżnianie sylab w wyrazach, wyrazów w zdaniach, zdań w tekście

  7. Rozpoznawanie i konstruowanie zdań pojedynczych

  8. Rozpoznawanie zdań oznajmujacych, pytających, rozkazujących

  9. Rzeczowniki jako wyrazy nazywajce ludzi, przedmioty, zwierzeta

  10. Liczba rzeczownika

  11. Czasowniki jako wyrazy oznaczajce czynnosci

  12. Liczba pojedyncza i mnoga czasowników

  13. Zgodność form czasownika i rzeczownika w liczbie

  14. Poprawne stosowanie form gramatycznych: do, przy, od, z, na, w , koło

Klasa II

  1. Rozwijanie zdań

  2. Ograniczanie liczby składników w zdaniu

  3. Ustalanie związku wyrazów w zdaniu (za pomocą odpowiednich pytań)

  4. Wyróżnianie sylab w wyrazach, wyrazów w zdaniach, zdań w tekście

  5. Rozpoznawanie zdań oznajmujących, pytających, rozkazujących i wykrzyknikowych

  6. Poprawne stosowanie zdań złożonych współrzędnie i podrzędnie, bez stosowania terminów

  7. Rozpoznawanie przymiotnia jako okreslenia rzeczownika

  8. Liczba pojedyncza i mnoga przymiotnika ??? nie wiem jak przymiotnik może mieć liczbe

  9. Określenie rodzaju rzeczownika w licznie pojedynczej wg. zakończenia towarzyszącego mu przymiotnika

  10. Stopniowanie przymiotnika

  11. Rozpoznanie przysłówka jako okreslenia czasownika

Klasa III

a)rozpoznawanie zaimków osobowych

b)zastępowanie rzeczownika zaimkiem osobowym

c)ćwiczenia we wskazywaniu wyrazów określających podmiot i orzeczenie( bez terminologii)

d)czasownik: cwiczenia w rozpoznawaniu czasów: teraźniejszego, przeszłego i przyszłego, osoby i liczby

e)rodzaj czasownika w liczbie pojedynczej i mnogiej w czasie przeszłym i przyszłym złożonym

f)ćwiczenia w poprawnym łączeniu czasownika z rzeczownikiem w liczbie pojedynczej i mnogiej w czasie przeszłym i przyszłym

g)liczebnik jako część mowy oznaczająca ilość i liczebność

h)przyimki

i)rozpoznawanie oraz konstruowanie zdań prostych i rozwiniętych, pojedynczych i złożonych

Ortografia w nauczaniu wczesnoszkolnym.

Podstawowym zadaniem nauki ortografii w klasach I - III jest osiągnięcie przez uczniów umiejętności i nawyku poprawnego pisania oraz kontroli własnego tekstu.

Zasady i metody nauczania ortografii

Cele nauczania ortografii i właściwości psychofizyczne uczniów nauczania zintegrowanego narzucają konieczność stosowania określonych zasad dydaktycznych. Najważniejsze z nich to:

  1. Zasada systematyczności - wyraża się w planowaniu materiału nauczania ortografii i rytmicznym jego realizowaniu, stosowaniu systematycznej kontroli i oceny.

  2. Zasada profilaktyki czyli zapobieganie błędom, polega na stałej trosce nauczyciela o poprawny zapis nowych i trudnych wyrazów, przyzwyczajaniu uczniów do zgłaszania swoich wątpliwości w pisaniu i wdrażanie ich do samokontroli własnego tekstu. Dąży się do tego, aby zapis każdego nowego wyrazu był poprawny, aby błędna forma nie utrwalała się w pamięci dziecka.

  3. Zasada integracji ortografii z innymi działami nauczania wskazuje na konieczność łączenia ćwiczeń ortograficznych z innymi ćwiczeniami językowymi.

  4. Zasada stopniowania trudności - -odnosi się do racjonalnego doboru i układu treści poszczególnych zagadnień ortograficznych oraz stopniowego przechodzenia od najłatwiejszych do trudniejszych form ćwiczeń w pisaniu, tj. przepisywania, pisania z pamięci i ze słuchu.

  5. Zasada poglądowości wymaga właściwego doboru i celowego wykorzystania środków dydaktycznych, które pomagają w skupieniu uwagi, w zapamiętywaniu obrazu wyrazów, a także formułowaniu zasad pisowni.

  6. Zasada aktywności dotyczy tworzenia takich warunków, które zapewnią wszystkim uczniom aktywny i świadomy udział w zajęciach. Polega na różnicowaniu ćwiczeń ortograficznych w zależności od poziomu opanowania pisowni przez poszczególnych uczniów oraz zainteresowaniu ich treścią i sposobem wykonania.

  7. Zasada kontroli i oceny postępów uczniów stosowana jest przede wszystkim w celu likwidowania niedociągnięć i braków w opanowaniu umiejętności ortograficznych.

Praca nad kształtowanie umiejętności poprawnego pisania to proces długotrwały, który powinien przebiegać według następującego planu:

  1. Zaznajomienie uczniów z nowym materiałem ortograficznym.

  2. Utrwalanie tegoż materiału drogą różnorodnych ćwiczeń, przy maksymalnie dużej aktywności uczniów.

  3. Sprawdzenie stopnia opanowania danego materiału.

  4. Ćwiczenia poprawkowe dla tych uczniów, którzy jeszcze nie opanowali opracowanego i utrwalanego wcześniej materiału.

Należy zatem pamiętać, że wszelki materiał ortograficzny powinien:

W kształceniu zintegrowanym stosowane są różne rodzaje ćwiczeń ortograficznych:

  1. Przepisywanie.

  2. Pisanie z pamięci.

  3. Pisanie ze słuchu (wprowadzające, utrwalające, sprawdzające).

  4. Pisanie z komentowaniem.

  5. Dyktando twórcze.

Formuła matematyczna - dodawanie, odejmowanie, mnożenie, dzielenie

zagadnienia szczegółowe: wprowadzenie mnożenia i dzielenia; interpretacje mnożenia; podział i mieszczenie (wraz z przykładami zadań);

Z. Semadeni, Nauczanie początkowe matematyki. Warszawa 1984. Część 3. Rozdziały: 8.1. Pojęcie iloczynu; 8.4. Pojęcie ilorazu (bez dzielenia z resztą)

Mnożenie

Mnożenie można interpretować jako:

» wielokrotne dodawanie tych samych składników

» obliczanie pola prostokąta

» iloczyn kartezjański

W załączniku przesyłam wybrane strony z Nauczania początkowego matematyki, które bezwzględnie należy przeczytać. Co dość istotne, autor zwraca uwagę na niedociągnięcia pierwszej i trzeciej interpretacji mnożenia, podkreślając natomiast zalety drugiej. Ja oczywiście zgadzam się z faktem, że nie da się wprowadzić na etapie klas I-III mnożenia stosując iloczyn kartezjański, jednak uważam, że można przedstawić wielokrotne dodawanie tych samych składników w taki sposób, że przyniesie więcej pożytku, niż przykład dotyczący obliczania pola prostokąta. Posłużę się trywialnym przykładem: jak zapisać liczbę kratek poniższego prostokąta? 3x5 czy 5x3? Większość nauczycieli klas I-III stwierdza, że nie ma różnicy, bo mnożenie jest przemienne i wychodzi dokładnie to samo. Ale czy na pewno? Pięć grup po cztery osoby jest tym samym co cztery grupy po pięć osób? No i tu zaczynają się schody... Na kolokwium nie zapytam Pań o praktykę wprowadzania mnożenia, ale po zaliczeniu jeszcze do tego na chwilę wrócę, bo na egzaminie będziecie Panie musiały taką wiedzę posiadać.

Dzielenie

Najistotniejsze jest to, że dzielenie jest działaniem odwrotnym do mnożenia i nie można rozpatrywać go niezależnie. Mamy w tym przypadku dwie interpretacje:

» podział: wiemy ile jest wszystkich elementów oraz ile tworzą one zbiorów (grup), szukamy zaś informacji z ilu elementów składa się jeden zbiór.

Przykładowo: mamy 12 kwiatów (elementy) i wkładamy je do 3 wazonów (zbiory) tak, by w każdym znalazła się taka sama ilość kwiatów. Po ile kwiatów będzie w wazonie?

Mama 20 cukierków rozdzieliła po równo pomiędzy pięcioro dzieci. Po ile cukierków dostało każde z nich?

» mieszczenie: wiemy ile jest wszystkich elementów oraz ile jest elementów w jednym zbiorze, szukamy natomiast informacji o ilości zbiorów.

Przykładowo: mamy 12 kwiatów (elementy), które zostały rozłożone do wazonów (zbiory). W każdym wazonie umieszczono dokładnie 3 kwiaty. Ile wazonów zapełniono?

Mama 20 cukierków rozdzieliła pomiędzy kilkoro dzieci. Każde dziecko dostało 5 cukierków. Ile dzieci obdarowała mama?

I choć mówi się o zadaniach „na podział” i „na mieszczenie” trzeba pamiętać, że nie ma dwóch rodzajów ilorazu, tylko jeden! Także działanie arytmetyczne jest jedno - nazywamy je dzieleniem.

Nie dzielimy przez 0. Najlepszym wytłumaczeniem jest to, że dzielenie jest odwrotnością mnożenia, i np. jeżeli 4:0=x to x*0=4, a przecież jakaś liczba pomnożona przez zero równa będzie zeru.

1


Wyszukiwarka