„Język SQL”

W 1986 roku SQL stał się oficjalnym standardem, wspieranym przez Międzynarodową Organizację Normalizacyjną (ISO) i jej członka.

Amerykański Narodowy Instytut Normalizacji (ANSI). Wczesne wersje specyfikacji (SQL86 i SQL89) były w dużej mierze jedynie określeniem wspólnej płaszczyzny łączącej różne istniejące wówczas produkty i pozostawiały wiele swobody twórcom implementacji.

Z czasem jednak systemy komputerowe uległy integracji i rynek zaczął domagać się aplikacji oraz ich funkcji faktycznie współpracujących z wieloma różnymi bazami danych. Pojawiła się potrzeba określenia standardu ściślejszego. Mógł on jednocześnie obejmować nowe elementy, nieujęte do tej pory w języku.

Tak powstał SQL92, obowiązujący w produktach komercyjnych do dziś.

Formy SQL-a

Z technicznego punktu widzenia, SQL jest podjęzykiem danych. Jest on wykorzystywany wyłącznie do komunikacji z bazą danych. Nie posiada on cech pozwalających na tworzenie kompletnych programów. Jego wykorzystanie może być trojakie i z tego względu wyróżnia się trzy formy SQL-a:

1. SQL interakcyjny lub autonomiczny wykorzystywany jest przez użytkowników w celu bezpośredniego pobierania lub wprowadzania informacji do bazy. Przykładem może być zapytanie prowadzące do uzyskania zestawienia aktywności kont w miesiącu. Wynik jest wówczas przekazywany na ekran, z ewentualną opcją jego przekierowania do pliku lub drukarki.

2. Statyczny kod SQL (Static SQL) nie ulega zmianom i pisany jest wraz z całą aplikacją, podczas której pracy jest wykorzystywany. Nie ulega zmianom w sensie zachowania niezmiennej treści instrukcji, które jednak zawierać mogą odwołania do zmiennych lub parametrów przekazujących wartości z lub do aplikacji. Statyczny SQL występuje w dwóch odmianach.

1. Embedded SQL (Osadzony SQL) oznacza włączenie kodu SQL do kodu źródłowego innego języka. Większość aplikacji pisana jest w takich językach jak C++ czy Java, jedynie odwołania do bazy danych realizowane są w SQL. W tej odmianie statycznego SQL-a do przenoszenia wartości wykorzystywane są zmienne.

2. Język modułów. W tym podejściu moduły SQL łączone są z modułami kodu w innym języku. Moduły kodu SQL przenoszą wartości do i z parametrów, podobnie jak to się dzieje przy wywoływaniu podprogramów w większości języków proceduralnych. Jest to pierwotne podejście, zaproponowane w standardzie SQL. Embedded SQL został do oficjalnej specyfikacji włączony nieco później.

3. Dynamiczny kod SQL (Dynamic SQL) generowany jest w trakcie pracy aplikacji. Wykorzystuje się go w miejsce podejścia statycznego, jeżeli w chwili pisania aplikacji nie jest możliwe określenie treści potrzebnych zapytań - powstaje ona w oparciu o decyzje użytkownika. Tę formę SQL generują przede wszystkim takie narzędzia jak graficzne języki zapytań. Utworzenie odpowiedniego zapytania jest tu odpowiedzią na działania użytkownika.

Składnię języka SQL można podzielić na trzy części:

• język definiowania struktur danych - DDL (Data Definition Language) - jest wykorzystywany do wszelkiego rodzaju operacji na tabelach, takich jak: tworzenie, modyfikacja oraz usuwanie,

• język do wybierania i manipulowania danymi - DML (Data Manipulation Language) - służy do manipulowania danymi umieszczonymi w tabelach, pozwala na wstawienie danych, ich prezentację, modyfikowanie oraz usuwanie,

• język do zapewnienia bezpieczeństwa dostępu do danych - DCL (Data Control Language) - jest używany głównie przez administratorów systemu baz danych do nadawania odpowiednich uprawnień do korzystania z bazy danych.

Typy danych:

TINYINT - 1-bajtowe pole, przechowujące wartości całkowite bez znaku z przedziału od 0 do 255 lub ze znakiem z przedziału od -127 do 127

SMALLINT - 2-bajtowa wartość całkowita. Zakres wartości bez znaku od 0 do 65 535 lub ze znakiem od -32 768 do 32 768

INT 4 -bajtowa wartość całkowita. Zakres wartości ze znakiem od -2 147 483 648 do 2 147 483 647 lub bez znaku od 0 do 4 294 967 295

BIGINT 8 -bajtowa wartość całkowita. Typ BIGINT jest używany podczas przeprowadzania obliczeń. Stosując pola tego typu we własnej bazie danych należy uważać, aby ich wartości nie były zbyt duże, ponieważ użyte w obliczeniach mogą doprowadzić do błędu przepełnienia

TIME - Czas mieszczący się w przedziale od -838:59:59 do 838:59:59

YEAR Rok. - Dozwolone wartości to przedział od 1901 do 2155 oraz wartość 0000. MySQL wyświetla wartość typu YEAR w formacie RRRR

CHAR - Pole znakowe o stałej długości z zakresu od 1 do 255 bajtów. Po wstawieniu wartości puste miejsca pola CHAR są uzupełniane z prawej strony spacjami.

Modyfikacja danych

1. Tabele : zawierają pola, które określają jakie dane będzie zawierał pojedynczy rekord (inaczej: wiersz).

Do utworzenia tabeli służy polecenie SQL CREATE TABLE:

CREATE TABLE nazwa_tabeli struktura_tabeli;

Każda tabela powinna posiadać swoją nazwę. Definiujesz ją w miejscu nazwa_tabeli. W miejsce struktura_tabeli wstawiasz dokładną specyfikację poszczególnych pól, jakie powinna zawierać tabela. Polecenie SQL dla przykładu podanego wyżej będzie wyglądać następująco:

CREATE TABLE pracownicy (
  imie VARCHAR(30),
  nazwisko VARCHAR(30),
  data_urodzenia DATE, 
   placa DECIMAL(10,2)
);

2. Poleceniem INSERT można wstawiać nowe dane do istniejącej tabeli. Do modyfikacji danych już wcześniej umieszczonych w tabeli służy polcenie UPDATE. Jego składnia jest następująca:

UPDATE nazwa_tabeli SET nazwa_pola='nowa_wartość';

3. Pobieranie danych z tabeli :

Aby pobrać dane zapisane w tabeli należy użyć zapytania SELECT. Jego postać ogólna prezentuje się następująco:

SELECT co_zaprezentować FROM nazwa_tabeli
  [WHERE warunki_wyszukiwania]
  [ORDER BY sortowanie [ASC | DESC], ...]
  [LIMIT [ofset,] ilość_wierszy];

W miejscu co_zaprezentować podaj (po przecinku) listę kolumn, które chcesz zawrzeć w zestawieniu. W miejscu nazwa_tabeli podaj nazwę tabeli, z której pobierzesz dane. Wybierając trzy kolumny do zestawienia z tabeli pracownicy napiszesz następująco:

SELECT imie, nazwisko, placa FROM pracownicy;

4.   Usuwanie danych z tabeli :

Do usunięcia danych z tabeli służy polecenie DELETE. Aby usunąć wszystkie dane z tabeli należy wydać polecenie:

DELETE FROM nazwa_tabeli;

4. Modyfikacja struktury tabeli :

Do modyfikacji struktury tabeli służy polecenie ALTER TABLE. Zmodyfikowanie struktury tabeli zawierającej już jakieś dane spowoduje próbę podporządkowania istniejących danych nowemu formatowi.

ALTER TABLE nazwa_tabeli specyfikacja_struktury;

W miejsce specyfikacja_struktury podajemy dokładną operację, jaką chcemy wykonać na danej tabeli. Aby dodać kolejne pole do istniejącej tabeli należy użyć polecenia:

ALTER TABLE pracownicy ADD rozmiar_buta VARCHAR(10);

Spowoduje to dodanie jednego pola o nazwie rozmiar_buta na końcu struktury tabeli.

5. Usuwanie tabeli :

Do usunięcia tabeli służy proste polecenie:

DROP TABLE nazwa_tabeli;

Źródło: Internet : wikipedia.pl , home.pl.

---