Wybór testów z kardiologii
AD 1999
Do potrzeb publikacji w Internecie dostosował Robert Susło AD 2000
SPIS TREŚCI
DIAGNOSTYKA OGÓLNA
Przyczyną bólów klatki piersiowej są następujące przyczyny z wyjątkiem:
a) choroby niedokrwiennej,
b) zapalenia wsierdzia,
c) kardiomiopatii przerostowej,
d) wypadania płatka zastawki dwudzielnej.
Przyczyną bólów klatki piersiowej są następujące przyczyny z wyjątkiem:
a) zwężenia zastawek półksiężycowatych aorty,
b) ostrego zapalenia osierdzia,
c) zapalenia mięśnia serca,
d) wypadania płatka zastawki dwudzielnej.
Omdlenia mogą być spowodowane następującymi schorzeniami z wyjątkiem:
a) kardiomiopatii przerostowej,
b) nadwrażliwości zatoki szyjnej,
c) zatoru tętnicy płucnej,
d) ostrego zapalenia wsierdzia
Na sinicę centralną wskazywać mogą następujące objawy z wyjątkiem:
a) zasinienia błon śluzowych języka i warg,
b) zasinienia palców dłoni,
c) zasinienia spojówek,
d) zasinienia palców stóp.
Do leków kardiodepresyjnych zalicza się niżej wymienione leki z wyjątkiem:
a) niesteroidowych leków przeciwzapalnych,
b) leków antyarytmicznych,
c) adriamycyny,
d) kortykosterydów.
Do schorzeń układu krążenia występujących rodzinnie zalicza się następujące schorzenia z wyjątkiem:
a) wypadania płatka zastawki dwudzielnej,
b) zespołu WPW,
c) nadciśnienia tętniczego,
d) śluzaka lewego przedsionka.
Do schorzeń układu krążenia występujących rodzinnie zalicza się następujące schorzenia z wyjątkiem:
a) pierwotnego nadciśnienia tętniczego,
b) ubytku międzyprzedsionkowego,
c) choroby niedokrwiennej serca,
d) dekstrokardii.
U chorych na zespół Marfana często występuje:
a) rozwarstwiający tętniak aorty,
b) dekstrokardia,
c) zespół WPW,
d) nadciśnienie tętnicze.
Nadmierne wypełnienie żył szyjnych wskazuje na:
a) kardiomiopatię przerostową,
b) wysiękowe zapalenie osierdzia,
c) zwężenia zastawki dwudzielnej bez niewydolności krążenia,
d) śluzaka przedsionka lewego.
Nadmierne wypełnienie żył szyjnych wskazuje na:
a) zakrzep żyły czczej górnej,
b) niewydolność komory lewej,
c) kardiomiopatię przerostową,
d) podzastawkowe zwężenie aorty.
Na niedomykalność zastawki trójdzielnej wskazuje:
a) dodatnie tętno żylne,
b) ujemne tętno żylne,
c) każdy z wymienionych rodzajów tętna,
d) żaden z wymienionych rodzajów tętna.
Na powiększenie i przerost prawej komory serca wskazuje skurczowe unoszenie klatki piersiowej w:
a) II przestrzeni międzyżebrowej,
b) okolicy koniuszka serca,
c) III i IV przestrzeni międzyżebrowej,
d) żadnej z wymienionych.
Na powiększenie i przerost komory lewej wskazuje skurczowe uniesienie klatki piersiowej w:
a) II i III przestrzeni międzyżebrowej,
b) III i IV przestrzeni międzyżebrowej,
c) okolicy wyrostka mieczykowatego,
d) żadnej z wyżej wymienionych.
Osłabienie uderzenia koniuszkowego stwierdza się w:
a) zwężeniu zastawki dwudzielnej,
b) kardiomiopatii przerostowej,
c) niedomykalności zastawek tętnicy płucnej,
d) śluzaku lewego przedsionka serca.
Zatarcie talii serca wskazuje na:
a) przerost lewego przedsionka serca,
b) powiększenie lewego przedsionka serca,
c) powiększenie i przerost prawego przedsionka,
d) żaden z wyżej wymienionych.
Błędnie można ocenić wielkość serca u chorych na:
a) zrosty opłucnowo-sercowe,
b) kardiomiopatię przerostową,
c) zakrzep w komorze lewej,
d) nadciśnienie płucne.
Błędnie można ocenić wielkość serca u chorych:
a) z krążeniem hiperkinetycznym,
b) z otyłością,
c) z przebytym zatorem tętnicy płucnej,
d) z zapaleniem odoskrzelowym płuc.
W lewobocznym ułożeniu chorego najlepiej wysłuchać można:
a) rytm cwałowy,
b) rozdwojenie I tonu serca,
c) szmery w przetrwałym przewodzie tętniczym,
d) szmer oskrzelowy.
Rozdwojenie I tonu serca jest spowodowane:
a) blokiem prawej odnogi pęczka Hisa,
b) blokiem przedsionkowo-komorowym I stopnia,
c) przerostem komory prawej,
d) ubytkiem w przegrodzie międzkomorowej.
Patologiczne rozdwojenie II tonu serca stwierdza się u chorych;
a) z blokiem odnogi prawej pęczka Hisa,
b) z niedomykalnością tętnicy płucnej,
c) u chorych ze zwężeniem zastawki dwudzielnej,
d) u chorych z zespołem WPW.
Patologiczne sztywne rozdwojenie II tonu serca stwierdza się:
a) w ubytku międzykomorowym,
b) w bloku prawej odnogi pęczka Hisa,
c) w ubytku międzyprzedsionkowym,
d) w blokach przedsionkowo-komorowych.
Wychylenie ku przodowi klatki piersiowej ułatwia rozpoznanie:
a) wypadania płatka zastawki dwudzielnej,
b) zwężenia zastawki dwudzielnej,
c) kardiomiopatii przerostowej,
d) niedomykalności zastawek tętnicy płucnej.
Głośny I ton serca występuje u chorych na:
a) zwężenie zastawki dwudzielnej,
b) niedomykalność zastawki trójdzielnej,
c) zwężenie zastawek półksiężycowatych aorty,
d) zaciskające zapalenie osierdzia.
Głośny I ton serca występuje u chorych na:
a) zwężenie zastawki dwudzielnej ze zwłóknieniem płatków,
b) zwężenie zastawki trójdzielnej,
c) zwężenie zastawek tętnicy płucnej,
d) zwężenie zastawek półksiężycowatych aorty.
Cichy I ton serca występuje u chorych na:
a) niedokrwistość,
b) ubytek międzyprzedsionkowy,
c) zwężenia zastawki dwudzielnej,
d) nadczynność tarczycy.
Cichy I ton serca występuje u chorych:
a) gorączkujących,
b) na niewydolnośc krążenia,
c) z blokiem prawej odnogi pęczka Hisa,
d) ze zwężeniem zastawki trójdzielnej.
Pojawienie się III tonu serca bez przyspieszenia częstości serca i unoszącego tętnienia klatki piersiowej jest nazywane:
a) rytmem cwałowym,
b) rytmem bliźniaczym,
c) rytmem trojaczym,
d) rytmem czworaczym.
III ton serca pochodzący z komory lewej jest najlepiej słyszalny
a) po pionizacji chorego,
b) po zażyciu przez chorego nitrogliceryny,
c) po wysiłku,
d) na szczycie wdechu.
W niewydolności komory prawej rytm cwałowy najlepiej wysłuchać można:
a) w III i IV przestrzeni międzyżebrowej po stronie lewej,
b) na koniuszku serca,
c) w dolnej części mostka,
d) na szczycie wydechu.
Tarcie osierdziowe najlepiej można wysłuchać:
a) nad całym sercem,
b) w III i IV przestrzeni międzyżebrowej lewej,
c) na koniuszku serca,
d) w okolicy wyrostka mieczykowatego.
Szmer skurczowy wyrzucania nad polem zastawki aorty występuje w:
a) zwężeniu zastawek półksiężycowatych aorty,
b) niedomykalności zastawek tętnicy płucnej,
c) wypadaniu płatka zastawki dwudzielnej,
d) w żadnym z wymienionych schorzeń.
Szmer skurczowy wyrzucania nad polem zastawki aorty występuje w:
a) nadzastawkowym zwężeniu aorty,
b) przetrwałym przewodzie tętniczym,
c) ubytku międzyprzedsionkowym,
d) w żadnym z wymienionych schorzeń.
Szmer skurczowy wyrzucania występuje nad polem zastawki tętnicy płucnej występuje w:
a) ubytku międzyprzedsionkowym,
b) niedomykalności zastawek półksiężycowatych aorty,
c) śluzaku lewego przedsionka,
d) w żadnym z wymienionych schorzeń.
Szmer skurczowy wyrzucania nad koniuszkiem serca występuje w:
a) zwężeniu zastawki dwudzielnej,
b) niedomykalności zastawki dwudzielnej,
c) zwężeniu zastawki trójdzielnej,
d) żadnym z wymienionych schorzeń.
Skurczowy szmer zwrotny występuje w:
a) niedomykalności zastawki trójdzielnej,
b) zwężeniu zastawki trójdzielnej,
c) kardiomiopatii przerostowej,
d) zaciskającym zapaleniu osierdzia.
Szmer niedomykalności zastawek półksiężycowatych aorty promieniuje do:
a) tętnic szyi,
b) łopatek,
c) punktu Erba,
d) nie promieniuje poza pole zastawek aorty.
Szmer niedomykalności zastawek półksiężycowatych aorty ma następującą cechę:
a) miękkość i wrażenie podmuchu,
b) długi czas trwania,
c) narastanie głośności w czasie rozkurczu komór,
d) szorstkość.
Głośność szmerów serca wzrasta w czasie wdechu w następujących schorzeniach:
a) niedomykalność zastawek półksiężycowatych aorty,
b) zwężenie zastawki dwudzielnej,
c) niedomykalność zastawki dwudzielnej,
d) niedomykalność zastawki trójdzielnej.
Przyczyną powstania szmeru Austina Flinta jest:
a) niedomykalność zastawki dwudzielnej,
b) niedomykalność zastawek półksiężycowatych aorty,
c) niedomykalność zastawki trójdzielnej,
d) ubytek międzyprzedsionkowy.
Szmery śródskurczowe bez uszkodzenia zastawek występują:
a) w infekcyjnym zapaleniu wsierdzia,
b) w przeroście komory lewej,
c) w zespole Austina Flinta,
d) u chorych z sztucznym rozrusznikiem serca.
Szmery ciągłe występują w następujących schorzeniach
z wyjątkiem:
a) przetrwałego przewodu tętniczego,
b) okienka aortalno-płucnego,
c) niedomykalności zastawki dwudzielnej.
Niewinne szmery serca nasilają się w czasie:
a) głębokiego wydechu,
b) wysiłku,
c) pionizacji chorego,
d) głębokiego oddechu.
Narastanie nad polem zastawek półksiężycowatych aorty głośności skurczowego szmeru wyrzucania w pierwszym okresie skurczu z następowym obniżaniem się tej głośności występuje:
a) w niedomykalności zastawek półksiężycowatych aorty,
b) w zwężeniu tętnicy szyjnej wspólnej,
c) w zwężeniu zastawek półksiężycowatych aorty,
d) w niewydolności zastawek półksiężycowatych aorty.
Ciągłe szmery serca występują w:
a) przetrwałym przewodzie tętniczym,
b) śluzaku lewego przedsionka,
c) wypadaniu płatka zastawki dwudzielnej,
d) ubytku międzykomorowym.
Głośność składowej aortalnej II tonu wzrasta w:
a) zwężeniu tętnicy płucnej,
b) ubytku międzyprzedsionkowym,
c) nadciśnieniu tętniczym,
d) wypadaniu płatka zastawki dwudzielnej.
W niedomykalności zastawki dwudzielnej I ton serca jest:
a) osłabiony,
b) prawidłowy,
c) wzmożony,
d) niesłyszalny.
W ubytku międzykomorowym I ton serca jest:
a) cichy,
b) głośny,
c) prawidłowej głośności,
d) nie jest słyszalny.
Paradoksalne rozdwojenie II tonu serca polega na:
a) pojawieniu się płucnej składowej po składowej aortalnej,
b) pojawieniu się składowej płucnej przed aortalną,
c) pojawieniu się między składowymi II tonu otwarcia zastawki dwudzielnej z cichnięciem szmeru.
Obecność kępek żółtych na powiekach wskazuje na:
a) chorobę nerek,
b) niedoczynność tarczycy,
c) hiperlipoproteinemię typu II,
d) hiperurikemię.
Uderzenie koniuszkowe u osób zdrowych znajduje się:
a) w szóstym międzyżebrzu w linii śródobojczykowej,
b) w czwartym międzyżebrzu 1 cm na zewnątrz od tej linii,
c) w piątym międzyżebrzu 1 cm na wewnątrz od linii śródobojczykowej,
d) w czwartym międzyżebrzu w linii śródobojczykowej lewej.
Rozlane uderzenie koniuszkowe z unoszeniem skurczowym w IV, V i VI przestrzeni występuje:
a) w przeroście i powiększeniu lewej komory serca,
b) w przeroście i powiększeniu prawej komory serca,
c) w przeroście i powiększeniu obu komór serca,
d) u osób zdrowych.
Unoszenie skurczowe w III i IV przestrzeni międzyżebrowej okolicy przymostkowej lewej wskazuje na:
a) przerost komory lewej,
b) przerost i powiększenie komory prawej,
c) przerost i powiększenie obu komór serca,
d) żadne z wymienionych.
W III międzyżebrzu po stronie lewej znajduje się:
a) prawy przedsionek serca,
b) lewy przedsionek serca,
c) prawa komora serca,
d) żyła czcza serca.
Prawy przedsionek serca znajduje się:
a) w III międzyżebrzu 2 cm na lewo od mostka,
b) w III i IV międzyżebrzu 2 cm na prawo od mostka,
c) w V międzyżebrzu 2 cm na prawo od mostka,
d) w żadnym z wymienionych.
Zatarcie talii serca jest spowodowane:
a) powiększeniem prawego przedsionka serca,
b) przerostem komory lewej,
c) powiększeniem lewego przedsionka serca,
d) poszerzeniem łuku aorty.
W lewobocznej pozycji chorego najlepiej są słyszalne:
a) szmery pochodzące z zastawki trójdzielnej,
b) szmery pochodzące z zastawek półksiężycowatych aorty,
c) szmery pochodzące z zastawki dwudzielnej,
d) szmery pochodzące z zastawek tętnicy płucnej.
Szmer wczesnowyrzutowy niedomykalności zastawek półksiężycowatych aorty najlepiej jest słyszalny:
a) w punkcie Erba,
b) nad tętnicą szyjną wspólną,
c) nad koniuszkiem serca,
d) w przestrzeni międzyłopatkowej.
Podział szmerów serca zaproponowany przez Levina dotyczy:
a) szmerów skurczowych,
b) szmerów rozkurczowych,
c) zarówno szmerów skurczowych, jak i rozkurczowych,
d) szmerów skurczowych w zwężeniu tętnicy nerkowej.
Tętno wysokie i wolne występuje w:
a) niedomykalności zastawek półksiężycowatych aorty,
b) niedomykalności zastawki dwudzielnej,
c) nadczynności tarczycy,
d) w żadnym z wymienionych schorzeń.
Tętno wysokie i chybkie występuje w schorzeniach:
a) niedomykalności zastawek tętnicy płucnej,
b) niedomykalności zastawek półksiężycowatych aorty,
c) przetrwałym przewodzie tętniczym,
d) w żadnym z wymienionych.
Tętno małe występuje w następujących schorzeniach z wyjątkiem:
a) wysiękowego zapalenia osierdzia,
b) zwężenia zastawki dwudzielnej,
c) podzastawkowego zwężenia aorty,
d) zwężenia zastawek półksiężycowatych aorty.
Przyczyną wystąpienia tętna naprzemiennego jest:
a) krążenie hiperkinetyczne,
b) niewydolność krążenia,
c) płucna przetoka tętniczo-żylna,
d) zaciskające zapalenie osierdzia.
Aby wykazać niedokrwienie tętnicze kończyn dolnych wykonuje się próbę:
a) Allena,
b) Adsona,
c) Trendelenburga,
d) Ratschowa.
Próba Perthesa pozwala na ocenę drożności:
a) żył głębokich,
b) żył odpiszczelowych,
c) żył łączących,
d) żadnych z wymienionych.
Nad polem zastawek półksiężycowatych aorty, koniuszkiem serca i tętnicą szyjną wspólną najlepiej jest słyszalny:
a) szmer zwężenia zastawki dwudzielnej,
b) szmer niedomykalności zastawki dwudzielnej,
c) szmer zwężenia zastawek tętnicy płucnej,
d) szmer zwężenia zastawek półksiężycowatych aorty.
Narastanie szmeru skurczowego w czasie wdechu występuje w:
a) zwężeniu zastawek tętnicy płucnej,
b) zwężeniu zastawek aorty,
c) zwężeniu zastawki dwudzielnej,
d) niedomykalności aorty.
Dodatnie tętno żylne występuje w:
a) niedomykalności zastawki trójdzielnej,
b) niedomykalności zastawki dwudzielnej,
c) niedomykalności zastawek aorty,
d) niedomykalności zastawek tętnicy płucnej.
Szmer wczesnorozkurczowy w niedomykalności zastawek tętnicy płucnej jest:
a) twardy i szorstki o narastającej głośności,
b) miękki o zmniejszającej się głośności w czasie rozkurczu,
c) holosystoliczny,
d) holodiastoliczny.
Szmer Austina Flinta jest spowodowany:
a) niedomykalnością zastawek półksiężycowatych aorty,
b) organicznym zwężeniem zastawki dwudzielnej,
c) zwężeniem zastawek półksiężycowatych aorty,
d) zwężeniem zastawek tętnicy płucnej.
Szmer skurczowy zwrotny w niedomykalności zastawki dwudzielnej promieniuje:
a) do pachy,
b) do pola aorty,
c) do pola tętnicy płucnej,
d) słyszalny jest tylko nad koniuszkiem.
Objaw Kussmaula polega na:
a) wypełnieniu żył szyjnych w czasie skurczu komór,
b) wypełnianiu żył szyjnych w czasie wdechu u chorych na zaciskające zapalenie osierdzia,
c) zapadaniu się żył szyjnych w czasie wdechu,
d) nadmiernym wypełnieniu żył szyjnych.
Nadmierne wypełnienie żył szyjnych występuje u chorych na:
a) łagodną niewydolność komory lewej,
b) niewydolność komory prawej,
c) niepowikłaną nadczynność tarczycy,
d) niedokrwistość.
Rozlane uderzenie koniuszkowe z unoszeniem skurczowym w IV, V i VI przestrzeni występuje:
a) w przeroście i powiększeniu lewej komory serca,
b) w przeroście i powiększeniu prawej komory serca,
c) w przeroście i powiększeniu obu komór serca,
d) u osób zdrowych.
Próba Trendelenburga pozwala na ocenę:
a) drożności żył głębokich,
b) drożności żył odpiszczelowych,
c) drożności tętnic kończyn dolnych.
Powiększenie lewej komory serca, cichy II ton serca, szmer skurczowy wyrzutowy rozpoczynający się po I tonie serca, promieniujący do tętnic szyjnych wskazuje na:
a) zwężenie zastawki dwudzielnej,
b) zwężenie zastawki trójdzielnej,
c) zwężenie aorty,
d) zwężenie zastawek tętnicy płucnej.
Powiększenie lewej komory serca, cichy I ton serca, szmer skurczowy występujący bezpośrednio po I tonie serca promieniujący do koniuszka serca i do dołu pachowego wskazuje na:
a) ubytek międzyprzedsionkowy,
b) niedomykalność zastawki dwudzielnej,
c) niedomykalność zastawki trójdzielnej,
d) zwężenie zastawek aorty.
Zatarcie talii serca, powiększenie komory prawej, głośny, krótki I ton serca, ton otwarcia zastawki dwudzielnej i szmer przedskurczowy wskazuje na:
a) zwężenie zastawek aorty,
b) zwężenie zastawek tętnicy płucnej,
c) podzastawkowe zwężenie aorty,
d) zwężenie zastawki dwudzielnej.
Tętnienie tętnic szyjnych, znacznie powiększona komora lewa, wczesny miękki szmer rozkurczowy, RR 170/50 mm Hg wskazuje na:
a) niedomykalność zastawki dwudzielnej,
b) niedomykalność zastawki trójdzielnej,
c) niedomykalność zastawek tętnicy płucnej,
d) niedomykalność zastawek aorty.
Poszerzenie żył szyjnych, prawidłowa wielkość serca, szmer rozkurczowy w IV lewym międzyżebrzu silniejszy na wdechu wskazuje na:
a) zwężenie zastawki dwudzielnej,
b) zwężenie zastawki trójdzielnej,
c) niedomykalność zastawek tętnicy płucnej,
d) niedomykalność zastawki dwudzielnej.
Poszerzenie tętnic międzyżebrowych, wzmocnienie II tonu nad aortą, głośny szmer skurczowy w przestrzeni między kręgosłupem a łopatką lewą wskazuje na:
a) zwężenie cieśni aorty,
b) zwężenie zastawek aorty,
c) kardiomiopatię przerostową,
d) zwężenie zastawek tętnicy płucnej.
Powiększenie przedsionka lewego i komory lewej, szmer rozpoczynający się po I tonie serca, nasilający się przed tonem II i następnie cichnący, tętno wysokie i chybkie, RR 130/40 mm Hg wskazują na:
a) niedomykalność zastawek aorty,
b) niedomykalność zastawki dwudzielnej,
c) niedomykalność zastawek tętnicy płucnej,
d) przetrwały przewód tętniczy.
Powiększenie lewej i prawej komory serca, głośny szmer pełnoskurczowy przy przyczepie III o IV żebra do mostka wskazują na:
a) zwężenie aorty,
b) zwężenie cieśni aorty,
c) ubytek międzykomorowy,
d) ubytek międzyprzedsionkowy.
Tętno dziwaczne, ciche tony serca, przepełnienie żył szyjnych, przyspieszona częstość serca wskazują na:
a) niedomykalność zastawki trójdzielnej,
b) suche zapalenie osierdzia,
c) wysiękowe zapalenie osierdzia,
d) zapalenie mięśnia serca.
Do dużego wzrostu zapotrzebowania mięśnia serca na tlen prowadzi nagłe odstawienie:
a) leku wazodilatacyjnego,
b) azotanów,
c) leków blokujących kanał wapniowy,
d) leków beta-adrenolitycznych.
Które z wymienionych schorzeń nie usposabia do zatorów:
a) otyłość,
b) zakrzepy żylne,
c) niedokrwistość,
d) niewydolność krążenia.
Do powikłań wypadania płatka zastawki dwudzielnej zalicza się niżej wymienione z wyjątkiem:
a) infekcyjnego zapalenia wsierdzia,
b) nagłego zgonu sercowego pochodzenia,
c) zatoru tętnicy mózgowej,
d) niewydolności krążenia.
Cechy krążenia hiperkinetycznego występują:
a) u kobiet w ciąży,
b) u chorych z przetoką tętniczo-żylną,
c) w czasie gorączki,
d) w każdym z wymienionych.
CHOROBA NIEDOKRWIENNA SERCA
U chorego z przebytym zawałem mięśnia serca z współistniejącą dysrytmią komorową w postaci częstoskurczów komorowych o częstości 150/min zalecane jest podawanie:
a) chinidyny,
b) flekainidu,
c) tokainidu,
d) amiodaronu.
W doborze dawki azotanów kierować się należy:
a) wysokością ciśnienia skurczowego,
b) stopniem niewydolności komory lewej,
c) wielkością serca,
d) stopniem dusznicy bolesnej wysiłkowej.
W doborze dawki azotanów kierować się należy:
a) częstością serca,
b) stopniem obniżenia odcinka ST w elektrokardiogramie,
c) występowaniem przedwczesnych pobudzeń komorowych,
d) możliwością wystąpienia zjawiska tachyfilaksji.
Azotany są przeciwwskazane w następujących schorzeniach
z wyjątkiem:
a) zawału komory lewej,
b) niewydolności rozkurczowej komór serca,
c) świeżego udaru mózgowego,
d) dusznicy bolesnej spontanicznej.
Wskaż lek z grupy blokujących kanał wapniowy, który powoduje obrzęki podudzi:
a) werapamil,
b) nifedypina,
c) diltiazem.
Który z niżej wymienionych leków blokujących kanał wapniowy powoduje zaparcia:
a) nifedypina,
b) werapamil,
c) diltiazem.
Który z niżej wymienionych leków blokujących kanał wapniowy wymaga stosowania wstępnej dawki wysycającej:
a) nifedypina,
b) diltiazem,
c) werapamil.
Który z wymienionych leków blokujących kanał wapniowy wywołać może zaburzenia rytmu serca:
a) nifedypina,
b) werapamil,
c) diltiazem.
Który z niżej wymienionych leków działa najsilniej ujemnie inotropowo:
a) nifedypina,
b) werapamil,
c) diltiazem.
Azotany w politerapii dusznicy bolesnej III stopnia stosować należy:
a) z nifedypiną,
b) z acebutololem,
c) z werapamilem,
d) z żadnym z tych leków.
U chorych na zawał mięśnia serca nie należy stosować nifedypiny ze względu na:
a) występowanie tachyfilaksji na ten lek,
b) występowanie przekrwienia skóry twarzy,
c) rozszerzenie tętnic bez rozszerzania żył,
d) wzrost zapotrzebowania mięśnia serca na tlen.
Opór tętniczek wieńcowych podwyższa:
a) nifedypina,
b) werapamil,
c) azotany,
d) leki beta-adrenolityczne.
Azotany mogą być stosowane ostrożnie u chorych:
a) na udar przekrwienny,
b) na uraz czaszki,
c) na zespół płucno-sercowy,
d) na kardiomiopatię przerostową.
U chorych z rozkurczową niewydolnością serca i dusznicą bolesną wysiłkową stosować należy:
a) azotany,
b) nifedypinę,
c) acebutolol,
d) atenolol.
U chorych na dusznicę bolesną wysiłkową i niewydolność nerek nie należy stosować:
a) atenololu,
b) nifedypiny,
c) azotanów,
d) propranololu.
Utrzymanie się bólów dławicowych u chorych leczonych beta-adrenolitykiem może być spowodowane niżej wymienionymi czynnikami z wyjątkiem:
a) wzmożonej agregacji krwinek płytkowych,
b) wystąpienia niewydolności krążenia,
c) błędnego rozpoznania choroby niedokrwiennej serca,
d) współistnienia dusznicy bolesnej spontanicznej.
Skuteczność leków beta-adrenolitycznych podlegających biotransformacji w wątrobie zmniejsza u chorych leczonych równocześnie:
a) cymetydyną,
b) fenobarbitalem,
c) werapamilem,
d) digoksyną.
Które z niżej podanych rozpoznań wskazuje na zagrażający zawał mięśnia serca:
a) angina pectoris ambulatoria exacerbata,
b) angina pectoris ambulatoria stabilisata,
c) angina pectoris spontanea,
d) angina pectoris non stabilisata.
Uniesienie odcinka ST lub jego obniżenie poniżej 1,5 mm od linii izoelektrycznej z niewielkim wzrostem aminotransferaz i kreatyno- fosfokinazy wskazują na:
a) dusznicę bolesną wysiłkową stabilną,
b) dusznicę bolesną niestabilną,
c) dusznicę bolesną wysiłkową zaostrzoną.
Przyczyną bezbólowej choroby niedokrwiennej serca mogą być niżej wymienione czynniki z wyjątkiem:
a) polineuropatii cukrzycowej,
b) przebytego zawału mięśnia serca,
c) wysokiego stężenia w surowicy beta-endorfiny,
d) przebytego urazu czaszki.
W badaniu holterowskim na bezbólową chorobę niedokrwienną serca wskazuje:
a) obniżenie odcinka ST o 1 mm o horyzontalnym przebiegu, utrzymujące się 1 min i powracające do linii izoelektrycznej,
b) obniżenie odcinka ST o 0,5 mm utrzymujące się przez 3 minuty i powracające do linii izoelektrycznej,
c) obniżenie punktu J o 3 mm z wstępującym przebiegiem odcinka ST i jego obniżeniem o 0,5 m,
d) obniżenie odcinka ST o 1 mm o zstępującym przebiegu utrzymujące się 1 min i nie powracające do linii izoelektrycznej.
III stopień bólów dławicowych można rozpoznać, gdy:
a) bóle dławicowe występują po obfitym posiłku,
b) bóle dławicowe występują w spoczynku,
c) bóle dławicowe występują w czasie emocji,
d) bóle dławicowe występują w czasie wolnego wchodzenia na schody.
U chorego z obniżeniem odcinka ST o 1 mm w 12 min elektrokardiograficznej próby wysiłkowej należy:
a) rozpoznać chorobę niedokrwienną serca,
b) wykonać próbę dobutaminową lub dipirydamolową,
c) wykonać badanie koronarograficzne,
d) rozpocząć leczenie farmakologiczne.
Przyczyną bólów dławicowych u chorych z prawidłowymi tętnicami wieńcowymi mogą być następujące czynniki z wyjątkiem:
a) dużego zwężenia zastawek półksiężycowatych aorty,
b) znacznej niedokrwistości,
c) skurczu tętnic wieńcowych,
d) niedomykalności zastawek półksiężycowatych aorty.
Skuteczność niektórych leków beta-adrenolitycznych zmniejsza się u chorych leczonych równocześnie:
a) cymetydyną,
b) fenobarbitalem,
c) werapamilem,
d) digoksyną.
Uniesienie odcinka ST lub jego obniżenie poniżej 1,5 mm od linii izoelektrycznej i niewielki wzrost aktywności aminotransferaz i kreatyno-fosfokinazy wskazują na:
a) bezbólowe niestabilne niedokrwienie mięśnia serca,
b) dusznicę bolesną niestabilną,
c) dusznicę bolesną wysiłkową zaostrzoną,
d) dusznicę bolesną wysiłkową stabilną.
Wzrost aktywności kreatyno-fosfokinazy i aminotransferaz może być spowodowany niżej wymienionymi czynnikami z wyjątkiem:
a) zapalenia mięśnia serca,
b) niedoczynności tarczycy,
c) spożycia alkoholu,
d) rzadkoskurczu.
Wzrost aktywności kreatyno- fosfokinazy i aminotransferaz może być spowodowany niżej wymienionymi czynnikami z wyjątkiem:
a) stosowania przez chorego niesteroidowych leków przeciwzapalnych,
b) urazu klatki piersiowej,
c) długotrwałego częstoskurczu,
d) ostrego zapalenia oskrzeli.
Ekwiwalentem bólów dławicowych może być:
a) przyspieszenie częstości serca,
b) duszność spoczynkowa ustępująca po nitroglicerynie,
c) duszność wysiłkowa ustępująca po nitroglicerynie,
d) pobudzenia przedwczesne nadkomorowe lub komorowe.
W większości badań wykazano, że czułość próby wysiłkowej na ergometrze rowerowym lub bieżni ruchomej wynosi:
a) 50%,
b) 80%,
c) 60%
d) 40%
W próbie dobutaminowej podstawą oceny ukrwienia mięśnia serca jest:
a) obniżenie odcinka ST w elektrokardiogramie,
b) pojawienie się przedwczesnych pobudzeń komorowych,
c) spadek frakcji wyrzutu komory lewej w badaniu echokardiograficznym,
d) wykazanie przemijających zaburzeń kurczliwości mięśnia serca w echokardiogramie.
Zapobieganie zjawisku tachyfilaksji w czasie leczenia azotanami polega na:
a) zwiększeniu dawek azotanów podawanych doustnie,
b) przejściu z azotanów podawanych doustnie na azotany podawane podjęzykowo,
c) okresowym zmniejszeniu dawki azotanów o około 50%,
d) okresowym zmniejszeniu dawki podawanych azotanów o 20%.
Azotany są przeciwwskazane w następujących schorzeniach z wyjątkiem:
a) zawału prawej komory serca,
b) niewydolności rozkurczowej komór serca,
c) niewydolności krążenia skurczowej,
d) dusznicy bolesnej stabilnej.
U chorych na zawał mięśnia serca, u których częstość serca jest niższa od 50/min, ciśnienie tętnicze nie przekracza 100 mm Hg, a częstość serca 110/min przeciwwskazane jest stosowanie:
a) nitrogliceryny,
b) dobutaminy,
c) dopaminy,
d) atropiny.
W leczeniu trombolitycznym łączna dawka streptokinazy powinna wynosić:
a) 1 milion jednostek,
b) 1,5 miliona jednostek,
c) 2 miliony jednostek,
d) 600 tysięcy jednostek.
Łączna dawka aktywatora tkankowego, stosowanego w leczeniu zagrażającego zawałowi mięśnia serca powinna wynosić:
a) 100 mg,
b) 150 mg,
c) 250 mg.
Na uzyskanie reperfuzji u chorego leczonego trombolitycznie wskazują następujące wskaźniki z wyjątkiem:
a) wzrostu w surowicy aktywności kreatyno- fosfokinazy,
b) ustąpienia bólu dławicowego,
c) spadku ciśnienia tętniczego,
d) ustąpieniu niedokrwienia serca w badaniu ekg.
W leczeniu bólów dławicowych u chorych na zawał mięśnia serca ściany dolnej stosować należy następujące leki z wyjątkiem:
a) morfiny,
b) dolantyny,
c) diazepamu.
Który z wymienionych leków stosowany w przewlekłym leczeniu dusznicy bolesnej wysiłkowej uznać należy za najbezpieczniejszy dla chorego:
a) azotany o przedłużonym działaniu
b) propranolol,
c) acebutolol,
d) diltiazem.
Który z wymienionych leków stosowany w dusznicy bolesnej spontanicznej uznać należy za najbezpieczniejszy dla chorego:
a) acebutolol,
b) sorbonit,
c) werapamil.
d) propranolol
Który z wymienionych leków stosowanych w leczeniu trombolitycznym zawału mięśnia serca zapobiega uszkodzeniom poreperfuzyjnym:
a) metoprolol,
b) sorbonit,
c) werapamil,
d) heparyna.
U chorego z zagrażającym zawałem mięśnia serca, u którego bóle dławicowe utrzymują się przez 4 godziny pomimo 30 min dożylnego wlewu nitrogliceryny należy:
a) zastosować leczenie trombolityczne,
b) kontynuować wlew nitrogliceryny,
c) podać dożylnie lek beta- adrenolityczny,
d) dołączyć do leczenia lek beta- adrenolityczny.
U chorych na zawał mięśnia serca obejmujący komorę prawą stosować należy:
a) nitroglicerynę we wlewie dożylnym,
b) nifedypinę dożylnie lub doustnie,
c) leki moczopędne w dawce zmniejszającej objętość krążącego osocza,
d) żaden z tych leków.
W zawale mięśnia serca ściany dolnej, przebiegającym z silnymi bólami dławicowymi, należy podawać:
a) morfinę,
b) nitroglicerynę,
c) aspirynę,
d) fentanyl.
Reperfuzyjnemu uszkodzeniu mięśnia serca zapobiega podawanie:
a) nitrogliceryny,
b) leku beta-adrenolitycznego,
c) leku blokującego kanał wapniowy,
d) leku hamującego aktywność enzymu konwertującego.
Leczenie trombolityczne jest wskazane u chorych, u których przez 4 godziny utrzymują się następujące objawy:
a) bóle dławicowe bez zmian w obrazie ekg,
b) bóle dławicowe z obniżeniem załamka T,
c) bóle dławicowe z obecnym w 2 odprowadzeniach zespołem QS,
d) bóle dławicowe z uniesieniem lub znacznym obniżeniem ST.
Który z leków stosowanych w terapii choroby niedokrwiennej serca zmniejsza zapotrzebowanie mięśnia serca na tlen, powoduje redestrybucję krwi z obszaru o dobrym ukrwieniu do obszaru o ukrwieniu upośledzonym i zapobiega agregacji płytek:
a) nifedypina,
b) nitrogliceryna,
c) atenolol.
Aktywność dehydrogenazy mleczanowej w surowicy chorych na zawał mięśnia serca jest podwyższona:
a) od 1 do 7 dnia zawału,
b) od 7 do 14 dnia zawału,
c) od 3 do 5 dnia zawału.
Aktywność aminotransferazy asparginowej lub alaninowej w surowicy chorych na zawał mięśnia serca jest podwyższona:
a) od 1 do 3 dnia zawału,
b) od 3 do 5 dnia zawału,
c) od 7 do 9 dnia zawału.
W zawale mięśnia serca niepełnościennym aktywność aminotransferazy asparginowej i alaninowej oraz aktywność kreatyno- fosfokinazy w porównaniu do aktywności tych enzymów w zawale pełnościennym jest:
a) wyższa,
b) niższa,
c) nie różni się.
Wzrost aktywności enzymów w zawale mięśnia serca może być również spowodowany wymienionymi czynnikami z wyjątkiem:
a) urazu klatki piersiowej,
b) niedoczynności tarczycy,
c) spożycia alkoholu,
d) stosowania niesteroidowych leków przeciwzapalnych,
e) stosowania piramidonu.
Wzrost aktywności enzymów w zawale mięśnia serca może być również spowodowany wymienionymi czynnikami z wyjątkiem:
a) schorzeń mięśni,
b) kardiowersji lub defibrylacji,
c) zapalenia mięśnia serca,
d) długotrwałego częstoskurczu,
e) gorączki.
W niepowikłanym zawale mięśnia serca przebiegającym z bólem dławicowym w pierwszej kolejności należy podać:
a) morfinę,
b) nitroglicerynę,
c) lek beta- adrenolityczny,
d) żaden z tych leków.
U chorych na zawał mięśnia prawej komory wskazują następujące objawy z wyjątkiem:
a) nadmiernego przejaśnienia pól płucnych na zdjęciu radiologicznym klatki piersiowej,
b) nadmiernego wypełnienia żył szyjnych,
c) niedociśnienia tętniczego,
d) cechy zawału serca od V2-V9.
U chorych na zawał serca niepełnościenny śmiertelność poszpitalna w okresie 3-letnim jest w porównaniu do zawału pełnościennego:
a) mniejsza,
b) większa,
c) taka sama.
W badaniu ekg zawał pełnościenny od niepełnościennego można odróżnić na podstawie:
a) kształtu załamka T,
b) stopnia uniesienia odcinka ST,
c) obecności załamka Q,
d) żadna z tych cech nie różnicuje tych zawałów.
Na zawał mięśnia serca ściany tylnej wskazuje w obrazie ekg:
a) wzrost załamka R w aVF i III,
b) wzrost załamka R w V1 i V2,
c) pojawienie się małego załamka R i głębokiego S w V1 i V2,
d) obecny załamek Q w V4-V6.
Na zawał mięśnia ściany bocznej wskazują w obrazie ekg obecność załamka Q, uniesienia odcinka w odprowadzeniach:
a) I aVL i V5-V6,
b) I aVL i V1-V4,
c) żadna z opisanych zmian.
Czas utrzymywania się podwyższonej aktywności enzymów w surowicy chorych na zawał mięśnia serca jest różny dla różnych enzymów. Aktywność kreatynofosfokinazy jest podwyższona:
a) od 1-4 dnia zawału,
b) od 2 do 6 dnia zawału,
c) od 7 do 15 dnia zawału.
U chorego z przebytym zawałem i przedwczesnymi pobudzeniami komorowymi jednoogniskowymi o częstości 3000/24 godz. wskazane jest podawanie:
a) chinidyny,
b) prolekofenu,
c) disopyramidu,
d) enkainidu.
U chorego z przebytym zawałem mięśnia serca i frakcją wyrzutu komory lewej niższą od 0,30 oraz przedwczesnymi pobudzeniami komorowymi o częstości < 200/24 godz. wskazane jest podawanie następujących leków z wyjątkiem:
a) digoksyny,
b) kaptoprylu lub enalaprylu,
c) amiodaronu lub propafenonu.
Leków beta-adrenolitycznych nie należy stosować u chorych na:
a) guz chromochłonny nadnerczy,
b) blok prawej odnogi pęczka Hisa,
c) dusznicę bolesną niestabilną,
d) przebyty zawał mięśnia serca.
Skuteczność leków beta-adrenolitycznych może być zmniejszona u chorych:
a) palących tytoń,
b) leczonych cymetydyną,
c) leczonych fenobarbitalem.
U chorych leczonych lekiem beta-adrenolitycznym przeciwwskazane jest podawanie jednego z niżej wymienionych leków:
a) diltiazemu,
b) azotanów,
c) werapamilu,
d) nifedypiny.
Obrzęki podudzi występować mogą u chorych leczonych:
a) werapamilem,
b) nifedypiną,
c) diltiazemem,
d) azotanami.
Najszybciej ciśnienie tętnicze obniżają następujące leki hipotensyjne:
a) nifedypina,
b) enalapryl,
c) diltiazem,
d) werapamil.
Spośród leków blokujących kanał wapniowy najskuteczniejszym lekiem przeciwdławicowym jest:
a) nifedypina,
b) werapamil,
c) diltiazem,
d) żaden z tych leków.
U chorych na chorobę niedokrwienną serca i migotanie przedsionków z szybką częstością serca stosować należy:
a) nifedypinę,
b) diltiazem,
c) werapamil,
d) chinidynę.
U chorych na chorobę niedokrwienną serca i depresje stosować należy:
a) diltiazem,
b) propranolol,
c) azotany,
d) nifedypinę.
Spośród leków blokujących receptory beta- adrenergiczne u chorych na cukrzycę insulinozależną stosować można:
a) metoprolol,
b) propranolol,
c) nadolol,
d) pindolol.
Spośród leków beta-adrenolitycznych u chorych na zaburzenia lipidowe stosować można:
a) propranolol,
b) atenolol,
c) timolol,
d) acebutolol.
W politerapii azotany stosuje się łącznie z niżej wymienionymi lekami z wyjątkiem:
a) nifedypiny,
b) werapamilu,
c) propranololu,
d) diltiazemu.
U chorych na dusznicę bolesną wysiłkową z blokiem przedsionkowo- komorowym stopnia II stosuje się:
a) werapamil,
b) diltiazem,
c) nifedypinę,
d) acebutolol.
Azotany stosować należy ostrożnie u chorych z następującym schorzeniem:
a) przewlekły zespół płucno-sercowy,
b) dusznica bolesna spontaniczna,
c) zawał komory lewej,
d) bloki odnogi prawej lub lewej.
Bezbólowa choroba niedokrwienna serca występuje najczęściej u chorych na:
a) nerczycę,
b) zapalenie osierdzia,
c) niedoczynność tarczycy,
d) cukrzycę.
Bezbólowa choroba niedokrwienna serca występuje najczęściej u chorych na:
a) kardiomiopatię poalkoholową,
b) kardiomiopatię zaciskającą,
c) kardiomiopatię przerostową,
d) w żadnym z tych schorzeń.
W leczeniu niewydolności wieńcowej stopnia III należy stosować:
a) nifedypinę z azotanami,
b) lek beta-adrenolityczny z werapamilem,
c) lek beta-adrenolityczny,
d) żaden z tych leków.
Wykazanie w czasie bólu dławicowego obniżania się odcinka ST w ekg spoczynkowym poniżej 2 mm utrzymujące się do 3 minut po ustąpieniu bólu jest wskazaniem do:
a) badania koronariograficznego,
b) wykonania próby dipyramidolowej,
c) wykonania elektrokardiograficznej próby wysiłkowej,
d) wykonania próby dobutaminowej.
Dusznica bolesna spontaniczna może być spowodowana:
a) nagłym odstawieniem azotanów,
b) nagłym odstawieniem leku beta- adrenolitycznego,
c) szybkim spadkiem ciśnienia tętniczego,
d) nagłym odstawieniem werapamilu.
Rodzinne występowanie migreny usposabia do występowania:
a) zawałów mięśnia serca,
b) dusznicy bolesnej spontanicznej,
c) niezdolności krążenia,
d) żadnego z tych schorzeń.
Dla zmniejszenia zapotrzebowania mięśnia serca na tlen u chorych na zawał mięśnia serca komory prawej stosować należy:
a) nitroglicerynę dożylnie,
b) lek beta-adrenolityczny,
c) żaden z tych leków.
Czułość próby dobutaminowej i dipyramidolowej w rozpoznawaniu choroby niedokrwiennej serca wynosi w przybliżeniu:
a) 60%,
b) 70%,
c) 80%,
d) 90%.
Spadek ciśnienia tętniczego w pierwszych 3 minutach elektrokardiograficznej próby wysiłkowej wskazuje na:
a) brak wytrenowania,
b) dusznicę bolesną spontaniczną,
c) zwężenie jednej z dużych tętnic wieńcowych.
U chorego z zawałem mięśnia serca, który dokonał się przed miesiącem, elektrokardiograficzną próbę wysiłkową rozpoczyna się od obciążenia:
a) 50 watów,
b) 25 watów,
c) 15 watów.
Chorobę niedokrwienną serca na podstawie ekg spoczynkowego można rozpoznać wówczas, kiedy:
a) występują w nim dwuogniskowe przedwczesne pobudzenia komorowe,
b) obniżenia odcinka ST w 3 odprowadzeniach wynosi 1 mm,
c) w czasie bólu dławicowego odcinek ST obniży się o 1 mm,
d) podwyższony jest w 3 odprowadzeniach odcinek ST o 1 mm.
Na bezbólową chorobę niedokrwienną wskazywać może:
a) spadek tolerancji wysiłków fizycznych,
b) niedociśnienie tętnicze,
c) żaden z tych czynników.
Ekwiwalentem bólów dławicowych są:
a) duszność wysiłkowa,
b) powysiłkowy wzrost ciśnienia tętniczego,
c) spadek pojemności minutowej serca,
d) tętno paradoksalne.
Wtórnym zawałom mięśnia serca można zapobiegać przez stosowanie:
a) sintromu,
b) heparyny,
c) aspiryny,
d) stosowanie jednego z wymienionych leków nie zapobiega występowaniu zawału mięśnia serca.
Powikłaniem leczenia trombolitycznego są krwawienia. W ich leczeniu stosować należy w pierwszej kolejności:
a) siarczan protaminy i świeże osocze,
b) masę erytocytarną,
c) masę płytkową.
Który z niżej wymienionych czynników uznasz za najbardziej przyspieszający rozwój miażdżycy tętnic:
a) siedzący tryb życia,
b) otyłość,
c) palenie tytoniu,
d) stosowanie przez kobiety doustnych środków antykoncepcyjnych.
Przy jakim stężeniu cholesterolu w surowicy należy natychmiast podjąć farmakologiczne leczenie hiperlipidemii:
a) 300 mg%,
b) 400 mg%,
c) 250 mg%,
d) żadnych z wyżej wymienionych.
Zagrożenie miażdżycą tętnic jest największe przy zaburzonym stosunku niektórych lipoprotein krwi. Wskaż, które z wymienionych niżej zaburzeń istotnie przyspiesza rozwój miażdżycy:
a) cholesterol LDL: cholesterolu Hdl>5,
b) cholesterol HDL < 35 mg% u mężczyzn,
c) wysokie stężenie trójglicerydów z niskim cholesterolem HDL,
d) każdy z wymienionych,
e) żaden z wymienionych.
U chorych na nadciśnienie tętnicze i chorobę niedokrwienną serca wysokość ciśnienia tętniczego należy obniżyć do wysokości:
a) 140/85-90 Hg lub niżej,
b) 160/90 mm Hg,
c) 160/100 mm Hg,
d) obniżenie wysokości ciśnienia poniżej 170/100 mm Hg zmniejsza ukrwienie wieńcowe.
Wskaż, który z niżej wymienionych czynników najbardziej usposabia do rozwoju miażdżycy tętnic:
a) płeć,
b) wiek,
c) rodzinne występowanie miażdżycy,
d) nadciśnienie tętnicze.
Wskaż, który z niżej wymienionych czynników najbardziej usposabia do rozwoju miażdżycy tętnic:
a) otyłość,
b) palenie tytoniu,
c) siedzący tryb życia,
d) hiperurikemia.
Wskaż, który z niżej wymienionych czynników najbardziej usposabia do rozwoju miażdżycy tętnic:
a) wzrostu LDL i spadek HDL,
b) hipertrójglicerydemia,
c) hipertrójglicerydemia i wzrost HDL,
d) wzrost stężenia HDL.
Które z niżej wymienionych badań najpewniej pozwala na rozpoznanie dusznicy bolesnej wysiłkowej:
a) wysiłek submaksymalny,
b) echokardiograficzna próba dipirydamolowa,
c) test hiperwentyalcji,
d) wysiłek submaksymalny z podaniem dipirydamolu.
Zjawisku tachyfilaksji u chorych leczonych azotanami można zapobiegać przez:
a) stosowanie dużych dawek azotanów,
b) stosowanie przerw w podawaniu azotanów lub obniżanie ich dawki,
c) stosowanie azotanów z lekiem blokującym kanał wapniowy,
d) stosowanie azotanów z lekiem sympatykomimetycznym.
Zjawisko tachyfilaksji na azotany nie występuje, jeśli będą one stosowane z:
a) kaptoprylem,
b) nifedypiną,
c) werapamilem,
d) acebutololem.
W politerapii choroby niedokrwiennej serca za uzasadnione uznać należy podawanie następującego zestawu leków:
a) nifedypiny i azotanów,
b) werapamilu i propranololu,
c) nifedypiny i propranololu,
d) propranololu i acebutololu.
Stosowanie dużych dawek azotanów zwiększa zapotrzebowanie mięśnia serca na tlen wskutek następujących przyczyn z wyjątkiem:
a) przyspieszenia częstości serca,
b) odruchowego pobudzenia układu przywspółczulnego,
c) spadku ciśnienia tętniczego,
d) zwiększonego napływu krwi do serca.
Przed ustaleniem dawki streptokinazy ustalić należy:
a) masę ciała chorego,
b) lokalizację zawału mięśnia serca,
c) przebyte infekcje,
d) temperaturę ciała.
Który ze sposobów leczenia trombolitycznego jest najbardziej racjonalny zarówno ze względów ekonomicznych, jak i terapeutycznych:
a) streptokinazą,
b) streptokinazą i aktywatorem plazminogenu tkankowego,
c) aktywatorem plazminogenu tkankowego.
W leczeniu dusznicy bolesnej wysiłkowej najbardziej wskazane jest stosowanie:
a) propranololu,
b) acebutololu,
c) innych leków beta-adrenolitycznych poza wyżej wymienionymi.
Ekwiwalentem bólów dławicowych u chorych na chorobę niedokrwienną serca może być:
a) niewydolność komory lewej,
b) duszność,
c) spadek ciśnienia tętniczego,
d) żaden z tych czynników.
W różnicowaniu bólów dławicowych uwzględnić należy inne przyczyny bólów klatki piersiowej. W wypadaniu płatka zastawki dwudzielnej bóle zamostkowe występują u:
a) 60% chorych,
b) 40% chorych,
c) 30% chorych,
d) żadnego z chorych.
Neuralgię międzyżebrową rozpoznać można na podstawie:
a) bolesności przy ucisku przestrzeni międzyżebrowych,
b) przeczulicy skóry międzyżebrzy,
c) zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa,
d) zaczerwienienia skóry międzyżebrzy.
Na skurcze przełyku jako przyczynę bólów zamostkowych wskazywać może:
a) ich pojawienie się po obfitym posiłku,
b) ich pojawienie się w czasie czynności, którym towarzyszy wzrost ciśnienia w jamie brzusznej,
c) ich pojawienie się po pionizacji ciała,
d) żaden z wymienionych czynników nie wpływa na skurcz przełyku.
U chorych z umiarkowanym zwężeniem zastawek półksiężycowatych aorty i prawidłowym obrazem koronarograficznym bóle dławicowe mogą pojawiać się:
a) w spoczynku,
b) po posiłku,
c) w czasie wysiłku,
d) niezależnie od wymienionych czynników.
W elektrokardiogramie spoczynkowym niedokrwienie mięśnia serca można rozpoznać wówczas, kiedy:
a) odcinek ST obniżony jest o 1 mm bez bólu klatki piersiowej,
b) niski jest woltaż zespołów QRS z bólem klatki piersiowej,
c) kiedy odcinek ST obniża się co najmniej o 1 mm w czasie bólu dławicowego,
d) nie można rozpoznać choroby niedokrwiennej na podstawie ekg wykonanego w spoczynku.
U chorych na zawał mięśnia serca z współistniejącą niewydolnością oddechową stosować należy następujące leki z wyjątkiem:
a) nowalginy,
b) morfiny,
c) dolarganu,
d) fentanylu.
Wskazaniem do podskórnego podawania heparyny w dawce 20 tysięcy j/dobę u chorego na zawał mięśnia są:
a) niewydolność krążenia,
b) podawanie morfiny,
c) wiek poniżej 50 lat,
d) stany skurczowe tętnic wieńcowych.
Wskazaniem do podskórnego podawania heparyny w dawce 20 tysięcy j/dobę są następujące czynniki z wyjątkiem:
a) przebytego zatoru tętnicy płucnej,
b) otyłości,
c) przebytego zakrzepu żylnego,
d) wstrząsu zawałowego,
e) zakrzepu w komorze lewej.
Do wystąpienia zatorów tętnic u chorych na świeży zawał mięśnia usposabiają następujące czynniki z wyjątkiem:
a) zawału podwsierdziowego,
b) tętniaka lewej komory serca,
c) niewydolności krążenia,
d) przebytego zatoru tętnicy płucnej.
Do wystąpienia zatorów tętnic u chorych na świeży zawał mięśnia usposabiają następujące czynniki z wyjątkiem:
a) migotania przedsionków,
b) zawału pełnościennego ściany przedniej,
c) zawału komory prawej,
d) niewydolności krążenia.
Na wstrząs kardiogenny wskazują następujące objawy:
a) spadek ciśnienia tętniczego poniżej 90 mm Hg u osoby dotychczas zdrowej,
b) wystąpienie duszności,
c) przyspieszenie częstości do 100/min,
d) spadek centralnego ciśnienia żylnego.
U chorego z blokiem przedsionkowo-komorowym II stopnia, który wystąpił w pierwszym dniu zawału powikłanego spadkiem ciśnienia tętniczego do 100 mm Hg stosować należy:
a) atropinę,
b) nifedypinę,
c) azotany,
d) kortizol.
W leczeniu rzadkoskurczów z nasileniem się bólów dławicowych i objawami niedokrwienia mózgu stosować należy atropinę w dawkach:
a) 0,5 mg co 5 min do łącznej dawki 2 mg,
b) 1,0 mg co 5 min do łącznej dawki 4 mg,
c) 2,0 mg co 5 min do łącznej dawki 5 mg,
d) dawki atropiny nie muszą być kontrolowane.
U chorego z przebytym, niepowikłanym zawałem mięśnia serca stosować należy przez 1 rok:
a) dipirydamol,
b) aspirynę,
c) sintrom,
d) propafenon.
U chorego z przebytym zawałem mięśnia i niską frakcją wyrzutu stosować należy w leczeniu poszpitalnym:
a) atropinę,
b) digoksynę,
c) kaptopryl lub enalapryl,
d) milirinon.
U chorego z zawałem mięśnia serca i utrzymującymi się przedwczesnymi pobudzeniami komorowymi o częstości 1000/24 godz. stosować należy w leczeniu poszpitalnym:
a) digoksynę,
b) lek beta-adrenolityczny,
c) dizopyramid,
d) flekainid.
Na bezobjawową chorobę niedokrwienną serca wskazują następujące objawy z wyjątkiem:
a) duszności wysiłkowej,
b) gorszej tolerancji wysiłków fizycznych,
c) przedwczesnych pobudzeń nadkomorowych,
d) niepokoju.
Cechą najbardziej charakterystyczną dla niedokrwienia mięśnia serca w obrazie ekg należy:
a) spłaszczenie załamka T,
b) obniżenie odcinka ST w 0,05 sek od punktu J o 2 mm,
c) pojawienie się ujemnego załamka T,
d) obniżenie odcinka ST poniżej 1 mm w 0,08 sek od punktu J.
Na wstrząs kardiogenny wskazują następujące objawy:
a) wysokość ciśnienia tętniczego 120/80 mm Hg u chorego na nadciśnienie tętnicze,
b) zblednięcie skóry,
c) przymroczenia,
d) zawroty głowy.
Na wstrząs kardiogenny wskazuje diureza godzinna:
a) mniejsza od 20 ml,
b) od 20 do 40 ml,
c) od 40 do 60 ml,
d) od 60 do 150 ml.
Przyczyną wstrząsu kardiogennego mogą być:
a) pęknięcia przegrody międzykomorowej,
b) częstoskurcz węzłowy o częstości komór 120/min,
c) wystąpienie bloku odnogi prawej w czasie niedokrwienia serca,
d) wystąpienie bloku II stopnia u chorego z EF > 50%.
Przyczyną wstrząsu kardiogennego mogą być:
a) pęknięcia przegrody międzykomorowej,
b) pęknięcia mięśnia brodawkowego,
c) nałożenie się świeżego zawału na wcześniejsze uszkodzenie mięśnia serca,
d) spadek wartości wskaźnika serca do 3 l/min/m2.
W bloku przedsionkowo-komorowym I stopnia u chorego na świeży zawał mięśnia serca stosować należy:
a) atropinę,
b) izoprenalinę,
c) werapamil,
d) żaden z tych leków.
W bloku przedsionkowo-komorowym II stopnia u chorego na zawał mięśnia serca bez powikłań hemodynamicznych stosować należy:
a) atropinę,
b) duże dawki azotanów,
c) izoprenalinę,
d) żaden z tych leków.
Zawałowi mięśnia serca najczęściej towarzyszą:
a) niewydolność komory lewej,
b) zatory obwodowe,
c) zaburzenia rytmu,
d) wstrząs kardiogenny.
NIEWYDOLNOŚĆ KRĄŻENIA
Który z wymienionych leków najsilniej podwyższa stężenie digoksyny w surowicy:
a) propranolol,
b) dizopyramid,
c) propafenon,
d) werapamil.
Spośród leków moczopędnych najsilniej stężenie digoksyny w surowicy podwyższa:
a) furosemid,
b) hydrochlorotiazyd,
c) spironolakton,
d) kwas etakrynowy.
Glikozydy naparstnicy stosować należy u chorych:
a) na niewydolność skurczową lewej komory z niewydolnością nerek,
b) na migotanie przedsionków z szybką częstością komór,
c) ze zwężeniem zastawki dwudzielnej w okresie niewydolności krążenia,
d) z blokami przedsionkowo-komorowymi I stopnia.
Glikozydów naparstnicy nie powinno się stosować w niżej wymienionych schorzeniach z wyjątkiem:
a) zaciskającego zapalenia osierdzia,
b) zwężenia zastawek półksiężycowatych aorty,
c) przewlekłego zespołu płucno-sercowego,
d) choroby niedokrwiennej z niewydolnością krążenia.
U chorych na niewydolność nerek stosować należy:
a) digoksynę,
b) acetylodigitoksynę,
c) żaden z tych leków.
Stężenie digoksyny w surowicy wzrasta w czasie leczenia:
a) chinidyną,
b) lekami moczopędnymi,
c) hydralazyną,
d) prazosyną.
Na niewydolność rozkurczową serca wskazują następujące objawy z wyjątkiem:
a) przyspieszonej częstości serca
b) duszności wysiłkowej,
c) prawidłowej sylwetki serca,
d) powiększonej sylwetki serca
Niewydolność rozkurczowa serca może być spowodowana następującymi schorzeniami z wyjątkiem:
a) zwężenia zastawki dwudzielnej,
b) amyloidozy,
c) niedomykalności zastawki dwudzielnej
d) choroby niedokrwiennej serca.
Niewydolność rozkurczowa serca może być spowodowana następującymi schorzeniami z wyjątkiem:
a) nadciśnienia tętniczego,
b) śluzaka przedsionka lewego,
c) zwężenia zastawki dwudzielnej,
d) niedomykalności zastawek półksiężycowatych aorty.
W leczeniu rozkurczowej niewydolności krążenia należy stosować następujące leki z wyjątkiem:
a) małych dawek leków moczopędnych,
b) diltiazemu,
c) werapamilu,
d) digoksyny.
Spośród wymienionych leków w niewydolności rozkurczowej nie należy stosować:
a) inhibitorów enzymu konwertującego,
b) furosemidu w dużych dawkach
c) werapamilu,
d) diltiazemu.
Przeciążenie objętościowe, jako przyczyna niewydolności krążenia, może występować w:
a) kardiomiopatii przerostowej,
b) zwężeniu zastawki dwudzielnej,
c) zwężeniu zastawek aorty,
d) niedomykalności zastawek aorty.
Przeciążenie objętościowe, jako jedna z przyczyn CHF może występować w:
a) przeciekach wewnątrzsercowych z lewa na prawo,
b) koarktacji aorty,
c) zaciskającym zapaleniu osierdzia,
d) nadciśnieniu tętniczym.
Przeciążenie skurczowe występuje w wymienionych schorzeniach z wyjątkiem:
a) zwężenia zastawek aorty,
b) nadciśnienia tętniczego,
c) koarktacji aorty,
d) toksycznego uszkodzenia mięśnia serca.
Niewydolność rozkurczowa serca jest spowodowana:
a) zmniejszoną podatnością mięśnia serca w czasie rozkurczu,
b) zwolnieniem częstości serca,
c) nadczynnością tarczycy,
d) wysokim ciśnieniem wstępnym.
Rozpoznanie rozkurczowej CHF można potwierdzić:
a) elektrokardiograficzną próbą wysiłkową,
b) badaniem holterowskim,
c) przezprzełykową stymulacją przedsionków,
d) badaniem echokardiograficznym.
Do czynników ujawniających CHF zalicza się niżej wymienione z wyjątkiem:
a) zaprzestania stosowania leków,
b) wzrostu ciśnienia tętniczego,
c) zakażenia,
d) zwiększenia liczby wypalanych papierosów.
Do wystąpienia skurczowej CHF mogą przyczynić się niżej wymienione z wyjątkiem:
a) zaburzeń rytmu serca komorowego pochodzenia o częstości < 1000/24 godz.,
b) spożywania dużych ilości soli kuchennej,
c) stosowania diltiazemu,
d) nadmiernych napięć psychicznych.
Objawem niewydolności komory lewej jest:
a) tętno naprzemienne,
b) tętno dwubitne,
c) wzrost amplitudy ciśnienia tętniczego,
d) zawroty głowy.
Objawem niewydolności komory lewej jest pojawienie się:
a) palców pałeczkowatych,
b) wodobrzusza,
c) obrzęków,
d) rytmu cwałowego
Objawem niewydolności komory prawej są niżej wymienione objawy z wyjątkiem:
a) szybkiej częstości serca,
b) III patologicznego tonu serca w dolnej części mostka na wdechu,
c) nadmiernego wypełnienia żył szyjnych,
d) dychawicy sercowej
Objawem niewydolności komory prawej są niżej wymienione objawy z wyjątkiem:
a) czynnościowej niedomykalności zastawki
trójdzielnej,
b) oligurii,
c) obrzęku płuc,
d) pojawienia się III tonu serca nad koniuszkiem serca w czasie wydechu.
O małej skuteczność leków moczopędnych u chorych na CHF nie decyduje:
a) hipoksemia
b) niewydolność nerek
c) niedobor magnezu w diecie,
d) stosowanie niesteroidowych leków przeciwzapalnych.
Brak skuteczności leków moczopędnych u chorych na CHF może być spowodowany:
a) hipopotasemią,
b) spożywaniem przez chorego dużych ilości Na+
c) małą pojemnością minutową serca,
d) małą dostępnością leków moczopędnych.
W leczeniu przeciążeniowej CHF okresu II lub III wg NYHA stosować można:
a) kaptopryl z digoksyną lub lekiem moczopędnym,
b) azotany z hydralazyną i furosemidem,
c) prazosynę z azotanami i hydralazyną,
d) hydralazynę z lekiem moczopędnym.
W leczeniu przeciążeniowej CHF stopnia IV wg NYHA nie należy stosować :
a) leku moczopędnego z kaptoprylem i digoksyną,
b) leku moczopędnego z amrinonem,
c) digoksyny z hydralazyną i azotanami,
d) milirinonu z lekiem moczopędnym i digoksyną.
Elektrokardiograficzne cechy zatrucia digoksyną to:
a) bigeminia komorowa,
b) uniesienie odcinka ST,
c) skrócenie QT,
d) częstoskrucz zatokowy.
Leki hamujące aktywność enzymu konwertującego stosowane u chorych na niewydolność krążenia, wywołują następujące zmiany hemodynamiczne z wyjątkiem:
a) przyspieszenia częstości serca,
b) podwyższenia pojemności minutowej serca,
c) hamowania syntezy aldosteronu,
d) działania natriuretycznego.
Leki hamujące aktywność enzymu konwertującego są stosowane w monoterapii:
a) w I klasie rozkurczowej CHF
b) w II klasie rozkurczowej CHF
c) w IV okresie CHF
d) w III klasie CHF
Niepożądane działania kaptoprylu lub enalaprylu to:
a) wystąpieniu biegunek,
b) wystąpieniu szarego zabarwienia skóry,
c) wystąpieniu kaszlu,
d) wystąpieniu zaburzeń widzenia.
Niepożądane działania kaptoprylu lub enalaprylu to:
a) zaburzeniu smaku,
b) zaburzeniu słuchu,
c) wystąpieniu zawrotów głowy i bólów głowy,
d) wystąpieniu hipowolemii.
Niekorzystne działanie azotanów stosowanych u chorych na CHF to:
a) pobudzenie układu renina- angiotensyna- aldosteron,
b) zwiększenie wydalanie digoksyny przez nerki,
c) hamowanie czynności ośrodka oddechowego,
d) zwiększone wchłanianie sodu z przewodu pokarmowego.
W leczeniu rozkurczowej CHD nie stosuje się:
a) nifedypiny,
b) werapamilu,
c) diltiazemu,
d) nimodipiny.
Stosowanie leków beta- adrenolitycznych u chorych na przewlekłą skurczową CHF stopnia IV ma na celu:
a) zmniejszenie zapotrzebowania serca na tlen
b) zwiększenie liczby receptorów beta- adrenergicznych
c) zwolnienie częstości serca
d) zwiększenie kurczliwości serca
III okres niewydolności krążenia wg NYHA manifestuje się:
a) występowaniem duszności spoczynkowej,
b) występowaniem duszności przy zwykłych czynnościach dnia codziennego,
c) występowaniem duszności przy dużych wysiłkach fizycznych,
Do leków o bezpośrednim dodatnim działaniu inotropowym zalicza się:
a) digoksynę,
b) nifedypinę,
c) prazosynę,
d) spironolakton.
Do leków o dodatnim działaniu inotropowym zalicza się:
a) enalapryl,
b) dopaminę podawaną dożylnie w dawce do 2 ug/min/kg
c) prazosynę,
d) nifedypinę.
Glikozydy naparstnicy należy stosować u chorych:
a) w III i IV klasie CHF ,
b) na rozkurczową CHF
c) na zespół płucno-sercowy,
d) na kardiomiopatię przerostową.
Które z wymienionych schorzeń usposabia do występowania przeciążenia objętościowego:
a) choroba niedokrwienna serca,
b) koarktacja aorty,
c) ubytek międzyprzedsionkowy,
d) zaciskające zapalenie osierdzia.
Które z wymienionych schorzeń usposabia do występowania przeciążenia objętościowego:
a) ostra niewydolność nerek,
b) nadciśnienie tętnicze,
c) zapalenie mięśnia serca,
d) żadne z wymienionych schorzeń.
Pochodne benzotiadiazyn powinny być stosowane u chorych na CHF klasy III lub IV wg NYHA
a) w sposób ciągły (bez przerw)
b) w dawkach wyższych od 100 mg/dobę do 4 razy w tygodniu
c) w dawkach do 50 mg/dobę dwa razy w tygodniu
d) leki te nie są stosowane w tej klasie CHF
Przyczyną małej skuteczności leków moczopędnych u chorych na przewlekłą CHF jest:
a) stosowanie przez chorego niesteroidowych leków przeciwzapalnych
b) hipokalemia
c) rozkurczowa niewydolność krążenia
d) hipoksemia
Przyczyną małej skuteczności leków moczopędnych u chorych na przewlekłą CHF jest :
a) upośledzone ich wchłanianie
b) niska aktywność reninowa osocza
c) ograniczenie ilości soli kuchennej w diecie
a) nadmierne spożywanie przez chorego Na+
Furosemid w monoterapii należy stosować u chorych na przewlekłą skurczową CHF:
a) klasy I
b) klasy II
c) klasy III
d) klasy IV
W politerapii CHF furosemidu nie należy stosować należy z:
a) z digoksyną
b) z hydrochlorotiazydem
c) z inhibitorem aktywności enzymu konwertującego
d) blokerem kanału wapniowego
Które z wymienionych leków stosowanych w monoterapii lub politerapii najskuteczniej zmniejszają śmiertelność chorych na CHF:
a) hydralazyna z dwuazotanem izosorbidu
b) furosemid z digoksyną
c) hydralazyna z furosemidem
d) inhibitory aktywności enzymu konwertującego
Przy braku efektu diuretycznego po stosowaniu furosemidu należy:
a) podać furosemid dożylnie
b) zwiększyć dawki furosemidu do O,5 g/dobę
c) furosemid zastąpić kwasem etakrynowym
d) na 2 dni przerwać jego podawanie
Brak efektu diuretycznego po stosowaniu furosemidu u chorych na przewlekłą CHF jest wskazaniem do podania:
a) furosemidu z dobutaminą w dawce diuretycznej
b) furosemidu z dopaminą w dawce diuretycznej
c) furosemidu z kwasu etakrynowym
d) dożylnie albumin
Brak efektu diuretycznego po leczeniu furosemidem chorych na CHF jest wskazaniem do stosowania:
a) furosemidu z hydrochlorotiazydem i spironolaktonem
b) kwasu etakrynowego
c) dużych dawek hydrochlorotizydu
d) dużych dawek spironolaktonu
Brak efetu diuretycznego po leczeniu furosemidem chorych na CHF jest wskazaniem do stosowania:
a) furosemidu z kwasem etakrynowym
b) furosemidu z dopaminą do 2 ug/min/kg
c) furosemidu ze spironolaktonu w dawce 200 mg/dobę
d) furosemidu z dobutaminą w dawce 5 ug/kg/min
Dawki kaptoprylu lub enalaprylu powinny być obniżone u około 50% u chorych z:
a) zwężeniem tętnic nerkowych obu nerek
b) u chorych ze stężeniem kreatyniny w surowicy > 3,0 mg%
c) u chorych z dużymi obrzękami podudzi
d) u chorych z hiponatremią
W pierwszych dniach leczenia inhibitorem ACE kontrolować należy w surowicy:
a) stężenie Na+
b) stężenie Mg2+
c) stężenie kreatyniny
d) stężenie glukozy
Dawki inhibitorów inhibitorów ACE powinny być niższe :
a) u osób młodych z nadczynnością tarczycy
b) u osób w wieku podeszłym
c) osób młodych z zapaleniem mięśnia serca
d) u chorych gorączkujących
Inhibitory ACE nie powinny być stosowane u chorych z ciśnieniem tętniczym:
a) < 100/70 mm Hg
b) 120/100 mm Hg
c) 120/50 mm Hg
d) wysokość ciśnienia nie ogranicza stosowania tych leków
W CHF klasy III wg NYHA stosować należy:
a) furosemid
b) furosemid z inhibitorem ACE
c) furosemid z azotanami
d) hydralazynę z inhibitorem ACE
W skurczowej CHF klasy II wg NYHA leczenie należy rozpocząć od :
a) furosemidu ze spironolaktonem
b) hydralazyny z dwuazotanem izosorbidu
c) niefarmakologicznego leczenia CHF
d) kaptoprylu lub enalaprylu
Który z zestawów leków stosować należy u chorych na CHF klasy IV wg NYHA:
a) digoksyna,furosemid,hydralazyna
b) digoksyna,furosemid,azotan
c) digoksyna,inhibitor ACE,furosemid
d) hydralazyna,azotan,furosemid
Najlepsze efekty lecznicze można uzyskać u chorych na CHF z:
a) spożywających duże ilości Na+
b) z dużymi obrzękami
c) spożywających małe ilości Na+
d) leczonych niesteroidowymi lekami przeciwzapalnymi
Który z wymienionych leków nie pogorsza stanu chorych na CHF:
a) aspiryna
b) nifedypina
c) ibuprofen
d) inhibitor ACE
W rozkurczowej CHF należy stosować:
a) digoksynę,
b) azotany,
c) prazosynę lub hydralazynę,
d) diltiazem
W rozkurczowej CHF należy stosować:
a) leki beta-adrenolityczne,
b) amrinon,
c) nitroglicerynę,
d) żaden z tych leków.
We wczesnym okresie lewokomorowej CHF nie obserwuje się:
a) zastoju płucnego,
b) nykturii,
c) kaszlu nocnego,
d) hipotonii.
Zatrucie digoksyną w obrazie ekg to:
a) miseczkowate obniżenie ST
b) ujemny załamek T,
c) częstoskurcz węzłowy.
d) dysrytmia nadkomorowa
Subiektywnym objawem zatrucia digoksyną są:
a) nudności i wymioty,
b) osłabienie mięśniowe,
c) bóle brzucha,
d) biegunki.
Leki hamujące fosfodiesterazę są stosowane u chorych:
a) na przewlekłą CHF
b) na ostrą CHF słabo reagującą na leczenie,
c) na CHF z zaburzeniami rytmu
d) w żadnym z tych stanów.
Do wczesnych objawów lewokomorowej CHF nie zalicza się:
a) tętna naprzemiennego,
b) bladości i sinicy skóry,
c) dychawicy sercowej,
d) wodobrzusza.
Do wczesnych objawów prawokomorowej CHF nie zalicza się:
a) zastoju w wątrobie,
b) oligurii,
c) spadku ciśnienia tętniczego
d) zaburzeń pamięci.
U chorych ze skurczową CHF i niewydolnością nerek można podawać:
a) digitoksynę
b) digoksynę
c) strofantynę
d) deslanatozyd
Kiedy nie należy podawać inhibitorów ACE:
a) przy stężeniu K+w surowicy > 6 mmol/l
b) przy stężeniu Mg2+ 1 mmol/l
c) przy stężeniu Na+ 160 mmol/l
d) przy stężeniu glukozy 34-6 mmol/l
Wskazaniem do stosowania leków antyarytmicznych u chorych na CHF są:
a) przedwczesne pobudzenia nadkomorowe
b) częstoskurcze komorowe do 10/dobę o częstości komór 100/min
c) występowanie R/T
d) występowanie bigeminii
Wskazaniem do leczenia antyarytmicznego u chorych na CHF są:
a) przebyte migotanie komór
b) nawracające migotanie przedsionków o częstości komór 90/min
c) częstoskurcz węzłowy o częstości 110/min
d) żadne z wymienionych
Wskazaniem do leczenia antyarytmicznego u chorych na CHF są:
a) migotanie przedsionków
b) częstoskurcz komorowy utrwalony
c) przedwczesne pobudzenia komorowe o częstości < 10/godz.
d) częstoskurcz komorowy o częstości komór < 120/min
Wskazaniem do leczenia antyarytmicznego u chorych na CHF są:
a) pobudzenia komorowe o częstości < 5/godzinę
b) pobudzenia nadkomorowe z dwu ognisk
c) pobudzenia komorowe o częstości < 3/godzinę u chorego z blokiem odnogi prawej
d) pobudzenia komorowe wieloogniskowe o częstości 5/godz.
Leczenie antyarytmiczne zazwyczaj stosuje się u chorych na CHF z zaburzeniami rytmu:
a) łagodnymi
b) potencjalnie ciężkie z EF > 40%
c) potencjalnie ciężkie z EF 30-40%
d) ciężkimi
Jedynie skutecznym lekiem w ciężkich dysrytmiach komorowych u chorych na CHF jest:
a) flekainid
b) propafenon
c) amiodaron
d) prokainamid
Leczenia przeciwzakrzepowego nie stosuje się u chorych na CHF z:
a) migotaniem przedsionków
b) tętniakiem komory lewej
c) ciężką dysrytmią komorową
d) przebytym zakrzepem żyły podudzia
Leczenie przeciwzakrzepowe stosuje się u chorych na CHF :
a) otyłych
b) z żylaki podudzi i przebytym zatorem płuc
c) z nadciśnieniem tętniczym
d) z cukrzycą
U chorych na CHF leczonych acenokumarolem poziom protrombiny powinien wynosić:
a) 60-70%
b) 45-50%
c) 40-45%
d) 35-40%
Brak poprawy w czasie leczeni ciężkiej CHF jest wskazaniem do podania:
a) dobutaminy w dawce 5 ug/min/kg
b) dopaminy w dawce do 2 ug/min/kg
c) dopaminy w dawce > 2 ug/min/kg
Brak poprawy w czasie leczenia ciężkiej CHF jest wskazaniem do włączenia:
a) dopaminy w dawce 2 ug/min/kg
b) dopaminy i dobutaminy w dawkach > 2 ug/min/kg
c) dobutaminy w dawce 10 ug/min/kg
d) amrinonu lub milrinonu
Czas leczenia dopaminą lub dobutaminą chorych z ciężką CHF powinien wynosić:
a) do 24 godzin
b) od 24 do 48 godzin
c) od 48 do 72 godzin
d) nie ma ograniczeń czasowych w stosowaniu tych leków
W leczeniu ostrej niewydolności komory lewej u chorego z niedomykalnością zastawek aorty lub zastawki dwudzielnej lekami z wyboru są:
a) dopamina z dobutaminą i furosemidem
b) digoksyna z kaptoprylem
c) furosemid z digoksyną
d) amrinon
U chorego z ostrą niewydolnością komory lewej w następstwie nadciśnienia tętniczego lekami z wyboru są:
a) hydralazyna z nitrogliceryną dożylnie
b) dobutamina w dawce 5 ug/kg/min
c) nitroprusydek sodowy
d) digoksyna dożylnie
U chorego z ostrą niewydolnością komory lewej w następstwie zwężenia zastawek aorty lub zastawki dwudzielnej stosować należy:
a) furosemid z dopaminą w dawce do 2 ug/kg/min
b) amrinon
c) nitroprusydek sodu
d) nitroglicerynę dożylnie
U chorego z ostrą niewydolnością komory lewej w następstwie kardiomiopatii niedokrwiennej lub zawału mięśnia serca stosować należy:
a) nitroprusek sodu z furosemidem
b) dobutaminę
c) digoksynę z amrinonem
d) digoksynę z dobutaminą
U chorego z ostrą niewydolnością komory lewej w następstwie kardiomiopatii niedokrwiennej, pozapalnej lub metabolicznej stosować należy:
a) dopaminę z dobutaminą i furosemidem
b) furosemid
c) digoksynę
d) amrinon
Inhibitory ACE powinny być stosowane u:
a) chorych ze zwężeniem zastawek aorty lub zastawki dwudzielnej
b) chorych z niedomykalnością zastawek aorty lub zastawki dwudzielnej
c) chorych na kardiomiopatię przerostową
d) u chorych z zaciskającym zapaleniem osierdzia
ZABURZENIA RYTMU SERCA
Najsilniejsze proarytmiczne działanie wykazują:
a) leki beta-adrenolityczne,
b) propafenon,
c) dizopyramid,
d) werapamil.
Najsilniejsze działanie proarytmiczne wykazują:
a) chinidyna,
b) lignokaina,
c) meksyletyna,
d) lorkainid.
Spośród wymienionych działanie proarytmiczne wykazuje:
a) tosylan bretylium,
b) morycyzyna,
c) sotalol,
d) adenozyna.
Przed rozpoczęciem leczenia antyarytmicznego uzupełnić należy stężenie w surowicy :
a) wapnia,
b) potasu,
c) sodu.
d) litu
Najsilniejsze działanie kardiodepresyjne wykazuje:
a) propafenon,
b) amiodaron,
c) morycyzyna,
d) dizopyramid.
Najsilniejsze działanie kardiodepresyjne wykazuje:
a) flekainid,
b) lorkainid,
c) atenolol,
d) tokainid.
Do występowania dystrytmii usposabiają:
a) zespół Romano-Warda,
b) wysiękowe zapalenie osierdzia,
c) niedociśnienie tętnicze,
d) dysfunkcja rozkurczowa
Najsilniejsze działanie kardiodepresyjne wywiera:
a) prokainamid,
b) amiodaron,
c) ajmalina,
d) dizopyramid.
Retencję moczu, zaburzenia widzenia i suchość śluzówek jamy ustnej wywołuje:
a) meksyletyna,
b) morycyzyna,
c) dizopyramid,
d) enkainid.
W leczeniu dysrytmii komorowych nie stosuje się:
a) amiodaron,
b) propafenon,
c) lignokainę,
d) werapamilu
W zespole WPW nie stosuje się:
a) ajmaliny,
b) werapamilu,
c) propafenonu,
d) flekainidu.
W częstoskurczach nadkomorowych nie stosuje się:
a) adenozyny,
b) leków beta-adrenolitycznych,
c) werapamilu,
d) meksyletyny.
W napadowym migotaniu przedsionków z szybką częstością komór nie stosuje się:
a) digoksyny,
b) chinidyny,
c) werapamilu,
d) meksyletyny.
W napadowym migotaniu przedsionków z rozpoczynającą się CHF i brakiem zgody chorego na kardiowersję elektryczną stosować należy:
a) digoksynę z prolekofenem,
b) werapamil
c) ajmalinę z chinidyną,
d) dizopyramid z flekainidem.
Do najpoważniejszych następstw leczenie digoksyną, szczególnie u chorych z hipokalemią zaliczyć należy:
a) napadowy częstoskurcz zatokowy,
b) napadowy częstoskurcz zatokowy z blokiem,
c) napadowy częstoskurcz węzłowy.
Zabiegi stymulujące nerw błędny przerywają napadowy częstoskurcz:
a) komorowy,
b) węzłowy,
c) zatokowy.
W leczeniu częstoskurczów komorowych u chorych na chorobę niedokrwienną serca stosować należy:
a) propafenon,
b) flekainid,
c) lignokainę.
d) metoprolol
W dystrytmiach komorowych u chorych na chorobę niedokrwienną serca i chromanie przestankowe stosować należy:
a) chinidynę,
b) propafenon,
c) metoprolol
d) prokainamid.
W dystrytmiach komorowych u kobiet w ciąży można stosować:
a) amiodaron,
b) flekainid,
c) prokainamid,
d) fenytoinę.
W dysrytmiach nadkomorowych u kobiet w ciąży stosować należy:
a) propranolol,
b) esmolol lub atenolol,
c) dizopyramid w dawce > 300 mg/dobę
d) amiodaron
U kobiet w ciąży nie należy stosować:
a) chinidyny,
b) dizopyramidu,
c) werapamilu,
d) amiodaronu.
U kobiet w ciąży eliminacja leków z organizmu jest:
a) przyspieszona,
b) nie ulega zmianie,
c) jest zwolniona.
Najskuteczniej napadom migotania przedsionków zapobiega:
a) chinidyna
b) propranolol
c) propafenon
d) amiodaron
U chorego z napadowym częstoskurczem nadkomorowym należy w pierwszej kolejności:
a) wykonać masaż zatoki szyjnej,
b) ucisnąć gałki oczne,
c) sprowokować u chorego wymioty,
d) polecić wykonanie choremu zabiegu Valsalvy.
U chorego na dychawicę oskrzelową i napadem częstoskurczu nadkomorowego należy podać:
a) adenozynę
b) werapamil
c) sotalol
d) esmolol
W napadowym częstoskurczu komorowym stosować należy:
a) propafenon,
b) meksyletynę,
c) lignokainę,
d) esmolol.
Śmiertelność chorych na chorobę niedokrwienną serca zwiększa:
a) metoprolol,
b) amiodaron,
c) flekainid,
d) żaden z tych leków.
Do występowania dystrytmii nadkomorowych usposabia:
a) picie alkoholu,
b) stosowanie altrametu,
c) wykonywanie wysiłków fizycznych,
d) napięcie nerwowe.
U kobiet w ciąży powikłanej dysrytmią można stosować:
a) prokainamid,
b) propranolol,
c) amiodaron,
d) flekainid.
W leczeniu zaburzeń rytmu serca u chorych z rozkurczową CHF stosować należy::
a) dizopyramid,
b) prokainamid,
c) metoprolol
d) propafenon
U chorych na CHF leczenie antyarytmiczne stosuje się gdy wystąpi:
a) dysrytmia ze spadkiem ciśnienia tętniczego,
b) bigeminia
c) dysrytmie nadkomorowe
U chorych na CHF ze wskazaniami do leczenia dysrytmii stosuje się:
a) amiodaron,
b) propafenon,
c) chinidynę.
W izolowanym migotaniem przedsionków trwającym 52 godziny leczenie należy rozpocząć od:
a) stosowania leków przeciwzakrzepowych
b) aspiryny,
c) chinidyny,
d) propafenonu.
Przywrócenie rytmu zatokowego w migotaniu przedsionków trwającym > 48 godzin powinno być poprzedzone podaniem:
a) leku przeciwzakrzepowego
b) przeciwpłytkowego
c) obu w/w równocześnie
d) żadnego z tych leków.
Flekainid stosowany jest głównie w leczeniu:
a) przedwczesnych pobudzeń nadkomorowych,
b) częstoskurczów nadkomorowych,
c) napadowego migotani przedsionków.
d) w żadnym z wymienionych schorzeń
Do czynników mechanicznych wyzwalających dysrytmie nadkomorowe nie zalicza się:
a) przerostu mięśni przedsionka,
b) rozstrzeni przedsionka,
c) obecności drogi dodatkowego przewodzenia,
d) ogniskowych zaburzeń kurczliwości przedsionka.
Do czynnikiem usposabiającym do występowania częstoskurczów nadkomorowych zalicza się:
a) drogi dodatkowego przewodzenia,
b) niedotlenienie mięśni przedsionka,
c) hipokalemię,
d) hipomagnezemię.
Spośród schorzeń endokrynnych migotanie przedsionków najczęściej wywołuje:
a) hiperaldosteronizm pierwotny,
b) zespół Cushinga,
c) nadczynność tarczycy,
d) niedoczynność tarczycy.
U chorego na spastyczny nieżyt oskrzeli przyczyną dysrytmii nadkomorowych są:
a) leki stymulujące receptory beta2-adrenergiczne
b) przewlekłe podawanie mukolityków,
c) podawanie kortykosterydów,
d) żaden z tych leków
W utrwalonym migotaniu przedsionków z wolną częstością komór stosować należy:
a) chinidynę
b) amiodaron
c) acenokumarol
d) żaden z tych leków.
Potencjalnie ciężkie dysrytmie komorowe rozpoznaje się gdy LVEF wynosi:
a) < 30%
b) od 30 do 40%
c) od 40 do 50%
d) powyżej 50%
Leczenie antyarytmiczne stosować w:
a) częstoskurczu komorowym o częstości < 120/min bez niewydolności krążenia,
b) przedwczesnych pobudzeń komorowych z R/T
c) częstoskurczu nadkomorowym o częstości 100/min
d) przedwczesnych jednoogniskowych pobudzeniach komorowych o częstości 3/godz.
Depresyjnie na centralny układ nerwowy działa:
a) propafenon,
b) enkainid,
c) lignokaina,
d) dizopyramid.
W skurczowej CHF nie można stosować:
a) flekainidu,
b) propafenonu,
c) dizopyramidu,
d) werapamilu.
W ciężkich dysrytmiach komorowych po przebytym zawale serca stosuje 2 leki antyarytmiczne. Wskaż prawidłowo dobrany zestaw leków:
a) propranolol z werapamilem,
b) flekainid z prokainamidem
c) propafenon z metoprololem
d) digoksyna z werapamilem.
Od którego z wymienionych leków antyarytmicznych należy rozpocząć leczenie napadowego migotania przedsionków trwającego do 2 dni:
a) propafenonu,
b) flekainidu
c) chinidyny,
d) werapamilu.
Które z niżej wymienionych schorzeń najczęściej wywołuje migotanie przedsionków:
a) niewydolność krążenia,
b) nadciśnienie tętnicze,
c) wady zastawkowe serca,
d) kardiomiopatia przerostowa.
Izolowane migotanie przedsionków występuje:
a) u chorych na zwężenie zastawki dwudzielnej,
b) u chorych na nadciśnienie tętnicze,
c) u chorych z kardiomiopatią pozapalną
d) w żadnym z wymienionych schorzeń.
Najsilniej proarytmicznie działa:
a) sotalol,
b) metoprolol,
c) werapamil,
d) chinidynę
Dla utrzymania rytmu zatokowego po udanej kardiowersji stosuje się:
a) chinidynę,
b) prokainamid,
c) flekainid,
d) tokainid.
W częstych nawrotach migotania przedsionków ze spadkiem ciśnienia tętniczego stosuje się:
a) chinidynę,
b) propafenon,
c) flekainid,
d) amiodaron.
Biotransformację leków antyarytmicznych opóźnia:
a) cymetydyna,
b) leki wykrztuśne,
c) alkohol
d) palenie tytoniu
Nie wywołuje dysrytmii nadkomorowych :
a) alkohol
b) kawa
c) papierosy
d) napięcia psychiczne
Przed podjęciem farmakologicznego leczenia dysrytmii odstawić należy:
a) diazepam
b) fenotiazyny
c) fenobarbital
d) cmetydynę
U chorych z dysrytmiami komorowymi nie można stosować:
a) inhibitorów monoaminooksydazy,
b) niesteroidowych leków przeciwzapalnych
c) leków blokujących kanał wapniowy.
W częstoskurczu nadkomorowym powikłanym CHF należy:
a) podać chinidynę,
b) podać lanatozyd,
c) podać beta-bloker
d) wykonać kardiowersję elektryczną.
W zatruciu digoksyną może wystąpić:
a) częstoskurcz przedsionkowy z blokiem,
b) zahamowanie zatokowe,
c) bigeminia,
d) wszystkie wyżej wymienione.
W bloku przedsionkowo-komorowym II stopnia u chorego na świeży zawał mięśnia serca bez zaburzeń hemodynamicznych podać należy:
a) atropinę dożylnie,
b) kortykosteroidy,
c) isoproterenol,
d) magnez dożylnie.
Do elektrokardiograficznego obrazu choroby węzła zatokowego nie należy:
a) zahamowanie zatokowe,
b) blok zatokowo-przedsionkowy,
c) migotanie przedsionków,
d) blok przedsionkowo-komorowy I stopnia.
Częstoskurcz przedsionkowy z blokiem występuje u około 70% leczonych:
a) prokainamidem
b) beta-blokerem
c) lignokainą
d) glikozydami naparstnicy.
U chorych na migotanie przedsionków z zespołem WPW stosować należy:
a) digoksynę,
b) ajmalinę,
c) werapamil,
d) kardiowersję elektryczną.
NADCIŚNIENIE TĘTNICZE
W leczeniu nadciśnienia tętniczego z zaburzeniami rytmu serca wskazane jest stosowanie:
a) leku beta-adrenolitycznego,
b) prazosyny,
c) nifedypiny,
d) kaptoprylu.
W leczeniu nadciśnienia tętniczego z zaburzeniami rytmu serca wskazane jest stosowanie:
a) leku beta-adrenolitycznego,
b) rezerpiny,
c) hydrochlorotiazydu,
d) klonidyny.
W leczeniu nadciśnienia tętniczego i niewydolności rozkurczowej komór wskazane jest stosowanie następujących leków z wyjątkiem:
a) nifedypiny,
b) leku beta-adrenolitycznego,
c) furosemidu lub dużych dawek hydrochlorotiazydu,
d) enalaprylu lub kaptoprylu.
U chorych na nadciśnienie tętnicze i świeżo przebyty zawał mięśnia serca wskazane jest stosowanie:
a) leku beta-adrenolitycznego,
b) nifedypiny,
c) metyldopy,
d) hydralazyny.
W zastoinowej niewydolności krążenia u chorych na nadciśnienie tętnicze wskazane jest stosowanie:
a) leków hamujących aktywność enzymu konwertującego angiotensynę I do II,
b) metyldopy,
c) rezerpiny,
d) nifedypiny.
U osób w wieku podeszłym, chorych na nadciśnienie tętnicze umiarkowane należy dążyć do obniżenia ciśnienia tętniczego do wysokości:
a) 120/80 mm Hg,
b) 180/95 mm Hg,
c) 160/95 mm Hg,
d) 140/90 mm Hg.
Nadciśnienie tętnicze u kobiet w ciąży można rozpoznać, gdy wysokość ciśnienia tętniczego wynosi:
a) 140/90 mm Hg,
b) 135/90 mm Hg,
c) 145/80 mm Hg,
d) 120/90 mm Hg.
U chorych na nadciśnienie tętnicze łagodne z przerostem komory lewej wskazane jest stosowanie:
a) werapamilu,
b) pindololu,
c) prazosyny,
d) nifedypiny.
U chorych na nadciśnienie tętnicze umiarkowane i zaburzenia lipidowe można stosować:
a) propranolol i hydrochlorotiazyd,
b) propranolol i nifedypinę,
c) metyldopę,
d) hydrochlorotiazyd.
U chorych na cukrzycę, nadciśnienie tętnicze umiarkowane i zaburzenia lipidowe wskazane jest stosowanie niżej wymienionych leków z wyjątkiem:
a) propranololu z nifedypiną,
b) hydrochlorotiazydu z hydralazyną,
c) propranololu z hydrochlorotiazydem,
d) kaptoprylu z hydrochlorotiazydem.
W leczeniu nadciśnienia tętniczego łagodnego z dychawicą oskrzelową wskazane jest stosowanie:
a) werapamilu,
b) prazosyny,
c) enalaprylu,
d) klonidyny.
W leczeniu nadciśnienia tętniczego umiarkowanego u chorego z współistniejącym blokiem przedsionkowo-komorowym stopnia II wskazane jest stosowanie:
a) werapamilu z hydrochlorotiazydem,
b) nifedypiny z kaptoprylem,
c) acebutololu z hydrochlorotiazydem,
d) metoprololu z hydrochlorotiazydem.
W politerapii nadciśnienia tętniczego można stosować łącznie:
a) metyldopę i propranolol,
b) leku beta-adrenolitycznego i werapamil,
c) hydralazynę z prazosyną,
d) kaptopryl i lek moczopędny.
U chorych z zaburzeniami lipidowymi nie należy stosować:
a) propranololu,
b) prazosyny,
c) klonidyny,
d) enalaprylu.
U chorych na nadciśnienie tętnicze z zaburzeniami lipidowymi nie należy stosować:
a) hydrochlorotiazydu,
b) acebutololu,
c) werapamilu,
d) hydralazyny.
W politerapii nadciśnienia tętniczego nie należy stosować:
a) nifedypiny z hydrochlorotiazydem,
b) kaptoprylu z hydrochlorotiazydem,
c) acebutololu z hydrochlorotiazydem,
d) prazosyny z hydrochlorotiazydem.
U chorych na nadciśnienie tętnicze i cukrzycę wskazane jest stosowanie:
a) enalaprylu lub kaptoprylu,
b) hydrochlorotiazydu lub furosemidu,
c) propranololu lub acebutololu.
U chorych na nadciśnienie tętnicze i cukrzycę stosowac należy:
a) prazosynę,
b) hydrochlorotiazyd,
c) propranolol,
d) kaptopryl.
U chorych na nadciśnienie tętnicze łagodne z przerostem mięśnia serca komory lewej wskazane jest stosowanie:
a) hydrochlorotiazydu,
b) acebutololu,
c) propranololu,
d) hydralazyny.
Leków beta-adrenolitycznych nie należy stosować u chorych na nadciśnienie tętnicze z następującym schorzeniem współistniejącym:
a) dusznicę bolesną wysiłkową,
b) dusznicę bolesną spontaniczną,
c) częstoskurczem napadowym nadkomorowym,
d) nadczynnością tarczycy.
Leczenie prazosyną oprócz spadku ciśnienia tętniczego wywołuje następujące działania hemodynamiczne:
a) obniża napięcie żył,
b) obniża ukrwienie nerek,
c) zwalnia częstość serca,
d) działa ujemnie inotropowo.
Do niepożądanych działań prazosyny zalicza się:
a) suchość jamy ustnej i senność,
b) wzrost aktywności reninowej osocza,
c) zaburzenia gospodarki lipidowej,
d) silne działanie diuretyczne.
Leki bezpośrednio rozszerzające tętnice obwodowe powodują następujące zmiany hemodynamiczne:
a) spadek objętości wyrzutowej serca,
b) zwolnienie częstości serca,
c) wzrost przepływu krwi przez naczynia mózgowe,
d) spadek przepływu krwi przez nerki.
Do niepożądanych działań hydralazyny zalicza się niżej wymienione z wyjątkiem:
a) bólów głowy,
b) bólów mięśni,
c) nudności,
d) nadmiernej diurezy.
Hydralazyna nie powinna być stosowana u chorych na nadciśnienie tętnicze z współistnieniem jednego z niżej wymienionych schorzeń:
a) niewydolności krążenia,
b) dusznicy bolesnej wysiłkowej,
c) chromania przestankowego,
d) rzadkoskurczu zatokowego.
W pierwszych dniach leczenia lekami z grupy hamujących aktywność enzymu konwertującego należy:
a) kontrolować w surowicy stężenia sodu,
b) kontrolować w surowicy stężenie potasu,
c) kontrolować w surowicy stężenie glukozy,
d) kontrolować w surowicy stężenie kreatyniny.
U chorych na nadciśnienie tętnicze nerkowego pochodzenia spowodowane niewydolnością nerek lekiem z wyboru jest kaptopryl lub enalapryl. W czasie stosowania jednego z tych leków kontrolować należy:
a) stężenie sodu w surowicy,
b) stężenie potasu w surowicy,
c) objętość krążącego osocza,
d) stężenie krwinek płytkowych.
Leki hamujące aktywność enzymu konwertującego podnoszą w surowicy stężenia:
a) klonidyny,
b) digoksyny,
c) sodu,
d) magnezu.
Leki beta-adrenolityczne powodować mogą następujące zaburzenia lipidowe:
a) wzrost stężenia cholesterolu całkowitego,
b) wzrost stężenia w surowicy cholesterolu-HDL,
c) spadek stężenia trójglicerydów,
d) spadek stężenia cholesterolu-HDL.
Nadciśnienie tętnicze podwyższają następujące leki z wyjątkiem:
a) spironolaktonów,
b) niesteroidowych leków przeciwzapalnych,
c) doustnych środków antykoncepcyjnych,
d) klonidyny stosowanej z propranololem.
Leki hamujące aktywność enzymu konwertującego stosowane są w leczeniu:
a) nadciśnienia tętniczego łagodnego,
b) nadciśnienia tętniczego skurczowego,
c) nadciśnienia tętniczego towarzyszącego niedoczynności tarczycy,
d) nadciśnienia tętniczego umiarkowanego.
Hipotensyjne działanie enalaprylu utrzymuje się przez:
a) 2 godziny,
b) 4 godziny,
c) 8 godzin,
d) 18 godzin.
W czasie leczenia enalaprylem występują następujące objawy niepożądane:
a) zaburzenia słuchu,
b) metaliczny smak w ustach,
c) zaburzenia widzenia,
d) łagodna niedokrwistość.
Leki hamujące aktywność enzymu konwertującego wywołują następujące działania hemodynamiczne z wyjątkiem:
a) wzrostu oporu żylnego,
b) wzrostu pojemności minutowej serca,
c) wzrostu przepływu krwi przez nerki,
d) wzrostu przepływu krwi przez tętnice obwodowe.
Leki hamujące aktywność enzymu konwertującego wywołują następujące zmiany w stężeniu hormonów z wyjątkiem:
a) wzrost stężenia endogennych katecholamin,
b) spadek stężenia angiotensyny II,
c) wzrost aktywności reninowej osocza,
d) spadek stężenia aldosteronu.
W III okresie nadciśnienia wg Keitha i Wagenera dochodzi do:
a) zatarcia tarczycy nerwu wzrokowego,
b) objawów degeneracyjnych siatkówki i krwotoczków na siatkówce,
c) do centralnego zblednięcia siatkówki,
d) zblednięcia obwodu siatkówki.
W II okresie nadciśnienia tętniczego wg Keitha i Wagenera występują:
a) brak typowych zmian na siatkówce,
b) objaw Gunna,
c) zatarcie tarczy nerwu wzrokowego,
d) zeszkliwienia tętniczek siatkówki.
W I okresie nadciśnienia tętniczego wg Keitha i Wagenera występują:
a) ogniska waty,
b) ślady po krwotoczkach,
c) objaw Gunna,
d) zwężenie tętniczek siatkówki.
W jednym z podziałów nadciśnienia tętniczego dzieli się go na stopnie w zależności od wysokości ciśnienia rozkurczowego. Nadciśnienie tętnicze ciężkie można rozpoznać, gdy wysokość ciśnienia rozkurczowego wynosi:
a) 112 mm Hg,
b) 116 mm Hg,
c) 105 mm Hg,
d) 100 mm Hg.
W podziale nadciśnienia tętniczego opartym o ocenę wysokości ciśnienia rozkurczowego nadciśnienie łagodne można rozpoznać, gdy wysokość ciśnienia rozkurczowego nie przekracza:
a) 107 mm Hg,
b) 110 mm Hg,
c) 104 mm Hg,
d) 115 mm Hg.
W leczeniu nadciśnienia tętniczego u chorych, u których wymagana jest duża sprawność fizyczna i psychiczna stosować należy:
a) leki stymulujące receptory alfa2-adrenergiczne w mózgu,
b) leki beta-adrenolityczne,
c) inhibitory enzymu konwertującego angiotensynę I do II,
d) prazosynę.
Do najczęściej występujących ogólnych objawów niepożądanych u chorych leczonych lekami hipotensyjnymi należą:
a) spadek aktywności życiowej i zaburzenia seksualne,
b) depresje lub niepokój psychiczny,
c) zaburzenia pamięci i bezsenność,
d) wzrost zapadalności na choroby niedokrwienne serca.
Zaburzenia lipidowe normalizować może następujący lek hipotensyjny:
a) hydrochlorotiazyd,
b) acebutolol,
c) werapamil,
d) prazosyna.
Nie wpływają na gospodarkę lipidową następujące leki hipotensyjne:
a) blokery kanału wapniowego,
b) prazosyna,
c) metyldopa,
d) żaden z tych leków.
Przyczyną braku skuteczności leków hipotensyjnych u chorych na nadciśnienie tętnicze są następujące czynniki z wyjątkiem:
a) spożywania dużych ilości soli kuchennej,
b) stałe nadużywanie alkoholu,
c) stosowanie niesteroidowych leków przeciwzapalnych,
d) systematycznego wykonywania wysiłków fizycznych.
Diuretyki jako leki I rzutu nie powinny być stosowane w leczeniu nadciśnienia tętniczego u chorych:
a) spożywających małe ilości soli kuchennej,
b) z filtracją kłębkową wyższą od 30 ml/min,
c) u osób otyłych,
d) z nadciśnieniem tętniczym skurczowym.
Diuretyki jako leki I rzutu nie powinny być stosowane w leczeniu nadciśnienia tętniczego u chorych:
a) spożywających duże ilości soli kuchennej,
b) ze schorzeniami nerek w okresie ich wydolności,
c) u chorych na dnę moczanową lub rodzinnym jej występowaniem,
d) leczonych kaptoprylem.
Leki beta-adrenolityczne jako leki I rzutu nie powinny być stosowane w leczeniu nadciśnienia tętniczego u chorych:
a) których działalność zawodowa wymaga pełnej sprawności fizycznej i psychicznej,
b) u chorych z przerostem komory lewej,
c) z dysfunkcją rozkurczową komory lewej,
d) u chorych w młodym wieku.
Leki beta-adrenolityczne jako leki I rzutu nie powinny być stosowane w leczeniu nadciśnienia tętniczego u chorych:
a) z przebytym niepowikłanym zawałem mięśnia serca,
b) u chorych ze zwiększonym napięciem układu współczulnego,
c) u chorych na cukrzycę typu II,
d) u chorych na dusznicę bolesną spontaniczną.
Leki blokujące kanał wapniowy jako leki I rzutu nie powinny być stosowane w leczeniu nadciśnienia tętniczego u chorych:
a) z nietolerancją węglowodanów,
b) u chorych na powysiłkową dychawicę oskrzelową,
c) u chorych na skurczową niewydolność krążenia klasy III lub IV wg NYHA,
d) u chorych na zespół Raynauda.
Zespół Kimmelstiela i Wilsona można rozpoznać na podstawie występowania u chorego:
a) zwężenia tętnicy nerkowej, zapalenia trzustki i cukrzycy,
b) nadciśnienia tętniczego, hiperkalemii i zasadowego odczynu moczu,
c) nadciśnienia tętniczego, cukrzycy i białkomoczu,
d) nadciśnienia z zespołem nerczycowym.
Oznaczenie stężenia lipoprotein w surowicy u chorego na nadciśnienie tętnicze samoistne jest potrzebne, aby ustalić:
a) przyczyny nadciśnienia,
b) następstwa nadciśnienia,
c) leczenie farmakologiczne.
Diuretyki jako leki pierwszego rzutu powinny być stosowane:
a) u chorych z nadciśnieniem rodzinnym,
b) u chorych z zespołem Conna,
c) u chorych z pheochromocytoma,
d) u żadnego z wymienionych chorych.
Diuretyki jako leki pierwszego rzutu powinny być stosowane w nadciśnieniu tętniczym u chorych:
a) w wieku podeszłym,
b) z pheochromocytoma,
c) z porfirią,
d) z niedoczynnością tarczycy.
Diuretyki jako leki pierwszego rzutu powinny być stosowane w nadciśnieniu tętniczym u chorych:
a) otyłych,
b) z ołowicą,
c) nadczynnością tarczycy,
d) z cukrzycą.
Leki beta-adrenolityczne jako leki pierwszego rzutu nie powinny być stosowane u chorych na nadciśnienie tętnicze:
a) z przerostem komory lewej,
b) z zaburzeniami rytmu serca,
c) w młodych grupach wieku,
d) z współistniejącą cukrzycą insulinozależną.
Który z niżej wymienionych czynników przyczynić się może do wzrostu ciśnienia tętniczego krwi:
a) występująca od roku hiperlipidemia,
b) występująca od roku hiperglikemia,
c) stałe nadużywanie alkoholu,
d) żaden z tych czynników.
Rodzinne występowanie nadciśnienia tętniczego można rozpoznać wówczas, gdy nadciśnienie tętnicze pojawiło się:
a) przed 50 rokiem życia u ojca chorego,
b) przed 50 rokiem życia u dziadka chorego,
c) po 60 roku życia u braci chorego,
d) ani "a", ani "b", ani "c" nie mają znaczenia w etiopatogenezie nadciśnienia tętniczego rodzinnego.
Wysokie wartości ciśnienia rozkurczowego z umiarkowanym wzrostem ciśnienia skurczowego występują:
a) w schorzeniach nerek,
b) w nadczynności tarczycy,
c) guzie chromochłonnym nadnerczy,
d) w żadnym z tych schorzeń.
W udarze mózgowym przekrwiennym lub niedokrwiennym wzrasta ciśnienie tętnicze krwi:
a) w pierwszej godzinie po wystąpieniu udaru,
b) w pierwszych kilku godzinach udaru,
c) w pierwszych kilkunastu godzinach po wystąpieniu udaru,
d) udar nie wpływa na wzrost ciśnienia tętniczego.
Wykazanie u chorego z umiarkowanym lub ciężkim nadciśnieniem tętniczym kaliurii powyżej 30 mmol potasu na dobę wskazuje na:
a) nadciśnienie tętnicze samoistne,
b) pheochromocytoma,
c) hiperaldosteronizm pierwotny,
d) zwężenie tętnicy nerkowej.
Nadciśnienie tętnicze, zwłaszcza rozkurczowe, hipokalemia, upośledzone zagęszczanie moczu i osłabienie mięśniowe wskazuje na:
a) niedoczynność tarczycy,
b) hiperaldosteronizm,
c) zwężenie tętnicy nerkowej,
d) niewydolność nerek.
Na nadciśnienie tętnicze utrwalone choruje w Polsce:
a) 25% populacji,
b) 35% populacji,
c) 45% populacji,
d) 55% populacji.
Nadciśnienie tętnicze zwiększa śmiertelność ogólną:
a) dwukrotnie,
b) trzykrotnie,
c) czterokrotnie,
d) nie zwiększa śmiertelności ogólnej.
Prawidłowe leczenie nadciśnienia tętniczego zmniejsza częstość występowania udarów mózgowych o:
a) 20%,
b) 30%,
c) 40%,
d) 50%.
Prawidłowe leczenie nadciśnienia tętniczego zmniejsza częstość występowania choroby niedokrwiennej serca o:
a) 10%,
b) 15%,
c) 20%,
d) 25%.
Wysokość ciśnienia tętniczego nie powinna niezależnie od wieku przekraczać:
a) 140/90 mm Hg,
b) 149/99 mm Hg,
c) 160/109 mm Hg.
Diuretyki jako leki I rzutu nie powinny być stosowane u chorych na nadciśnienie tętnicze:
a) z rodzinnym występowaniem cukrzycy,
b) z nadciśnieniem skurczowym,
c) ze skurczową niewydolnością komory lewej,
d) z przebytym udarem mózgowym.
W politerapii nadciśnienia tętniczego stosować można następujący zestaw leków:
a) werapamil i lek beta-adrenolityczny,
b) nifedypinę i hydralazynę,
c) nifedypinę i prazosynę,
d) nifedypinę i lek beta-adrenolityczny.
Nadciśnienie tętnicze utrwalone charakteryzują następujące zaburzenia hemodynamiczne:
a) wzrost pojemności minutowej serca przy prawidłowym oporze obwodowym,
b) wzrost objętości wyrzutowej serca bez zmian w oporze obwodowym,
c) wzrost pojemności minutowej i wzrostu oporu obwodowego,
d) prawidłowa pojemność minutowa serca i podwyższony opór obwodowy.
W następstwie nadciśnienia tętniczego dochodzi do zmian w tętniczkach wyrażających się:
a) tworzeniem się zwłóknień błony wewnętrznej,
b) zanikiem śródbłonka,
c) zanikiem błony środkowej,
d) poszerzeniem światła tętniczki.
W następstwie nadciśnienia tętniczego dochodzi w nerkach do:
a) ich przekrwienia,
b) niedokrwienia nerek,
c) zatorów nerek,
d) wzrostu filtracji kłębkowej.
Leki hamujące aktywność enzymu konwertującego nie powinny być stosowane w politerapii z:
a) pochodnymi benzotiadiazyn,
b) spironolaktonem,
c) furosemidem,
d) kwasem etakrynowym.
Leki hamujące aktywność enzymu konwertującego stosować należy u chorych na nadciśnienie tętnicze współistniejące z:
a) niewydolnością krążenia,
b) neutropenią,
c) przewlekłym nieżytem oskrzeli,
d) hipowolemią.
Najważniejszym czynnikiem, który należy uwzględnić w niefarmakologicznym leczeniu nadciśnienia tętniczego jest z wyjątkiem:
a) ograniczenia ilości wypijanego alkoholu,
b) zmniejszenie masy ciała u osób otyłych,
c) zwiększenie wysiłków fizycznych,
d) ograniczenie ilości spożywanej soli kuchennej,
e) przestrzeganie 8-godzinnego wypoczynku nocnego.
U chorych na nadciśnienie tętnicze można zaniechać stosowania leków hipotensyjnych wówczas, gdy wysokość ciśnienia jest prawidłowa przez:
a) jeden miesiąc,
b) trzy miesiące,
c) cztery miesiące,
d) sześć miesięcy.
Do niepożądanych działań pochodnych benzotiadiazyn zalicza się niżej wymienione z wyjątkiem:
a) hipokalcemii,
b) hipokalemii,
c) hipomagnezemii,
d) hiperglikemii.
W czasie leczenia spironolaktonami zmniejszyć należy dawki jednego z wymienionych leków:
a) werapamilu,
b) digoksyny,
c) chinidyny,
d) teofiliny.
W politerapii nadciśnienia tętniczego nie należy stosować leku beta-adrenolitycznego z:
a) klonidyną,
b) nifedipiną,
c) hydrochlorotiazydem,
d) hydralazyną.
W politerapii nadciśnienia tętniczego nie należy stosować leku beta-adrenolitycznego z:
a) werapamilem,
b) prazosyną,
c) minoksydylem,
d) spironolaktonem.
W leczeniu nadciśnienia tętniczego u kobiet w ciąży stosować można następujące leki z wyjątkiem:
a) metyldopy,
b) sotalolu,
c) prazosyny,
d) kaptoprylu.
W leczeniu nadciśnienia tętniczego u kobiet w ciąży stosować można następujące leki z wyjątkiem:
a) hydralazyny,
b) propranololu,
c) werapamilu w dawkach mniejszych od 360 mg/dobę,
d) nifedipiny w dawce dobowej 15 mg.
W leczeniu nadciśnienia tętniczego u kobiet w ciąży można stosować następujące leki:
a) hydrochlorotiazyd,
b) prazosynę,
c) furosemid,
d) metyldopę.
W leczeniu rzucawki i stanów przedrzucawkowych stosować można następujące leki z wyjątkiem:
a) hydralazyny,
b) labetalolu,
c) furosemidu,
d) nitroprusydku sodu.
Ginekomastię u mężczyzn wywołuje najczęściej:
a) hydrochlorotiazyd,
b) kwas etakrynowy,
c) spironolakton,
d) furosemid.
Który z niżej wymienionych leków powoduje zaburzenia gospodarki lipidowej:
a) triamteron,
b) amilorid,
c) hydrochlorotiazyd,
d) furosemid.
Hydrochlorotiazyd jest szczególnie zalecany w leczeniu:
a) nadciśnienia towarzyszącego niedoczynności tarczycy,
b) nadciśnienia skurczowego,
c) nadciśnienia rozkurczowego.
d) hiperaldosteronizmu pierwotnego.
Furosemid jest stosowany w leczeniu:
a) nadciśnienia tętniczego u chorych z przerostem kory nadnerczy
b) w nadciśnieniu tętniczym spowodowanym zwężeniem tętnicy nerkowej,
c) w nadciśnieniu tętniczym pierwotnym umiarkowanym,
d) w nadciśnieniu tętniczym u chorych z niewydolnością nerek.
Leki blokujące aktywność enzymu konwertującego angiotensynę I do II mogą być stosowane w leczeniu nadciśnienia tętniczego:
a) u chorych z obustronnym zwężeniem tętnic nerkowych,
b) u chorych na dychawicę oskrzelową,
c) u chorych na cukrzycę,
d) u chorych po nefrektomii ze zwężeniem tętnicy nerkowej w pozostałej nerce.
Leki blokujące aktywność enzymu konwertującego angiotensynę I do II nie mogą być stosowane w leczeniu nadciśnienia tętniczego u:
a) chorych z niedokrwieniem kończyn dolnych,
b) chorych ze schorzeniami zapalnymi nerek,
c) kobiet w ciąży,
d) chorych z zaburzeniami lipidowymi.
W leczeniu pierwotnego nadciśnienia tętniczego stopnia umiarkowanego u 32-letniego chorego stosować należy:
a) leki wazodilatacyjne,
b) inhibitory enzymu konwertującego,
c) diuretyki,
d) leki beta-adrenolityczne.
Osłabienie mięśniowe u chorego na nadciśnienie tętnicze towarzyszy następującemu schorzeniu:
a) zwężeniu tętnicy nerkowej,
b) zespołowi Cushinga,
c) reninoma,
d) pierwotnemu hiperaldosteronizmowi.
Alkaloza hipokalemiczna u chorego na nadciśnienie tętnicze towarzyszy:
a) zespołowi Sheehana,
b) zespołowi Cushinga,
c) zespołowi Conna,
d) niedoczynności tarczycy.
Encefalopatia nadciśnieniowa charakteryzuje się:
a) wysokim nadciśnieniem rozkurczowym,
b) obrzękiem tarczy nerwu wzrokowego,
c) zaburzeniami świadomości,
d) wszystkimi wymienionymi.
Do podstawowych badań dodatkowych u osoby z ujawnionym po raz pierwszy nadciśnieniem należy:
a) oznaczenie stężenia potasu w surowicy,
b) oznaczenie stężenia sodu w surowicy,
c) oznaczenie aktywności reninowej osocza,
d) wykonanie urografii.
Nagły wzrost ciśnienia tętniczego występuje po szybkim zaprzestaniu podawania:
a) klonidyny,
b) beta-blokerów,
c) diuretyków tiazydowych,
d) alfa-metylodopy.
CHOROBY SERCA
W zapaleniu wsierdzia w przebiegu gorączki reumatycznej występują:
a) głuche tony serca,
b) zmienność szmerów patologicznych nad sercem,
c) pojawienie się wczesnego tonu skurczowego,
d) pojawienie się tętna dwubitnego.
Hormony kory nadnerczy w gorączce reumatycznej stosuje się po wystąpieniu:
a) zapalenia wsierdzia,
b) guzków reumatycznych,
c) rumienia brzeżnego,
d) wysokiego miana antystreptolizyny.
Do najczęstszych przyczyn zapalenia mięśnia serca zalicza się:
a) bakterie,
b) Cocsackie A,
c) grzyby,
d) czynniki toksyczne.
Do najczęstszych przyczyn zapalenia mięśnia serca spośród niżej wymienionych zalicza się:
a) adenowirusy,
b) niektóre leki,
c) związki chemiczne,
d) grzyby.
Bezobjawowe zapalenie mięśnia serca może występować u:
a) 5% chorych,
b) 40% chorych,
c) 20% chorych,
d) nigdy nie występuje.
W badaniu echokardiograficznym u chorych na zapalenie mięśnia serca występują:
a) obszary hipokinezy,
b) objawy dyskinezy mięśnia serca,
c) brak jest zmian,
d) akinezy.
W badaniach dodatkowych wykonanych u chorych na zapalenie mięśnia serca występują następujące zmiany z wyjątkiem:
a) znacznie podwyższonego OB,
b) zmian w badaniu ekg,
c) wzrostu aktywności kreatyno-fosfokinazy,
d) hipokineza w badaniu echokardiograficznym.
Do zmian elektrokardiograficznych u chorych na zapalenie mięśnia serca zalicza się niżej wymienione z wyjątkiem:
a) obniżenia odcinka ST,
b) bloki odnóg pęczka Hisa,
c) ujemnych załamków T,
d) przedwczesnych pobudzeń komorowych,
e) pojawienia się QS.
Biopsja mięśnia serca jest badaniem:
a) potwierdzającym istnienie zapalenia mięśnia serca,
b) pozwalającym na ocenę dynamiki zapalenia mięśnia serca,
c) nie pozwalającym na wykluczenie lub potwierdzenie zapalenia mięśnia serca.
Leczenie zapalenia mięśnia serca polega na:
a) stosowaniu kortykoidów,
b) stosowaniu niesteroidowych leków przeciwzapalnych,
c) leczeniu immunosupresyjnym,
d) wypoczynku chorego.
Do kardiomiopatii pierwotnych zalicza się:
a) kardiomiopatię zaciskającą,
b) kardiomiopatię niedokrwienną,
c) kardiomiopatię z powiększeniem serca,
d) kardiomiopatię alkoholową.
W kardiomiopatii przerostowej występują następujące zmiany elektrokardiograficzne:
a) cechy przebytego zawału,
b) uniesienie odcinka ST,
c) skrócenie PQ,
d) niski woltaż zespołów QRS.
W kardiomiopatii przerostowej występują następujące zmiany w obrazie ekg z wyjątkiem:
a) zmian typowych dla zawału mięśnia serca ściany bocznej,
b) zawału ściany dolnej,
c) zawału prawej komory serca.
W badaniu radiologicznym klatki piersiowej u chorych na zaciskające zapalenie osierdzia stwierdza się:
a) trójkątną sylwetkę serca szeroką podstawą opartą o przeponę,
b) wzrost amplitudy tętnienia serca,
c) prawidłową wielkość serca,
d) zmniejszoną sylwetkę serca.
Na omdlenia ortostatyczne wskazują:
a) przyspieszenie częstości serca po 3 minutach pionizacji o 30/min,
b) spadek ciśnienia skurczowego o 15 mm Hg a rozkurczowego o 5 mm Hg,
c) spadek ciśnienia skurczowego o 30 mm Hg a rozkurczowego o 15 mm Hg,
d) spadek tylko ciśnienia skurczowego o 30 mm Hg.
W prewencji gorączki reumatycznej stosuje się:
a) salicylany,
b) hormony kory nadnerczy,
c) penicylinę lub erytromycynę,
d) ACTH.
W leczeniu ortostatycznego niedociśnienia tętniczego stosuje się:
a) niskie ułożenie ciała w czasie wypoczynku nocnego,
b) leki uspokajające,
c) 9-alfa-fluorohydrokortizon,
d) teofilinę.
Do rozpoznania gorączki reumatycznej niezbędne są następujące objawy małe z wyjątkiem:
a) dodatniego odczynku Walera-Rosego,
b) podwyższonej leukocytozy,
c) podwyższonego OB,
d) bólów stawów.
Rozpoznanie gorączki reumatycznej jest bardzo prawdopodobne u tych chorych, u których występują:
a) wzrost OB i dodatni odczyn białka ostrej fazy,
b) trzy objawy małe,
c) dwa objawy duże i jeden mały,
d) jeden objaw duży i jeden mały.
Zaciskające zapalenie osierdzia manifestuje się w badaniu przedmiotowym następującymi objawami z wyjątkiem:
a) powiększenia wątroby,
b) nadmiernego wypełnienia żył szyjnych,
c) zastoju w płucach,
d) obrzęków obwodowych.
Zaciskające zapalenie osierdzia manifestuje się w badaniu przedmiotowym następującymi objawami z wyjątkiem:
a) wciągającego uderzenia koniuszkowego,
b) cichych tonów serca,
c) objawów Kussmaula,
d) zwolnienia częstości serca.
Tętno dwuszczytowe występuje w:
a) tętniaku rozwarstwiającym,
b) przetrwałym przewodzie tętniczym,
c) kardiomiopatii przerostowej,
d) kardiomiopatii zastoinowej.
Obraz elektrokardiograficzny w kardiomiopatii przerostowej jest zbliżony do:
a) zawału ściany bocznej i dolnej z przerostem lewej komory,
b) zawału ściany przedniej z przerostem lewej komory,
c) przerostu komory lewej.
Kardiomiopatia zaciskająca towarzyszy jednemu z wymienionych schorzeń:
a) amyloidozie,
b) nadciśnieniu tętniczemu,
c) zwężeniu zastawki dwudzielnej,
d) niedomykalności zastawki dwudzielnej.
Kardiomiopatia zaciskająca spowodowana jest między innymi:
a) niedoczynnością tarczycy,
b) zapaleniem mięśnia serca,
c) cukrzycą,
d) rozedmą płuc.
U chorych na kardiomiopatię zaciskającą w badaniu przedmiotowym stwierdza się:
a) przepełnienie żył szyjnych,
b) znaczne powiększenie serca,
c) niewydolność komory lewej,
d) niewydolność komory prawej.
U chorych na zapalenie wsierdzia we wszystkich odprowadzeniach ekg stwierdza się:
a) uniesiony odcinek ST o płaskim lub wklęsłym przebiegu,
b) uniesiony odcinek ST o wypukłym przebiegu,
c) obniżone ST o 1 do 2 mm w obrazie elektrokardiograficznym,
d) brak zmian w obrazie ekg.
W badaniu ekg objawem przebytego zapalenia osierdzia jest:
a) uniesienie odcinka ST,
b) ujemny załamek T,
c) niski woltaż zespołów komorowych,
d) brak zmian w obrazie ekg.
Tarcie osierdziowe w zapaleniu osierdzia jest najlepiej słyszalne:
a) w okolicy koniuszka serca,
b) w III i IV międzyżebrzu przy lewym brzegu mostka,
c) w III i IV międzyżebrzu przy prawym brzegu mostka,
d) nad całym sercem.
W badaniu przedmiotowym u chorych na kardiomiopatię zaciskającą stwierdza się następujące objawy z wyjątkiem:
a) przepełnionych żył szyjnych,
b) podwyższonego ciśnienia tętniczego,
c) słabo wypełnione tętna,
d) tonu osierdziowego.
W badaniu przedmiotowym u chorego na zaciskające zapalenie osierdzia występują następujące objawy z wyjątkiem:
a) wodobrzusza,
b) nadmiernego wypełnienia żył szyjnych,
c) dodatniego tętna żylnego,
d) obrzęków.
W badaniu przedmiotowym u chorych z dużym wysiękiem do worka osierdziowego stwierdza się następujące objawy z wyjątkiem:
a) dobrze wypełnionego tętna,
b) cichych tonów serca,
c) niskiego ciśnienia tętniczego krwi,
d) nadmiernego wypełnienia żył szyjnych.
W badaniu elektrokardiograficznym u chorych na zapalenie osierdzia stwierdza się następujące zmiany z wyjątkiem:
a) uniesienia odcinka ST,
b) spłaszczenia załamka T,
c) wydłużenie QT.
W kardiomiopatii przerostowej badaniem tętna stwierdza się:
a) tętno wysokie i chybkie,
b) tętno twarde i wolne,
c) tętno dwuszczytowe z pierwszą falą tętna wyższą od drugiej,
d) nie stwierdza się zmian.
Leczenie kardiomiopatii przerostowej polega na podawaniu:
a) digoksyny,
b) nifedypiny,
c) leku beta-adrenolitycznego o wewnętrznej aktywności sympatykomimetycznej,
d) werapamilu.
Kryteria Jonesa są wykorzystywane w rozpoznawaniu:
a) gorączki reumatycznej,
b) powikłań cukrzycy,
c) stopnia nadciśnienia tętniczego,
d) stopnia niewydolności wieńcowej.
Zapobieganie wtórne gorączce reumatycznej polega na domięśniowym wstrzykiwaniu penicyliny prokainowej:
a) raz na 2 tygodnie,
b) raz na 4 tygodnie,
c) raz na 6 tygodni,
d) nie stosuje się penicyliny lecz salicylany.
Infekcyjne zapalenie wsierdzia może wystąpić:
a) u chorych na przetrwały przewód tętniczy,
b) u chorych na koarktację aorty,
c) u chorych na ubytek międzykomorowy,
d) w każdym z wymienionych schorzeń.
W badaniu przedmiotowym u chorych na infekcyjne zapalenie wsierdzia stwierdza się:
a) zmienny szmer nad sercem,
b) pojawienie się tonu skurczowego,
c) zmniejszenie się głośności tonów serca,
d) pojawienie się sztywnego rozdwojenia II tonu serca.
W infekcyjnym zapaleniu wsierdzia zatory występują u:
a) 10% chorych,
b) 30% chorych,
c) 50% chorych,
d) 60% chorych.
Najlepszą metodą wykrywania wegetacji na zastawkach jest:
a) badanie echokardiograficzne metodą przezprzełykową,
b) badanie echokardiograficzne dwuwymiarowe,
c) badanie scyntygraficzne serca,
d) badanie fonokardiograficzne.
Tlenoterapię rozpoczyna się już przy Pa02 wynoszącym 70 mm Hg
lub niższym, jeśli u chorego stwierdza się:
a) dusznicę bolesną wysiłkową,
b) nadciśnienie tętnicze,
c) przebyty udar mózgowy.
Tlenoterapię rozpoczyna się już przy Pa02 wynoszącym 70 mm Hg
lub niższym mm Hg, jeśli u chorego stwierdza się:
a) niewydolność nerek,
b) niedokrwienie mózgu,
c) niedociśnienie tętnicze.
Tlen powinien być podawany chorym na przewlekły zespół płucno-sercowy z PCO2 30 mm Hg z szybkością:
a) 3 l/min,
b) 2 l/min,
c) 1 l/min.
W badaniu przedmiotowym w zapaleniu osierdzia stwierdza się:
a) ton wczesnoskruczowy,
b) ton wczesnorozkurczowy,
c) nieobecność tych tonów.
Badaniem ekg u chorych na zaciskające zapalenie osierdzia stwierdza się:
a) niskie napięcie zespołów komorowych i płytki ujemny załamek T
b) normalne napięcie zespołów komorowych i ujemny załamek T,
c) ekg jest prawidłowe.
W czasie antybiotykoterapii infekcyjnego zapalenia wsierdzia należy:
a) szybko usuwać ogniska wtórnego zakażenia,
b) usuwać ogniska wtórnego zakażenia po ustąpieniu gorączki,
c) usuwać ogniska wtórnego zakażenia po wyleczeniu infekcyjnego zapalenia wsierdzia.
W bakteryjnym zapaleniu wsierdzia wywołanym przez enterokoki stosuje się:
a) 20 milionów penicyliny i 1 g streptomycyny na dobę,
b) 40 milionów penicyliny i 1 g streptomycyny na dobę,
c) 160 mg gentamycyny i 4 g sefrilu na dobę,
d) żadnego z tych zestawów leków.
W leczeniu bakteryjnego zapalenia wsierdzia antybiotyki stosować należy:
a) domięśniowo,
b) dożylnie,
c) doustnie,
d) droga podania antybiotyków nie wpływa na wynik leczenia.
Badaniem przedmiotowym chorych na przewlekły zespół płucno-sercowy stwierdza się:
a) prawidłową wielkość serca,
b) powiększoną prawą komorę serca,
c) powiększenie obu komór serca,
d) powiększenie obu przedsionków serca.
Pojawienia się u chorego na przewlekły zespół płucno-sercowy szmeru Grahama- Steela wskazuje na:
a) niedomykalność zastawki dwudzielnej,
b) niedomykalność zastawki trójdzielnej,
c) nadciśnienie płucne,
d) wszystkie wymienione czynniki.
Tlenoterapię u chorych na przewlekły zespół płucno-sercowy stosuje się, gdy:
a) Pa02 jest niższe od 60 mm Hg,
b) Pa02 wynosi 70 mm Hg,
c) chory ma prawidłowe stężenia Pa02 ale odczuwa duszność spoczynkową.
Tlenoterapia jest bezwzględnie wskazana u chorych z Pa02 wynoszącym:
a) 50 mm Hg,
b) 40 mm Hg,
c) 30 mm Hg.
BADANIE EKG
Stopniowe wydłużanie się PQ w kolejnych ewolucjach aż do wypadnięcia zespołu QRS wskazuje na:
a) blok a-v I stopni,
b) blok a-v typu Mobitz I (Wenckebacha),
c) blok a-v typu Mobitz II.
Wystąpienie zespołu komorowego z wydłużonym QRS i zstępującym ST o kierunku przeciwnym do QRS bez poprzedzającego P wskazuje na:
a) pobudzenie dodatkowe zatokowe,
b) pobudzenie dodatkowe z górnej części węzła a-v,
c) pobudzenie dodatkowe komorowe.
Obecność QS u chorego bez przebytego zawału serca może być spowodowana:
a) kardiomiopatią przerostową,
b) podzastawkowym zwężeniem aorty,
c) rozlanym uszkodzeniem mięśnia serca,
d) każdym z tych czynników,
e) żadnym z tych czynników.
Obecność Q, uniesienia ST i ujemnego T w I, aVL i V1-4 wskazuje na zawał ściany:
a) przedniej,
b) bocznej,
c) tylnej,
d) dolnej.
Obecność Q, uniesienia ST i ujemnego T w I, aVL i V5-6 wskazuje na zawał ściany:
a) przedniej,
b) bocznej,
c) tylnej,
d) dolnej.
Wzrost amplitudy R w V1 i/lub V2 wskazuje na zawał ściany:
a) bocznej,
b) przedniej,
c) tylnej,
d) dolnej.
Dekstrogram, wysoki R i poszerzenie QRS w V1-2 z obniżonym ST oraz głęboki S w V5-6 wskazuje na:
a) przerost i przeciążenie komory lewej,
b) przerost komory prawej,
c) przerost i przeciążenie komory prawej,
d) przerost komory prawej.
Suma amplitudy S1 i R5(6) przekraczająca 35 mm lub R w I i II przekraczające 20 mm lub też R w V5-6 przekraczające 26 mm wskazuje na:
a) przerost komory lewej,
b) przerost komory prawej,
c) przeciążenie komory lewej,
d) przeciążenie komory prawej.
Poszerzenie QRS powyżej 0,12 s w I, aVL, V5,6 z opóźnieniem zwrotu ujemnego powyżej 0,06 s wskazuje na:
a) blok odnogi prawej pęczka Hisa,
b) blok odnogi lewej pęczka Hisa,
c) niezupełny blok odnogi lewej pęczka Hisa,
d) niezupełny blok odnogi prawej pęczka Hisa.
Zazębienia na ramieniu wstępującym załamków R z wydłużeniem czasu QRS do 0,12 s w odprowadzeniach I, aVL i V5-6 wskazuje na:
a) zupełny blok odnogi lewej pęczka Hisa,
b) niezupełny blok lewej odnogi pęczka Hisa,
c) blok prawej odnogi pęczka Hisa.
Poszerzenie QRS powyżej 0,12 s w III, V1-2 z opóźnieniem zwrotu ujemnego do 0,05 s a także szeroki łopatowaty S w I i V5-6 wskazują na:
a) blok odnogi prawej pęczka Hisa,
b) blok odnogi lewej pęczka Hisa,
c) blok obu odnóg pęczka Hisa.
Załamek Q uznać należy za nieprawidłowy, jeśli czas jego trwania wynosi:
a) 0,05 s,
b) 0,03 s,
c) 0,02 s.
Nieckowate obniżenie ST, spłaszczony załamek T i fala U w wielu odprowadzeniach wskazuje na:
a) hipokalemię,
b) hiperkalemię,
c) hipokalcemię,
d) hiperkalcemię.
Wysoki załamek T i zmniejszona amplituda lub brak załamka P wskazuje na:
a) hipokalemię,
b) hiperkalemię,
c) hipokalcemię,
d) hiperkalcemię.
Skrócenie odcinka ST wskazuje na:
a) hipokalemię,
b) hiperkalcemię,
c) hipokalcemię,
d) hiperkalemię.
Wydłużenie odcinka ST wskazuje na:
a) hipokalcemię,
b) hiperkalcemię,
c) hipokalemię,
d) hiperkalemię.
Obniżony ST i ujemny T w wielu odprowadzeniach wskazuje na:
a) rozlane niedokrwienie mięśnia serca,
b) przerost obu komór serca,
c) hiperkalcemię.
Uniesienie odcinka ST, niski woltaż QRS w większości odprowadzeń może wskazywać na:
a) zatrucie digoksyną,
b) zapalenie osierdzia,
c) zmiany zwyrodnieniowe mięśnia serca.
Dekstrogram, dekstrogyria i wysokie P w II i III wskazuje na przerost:
a) prawego przedsionka i komory prawej,
b) prawego przedsionka i komory lewej,
c) lewego przedsionka i komory lewej.
Zespół WPW można rozpoznać na podstawie:
a) skrócenia PQ poniżej 0,12 s z obecnością fali delta i uniesionego lub obniżonego ST,
b) wydłużenia PQ z opóźnieniem zwrotu ujemnego w V5-6 do 0,03 s
c) żadnej z wymienionych cech.
Zespół Lowna-Genonga-Levine można rozpoznać, gdy:
a) skrócony jest PQ z prawidłowym ORS,
b) skrócony jest PQ oraz poszerzony QRS z falą delta,
c) prawidłowy jest PQ z poszerzonym QRS i falą delta.
Obecność fali F bez odcinków linii izoelektrycznej pomiędzy nimi ze stałym lub zmiennym blokiem a-v względem fal F wskazuje na:
a) migotanie przedsionków,
b) trzepotanie przedsionków,
c) częstoskurcz przedsionkowy z blokiem.
Brak załamków P z falistymi nieregularnymi drganiami linii izoelektrycznej o małej amplitudzie i niemiarowością zupełną wskazuje na:
a) trzepotanie przedsionków,
b) migotanie przedsionków,
c) częstoskurcz węzłowy.
Obecność w I i II małych i wąskich załamków P występujących z częstością 90-250/min z blokiem a-v I, II lub III stopnia wskazuje na:
a) migotanie przedsionków,
b) trzepotanie przedsionków,
c) częstoskurcz zatokowy,
d) częstoskrucz przedsionkowy z blokiem.
Regularne zespoły QRS o kształcie sinusoidy i częstości 200-300/min wskazują na:
a) trzepotanie komór,
b) częstoskurcz komorowy,
c) migotanie przedsionków.
Miarowe występowanie załamków P i miarowe występowanie zespołów QRS w rytmie wolniejszym i niezależnym od rytmu przedsionków wskazuje na blok:
a) zatokowo-przedsionkowy,
b) zatokowo-przedsionkowy II stopnia,
c) zatokowo-przedsionkowy III stopnia.
Niski woltaż QRS i ujemny T we wszystkich lub w większości odprowadzeń wskazuje na:
a) zaciskające zapalenie osierdzia,
b) zatrucie digoksyną,
c) pełnościenny zawał mięśnia serca.
W ostrym okresie wysiękowego zapalenia osierdzia w ekg stwierdza się:
a) uniesienie ST i obniżenie PQ i niski woltaż QRS,
b) obniżenie ST i PQ i prawidłowy woltaż QRS,
c) obniżenie ST i niski woltaż QRS.
Rzadkoskurcz, obniżenie ST i bigeminia występują najczęściej w:
a) zatruciu chinidyną,
b) zatruciu digoksyną,
c) hiperkalcemii.