Pomiary sytuacyjne- wykonuje się w oparciu o geodezyjną osnowę poziomą podstawową lub poziomą szczegółową lub podstawową, które mogę być zagęszczane w miarę potrzeb osnową pomiarową wyznaczaną z dokładnością nie mniejszą nić (0,2 m - błąd położenia punktu).

Przedmiotem pomiarów sytuacyjnych są następujące szczegóły terenowe.

Szczegóły terenowe będące przedmiotem pomiarów sytuacyjnych, dzielą się na gr dokładnościowe:

I grupa dokładnościowa, należą do nich trwałe szczegóły terenowe o wyraźnych , jednoznacznie określonych granicach lub konturach, są to:

-zastabilizowane znakami naziemnymi punkty osnowy wysokościowej, punkty podstawowej osnowy magnetycznej, punkty osnowy grawimetrycznej,

-znaki graniczne granicy państwa, jednostek podziału admin., i działek

-punkty załamania granic działek

-obiekty i urządzenia techniczno- gospodarcze(budynki, budowle)

-elementy naziemne uzbrojenia terenu i studnie

-elementy uliczne(krawężniki, latarnie, słupy, pomniki, trwałe ogrodzenia)

-obiekty drogowe i kolejowe(mosty, wiadukty, tunele, tory kolejowe, tramwajowe, budynki stacyjne)

II grupa dokładnościowa - szcz. terenowe o mniej wyraźnych i mniej trwałych konturach:

-punkty załamań konturów budynków i urządzeń ziemnych (wały, tamy, groble, kanały, rowy, nasypy)

-boiska sportowe, parki, trawniki

-elementy podziemne uzbrojenia terenu

-drzewa przyuliczne, pomniki przyrody

III gr. Dokł. - naturalne granice wód płynących i stojących

-punkty załamań konturów użytków gruntowych i konturów klasyfikacyjnych

-linie podziałowe na oddziały w lasach państwowych

-inne obiekty o niewyraźnych konturach

-punkty załamań dróg dojazdowych przebiegających wewnątrz terenów stanowiących własność państwową lub dróg objazdowych prywatnych.

Dokładność położenia szczegółów terenowych względem najbliższych elementów poziomej osnowy geodezyjnej:

Dla I grupy dokładności - 0,10m

Dla II grupy dokładności - 0,30 m

Dla III grupy dokładności - 0,50 m

Pozioma osnowa geodezyjna Polski

Rodzaje osnowy:

PODSTAWOWA - I klasa, m_d/d ≤ 1/200 000

SZCZEGÓŁOWA - II klasa: m_p≤0,05m, III klasa: m_p≤0,10m

POMIAROWA - IV klasa: m_p≤0,20m

Punkty osnowy pomiarowej wyznacza się poprzez:

-ciągi sytuacyjne

-związki liniowe, kątowe,

-linie pomiarowe

-sieci poligonowe

Stabilizacja punktów osnowy:

I klasa - stabilizacja trójpoziomowa, punkty kierunkowe - mają stabilizację dwupoziomową, były stabilizowane do 300 m od punktu głównego, jeden punkt osnowy I kl. Przypada na 60 km², średnio co 7-8 km

II klasa - stabilizacja dwupoziomowa, w oparciu o punkty I kl.; posiada punkt kierunkowy; punkt w II kl. Na terenie miast przypada na 0,8 km², a na terenach niezurbanizowanych - 1,5 km², tereny leśne - 1 na 12 km²

III klasa - stabilizacja dwupoziomowa, bak punktów kierunkowych; miasta 15 ha, tereny rolne i leśne - 30 ha

Punkty osnowy pomiarowej (IV kl) podlegają markowaniu, a w szczególnych przypadkach stabilizacji, Do znaków tych należą: paliki drewniane, rurki drenarskie, rurki żelazne, bolce, trzpienie żelazne.

30 km - odległość między punktami w osnowie SAG (sieć astronomiczno-geodezyjna)

7 km - SW(sieć wypełniająca)

Zakładanie osnowy pomiarowej:

Przedmiotem pomiarów sytuacyjnych są szczegóły eterowe wykazane znakami umownymi w instrukcji technicznej K-1 w skali 1:500.

Zagęszczanie osnowy poziomej:

Metody zakładania osnowy pomiarowej :

-ciągi sytuacyjne

-wcięcia liniowe i kątowe

-linie pomiarowe

-aerotriangulacja

MIARY kontrolne do szczegółów I gr. dokładnościowej, do których zalicza się: -drugie niezależne wyznaczenie położenia szczegółu, miary czołowe, podpórki, miary do punktów przecięcia się linii pomiarowych z granicami działek i konturów lub ich przedłużeniami.

!NA BOKACH OSNOWY szczegółowej można zakładać punkty posiłkowe stanowiące początek lub koniec ciągu sytuacyjnego lub linii pomiarowej.

! Linie pomiarowe służące do pomiarów szczegółów terenowych II i III grupy dokł. Metodą domiarów prostokątnych Mogą być oparte na punktach sytuacyjnych I grupy dokładnościowej jednoznacznie zdefiniowanych w terenie i na mapie

Linie pomiarowe mierzy się dwukrotnie, mogą tworzyć układy rzędów których liczba zależy od charakteru osnowy nawiązującej:

1. dla punktów wyższego rzędu niż punkty ciągów sytuacyjnych - 3 rzędy linii pomiarowych

2. dla ciągów sytuacyjnych 1 rzędu - 2 rzędy linii pomiarowych

3. dla ciągów sytuacyjnych 2 rzędu - układ jednorzędowy

Zakładanie osnowy:

Lokalizacja punktów:

-widoczność między punkami

-długości boków zawarte od 50 - 350 m

-stosunek sąsiednich boków w ciągu nie może być mniejszy niż 1:4 m

-długości linii pomiarowych nie mogą przekraczać:

*na terenach zurbanizowanych - 400 m

* na terenach niezurbanizowanych - 600 m (rolne i leśne)

-linie pomiarowe można przedłużać o 1/3 ich długości, ale nie więcej niż 100 m

Ciągi sytuacyjne - układ ciągów sytuacyjnych powinien odpowiadać następującym warunkom:

-najwyżej dwurzędowe ukłądy ciągów

-ciągi wiszące dopuszcza się wyjątkowo gdy nie jest możliwe nawiązanie dwupunktowe, ciągi takie nie mogą posiadać więcej niż dwa boki.

Długość ciągów sytuacyjnych nie powinna być dłuższa niż 2 km, a dla terenów rolnych i leśnych nie większa niż 4 km.

Metod pomiarów szczegółów sytuacyjnych:

1) metoda domiarów prostokątnych - pomiar rzędnej i odciętej mierzonego punktu sytuacyjnego względem linii na którą rzutujemy dany punkt. Przy stosowaniu metody domiarów, długości rzędnych oraz dokładność zależą od grupy dokładnościowej szczegółów terenowych:

Dla I gr. - długość rzędnych 25 m , dokładność 0,05 m

Dla II gr - dł. rzędnych 50 m , dokł. 0,05 m

Dla III gr - dł 70 m , dokł. 0,10 m

2)metoda biegunowa - pomiar odległości os stanowiska instrumentu do punktu celowania oraz pomiarze kierunku na ten punkt

-stanowiskami instrumentu powinny być punkty osnowy szczegółowej i pomiarowej

-szczegóły II i III grupy mierzyć można ze stanowiska obieranych na szczegółach sytuacyjnych 1 grupy dokładnościowej

-na każdym stanowisku należy pomierzyć kierunki nawiązania do dwóch punktów osnowy geodezyjnej

-metoda z zastosowaniem pomiaru odległości dalmierzem odpowiada dokładności metodzie domiarów prostokątnych

3)metoda przedłużeń konturów sytuacyjnych na linie pomiarowe - stosowana na terenach łatwo dostępnych do bezpośredniego pomiaru odległości. Zalecane przy pomiarze budynków i budowli oraz granic.

-linia kontury powinna być przedłużona do przecięcia się z linią pomiarową

-stosunek długości przedłużenia do długości odcinka przedłużanego nie może być większy nić 2:1

-kąt pomiedzy linią przedłużenia a linią pomiarową powinien być większy od 45 stopni i mniejszy od 135. Na szkicu polowym przedłużenia oznaczane strzałką.

4)Metoda wcięć:

-kątowych

-liniowych

-liniowo-kątowych

Szkice polowe:

-obraz mierzonego punktu, wykonuje się go w czasie pomiaru...

-powinny zawierać : zanumerowane punkty osnowy geodezyjnej i rodzaj utrwalenia; szczegóły terenowe będące przedmiotem pomiarów sytuacyjnych; miary wyznaczające położenie, kształt i wielkość szczegółów terenowych, dane informacyjne(nazwy jednostek podziału admin; nazwy wsi, ulic, placów, rzek, potoków, jezior, użytków gruntowych, charakter obiektów, numery porządkowe, rodzaje urządzeń podziemnych , przeznaczenie),

-zestawienie szkiców

Zasady generalizacji konturów szczegółów terenowych:

Stopień generalizacji zależy od:

-rodzaju szczegółu terenowego

-charakteru mierzonego terenu

Generalizacji podlegają:

a)granice działek o nieutrwalonych załamaniach

b)kontury budynków i budowli

c)ogrodzenia trwałe

d)kontury użytków gruntowych

e)szczegóły terenowe oznaczone na mapie symbolami

Wychylenie linii granicznej od prostej łączącej najbliższe pomierzone punkty granicy nie może być większe :

-dla terenów zurbanizowanych od 0,1 m

-dla terenów rolnych: 0,2 m

-dla terenów rolnych, na obszarach podgórskich 0,5 m

Generalizacja konturów szczegółów terenowych zależy od grupy dokładnościowej szczegółu terenowego:

a)dla I grupy - max wychylenie faktycznej linii konturu od ustalonej linii prostej nie powinno być większe od 0,1 m

b)dla II grupy - 0,2 m

c) dla III grupy - 0,75 m

Przy pomiarze konturów budynków należy mierzyć występy i wgłębienia większe od 0,3 m. Mniejsze od 0,2 m wyznacza się miarą bieżącą po ścianie przy ziemi mierząc również wielkość tych występów lub wgłębień.

Przy pomiarze trwałych ogrodzeń - mierzymy występy i wgłębienia większe od 0,3 m , oraz bramy od strony dróg i ulic. wgł. I występy nie przekraczające 2 m wyznacza się miarą bieżącą po linii ogrodzenia mierząc równocześnie wielkość odstępu lub wgłębienia. Szerokość ogrodzeń należy mierzyć gdy przekraczają 0,3 m.

Zmierzanie łuku drogi - jeżeli strzałka ugięcia jest mniejsza od 0,1 m, to mierzymy tylko początek i koniec łuku drogi. Jeżeli nie to mierzymy następne dwie strzałki ugięcia i patrzymy czy są miejsze od 0,1 m.

Kontury elementów naziemnych uzbrojenia podziemnego większe od 0,5 m mierzyć tak aby prawidłowo skartować. Przy konturach mniejszych od 0,5 m należy mierzyć położenie środka ich rzutu. Dla przewodów podziemnych i naziemnych o średnicach mniejszych od 0,75m dopuszcza się pomiar przebiegu ich osi. Dla przewodów podziemnych i naziemnych o średnicach większych od 0,75 m pomiarowi podlegają rzuty zewnętrzne krawędzi tych elementów.

Osnowa wysokościowa Polski:

Pomiar wysokościowy jest to zespół czynności technicznych pozwalających na określenie wysokości punktów względem przyjętego poziomu odniesienia i umożliwiających przedstawienie form ukształtowania terenu.

Rodzaje: Osnowa wysokościowa dzieli się na

PODSTAWOWA- technika pomiaru: niwelacja precyzyjna, klasa I (dokładność 1mm/km), klasa II (2mm/km)

SZCZEGÓŁOWA - Niwelacja techniczna, III kl.(4mm/km), IV kl. (10 mm/km)

POMIAROWA - Niwelacja techniczna, Niwelacja trygonometryczna i tachimetryczna. V kl. 20 mm/km, mk= +- 0,05 m

Systemy odniesienia:

-system wysokości normalnych - poziomem odniesienia jest poziom M.Bałtyckiego, powierzchnią odniesienia jest quasi-geoida

-system wysokości ortometrycznych - powierzchnia odniesienia jest geoida,

Wysokość normalna - odległość punktu A od quasi geoidy wzdłuz linii pionu

Wysokość ortometryczna - od geoidy

W osnowie wysokościowej wyróżniamy 3 rodzjae znaków wysokościowych (reperów):

1.podziemne - pod powierzchnią, stosowane w sieci podstawowej, znaki WIEKOWE

2. Naziemne - nad powierzchnią a podstawa znaku na głębokości większej od głębokości zamarzania gruntów, sieci podstawowe i szczegółowe

3.Ścienne - na ścianach, w sieci podstawowej i szczegółowej.

Każdy znak musi mieć swój opis topograficzny w celu odnalezienia i zidentyfikowania znaku. Znaki wysokościowe - określone współrzędne płaskie.

Stabilizacja znaków wysokościowych:

Nie należy wykonywać: na gruncie o nieodpowiedniej spoistości, na terenach o wysokim poziomie wody gruntowej, na stromych stokach, w pobliżu skał, w pobliżu rowów, w pobliżu torów kolejowych, w pobliżu szos, kopalni.

Znaki ścienne nie powinny być osadzane w ścianach budynków przed upływem 2 at od zakończenia ich budowy, w których fundamenty są na głębokości mniejszej niż 1,30 m a ściany ciensze niż 55 cm - cegła, 25 cm - beton zbrojny.

Przedmiot pomiarów wysokościowych:

Wysokości charakterystyczne punktów terenowych należy określać względem punktów wysokościowej osnowy geodezyjnej z następującą dokładnością:

0,01 m - elementy naziemne uzbrojenia terenu

0,05 m - budowle i urządzenia techniczne o konstrukcji trwałej

0,10m -budowle i urządzenia techniczne ziemne oraz podziemne.

Średni błąd określenia wysoko,ści charakterystycznych punktów rzeźby terenu nie powinien przekraczać mh= jedna piąta przewidywanego dla danej mapy cięcia warstwicowego.

Warstwica - linia łącząca punkty o jednakowej wysokości

Cięcie warsticowe - różnica mierzy dwoma warsticami na mapie.

Zagęszczenie osnowy wysokościowej:

- pomiary w oparciu o istniejące punkty osnowy wysokościowej lub osnowy poziomej dla których błąd określenia wysokości jest mniejszy od 0,05 m.

-w przypdku braku dostateczniej ilości punktów - należy zagęścić punktami osnowy pomiarowej osnowy wys.

Dokładność wyznaczenia wysokości punktów osnowy pomiarowej - bł. Średni 20 mm/km. Istniejące ciągi niwelacyjne mogą być włączone do zakładanej osnowy pomiarowej i ponownie wyrównane jeśli dla punktu środkowego bł. Śr. Nie przekracza 0,05 m

-długość ciągów nie wieksza niż 12 km

-odleglosc miedzy reperami na terenach miejskich 500m, rolne i leśne - 1500 m.

-wyjątki stosowania ciągów wiszących do 300 m

-punkty ciągów niwelacyjnych osnowy pomiarowej podlegają dwukrotnie markowaniu, a w szczególnych przypadkach stabilizacji.

Pomiar punktów na stanowisku należy wykonać dwukrotnie , niwelując metodą niwelacji „ze środka”.

Pomiar ciągu niwelacyjnego należy wykonać w obu kierunkach:

-głównym i powrotnym

-długość celowych ( „ze środka”) - nie powinny przekraczać 50 m.

-Różnica dwukrotnego pomiaru różnic wysokości na jednym stanowisku nie powinny przekraczać 2-3 mm.

Różnica między przewyższeniami otrzymanymi z niwelacji ciągu w kierunku głównym i powrotnym )również dla niwelacji odcinkow oraz odchyłek nawiązania ciągów do punktów wyższych klas lub ciągów węzłowych, nie powinny przekraczać dlugośi: 20pierw. z L w km.

Pomiary liniowe:

Długość rzeczywista odcinka taśmy 20 m

Dł. rzeczywista = 20 m + poprawka komparacji

Metody pomiaru długości:

a)bezpośrdnie - kroki (błąd 0,2 m), taśmą stalową (0,002m), łatami mierniczymi (0,005m), druty inwarowe (0,00003m)

b)pośrednie-dalmierzem z łatą ustawioną pionowo (0,02m) ,pomiar paralaktyczny odległości (0.005m)

Błędy występujące przy pomiarze taśmą stalową:

Systematyczne: komparacja taśmy, zmiany temperatury

Przypadkowe o char. Syst.: naciąg, zwis taśmy, falistość terenu, nie ukaładanie taśmy w linii prostej

Przypadkowe : złe pionowanie końca taśmy, nie wbicie szpilki, błąd odczytu, złe zaznaczenie początku lub końca.

Wiadomości o błędach:

Źródła: niedoskonałość zmysłów obserwatora, narzędzie pracy, warunki pracy(środkowisko, pogoda)

Rodzaje:

BŁ. Absolutne - przypadają na całą mierzoną długość

Bł. Względne - stosunek błędu absolutnego po pomierzonej wielkości

Bł. Grube - omyłki,

Bł. Systematyczne - mają zawsze ten sam znak

Bł. Przypadkowe - niewielkie z różnymi znakami, nie do wykrycia i usunięcia a)prawdziwe, b)pozorne

Wyrównywanie ciągów:

-metoda przybliżona, (osbno kąty osobno przyrosty)

-metoda ścisła (kąty i przyrosty jednoczenie)

1.Obliczenie azymutów P i K ze wspórzednych

2.Wyrównanie kątów

[kątów] praktyczna = suma wszystkich

1. ciąg otwarty:

[α]t = Ap-Ak +n*180

[β]t = Ak-Ap +n*180 prawe

b)ciąg zamknięty:, suma teoretyczna

wewnętrzne : (n-2)*180

zewn: (n+2)*180

f = [k]t -[k]p

3. Obliczenie azymutów:

An=Ap + [α]w - 180

An =Ap - [β]w + 180

3. Obliczenie przyrostów:

Δx = d*cosA

Δy= d*sinA

4.Wyrównanie przyrostów:

[Δx]p

[Δy]p

ciąg otwarty: [Δx]t=x_k-x_p (analogicznie y)

ciąg zamknięty:[Δx]t, [Δy]t = 0

f [Δx]= suma teor. - suma praktyczna

f[Δy]= - II -

fi = pierw. fΔx₂ + fΔy₂

f max - G-4

6. Obliczenie przyrostów

Xn = X p + Δx^w

Yn=yn + Δyw

7.Obliczenia kontrolen:

M=0,70711 * d*sin(A+45)

N=0,70711*d*cos(A+45)

Δx=M+N

Δy=M-N

Ak=Ap+[kątów lewych] - n*180

Ak = Ap -[k. Prawych] +n*180.

Węzłwy: 10/n - ilość katów

180-Aw niewyrównany

Aw = Awi*pi/[p]

Ciągi niwelacyjne:

Otwarty:

1.ΔH t = HB - HA

2.ΔH p = suma Δhi

3.f= ΔHt - ΔHp

4.rozrzucic na przyrosty Δhi

5.Wysokości punktów, wysokośc + przyrost

Zamknięty:

ΔHt=0

Węzłowy:

Obliczyc wartości wyrównane dla punktu W

Hw idąc z A

Hw idąc z B ....

Hww = Hwi * pi / [p]

P=1000/li (długość ciągu)

Obliczyc trzy ciągi, wyrównać przyrosty. I obliczyc wysokości punktów.

Podział niwelacji:

Tachimetryczna

Barometryczna

Trygonometryczna

Geometryczna, dzieli się na:

1. Niwelacja precyzyjna

2. Niwelacja techniczna:

a)techniczna reperów

b)podłużna

c)poprzeczna

d)zbiorników wodnych

e)powierzchniowa:

-siatkowa

-punktów rozproszonych

-profilów podłużnych i poprzecznych

Metody pomiarów niwelacyjnych:

-metoda „ze środka”

-metoda „w przód”

NIWELACJA „W PRZÓD”

-pozwala okreslic równicą wysokości dwóch punktów za pomocą odczytu tylko jednej celowej w przód.

ΔHab.=Hb-Ha= i - p

jeśli i=w ΔHab.=w-p

NIWELACJA ZE ŚRODKA:

Pozwala określić różnicę wysokości punktów za pomocą odczytów dwóch celowych jednakowej długości wykonywanych ze stanowiska znajdującego się między punktami (w równej odl.)

ΔHab=w-p

Metody niwelacji powierzchniowej:

1. Niwelacja sposobem punktów rozproszonych:

-określeniu wysokości punktów terenu i punktów sytuacyjnych. Za pomocą niw. Wprzód przy równoczesnym wyznaczeniu ich położenia metodą biegunową. Dokładność znaczenia nie mniejsza niż. 0,05m względem najbliższych punktów osnowy wysokościowej.

-dokąłdność położenia sytuacyjnego - 0,50 m

-odległość miedzy stanowiskami nie powinna przekraczać 200 m

-stanowiskami niw. Mogą być punkty zidentyfikowane na mapie, markuje się palikami,

-określenie wysokości rzędnej dla niwelatora

-dł. celowych nie przekraczają 100m

tereny leśne - 150m

Pikiety równomiernie - nie wiecej niż 50 m

-określić ze stanowiska, wysokość osi poziomej niwelatora(0.01m)

-kierunki na dwa sąsiednie stanowiska

-odczyty na kole poziomym oraz na łacie każdej pikiety

Niwelacja metodą stosujemy:

-elementy naziemne uzbrojenia terenu

-budowle i urządzenia techniczne o trwałej konstrukcji

-teren o niewielkich spadkach, i urozmaiconym ukształtowaniu

Na łacie odczyt z kreski d i g - na punkach osnowy,

D = (g-d)100

Wysokość punktów do 0,01m

Odczyty z łaty do 1 mm

2.Niwelacja siatkowa - polega na określeniu metoda niwelacji geometrycznej rzędnych wysokości punktów terenowych stanowiących wierzchołki wyznaczonych w terenie regularnych figur geometrycznych.

Metoda daje możliwość określenia:

-wysokości punktów terenowych względem wysokości osnowy geodezyjnej z ł. Średnim 0,01m

-położenia sytuacyjnego punktów wys. Z dokładnością do 0,50 m

Zakładamy:

-na terenach płaskich

-niezabudowanych

-gdy potrzebne regularne rozmieszczenie

-Budowa siatki:

-wyznaczenie figur podstawowych

-wyznaczenie figur wypełniających

figura podstawowa powinna zawierać całkowitą liczbę figur wypełniających

wielkość figury podstawowej i jej kształt uzależnione są od wielkości obiektu pomiarowego

• do 25 ha - jedna figura podstawowa

• powyżej 25 ha - kilka

Sporządza się szkic przeglądowy (figury podstawowe, wierzchołki repery, sposoby nawiązania, zaprojektowana siec ciągów niwelacyjnych.)

Wierzchołki f. Podst. - w oparciu o istniejące punkty osnowy geodezyjnej z bł. Nie większym niż 0,50m

-należy zamarkować palikami równo z ziemią

-na bokach figur podstawowych wyznaczamy wierzchołki figur zapełniających (markujemy palikami nad ziemia 10-15 cm)

-długość boku nie może przekraczać 10-50 m - figury zapełniające.

-niwelacja wierzchołków figur wykonać w nawiązaniu do istniejących punktów wys. Osnowy geod.

Ciągi niwelacyjne -dowiązane dwustronnie.

-niwelacja ze środka - wyznaczenie e wysokości siatki kwadratów.

Niwelacja metodą profilów podłużych i poprzecznych - określenie rzędnych wysokości charakterystycznych rzźby terenu i punktów sytuacyjnych za pomocą niwelacji geometrycznej . Należy założyc wzajemnie powiązane ze sobą ciągi pomiarowej osnowy poziomej i wysokościowej.

-zastosowanie przy pomiarze obiektów wydłużonych, przy sporządzaniu podkładów geodezyjnych, do projektowania tras komunikacyjnych lądowych i wodnych

Profil podłuzny zalozyc wzdłuż osi mierzonej obiektu

Profile poprzeczne prostopadłe do tej osi:

Kierunek wyznacza się przy uzyciu wegielnicy lub instrumentu z kołem poziomym

Odległości miedzy rpofilami poprzecznymi nie powinny przekraczac 100 m. Odl. Miedzy sąsiednimi pinietami -dostosowane do charakteru nie przekraczac 50m.

Punkty profilów podłużych numerujemy kolejno od Wj do Wn, punkty zdejmujemy na osnowe pomiarową, pounkty główne markujemy palikami i nanosimy na mape.

Każdy punkt należy opisac liczbą w postaci ułamka ( pełne km od początku trasy / przez hektometry co 100 m liczone w danym kilometrze + odległości liczone od poprzedniego hektometra.

Punkty profilów poprzecznych należy oznaczac literą L lub P w yaleynosci od tego po ktrej stronie proflu podłużnego się znajduje. Podac odległość tego punktu od profiu podłużnego.

2

---