DEKLINACJA ZAIMKÓW

Zaimki - klasa bardzo niejednolita; ważny podział na:

1. zaimki rodzajowe (tj. odmieniające się przez rodzaj);

2. zaimki nierodzajowe (tj. mające tylko jedną formę wspólną dla wszystkich rodzajów, nie odmieniające się przez rodzaj);

Innowacje w odmianie zaimków rodzajowych:

1. wpływ odmiany miękkotematowej na twardotematową (ujednolicenie końcówek);

Przykład: *tъ *ta *to *jь, *ja, *je

M. lp. r. m. *tъ-nъ > ten; *jь-nъ > stp. jen (rozszerzenie w polszczyźnie cząstką nъ), w innych językach słowiańskich reduplikacja *tъ- tъ (stąd np. stp. teć / tet, ros. tot)

Odmiana twardotematowa miękkotematowa Współczesna odmiana zaimka ten

Psł. Wcz.stp. Psł. i stp.

M. *tъ ten jь (stp. jen) ten

D. *togo togo jego tego

C. *tomu tomu jemu temu

B. *tъ ten jь(stp. jen) mnież. ten / mżyw. tego

N. *těmь tem jimь tym

Msc. *tomь tom jemь tem > tym

2. zmiany dotyczące zaimków rodzajowych pozostające w związku z przeobrażeniami rodzaju rzeczowników męskich, wpływ kategorii żywotności i męskoosobowości;

Zmiany wywołane ukształtowaniem się kategorii żywotności:

• po wykształceniu się rodzaju męskożywotnego rzeczowników, zaimki określajace takie rzeczowniki zrównały formy B. i D. l.p.;

• zaimki, które określały rzeczowniki rodz. męskorzeczowego zachowywały B. l.p. równy M. l.p.

liczba pojedyncza rodz. męski

odmiana przedpolska odmiana w języku polskim

M. *tъ dobrъjь (synъ vozъ pьsъ) M. ten mój dobry (syn, pies, wóz)

B. *tъ dobrъjь (synъ, vozъ, pьsъ) B. rodz. mrzecz. ten dobry (wóz) // rodz. mżyw.

tego dobrego (syna psa)

Zmiany wywołane ukształtowaniem się kategorii męskoosobowości:

• po wykształceniu się rodzaju męskoosobowego rzeczowników zaimki określające takie rzeczowniki zrównały formy B. i D. lmn.;

• zaimki, które określają rzeczowniki rodz. męskorzeczowego mają B. lmn. równy M. lmn.

• w M.lmn. nastąpił zanik trzech form rodzajowych na rzecz dwóch - mos. i nmos.

Liczba mnoga odmiana zaimka *tъ *ta *to w lmn.:

Psł. Wcz.stp. Współczesna (po

ukształtowaniu się k. mos.)

m. n. ż. m. n. ż. mos. nmos.

M. *ti ta ty ci (chłopi, psi)/ty stoły)ta (słowa) ty (żony) ci (chłopi) te (psy, stoły, słowa, żony)

D. *těxъ tych tych

C. *těmъ tym tym

B. * ty ta ty ty (chłopy, psy, stoły)ta (słowa) ty (żony) tych (= D.) te (=M.)

N. *těmi tymi (zam. oczek. ciemi) tymi

Msc. *těxъ tych tych

W rodz. żeńskim:

D. lp. *tojě (ściągnięcie i analogia do miękkotematowego *jejě) > stp. tē (wyrównanie do C. i Msc. lp. *toji, *jeji) > tej, stąd dziś synkretyzm D., C. i Msc. lp. r. ż.

W liczbie mnogiej - kategoria męskoosobowości spowodowała likwidację form 3 rodzajów (męskiego, żeńskiego i nijakiego) i powstanie 2 rodzajów odmiany: odmiany męskoosobowej (ci nasi mili chłopcy) i niemęskoosobowej (te nasze miłe koleżanki, te nasze ładne szafy, stoły, okna, te nasze miłe psy).

W tekstach staropolskich - pierwotne formy M. i B. rodz. żeńskiego i nijakiego zaimków:

rodzaj nijaki M. i B. l.m.

Ta słowa pisze mądry Salomon, stworzył wszytka zwierzęta ziemska itp. (B. l. m.=M. l.m.)

rodzaj żeński M. i B. lm.

A ony jemu odpowiedziały. Ty [...] niewiasty wziąwszy ony dyjabelskie obrazy, niesły je do jeziora i stopiły..... Przywiedźcie przed mię ty niewiasty

Proces przekształcania się odmiany przym. i zaim. w l. m. obrazują następujące przykłady:

odmiana dawna

rodzaj męskożywotny rodzaj męskorzeczowy

M.l.m. inny niż B. l.m. (M. l.m.= B. l.m.)

ci moji dobrzy synowie // ci wszytcy ptacy ty nowe stoły //

twoje stoły (odm. miękkotem.)

B. l.m. ty moje dobre syny, ptaki, pieniądze, syny

(do XVI wieku)

odmiana współczesna

rodz. męskoosobowy rodz. niemęskoosobowy

M. ci moi dobrzy synowie te wszystkie ptaki (=B. l.m.), te pieniądze, stoły

twoje grzechy

B.=D. tych moich dobrych synów (B.=M.) te moje wszystkie piękne ptaki, te dobre stoły

3. ujednolicona - wspólna z przymiotnikami deklinacja dla zaimków rodzajowych, czyli odmieniających się przez rodzaj (przymiotnikowo-zaimkowa);

Proces wyrównywania odmiany przymiotników i zaimków - długotrwały, por. jeszcze dziś tą zamiast tę w B. lp. zaimka wskazującego ta, np.:

Proszę, podaj mi tą książkę, zamiast: Proszę, podaj mi tę książkę.

Utrwala się jedna wspólna końcówka dla obu części mowy, np.: Pożycz mi tą ciekawą książkę.

Wcześniej podobne przeobrażenia w odmianie innych zaimków, np. moja, twoja, czyja, które do 2. poł. XIX stulecia w B. lp. przybierały końcówkę -ę, np.: moję, twoję, naszę, wszytkę.

rozciągnąłeś rękę swoję (XV w.); moję namilszą dziewkę (XVI w.); moję siostrę (XIX w.)

M. Małecki, w 1879 r. pisał: „Formy moją siostrę, naszą, waszą, czyją matkę, których niektórzy pozwalają sobie w mowie i piśmie, są to błędy stanowcze” (cytat za: Klemensiewicz..., 315).

4. zmiany form zaimków rodzajowych o podłożu fonetycznym;

• ściągnięcie (kontrakcja) w zaimkach rodzajowych dzierżawczych

stp. mojego > mego: dziś - mojego / mego (zachowane obie formy, ale różnica stylistyczna)

• zmiany form N. i Msc. l.p. i N. l.mn. zaimków rodzajowych

W języku staropolskim 2 różne końcówki w N. i Msc. lp i jedna N. lmn.:

N. l.p. -im//-ym

moim, twym, swym, olejem świętym, wiecznym dobrem, słowem bożym

Msc. l.p. -em

w tem, na naszem w zakonie bożem, o chlebowem stole

N. l.m. -imi/-ymi

tymi słowy, nad grzechy naszymi, przed syny twoimi

Taki stan do XVI w. Od XVI w. mieszanie się form N. i Msc. l.p.

Przyczyny: bliskość fonetyczna obydwu końcówek. Przed spółgłoską m samogłoska e upodobniała się do [i/y], stąd utożsamienie się pierwotnie różnych form N. i Msc. l.p.

W XVI wieku też zmiany końcówki N. l.m.; obok regularnej końcówki -imi/-ymi pojawił się jej wariant -emi, np. miedzy inszemi rzeczami, waszemi słowy, naszemi poselstwy itp.

Próby uporządkowania tych końcówek według rodzaju gramatycznego.

Obowiązujący dziś układ końcówek: reforma ortograficzna PAU w 1936 r., w N. i Msc. lp. rodz. m. i nij. ujednolicona końcówka -ym/-im, a w N. l.m. -ymi/-imi, niezależnie od rodzaju gramatycznego zaimka rodzajowego.

5. ograniczenie zasobu zaimków, zachowanie niektórych dawnych form reliktowo.

Zaimki zachowane jedynie szczątkowo:

• w skostniałych wyrażeniach, np. dawny zaimek wskazujący *sь, *si, *se. Forma D. l.p. rodz. m. siego w staropolskich życzeniach noworocznych: „od siego roku do siego roku”. Dziś w skróconej wersji życzeń: do siego roku. Inne jego postaci fleksyjne w wyrażeniach takich jak: ni to ni sio, latoś (tj. skrócenie z lato sie) oraz dziś, skrócone z dzień si.

• zaimek. ki, ka, kie, znany z wyrażeń, takich jak: ki diabeł, kiego licha itp.

• tylko w stp. relikty zaimka kaki, kaka, kakie (Kśw. w kakie wrzemię zgrzeszył), por. ros. kakoj, kakaja, kakoje.

Innowacje w odmianie zaimków nierodzajowych:

1. kontaminacja odmiany zaimka wskazującego onъ z odmianą zaimka anaforycznego *jь, *ja, *je i wynikające stąd zmiany w deklinacji rzecz. osobowego 3 os. - supletywizm form M. i przypadków zależnych;

Psł. > stp. )( Psł. > stp. Współczesna

M. jь > jen onъ > on on

D. jego onogo > onego jego / niego / go

C. jemu onomu >onemu jemu / niemu / mu

B. jь > ji onъ > on jego / niego / go

N. jimь > jim oněmь > onym nim

Msc. jemь > jem / niem onomь > onem nim

Zanik przypadków zależnych dawnego zaimka on, a M. dawnego zaimka anaforycznego.

Ślady dawnej funkcji wskazującej zaimka on: onego czasu.

2. geneza form zaimkowych 3 os. z nagłosowym n-: ku niemu, ku niej, w nim, w niej, z nim, z nią:

W C., N. i Msc. proces perintegracji, tj. wtórnego podziału na morfemy, i absorpcji morfologicznej, tj. wchłonięcia głoski n pierwotnie przynależnej przyimkowi przez nagłos zaimka, por.

C. kъn jemu > k(u) niemu

N. sъn jimь > s nim (z nim)

Msc. vъn jemь > w nim

W innych przypadkach n- nagłosowe to wynik analogii (wyrównań analogicznych).

W wyniku proces perintegracji i absorpcji morfologicznej - także forma weń

B. vъn jь > weń

Formy analogiczne: poń, odeń, zeń, dlań.

3. stp. zróżnicowanie dialektalne form nosówkowych i beznosówkowych:

mię, cię, się (po przyimkach: na mię, do cię) // mie, cie, sie (po czasownikach) - Małopolska i Śląsk (południe Polski)

mię, cię, się (w każdej pozycji) - Wielkopolska i Mazowsze (północ Polski)

4. zmiany w odmianie zaimka pytajnego kto, co

Zaimek kto jako jedyny zachowuje odmianę twardotematową w D. C. i B.: kogo, komu, kogo, w N. i Msc. formy analogiczne do miękkotematowego co:

cěmь > kim (na wzór čimь)

komь > kiem (na wzór čemь) > kim

Zaimek co:

M. čь > w stp. czso (z dawnego D. * čьso || česo), ślady pierwotnego čь - zacz, wniwecz.

D. * čьso || česo > pol. neologizm czego (na wzór innych form zaimkowych: j-ego, moj-ego).

5. Szczątki liczby podwójnej w odmianie zaimków osobowych, np.

D., Msc. naju, waju (np. waju obu).

C., N. nama, wama (np. uczyń z wama pan miłosierdzie).

ZAIMEK

Charakterystyka zaimka: obejmuje klasę leksemów o prymarnej funkcji składniowej podmiotu, wskazujących (ale nie oznaczających) na przedmioty i odmieniających się przez przypadki (ale nie przez rodzaje i liczby). Wyjątek: on, ów, ten, tamten - odmieniają się przez przypadki, liczby i rodzaje. Zaimek nie ma wzorca paradygmatycznego.

Podział zaimków ze względu na znaczenie:

• osobowe: wskazujące na uczestników aktu mowy oraz na przedmioty będące jego treścią (ja, on, wy)

• zwrotny: wskazuje na dopełnienie równe podmiotowi, a więc na obiekt aktu mowy równy nadawcy (się, siebie)

• pytajno-względne: będące językowym środkiem wyrażania niewiedzy nadawcy na temat obiektu mowy, wprowadzają pytania o przedmioty oraz pełnią funkcję spójników w wypowiedzeniach podrzędnie złożonych (kto, co)

• nieokreślone: wskazujące ogólnikowo na obiekt aktu mowy, nie identyfikując go (ktoś, ktokolwiek, coś, cokolwiek)

• przeczące: wskazujące na nieistnienie osoby lub innego obiektu (nikt, nic)

• wskazujące (deiktyczne, demonstratywne): podobnie jak zaimek osobowy trzeciej osoby wskazują na dowolny przedmiot nie będący nadawcą ani odbiorcą (ten, tamten, ów)

• dzierżawcze: wskazują na przynależność określonego przez nie przedmiotu do danej osoby (mój, swój)

Podział zaimków ze względu na funkcje (tradycyjne):

• rzeczowne: ja, ty, nikt

• przymiotne: mój, nasz, taki

• liczebne: tyle, ile

• przysłowne: taki, tu, tam, jak

• czynnościowe: tentego, przetego

Podział zaimków pod względem znaczeniowym (tradycyjnie):

• osobowe

• zwrotny

• pytajno-względne

• dzierżawcze

• wskazujące

• nieokreślone

• określające (uogólniające): wskazują na - kompletność zbioru (każdy, wszelki), całkowity brak przedmiotu (nikt, niczyj, żaden), identyczność lub brak identyczności obiektów (ten sam, inny)

Odmiana zaimków: występowanie tematów supletywnych (fleksja w postaci albo syngularnej albo pluratywnej) . Typ odmian zależy od rodzaju zaimka. Występują formy pełne (jego) i enklityczne (go) - tylko po czasownikach.

Kontaminacja: zlanie się w przypadkach zależnych (wszystkie oprócz mianownika i wołacza) dwóch różnych zaimków.

---