R. Graves Mity greckie (z przedmowy)
średniowieczni emisariusze Kościoła katolickiego przywieźli do Wielkiej Brytanii system uniwersytecki oparty na klasykach łacińskich i greckich; już za czasów Tudorów sięgano po mity Owidiusza, Wergilego i szkolne wersje wojny trojańskiej, m.in. w celu zrozumienia literatury angielskiej
rzecz w tym, że nie można zrozumieć dzieł wchodzących w skład uznanego kanonu literatury angielskiej od XVI do XIX wieku; ale tak jak kiedyś znajomość mitologii greckiej była wymogiem, obowiązkiem, tak dziś nie wymaga się od ludzi wykształconych wiedzy nt. Deukaliona, Pelopsa, Dedala, Ojnony, Laokoona czy Antygony (no nie całkiem się zgodzę…)
tendencje do lekceważenia mitów jako fantazji dziwacznych i chimerycznych (mowa o tym, że chrześcijaństwo chciało podkreślić większe walory duchowe Biblii); a jednak trudno chyba przecenić znaczenie tych mitów dla poznania początków historii, religii i socjologii Europy
„chimeryczny” - od `chimera' = koza; cztery tysiące lat temu było to zwierzę posiadające (wg Homera) głowę lwa, tułów kozy i ogon węża; tak jak inne zwierzęta skomponowane (sfinks, jednorożec) była początkowo symbolem kalendarzowym; mitologia podaje jednak, że chimery odgrywały także ważną rolę w przedstawieniach mimicznych, których treścią były archaiczne zabiegi magiczne, mające na celu zwiększenie płodności albo dalszą stabilizację rządów świętej królowej lub świętego króla
zdaniem Gravesa prawdziwy mit NIE JEST: filozoficzną alegorią, satyrą, parodią, sentymentalna opowiastką, fantazją opartą na wątku historycznym, ballada minstrela, propagandą polityczną, legendą moralną, humorystyczną anegdotą, teatralnym melodramatem, nie jest to też saga bohaterska (jak w głównym wątku fabularnym Iliady), ani realistyczną opowieścią (jak na przykład relacja o pobycie Odyseusza u Feaków)
nie należy zakładać, że im starsze źródło pisane, tym wiesza jego waga
doszukując się realnego sensu w mitologicznym utworze należy zwracać uwagę na imiona, plemienne pochodzenie i losy danej postaci; może to nasuwać pewne analogie z innymi mitami, a przez to rzucać nowe światło na recepcję poszczególnych mitów
księżyc i słońce były niebieskimi symbolami bogini; trzy fazy księżyca fazy życia kobiety: nów - matka rodu (dziewica), pełnia - nimfa (kobieta dojrzała), stary księżyc - starucha; cykl roczny księżyca przypominał wzrost i upadek sił fizycznych kobiety: wiosna - dziewica (powietrze nad ziemią), lato - nimfa (ziemia lub morze), zima - starucha( podziemie); otrzymały one trzy wcielenia: Selene, Afrodyta i Hekate uświęcanie liczby trzy
czas liczono początkowo według zmian księżyca i każdego ważniejszego obrzędu dopełniano podczas określonej fazy; liczba siedem stała się szczególnie święta, ponieważ król umierał podczas siódmej pełni po najkrótszym dniu
trzynastka - liczba miesiąca, w którym umierało słońce (kiedyś uznawano, że jest trzynaście miesięcy, kiedy to się zmieniło, liczba ta stała się bazą przesądu)
żywoty takich postaci jak: Herakles, Dedal, Tejrezjasz i Fineus, rozciągają się na kilka pokoleń, ponieważ są to raczej tytuły aniżeli imiona własne poszczególnych herosów; mimo to mity zawsze mają wartość praktyczną (trzymają się jakiegoś punktu tradycji, bez względu na zniekształcenia mitu przez czas)
Grave pisze, że jego metodą było tu zebranie w składnej opowieści wszystkich rozproszonych elementów każdego mitu i że wsparł je mało znanymi wariantami mogącymi pomóc w ustaleniu ich znaczenia oraz wyjaśnieniu wątpliwości w kategoriach antropologicznych i historycznych