45. REALIZM POETYCKI
Realizm poetycki( zwany także czarnym realizmem) był nurtem filmowym w jakimś stopniu wywodzącym się z ówczesnej rzeczywistości społecznej. Nastroje lewicowe które ogarnęły Francje w latach 30. I dojście do władzy Frontu Ludowego były próbą obrony przed przybierającym na fali faszyzmie.
Styl wypracowali 2 najwybitniejsi przedstawiciele nurtu, czyli reżyser Marcel Carne
i scenarzysta Jacques Prevert. Szczególną rolę odegrał tutaj Prevert- poeta związany
z surrealistami, uprawiający tzw. poezję codzienności. Współprace zaczęli w 1936r.
Przełom we współpracy Panów nastąpił w 1938r., kiedy zrealizowali wspólnie „ Ludzi za mgłą”, a następnie „Hotel du Nord „; „ Brzask”. W „Ludziach za mgłą” i „ Brzasku” główną rolę zagrał Jean Gabin- „twarz” realizmu poetyckiego
Nurt też ten wytworzyli również inni reżyserzy- Jean Renoir, Julien Duvivier, Jean Gremillon
Charakterystyka:
Poetycki realizm- odniesienie również do poetyckiej stylizacji charakterów, pejzaży, tła dźwiękowego
Film stara się w sposób przekonywujący przekazać cechy rzeczywistości nazwane przez Baudelaire' a „ fantastycznymi realiami życia”
Bohaterzy pochodzący z ludu- prosty, zwykły człowiek
Brak werystycznego opisu rzeczywistości
Losy prostych ludzi są obciążone fatum, złym losem
- zmagania bohatera są tragiczne ( „ zmagania proletariuszy”)
Klasyczna jedność czasu, miejsca i akcji
Nawiązywanie do tradycji romantycznych, kreowanie kina skupionego
na niespełnionych i powikłanych ludzkich losach, przepojone fatalizmem i atmosferą smutku. Realizm dotyczył w nim zewnętrzności i był właściwie pozorny.
Wprowadzenie na ekrany zwykłych ludzi, często proletariackiego pochodzenia
i codzienne realia, ale w gruncie rzeczy chodziło wyłącznie o uniwersalne przeżycia
i problemy.
Poetyckość rolą dominującą.
Postacie nacechowane symboliką, ale ich życiem rządziło zdążające
do dramatycznych rozwiązań przeznaczenie.
Temat często planowanej ucieczki ale nie zrealizowanej.
Często jest to kino eskapistyczne
Scenografia- inspirowana nurtem ulicznym, pesymistyczna tonacja, tak samo zdjęcia
Pejzaże przedmieść paryskich, biedne uliczki i obdrapane koszarowe domy były ulubionym tłem dla dramatów filmowych.
Sprawy proste i zwyczajne nabierały poetyckich walorów, a widz w ciemnej sali kinowej szukał nie tylko interesującej fabuły, ale i licznych wzruszeń.
Mężczyzna- przedmiot zainteresowania twórców
Bohaterzy często oceniają swoją sytuację życiową ( autoanaliza, monolog wewnętrzny)
Lata 30.- powstają od czasu do czasu filmy o Legii Cudzoziemskiej, 1933-1934 „Wielka gra” Feidera ( I film o Legii Cudzoziemskiej utrzymany w duchu realizmu poetyckiego)
„ Ludzie za mgłą”; „ Hotel du Nord”; „ Brzask”- „trylogia fantastyki społecznej” wg. Jerzego Płażewskiego
„ Brzask”- „stylistycznie najbardziej dostojny film realizmu poetyckiego”
Twórcy tego okresu byli zainteresowani analizą psychologiczną, życiem wewnętrznym działających postaci.
Fabuła służyła tylko za pretekst, by pokazać co tkwi „w środku” człowieka, by przekazać widzowi motywy i mechanizm działań bohaterów.