Dzieje Jacka Soplicy
Jacek Soplica to jedna z pierwszoplanowych postaci arcydzieła Adama Mickiewicza "Pan Tadeusz". Mickiewicz opisuje go jako nowy wzór polskiego bohatera romantycznego a historia jego życia jest jednym z najważniejszych wątków tej książki.
Jacek Soplica jest bohaterem bardzo kontrowersyjnym. Na początku utworu poznajemy go jako Ks. Robaka niezwykle cichego i pokornego, dopiero na łożu śmierci dowiadujemy się, kim naprawdę był.
Jako młody mężczyzna był niezwykle przystojny i dobrze zbudowany, wzdychały do niego liczne szlachcianki, podobały się im zwłaszcza jego kręcone, długie wąsy. Z natury był człowiekiem gwałtownym, kłótliwym, samowolnym, nieokiełznanym, żywiołowym i impulsywnym. Cechowała go również porywczość i brak opanowania. Utożsamiano go z awanturnikiem, lecz jego największą wadą było pijaństwo. Wywołując pod wpływem alkoholu awantury rozstrzygał ich wynik często za pomocą szabli. Pomimo swoich przywar był ogólnie lubiany, bo posiadał ogromny urok osobisty, co zjednywało mu zwłaszcza wśród rodziny wielu przyjaciół.
Jego układy i popularność wykorzystywał Stolnik Horeszko aby zyskać dodatkowe poparcie w Sejmikach. Jacek zakochał się w córce Horeszki Ewie, lecz Stolnik odmówił mu jej ręki ze względu na to, że był on ubogim szlachcicem a w dowód odmowy podał mu "czarną polewkę". Nie mając nadziei na ślub z Ewą opuścił rodzinne strony i ożenił się z pierwszą napotkaną dziewczyną. Z tego związku urodził mu się syn Tadeusz. Jacek jednak nie kochał swojej żony i coraz bardziej pogrążał się w pijaństwie. Jego żona zmarła z żalu i zgryzoty. Nie było to dla niego dostatecznym wstrząsem, aby zmienić swoje postępowanie.
Głęboką przemianę w jego życiu wywołał fakt oskarżenia go o sprzyjanie Moskalom. Przepełniony wściekłością, urażoną dumą, będąc świadkiem kolejnego triumfu Horeszki, że zwyciężył Moskali porwał karabin i zastrzelił Stolnika. Musiał wtedy uciekać z kraju i przywdział na znak pokuty strój mnicha i jako ksiądz postanowił przyjąć imię Robak.
Stał się innym człowiekiem, zrezygnował ze swojego życia osobistego, został myślicielem dla ludzi zaś stał się autorytetem, do którego przychodzili po poradę. W tym czasie cechowała go ogromna skromność, pokora i hart ducha. Stanął do walki w obronie ojczyzny u boku Napoleona. Chcąc odkupić winy młodości podejmuje się działalności emisariusza, co w owym czasie było bardzo niebezpieczne - przypłacił to zresztą kilkoma ranami. W przebraniu księdza Robaka wraca na Litwę i agituje chłopów do powstania. Jego los był bardzo ciężki a ogromne wyrzuty sumienia tak go zmieniły, że nikt z bliskich po powrocie go nie poznał.
Chciał za wszelką cenę położyć kres waśni między Soplicami a Horeszkami. Zaowocowało to ślubem Tadeusza z Zosią. Podczas najazdu wojsk rosyjskich zostaje śmiertelnie ranny a na łożu śmierci dowiaduje się, że uzyskał przebaczenie od umierającego Stolnika Horeszki.
Jacek Soplica to buntownik z wyboru. Szlachcic hardy, lekkoduch, pijak i awanturnik, który z czasem przeradza się w zupełnie innego człowieka. Staje się wzorem do naśladowania, prawdziwym patriotą, który walczy o wolność ojczyzny.
Jacek Soplica to jeden z głównych bohaterów epopei Adama Mickiewicza pt. „Pan Tadeusz”. Pochodził ze średniozamożnego, szlacheckiego rodu. Jego ojciec pełnił godność podczaszego, zajmował się też intratnym handlem z zagranicą.
W młodości Jacek był człowiekiem energicznym - największym zawadiaką w okolicy. Swoją urodą mącił pannom w głowach. Mimo, że nie był zamożny (jego majątek stanowił tylko kawałek roli),cieszył się ogromnym poważaniem wśród szlachty. Jego życie składało się z ciągłych bijatyk, pojedynków, uczestnictwa w wojnach i udziału w wielu ucztach.
Osobą Jacka Soplicy zainteresował się Stolnik Horeszko. Liczył on na głosy w sejmie, jakie mógł mu zapewnić Soplica. Nasz bohater miał duży wpływ na szlachtę i ich poglądy polityczne, głosami przyjacieli „rządził wedle woli”.
Bogaty magnat zapraszał Jacka na liczne uczty i polowania, mawiał, że jest on jego najlepszym przyjacielem. Wkrótce Jacek poznał piękna córkę Stolnika, Ewę. Zakochał się w niej od pierwszego wejrzenie. Ona również odwzajemniała to uczucie. Ich miłość była niemożliwą do spełnienia, gdyż Soplica nie pochodził z zamożnego rodu. Jacek bardzo często gościł na zamku. Chciał jak najczęściej widywać swoją ukochaną. Stolnik udawał, że nie widzi tego, że młodzi mają się ku sobie. Soplica wiedząc, że przyjaźń Stolnika jest fałszywa i obłudna, chciał ją zerwać. Niestety uroda i błagalne spojrzenia Ewy nie pozwalały mu tego uczynić. Pragnął wyznać magnatowi, że kocha jego córkę i chce ją poślubić. Nie mógł mu tego wyjawić, gdyż za każdym razem Stolnik zmieniał temat rozmowy, zagadując Jacka o sejmikach i polityce. Nieszczęśliwie zakochanemu nic innego nie pozostało tylko opuszczenie ojczyzny, w celu zapomnienia o gorącym uczuciu. Jacek postanowił się pożegnać ze Stolnikiem przed wyjazdem. Ewa na wieść, że opuszcza on kraj, rozpłakała się. Stolnika nie wzruszyły nawet gorzkie łzy córki. Zaczął prawić Jackowi o ślubie Ewy z bogatym kasztelanem. Soplica nie mógł już tego znieść i wyjechał.
Poślubił bez miłości ubogą szlachciankę. Ona urodziła mu syna - Tadeusza. Niestety, Jacek stał się teraz bardzo nieszczęśliwym człowiekiem. Swoje smutki topił w alkoholu, zaniedbywał gospodarstwo i rodzinę. Wkrótce zmarła jego żona. Jacek został sam z Tadeuszem. Nie umiał zaopiekować się chłopcem. W jego domu było pobojowisko, a on sam coraz bardziej pogrążał się w haniebnym nałogu. Nie był już poważany przez szlachtę. Wszyscy z niego kpili i nim gardzili.
Niebawem miał się odbyć ślub Ewy z kasztelanem. Na zamku panowała radość. Panna młoda natomiast była bardzo smutna. Tęskniła za ukochanym. Nocami wylewała łzy. Mdlała, gdy nakładano jej obrączkę.
W Jacka sercu też to gorące uczucie nadal się żarzyło. Nocami zakradał się pod mury zamku, by choć przez chwilę móc zobaczyć ukochaną. Momentem przełomowym, w życiu Soplicy była zbrodnia, dokonana na Horeszce. Pewnej nocy, gdy Jacek stał w pobliży zamku, Moskale napadli na posiadłość magnata. Horeszko wybił prawie wszystkich napastników. Rankiem, wyszedł rozprawić się z niedobitkami. Jackowi wydawało się, że został zauważony przez niedoszłego teścia i, że ten mu grozi. Wziął zatem karabin Moskala i wycelował w Stolnika. Strzał miał śmiertelny skutek . Upadając Horeszko wykonał znak krzyża, świadczący o tym, że wybacza swojemu oprawcy, o czym Jacek dowiedział się dopiero na łożu śmierci.
Zabójstwo Horeszki, zostało uznane przez szlachtę za spisek Jacka z Moskalami i za zdradę. Moskale, uważając Soplice za sprzymierzeńca podarowali mu duży majątek i proponowali wysokie urzędy. Ten odmówił. Wyjechał za granicę. Postanowił się odmienić i odkupić swoje winy. Wstąpił do zakonu i przyjął skromne nazwisko Robak. Jako zakonnik był w Legionach Dąbrowskiego, przedzierał się jako emisariusz do kraju, brał nawet udział w szarży pod Somosierrą. Wielokroć był pojmowany i katowany. Z dawnego Soplicy pozostała mu jednie niezwykła odwaga. Cierpieniem udowodnił siłę charakteru, niezłomność i zdolność do największych poświęceń. Chcąc odkupić zbrodnię, dokonaną na Horeszce, dał polecenie swojemu bratu, aby ten zaopiekował się córką Ewy i kasztelanica. Łożył również, na wychowanie syna, Tadeusza. Zginą podczas utarczki w Soplicowie w 1811 roku. Swoim ciałem uchronił od kuli Hrabiego i Gerwazego. Strzała trafił go w miejsce dawnego postrzału spod Jeny. Okazała się śmiertelna. Na łożu śmierci Soplica wyznał wszystkie swoje grzechy sędziemu (swojemu bratu) i Gerwazemu. Podczas pobożnego życia stał się niezłomnym wojownikiem walczącym o wolność. Nie szukał sławy i nie pragną rozgłosu. Niepodległość Polski była dla niego rzeczą najważniejszą .
W drugiej połowie swojego życia przyświecał mu szczytny cel - walka o ojczyznę. Całkowicie odrzucił dobra doczesne. Cierpiał. Odkupił tym swoje grzechy młodości. Zginął bohatersko, poświęcając swoje życie.
Jest jednym z najbardziej honorowych bohaterów literackich, godnym podziwu szlachcicem.
Charakterystyka Jacka Soplicy.
Jacek Soplica jest jedną z głównych postaci epopei Adama Mickiewicza pt. "Pan Tadeusz". Postać ta na początku prowadziła lekkomyślny, hulaszczy tryb życia, ale pod wpływem tragicznych zdarzeń zmienia się całkowicie. Bohater pochodził z średnio zamożnej rodziny szlacheckiej, był synem Podczaszego, bratem Sędziego i ojcem Tadeusza.
W okresie młodości był dobrze zbudowanym, zdrowym, przystojnym mężczyzną. Na twarzy widniały mu długie wąsy, przez co zwany był powszechnie „Wąsalem”. Cieszył się dużym powodzeniem u kobiet. Jacek potrafił świetnie strzelać, wspaniale czuł się na polowaniach i podczas pojedynków. Lubił się bawić, spędzał czas na rozrywkach. Był osobą gwałtowną, porywczą i energiczna, mimo tego cała okoliczna szlachta bardzo go lubiła i często zapraszano go na dwór. Osobą, która szczególnie zabiegała o przyjaźń z Soplicą był magnat Horeszko, który nieraz zapraszał go na biesiady do swojego zamku. Ponieważ Jacek reprezentując w sejmie cały ród Sopliców, dysponował trzystoma głosami i liczyły się z nim najzamożniejsze rody. Stolnik pragnął wyłącznie wykorzystać bohatera, bo był mu potrzebny tylko ze względu na władzę, jaką posiadał.
Podczas wielu wizyt w zamku, Jacek zdążył zakochać się ze wzajemnością w córce Horeszki, Ewie. Stolnik dowiedziawszy się o ich miłości i chęci wzięcia ślubu, podał Soplicy „czarną polewkę” na znak odmowy. Dumny magnat wolał unieszczęśliwić oboje wydając Ewę za mąż za bogatego kasztelana. Jacek nie mógł znieść rozstania z Ewą, doznał ogromnej przemiany wewnętrznej. Będąc pod wpływem załamania ożenił się z pierwszą napotkaną na drodze kobietą, której tak naprawdę w ogóle nie kochał. Nie mógł uporać się ze swoimi problemami, popadł w pijaństwo i zaniedbywał swoją żonę, która w krótkim czasie zmarła pozostawiając mu Tadeusza.
Soplica często błąkał się w okolicy zamku nie mogąc pogodzić się ze stratą Ewy. Pewnego dnia był światkiem napadu Moskali na zamek Horeszków, był pewien że Stolnik zginie. Jednak, gdy zobaczył że magnat triumfuje zwycięstwo, jego chęć zemsty zwiększyła się i pod wpływem emocji wziął od martwego Moskala karabin i strzelił do Stolnika. Strzał był śmiertelny. Światkiem tej sytuacji był Gerwazy. W tej samej chwili jednak ogromnie pożałował swego czynu. Była to kolejna przełomowa chwila w jego życiu.
Został nazwany zdrajcą narodu, uciekł z kraju i wstąpił do zakonu bernardynów. W tym czasie nie chcąc narażać Tadeusza oddał go pod opiekę Telimenie. W zakonie z hulaki zmienił się w cichego, dobrego, skrytego księdza, chcącego odpokutować swoje winy. Na znak pokory przyjął imię-ksiądz Robak. Chciał swoja hańbę zmyć walcząc za kraj u boku generała Dąbrowskiego. Był zamykany w lochach i zsyłany na ciężkie roboty przy taczkach. Często był bity, a wszystko to znosił w imię dobra sprawy narodowej. Okazał się patriotą, o niezłomnym charakterze. Jego wypowiedzi świadczyły o mądrości i rozwadze politycznej. W Legionach działał jako emisariusz, przenosząc wiadomości z zaborcy do zaborcy, co bywało nieraz bardzo niebezpieczne. Był kilkakrotnie ranny, aż wreszcie w przebraniu księdza Robaka powrócił na Litwę, gdzie ze specjalną misją miał zorganizować powstanie narodowe skierowane przeciwko Moskalom. Wyrzuty sumienia nie dawały mu spokoju. Pragnął za wszelką cenę naprawić krzywdy wyrządzone innym. Ceną, jaką ostatecznie zapłacił było jego życie, bo obronił Hrabiego własnym ciałem. Umarł z czystym sumieniem, ponieważ Gerwazy mu wybaczył.
Moim zdaniem jego życie możemy podzielić na dwa etapy: pierwszy przed zabójstwem Stolnika i drugi po okropnym czynie. W pierwszej części odbieram go jako postać negatywną, nie potrafiącą poradzić sobie z przeciwnościami, jakie niesie życie. Można wybaczyć mu to, ale tyko, dlatego że był jeszcze młody i nierozważny. W części drugiej widzimy wielką przemianę spowodowaną wyrzutami sumienia. Trzeba zwrócić uwagę, że przemiana Jacka w ks. Robaka kosztowała go wielu wyrzeczeń i pracy nad sobą. Po odpokutowaniu swoich win i wykazaniu się poświęceniem na rzecz kraju mogę go nazwać patriotą. Jego poświęcenie i chęć udowodnienia, że jest godny szanowania, sprawia że staje się on dla nas przykładem do naśladowania