02�SZCZ

DESZCZ

Pewnego popołudnia nad płaskimi, nagrzanymi kamieniami, na których czekały na przebranie wysypane uprzednio borówki, pojawiła się chmara latających mrówek. Krążyły nad każdym, zamienionym w wysypisko jagód, kamieniem

i nie można było w żaden sposób ich przegonić. Baca powiedział, że przyniosą deszcz.

Był piękny dzień, od rana chodziliśmy tylko w podkasanych koszulach, całym ciałem chłonęliśmy ciepły zapach igliwia. Jedynie dolne partie skał, u nasady, pozostawały chłodne. Szybko zgarnęliśmy borówki, a wśród pozostałych resztek jagód dostrzegliśmy mrówki, przylepione skrzydłami do kamieni, bo właśnie spadły pierwsze, ciężkie krople deszczu. Zebraliśmy już pół wiadra borówek,

a mogliśmy zostać jeszcze kilka dni.

Owce wróciły wieczorem całe przemoknięte. Ciągle padało, ale pasterze wcale się nie śpieszyli. Po skończeniu udoju stali jeszcze chwilę przy zagrodzie, a po ich opalonych na ciemno karkach spływały strugi deszczu.

Razem z nimi patrzyła na deszcz Ioana, która przyszła z doliny po ser. Kobieta niechętnie zdecydowała się na powrót, bo zrobiło się już dość późno. Dali więc jej konia, żeby zwiózł ser. Koń nie chciał jednak ruszyć w dół po kamienistej drodze. Kobieta zaczęła popychać go, uderzając w zad i narzekając, że to marna kobyła. Baca powiedział, żeby poszła raczej przodem, a koń pójdzie za nią. I tak się

stało. Kroczyli wolno w dół, pod sosnami, gdzie grunt był bardziej miękki. Szybko też zniknęli z pola widzenia, bo tego dnia wcześniej się ściemniło.

Dym kleił się do ognia, pełzał dołem między stopami, powoli wspinał się pod strop i niczym pajęczyna rozczapierzał na pęknięciach gontów. I znów jedliśmy kolację

razem z pasterzami. Na końcu i psy dostały swoją miskę.

Były to duże, jednakowo wyglądające psiska o białej sierści, do których trudno było się przyzwyczaić. Pies, na którego wołano Balan, zdecydowanie nas nie lubił. Wyszedł zaraz po jedzeniu i do rana szczekał gdzieś w ciemnościach.

Owce o swojej porze ruszyły na wypas i wróciły na dojenie. Po liściach szczawiu bez przerwy bębniły krople deszczu, a my cały czas pętaliśmy się pod rozklekotanym dachem. Oddałem swoją pelerynę jednemu z pasterzy. Wyszedł w niej na chwilę, wrócił, po czym ją zdjął.

Ciągle padało, nie wiedzieliśmy już który dzień z rzędu.

Namawiałem Goba, byśmy poszli na borówki, ale mu się nie chciało. Mgła bez przerwy unosiła się nad doliną. Pasterze siedzieli cicho i spokojnie, całkowicie pogodzeni z deszczem. Nigdzie się nie śpieszyli, wieczorem patrzyli, jak jedzą psy, a po brunatnych szyjach ciągle spływała im woda.

Pewnej nocy Gob nagle się obudził i usiadł. Pochyliłem się w jego stronę, a on złapał mnie za rękę i położył moją dłoń na miejscu, gdzie leżał. Wszystko było przemoknięte, więc już do rana Gob spał na siedząco.

Padało, ale nazbieraliśmy jeszcze pół wiadra borówek.

Gob miał już tego dość. — Nie wyszło nam, mimo to nie żałuję — powiedział.

Późnym popołudniem z mgły wyłoniły się dwie postacie. Wlokły ze sobą trzecią. Był to Vasilica, chłopiec z dolnej zagrody. Krwawił. Widać było, że gdyby go nie podtrzymywali, padłby na ziemię. Trzymali go jednak mocno pod ręce i nawet się koło nas nie zatrzymali. Szli w dół kamienistą ścieżką i odpowiadali nam z marszu, nawet się nie odwracając. To skała pokaleczyła Vasilicę. Deszcz ją podmył i stoczyła się prosto na stojącego pod nią chłopca. Była mgła, skąd kto mógł wiedzieć, co się stanie. Psy szczekały jak zwykle, Gob powiedział, że została za nimi krew na trawie. Wyszedłem zobaczyć, ale deszcz szybko zmył ślady.

Obudziliśmy się mokrzy, bo kapało przez dach. Gob ruszył przed siebie. Zatrzymał się na skraju zagrody, wrócił, zostawił pelerynę i poszedł w deszcz. Nieco wyżej zatrzymał się, stał i moknął. Obok niego przeszli pasterze z dolnej zagrody. Gob mówił potem, że szli w górę po jakiś kamień.

Po południu widzieliśmy ich, jak toczyli przed sobą duży głaz. Zatoczyli go za ogrodzenie, pod naszą kolibę. Natrudzili się, nim do nas doszli, bo kamień sięgał im aż po biodra. Był to kawałek skały, która wisiała nad doliną. Był ciemny i tylko z jednej strony, tej urwanej, jaśniały białe żyłki. Lśnił od wody.

Vasilica zmarł w nocy — powiedzieli pasterze. Ojciec prosił o kamień, który zabił chłopca. Powiedzieli, że nazajutrz pójdą po ten głaz, i przyszli.

Postanowiliśmy z Gobem pójść na spacer do położonego wyżej jaru. Gdy szliśmy, Gob powiedział, że borówki w wiadrze zaczęły chyba fermentować, i wzruszył ramionami. Spływająca z wnoszących się nad nami wiecznych śniegów woda, drgając, łączyła się ze strugami deszczu, rysując krawędź grani. Gob zatrzymał się i zaczął gwizdać coś sentymentalnego o morzu, ale tylko początkową frazę,

i przeciągając, zaczynał od nowa. Prosiłem, aby dał spokój, ale nie przerywał, a nawet patrząc na mnie, specjalnie gwizdał dalej. Deszcz spływał mu po twarzy, skroniach, oczach, jakby płakał, cały był mokry, ale uśmiechał się. Ja też zacząłem gwizdać, deszcz bębnił, łopotał naszymi pelerynami, odbijał się w kałużach, szumiał niczym głoska „sz". Potem wszystko utonęło w ciszy wznoszącej się od

doliny mgły. Było to miłe, spokojne popołudnie.

Kamień wciąż tkwił przed wejściem do koliby. Patrzyliśmy, ile kolorów potrafi mieć taki kawałek zwykłej skały.

Wieczorem dwóch naszych pasterzy chciało wytoczyć skałę poza ogrodzenie, ale baca nie zgodził się. Powiedział, że co już jest za ogrodzeniem, to ma być strzeżone. Pasterze nie lubili tego kamienia. Mówili później, że należało zostawić

go tam, gdzie spadł. Chociaż wiadomo było, że przyjdą po niego ludzie z dolnej zagrody i będą szukać tego głazu, bo chce go mieć ojciec Vasilicy.

Gob znów spojrzał na wiadro z borówkami, powąchał i machnął ręką. W nocy powiedział, że w żaden sposób nie może w myślach wrócić do domu. Nie jest w stanie na przykład przypomnieć sobie swego posłania, a jak już nawet coś sobie przypomni, to nie jest to jego łoże, tylko cudze, obce. Zostaliśmy jeszcze dwa dni.

Dopiero trzeciego dnia przyszli po kamień. Był z nimi starszy brat Vasilicy, przyprowadził konia. Umieścili głaz na trzech krągłych pniakach, przymocowali łańcuchem i koń pociągnął zaprząg. Mokre drewno zupełnie lekko się zsuwało.

Jeden z pasterzy powiedział, że chciałby jutro zajrzeć do domu, ale baca nie zgodził się. Więc nie poszedł. Rano wreszcie zaświeciło słońce. Nie było widać, żeby pasterze jakoś szczególnie się z tego cieszyli, a ten, który wieczorem

chciał pójść do domu, już nie nalegał. Po udoju wypędzono owce i nawet pies Balan pobiegł za nimi. Baca dał nam na drogę duży kawał sera. Gob był trochę zakłopotany, ale w końcu włożył ser do plecaka. Od dawna znał się z bacą.

Schodząc, minęliśmy dolną zagrodę. Owce pasły się na zboczu. Jakiś dzieciak pomachał do nas ręką. Chyba przyszedł na miejsce Vasilicy. I my go pozdrowiliśmy. Obok płotu, na szczawiu, leżał malutki cielaczek. Był dziwnej

maści przypominającej modną tkaninę. Pewnie pierwszy raz widział słońce, bo przez cały tydzień padało.

Po drodze dowiedzieliśmy się, że ojciec Vasilicy rozbił głaz na swoim podwórzu i będzie teraz po nim chodził.

Na samym dole zatrzymaliśmy się. Wyjęliśmy ser, który podarował nam baca.

— A co byś powiedział — zapytał Gob — gdybyśmy wrócili do domu z jakąś porządną kobietą?

— Byłoby dobrze — odparłem. Jedliśmy ser, był dojrzały, smaczny.

— Bo my sami chyba w ogóle nie czujemy, czym przesiąkliśmy i jaki zapach mają te nasze przemoknięte, zadymione ubrania — powiedział Gob.

Potem poszliśmy w dalszą drogę. Zebraliśmy wiadro borówek. Zamierzaliśmy je przecież sprzedać, ale Gob powiedział, że nikt już ich nie kupi, bo sfermentowały. Raczej zalejemy je w domu spirytusem.

Przełożył Tadeusz Olszański

Adam Bodor - „Z powrotem do Uszatej Sowy” - Deszcz

Wyszukiwarka