14

N

agle wszystko wokół mnie uległo zmianie. Ujrza­łem wielkie zgromadzenie olbrzymich, nierucho­mych postaci stojących wokół małego, srebrnego sto­lika i wpatrzonych w to, co się na nim działo. Na stole zaś małe figurki przypominające figury szachowe cho­dziły tu i tam zajęte swoimi sprawami. I zrozumiałem nagle, że każda figurka to i d o l u m, czyli pomniej­szony obraz jednej z wielkich stojących wokół posta­ci. A działania i ruchy każdej figurki odzwierciedlały jak w pantomimie najgłębszą naturę jej nieruchome­go władcy. Figurki na szachownicy to kobiety i męż­czyźni — tacy, jakimi widzą siebie sami i jakimi wi­dzą ich inni na tym świecie. A srebrna szachownica

— to czas. A ci, co stoją wokół i patrzą — to nieśmier­
telne dusze tych mężczyzn i kobiet. Poczułem zawrót
głowy i przerażony chwyciłem mego Nauczyciela za
rękę.

— Czy tak wygląda to naprawdę? — spytałem.

— Czy wszystko, co widziałem do tej pory, było tyl­
ko na niby? Te rozmowy między Duchami i Upiorami,
czy były tylko odegraniem decyzji, które tak napraw­
dę dokonały się dawno temu?

— Mógłbyś równie dobrze powiedzieć, że były
one zapowiedzią tych decyzji, które dokonają się do­
piero przy końcu świata. Lepiej jednak nie mów ani
tak, ani tak. Widziałeś decyzje ludzi nieco wyraźniej,
niż można je zobaczyć na Ziemi: "widziałeś je przez

116

mocniejszą soczewkę, ale była to jednak soczewka. Nie żądaj od snu więcej, niż może ci dać.

• Od snu? A więc... więc ja... nie jestem tu na­
  prawdę?

• Nie, synu — odparł mój Nauczyciel łagodnie
  i wziął mnie za rękę. — Niestety, jeszcze nie. Przed
  tobą jest jeszcze gorzki kielich śmierci. To, co widzia­
  łeś, było snem. Jeżeli kiedykolwiek zechcesz o nim
  opowiedzieć, zaznacz wyraźnie, że to tylko sen. Pod­
  kreśl to bardzo mocno. Nie pozwól, by jakiś biedak
  myślał, że szczycisz się wiedzą niedostępną dla śmier­
  telnych. Nie chcę, żeby wśród moich dzieci znalazł się
  nowy Swedenborg albo Yale Owens.

• Niech Bóg broni — odparłem, przybrawszy mą­
  drą minę.

— On j u ż tego zabronił. To właśnie ci mówię.
Teraz wydawał mi się jeszcze bardziej podobny do

Szkota niż przedtem. Wpatrywałem się w jego twarz. Wizja gry w szachy zniknęła i znowu znajdowaliśmy się w cichym lesie oświetlonym chłodnym blaskiem przedświtu. Nie odrywałem spojrzenia od jego twarzy. Nagle ujrzałem coś, co sprawiło, że ciarki przebiegły mi po plecach. Stałem teraz odwrócony tyłem do gór, a mój Nauczyciel patrzył w ich kierunku. Nagle jego twarz zaróżowiła się nowym światłem. Krzak papro­ci około trzydziestu metrów za nim zapłonął złotem, a pnie drzew pojaśniały od wschodu. Cienie pogłę­biły się. Do tej pory słyszałem tylko poćwierkiwania i szczebiot ptaków; teraz ze wszystkich stron naraz odezwały się głosy: koguty piały, słychać było ujada­nie psów i dźwięk rogów, ale ponad wszystko wzbija­ły się głosy tysięcy ludzi, leśnych aniołów i drzew:

— Nadchodzi! Nadchodzi! — śpiewały. — Obudź­cie się, śpiący! Nadchodzi! Nadchodzi! Nadchodzi!

Przerażony, rzuciłem przez ramię spojrzenie na

117

---