Gospodarowanie w starożytnym Rzymie
Rzymianie pierwotnie byli drobnymi posiadaczami ziemskimi i aż do czasów wielkich podbojów zajmowali się głównie rolnictwem. Jednak w trakcie wypraw coraz więcej uwagi zaczęli poświęcać administracji i wojsku. Opanowując morze rozwinęli bardzo handel a podbite tereny stały się niejako ich zapleczem gospodarczym. Imperium Rzymskie funkcjonowało więc na podstawie dobrze rozwiniętego handlu oraz efektywnego podziału pracy, dzięki czemu mogło więc zachować swój charakter miejski. Samo miasto Rzym w czasie rozkwitu liczyło ok. 1 mln. Mieszkańców. Wyżywienie takiego skupiska ludzi z własnych zasobów było wręcz niemożliwym, dlatego produkty żywnościowe sprowadzano z prowincji. Tak więc gospodarka rzymska opierała się na rolnictwie, handlu oraz ciągłej eksploatacji prowincji. Podbita ludność zmuszana była do świadczenia daniny zbożowej, i różnorakich podatków, utrzymywała namiestników prowincji oraz dwór. Nadwyżki uzyskane z produkcji rolnej nabierały znaczenia, gdy zbierano je i gromadzono w charakterze podatków. To one stanowiły źródło utrzymania armii, aparatu biurokratycznego i ludności miejskiej. Handlem zajmowała się głownie ludność z niższych klas społecznych, cudzoziemcy oraz niewolnicy. Aparat władzy aby zapewnić ciągłość żywności dostaw do miasta przyznawał specjalne przywileje pośrednikom handlującym zboże a niekiedy sam zajmował się dostawami.
W Italii w miejsce drobnych gospodarstw chłopskich powstały wielkie majątki ziemskie, które specjalizowały się w uprawach dochodowych (winnicach, sadach). Dlatego zapotrzebowanie na wykwalifikowaną siłę roboczą było ogromne. Podstawą stosunków społecznych stało się więc niewolnictwo, czemu sprzyjały lata podbojów. Powstawanie wielkich własności spowodowało ruinę drobnej własności chłopskiej. W miarę upływu czasu podatki stały się coraz cięższe a obciążenie nimi rosło w miarę jak malały świadczenia nadawane przez władzę. Wielkie własności patrycjuszy zwolnione były z opłat co równało się przeniesieniu cięższych podatków na tych, którzy nie mogli im sprostać. Tak więc chłopi zaczęli przenosić się do Rzymu i tam zasilali szeregi najuboższej ludności. Która nie posiadała żadnych źródeł dochodu i żyła z rozdawnictwa żywności lub oddawali się w opiekę patrycjuszy. Tak zaczął się powolny upadek cesarstwa.