Anna Konstancja Zapolska
The New York Times
The Washington Post
II rok MDSD,
Grupa Poniedziałek 11.45
HISTORIA PRASY W STANACH ZJEDNOCZONYCH
Prasa w Stanach Zjednoczonych rozwija się od końca XVII wieku. Można wyróżnić cztery etapy w jej historii (dziennikarstwo elitarne, rozwój mediów masowych, upowszechnianie się radia i dominacja telewizji).
I. Elitarne dziennikarstwo (do 1830r.)
Amerykańscy dziennikarze wywodzili się z ludności napływowej. Prasa zatem przejęła wzorce z różnych krajów i stała się mieszanką ich wpływów.
Większość społeczeństwa była analfabetami. Jednak mimo że periodyki docierały do bardzo ograniczonej liczby osób, a redagowanie dziennika było zajęciem elitarnym i o małym zasięgu, już w 1765r. wprowadzono opłaty stemplowe (podatek od każdej beli papieru, egzemplarza gazety i każdego druku). Mimo że zniesiono je już w 1766r. (podatek ten dotykał wszystkie warstwy ludności), wkrótce wprowadzono „Sedition Act”.
Określał o czym można, a o czym nie wolno pisać prasie. Były to uregulowania prawne które znacząco skrępowały wolność słowa, chociaż dziennikarstwo nadal rozwijało się szybko. Dowodem tego może być założenie pierwszej gazety w USA, „The Pensylvania Evening Post” już w 1779r. Miał on znaczący wpływ m.in. na „The New York Timesa” czy „The Washington Post”.
II. Rozwój mediów masowych (do 1920r)
Prasa masowa pojawiła się w USA w latach trzydziestych XIX wieku. Zyskała nowych czytelników opisami skandalów i tragedii. Była coraz łatwiejsza w odbiorze i coraz tańsza (dzięki rozwójowi technologii) przez co oddalała się od pierwotnej, elitarnej grupy docelowej. Dla tej, w odpowiedzi na dzienniki masowe (tzw. „Yellow Press”) , powstały periodyki prestiżowe (czyli „Prestige Papers”). Były nimi m.in. “The New York Times” (pierwszy dziennik, założony w 1851r) oraz “The Washington Post” ( założony w 1877r).
III. Upowszechnianie się radia (do 1945r)
Wynalazek radia zmarginalizował prasę. Od tej pory zadaniem gazet było komentować a nie jak wcześniej - tylko informować. Pojawiły się magazyny, które do dziś ograniczają rolę dzienników na rynku prasowym.
IV. Dominacja mediów elektronicznych (do dziś)
Rozpowszechnienie telewizji jako głównego środka przekazu zmniejszyło wpływy innych mediów. Dzienniki stały się bardziej lokalne, nastąpiło zmniejszenie nakładów, postępująca koncentracja i tabloidyzacja.
Stany Zjednoczone uważane są za kraj o bardzo rozległej wolności prasy. W raporcie "Freedom of the Press 2004" (Freedom House) znalazły się w kategorii państw "Wolne" na 17 miejscu na 193 ze wskaźnikiem 13 w 100-stopniowej skali.
THE NEW YORK TIMES
Mówi się że „ nic na świecie nie zdarzyło się naprawdę jeśli nie ukazało się w New York Timesie”. Jest to jeden z dziesięciu najbardziej cenionych dzienników na świecie.
Osiąga nakład od ok. 1 120 420 do 1 627 062 egz. (przez co może się równać jedynie z USA Today i The Wall Street Journal) z czego ¾ jest rozprowadzane jako prenumerata. Kosztuje od 1 dolara 25 centów do 5 dolarów za wydania specjalne i oprócz Stanów Zjednoczonych jest kolportowany prawie na całym świecie. Jako jedyna gazeta w USA może faktycznie pretendować do miana dziennika o charakterze ogólnokrajowym, czyli takiego, którego powszechnie czyta się w każdym rejonie kraju. „The New York Times” zatrudnia 35 korespondentów i jako jeden z nielicznych tytułów prasowych opiera się prawie wyłącznie na własnych źródłach, nie zaś na agencjach informacyjnych. NYT cieszy się bardzo wysokim prestiżem, a praca w jego redakcji jest szczytem marzeń każdego młodego dziennikarza w Stanach Zjednoczonych.
Historia
„New York Daily Times” został założony 18 września 1851r. przez Henrego Jarvisa Raymonda i Georga Jonesa. W 1867 przemianowano go na “The New York Times”. Jednak dopiero po objęciu gazety przez Adolpha Ochsa, w 1886r., NYT zaczął zarabiać na swoją reputację. Wkrótce po zajęciu swego kierowniczego stanowiska, nowy dyrektor wymyślił motto, które New York Times używa do dziś „ All the News That's Fit to Print” (podajemy wszystkie informacje nadające się do druku). Dziennik z czasem stał się najważniejszym tytułem codziennym w USA.
„New York Times” zalicza się do tzw. „prestige papers”, które w założeniach mają być poważne, uczące i stroniące od sensacji. Od roku 1896 The New York Times Company jest własnością rodziny Ochs-Sulzberger. To oni wprowadzili zasadę: „ Zamiast rozrywki - informacja”
W 1942r. zaczęto wydawać jego międzynarodową edycję, która przestała się ukazywać w 1967r., kiedy to w Paryżu rozpoczęła swą działalność gazeta International Herald Tribune, redagowana przez zespół The New York Times, New York Herald Tribune i The Washington Post.
Od 1995r. NYT ukazuje się w Internecie, pod adresem www.nytimes.com. W marcu 2007r. otwierano tę stronę 555 miliony razy. Jest także dwunasta w rankingu popularności stron macierzystych
Dochód
Główny dochód New York Times'a to wpływy ze sprzedaży reklam. Gazeta jednak próbuje utrzymać cenę za zamieszczenie reklamy cały czas na tym samym poziomie, przez co podwyższa cenę numeru i prenumeraty.
Prestiż gazety
Jednym z pierwszych dowodów profesjonalizmu redakcji była publikacja 15 stron szczegółowych opisów katastrofy Titanica na drugi dzień po jego zatonięciu w 1912r.. Dziennik w swej historii publikował raporty m.in. o śmierci Lincolna, rozwoju I Wojny Światowej czy wyborze J. F. Kennedyego.
„The New York Times” znany jest z ilości nagród Pulitzera. Pierwszą otrzymał już w 1918r. za wiadomości i artykuły dotyczące I wojny światowej. Od tego czasu dziennik zdobył aż 94 nagrody w tym rekordowe siedem w 2002r.
Wielu dziennikarzy gazety zostaje autorami bestsellerów książkowych (np. Guy Talese, czy Dawid Halberstam za publikacje poświęcone prasie amerykańskiej).
Forma
Styl języka w NYT jest uznawany za wzór. Używa się tu wielu form grzecznościowych a każdemu nazwisku towarzyszy zwrot „Mr.”, „Mrs.” lub „Ms.”, czyli „Pan”, „Pani”, lub „Panna”. Co więcej, oprócz działu sportowego nie spotkamy nigdy samych nazwisk (zawsze z imieniem).
Gazeta swą formą nawiązuje do wieloletniej tradycji. Np. była jedną z ostatnich gazet które wprowadziły kolorowe zdjęcia (dopiero w październiku 2007r.) i nadal drukuje strony w ośmiu kolumnach, a nie, jak prawie wszystkie dzienniki, w sześciu. Tytuły pisane są czcionką Cheltenham a tekst czcionką Imperial. Najważniejsza informacja dnia na pierwszej stronie ma albo bardzo dobrze widoczny tytuł, albo znajduje się w prawym górnym rogu.
Działy The New York Timesa
Obecnie główne działy każdego wydania to:
1. News (Wiadomości)
International (Międzynardowe) , National (Krajowe), Washington, Business, Technology (Technologie) , Science (Nauka), Health (Zdrowie), Sports, New York Region, Education, Weather (Pogoda)
2. Opinion
3. Features (Dodatki)
Arts (Sztuka), Movies (Kino), Theater (Teatr), Travel (Podróże), NYC Guide (Przewodnik po Nowym Jorku), Dining & Wine (Kuchnia), Home & Garden (Dom i ogród), Fashion & Style (Moda), Crossword (Krzyżówka), The New York Times Book Review (Recenzje literackie), The New York Times Magazine, and Week in Review (Tydzień)
Dodatki New York Timesa mają ogromną renomę i są cenione w całych Stanach Zjednoczonych. Od 1942r. codzienna krzyżówka pojawia się w każdym wydaniu. Sekcja dotycząca mody rozpoczęła swą działalność już w 1946r.
„The NYT Book Review” czyli dodatek literacki do NYT z recenzjami książek ma wpływ na poczytność nowości i popularność ich autorów.
Sekcja gastronomiczna osądza do których miejsc bezsprzecznie trzeba zajrzeć a które omijać, a każdą taką gastronomiczną recenzję poprzedza wizytacja restauracji przez co najmniej trzech dziennikarzy New York Timesa.
Wydanie weekendowe podzielone jest na konkretne sekcje (7-12) poświęcone różnym dziedzinom. Zdarza się że jest to nawet 720 stron i może ważyć do 2,5 kg.
The New York Times zatrudnia 350 dziennikarzy i 40 reporterów. Jest znany z wysokiej klasy korespondentów zagranicznych. Posiadał nawet swojego dziennikarza w Warszawie czasów PRL-u.
Sprawy The New York Timesa
NYT ma opinię dziennika wykazującego powiązania z kręgami zbliżonymi do władzy. Jednak w historii współczesnej USA zdarzało się, że gazeta podważała oficjalną politykę rządu i prezydenta. Było tak m.in. w kwestii konfliktu w Indochinach na przełomie lat '60 i '70, czy w sprawie tzw. ”papierów pentagonu” z 1971 roku.
Pracownik Pentagonu ujawnił wówczas wiele nieznanych powszechnie szczegółów zaangażowania USA w konflikt wietnamski które znacznie poruszyły opinię publiczną. The New York Timesowi wytoczono sprawę sądową , którą jednak udało mu się wygrać.
Inną, znaną sprawą NYT była tzw. sprawa Times vs Sullivan która stworzyła nowy w amerykańskim prawie precedens. Dzięki niemu Sąd Najwyższy w 1964 roku stworzył nową kategorię „osoby publicznej”.
Od tej pory takiej osobie niezmiernie trudno jest udowodnić przed sądem, że została zniesławiona. Musi ona nie tylko dowieść, że zaskarżona publikacja zawiera kłamliwe oskarżenia. Powinna jeszcze wykazać, że autor pisał ją ze świadomością, że kłamie. Decyzja ta zrewolucjonizowała amerykańskie prawo o zniesławieniu.
Zapadła po tym, jak sądy stanowe w Luizjanie przyznały L.B. Sullivanowi, komisarzowi miasta Montgomery w stanie Alabama odpowiedzialnemu m.in. za nadzór nad lokalną policją, 500 000 dolarów odszkodowania za to, że dziennik New York Times opublikował oskarżenie przeciw policji w Montgomery. Gazeta opisała nader brutalne traktowanie uczestników demonstracji przeciwko segregacji rasowej. Publikacja zawierała jednak pewne nieprawdziwe stwierdzenia (np. że znany działacz na rzecz równouprawniania Martin Luther King był aresztowany siedem razy - podczas, gdy w rzeczywistości był aresztowany tylko cztery razy). Uzasadniając wydany wówczas wyrok sędzia William Brennan stwierdził, że tradycyjnie przyjęta w prawie o zniesławieniu reguła według której to pozwany powinien udowodnić, że to, co napisał jest prawdą, odstrasza nie tylko od publikowania kłamstw, lecz także od stwierdzania prawdy, jako że osoba odpowiedzialna za krytyczne stwierdzenie na temat urzędnika może mieć poważne obawy przed tym, czy zdoła udowodnić ich prawdziwość przed sądem.
Należy też pamiętać że NYT często zamiast kierować się własnymi korzyściami pamiętał wyższe cele. Redakcja znała bardzo atrakcyjne tematy takie jak informacje o lotach zwiadowczych samolotów U2 nad ZSRR albo o planowanym lądowaniu w Zatoce Świń. Dziennikarze jednak nie zdecydowali się na umieszczenie w gazecie takich wiadomości.
New York Times odgrywa ogromną rolę w procesach informowania międzynarodowego jako wiarygodny reprezentant elit władzy Stanów Zjednoczonych, ale nie zawsze jest obiektywny. Na I miejscu stawia zawsze stosunki USA - Rosja, dlatego np. była przeciwna przyjęciu Polski do NATO
Ciekawostki
Jeden z redaktorów naczelnych - Max Frankel urodził się w Busku, a czołowy reporter NYT - Ted Szulc (1926r.-2001r.) - w Warszawie.
THE WASHINGTON POST
„ The Washington Post” to drugi co do wielkości dziennik w USA. Formą i treścią zbliżony jest do „New York Times”.
Nakład wynosi od ok. 699 130 do 929 921 egzemplarzy co stawia do na siódmym miejscu po USA Today, The Wall Street Journal, The New York Times, the Los Angeles Times, the New York Post i New York Daily News. Podobnie jak „NYT” jest to dziennik o bardzo dużej objętości - praktycznie niemożliwe jest przeczytanie go w całości w ciągu dnia. Właścicielem tytułu jest Washington Post Company, do której należy także prestiżowy tygodnik „Newsweek”.
„The Washington Post” ma opinię niezależnego, ale ideologicznie zbliżonego do kręgów demokratycznych pisma. Ma charakter elitarny, a ze względu na lokalizację w mieście stołecznym, posiada dużo informacji bezpośrednio związanych z działaniami rządu. Gazeta ta dzieli się na wiele sekcji, m.in. ekonomiczną, miejską, sportową itp.
Prestiż „The Washington Post”
Mimo związków z kręgami zbliżonymi do rządu, tytuł ten zasłynął swego czasu krytyką polityki amerykańskiej prowadzonej w Wietnamie. W zespole tego dziennika również pracuje wielu wybitnych dziennikarzy amerykańskich , laureatów nagród Pulitzera
Duży wpływ na popularność gazety miało odkrycie przez jego dziennikarzy tzw. „Afery Watergate”.
Historia
„The Washington Post” został założony w 1877 roku. W 1933r przejął go kalifornijski bankier Eugene Meyer i w 1945r przekazał swemu zięciu - Philipowi L. Grahamowi.
Od tej pory firma należy do rodziny Graham.
Afera Watergate
Główną rolę w odkryciu tego skandalu politycznego odegrali Bob Woodward i Carl Bernstein, dziennikarze „The Washington Post”. Wpadli oni na trop nielegalnych działań otoczenia Nixona skierowanych przeciwko jego przeciwnikom politycznym.
Działania te rozpoczęły się już na kilka lat przed wyborami w 1972 r. Prezydent Nixon był zagrożony utratą poparcia przez kontynuowanie udziału Stanów Zjednoczonych w wojnie wietnamskiej, dlatego założył specjalny Komitet Reelekcji Prezydenta. Oficjalnie miała być to organizacja do wspierania jego kampanii wyborczej. W rzeczywistości jej zadaniem było szkodzić przeciwnikom politycznym Nixona.
Z początku działania te, nawet jeśli wykryte, uchodziły bezkarnie, gdyż nikt nie mógł wykazać amerykańskiej opinii publicznej i amerykańskim organom sprawiedliwości prawdziwego źródła.
Dziennikarze „The Washington Post” dowiedzieli się o nieudanej próbie zainstalowania podsłuchu w siedzibie sztabu wyborczego amerykańskiej Partii Demokratycznej w Waszyngtonie przez zwolenników Nixona. Siedziba mieściła się w hotelu ulokowanym w kompleksie Watergate (stąd nazwa włamania i następnie całej afery). W nocy 17 czerwca 1972 przyłapano tam na gorącym uczynku pięć osób. Wśród zatrzymanych znajdował się James McCord, pracownik Komitetu Reelekcji Prezydenta, utrzymujący kontakt z bliskim doradcą Nixona. To mogło dawać podejrzenie, że we włamanie zamieszani są ludzie na najwyższym szczeblu administracji Prezydenta, jednak nie było co do tego twardych dowodów a opinia publiczna nie mogła uwierzyć w jego winę. Sprawa nie zdobyła szerszego rozgłosu przed wyborami prezydenckimi jesienią 1972 - Nixon wygrał dużą większością głosów, zdobywając drugą kadencję. Sprawa jednak nie przycichła i wkrótce rozpoczęto dochodzenie. W jego trakcie ustalono, że podczas kampanii wyborczej Partia Republikańska stosowała praktyki pozaprawne - podsłuch, włamania, malwersacje finansowe, korumpowanie urzędników, o których wiedział prezydent.
Izba Reprezentantów, wobec oskarżenia R. Nixona o złamanie prawa, nadużycie władzy i obrazę Kongresu, przygotowała wniosek o postawienie go w stan odpowiedzialności konstytucyjnej (impeachment). 9 sierpnia 1974 prezydent złożył dymisję, przyznając się tym samym do przedłożonych mu zarzutów.
Obowiązki prezydenta przejął wiceprezydent G. Ford, który zastosował wobec R. Nixona nadzwyczajne prawo łaski. Zamieszanym w aferę urzędnikom państwowym wymierzono wyroki od 2,5 do 8 lat pozbawienia wolności. Afera Watergate czasowo osłabiła autorytet urzędu prezydenta Stanów Zjednoczonych i pozycję Partii Republikańskiej, ale pomogła w budowaniu prestiżu „The Washington Post”.
BIBLIOGRAFIA:
„Przekrój” Nr 36/2007, „Szejk dopadnie Cię wszędzie” Ł. Wójcik
„Wybrane zagraniczne systemy informacji masowej”, J. Adamowski, B. Golka, E. Stasiak- Jazukiewicz, wyd. Warszawa 1996r.
„Nowa Powszechna Encyklopedia PWN” wyd. PWN
Źródło: wykład mgr Marty Jas
Źródło: Nowa Powszechna Encyklopedia PWN
Źródło: „Freedom of the Press 2004”
Za: J. Adamowski, B. Golka, E. Stasiak- Jazukiewicz „Wybrane zagraniczne systemy informacji masowej”, Warszawa 1996r
Pięć lat później, założył Associated Press
Źródło: www.wikipedia.pl
Za: J. Adamowski, B. Golka, E. Stasiak- Jazukiewicz „Wybrane zagraniczne systemy informacji masowej”, Warszawa 1996r
Skrót od „opposite of editorial”
Za: J. Adamowski, B. Golka, E. Stasiak- Jazukiewicz „Wybrane zagraniczne systemy informacji masowej”, Warszawa 1996r
Za: J. Adamowski, B. Golka, E. Stasiak- Jazukiewicz „Wybrane zagraniczne systemy informacji masowej”, Warszawa 1996r
Źródło: Przekrój Nr 36/2007 „Szejk dopadnie Cię wszędzie” Ł. Wójcik
Za: J. Adamowski, B. Golka, E. Stasiak- Jazukiewicz „Wybrane zagraniczne systemy informacji masowej”, Warszawa 1996
Za: J. Adamowski, B. Golka, E. Stasiak- Jazukiewicz „Wybrane zagraniczne systemy informacji masowej”, Warszawa 1996
Przykładową operacją tej grupy była próba skompromitowania Daniela Ellsberga przez wykradzenie akt lekarskich z gabinetu jego psychiatry, w celu znalezienia w nich kompromitujących materiałów
12