"Nabożeństwo do Świętego Michała Archanioła i Aniołów" - Ks. W

W ostatniej księdze Pisma św. natchniony Autor Apo­kalipsy zamieszcza taki opis: „Nastąpiła walka na niebie: Michał i jego aniołowie mieli walczyć ze Smokiem. I wystąpił do walki Smok i jego aniołowie... I został strącony wielki Smok, Wąż starodawny, który się zwie diabeł i szatan, zwodzący całą zamieszkałą ziemię, zo­stał strącony na ziemię, a z nim strąceni zostali jego aniołowie" (Ap. 12, 7 i 9). Po zwycięstwie nad zbunto­wanymi duchami św. Michał Archanioł został wodzem zastępów niebieskich. Jest on duchem czystym, odda­nym bez reszty Stwórcy, wielbicielem Matki Słowa Wcielonego. Doznaje niewymownej radości z wypełnia­nia woli Bożej i pomagania ludziom w ich uszczęśli­wianiu.

Przed przyjściem Chrystusa Pana nazywano św. Mi­chała księciem narodu wybranego. Prorok Daniel zalicza go do jednego z pierwszych książąt. Zapewnia, że tylko on „może skutecznie pomóc" w walce z wrogiem. Dla­tego w postawie gotowości „stoi jako wzmocnienie i obrona" (Dn 10, 13 i 21 b oraz 11,1). W Nowym Testa­mencie św. Michał kontynuuje tę rolę jako Patron i Anioł Stróż Kościoła. Przychodzi z pomocą wiernym w chwilach najtrudniejszych, posługując się niekiedy sposobami cudownymi.

Potwierdza to historia. Konstantyn Wielki po zwy­cięskiej bitwie nad pogaństwem zbudował w dowód wdzięczności dwie świątynie na cześć św. Michała: jedną w Rzymie, a drugą na przedmieściu Konstantynopola, w których miały miejsce cudowne uzdrowienia. Teodo-ret (386-457) pisze, że w Konstantynopolu i Frygii były liczne kaplice, w których Książę chórów anielskich odbierał specjalną cześć. Również pisarz kościelny Sozomenos (400-450) w historii pierwszych wieków chrześcijaństwa opisuje świątynie, poświęcone św. Mi­chałowi i cudowne w nich wydarzenia. Nicefor (758— 828) wspomina w swojej historii o bazylikach zwanych Michaeliami.

Pierwsze znane święto ku czci św. Michała Archanio­ła sięga połowy czwartego wieku. Obchodzono je 8 maja we Włoszech w okolicy góry Gargano, na której wg podania miał się objawić Książę chórów anielskich. Papież św. Bonifacy I (418-422) poświęcił św. Micha­łowi w Rzymie bazylikę i kazał dnia 29 września co­rocznie obchodzić rocznicę tego faktu. Święto roz­ciągnięto na Kościół powszechny i do dziś przypomina je kalendarz liturgiczny.

W Rzymie znajduje się znany zamek Anioła (moles Hadriani) z dużą figurą na szczycie, umieszczoną tam jako wotum wdzięczności za opiekę nad miastem. Sw. Michał miał się ukazać św. Grzegorzowi Wielkiemu podczas publicznej procesji i włożeniem miecza do pochwy zwiastować koniec zarazy.

We Francji w diecezji Avranches od X wieku obcho­dzono na Mont S. Michael (in monte Tumba) pamiątkę objawienia się św. Michała, które miało miejsce około 708 r. Zbudowano tu kościół na wzór bazyliki w Gar­gano. Sanktuarium nawiedzały liczne pielgrzymki. Jako pątnicy byli tutaj: św. Iwo, św. Wincenty, św. Ludwik król, św. Ludwik Grjgnion. Epopeja Dziewicy Orleań­skiej św. Joanny d'Arc w XV wieku wiąże się ze szcze­gólną opieką św. Michała Archanioła.

Księciu zastępów niebieskich oddaje cześć wiele na­rodów, zawdzięczających mu skuteczne wstawiennictwo. Cesarstwo rzymskie narodu niemieckiego, którego myślą przewodnią była obrona Kościoła, miało za patrona św. Michała. Belgia w kulcie św. Michała stara się do­równać Francji. Ruś, zasłaniająca Kościół przed niewier­nymi ze Wschodu, obrała go sobie za szczególnego opiekuna. W Ameryce północnej kult św. Michała wy­raża się między innymi przez budowanie licznych kościołów ku jego czci i nadawanie nowo ochrzczonym imion Michał i Michalina. Wielcy misjonarze - jak św. Bonifacy apostoł Niemiec, św. Franciszek Ksawery apostoł krajów dalekiego Wschodu, 0. Genin bohater epopei misyjnej na Alasce - doznawali wyraźnej opieki św. Michała. Ci, którzy wyruszają do krainy wiecznych lodów do Eskimosów, liczą na przyczynę św. Michała w zdobywaniu dusz dla Chrystusa.

Szczególną kartę w historii kultu św. Michała Archa­nioła zapisała Polska. Jej rycerstwo doznawało cudow­nej pomocy św. Michała w walkach z niewiernymi. Powstawały bractwa i cechy rzemieślników pod jego wezwaniem, budowano ku jego czci kościoły i kaplice, poświęcano mu instytucje kościelne i świeckie.

Na przełomie ubiegłego i obecnego stulecia w po­łudniowej Polsce Sługa Boży ks. Bronisław Markiewicz założył w Miejscu Piastowym dwa Zgromadzenia za­konne i oddał je pod patronat św. Michała Archanioła. Stąd ich nazwa: michalici i michalitki. Obydwa Zgroma­dzenia szerzą kult Księcia chórów anielskich, wpajając zwłaszcza młodemu pokoleniu przekonanie o nadrzęd­nej roli wartości duchowych, na których należy budo­wać przyszłość.

Wszystkie narody chrześcijańskie na wszystkich kon­tynentach, wyrażając wiarę w jednego Boga, uznają jednocześnie fakt stworzenia przez Niego „wszystkich rzeczy widzialnych i niewidzialnych", a więc i duchów niebieskich. Sw. Michał Archanioł jest obecnie znany i czczony przez cały świat katolicki. Od zarania dzie­jów dał się poznać jako zwycięski wódz w walce dobra ze złem, jako obrońca chwały prawdziwego Boga. W obecnej dobie jawi się nadal jako uosobienie zwy­cięskiej mocy.

Cześć św. Michałowi można najlepiej wyrazić przez zachowanie czystości duszy, postawę żywej wiary i po­kory, prawidłowe wartościowanie, pod kątem zasady „Któż jak Bóg". Z tym wiąże się dawanie ewangelicz­nego świadectwa Chrystusowi przez konsekwentne realizowanie zasady „Powściągliwość i Praca". Wydaje się, że nadeszły czasy, w których Duch Święty posłany ongiś przez Chrystusa przemawia dzisiaj językiem no­wym i mocnym, woła znakami czasu. Przestrzega przed mirażami zła, ułudą materii, chorobliwym głodem uży­cia. Nalega i grozi, wskazując na prymat ducha nad ciałem. Podaje do wykorzystania proste, ewangelicz­ne sposoby. Zachęca do naśladowania św. Michała Archanioła przede wszystkim w jego niezachwianej wierze i ujmującej pokorze, które prowadzą do źródeł Bożego życia i odnowy Kościoła.