Happy End - Archanioł na drodze kobiety w depresji

Autor księgi Tobiasza nie ukrywa bolesnych problemów, jakie może przeżywać rodzina. Wśród nich ukazał też młodą wdowę, której kolejni mężowie umierali w noc poślubną. Te pogrzeby zniesławiły niewinną kobietę. W jej sercu pojawiła się rozpacz. Nie mogła znieść komentarzy, jakie słyszała nawet z ust swojej służby. Ta rozpacz doprowadziła ją do decyzji samobójstwa.

Życie wdowy, która pogrzebała jednego męża, może być bolesne. Tylko ona sama wie, ile uwag kierowanych pod jej adresem musi przeżyć. To są tajemnice jej serca. Staje się to tym trudniejsze, im bardziej tajemnicza jest śmierć męża, zwłaszcza w małżeńskim łożu. A co dopiero, jeśli śmierć w podobnych okolicznościach się powtórzy? Opinia środowiska potrafi być bezwzględna, niejednego człowieka doprowadziła do rozpaczy, do podejmowania kroków, których konsekwencje mogą być nieobliczalne.

Autor natchniony pisze: Tego dnia była ona bardzo zmartwiona i zaczęła płakać. Wyszedłszy do górnej izby swojego ojca, miała zamiar się powiesić. Jednak zaraz opamiętała się i rzekła: „Niechaj nie szydzą z mego ojca – mówiąc do niego: »Miałeś jedną umiłowaną córkę i ona z powodu nieszczęść się powiesiła«. Nie mogę wśród smutku przyprowadzić do Otchłani starości ojca mego. Będzie lepiej dla mnie nie powiesić się, lecz ubłagać Pana o śmierć, abym nie wysłuchiwała więcej obelg w moim życiu” (Tb 3,10).

Szacunek dla ojca powstrzymał Sarę od wykonania zamiaru. Nie popełniła samobójstwa ze względu na niego. Jej śmierć byłaby ciosem zadanym w jego serce. To ważny motyw. Jeśli człowiek w rozpaczy dostrzeże kogoś, dla kogo warto żyć, odstąpi od zamiaru samobójstwa. Życie to potwierdza. Samotność połączona ze świadomością, że nie mam dla kogo żyć, jest jak kamień ciągnący człowieka w głąb depresyjnych przepaści. Wystarczy jeden promień światła, świadomość, że jestem komuś potrzebny, by zmobilizować siły, by na nowo uwierzyć, że warto żyć.

Sara zatrzymała się w połowie drogi. Nie chciała zniesławić swojego ojca. Nie chciała, by z niego szydzono. Ale to było za mało, by odkryć sens życia dla ojca. Motyw wystarczył do rezygnacji z samobójstwa, ale nie wystarczył do odkrycia sensu życia nawet w utrapieniach. Córka szanowała ojca, ale jej miłość do niego nie była na tyle mocna, by chciała mu towarzyszyć do jego śmierci. Ze swoimi problemami nie umiała się uporać. Poszukała zatem innej drogi. Postanowiła prosić Boga o śmierć:

I wówczas, wyciągnąwszy ramiona ku oknu, modliła się tymi słowami: „Błogosławiony jesteś, miłosierny Boże, i błogosławione Twoje imię na wieki; i wszystkie Twoje dzieła niech Cię błogosławią na wieki ! A teraz wznoszę moje oblicze i zwracam me oczy ku Tobie. Pozwól mi odejść z ziemi, abym więcej nie słuchała obelg. (…) A jeśli nie podoba Ci się odebrać mi życia, to wysłuchaj, Panie, jak mi ubliżają” (Tb3,11-15).

Modlitwa wyrywa się z serca. Sara wierzy w Boga i wie, że jest On miłosierny, że jest Władcą. Odwołuje się do mocy, jaką On posiada, jest bowiem Panem wszystkiego, a więc i tej sytuacji, w jakiej ona się znajduje. Sara wie, z Kim mówi, i zna kompetencje Boga. Ta modlitwa prośby jest podobna do załatwiania sprawy u Boga. Sara prosi Go o śmierć.

Ona nie dostrzega perspektyw dla siebie. Nie ma żadnej nadziei. Szanuje jednak zdanie Boga. Dlatego jeśli nie spełni jej prośby, to niech przynajmniej usłyszy jej upokorzenie. Oddaje w Jego ręce tych, którzy ją ranią. Jest to prośba o wybawienie jej z rąk dręczycieli.

Autor Księgi Tobiasza zwraca uwagę na palec Opatrzności. Łączy bowiem modlitwy starego Tobiasza i Sary, mimo że zanoszone były do Boga w zupełnie innych miejscach i w dwu różnych godzinach. Bóg postanowił odpowiedzieć na skierowane do Niego wołanie dwojga nieszczęśliwych ludzi. Cała księga przedstawia realizację tych próśb. Ich wykonawcą jest zesłany przez Boga anioł Rafał. To on ma tak poprowadzić bohaterów, by wszystko szczęśliwie się skończyło. Modlitwy zostaną wysłuchane, ale nie na zasadzie odebrania życia tym, którzy o to prosili, ale otwarcia przed nimi perspektyw szczęśliwego życia. Bogu bowiem zależy na szczęściu każdego człowieka, nawet gdy prowadzi go drogą utrapienia.

I tej godziny modlitwa obojga została wysłuchana wobec majestatu Boga. I został posłany Rafael, aby uleczyć obydwoje, Tobiasza, aby zdjąć bielmo z oczu tak, aby oczyma swymi znowu oglądał światło Boże, i Sarę, córkę Raguela, aby ją dać Tobiaszowi za żonę i odpędzić od niej złego ducha Asmodeusza, ponieważ Tobiaszowi przysługuje prawo otrzymać ją w dziedzictwie przed wszystkimi, którzy pragną ją poślubić (Tb 3,16-17).

Ks. Edward Staniek

Opracowanie: Redakcja – na podstawie: ks. E. Staniek, „Człowiek mówi do Boga”, Wydawnictwo Salwator, Kraków 2008

„Któż jak Bóg” nr 6 (102) listopad- grudzień 2009