OPISY TECHNICZNE BUDYNKÓW
BURJ AL ARAB (Dubaj)
czas powstania: 1999
typ: hotel, wieżowiec
styl architektoniczny: nowoczesny (modernizm)
materiał: beton, stal
wysokość: 320,69 m.
konstrukcja: szkieletowo-monolityczna, prefabrykowana,
Burj Al Arab jest najwyższym hotelem na świecie, będącym wyłącznie hotelem i nie zawierającym biur. (Jin Mao Building w Shanghai'u jest wyższy ale zawiera hotel oraz pomieszczenia biurowe).
Ten unikalny budynek w kształcie żagla dumnie stoi na sztucznej wyspie 280 metrów w głąb morza, połączony z lądem jedynie cienką, krętą ścieżką.
W budynku znajduje się m.in. kilka restauracji, platforma widokowa, 2 pływalnie, 2 baseny do nurkowania, 18 pomieszczeń leczniczych, pokoje z hydroterapią i masażami, solarium, sauna i jacuzzi, studio fitness, muzeum i biblioteka. Na każdym piętrze znajduje się także dodatkowo stoisko recepcji.
W skład 202 luksusowy pomieszczeń wyposażonych w najnowszą technologię, m.in. kamery, komputery przenośne i dostęp do Internetu, wchodzą 142 pojedyncze apartamenty, 18 pomieszczeń panoramicznych, 4 pomieszczenia klubowe, 28 podwójnych sypialni, 6 potrójnych sypialni, 2 apartamenty prezydenckie i 2 apartamenty królewskie.
Zaraz po wejściu do budynku goście zadziwiani są różnorodną kolorystyką, światłem i dźwiękiem. Znajduje się tu najwyższe atrium na świecie, ze swoją 32 metrową kolumną wody.
Z lotniska do hotelu można się dostać luksusowymi Rolls Royce'ami lub helikopterem lądując na lotnisku znajdującym się na 27 piętrze hotelu.
Przy budowie pracowało 3 500 osób: projektantów, inżynierów i konstruktorów.
Do budowy zużyto 360 000 m2 cementu, ponad 9 000 ton stali, dodatkowo 250 stalowych pali wbito w ziemię na głębokość 40 metrów, dla zabezpieczenia konstrukcji.
Zewnętrzna fasada oślepia bielą w dzień, a wieczorem mieni się kolorami jak tęcza, powierzchnia z podwójnego teflonu pokryta jest włóknem szklanym.
Przewody ogrzewcze, rury wodociągowe, kable elektryczne i przewody klimatyzacyjne zostały umieszczone na zewnątrz. Dzięki temu zagospodarowano więcej miejsca wewnątrz.
Wewnątrz tego Centrum Kultury i Sztuki mieści się muzeum sztuki nowoczesnej, biblioteka, teatry, sale koncertowe, sala kinowa, sala wystawowa, biblioteka, centrum muzyki i odnowy akustycznej, sklepy, restauracje, miejsca do zabaw dla dzieci oraz parking.
Ruchome schody i korytarze zostały umieszczone w przezroczystych tunelach, co pozwala na podziwianie widoków, oraz przedstawiających na placu artystów.
Tuż po otwarciu w 1977 roku Centrum przyciągało codziennie 45 tysięcy zwiedzających i wkrótce stało się główną atrakcją paryską, większą nawet niż wieża Eiffla.
Cały budynek wygląda jak wielka zabawka, złożona z różnych elementów o różnorodnych kolorach. Główne filary i konstrukcja nośna budynku są białe, system klimatyzacji - błękitny, rury doprowadzające wodę - zielone, windy - czerwone, a urządzenia elektryczne - żółte.
FLATIRON BUILDING (Nowy Jork)
czas powstania: 1902r.
typ: wieżowiec, biurowiec
styl architektoniczny: beaux-arts
materiał: styl, kamień
wysokość: 86,87m
konstrukcja: szkieletowo-tradycyjna
Określony pierwszym wieżowcem świata.
Flatiron wybudowany jest na planie trójkątnej parceli, ma 21 pięter.
Fasada budynku wykonana jest z kamieni i płytek terakotowych, co symuluje efekt wiejskości. Można również znaleźć elementy architektoniczne francuskiego i włoskiego renesansu.
Kiedy powstał był najwyższą budowlą świata.
Gwałtowny wzrost liczby mieszkańców w Nowym Jorku na początku XX wieku i rosnące ceny ziemi zaostrzyły dodatkowo zapotrzebowanie na wysokościowce. W następnych latach w Nowym Jorku powstało tyle wieżowców, że ze względu na zaciemnienie ulic, zanieczyszczenie powietrza, spadek wartości sąsiednich terenów, Rada Miejska ogłosiła kodeks urbanizacji mający zapobiec budowaniu wieżowców na taką skalę. W jednym z punktów kodeksu napisane było, że zewnętrzna ściana budowli mogła mieć najwyżej 38 metrów wysokości, architekci obeszli to budując budowle schodkowe.
Nazwa Flatiron pochodzi od kształtu budowli, przypomina ona olbrzymie trójkątne żelazko na węgiel.
BIG BEN (Londyn)
czas powstania: 1858-1859r.
typ: wieża zegarowa
styl architektoniczny: neo-gotyk, renesans
materiał: kamień ciosany
wysokość: 96m
konstrukcja: szkieletowo-tradycyjna, tradycyjna
Big Ben to tak naprawdę nazwa 13 tonowego dzwonu, wewnątrz wieży, a nie samej wieży. Zwycięzcą konkursu na projekt budowli został Charles Barry. Wyszedł on z stylu renesansowego i połączył go z neo-gotyckimi elementami Pugina.
Dzwon został odlany w Whitechapel. Był on drugim olbrzymim dzwonem, ponieważ na pierwszym pojawiła się rysa podczas próby uruchomienia.
Największy dzwon w Wielkiej Brytanii ma cztery 7,5-metrowe tarcze, oraz wskazówki długości 4,25 m wykonane, dla zmniejszenia wagi, jako cienkościenny odlew.
Nazwa Big Ben prawdopodobnie wzięła się od imienia sir Benjamina Halla, głównego komisarza robót w 1858 roku, gdy wieszano dzwon. Niektórzy twierdzą, że nazwa wzięła się od boksera Bena Caunta.
W 1949 r. zegar opóźnił się o 41 minut, po tym jak stado ptaków usiadło na wskazówce pokazującej minuty.
W 1962 r. zegar wybił Nowy Rok dziesięć minut za późno, z powodu dużego nagromadzenia się śniegu na jego wskazówkach.
Od czasu uruchomienia zegar podaje niemalże dokładny czas, a co godzinę wybija. Jego niskie tony codziennie nadawane są przez radio BBC.
CANALE GRANDE (Wenecja)
czas powstania: XV wiek
typ: kanał
styl architektoniczny: gotyk, barok, renesans
materiał: drewno, marmur, cegła
długość: 4 km
konstrukcja: brak (kanał)
Wenecją jest zbudowana na tysiącu wysepek, między którymi można się poruszać gondolami zwanymi "traghetti", bądź mostami, z których, tylko trzy łączą brzegi kanału, są to: most przy dworcu, most przy galerii sztuki Accademia oraz najsłynniejszy i najstarszy z trójki most Rialto.
Canale Grande wije się przez cztery kilometry od dworca kolejowego w północnej części miasta do Punta delia Salute na południowym wschodzie.
Będąc na Canale Grande można zobaczyć m.in.: szesnastowieczny pałac Ca' d'Oro, pałac Palazzo Dario, kościół Santa Maria della Salute, Fondaco dei Turchi, Ca" Gustinian, muzeum Ca' Rezzonico, Ca' da Mosto czy Plac św. Marka.
LONDON EYE (Londyn)
czas powstania: 2000r.
typ: wielki młyn
styl architektoniczny: nowoczesny
materiał: stal
wysokość: 135m.
konstrukcja: szkieletowa, prefabrykowana
Jest to największa, najcięższa i najpojemniejsza tego typu konstrukcja na świecie.
W 1993 r. rozpisano konkurs na budowlę, która miała stać się największą atrakcją turystyczną Londynu. Małżeństwo architektów David Marks I Julia Barfield wpadło na pomysł zbudowania powiększonej wersji wielkiego młyna powszechnie znanego z lunaparków. Ich projekt był tak udany, że sfinansowania budowy podjęły się brytyjskie linie lotnicze British Airways Corporation. Niedługo potem rozpoczęto budowę.
Najpierw naprzeciwko budynków parlamentu wylano masywne, ważące niemal 12 tysięcy ton fundamenty. Elementu stalowe na plac budowy dostarczano barkami pływającymi po Tamizie. Londyńskie oko powstawało w pozycji lezącej wspierając się na pontonach zacumowanych przy brzegu Tamizy. W momencie gdy powstała niemal cała struktura koła, postawiono ją do pozycji pionowej. Jest to największa i najcięższa konstrukcja budowana w taki sposób. Następnie zamontowano dodatkowe wsporniki, silniki obracające kołem i 36 kapsuł. Każda z nich mieści w swoim przeszklonym wnętrzu 25 osób.
Kapsuły ważą 10 ton każda i mają niemal 9 m długości. Wewnątrz kapsuły znajduje się owalne siedzisko, system nagłośnieniowy, detektory dymu. Trwa tam nieustanna cyrkulacja powietrza. Kapsuły zostały wykonane przez francuską firmę Sigma. Wszystkie zamontowane są w taki sposób, ze ich podłoga znajduje się w pozycji równoległej do podłoża.
London Eye przypomina koło rowerowe w skali XXL. Ma 424 m. obwodu i waży 600 t. W przeciwieństwie do koła rowerowego "szprychy" London Eye stanowią stalowe liny a nie pręty.
Przejażdżka kołem trwa 30 min, co oznacza, że całość porusza się z prędkością ok. 26 cm na sekundę. Koło napędzają silniki elektryczne o mocy około 200 KM. Po 15 min. od rozpoczęcia przejażdżki pasażer znajduje się na szczycie, czyli na wysokości 135m. Stamtąd przy dobrej pogodzie rozpościera się widok w promieniu 25 mil.
TAMA DWORSHAKA (Idaho)
czas powstania: XV wiek
typ: kanał
styl architektoniczny: gotyk, barok, renesans
materiały: marmur, cegła, drewno
długość: 4 km
konstrukcja: monolityczna
Zapora Dworshaka jest czwartą co do wysokości zaporą w USA i 25 na świecie. Jest to także najwyższa zapora o prostej osi na północnej półkuli.
Jest to jedna z najbardziej imponująco wyglądających i najlepiej wkomponowanych w krajobraz tam.
Zaporze nadano minię Henrego Dworshaka - gubernatora Idaho.
Decyzję o budowie podjął kongres USA w 1962r. Jej budowa została wtedy zaklasyfikowana jako przedsięwzięcie wojskowe, mające na celu ochronę przeciwpowodziową i produkcję energii elektrycznej. Budowa rozpoczęła się 4 lata później.
Podobnie jak podczas wznoszenia Zapory Hoovera pierwszy etap budowy polegał na wyrównaniu zboczy gór, które zapora miała obejmować. Do tego celu użyto dynamitów i młotów pneumatycznych. Następnie nadszedł czas na żmudne wylewanie betonowej struktury tamy. Na końcu zamontowano turbiny. Całość została uruchomiona w marcu 1973r.
Budowa tamy została zakończona w 1972r, jednak nie wypełnianie się jeziora trwało dosyć długo, a zanim to nastąpiło należało przenieść w inne miejsca siedziby wielu zwierząt, a przede wszystkim łosi.
Zbiornik Dworshak ma 85 km długości, a jego część leży w Górach Bitterroot.
Długość korony wynosi 1 002 metry.
Turbiny elektrowni usytuowane w dobudowanej u stóp tamy hali wytwarzają 380 MW energii elektrycznej (tyle ile 3 zapory w Solinie).
W czerwcu 1980 r. na wysokości 70 m. w strukturze tamy powstała niewielka szczelina, przez którą wyciekało ze zbiornika 40 litrów wody na sekundę. Na szczęście solidna konstrukcja tamy spowodowała, że pękniecie nie powiększało się. Inżynierowie z U.S. Army zaczopowali otwór przy użyciu tworzyw sztucznych i pyłu wulkanicznego. Następnie szczelinę zalano betonem. Obecnie po tym wypadku nie ma śladu.
Zbiornik spełnia jeszcze 2 funkcje: rekreacyjną oraz jako wylęgarnia ryb. Część jeziora Dworshak znajduje się na terenie rezerwatu przyrody.
KRZYWA WIEŻA (PIZA)
czas powstania: 1174-1350
typ: wieża
styl architektoniczny: pizański styl romański
materiały: kamień
wysokość: 55m.
konstrukcja: tradycyjna
Krzywa Wieża w istocie jest kampanilą, czyli dzwonnicą przykatedralną, częścią zespołu złożonego z katedry, dzwonnicy, baptysterium i cmentarza.
Wieża ma 55 m wysokości i jest aż o ponad 4 metry odchylona od pionu, ponieważ następuje stopniowe obsuwanie się gruntu, na którym postawiono wieżę. Na początku XX wieku odchylenie od pionu wynosiło 4,3 m, obecnie jest to już 4,6 m.
Budynek zbudowano na planie okręgu. Ma on osiem kondygnacji, razem z bębnem dzwonu. Sześć środkowych pięter otaczają ażurowe galeryjki, będące prawdopodobnie wyrazem wpływów architektury bizantyjskiej lub muzułmańskiej. Świadectwem wpływów muzułmańskich są zewnętrzne obwódki z czerwonego i białego marmuru.
Przyziemie katedry zdobi z zewnątrz ślepa galeryjka arkadowa, a na pełnej wdzięku fasadzie frontowej widać ażurowe galerie arkadowe wznoszące się aż pod szczyt. Na skrzyżowaniu naw dodano później piękną kopułę.
Galileusz podobno wykorzystał Krzywą Wieżę do jednego ze swoich doświadczeń, zrzucając z wierzchołka różne przedmioty.