0.Koniec początku?

Cała Konoha przyszła na pogrzeb trzeciego Hokage. Każdy przyniósł po białej róży i kładł przy zdjęciu staruszka. Podszedłem także, choć czułem wzrok ludzi naokoło mnie. Wszyscy... Prawie cała wioska uważała, że z mojej winy zginął Sarutobi i dlaczego? Bo mnie zawsze bronił? Bo jako jeden z niewielu nie uważał mnie za potwora? Tego nie wiem...

Położyłem biały kwiat przy fotografii, spojrzałem ostatni raz. Nie zauważył tego na początku, ale kolec wbił mi się w palec, a krew pociekła po łodydze i spłynęła po białawych płatkach, zabarwiając kwiat natychmiastowo na czerwono. Samotna łza spłynęła mi po policzku. Nie wytrzymam już tego dłużej! Odszedłem od miejsca, w którym leżało już ponad tysiąc białych róż, a w tym jedna, którą właśnie ja położyłem. Westchnąłem. Lepiej jak wrócę do domu, co jednak niedane mi było, bo gdy tylko odszedłem od miejsca pogrzebu zatrzymał mnie Sasuke. Chwycił mnie za ramię, jednak wyszarpałem się z jego mocnego uścisku.

-Czego chcesz? Nie mam ochoty na rozmowy...-Odburknąłem niezaszczycający go nawet spojrzenie.

-Nie? A przecież to twoja wina, że trzeci nie żyje.-Stwierdził stanowczym tonem. Sakura próbowała go uspokoić, ale jak zwykle odepchnął ją.-Czy ty tego nie widzisz? Jesteś potworem, który niszczy wszystko wokół! To twoja wina, że on nie żyje!

-Uspokój się! To nie wina Naruto, więc przestań!-Krzyknęła Sakura i dopiero wtedy do niego dotarło, co właśnie powiedział. Wyglądał tak, jakby ktoś obcy przez niego przemawiał. Stałem jak wryty. Takie słowa członka drużyny? Najlepszego przyjaciela? Coś we mnie pękło. Nie wytrzymałem i uciekłem. Słyszałem jak Sakura za mną woła, ale nie obchodziło mnie to. Biegłem ile miałem tylko sił w nogach do domu. Łzy napłynęły mi do oczu, a obraz rozmył się odrobinę.

W końcu dotarłem na miejsce. Wparowałem jak burza do pokoju. Szybko chwyciłem plecak i spakowałem najpotrzebniejsze rzeczy. Gdy miałem otworzyć drzwi moją uwagę przykuło zdjęcie naszej drużyny. Teamu siódmego. Wziąłem je do ręki, spojrzałem ze smutkiem i schowałem je do plecaka. Wyszedłem z domu i skierowałem się do bramy Konohy.

-Naruto! Zaczekaj!-Przystanąłem i obejrzałem się. W moją stronę biegł Konohamaru z Moegi i Udonem.-Naruto, dokąd idziesz?

-Odchodzę.-Odparłem odwracając wzrok, by tylko na niego nie patrzeć.-W tej wiosce niema już dla mnie miejsca...

-Co?! A-Ale...-Słyszałem jak głos mu się łamie.

-Prawie wszyscy uważają, że to z mojej winy zginął twój dziadek!-Prawie krzyknąłem. Dopiero spojrzałem na dzieciaki.

-To nieprawda! My tak nie uważamy!

-Na-Naruto... Proszę nie odchodzi.-Załkała Moegi. Spojrzałem na zapłakane oczy małej i uśmiechnąłem się ciepło.

-Słuchajcie... Ja muszę odejść. Tu niema dla mnie już miejsca, ale to nie oznacza, że już się nie zobaczymy. Rozumiecie?-Zapytałem. Spojrzały na mnie ze smutkiem i przytuliły się z płaczem. Gdy w końcu mnie puściły, spojrzałem na nich z uśmiechem. Odwróciłem się i ruszyłem przed siebie. Dokąd? Sam nie wiem... Może do wioski mgły lub piasku?

Nie wiem czemu, ale poczułem, że powinienem pójść nad jeziorko i spojrzeć na nie ten ostatni raz. Gdy tam doszedłem, stanąłem w połowie drogi do brzegu i spojrzałem na odbicie księżyca. Zrobiło mi się trochę przykro, że już nigdy nie wrócę do wioski. Nagle ktoś za mną zaczął śpiewa smutną piosenkę o samotności.

-Znam ten głos...-Obejrzałem się.-Hinata?

http://tobimilobi.wrzuta.pl/audio/1emULmiWeE <--Tu znajdziecie jej piosenkę

Wyglądała inaczej. Jej zawsze czerwona od rumieńców buzia i delikatny, nieśmiały uśmiech znikły, a ich miejsce zajął smutek i łzy. Tylko dlaczego? Czyżby i ona przejęła się tak bardzo tym, że chce uciec? Ale w takim razie skąd wiedziała, że tu będę? Od Konohamaru?

Słuchałem uważnie piosenki, jaką śpiewała. Po jakichś dwóch minutach przerwała.

-Naruto... Proszę, nie odchodzi...-Powiedziała cicho, przełykając łzy.

-Hinata, ja...-Nie dokończyłem, bo ponowiła śpiew. Niespodziewanie zerwał się delikatny i ciepły wiatr, który zaczął lekko targać jej włosy, dodając tym samym uroku jej twarzy. Po chwili skończyła i spojrzała na mnie ze smutkiem w swymi mokrymi blado fioletowymi oczami. Podszedłem do niej, ale nie wiedziałem, co powiedzieć czy chociaż zrobić.

-Naruto... Proszę cię... Nie odchodzi... Ja... Ja... Ja cie kocham...!-Wydukała cicho i zarumieniła się lekko. Spojrzałem na nią bardzo zaskoczony i... Sam niewierze, ale pocałowałem ją prosto w usta, po czym przytuliłem.

Trochę później położyłem się na trawie, a obok mnie Hinata. Oparła głowę o moja klatkę piersiową. Spoglądaliśmy na księżyc. Przymknąłem oczy. Chyba jednak zostanę w Konoha. Teraz wiem, że jest ktoś, dla kogo jestem ważny... Kto mnie naprawdę kocha...

1.Odchodzę...

Otworzyłem powoli oczy, ale natychmiast poraził mnie jasny snop światła, więc zmrużyłem powieki. Kiedy mój wzrok przyzwyczaił się do jasności, a mgła, która spowijała mój umysł zniknęła. Powoli docierały do mnie wydarzenia z ostatniej nocy i to był impuls, który sprawił, że podniosłem się i sprawdziłem miejsce, gdzie przebiłem się kunaiem. Niemożliwe, nawet śladu?!
-Jak to możliwe, że przeżyłem i jakim cudem znalazłem się na łóżku? A może ja jednak jestem martwy i to, co widzę, to tylko moja wyobraźnia lub po prostu jestem wyłącznie duszą, osoby, której byłem? Aaaaaa!! Niech mi ktoś wyjaśni, co tu się dzieje, bo zaraz oszaleje!
-Przeżyłeś, bo przeczytałeś skrypt z „Księgi Zmarłych” i twoja krew skapnęła na stronice przywołując mnie.
-Co?-Dopiero teraz zorientowałem się, że w pokoju, gdzie aktualnie byłem znajdowała się również dziewczyna o śnieżno białych włosach i demonicznych liliowych oczach, ubrana w granatowo białą suknie balową czy coś w tym guście, ja za bardzo się nie znam na takich, wiec nie wiem dokładnie. Patrzyłem na nią tępym wzrokiem, jakby słowa, które powiedziała nie docierały do mnie, a samo to, że w ogóle była w tym samym pomieszczeniu, co ja. I ja widziałem ją, a ona mnie, to w ogóle było już nie do uwierzenia, zwłaszcza, ze wyglądała jakby się z średniowiecza urwała.-Eeee... Że co proszę?-Zapytałem dosyć inteligentnie. Oglądała moje rzeczy z zainteresowaniem.
-Powiedziałam ci już. Przeczytałeś skrypt z „Księgi Zmarłych”, a kiedy twoja krew skapnęła na jej stronice, przywołałeś i zawiązałeś ze mną pakt. Tak trudno w to uwierzyć? Dosyć ciekawe przedmioty...-Stwierdziła na koniec, jakby pierwszy raz w życiu widziała na oczy i trzymała kunai. Siedziałem na łóżku i gapiłem się na nią z otwartymi ustami ze zdumienia.
-Co za farmazony ona mi tu wciska?! Że niby jakaś książka umarlaków mnie uratowała?! Chyba uciekła z psychiatryka albo czegoś się nawdychała...
Niespodziewanie dziewczyna pojawiła się tuż przed moją twarzą i to ładnie wkurzona.
-Po pierwsze, to żadne farmazony. Po drugie nie książka umarlaków, tylko „Księga Zmarłych” i po trzecie, nie obrażaj mnie więcej, bo źle się to dla ciebie skończy przygłupiasty małolacie!-Stwierdziła zimno, a jej oczy z każdym zdaniem jarzyły się coraz mocniej, jakby nie miała białek ani źrenic. Odsunęła się i pojawiła obok mnie na łóżku, siedząc i trzymając w rekach tą dziwną książkę, którą wcześniej wyciągnąłem i przeczytałem.-Słuchaj uważnie blondasie, bo nie będę powtarzać.

"Mors malum non est, sola ius aequum generis humani...
Mors ultima linea rerum...
Per aspera ad astra...
Koto lana info tere, maiku son to bani mil tako...
Sena tu nita, ko nettem rai Jablonec tu inferencjo, to damo immunogenny..."

-To słowa, które przeczytałem zanim...-Zacząłem, ale przerwałem natychmiast w obawie, że ona mi nie uwierzy w to, co chciałem powiedzieć.
-Zanim zginąłeś.-Dokończyła za mnie. Spojrzałem na nią zdumiony.-No, co się tak gapisz? Tak trudno uwierzyć ci w swoją własną śmierć?
-Czyli, że ja... Ja nie żyje? Jestem trupem?!
-Ta, zginąłeś i nie, nie jesteś trupem, choć nim byłeś. Jednakże przez to, że przeczytałeś uprzednio skrypt mojej księgi, przywołałeś mnie i ja cie wskrzesiłam.-Wyjaśniła od niechcenia, a mnie szczęka opadła aż na sam dół. Dziewczyna jak, gdyby nigdy nic, zamknęła mi usta.-Rany, czemu ja zawsze trafiam na nienormalnych śmiertelników? Ech... Domyślam się, że nie znasz języka zmarłych, wiec przetłumaczę ci pierwszy skrypt, który przeczytałeś. Słuchaj uważnie, bo nie będę się powtarzać.
"Śmierć nie jest złem, a jedynie prawem obowiązującym cały rodzaj ludzki.
Śmierć kresem ostatnim i wszystkiego...
Przez ciernie do gwiazd.
Śmierć to dopiero początek, a życie to koniec marzeń...
Kto czyta te słowa, zostaje połączony ze śmiercią do kresu istnienia..."
-A... Dobranoc.-Wypaliłem natychmiast, położyłem się i przykryłem kołdrą. Najwyraźniej moja nowa znajoma zdenerwowała się lekko, bo nie dość, że zdarła ze mnie kołdrę, to jeszcze zrzuciła z łóżka kopniakiem. Zleciałem z niego i spadłem twarzą na podłogę.-Auł!
-Jesteś denerwującym ludzkim robalem! Jeszcze nikt od wieków mnie tak nie zdenerwował jak ty!-Wrzasnęła z wkurzona, a jej oczy znów jarzył się całe na różowo. Spojrzałem na nią z lekkim strachem masując sobie obolały nos. Odetchnęła i spojrzała na mnie już normalnymi oczami.
-P-Przepraszam, nie chciałem cie zdenerwować, ale po prostu trudno w coś takiego uwierzyć. Wiec... Jak masz na imię? Ja jestem Naruto Uzumaki.
-Eee, ja... Nie mam imienia.
-Jak to...? Każdy ma jakieś imię, to ono nas odróżnia od innych, wiec ty także musisz je mieć.-Wyjaśniłem i uśmiechnąłem się jak to ja mam w zwyczaju.
-Nie jestem osobą, wiec nie posiadam tarze imienia. Jestem po prostu śmiercią i nie mam czegoś tak nie dorzecznego, jak imię. Mnie ono do niczego nie jest potrzebne-Stwierdziła zimno zaplatając ręce na piersi.
-No coś ty... Nawet, jeżeli jesteś Śmiercią, to jednak musisz mieć imię. Hmmm... Pomyślmy... Masz białe włosy, więc będziesz miała na imię Shiro!
-Sh... Shiro?-Zapytała zdumiona.-Już ci mówiłam, że mnie imię nie jest do niczego potrzebne. Jest zbędne. Jestem Śmiercią i tylko śmiercią, nic po za tym!
-Ale ja uważam, że to imię do ciebie pasuje, a po za tym nie jesteś TYLKO śmiercią, ale i osobą, wiec powinnaś mieć także imię.-Wyjaśniłem. Spojrzała na mnie zszokowana. Chyba nikt jeszcze jej nigdy nie powiedział nic takiego.
-Zbieraj się mały. Czas nagli, a jak się domyślam to nie chcesz siedzieć w tej zawszonej wiosce.
-Co? A dokąd idziemy?
-Do Kumori-Gakure.
-Ż... Że co proszę?!-Wytrzeszczyłem oczy.
-Denerwujący jesteś... Wioski Cienia, znana także, jako Wioska Zmarłych. Otwiera się tylko dla wybranych, którzy tak jak ty mają jakiś kontakt ze śmiercią, smokami, demonami i tak dalej. Większość z nich jest demonami i smokami pod ludzką postacią lub też ich posiadaczami, tu bardziej chodzi o zapieczętowane demony w ludzkim ciele czy też strażnikami, czyli że smok jest z tobą związany i jest twoim strażnikiem.
-A co ja mam z tym wspólnego?
-O matko Izydo! Przeczytałeś moją księgę, twoja krew skapnęła na jej stronice, przez to mnie wezwałeś i zostałeś ze mną połączony, aż do kresu twojego istnienia, więc do momentu, kiedy nie zechcesz się zrzednąć Księgi na rzecz uratowania kogoś innego, będziesz nieśmiertelny. Dlatego też chce byś wyruszył ze mną do Wioski Zmarłych, czy też Wioski Cienia, gdzie nauczysz się kontroli i nowych umiejętności. Łapiesz?
-Teraz już tak.
-Świetnie, więc pakuj się, bo wyruszamy natychmiast jak tylko zapadnie zmrok. Wtedy najłatwiej jest mi się poruszać, wiec się pospiesz i nie marnuj mojego czasu.
Pokiwałem głową, że rozumiem i szybko zacząłem pakować najpotrzebniejsze rzeczy. Spojrzałem na wspólne zdjęcie Teamu siódmego i zapakowałem je również do plecaka. Zdjąłem opaskę liścia, położyłem ją na komodzie, gdzie napisałem również list pożegnalny dla moich przyjaciół. Kiedy zapadł zmrok, Shiro kazała mi złapać ją za ręce, co też zrobiłem, a wtedy oboje przybraliśmy kształt olbrzymiego kruka i wylecieliśmy przez okno przez, które oczywiście przeniknęliśmy, wiec nie wiem czy rzeczywiście można nazwać to wyleceniem przez nie.
Po kilku minutach wylądowaliśmy na polanie i wróciliśmy do swoich zwykłych postaci. Usiadłem na trawie z wrażenia, a ona jak gdyby nigdy nic, stała obok i przyglądała mi się z zainteresowaniem. Spojrzała w prawo, gdzie oczywiście ja też zwróciłem swoje spojrzenie i zobaczyłem stojącego tam chłopaka, który przypatrywał nam się z zainteresowaniem.

2.Shiro

Stałem jak wryty wpatrując się w chłopaka w miej więcej w moim wieku. Miał krótko ścięte kruczo czarne włosy i jasno niebieskie tęczówki. Podszedł do nas. Shiro zlustrowała go, po czym z prychnięciem usiadła na kamieniu założywszy nogę na nogę, zignorowała go.
-Cześć. Jestem Jack Splendid, a ty?
-N-Naruto... Naruto Uzumaki
-Miło cię poznać, też wybierasz się do Kumori-Gakure?-Zapytał i zerknął na Shiro, która jedynie spiorunowała go spojrzeniem
-Eee... Kumori-Gakure...? A tak!-Wypaliłem natychmiast, a Jack uśmiechnął się, choć co chwile zerkał w stronę mojej towarzyszki, jakby nad czymś się zastanawiał.
-To co Naruto? Idziesz ze mną?
Spojrzałem na białowłosa. Zerknęła w moją stronę, wzruszyła tylko ramionami, wstała i ruszyła w tylko jej znanym kierunku. Wziąłem mój plecak i poszliśmy z Jackiem w ślad za nią. W drodze po głowie plątały mi się myśli nad tą wioską, do której właśnie idziemy. Ciekawe, co tam będę robił? A może poznam jakieś nowe jutsu? Hmm... Wioska Cienia… W sumie, brzmi ciekawie.
Po jakiejś godzinie drogi doszliśmy do olbrzymiej skały. Shiro zatrzymała nas gestem ręki i sama podeszła do wzniesienia, przyłożyła do niego dłoń, a wtedy po jej obu stronach pojawiły się dwa symbole. Demon i smok.
-Połóżcie dłonie na odpowiadających wam znakach.-Rozkazała. Spojrzeliśmy po sobie z Jackiem i zrobiliśmy jak kazała. I wtedy stało się coś niesamowitego. Znaki zaczęły świecić, zabraliśmy dłonie i pojawiła się brama wioski. Otworzyła się. Przed nami stanęło dwoje ludzi. Jednym z nich była dziewczyna o szarych tęczówkach i zielonych włosach. Na szyi miał zawieszony wisiorek ze smokiem. Zaś drugą osobą był... Nie... To niemożliwe... Stał tam. Mój idol, a zarazem osoba, która skazała mnie na życie Jinchuuriki.
-Witajcie w Kumori-Gakure Jack, Naruto.-Odparł z uśmiechem blond mężczyzna, a ja stałem zamurowany. To niemożliwe! Przecież On nie żyje!
-Jestem Katrin, strażnik bramy wioski cienia, a mój towarzysz to...
-Czwarty Hokage wioski ukrytej w liściach...-Przerwałem dziewczynie. Stałem z rozdziawionymi ustami w szoku wpatrując się na Yondaime. Śmierć jakby nigdy nic zamknęła mi znów usta.
-Kiedyś może i tak, ale po śmierci trafiłem tutaj.-Uśmiechnął się trochę zmieszany, po czym zwrócił do Shiro.-Witaj, kopę lat.
-Taaa... Całe... Czternaście?-Bardziej stwierdziła niż zapytała.-Coś w tym guście, ale dla śmierci to jak dla człowieka kilka dni.-Wzruszyła ramionami od niechcenia. Nagle wskazała na mnie.-Twój synalek doprowadza mnie do szaleństwa. Jest bardziej niedorozwinięty niż ty jak byłeś w jego wieku.
-Kto? Ja?! To znaczy, że ty...?! Że Ja...?! My...?!-Zatkało mnie. Normalnie mnie zamurowało!-Mój biologiczny ojciec to Minato Namikaze?! Yondaime Hokage?!
-Spokojnie, zaraz wszystko wyjaśnię. Chodźcie.-Czwarty odwrócił się do nas i ruszył w głąb wioski, tak samo Katrin i Shiro. Więc nie mając lepszego pomysłu, ruszyliśmy z moim nowym znajomym za nimi. Gdy tylko przeszliśmy przez wrota, one zniknęły. No to nieźle się zaczyna.
Szliśmy ulicami wioski, a ja? Myślałem, że zaraz padnę na miejscu. Wszędzie byli ludzie, demony i smoki. Przechadzali się spokojnie, jakby to było czymś naturalnym. Nikt nikogo nie wyzywał, ani nie oczerniał o inność, bo jak się zorientowałem, każdy tu miał coś odmiennego w sobie. Wygląda na to, że Jack też był zaskoczony tym widokiem.
Doszliśmy do drzwi Kage i zostaliśmy zaproszeni gestem ręki. Zielonowłosa jedynie nie weszła, bo nagle zniknęła wnikając w podłoże. Czwarty, to znaczy mój ojciec usiadł za biurkiem i spojrzał na nas wyczekująco, jakby czekał na coś. Ktoś zapukał i do środka weszła Katrin z jakąś dziewczyna w moim wieku. Miała lazurowe tęczówki i długie marchewkowe włosy. Obok niej zobaczyłem białego królika z czerwoną obrożą z zawieszką w kształcie gwiazdy w kole.
-Nareszcie. Proszę podejdźcie tutaj.-Tata wstał zza biurka i spojrzał na nasza trójke.-Witajcie w Kumor-Gakure. Jestem DarkKage.
Teraz jest władcą tej wioski umarlaków i truposzy? Nieźle...
-Nazywam się Jack Splendid i mam smoczego strażnika.
-Jestem Naruto Uzumaki i jestem posiadaczem Biju Kyuubiego no Kitsune.-Przedstawiłem się, choć czy jemu było to potrzebne? Raczej nie.
-Zapomniałeś dodać, że jesteś powiązany ze śmiercią, przygłupie-Białowłosa trzepnęła mnie przez głowę. Miałem ochotę jej oddać, ale…
a) Nie bije dziewczyn - W jakiejkolwiek, by postaci nie były...
b) Mogła się zdenerwować, że o niej zapomniałem.
-Ja jestem Morina Nerlows i jestem powiązana z bogiem śmierci.
Ja i Jack spojrzeliśmy na nią zaskoczeni. Zerknęła w naszą stronę kontem oka, po czym na swojego królika, co także my zrobiliśmy. Zwierzak spojrzał na nas swymi paciorkowatymi oczami, które zalśniły krwistą czerwienią. Kage spojrzał na naszą trójkę i z uśmiechem na twarzy stwierdził
-Dzieciaki, witam was w Wiosce Cienia, jesteście drużyną piątą, od dziś jestem waszym senseiem.-Po tych słowach spojrzeliśmy na niego zaskoczeni. Każde z nas się przedstawiło jeszcze raz i powiedziało, z jakiej wioski przybywa. Później, kiedy zostałem sam na sam z moim „tatą”. Zapytałem go o wiele drażniących i zastanawiających mnie pytani. Dlaczego wsadził we mnie Kyuubiego? Jakim cudem żyje? Skąd zna Shiro? I tak dalej. On spokojnie i rzeczowo wyjaśniał i odpowiadał mi na każde pytanie.

*Cztery lata później; Kumori-Gakure*

Minęło dokładnie cztery lata od dnia, gdy opuściłem wioskę liścia i zamieszkałem Kumori. Obecnie mam lat osiemnaście, rocznikowo. Co tam słychać w Konoha-Gakure? Szczerze mówiąc, mało mnie to obchodzi. Chociaż nieraz nie dwa zastanawiało mnie, co robią moi jedyni przyjaciele. Oni chcieli nawet wyruszyć ze mną, kiedy powiedziałem kiedyś, że może ucieknę z wioski. Wtedy żartowałem, że ucieknę tak szybko, że nawet nie zauważą. Jednak najbardziej tęsknie za Hinatą i bardzo mnie boli, kiedy dochodzi do mnie myśl o tym, że ona nie żyje i już nigdy nie wróci. Ale za każdym razem, gdy spoglądałem na apaszkę, którą mam zawiązaną na tym samym ramieniu, wyobrażałem sobie, że jest blisko mnie, że nigdy nie odeszła...
Jestem Jouninem i to jednym z najlepszych ninja, o jakim słyszano. Właśnie idę do mojego ojca. Podobno to ważne. Pewnie dostane kolejną nudną misję czy coś... Ech… Czy niema nikogo w wiosce, kto mógłby zostać wysłany na nią zamiast mnie? Wiem, może trochę narzekam, ale jednak powoli zaczynają mnie nudzić misje, na których śmiertelnie się nudzę i kończę w pięć godzin od rozpoczęcia. Ostatnimi czasy zacząłem dostawać zadania niższej klasy, co zaczyna być zastanawiające.
Wszedłem do pomieszczenie Kage bez pukania i na wstępie rozsiadłem się na kanapie, którą jakiś czas temu wstawiłem mu, bo znudziło mnie stanie.
-Siemasz tato. Wzywałeś mnie, co jest?
-Och Naruto... Czy ty nie mógłbyś, choć raz zapukać?-Zapytał z udawaną miną męczennika.
-No mógłbym, ale boje się, że drzwi mogłyby wylecieć z zawiasów. Pamiętasz, co było ostatnim razem?
Mężczyzna zastanowił się przez chwilę, po czym skrzywił na samo wspomnienie tego jakże pamiętnego i bolesnego dla niego dnia.
Dla wyjaśnienia. Zaraz po jednym z treningów Shiro, poszedłem do niego. Niestety nie wiedziałem, że moja siła wzrosła, więc też nie miałem pojęcia, co się stanie. Po prostu chciałem zapukać i zrobiłem to. Oczywiście wytrzeszczyłem oczy, bo tylko raz stuknąłem lekko i drzwi wyleciały z zawiasów przygniatając mojego ojca, który aktualnie chciał wyjść. Dopiero, kiedy wlazłem po leżących drzwiach, pod którymi leżał rozpłaszczony i rozejrzałem się zauważyłem go.
Westchnął z lekkim uśmiechem. Po czym spojrzał na mnie ze zrozumieniem. Na jego szczęście i moje, nauczyłem się kontrolować swoją siłę, by nie było więcej takich wypadków.
-Naruto, postanowiłem ci przyznać w końcu drużynę. Będziesz opiekował się Teamem trzecim. Masz tu dokumenty.-Kiedy mi podał papiery, przeglądnąłem je i z lekkim uśmiechem spojrzałem na niego.
-A co z Jackiem i Moriną?
-Oni odebrali już papiery swoich nowych drużyn dziś rano.

*

Spojrzałem na zegarek. Już minęło dziesięć minut, od kiedy miałem być na polu treningowym, by spotkać się ze swoją nową drużyną. No cóż, trzeba się trochę spóźnić tak jak to zawsze Kakashi-sensei robił.
Po około trzech godzinach postanowiłem pójść na spotkanie mojej drużyny. Wykonałem kilka znaków i po chwili pojawiłem się na polu treningowym numer pięć
-Witajcie moi drodzy. Przepraszam za spóźnienie, ale czarny kot mi przebiegł drogę i musiałem przejść naokoło całą wioskę.-Po tych słowach cała trójka spojrzała na mnie spode łba, a ja tylko się uśmiechnąłem.-No dobrze. Jak widzę są wszyscy. W takim razie, niech każde z was się przedstawi.
-Ale co mamy tak dokładnie powiedzieć, sensei?-Zapytała mnie dziewczyna o czarnych ściętych do brody włosach i fioletowych tęczówkach.
-No nie wiem... Powiedzcie jak się nazywacie, co lubicie, a czego nie, wasze marzenia i cele.-Wzruszyłem ramionami. Przypomniało mi się to, co mówił Kakashi. Wtedy po przedstawieniu się, mieliśmy ochotę go zatłuc, bo dowiedzieliśmy się tylko jak ma na imię.
-Może ty pierwszy zaczniesz sensei, żebyśmy widzieli jak to się robi.-Zaproponował chłopak o czarnych włosach i niebieskich tęczówkach.
-No dobra...-Westchnąłem, a dzieciaki pochyliły się do przodu, by lepiej słyszeć.-Nazywam się Naruto Uzumaki. Lubię ramen, a czego nie lubię? To moja sprawa. Marzenia i cele? Jeszcze nie myślałem nad tym.-Stwierdziłem od niechcenia, a cała trójka zaliczyła glebę. Gdy w końcu się podnieśli z ziemi, spojrzeli na mnie trochę rozczarowani.-Ty w czarnych włosach, zaczynaj mały.
-Jestem Todd Obiter! Lubię bardzo kulki ryżowe i ramen, a najbardziej nie lubię czekać aż kulki wystygną. Moim marzeniem jest zostać wielkim ninja, a potem może nawet Kage! Mój życiowy cel to być najlepszym ninja!-Przedstawił się. No ładnie… Dokładnie jak mój klon.
-Nazywam się Midori Mizuki Dotton... Niczego nie lubię, nie mam czasu na marzenia. Mój cel to dorwanie mojego ojca. Mam zamiar zostać jednym z oddziału ANBU.-Stwierdził zimno chłopak o brązowych włosach i piwnych tęczówkach. Wow... Kolejny Sasuke...
-Nazywam się Hikari Heiko! Najbardziej lubię...-Zerku na Mizukiego.-hihihi... Moim marzeniem jest, żeby... hihihi... Mój cel to... hihihihi.-Ona ciągle zerka na Mizukiego... Ciekawe, kiedy skończy z tymi chichotami...-Chce być kiedyś jednym z ANBU.
-No dobrze... A czego nie lubisz?-Zapytałem, a ona natychmiast spojrzała z mordem na...
-Nienawidzę Todda!-Wrzasnęła, a Todd zaliczył załamanie. No nie. Oni są zupełnie jak ja i moja stara drużyna.
-Dobrze. Na dziś to koniec. Spotykamy się tutaj jutro z samego rana. A i jeszcze jedno... Nie jedzcie jutro śniadania. Zrozumiano?-Cała trójka pokiwała mi głowami.-Dobra rozejść się.
Po tych słowach dzieciaki poszył, każdy w swoją stronę... Jutro zrobię, im ten sam test z dzwoneczkami, który zrobił mnie, Sakurze i Sasuke Kakashi... Hmm... Może być ciekawie.

3.Nowa wioska?

     Stałem jak wryty wpatrując się w chłopaka w miej więcej w moim wieku. Miał krótko ścięte kruczo czarne włosy i jasno niebieskie tęczówki. Podszedł do nas. Shiro zlustrowała go, po czym z prychnięciem usiadła na kamieniu założywszy nogę na nogę, zignorowała go.
-Cześć. Jestem Jack Splendid, a ty?
-N-Naruto... Naruto Uzumaki
-Miło cię poznać, też wybierasz się do Kumori-Gakure?-Zapytał i zerknął na Shiro, która jedynie spiorunowała go spojrzeniem
-Eee... Kumori-Gakure...? A tak!-Wypaliłem natychmiast, a Jack uśmiechnął się, choć co chwile zerkał w stronę mojej towarzyszki, jakby nad czymś się zastanawiał.
-To, co Naruto? Idziesz ze mną?
     Spojrzałem na białowłosa. Zerknęła w moją stronę, wzruszyła tylko ramionami, wstała i ruszyła w tylko jej znanym kierunku. Wziąłem mój plecak i poszliśmy z Jackiem w ślad za nią. W drodze po głowie plątały mi się myśli nad tą wioską, do której właśnie idziemy. Ciekawe, co tam będę robił? A może poznam jakieś nowe jutsu? Hmm... Wioska Cienia… W sumie, brzmi ciekawie.
     Po jakiejś godzinie drogi doszliśmy do olbrzymiej skały. Shiro zatrzymała nas gestem ręki i sama podeszła do wzniesienia, przyłożyła do niego dłoń, a wtedy po jej obu stronach pojawiły się dwa symbole. Demon i smok.
-Połóżcie dłonie na odpowiadających wam znakach.-Rozkazała. Spojrzeliśmy po sobie z Jackiem i zrobiliśmy jak kazała. I wtedy stało się coś niesamowitego. Znaki zaczęły świecić, zabraliśmy dłonie i pojawiła się brama wioski. Otworzyła się. Przed nami stanęło dwoje ludzi. Jednym z nich była dziewczyna o szarych tęczówkach i zielonych włosach. Na szyi miała zawieszony wisiorek ze smokiem. Zaś drugą osobą był... Nie... To niemożliwe... Stał tam. Mój idol, a zarazem osoba, która skazała mnie na życie Jinchuuriki.
-Witajcie w Kumori-Gakure Jack, Naruto.-Odparł z uśmiechem blond mężczyzna, a ja stałem zamurowany. To niemożliwe! Przecież On nie żyje!
-Jestem Katrin, strażnik bramy wioski cienia, a mój towarzysz to...
-Yondaime Hokage wioski ukrytej w liściach...-Przerwałem dziewczynie. Stałem z rozdziawionymi ustami w szoku wpatrując się na Yondaime. Śmierć jakby nigdy nic zamknęła mi znów usta.
-Kiedyś może i tak, ale po śmierci trafiłem tutaj.-Uśmiechnął się trochę zmieszany, po czym zwrócił do Shiro.-Witaj, kopę lat.
-Taaa... Całe... Czternaście?-Bardziej stwierdziła niż zapytała.-Coś w tym guście, ale dla śmierci to jak dla człowieka kilka dni.-Wzruszyła ramionami od niechcenia. Nagle wskazała na mnie.-Twój synalek doprowadza mnie do szaleństwa. Jest bardziej niedorozwinięty niż ty jak byłeś w jego wieku.
-Kto? Ja?! To znaczy, że ty...?! Że Ja...?! My...?!-Zatkało mnie. Normalnie mnie zamurowało.-Mój biologiczny ojciec to Minato Namikaze?! Yondaime Hokage?!
-Spokojnie, zaraz wszystko wyjaśnię. Chodźcie.-Czwarty odwrócił się do nas i ruszył w głąb wioski, tak samo Katrin i Shiro. Nie mając lepszego pomysłu, ruszyliśmy z moim nowym znajomym za nimi. Gdy tylko przeszliśmy przez wrota, one zniknęły. No to nieźle się zaczyna.
     Szliśmy ulicami wioski, a ja? Myślałem, że zaraz padnę na miejscu. Wszędzie byli ludzie, demony i smoki. Przechadzali się spokojnie, jakby to było czymś naturalnym. Nikt nikogo nie wyzywał, ani nie oczerniał o inność, bo jak się zorientowałem, każdy tu miał coś odmiennego w sobie. Wygląda na to, że Jack też był zaskoczony tym widokiem.
     Doszliśmy do drzwi Kage i zostaliśmy zaproszeni gestem ręki. Zielonowłosa jedynie nie weszła, bo nagle zniknęła wnikając w podłoże. Czwarty, to znaczy mój ojciec usiadł za biurkiem i spojrzał na nas wyczekująco, jakby czekał na coś. Ktoś zapukał i do środka weszła Katrin z jakąś dziewczyna w moim wieku. Miała lazurowe tęczówki i długie marchewkowe włosy. Obok niej zobaczyłem białego królika z czerwoną obrożą z zawieszką w kształcie gwiazdy w kole.
-Nareszcie. Proszę podejdźcie tutaj.-Tata wstał zza biurka i spojrzał na nasza trójke.-Witajcie w Kumor-Gakure. Jestem DarkKage.
Teraz jest władcą tej wioski umarlaków i truposzy? Nieźle...
-Nazywam się Jack Splendid i mam smoczego strażnika.
-Jestem Naruto Uzumaki i jestem posiadaczem Biju Kyuubiego no Kitsune.-Przedstawiłem się, choć czy jemu było to potrzebne? Raczej nie.
-Zapomniałeś dodać, że jesteś powiązany ze śmiercią, przygłupie-Białowłosa trzepnęła mnie przez głowę. Miałem ochotę jej oddać, ale…
a) Nie bije dziewczyn - W jakiejkolwiek, by postaci nie były...
b) Mogła się zdenerwować, że o niej zapomniałem.
-Ja jestem Morina Nerlows i jestem powiązana z bogiem śmierci.
     Ja i Jack spojrzeliśmy na nią zaskoczeni. Zerknęła w naszą stronę kontem oka, po czym na swojego królika, co także my zrobiliśmy. Zwierzak spojrzał na nas swymi paciorkowatymi oczami, które zalśniły krwistą czerwienią. Kage spojrzał na naszą trójkę i z uśmiechem na twarzy stwierdził
-Dzieciaki, witam was w Wiosce Cienia, jesteście drużyną piątą, od dziś jestem waszym senseiem.-Po tych słowach spojrzeliśmy na niego zaskoczeni. Każde z nas się przedstawiło jeszcze raz i powiedziało, z jakiej wioski przybywa. Później, kiedy zostałem sam na sam z moim „tatą”. Zapytałem go o wiele drażniących i zastanawiających mnie pytani. Dlaczego wsadził we mnie Kyuubiego? Jakim cudem żyje? Skąd zna Shiro? I tak dalej. On spokojnie i rzeczowo wyjaśniał i odpowiadał mi na każde pytanie.

*Cztery lata później; Kumori-Gakure*

     Minęło dokładnie cztery lata od dnia, gdy opuściłem wioskę liścia i zamieszkałem Kumori. Obecnie mam lat osiemnaście. Co tam słychać w Konoha-Gakure? Szczerze mówiąc, mało mnie to obchodzi. Chociaż nieraz nie dwa zastanawiało mnie, co robią moi jedyni przyjaciele. Oni chcieli nawet wyruszyć ze mną, kiedy powiedziałem kiedyś, że może ucieknę z wioski. Wtedy żartowałem, że ucieknę tak szybko, że nawet nie zauważą. Jednak najbardziej tęsknie za Hinatą i bardzo mnie boli, kiedy dochodzi do mnie myśl o tym, że ona nie żyje i już nigdy nie wróci. Ale za każdym razem, gdy spoglądałem na apaszkę, którą mam zawiązaną na tym samym ramieniu, wyobrażałem sobie, że jest blisko mnie, że nigdy nie odeszła...
     Jestem Jouninem i to jednym z najlepszych ninja, o jakim słyszano. Właśnie idę do mojego ojca. Podobno to ważne. Pewnie dostane kolejną nudną misję czy coś... Ech… Czy niema nikogo w wiosce, kto mógłby zostać wysłany na nią zamiast mnie? Wiem, może trochę narzekam, ale jednak powoli zaczynają mnie nudzić misje, na których śmiertelnie się nudzę i kończę w pięć godzin od rozpoczęcia. Ostatnimi czasy zacząłem dostawać zadania niższej klasy, co zaczyna być zastanawiające.
     Wszedłem do pomieszczenie Kage bez pukania i na wstępie rozsiadłem się na kanapie, którą jakiś czas temu wstawiłem mu, bo znudziło mnie stanie.
-Siemasz tato. Wzywałeś mnie, co jest?
-Och Naruto... Czy ty nie mógłbyś, choć raz zapukać?-Zapytał z udawaną miną męczennika.
-No mógłbym, ale boje się, że drzwi mogłyby wylecieć z zawiasów. Pamiętasz, co było ostatnim razem?
     Mężczyzna zastanowił się przez chwilę, po czym skrzywił na samo wspomnienie tego jakże pamiętnego i bolesnego dla niego dnia.
     Dla wyjaśnienia. Zaraz po jednym z treningów Shiro, poszedłem do niego. Niestety nie wiedziałem, że moja siła wzrosła, więc też nie miałem pojęcia, co się stanie. Po prostu chciałem zapukać i zrobiłem to. Oczywiście wytrzeszczyłem oczy, bo tylko raz stuknąłem lekko i drzwi wyleciały z zawiasów przygniatając mojego ojca, który aktualnie chciał wyjść. Dopiero, kiedy wlazłem po leżących drzwiach, pod którymi leżał rozpłaszczony i rozejrzałem się zauważyłem go.
     Westchnął z lekkim uśmiechem. Po czym spojrzał na mnie ze zrozumieniem. Na jego szczęście i moje, nauczyłem się kontrolować swoją siłę, by nie było więcej takich wypadków.
-Naruto, postanowiłem ci przyznać w końcu drużynę. Będziesz opiekował się Teamem trzecim. Masz tu dokumenty.-Kiedy mi podał papiery, przeglądnąłem je i z lekkim uśmiechem spojrzałem na niego.

-A, co z Jackiem i Moriną?
-Oni odebrali już papiery swoich nowych drużyn dziś rano.

***

     Spojrzałem na zegarek. Już minęło dziesięć minut, od kiedy miałem być na polu treningowym, by spotkać się ze swoją nową drużyną. No cóż, trzeba się trochę spóźnić tak jak to zawsze Kakashi-sensei robił.
     Po około trzech godzinach postanowiłem pójść na spotkanie mojej drużyny. Wykonałem kilka znaków i po chwili pojawiłem się na polu treningowym numer pięć
-Witajcie moi drodzy. Przepraszam za spóźnienie, ale czarny kot mi przebiegł drogę i musiałem przejść naokoło całą wioskę.-Po tych słowach cała trójka spojrzała na mnie spode łba, a ja tylko się uśmiechnąłem.-No dobrze. Jak widzę są wszyscy. W takim razie, niech każde z was się przedstawi.
-Ale co mamy tak dokładnie powiedzieć, sensei?-Zapytała mnie dziewczyna o czarnych ściętych do brody włosach i fioletowych tęczówkach.
-No nie wiem... Powiedzcie jak się nazywacie, co lubicie, a czego nie, wasze marzenia i cele.-Wzruszyłem ramionami. Przypomniało mi się to, co mówił Kakashi. Wtedy po przedstawieniu się, mieliśmy ochotę go zatłuc, bo dowiedzieliśmy się tylko jak ma na imię.
-Może ty pierwszy zaczniesz sensei, żebyśmy widzieli jak to się robi.-Zaproponował chłopak o  czarnych włosach i niebieskich tęczówkach.
-No dobra...-Westchnąłem, a dzieciaki pochyliły się do przodu, by lepiej słyszeć.-Nazywam się Naruto Uzumaki. Lubię ramen, a czego nie lubię? To moja sprawa. Marzenia i cele? Jeszcze nie myślałem nad tym.-Stwierdziłem od niechcenia, a cała trójka zaliczyła glebę. Gdy w końcu się podnieśli z ziemi, spojrzeli na mnie trochę rozczarowani.-Ty w czarnych włosach, zaczynaj mały.
-Jestem Todd Obiter! Lubię bardzo kulki ryżowe i ramen, a najbardziej nie lubię czekać aż kulki wystygną. Moim marzeniem jest zostać wielkim ninja, a potem może nawet Kage! Mój życiowy cel to być najlepszym ninja!-Przedstawił się. No ładnie… Dokładnie jak mój klon.
-Nazywam się Midori Mizuki Dotton... Niczego nie lubię, nie mam czasu na marzenia. Mój cel to dorwanie mojego ojca. Mam zamiar zostać jednym z oddziału Anbu.-Stwierdził zimno chłopak o brązowych włosach i zielonych tęczówkach. Wow... Kolejny Saske.
-Nazywam się Hikari Heiko! Najbardziej lubię...-Zerku na Mizukiego-hihihi... Moim marzeniem jest, żeby... hihihi... Mój cel to... hihihih.-Ona ciągle zerka na Mizukiego... Ciekawe, kiedy skończy z tymi chichotami...-Chce być kiedyś jednym z Anbu.
-No dobrze... A czego nie lubisz?-Zapytałem, a ona natychmiast spojrzała z mordem na...
-Nienawidzę Todda!-Wrzasnęła, a Todd zaliczył załamanie. No nie. Oni są zupełnie jak ja i moja stara drużyna.
-Dobrze. Na dziś to koniec. Spotykamy się tutaj jutro z samego rana. A i jeszcze jedno... Nie jedzcie jutro śniadania. Zrozumiano?-Cała trójka pokiwała mi głowami.-Dobra rozejść się.
     Po tych słowach dzieciaki poszył, każdy w swoją stronę... Jutro zrobię, im ten sam test z dzwoneczkami, który zrobił mnie, Sakurze i Saske Kakashi... Hmm... Może być ciekawie.

4.Co ma być, to będzie!

     Pod wieczór, postanowiłem poszukać Shiro, która gdzieś sie zawieruszyła, zresztą jak zwykle, kiedy chce zostać sama.

     Białowłosa siedziała na najwyższym szczycie, jaki jest w Wiosce Cienia, a z którego jest idealny widok na całą okolicę. Powiał delikatny, a zarazem zdecydowany i chłodny wiatr, który porwał kosmyki jej włosów do tańca. Podszedłem i przysiadłem się obok. Zerknęła na mnie kontem oka, po czym dalej opierając brodę o kolana z ukrytą do połowy twarzą w ramionach, przypatrywała się temu, co się dzieje na dole w wiosce.
-Znowu przesiadujesz tu sama, Shiro?
-Ile razy mam ci powtarzać, że ja nie mam na imię Shiro?-Odpowiedziała mi pytaniem na pytanie.-Od czterech lat, przez cały czas powtarzam ci, że Ja jestem śmiercią i nie posiadam imienia, gdyż jest ono mi zbędne do egzystencji...
     Uśmiechnąłem się szerzej i położyłem na trawie zakładając ręce pod głowę, spojrzałem w rozgwieżdżone niebo.
-Wiem, ale to imię naprawdę ci pasuje i będę sie do ciebie tak zwracał.
-Jesteś niemożliwy, wiesz o tym dzieciaku?-Prychnęła z dezaprobatą. Położyła się na trawie i tak jak ja zaczęła wpatrywać w gwiazdy.-Jutro masz trening ze swoją nowa drużyną?
-Mmmm... Hai.-Odpowiedziałem po dłuższej chwili.-Czasem...-Zawiesiłem na chwilę głos, a białowłosa spojrzała na mnie badawczo.-Zastanawiam sie, co by było, gdybym nie odnalazł księgi...
-Pewnie byłbyś już rozkładającym sie trupem.-Odpowiedziała z wyczuwalnym rozbawieniem. Uśmiechnąłem się tylko i zamknąłem oczy. Przez te cztery lata, ja i ona, zbliżyliśmy sie do siebie, ale nie aż tak, by przestała mnie nazywać dzieciakiem, a ja mówić do niej Shiro.

*

     Wstałem rano. Spojrzałem na zegarek. Jest już dziewiąta. Moja nowa drużyna pewnie siedzi w ustalonym miejscu i czeka na mnie. Chyba powinienem tam już pójść i zrobić im test. Ubrałem się, zjadłem śniadanie i wykonawszy znaki pojawiłem się na polu treningowym, gdzie Team trzy jak sie domyślałem, już na mnie czekał.
-Przepraszam za spóźnienie, ale musiałem pomóc staruszce przejść przez ulice.-Uśmiechnąłem się z zadowoleniem, na co Todd się oburzył i...
-Kłamiesz sensei!
Łub! Dostał od Hikari prosto w głowę z pięści. Ależ ta mała ma kopa czy raczej rękę...
-Ała... Za co to?-Zapytał płaczliwie trzymając się za obolałą czaszkę.
-Za ojczyznę.
-No dobra dzieciaki. Spokój już. Macie mi odebrać te dzwoneczki.-Pokazałem dwa dzwonki. Bla bla bla to już dalej znacie.-No, więc? Gotowi? Start!
     Wszyscy się ukryli, nawet Todd. Heh... Widać, nie jest całkiem taki, jaki ja byłem. Usiadłem sobie swobodnie na środku polany i wyczekiwałem na pierwszy atak ze strony kogoś z mojej drużyny. I długo czekać nie musiałem. W moją stronę poleciały trzy kunai’e, które z wielką łatwością złapałem i wbiłem w ziemię. Po chwili zza krzaków wyskoczył na mnie Todd, ale, nim cokolwiek zrobił... Potkną się i padł jak długi na ziemie. Ten dzieciak kiedyś wpędzi mnie do grobu, bo normalnie zaraz umrę ze śmiechu. Niestety muszę się powstrzymywać, bo jakby to wyglądało? Mój uczeń wywrócił się, a ja pokładam się ze śmiechu z jego wyczynu? Eee, trochę to dziwnie by wyglądało.

Chłopak pospiesznie pozbierał się z podłogi i ruszył w moją stronę z zamiarem ponowienia ataku, ale wpadł w jedną z moich pułapek.
-No to się ładnie zapowiada...-Wyszczerzyłem sie do bruneta, który zwisał parę metrów nad ziemią za nogę.-I jak tam widoki?
-To nie jest zabawne sensei!
-Jak to?-Spojrzałem na niego z niewinną minką.-To wasz trening. Wszystkie chwyty dozwolone, pamiętasz?
-Pamiętam...-Naburmuszony nadal zwisał z drzewa.

Tym czasem pozostała dwójka starała się odebrać mi dzwonki, uprzednio uwalniając Obitera. Niewierze, ale Oni w końcu zaczęli współpracować i prawie pod koniec leżałem na trawie. Todd z Mizukim siedzieli na moich plecach. A co do Hikari... Coż... Ona odebrała mi dzwonki.

*

-Wzywałeś mnie?-Zapytałem wchodząc znowu bez pukania do gabinetu kage.-O co tym razem chodzi?
-Naruto...-Mój ojciec załamał kolejny raz ręce.-Mógłbyś, choć raz zapukać...
-No wiesz, czemu nie mogę.-Wyszczerzyłem sie, na co Darkkage się tylko uśmiechną do mnie serdecznie i po chwili podał mi jakąś teczkę...
-Co to jest?-Otworzyłem teczkę.
-Ty i twoja drużyna macie za kilka dni misję.-Odpowiedział. Podniosłem nieznacznie jedną brew do góry zerkając na niego.-Będziecie musieli wyruszyć do wioski liścia i odwiedzić Hokage, gdyż musimy z nimi złożyć sojusz.
-Akurat do tej wioski?-Jęknąłem z niezbyt zadowoloną miną.
-Jakiś problem Naruto?
-Nie, tylko...-Zacząłem niepewnie zerkając do pliku papierzysk i zwój, który prawdopodobnie musi podpisać Hokage, by zawrzeć sojusz z Kumori.-To moja i twoja stara wioska... I jak wiesz uciekłem z niej.
-Wiem, Naruto, ale myślisz, że zostaniesz rozpoznany po tak długim czasie?-Zapytał z przekąsem.-Przecież nie byłeś tam przez cztery lata, a od tamtego czasu bardzo się zmieniłeś mój uczniu.
-Wiem... Sensei.-Uśmiechnąłem się.-No dobra, bierzemy tę misję. To na razie staruszku.-I wyszedłem. Dręczyło mnie bardzo to, że będę musiał wrócić do mojej starej wioski... A co jak mnie Sakura rozpozna? Co wtedy? Eee, a nie będę się nad tym teraz zastanawiać. Jak to mówią „Co ma być, to będzie!”. Nawet jakbym chciał i tak nie zmienię tego, co się wydarzyło. Odszedłem z wioski, bo nikt mnie tam nie chciał. Nie licząc Hinaty i kilku przyjaciół, którzy chcieli uciec ze mną. Z tym, że ona nie żyje...

Hmm... Niedługo znów zobaczę Konohamaru, Moegi i Udona. Ciekawe, co tam u niego słychać? Uśmiechnąłem się na samą myśl o Konohamaru i jego ekipie. Ciekawe czy mnie poznają? Zapewne nie. Tyle czasu nie widziałem nikogo z moich przyjaciół. Ech... Jak widać nadal tęsknię za Konohą i niektórymi osobami. Ciekawe czy dużo się tam zmieniło? Podobno nowym Hokage została „Babcia Tsunade”. Ta stara babcia, co jest jednym z trzech legendarnych Sanninów. Niby taka wielka i silna, a boi się pokazać jak naprawdę wygląda. Heh... Pewnie jest stara, jak każdy Kage. Spojrzałem w nieboskłon i wyszczerzyłem się sam do siebie. Konoho-Gakure, nadchodzę wraz z moją drużyną!

5.Spotkanie po latach

     Następne dni minęły bardzo szybko. Nim ja i team3 obejrzeliśmy się, byliśmy już na misji. Droga szybko nam minęła, bo zajęła zaledwie jeden dzień(D.A.-Dobra, nie komentuje tego). Gdy przekraczaliśmy bramę Konohy zatrzymali nas strażnicy.
-Stać! Kim jesteście?
-Jesteśmy z Kumori-Gakure.-Pokazałem przepustkę.-Przybyliśmy do Hokage wioski, by złożyć sojusz.
-Dobra możecie przejść.
     Wysłałem dzieciaki, by zarezerwowały pokój w hotelu, a sam ruszyłem do budynku piątej. Bardzo mnie ciekawi jej reakcja.
     Po dotarciu pod drzwi Hokage spojrzałem na nie i zmyśliłem się. Zapukać, czy wykopać drzwi z zawiasów na tzw. Wejście smoka? Zaśmiałem się pod nosem z mojego drugiego pomysłu. Po krótkim namyśle stwierdziłem, że kultura wymaga by zapukać, więc tak tez zrobiłem. Po donośnym „Wejść!” wszedłem do środka.
-Konnichi-wa* Tsunade baachan**.-Na czole blondyny wyskoczyła niebezpiecznie pulsująca żyłka. Nigdy nie lubiła, gdy mówiono do niej baachan.-Zostałem przysłany przez mojego DarkKage z odpowiednim dokumentem do zawarcia sojuszu, o czym jak mniemam zostałaś powiadomiona.
     Kobieta jedynie pokiwała głową na potwierdzenie. Wyjąłem spod płaszcza peleryny zwój i podałem jej go. Spojrzała na mnie badawczo, jakby nad czymś intensywnie się zastanawiała. Czyżby mnie rozpoznała pomimo peleryny i kaptura na głowie? Odebrała zwój i przejrzała go dokładnie wertując każdy jego milimetr, sprawdzając czy wszystko jest w porządku.
     Po paru minutach wyjaśnieni i dyskusji, Hokage zawarła sojusz z Kumori-Gakure. Napisała zwój zwrotny na potwierdzenie dla mojego ojca i podała mi go przyglądając się mojej osobie z zainteresowaniem. Schowałem dokument, skłoniłem się lekko w geście pożegnalnym i odwróciłem się z zamiarem wyjścia, ale...
-Czy my się przypadkiem gdzieś nie spotkaliśmy? Wydajesz się znajomy.
Na te słowa momentalnie przystanąłem, a na moje usta wpełzł przenikliwy i chytry uśmieszek.
-Co ty kombinujesz?-Zainteresował się Kyuubi.
-Zobaczysz.
-Chcesz się ujawnić przed Hokage, by ją przyprawić o zawał, mam racje?
-Oj tam zaraz przyprawić o zawał, tylko troszkę przestraszyć-Uśmiechnąłem się szerzej. Przybrałem obojętny wyraz twarzy, odwróciłem głowę odrobinę w stronę kobiety i odezwałem się na głos.-Pamiętasz chłopaka, który chciał zostać Hokage, gdy dorośnie? Którego wszyscy obwiniali za śmierć trzeciego? Z którego się wyśmiewano i którego wytykano palcami?-Kiwnęła głową.-Jak on miał na imię?
-Naruto...-Zastanowiła się.
-Tak mam na imię.-Uśmiechnąłem się z lisim wyrazem, zdejmując kaptur z głowy, który przysłaniał mi cieniem pół twarzy. Odwróciłem się do kobiety.
-N-niemożliwe... Przecież ty... Ty nie żyjesz!-Mówiła najpierw szeptem, po czym przeszła w niemalże krzyk. Była zaskoczona i przerażona moim widokiem.-Myśleliśmy, że nie żyjesz. W twoim mieszkaniu znaleziono kałuże twojej krwi, byliśmy pewnie, że…
-A jednak. Widać jak Konoha-Gakure dba o swoich.-Uśmiechnąłem się wyzywająco.-A teraz, jeśli pozwolisz już pójdę.-I nie czekają na odpowiedź, zniknąłem w płomieniach.

     Piąta opadła zszokowana na fotel. Nie spodziewała się zobaczyć właśnie Jego. Przecież sama ogłosiła, że znaleziona ilość krwi w jego pokoju była wystarczająca, by stwierdzić, że chłopak na pewno nie przeżył. Mimo że nie odnaleziono ciała, wciąż miała cichą nadzieje, która z każdym następnym dniem po ponad rocznych poszukiwaniach, zaczęła znikać. A teraz? Okazało się, ze Uzumaki żyje i jest shinobim innej wioski. Wioski, o której słyszano jedynie legendy, a która od dosyć niedawna jest coraz częściej wspominana wśród posłuchu ludności.
     Z zamyślenia kobietę wyrwało pukanie do drzwi. Przygryzła paznokieć kciuka, a kiedy pukanie ponowiło się, niepewnie powiedziała „Wejść”. Do gabinetu wszedł zaskoczony Kakashi i Sakura, a zaraz za nimi…
-S-Saske?!

*

-Jak myślisz, kiedy przyjdzie sensei?-Zapytał Todd.
-A co ja wróżbita czy jak? Nie wiem!-Odparła Hikari.
Po chwili usłyszeli pukanie do drzwi.
-Todd idź otwórz.-Rozkazała dziewczynka.
-Czemu ja?
-Bo zawsze ludzie wyręczają się głupkami, a teraz idź otwórz.-Wyjaśniła przewracając oczami z dezaprobatą.
-Racja.-Odpowiedział chłopak, nie pokapowawszy się, o co chodzi i poszedł otworzyć.-Kto tam?-Spojrzał w wizjer i prawie się przewrócił, bo zobaczył mnie groźnie patrzącego.
-Taki stary dziadyga, który was udusi, jeżeli mu nie otworzycie.-Zagroziłem z udawaną groźbą w głosie.
-Już się robi sensei.-Otworzył drzwi z impetem, ale zapomniał, że otwierają się na zewnątrz i...
Boom! Rąbnął mnie nimi. Złapałem się za czoło. Kiedyś zrobię mu krzywdę, przysięgam.
-Ups.-Tylko tyle wydusił z siebie, bo za, nim pojawiła się reszta drużyny.
-Todd ty głupku! Popsułeś nam sensei'a!-Wrzasnęła na wstępie Heiko.
-Wcale nie popsułem! Sam się popsuł!
-Ta jasne, a ja jestem królową Anglii-Skwitowała dziewczynka.
-Hej, ja tu tez jestem.-Zwróciłem na siebie uwagę całej trójki. Oczywiście cały czas siedziałem z rozbitym czołem.
-Już ci pomogę sensei.-Mała podeszła do mnie i wyleczyła mi rozcięcie, po czym pomogła wstać. Spojrzałem na zegarek. Przesiedziałem u Gondaime kilka godzin? Ładnie.-Dobra dochodzi dziewiąta, więc chodźmy już spać, bo jutro z samego rana zrobię wam trening.
     Nazajutrz około dziewiątej rano. Zabrałem mój team na pole treningowe, gdzie dawniej trenowałem z moją starą drużyną.
-Na rozgrzewkę proponuję piętnaście kółeczek i trzydzieści pompek.-Zarządziłem.
-Hai seeeeeeensei...-Odpowiedzieli ospale Hikari i Mizuki.
-Ej, co z wami?-Zaciekawiła się Todd.-Nie wyspaliście się czy jak?
-No jakbyś spał ze słoniem, który ma katar też byś nie zasnął.-Stwierdziła Heiko patrząc na mnie i chłopaka z wyrzutem.
     Po tej małej rozgrzewce, dzieciaki mnie uprosiły o mały sparing treningowy. Zgodziłem się, ale po jakoś pięciu minutach wyczułem, że ktoś nas obserwuje. Dałem dzieciakom gestem ręki, żeby dalej ćwiczyły, a ja pójdę sprawdzić naszych podglądaczy. Zamieniłem się miejscami z klonem, a sam pojawiłem się na drzewie za obserwatorami, którzy ukryli się w krzakach.
-Konohamaru jak myślisz, kim oni są?
-Nie wiem Moegi, ale na pewno są dobrzy.
-Na pewno lepsi od was.
Cała trójka-Taaaaaaaa jasne
-Zaraz, kto to powiedział?
-Nam mnie nie patrz.
-Na mnie też nie.
-Żadne z was tego nie powiedziało, ja też nie, więc kto?
-Ja, a co?-W tym momencie dzieciaki obejrzały się za siebie, a tam, kto był? Oczywiście ja. Tylko oni mnie nie rozpoznali.-Ładnie to tak podglądać?-Zacząłem iść w ich stronę, na co dzieciaki zaczęły się cofać z niemałym strachem.-I jak tam Konohamaru? Jak tam twoje sexy no jutsu?
-S-skąd o, nim wiesz?
-Jak to? Już mnie nie pamiętasz?-Zapytałem z udawanym zaskoczeniem. Szatyn pokiwał przecząco głową.-To może się ci przypomnę?-Wykonałem pospiesznie znaki, a przed nimi stała naga blondynka.
-N-Naruto?!
-O brawo. Widzisz myślenie nie boli tak bardzo, jak się wydaje.-Poklepałem go po głowie.-Dobra, to ja się zwijam. Drużyna chodźcie.-Obok mnie zjawili się pozostali członkowie drużyny.
-Ale Naruto!
-Mata ne!***

*Konnichi - wa - Dzień dobry. Używane popołudniem.
**Baachan - Babcia/Babunia. W pisowni Obaa-chan. Przy wymowie O jest omijane.
***Mata ne! – Na razie!

6.Ty żyjesz?

     Spotkanie z Konohamaru, Udonem i Moegi było... Hm... Z jednej strony ucieszyło mnie to spotkanie, bo nie widziałem ich od długiego okresu czasu, ale jednak z drugiej strony nierozpoznani mnie od razu... Może, dlatego nie potrafiłem stać w ich towarzystwie?
     Dzieciaki niewidziany mnie od ponad czterech lat, to normalne, że mogły nie rozpoznać swojego przyjaciela i idola, ale...
     Coś mnie ścisnęło w żołądku. Czyżbym był głodny? A może to poczucie winy? W końcu zniknąłem zaraz po pięciu minutach stania obok i rozmawiania z Konohamaru, a on w tym czasie nawet mnie nie poznał.
-Ech... Nie mogę tutaj myśleć.-Stwierdziłem, a moi uczniowie spojrzeli na mnie ze zdziwieniem.-No, co z wami? Myślałem, że pójdziemy razem na ramen. Ja stawiam.-
     Dzieciaki zaczęły piszczeć i krzyczeć z radości, a kiedy skończyły poszliśmy razem na ramen.
     Nasz hotel był niedaleko szpitala i mojego dawniej ulubionego baru z ramenem w Konoha. Ichiraku Ramen... Miłe wspomnienia i najlepsze ramen w tej wiosce.
-Cześć staruszku, kopę lat.-Przywitałem się na wstępie.
-Przepraszam, ale czy my się znamy?-Spytał zdezorientowany właściciel wpatrując się we mnie z niemałym zaskoczeniem, pomieszanym z zainteresowaniem moją osobą.
-Jak zwykle mnie nie rozpoznano, Heh.-Pomyślałem uśmiechając się, po czym odezwałem się na głos-A, kto był kiedyś twoim stałym klientem? I nie było go już od bardzo dawna?
     Starusze zastanowił się i nagle go olśniło.
-Niemożliwe... -Spojrzał na mnie zaskoczony.-N-Naruto, to ty?! Ty żyjesz?
-No pewnie.-Wyszczerzyłem się jak to ja miałem w swoim stylu.-Nie widzieliśmy się przez cztery lata
-Boże, spójrz to Naruto!
     Dziewczyna za ladą baru obejrzała się i momentalnie uśmiechnęła zaskoczona.
-Naruto? Gdzie ty się podziewałeś, przez ten czas? Ludzie mówili, że…
-A no, wiecie...-Przerwałem jej.-Od czterech lat mieszkam w Kumor-Gakure.
-Naruto-sensei?-Odezwał się niespodziewanie Todd.-Kiedy coś zjemy? Głodny jestem, a obiecałeś nam ramen!
     Łub! Hikari palnęła z pięści Todda w policzek, że chłopak zaliczył spotkanie z matką naturą.
-Ała... A za, co to?-Zapytał płaczliwie trzymając się za bolące miejsce.
-Za ojczyznę!-Cała nasza trójka zawołała jednocześnie i zaraz wszyscy prócz Obitera, który boczył się, roześmialiśmy się w najlepsze.
-Widzę, że jesteś już sensei'em-Uśmiechnął się właściciel Ichiraku Ramen.
-Hai.-Odwzajemniłem tym samym.-Przedstawiam panu Team 3!
-Jestem Hikari, moja specjalność to leczenie i tworzenie iluzji poprzez grę na flecie.
-Nazywam się Midori, ale wole by mówić do mnie moim drugim imieniem, czyli Mizuki. Moja specjalna umiejętność to kekkei genkai Sharingan.
-Mam na imię Todd! Na razie nie mam specjalnych umiejętności, ale, za to jestem strasznie głodny!
-Jedyna twoja umiejętność to wkurzanie ludzi.-Skwitowała brunetka. Miałem ochotę parsknąć śmiechem, ale się powstrzymałem.
-Ekhm... No dobra drużyno, siadajcie i zjedzmy w końcu.
-Taaaaak!!
     Zamówiliśmy sobie ramen i zajadając, rozmawiałem trochę z staruszkiem i jego córką o tym, co u mnie słychać i u nich. Miło było pogadać ze znajomymi osobami. Przynajmniej ktoś nie wierzył w moją śmierć i ucieszył się na mój widok całego i zdrowego.
     Gdy miski zostały całkiem puste, zostawiłem pieniądze na ladzie i pożegnałem się. Na pożegnanie usłyszałem, bym jeszcze kiedyś ich odwiedził. Odesłałem dzieciaki na pole treningowe numer siedem, a sam postanowiłem trochę się przejść po okolicy, zanim do nich dołączę. Dawno mnie nie było i pewnie trochę się pozmieniało. Zarzuciłem na głowę kaptur mojej peleryny, by mnie nie rozpoznano. Jakoś nie uśmiecha mi się rozmawianie z dawnymi znajomymi i przyjaciółmi z Konohy. Od razu zasypałyby mnie pytania, co u mnie słychać? Gdzie się podziewałem? Jak przeżyłem? Itd.
-Ej Kyuubi...
-Co jest Naruto?
-Wiesz o czym marze?
-O zostaniu kage?
-To było moje marzenie od zawsze, ale teraz mam też inne
-Hm? Jakie?
-Marze o spotkaniu Hinaty...
     Lisi demon przez chwile milczał. Miałem wrażenie, że chyba się zamyślił i zastanawia, co mi odpowiedzieć.
-Wiesz, to nawet niezły pomysł
-Heh... Ale ci długo zajęła ta odpowiedź-Parsknąłem rozbawiony.
-Ta, śmieszne...-Obruszył się.
-No, nie bocz się już
-Ech... No wiesz, chciałbym trochę sam połazić, ale ludzie dziwnie by patrzyli i wzbudziłbym jedynie panikę
-A wiesz, co? Mam gdzieś to, co o tym myślą. Wypuszczę cie
-Słońce ci przygrzało?
-Nie, niech ludzie sobie myślą, co chcą, ja cie wypuszczę i wyprostujesz sobie łapy.-Wyszczerzyłem się z zadowoleniem, ale Kyuubi nie odpowiedział.-No, co jest Kyuubi? Nie chcesz wyjść?
-A co jak będą uciekać? To nie jest wioska Cienia
-Tym się martwisz? Nie przejmuj się. Już ci mówiłem, że niech sobie ludzie myślą, co chcą, po za tym. Myślisz, że uwierzą w dziewięcioogoniastego wielkości sporego psa chodzącego sobie od tak po ulicy?-W odpowiedzi usłyszałem tylko parsknięcie. Uśmiechnąłem się. Wykonałem parę znaków i obok mnie z ognia wyłonił się Kyuubi(D.A.-Wielkości takiej jak Akamaru w Shipudenie :P).
     Chodziliśmy spokojnym, ale i stanowczym krokiem po okolicy. Z początku ludzie z niedowierzaniem wpatrywali się w małą wersje Kyuubiego no Kitsune, ale zaraz uznali, tak jak podejrzewałem, że to pewnie tylko oczy spłatały i figla z powodu żaru z nieba. Słońce grzało dziś dosyć mocno, co dawało większą możliwość fatamorgany. Wyczułem przed sobą czyjąś obecność i to nie był zwykły przechodzień. O nie, to był shinobi. Podniosłem wzrok, który miałem utkwiony w drodze i zobaczyłem kawałek dalej dziewczynę, która szła w moim kierunku. Uśmiechnąłem się, przystanąłem, a ona również to zrobiła.
-Rozpoznam twoje spojrzenie wszędzie...

7.Mała potyczka

     Odwołałem natychmiast Kyuubiego i spojrzałem na kunoichi przede mną. Mierzyłem się z nią przez dłuższą chwile spojrzeniem. Patrzyła na mnie z zawziętością starając się dojrzeć cokolwiek z mojej twarzy, która miałem ukryta pod kapturem. Nic z tego.
-Ile jeszcze masz zamiar mierzyć się z nią na wzorkiem?
-Ile tylko będzie trzeba, dopóki nie sprowokuje jej
-Czyś ty oszalał młody!? Chcesz walczyć z tą dziewuchą, po tym jak zawarłeś sojusz między obiema wioskami?
-Kyuu... Daj spokój. Przecież jej nie zabije, no może troszkę się zabawie i skaleczę, ale nie zabije.
-Ech... Rób jak uważasz, ale wiesz, że twój ojciec, nie będzie zbyt zadowolony
-Co z tobą? Zawsze uwielbiałeś takie mordercze potyczki, a teraz? Zachowujesz się jakbyś dostał cioty
     Milczał...
     Pierwszy raz od dawien dawna Kyuubi no Kitsune, mój biju, nie odpowiedział...
Kiedy wrócimy do Wioski Cienia, muszę z nim sobie urwać poważną pogawędkę.
-Kim jesteś? Nie jesteś stąd, nieprawdaż?-Zapytała szatynka, a ja uśmiechnąłem się lekko.-Odpowiadaj! Bez przepustki, jesteś tu intruzem i mam prawo cie zgładzić lub…
-Masz racje.-Przerwałem jej.-Nie jestem.-Podniosłem lekko głowę w górę, tak, że mrok okalający połowę mojej twarzy pozwolił na ujrzenie jedynie moich tęczówek, które teraz przybrały barwę szkarłatu.
     Dziewczyna cofnęła się o krok i ledwo niedostrzegalnie sięgnęła do pochwy na shurikeny i kunaie. Nim zdążyła choćby mrugnąć, pojawiłem się tuż za nią. Złapałem ją za rękę, co sprawiło u niej wielkie zdumienie. Wykręciłem jej nadgarstek delikatnie, skrzywiła się w grymasie lekkiego bólu.
-Nieładnie pogrywasz dziewczynko... Nie powinno się wyciągać broni do nieznajomych.

*

-Co?! N-Naruto tu był?!-Wykrzyknęła zdumiona i szczęśliwa jednocześnie różowo włosa Kunoichi. Jako jedna z niewielu wierzyła, że Uzumaki żyje.-Gdzie On jest?
-On...-Godaime spuściła nerwowo wzrok i wbiła go w blat swojego biurka. Słowa uwięzły jej w gardle. Nie wiedziała jak opisać uczucie, które nią targało. To nie był strach... Nie... To było coś innego. Coś, czego nie potrafiła opisać.-On... On zmienił się...-Wydusiła w końcu piąta, a rozbity dawny team siedem spojrzała na nią zaskoczony.-To nie jest ten sam chłopak...
-Nie... Musze go znaleźć...-Stwierdziła bardziej do siebie Sakura, po czym natychmiast odwróciła się do wyjścia i zrobiła zaledwie dwa kroki, gdy wtem ktoś ją złapał za nadgarstek.
-Idę z tobą. –Głos Sasuke był zimny, ale i stanowczy, mówiąc jasno, że nie chce słyszeć sprzeciwu z jej strony. Dziewczyna tylko kiwnęła głowa, że się zgadza. Wybiegli z gabinetu.
-Hokage-sama?-Odezwał się Jounin, na co blondynka spojrzała na niego.-Po co On przyszedł do Ciebie?
-Przyniósł dokumenty do podpisania paktu sojuszu miedzy Konoha-Gakure, a Kumori-Gakure.-Wyjaśniła już spokojniej, po czym opadła na fotel. Wypuściła bezgłośnie powietrze i spojrzała przez okno na widok rozciągający się za nim.-Jakiś czas temu... Przybył do mnie pewien osobnik, ubrany w czarny płaszcz. Zaproponował sojusz pomiędzy naszymi wioskami. Na początku niezbyt mi się to uśmiechało, lecz w obecnych sytuacjach wojennych, które coraz to bardziej się szerzą, to było jedno z najlepszych wyjść. Sojusz zawsze się przyda, gdyby któraś z wiosek, naszą czy Cienia zaatakowano. Umówiliśmy się, że za jakiś czas przyśle on kogoś ze swojej wioski jak nakazał DarkKage, tamtejszy władca. Zgodziłam się, lecz...
-Nie spodziewałaś się, iż to będzie Naruto?-Bardziej stwierdził niż zapytał Kakashi. Hokage spojrzała na niego i bez słowa kiwnęła głową.-A czy coś cie zaniepokoiło w tym człowieku?
     Blondynka przygryzła nerwowo paznokieć kciuka w zamyśleniu. Uprzednio niebyła pewna jak opisać to dziwne odczucie, które ją owładnęło podczas spotkania z tym upiornym osobnikiem, a potem także i Uzumakim, ale…
     Teraz to odkryła. Już wiedziała, co ją tak w ich obu zaniepokoiło.
-Hokage-sama?
     Z zamyślenia wyrwał ją głos Jounina, który wyczekiwał na jej odpowiedź.
-Hai, wyczułam od niego...-Zawiesiła głos, gdy ostatnie słowo nie chciało jej przejść przez gardło.-...śmierć.

*

-P-Puść mnie!-Ogłosiła po raz któryś i szarpnęła ręką, by się wyrwać, ale na marne. Uśmiechnąłem się kpiąco, widocznie Konoha-Gakure schodzi na psy.-Powiedziałam zostaw!
-A, gdzie magiczne słowo?-Droczyłem się z nią, co było dosyć zabawnym widokiem.-Hm?
-Odsuń się od niej.-Dosłyszałem tuż przy uchu ten dobrze znany mi głos, trochę bardziej doroślejszy, ale jednak. Przy mojej krtani, poczułem chłód metalu. Zerknąłem kontem oka na mojego nowego przeciwnika. No ładnie... Jego mi tu brakowało do szczęścia. W sumie... Mogę się nieźle z nim zabawić.-Ogłuchłeś? Powiedziałem odsuń się od niej...-Wysyczał mi prosto do ucha z wyczuwalnym niezadowoleniem. Przytknął mocniej kunai do mojego gardła. Lekki, psychopatyczny uśmieszek zakwitł na mojej twarzy. Puściłem dziewczynę i odwróciłem się do mojego przeciwnika. Rozszerzył oczy w zdumieniu, kiedy przeniknąłem niczym widmo przez ostrze przystawione mi do krtani.-Kim ty u diabla jesteś?!
     Pochyliłem się w jego kierunku, a gdy dzieliło nas ledwo dwa może trzy centymetry, spojrzałem mu w oczy i uśmiechnąłem się szerzej.
-Twoim największym koszmarem...-Odparłem z taką grozą i chęcią mordu w głosie, że chłopak nie potrafił się ruszyć o krok. Odsunąłem się do niego o dwa kroki i zniknąłem w płomieniach, pojawiając się na dachu jednego z budynków obok.-Walka z wami jest żałosna... Nie mam zamiaru marnować swojego czasu na takich słabeuszy jak Wy.
-Konoha Gōriki Senpū!!
     Wyciągnąłem zgiętą rękę i tym samym zablokowałem wymierzony we mnie atak. Nawet nie drgnąłem o milimetr. Spojrzałem obojętnym wzrokiem na nowego konoszana, który myśli, że ma jakiekolwiek szanse w walce ze mną.
-To po prostu jest jedna, wielka kpina...-Stwierdziłem obojętnie i odpierałem każdy jego atak we mnie wymierzony jedną ręką.-Skończyłeś?-Spojrzałem na nastolatka w orientalnym, lateksowym kombinezonie.-Nie chce mi się z tobą bawić. Szukam jakiejś prawdziwej potyczki, a nie zabawy z przedszkolakami...
-Jesteś zbyt pewny siebie nieznajomy.-Ogłosił krzaczastobrewy stojąc przede mną wyprostowany z wyciągnięta ręka.-Nigdy nie wolno niedoceniać przeciwnika!
-Ja was nie niedoceniam, tylko stwierdzam fakty.-Oznajmiłem uchylając się przed kopniakiem.-Wam się ewidentnie nudzi...-Zeskoczyłem gładko z dachu i wylądowałem tuż obok Neji’ego i Ten Ten.-Konoha-Gakure schodzi na psy, skoro wychowuje takich słabeuszy.-Wyczuwalna kpina w moim głosie, najwyraźniej zdenerwowała chłopaka, bo ruszył z kolejną serią kopniaków i pięści wyprowadzonych w moją osobą. Zabawne jest widzieć jego minę, kiedy nie może wyprowadzić idealnie ciosu do trafienia we mnie.-To jest po prostu żenada... Czas to zakończyć. -Odskoczyłem od chłopaka kawałek dalej i w zastraszająco szybkim tępię począłem składać pieczecie, a kiedy skończyłem, ustawiłem dłonie w znak tygrysa i w chwili, gdy miałem użyć mojej techniki, ktoś mnie powstrzymał...

8.Tylko spróbuj!

     Stałem przed zaskoczoną trójka ninja, że nie powiem i ja byłem, a zwłaszcza osobą, która mnie powstrzymała. Spojrzałem na nowego osobnika od niechcenia kontem oka. Przez chwile byłem zdumiony, ale na zewnątrz utrzymywałem kamienny wyraz twarzy, a dłonie uformowane w znak tygrysa wciąż trzymałem przed sobą.
-Niezły refleks.-Zerknąłem na dłoń mojego przeciwnika, który trzymał mnie za nadgarstek.
-Widzę, że wróciłeś na stare śmieci.-Stwierdził nie spuszczając wzroku z mojej osoby. Co się tak gapi? Zakochał się czy jak?
-To samo mógłbym powiedzieć o tobie, tyle, że różnica miedzy nami jest taka...-Wyrwałem delikatnie rękę, rozłączyłem dłonie i opuściłem je wzdłuż ciała rozpraszając skumulowaną uprzednio chakre, by wykonać jutsu.-...że Ja nie wróciłem do Konohy.
-Więc co Tu robisz, skoro...-Nie dokończył, bo mu przerwałem.
-Sprawy formalne.
-Jakie?-Znów zapytał. Ciekawe, od kiedy on taki dociekliwy.
-Nie interesuj się.-Uciąłem krótko. Mierzyliśmy się przez chwile spojrzeniami, gdy...
-N... Na-Naru-Kun...?
     Za mną odezwał się dziewczęcy głos. Obejrzałem się i zobaczyłem ją. Różowo włosa kunoichi, która parę lat temu była wraz ze mną w drużynie.
     Podeszła powolnym krokiem w moją stronę, minęła zaskoczoną trójkę i stanęła na przeciw nas. Wciąż miałem kaptur na głowie, wiec jedynie mogła dojrzeć moje tęczówki, które teraz miały na powrót barwę lazuru. Niepewnie dotknęła mojego policzka jakby chciała się upewnić, że jestem prawdziwy. Do oczu napłynęły jej łzy. Nagle rzuciła się na mnie i przytuliła. O mało nie wywróciłem się. Byłem w lekkim szoku, nie powiem, że nie. Stałem z rozłożonymi rękoma i zdumieniem wymalowanym na twarzy. Nie spodziewałem się takiego zwrotu zdarzeń, a zwłaszcza z nią w owej roli.
     Niepewnie położyłem jej rękę na głowie i pogłaskałem. Teraz przypominała mi małe dziecko, które nie widziało swojego starszego braciszka długi czas.
-S-Sakura...-Wydusiłem z siebie w końcu.-Mogłabyś mnie... ekhm... puścić?
     Nic z tego. Przytuliła mnie jeszcze mocniej, jakby się obawiała, że zniknę, kiedy tylko mnie wypuści, jakbym był snem czy zjawą. Westchnąłem i poczekałem chwile, aż dziewczyna się uspokoi, choć szczerze mówiąc, to już mam lekko mokrą pelerynę od jej łez.
-N-Naze[Dlaczego]...-Wydusiła w końcu z siebie płaczliwym, łamiącym się głosem.
     Westchnąłem i spojrzałem niepostrzeżenie na pozostałych, którzy przypatrywali się tej scenie. Uśmiechnąłem się lekko, po czym odsunąłem dziewczynę od siebie delikatnym, ale i stanowczym ruchem ręki, położonej na jej ramieniu. Wziąłem ją na ręce.
-Państwo wybaczą.-Poprawiłem krawędź kaptura, jakby był kapeluszem.-Ale muszę porywać od was te damę.
-Tyko spróbuj!-Powiedział stanowczo Sasuke, a ja się uśmiechnąłem łobuzersko.
-Wybacz, ale nie masz tu nic do gadania.-Odparłem z kpiną i nim on czy którekolwiek z pozostałych zdołało zainterweniować, zniknąłem w płomieniach.
     Pojawiłem się z różowo włosą na głowie czwartego, wykutej w skale. Postawiłem ją na ziemi.
-Przepraszam, że tak nagle, ale wole, by nie słuchali naszej roz...-Nim dokończyłem, otrzymałem niespodziewanego liścia prosto twarz.-A to niby, za co?-Spojrzałem na dziewczynę, jak gdyby nigdy nic. Szczerze mówiąc, to bolało, a i owszem, ale nie na tyle, żeby miało mnie obchodzić czy chociażby przejąć się tym.
-Dlaczego uciekłeś z wioski? Dlaczego zniknąłeś bez słowa?! Przecież jesteśmy przyjaciółmi!!-Powoli zaczęła krzyczeć i bić mnie w klatkę piersiowa pięściami.-Czemu nic nie powiedziałeś, tylko tak po prostu zniknąłeś nic nikomu nie mówiąc?! Wszyscy myśleli, że nie żyjesz!! BAKA[Idiota]!!!
     Złapałem ją za nadgarstki. Nawet nie protestowała i pozwoliła, aby łzy spłynęły jej po policzkach. Przytuliłem ją do siebie. Znów nie zaprotestowała, a w dzieciństwie nawet nie pozwoliła mi choćby złapać ją za nadgarstek, a teraz?
-Baka Naruto...-Wyszeptała wtulając się w moją klatkę piersiową i kolejny potok łez. Pozwoliłem jej na wypłakanie się i uspokojenie, bo w takim stanie nie jest zdolna do jakiejkolwiek rozmowy.

*

-Baka!-Krzyknął Todd uderzając pięścią w drzewo. Po paru sekundach zaczął na zmianę uderzać w konar i krzyczeć.-Baka! Baka! Baka! Baka! Baka! Baka! Baka!
-Todd.. Co ty wyprawiasz?-Zapytała z nietęga miną Hikari, a na głowie pojawiła jej się charakterystyczna kropelka zakłopotania.
-Baka! Baka! Baka! Baka! Baka! Baka! Baka!
-Czy on w ogóle mnie słyszy?
-Nie.-Odpowiedział krótko Mizuki.
-Dzięki za pocieszenie...-Wymamrotała, lekko zdenerwowana.
-Baka! Baka! Baka! Baka! Baka! Baka! Baka!
-Przestań w końcu, denerwujesz mnie.-Wymamrotała, a na jej skroni pojawiła się niebezpiecznie pulsująca żyłka, kiedy chłopak ją zignorował.
-Baka! Baka! Baka! Baka! Baka! Baka! Baka!
-Powiedziałam żebyś przestał!-Wrzasnęła i kopnęła Obitera w twarz. Niebieskooki padł jak długi na ziemie, a z niego poszedł dym.-Nigdy więcej mnie nie ignoruj ty kretynie!-Heiko podeszła i zaczęła nim tarmosić.-Co ci kurde strzeliło do tego pustego łba, by się tak zachowywać?!
-H-hi-ka-ka-ka-r-r-r-r-ri-i-i-i-i mo-mo-że-że-że-sz-sz-sz-sz p-p-p-p-p-p-rze-rze-rze-rze-stać-stać-stać-ć-ć-ć?-Wydusił z siebie tarmoszony jak szmacianką Todd, którego dziewczynka puściła w końcu, kiedy przestała. Dwunastolatek znów padł jak długi na ziemię.-A-Arigatou[Dziękuje]...
-Uch... Co ci odwaliło?
-No, bo... Naruto-sensei gdzieś polazł, a miał z nami poćwiczyć przed tym jak wrócimy do wioski.
-Raz się z nim zgodzę.-Stwierdził szatyn podrzucając kamyczek z nudy.-Co chwile gdzieś znika, od kiedy tutaj jesteśmy.
-Naruto urodził się i mieszkał w tej wiosce zanim trafił do Kumori-Gakure.-Odezwała się białowłosa, która nie wiadomo, kiedy pojawiła się w pozycji siedzącej na kamieniu tuż obok dzieciaków. Jej nagłe pojawienie się spowodowało, iż Obiter z krzykiem odskoczył.-Jeszcze się nie przyzwyczaiłeś do tego, że się pojawiam znikąd mały?
-A kto by się mógł przyzwyczaić?!-Wrzasnął w odpowiedzi.
-Zauważ, że tylko ty się nie przyzwyczaiłeś, baka.-Stwierdziła z dezaprobatą Hikari.-Ale z ciebie ofiara...-Dziewczynka spojrzała na niego od niechcenia i prawie zaliczyła spotkanie z matką naturą z wrażenia. Chłopak tak się zdołował, że zaczął hodować grzyby na kamieniu, gdzie siedziała białowłosa.-Matko boska...-Palnęła się w czoło z otwartej dłoni i pokręciła z dezaprobatą głową.

9.Zabawa?

     Szatynka zsunęła się na ziemie do siadu. Z nie małym szokiem wpatrywała się w miejsce, gdzie przed dosłownie sekundą była Sakura i tajemniczy osobnik, który ją porwał.
     Spojrzała na bruneta stojącego obok tego miejsca. Gdyby nie on  nie wiadomo, jakie Jutsu, by użył owy tajemniczy gość. Najprawdopodobniej zabiłby ich.
-TenTen?-Z zamyślenia wyrwał ją głos kolegi z drużyny.-Dajiobu desu ka[Czy wszystko dobrze]?
-H-Hai... D-Dajobu desu[Wszystko w porządku]... Tylko... tylko troszkę mnie... Z-zaskoczył.-Wydukała w końcu. Sama nie zdawała sobie sprawy na początku jak bardzo ją przerażał osobnik w kapturze. Teraz to do niej dotarło, gdy odpowiedziała Nejiemu, że nawet głos jej drży, co nie umknęło chłopakowi.
-Jesteś pewna?
-Hai, nic mi nie będzie. Bardziej się martwię o Sakure.-Spojrzała na niego z dosyć poważną miną, a zarazem zmartwieniem.-Nie wiadomo, co on może jej zrobić.
-Musimy ją odbić używając siły młodości!-Okrzyknął Lee, za co dostał od dziewczyny przez łeb.-Za co?
-To poważna sprawa i powinniśmy to zgłosić do Hokage-sama!-Wyjaśniła i korzystając z pomocnej dłoni szatyna, wstała na równe nogi.
-Jak na razie ja mam zupełnie inne pytanie, ale do ciebie.-Hyuuga spojrzał podejrzliwie na Uchihe.-Co ty robisz w Konoha-Gakure?
-A coś ci się nie podoba?-Odpowiedział mu pytaniem z obojętnością spoglądając na niego kontem oka.-Wróciłem, gdy załatwiłem swoje sprawy, po za tym... Nic ci do tego.
-Coś ty...-Zaczął lekko zdenerwowany tonem, jakim został uraczony.
-Neji! Nie czas na sprzeczki, musimy natychmiast zameldować o wszystkim Hokage-sama!
-O czym?-Odezwał się groźny i stanowczy ton głosu za nimi, a kiedy obejrzeli się, ujrzeli stojącą z zaplecionymi na piersi rękoma Godaime.
-H-Hokage-sama...-Wydusiła zdumiona Ten Ten.
-No słucham? Chcieliście mi o czymś zameldować.
-Ktoś porwał Sakure-chan!-Ogłosił natychmiastowo Rock z rozpaczą.
-Nie pchaj się na mnie!-Dziewczyna zdenerwowała się tym, że kumpel z drużyny wepchał się na nią, wypchnęła go z kadru z niemałym zdenerwowanie.
-Chotto mate kudasai... Nani temae anou? [Zaczekaj chwileczkę... Co powiedziałeś?]-Zapytała zaskoczona Tsunade.-Ktoś porwał Sakure?!
-Hai, ale nie wiemy, kim on był ponieważ miał na sobie peleryna i kaptur na głowie, który zasłaniał mu większą cześć twarzy.-Wyjaśniła piwno oka.
-Był niesamowicie szybki i dosyć arogancki.-Dodał Neji.
-I porwał Sakure-Chan!-Okrzyknął z rozpaczą Rock Lee zalewając bluzkę Ten Ten łzami, za co zaliczył od niej guza na głowie, a kiedy w końcu się uspokoił, co szybko mu przyszło okrzyknął.-Zaraz! On zniknął jeszcze w płomieniach na koniec!
-N-nani[Co]?!-Niemal krzyknęła blond włosa, słysząc ostatnie zdanie.-Niedobrze...
     Po tym jak został zawarty sojusz z obiema wioskami, jeden z shinobich Kumori porwał jej uczennice?! A żeby tego było mało to z pewnością był Uzumaki Naruto. Co ten chłopak wyprawia?!
     Godaime przygryzła nerwowo paznokieć kciuka.
-Dajiobu desu ka Hokage-sama?-Spytała dziewczyna.
-To był Naruto.-Do tej pory milczący i słuchający uważnie rozmowy pozostałych Sasuke, teraz postanowił się wtrącić. Podszedł do zszokowanych shinobi wioski liścia.
-P-Przecież to niemożliwe... Podobno Naruto...

*

-Zginął... Tak mówili wszyscy, kiedy zniknąłeś, a po roku poszukiwań, kiedy nic nie znaleziono, stwierdzono, że na pewno nie przeżyłeś i zaprzestano dalszego szukania. Dodatkowo ta wielka kałuża krwi w twoim pokoju...
-H-hontoni[Naprawdę]?-Zapytałem wpatrując się w Sakure, która siedziała obok mnie. Kiwnęła jedynie głową na tak i spuściła ją w dół, myśląc, że będzie mi z tego powodu przykro. Patrzyłem na nią zdumiony. Opuściłem głowę w dół z zastanowieniem, a ona chciała mnie pocieszyć i położyć mi rękę na ramieniu. Uśmiechnąłem się, a po paru sekundach coraz to szerzej i szerzej, aż zacząłem się chichrać jak głupi. Nie minęło nawet pół minuty, a pokładałem się ze śmiechu, co sprawiło, że wokół różowo włosej latało milion pytajników niezrozumienia na moje zachowania.-O ja cie nie mogę... hahaha... Miałem racje, że w Konoha, są sami debile hahaha... O rany... Uff... heh... Normalnie to takie zabawne, że uwierzyli w tak szybką moją śmierć i przestali szukać.-Stwierdziłem bardziej do siebie niż do dziewczyny, która patrzyła na mnie jak na UFO.-No, co tak patrzysz? Mam biedronkę na nosie czy co?
-I-Iie[Nie]... Demo[Ale], zmieniłeś się Naruto... Jesteś...

*

-Inny... Nigdy bym nie przypuszczała, że może być taki przerażający...-Wydusiła z siebie z zamyśleniem szatynka.-Nie będę tego ukrywać, ale naprawdę mnie przeraził. Nie zdążyłam nawet sięgnąć do kabury po shuriken czy kunai, a on pojawił się błyskawicznie obok.
-Prawie nas nie pozabijał. Wyglądało to tak, jakby zabijanie było dla niego zabawą.-Dodał Neji.-Walczył z nami jakby bawił się w gonitwę z wiatrem, a kiedy stwierdził, że nie jesteśmy dla niego wystarczającymi przeciwnikami chciał użyć jakiegoś Jutsu, ale nie udało mu się.
-Bo pojawiłem się i was uratowałem, niedorajdy.-Dokończył Sasuke spoglądając krytycznie na Konoszan, których stwierdzenie młodego Uchihy nie dość, że zażenowało to i zdenerwowało.
-Spokój! Musimy się dowiedzieć, co Naruto zamierza. W związku z zawartym sojuszem z Kumori-Gakure, nie powinien być naszym wrogiem, chociaż...-Godaime zamyśliła się na głos przygryzając nerwowo paznokieć kciuka.-Jeżeli Naruto ją skrzywdzi...
-Uspokój się baachan. Nic jej nie zrobi...-Odezwał się dziewczęcy głos. Wszystkich spojrzenia zwróciły się na osobę, która wypowiedziała owe słowa. Na dachu siedziała dziewczyna o śnieżno białych włosach i demonicznie fiołkowych oczach.-...chociaż zabijanie bez mrugnięcia okiem, to priorytet wioski Cienia.
-A ty, kim jesteś?-Zapytała Tsunade spoglądając z nieufnością na nieznajomą nastolatkę, która zerknęła tylko na nią i uśmiechnęła się nikle zupełnie ignorując jej pytanie.
-Dla każdego czy raczej większości z Kumori zabijanie jest jak zabawa w pchełki. Im więcej wy zabijasz, tym lepsza zabawa i wygrywasz.-Na koniec zaśmiała się jedwabiście jakby usłyszała doskonały dowcip, co lekko wystraszyło pozostałych osobników obok niej, ale nie dali po sobie tego poznać.
-„Im więcej wy zabijasz...”.-Wydusiła TenTen niczym w transie, a Neji spojrzał na nią pytająco.-„...tym lepsza zabawa i wygry... wasz...?”. Czyli Zabijanie to dla was...
-Zabawa?-Zapytała za nią białowłosa uśmiechając się i nie wiadomo, kiedy pojawiła się tuż przy dziewczynie. Nachyliła się do niej z boku i wyszeptała do ucha.-Z chęcią bym patrzyła jak tryska z ciebie szkarłatna krew, która zalśniłaby w blasku słońca, a ja wpatrywałabym się jak z minuty na minutę wykrwawiasz się w olbrzymich męczarniach, ale...-Odsunęła się wciąż uśmiechając się.-Twój czas jeszcze nie nadszedł, a praw życia i śmierci łamać mi niewolno, chyba, że...
-Chyba, że, co?-Spytała przełykając ślinę i nie spuszczając wzroku z fiołkowo okiej.
-Chyba, że zawarłabyś pakt ze śmiercią.-Uśmiechnęła się do niej szerzej. W tej właśnie chwili jej tęczówki zajarzyły się na sekundę upiornie.-W sumie to taki sojusz jest nawet milusi. W szczególności, że wasza pomoc będzie zbędna Kumori-Gakure i to raczej My, będziemy musieli wspierać Was, ale to się zobaczy.-Natychmiast zmieniła temat znikając w czarnych piórach i pojawiając się na dachu, gdzie była uprzednio.-A co do blondynka to spokojnie. Nie zabije tej różowiutkiej, przynajmniej jak na razie...
-Co to ma znaczyć?!-Krzyknęła zdenerwowana z deka Tsunade, na co reszta młodych ninja spojrzało na nią z lekką obawą i na wszelki wypadek odsunęli się parę kroków w tył.-Chyba nie chcesz nam powiedzieć, że pomimo sojuszu, który został zawarty chcecie nas pozabijać?!
-Rany, ale ona się wydziera...-Odezwał się ktoś inny i nie wiadomo skąd przy murku ujrzeli...

10.Wspólna misja

-Co to ma znaczyć?!-Krzyknęła zdenerwowana z deka Tsunade, na co reszta młodych ninja spojrzało na nią z lekką obawą i na wszelki wypadek odsunęli się parę kroków w tył.-Chyba nie chcesz nam powiedzieć, że pomimo sojuszu, który został zawarty chcecie nas pozabijać?!
-Rany, ale ona się wydziera...-Odezwał się ktoś inny i nie wiadomo skąd przy murku ujrzeli trójkę dzieciaków, których żadne z nich nigdy nie widziało.
-Trochę mi przypomina ciebie Hik... Ała!-Brunet dostał od swojej koleżanki w głowę z pięści i wylądował na ziemi.-Za co?!
-Za ojczyznę.-Dziewczynka zaplotła ręce na piersi, gdy wtem jej wzrok padł na Sasuke i oczy jej się zaświeciły.
-Na co tak patrzysz Hikari?-Zapytał chłopak, którego uprzednio zdzieliła w głowę, po czym spojrzał na Uchihe.-O kurcze... Ma taki sam smętny wyraz twarzy jak ty Mizuki.
     Mizuki i Sasuke wyszli na przeciw sobie. Dzieliło ich parę kroków. Patrzyli na siebie stalowym wzrokiem, nawet nie mrugnęli, gdy wtem...
-Nie jestem do niego w ogóle podobny.-Obaj prychnęli jednocześnie, odwrócili głowy w bok zamykając oczy i wypalili, w tym samym czasie.
     I wszyscy zaliczyli spotkanie z podłożem, powszechnie nazywa się ta czynność zaliczeniem gleby.
-Uwaaa!! Mizuki w rozmiarze XL i to w innych kolorkach!-Okrzyknęła z zachwytem Hikari i to z tak wielkim, że nawet nie zwróciła uwagi na machającego jej ręka przed twarzą Todda.
     Niespodziewanie obok niej pojawiła się białowłosa. Wymierzyła cios w dwunastolatkę, co w efekcie sprawiło, że odrzuciło ją parę metrów dalej. Wylądowała w ścianie, tworząc dosyć sporych rozmiarów dziurę, z której posypał się gruz zasypujący ją.
-Oszalałaś?!-Krzyknęła Tsunade, która jako pierwsza odzyskała głos.-Mogłaś zabić to dziecko!!
-Nic jej nie będzie. Jakby mogła zginąć, już dawno byłaby martwa.-Zakpiła Shiro. Z gruzu wygrzebała się cała w pyle i kurzu fiołkowo oka, której o dziwo nic a nic nie było, nawet zadrapania.-Nigdy nie zapominaj o lekcji pierwszej Hikari...
-Hai hai... Nigdy nie trać czujności nawet wśród przyjaciół i sojuszników.-Zarecytowała otrzepując się z pyłu.-Mogłaś chociaż oszczędzić sobie ten cały cyrk. Przynajmniej, bym nie była teraz brudna jak Todd, kiedy wstaje rano...
-Ej...!!
-Odezwij się jeszcze słowem, a nie odezwę się już do ciebie nigdy.-Zimny wzrok i nuta grozy w jej głosi wystarczyła, żeby chłopaczek zamilkł.
-Zamilczcie dzieciarnia.-Białowłosa spojrzała na nich kontem oka, po czym zwróciła się do Godaime.-Przestań tak spoglądać. Te dzieciaki były wychowywane przez dłuższy czas w wiosce cienia, wiec nic dziwnego, że są dosyć silne. Chociaż pomimo to wciąż są dziećmi i tego nic nie zmieni...
-Czyli w Kumori-Gakure...-Zaczął niepewnie Neji.
-Każdy nawet po krótkim czasie treningu tam, staje się świetnie  wyszkolonym...

*

-Zabójcą?!
-No, co się tak dziwisz? W końcu to wioska cienia, gdzie jak już ci wspominałem, mieszkają przeważnie osoby, które maja powiązania z demonami, smokami czy śmiercią.-Wyjaśniłem, po raz kolejny.-I zanim spytasz, odpowiem ci, że tak, ja także potrafię zabić czy raczej zabijam z zimną krwią i to bez mrugnięcia okiem, ale spokojnie nie zabijam przyjaciół i sojuszników.
-A ta walka z Nejim, TenTen i Lee?-Spojrzała na mnie dosyć poważnie.-Przecież ich chciałeś pozabijać!
-Troszeczkę mnie poniosło.-Wypaliłem szczerząc się  i podrapałem w tył głowy.-Bo w sumie to dawno nie walczyłem, a mam takie głupie przyzwyczajenie, że jak ktoś nie spełnia wymogów moim zdaniem do walki ze mną jest nikim wartym uwagi, dlatego tak jakoś...
-Wyszło?-Dokończyła za mnie, a ja uśmiechnąłem się z nutą rozbawienia.-No, co? Co cie tak rozbawiło?
-Zastanawiałem się właśnie...
-Nad?
-Nad tym, od kiedy ty kończysz za mnie...
-Zdanie?-Bardziej stwierdziła niż spytała z rozbawieniem w głosie i wystawiła mi język żartobliwie.-Tak jakoś wyszło.
-Bo się doigrasz i...
-Zaatakujesz mnie.-Wyszczerzyła się do mnie, co znaczyło, że doskonale wie, co zamierzam zrobić.-Nie dałbyś rady.
-A chcesz się założyć?-Nachyliłem się w przyda do niej.
-Dajesz.-Odparła wyzywająco.
-Sama się prosiłaś oto!-Krzyknąłem i rzuciłem się na nią.-Atak łaskotek!
-Co?! O nie... nie... Hahahahaha... prze-przestań hahahahah.. Do-Dosyć hahahaha
-Nie ma mowy! Załaskotam cie na śmierć!-Zaśmiałem się. Dopiero po kilku błaganiach przestałem.-I co? Masz dosyć?
-Wariat z ciebie!-Odparła i lekko uderzyła mnie pięścią w ramie.-O mało nie umarłam ze śmiechu.
-Ostrzegałem, że się doigrasz i..
-Nie żartowałeś?
-Przestaniesz ty w końcu?-Zapytałem z udawaną złością, na co ona uśmiechnęła się tylko.-Czyli mam rozumieć, że nie?
-Czyli masz rozumieć, że właśnie tak, jak rozumiesz, że nie.-Stwierdziła ze śmiechem.
Rozmawialiśmy tak do późna. Nie wiem dokładnie, która była godzina, ale szafirowy firmament nieba i iskrzące się małe punkciki, mówił jasno i rzeczowo, że jest już dosyć późno.
-Późno się już zrobiło. Powinnam wracać do domu...-Stwierdziła Sakura lekko ospale, a ja, choć tego nie pokazywałem po sobie, byłem trochę zawiedziony, że ten dzień tak szybko musiał się skończyć. Ona jest jedna z niewielu osób, które nigdy nie uważały, że to przeze mnie trzeci nie żyje...
-Sakura-chan, ja... Sakura-chan?-Powtórzyłem i spojrzałem na nią. Zamrugałem zaskoczony, ale zaraz uśmiechnąłem się. Przysnęła oparta o moje ramie. Byłem tak zamyślony ze nawet tego nie zauważyłem. Taka moja spostrzegawczość...
     Wziąłem ją na ręce. Nawet się nie obudziła. Chyba dzisiejsze wrażenia były bardzo meczące jak dla niej. Spojrzałem w dół na Konohe, zatopioną w mroku, widać, że niektórzy mieszkańcy nie śpią. Spojrzałem na śpiącą mi na rekach dziewczynę i uśmiechnąłem się.
-Chyba muszę cie zanieść do domu.
     I zniknęliśmy w płomieniach.
     Następnego ranka obudziłem się dosyć wcześnie i nie mam tu na myśli dziesiątej czy dwunastej, ale dokładnie szóstą trzydzieści rano. Za półtorej godziny wyruszamy, a obiecałem dzieciakom przed podrożą mały trening. Zostawiłem Sakure wczoraj w jej pokoju i uciekłem przez okno, nim jej matka weszła do pokoju, bo w momencie, kiedy kładłem dziewczynę na łóżku i przykryłem kocem, zapukała do jej pokoju, wiec szybko się ulotniłem. Co by było gdyby mnie tam znalazła? Tego jakoś nie chce wiedzieć, chociaż przypuszczam, że byłoby dużo wrzasku.
-Ranny ptaszek, co?-Bardziej stwierdziła niż zapytała Shiro, siedząc na parapecie z założoną nogą na nogę.-Musisz odpuścić sobie dzisiaj trening z dzieciakami.-Stwierdziła z przekąsem, spojrzałem na nią lekko zdziwiony.-Wspólna misja.
-Jak to wspólna misja?-Zapytałem teraz całkiem zaskoczony.
-Wczoraj przyszły rozkazy od twojego tatuśka.-Odparła od niechcenia.-To nic wielkiego. Mamy tylko eskortować jakąś tam dziewczynkę, która ma powiązanie ze szafirowym smokiem do Wioski Cienia, a że Tsunade się uparła, to wyruszają z nami jeszcze trzy osoby.
-Trzy osoby?
-Przestaniesz w końcu pytać głupio? Tak, trzy osoby z tej zatęchłej dziury wyruszają z nami na te misje i nawet nie próbuj protestować. Twój ojczulek już się zgodził, a po za tym postanowił ugościć naszych... ekhm... „gości” w Kumori, co jest dla mnie całkowitym bezsensem.
-Uważasz, że będą tylko przeszkadzać?
-No, a ty tak nie uważasz, dzieciaku?
-W sumie to... Niezbyt mi się podoba wyruszać na misje z kimkolwiek z Konohy, jakoś... niezbyt mi się podoba taki pomysł, ale co zrobić.-Stwierdziłem z udawaną bezradnością, na co białowłosa przewróciła oczami.
     Wspólna misja...
     No to będzie ciekawe...

11.Spotkałam…

     Pierwsze promienie słońca wdarły się do pokoju i obudziły jej właścicielkę, która niechętnie otworzyła oczy, ukazując światu zielone pigmenty tęczówek. Odgarnęła różowe kosmyki z twarzy jednocześnie wstając półprzytomnie z ciepłego łóżka, na którym po chwili usiadła. Rozejrzała się dokładnie po pomieszczeniu zastanawiając się, jakim cudem znalazła się w domu i choć jedyne sensowne rozwiązanie, jakie jej przyszło do głowy, sama nie mogła w nie do końca uwierzyć.
-Naruto...-Powiedziała w przestrzeń spuszczając głowę w dół jednocześnie wpatrując się z rozszerzonymi z niedowierzania oczami.-Czy ty naprawdę wróciłeś, a może to był tylko...-Podniosła głowę i spojrzała przed siebie, natrafiając na lustrzana szafę.-...sen?
     Zeszłą na dół po schodach dopiero kilka minut później wciąż lekko zaspana, a jedyne, co ją trzeźwiło, co kilka sekund to jedna myśl. Czy wczorajsze spotkanie było prawdziwe, czy tylko iluzją wytworzoną przez jej umysł?
-Dzień dobry kochanie.-Odezwała się różowo włosa kobieta o niebieskich tęczówkach.-Dobrze spałaś?
-Tak, powiedzmy... Chociaż nie pamiętam bym się kładła.-Dziewczyna usiadła przy stole z zastanowieniem i dopiero zapach świeżej kawy wytknięty jej przed nos przez jej mamę otrzeźwił ją bardziej.-Dziękuje.
-Proszę.-Uśmiechnęła się kobieta.-Wróciłaś dosyć późno w nocy. Kiedy do ciebie przyszłam już spałaś, nawet nie zdarzyłaś się przebrać w piżamę tylko zasnęłaś w ubraniu. Co sprawiło, że tak zabalowałaś?
-Spotkałam...-Sakura urwała na chwile zastanawiając się czy aby to odpowiedni moment, by mówić swoim rodzicom o nagłym pojawieniu się Uzumakiego w wiosce liścia.-Emmm... Spotkałam starego przyjaciela i trochę... Ech... Jakoś wyszło, że gadaliśmy prawie do rana. Dawno się nie widzieliśmy, wiec...
-Rozumiem, nie musisz się tłumaczyć. Każdy by pewnie też tak zrobił spotykając dobrego starego znajomego z przed lat i ja to szanuje, ale kochanie... Postaraj się wracać z takich spotkań wcześniej, byśmy się nie musieli z ojcem o ciebie martwić.
-Dobrze, obiecuje.-Uśmiechnęła się do swojej rodzicielki i dopiła kawę, po czym szybko czmychnęła do łazienki póki była wolna.
     O ile dobrze ją poinformował ojciec, za pół godziny ma misje specjalną. Posłaniec nie podał szczegółów, ponieważ miała być jako jedna z pomocników, strażników, ochroniarzy etc. i większości informacji, nie powinno ją interesować, ale...
-Łatwiej powiedzieć, niż...-Stwierdziła na głos do siebie, po czym westchnęła ciężko idąc w kierunku bramy Konohy, gdzie miało się odbyć spotkanie drużyny. Z jednej strony ciekawiło ją, co to za misja, zaś z drugiej nie chciała złamać rozkazu czcigodnej Godaime, więc wolała nie zadawać zbędnych pytań.
     Gdy dotarła do bram wioski, Kakashi i Sasuke już czekali na nią i ich tajemniczych „klientów”, o ile można było tak ich nazwać z racji, że wcale nimi nie byli, a Tsunade wymusiła na nich, by wzięli ze sobą trzy osoby z Konohy, jako eskortę i w razie potrzeby pomoc.
-To wy?
     Za plecami usłyszała znajomy głos, a gdy się odwróciła ujrzała tego samego blond chłopaka o lazurowym spojrzeniu, starszego o cztery lata. Niemalże nic się w nim nie zmieniło.
     W jej oczach był tym samym blondynem z jej drużyny, tylko starszym o cztery lata i z charakteru wydawał się być teraz chłodniejszy, doroślejszy i taki...
     Taki inny... To nie był ten sam Naruto, którego przeszło kilka temu potępiała za łażenie za nią krok w krok, o nie. To nie był ten sam chłopak, choć w jednej części, bardzo małej, wciąż taki bywał, choć okazywał ta dawna cząstkę starego Uzumakiego z dziecięcych lat jedynie tym, którym ufał bezgranicznie, a było takowych osób bardzo niewiele.
-To was wybrała Tsunade na nasza kule u nogi?-Chłodne pytanie lazurowookiego przeszyło jej serce. W tej właśnie sekundzie, przez krótką chwile bała się go jak nigdy przedtem, choć sama nie wiedziała, dlaczego.-Bez was byłoby nam szybciej, ale skoro Godaime się uparła, to niech jej tam będzie. Mnie to zwisa czy coś wam się stanie czy nie, wiec lepiej się pilnujcie, bo ja nie będę robić za waszą nianie i trzymać za rączkę, jasne? Skoro tak, to idziemy.
     Po krótkim, ale i rzeczowo wyjaśniającym monologu, Uzumaki wraz z trójką swoich podopiecznych ruszyli po za bramy wioski liścia.
     Jego dawna nieistniejąca już drużyna spojrzała za nim z nieukrywanym zdumieniem, ale szybko ruszyli w jego ślad, by nie okazać mu tego, o co ich oskarżył, że są dla niego jak kula u nogi i przez to będą tylko przeszkadzać.
     Od dłuższego czasu skakali z drzewa na drzewo w milczeniu. Nikt nie miał ochoty na rozmowy, a gdyby nawet, nie było, o czym rozmawiać, dlatego też dłuższą część drogi minęła w grobowej ciszy.
-Naruto... Dlaczego taki jesteś? Udajesz, że nasze wczorajsze spotkanie i rozmowa do późna nie miała w ogóle miejsca, a przecież byłeś tam ze mną. Rozmawiałeś i śmiałeś się jak za dawnych lat, wiec, dlaczego... Dlaczego teraz wydajesz mi się taki obcy? A może ty nie udajesz i naprawdę tej wczorajszej rozmowy nie było, a jedynie przyśniła się?-Takie myśli kołatały się w umyśle kunoichi, która z zamyśleniem wpatrywała się w blondyna do chwili, gdy jej ktoś nie przerwał owej czynności.
-Haruho-sama? Nie powinnaś być zamyślona podczas podróży, bo wtedy traci się najwięcej koncentracji i ktoś mógłby na panią napaść.
Różowo włosa oderwała wzrok od pleców chłopaka i spojrzała w prawo, gdzie tuż obok niej skakała ramie w ramie podopieczna Naruto.
-A, no tak gomene.-Uśmiechnęła się do dziewczynki serdecznie, a ona w odpowiedzi zmarszczyła jedynie brwi.-A przy okazji Hikari, tak? Dlaczego mówisz mi po nazwisku? Przecież możesz do mnie mówić po imieniu, jestem Sakura.
-Bzdura.-Przerwała jej Heiko, co bardzo zaskoczyło Haruno.-Z jakiej racji miałabym mówić do pani po imieniu? Nie jest pani i nigdy nie będzie moją przyjaciółką, znajoma, a tym bardziej koleżanką, wiec takie zwracanie się do pani po imieniu, jest dla mnie zbędne. Ja jedynie zwróciłam pani uwagę, by w późniejszym czasie, gdyby coś się pani stało nie zeszło na to, że to nasza wina. Jestem jedynie uprzejma z racji, że sojuszników należy szanować i jak na razie uważamy was w tej grupie za sojuszników z przypadku, wiec niech pani więcej tego nie robi i nie próbuje się zaprzyjaźniać, bo nikt nie jest tym zainteresowany.
     Chłodny, ale i wyniosły ton dziewczynki zaskoczył Sakure. Nigdy nie przypuszczała, że taka młoda dziewczynka, może być aż tak pozbawiona wszelkich skrupułów i wygląda na to, że także mogłaby zabić bez mrugnięcia.
     To, co sprawia nam ból teraz, w tej sekundzie, w kolejnej minucie, w następnym dniu, za tydzień, za paręnaście dni, za kilka miesięcy, za rok odczepi się od nas. Odpadnie z naszej duszy, jak strupek na ranie. A, im większa ta rana, tym większe ryzyko, że pozostanie blizna. Dokuczy czasem, zapiecze, jednak nie będzie pulsować tępym i obezwładniającym bólem.

12.To niesprawiedliwe!

-Nigdy nie sądziłem, że można pokochać ponury, chłodny, przeszywający wiatr... Odkąd jednak czuje, że przychodzi stamtąd, gdzie Ty otwierałaś nocą okna, by odetchnąć tym samym powietrzem, to zjawisko nie jest już tylko wiatrem. Jest podmuchem szelestu anielskich skrzydeł, które otulają moje myśli świtaniem, bym nie uronił żadnego z moich snów o tym, że kiedyś jeszcze się spotkamy...-Rozmyślałem leżąc plecami na trawie, spoglądając w rozgwieżdżone niebo. Moje myśli płynęły swoim własnym torem, bez mojego wsparcia. Myśli są jak chmury, czasem pierzaste i lekkie, a czasem ciężkie i burzowe - kształtują pogodę ducha.
     Wszyscy w mojej drużynie już śpią, tak samo, jak nasi goście z Konohy. Taaa... Określenie „goście”, jest mało adekwatne do tej sytuacji z racji, że prawie sami się wprosili do mojej drużyny...
     Moja drużyna...

-Jaka to ulga zakończyć wszystkie ćwiczenia zaplanowane na dzisiaj! Jak wspaniale znów zając się tylko sobą i tym, co mnie interesuje; patrzeniem w gwiazdy, czytaniem książek, poznawaniem świata, smakowaniem każdej wolnej chwili!-Zachwycała się marchewkowo włosa piętnastolatka, wracając powoli z pola treningowego, na którym uprzednio trenowała ze swymi dwoma kolegami z drużyny.
-Naruto chyba nie uważa tak samo, spójrz.-Zagadnął ją kolega z drużyny, wskazując na blondyna, który wciąż starał się wykonać jutsu, dzięki, któremu mógłby wypuścić Kyuubiego, by ten chodził z nim ramie w ramie, ale...
-Chyba coś mu nie idzie...-Dziewczyna spojrzała na Uzumakiego z troska i zmartwieniem.-Może powinniśmy mu pomóc, Jack?
-Lepiej nie, znasz naszego Naruto. On lubi sam wszystko robić, jeśli chodzi o treningowe sprawy.-Uśmiechnął się brunet, po czym odwrócił się na pięcie i ruszył dwa kroki. Nagle zwrócił wzrok na swoją koleżankę.-Hm? Morina idziesz?
     Lazurowooka spojrzała ostatni raz na Naruto, po czym ruszyła z Jackiem.
     Tym czasem piętnastoletni blondyn kolejny raz starał się skupić na wykonaniu jutsu, ale ja było widać już wcześniej...
-Aaaaa!!! To nie sprawiedliwe! To jakieś oszukaństwo!
     ...nie udawało mu się po mimo wielkich starań.
-Za mało się przykładasz dzieciaku.-Odparła białowłosa siedząc na kamieniu, a z racji, że była już znudzona patrzeniem na trening chłopaka zaczęła sobie zaplatać małe warkocze z włosów.-Znasz to powiedzenie "Strzeżonego Pan Bóg strzeże, ale co, jeśli w Boga nie wierze? Śmierć przed upadkiem, Cie przestrzeże".
-Ta jasne, pewnie sama to wymyśliłaś na poczekaniu.-Naburmuszył się blondyn, siadł po turecku na trawie, zaplótł ręce na piersi i najnormalniej w świecie obraził się na wszystko, co możliwe.
-O co ci tym razem chodzi, dzieciaku?-Shiro przewróciła oczami z dezaprobatą.
-Ta technika to jakieś oszustwo! Nie wychodzi mi ona!-Wrzasnął Naruto wymachując rekami z niezadowoleniem.
-Bo zbyt szybko się dekoncentrujesz i zaczynasz histeryzować, zamiast się porządnie przyłożyć.-Westchnęła dziewczyna i zaczęła rozplątywać warkoczyki, które uprzednio sobie zrobiła na włosach.
     Zerknęła ukradkiem na chłopaka, który zamiast brać się za kolejne próby, po prostu siedział dalej naburmuszony i psioczył coś pod nosem na nią, na co wspomniana westchnęła i nie przerywając swojej czynności, jaka była zabawa włosami zwróciła się do niego.
-Spróbuj wejść w głąb siebie i pogadać z Kyuubim, może on ci coś doradzi.
-A, jeśli nie będzie chciał gadać?-Zaciekawił się.
-To najpewniej cie zeżre od środka, a ja znajdę sobie nowego podopiecznego i sprawa z głowy.
     Naruto zaliczył spotkanie z matką natura, a gdy się podniósł spojrzał nadal lekko naburmuszony na śmierć, która miała go głęboko w poważaniu i nawet tego nie ukrywała. Chłopak westchnął tylko i tak nie miał nic do stracenia, więc czemu miałby nie spróbować pogadać z demonem?
     Zamknął oczy, a gdy znów je otworzył stał po kostki w wodzie w obskurnym miejscu, gdzie na ścianach nikłe światło dawały lampki, które migały, co pewien czas. Tym miejscem było jego własne wnętrze duszy.
     Podszedł bliżej kraty z karteczką pieczętującą demona wewnątrz nim.
-Kyuubi? Jesteś tu?
-Tak, Jestem i wiem, czego ode mnie oczekujesz.
-Wiec mi pomożesz?
-Pomogę?-Lisi demon roześmiał się gardłowo, co najwidoczniej nie spodobało się blondynowi, bo zaczął obłąkańczo machać rekami.
-Kyuubiii!! Co z ciebie za demon?! Pomógłbyś mi zrozumieć, o co w tej technice chodzi, a nie śmiejesz się ze mnie!
-Och przepraszam, nie śmieje się z ciebie, tylko z tobą.-Wyszczerzył się demon, ukazując rząd wielkich zębów zza krat pieczęci, która była jego wiezieniem.
-Jak widzisz ja się wcale nie śmieje...-Naburmuszył się lazurowooki.-Doradzisz mi coś? Prooooszeeee...?
-Człowiek może znieść wiele... Krytykę, poniżenie, nawet upaść pod naporem zadawanych mu ciosów. I, kiedy już wydaje mu się, że jest na samym dnie, tak głęboko, gdzie nawet nie widać iskierki światła nagle, na wspomnienie wszystkich zarówno dobrych, jak i złych doświadczeń wstępuje w niego nowa siła... Siła tego, że mimo wszystko pozostał sobą, nie poddał się naporom i naciskom innych. Bo nawet wtedy, gdy myśli, że rozpada mu się świat i zdaje sobie sprawę, że zarówno może przegrać, jak i wygrać, jedyne co może i powinien robić to pozostać sobą. Gdyż jego wewnętrzna siła jest w takim momencie najpotężniejszą bronią, jaką posiada...
-Hę? I to tyle? Żadnej wskazówki? Podpowiedzi? Chociażby małej ściągi?!
-Tyle mam Ci do powiedzenia mały, a teraz wybacz jestem zajęty, wiec, tymczasem, żegnam.-Po tych słowach lisiego demona, Naruto został przez niego „wyrzucony” z wnętrza swej podświadomości.
-I co ten twój bełkot miał niby oznaczać, ty głupi lisi demonie! Żadnego z ciebie pożytku, wiesz?!-Piętnastolatek naburmuszył się z niezadowoleniem, ale mimowolnie zaczął rozmyślać nad znaczeniem słów Kyuubiego. Jego myśli poczęły płynąć jednotorowo niczym rzeka, która po drodze napotyka się z rozwidleniami i mimo, iż główne koryto jest coraz węższe, to jednak wszystkie jej odgałęzienia trafiają w końcu do morza zrozumienia i wyjaśnienia...-Chyba już wiem!-Wstał na równe nogi niczym oparzony i znów spróbował wykonać technikę, lecz tym razem z wielkim skupieniem nad tym, co starał mu się przekazać Kyuubi no Kitsune.-Udało się!
-Udało?-Na skroni lisiego demona pojawiła się niebezpiecznie pulsująca żyłka.-Czy ja wyglądam jak powinienem?! Widzisz jak ja wyglądam?!
-Ale wypas! Mam kieszonkowego Kyuubiego!-Wyszczerzył się Naruto trzymając w ręce lisa o dziewięciu ogonach, który był nie większy od pospolitej myszy.
-A ugryzł cie ktoś ostatnio w tyłek...?!
-Oj no, nie bocz się Kyuu. Przecież taki mały wyglądasz przesłodko.-Zaśmiał się lazurowooki, mimo gróźb wysyłanych pod jego adres przez demona, któremu najwidoczniej nie spodobał pogląd na sprawę chłopaka.

     Jak zerwana struna gitary, nie potrafi odgadnąć nut, tak i ja nie potrafiłem zrozumieć, co Shiro i Kyuubi chcieli mi powiedzieć, a kiedy wreszcie to pojąłem. Wszystko stało się prostsze... No prawie...
-Od, kiedy z ciebie taki myśliciel?
-Od dnia, kiedy powiedziałeś mi coś baaaardzo mądrego i dającego do myślenia.-Odparłem w myślach, po czym przytoczyłem jego słowa.-„Mówisz, że coś jest nie możliwe, że czegoś nie można zrobić? Według mnie nie można to tylko parasola w tyłku otworzyć. A i hełmu odwrócić na drugą stronę. Bo życie zależy tylko od Nas”. Pamiętasz? To twoje słowa Kyuu.
-Pamiętam.-Zaśmiał się krótko lisi demon.-Zdaje się, że masz gościa.
     Wstałem z trawy i usiadłem przy ognisku, gdzie usiadł także Kakashi, który dosłownie chwile temu wyszedł ze swojego namiotu. Chwila - jej czas zależy od sytuacji, w jakiej się znajdujemy. A to tutaj, była wyjątkowo irytująca i niszcząca moją odrobinę samotności.
-Lepiej żebyś się przespał Kakashi. Wstajemy póki świt, by nie tracić więcej czasu.-Rzuciłem nie zaszczycając go spojrzeniem.
-A, gdzie dawny Naruto?-Zapytał spoglądając na mnie z zainteresowaniem. Najwyraźniej to pytanie korciło go od chwili, gdy usłyszał, że żyje i widział jak bardzo się zmieniłem.-Gdzie podział się ten dzieciak, który w każdym człowieku potrafił zmienić te gorszą stronę jego duszy? Czujesz do Konoha nienawiść o to, co się stało z Hinatą?
-Nienawiść to ofiara współczesnego świata.-Odparłem kpiąco, po czym wstałem i odwróciwszy się rzuciłem przez ramie.-Następnym razem jak będę chciał pocierpieć to przytrzasnę sobie rękę drzwiami. Będę to robił za każdym razem, kiedy ktoś będzie wpierdalał się mi w serce. Będę robił to za każdym razem, kiedy będę potrzebował przypomnieć sobie czasy, kiedy mieszkałem w Konoha-Gakure i rok przed moją ucieczką znienawidzili mnie jeszcze bardziej jej mieszkańcy.-Po tych słowach ruszyłem w głąb lasu pogrążonego w mroku nocy.

13.To niesprawiedliwe!

     Mała wioska położona na obrzeżu lasu, w której zawsze tętniło życie i nikt nikogo nie traktował z góry, teraz była powoli trawiona przez rozszalałe języki ognia. Ludzie starali się uciekać, lecz nie było dokąd. Popełnili jeden błąd, jeden nierozważny ruch i skazali siebie oraz całą wieś na unicestwienie.
     Pewna kobieta chciała uciec przez bramę, lecz na jej drodze stanęła niewielkiej postury osóbka, która spoglądała na nią z mordem.
-Nie... Proszę, nie rób mi krzywdy...-Kobieta z przerażeniem w oczach zaczęła się wycofywać chcąc ratować życie, które poprzez jeden ruch dłoni postaci przed nią, zaczęła płonąc żywcem.
     Wieśniaczka zaczęła krzyczeć i starać się zdusić ogień trawiący jej ciało, lecz nic nie pomogło. Upadła na ziemię ledwo żywa. Nad nią stanęła ta sama małej postury postać, a gdy palona żywcem spojrzała ostatkiem sił w górę, natrafiła na lśniące szmaragdowe oczy wpatrujące się w nią z obojętnością pomieszaną z nienawiścią...
-Razem z sumieniem powstaliście... Wy... Razem z dobrem powstało zło... Razem z miłością powstało cierpienie, a razem z waszym zadufaniem powstała zagłada...-Odezwał się właściciel szmaragdowego spojrzenia, którego po głosie można wywnioskować, że jest nią dziecko, dziewczynka w wieku miej więcej siedmiu lat. Za nią wyłonił się niczym z mroku nocy, szafirowy łeb smoka o złotych tęczówkach, by po chwili wydobyć z swego pyska kobiecy głos rozbrzmiewający niczym echo dookoła.
-Kiedy zaprzyjaźniony ogień strawi wszystko wokół, a tobie pozostanie jedynie patrzeć na wszechobecną śmierć, nie załamuj się i żyj dalej, twierdząc, iż to było konieczne, byś mogła przetrwać...

     Otworzyłem szeroko oczy. Przez chwilę spoglądałem na nieboskłon.
-Czyli to był jednak sen? Chociaż... Coś mi się tu nie podoba. To ewidentnie nie był zwykły senny koszmar, a raczej ostrzeżenie.-Zagryzłem nerwowo dolną wargę, taki dziwny nawyk nabrałem. Kiedy się denerwuje i to poważnie, zagryzam dolną wargę nerwowo.-Już nie raz miewałem takie sny i nigdy nic dobrego nie wróżyły.-Zeskoczyłem z drzewa. Na szczęście nie musiałem nikogo budzić, bo sami wstali.-Drużyna pakować namioty i za dwie minuty ruszamy.-Powiedziałem stanowczo, a widząc, że Todd ma zamiar protestować dodałem.-To prawdopodobnie kod czerwony, wiec ruchy!
-Tak jest!
     Dzieciaki natychmiast zasalutowały i ruszyli do zbierania obozowiska, natomiast Konoszanie byli zmieszani. Nie znają naszych kodów skrótowych.
-Co się dzieje?-Odezwał się Sasuke. Zerknąłem w jego kierunku.-Jako sojusznicy w tej misji, chyba mamy prawo wiedzieć, czym jest kod czerwony, więc?
-To kod oznaczający zagrożenie życia.-Złożyłem pospiesznie pieczecie i zapieczętowałem nasz ekwipunek w zwojach, by lepiej się je niosło.-Coś się wydarzyło, bądź wydarzy i to nic przyjemnego, dlatego musimy się streszczać.
     Nic więcej nie musiałem mówić. Wszyscy szybko zebrali pozostałości obozowiska i ruszyliśmy biegiem przeskakując z drzewa na drzewo.
     Potrzebna jest umiejętność patrzenia na obrazy z przeszłości z bezpiecznej odległości. Tam żyją jedynie upiory pogrążone w myślach, otoczone pustką i milczeniem. Są jak iskry gorejącego ognia. Jeśli zostaną w tobie dłużej spalą cię.
-Kami-sama[Boże]... Co tu się wydarzyło?-Wydusiła z siebie Sakura rozglądając się po pogorzelisku, jaki zastaliśmy po dotarciu na miejsce. Prawie cała wioska była zwęglona, a dookoła walały się trupy. Jedne zwęglone, inne nietknięte przez ogień poprzecinane w pół lub z pourywanymi kończynami.
-Istna rzeź, rozlew krwi i brutalny mord z nuta złości i nienawiści.-Uśmiechnęła się Shiro pojawiając w pozycji siedzącej na murku.-Widać ktoś się bardzo zdenerwował.
-Czyli to zrobił nasz cel?-Spojrzałem kontem oka na białowłosą, która w odpowiedzi jedynie uśmiechnęła się wymownie.-Ta, racja, głupie pytanie. Zajmij się tymi zabitymi, a my rozdzielimy się i poszukamy naszego małego rozbójnika odpowiedzialnego za to wszystko.
-Spoko, zajmie mi to tylko chwilkę, muszę odhaczyć wszystkich zabitych i odprawić ich, wiec nie spieszcie się.-Śmierć machnęła na nas lekceważąco. W jej dłoni zmaterializowała się kosa, a w drugiej dosyć pokaźny notes.-Co tak stoicie? Zmykajcie szukać. Będziecie mi tylko przeszkadzać, a chce od was chwile odpocząć...
     Rozdzieliliśmy się i każde z nas przeszukiwało wieś, czy raczej jej pozostałości. Musimy jak najszybciej znaleźć te mała, nim znów poszczuje kogoś smokiem.

*

-Baka Mizuki... Na pewno on pierwszy znajdzie tego zbira i załatwi go, a potem zbierze laury i pochwały...-Mruczał pod nosem niezadowolony Todd, gdy wtem jego uwagę przykuła mała osóbka siedząca skulona miedzy rumowiskiem domu. Nie będąc pewnym czy ona żyje podszedł ostrożnie, ale nim postawił więcej kroków potknął się i runął jak długi na ziemie.-Ał! Kurka... Ja to zawsze muszę się wywalić... Uh...-Wyjęczał masując sobie obolała twarz. Niepewnie podnosząc się z podłoża, skierował swój wzrok na postać, jednakże natrafił na parę szmaragdowych tęczówek wpatrujących się w niego z zainteresowaniem, oddalonych o kilka centymetrów.
     Chłopak zamrugał parę razy, spłoną rumieńcem i odskoczył. Teraz mógł przyjrzeć się osobnikowi, a była nią mała dziewczynka w wieku miej więcej z siedem, może osiem lat. Długie lekko potargane liliowe kosmyki, opadały jej na bladą, niczym kość słoniowa twarz, częściowo zakrywając lewe oko. Wielkie lśniące oczy wpatrywały się w przybysza z takim spojrzeniem, że trudno było określić czy jest nim zafascynowana czy też chce go zabić.
     Tym czasem za plecami bruneta pojawił się cień, którego nie dostrzegł z racji, iż wpatrywał się w dziewczynkę. Nad jego głową zawisł otwarty smoczy łeb z gotowością do ataku, by zabić...
-Eee... Gomene, pewnie cie wystraszyłem to było niechcący.-Uśmiechnął się przygłupio i podrapał w tył głowy z zakłopotaniem. To ją bardzo zaskoczyło, a smoczy łeb wycofał się i zniknął.-Chciałem tylko sprawdzić, czy nic ci nie jest i... potknąłem się. Gapa ze mnie. A właśnie jak ci na imię? Ja jestem Todd.
-A...-Zawahała się. Usiadła i odetchnęła.-Amerilian.
-A... Ame... Ameru... Amine... Eee... Kurde język sobie połamałem.-Zaczął sobie mierzwić włosy ze zdenerwowaniem. Amerilian widząc jego głupi wyraz twarzy w owej sytuacji zaśmiała się.-Heh... Widzę, że chociaż cię rozbawiłem. Wiem! Mogę mówić ci zdrobniale, Ami?-Spojrzał na nią z zadowoleniem ze swojego pomysłu. Dziewczynka zamrugała parokrotnie, ale zaraz z uśmiechem przytaknęła.-Super! Wiesz Ami... Wygląda na to, że tylko ty przeżyłaś w tej wiosce. Wszyscy zginęli, to w sumie trochę przykre, że tylu ludzi...
-Kyomou[Nieprawda].-Przerwała mu.-Oni byli złymi ludźmi i zasłużyli sobie na to, co ich spotkało.
-Nie mów tak! Nawet tak nie myśl! Nie ważne, co zrobili i jacy byli. Każdy zasługuje na drugą szansę. Ludzie robią głupie rzeczy najczęściej ze strachu przed tym, czego nie znają i nie rozumieją. Nie możesz ich za to oceniać...
-Jesteś inny niż wszyscy...
-Todd, nani temae tsukai desu?[Todd, co ty robisz?]
     Obejrzał się, a za nim stała dziwnie patrząca na niego Hikari.
-Ja właśnie rozmawiałem z...-Chłopak spojrzał na miejsce, gdzie przed chwilą była dziewczynka, ale ku jego zaskoczeniu już jej tam nie było-Ale przecież... Była tu...
-Jasne, pewnie znów chciałeś udawać, że coś robisz, co byłoby oczywiście farsą i wszystko musiałby znów zrobić za ciebie Mizuki.
-Wiesz, co?! Mam dość ciebie i twoich głupich podtekstów o tym, że jestem najgorszy i tego wychwalania pana „Jestem doskonały w każdym calu, a dziewczyny mnie wielbią!”, wiec oszczędź sobie i daj mi święty spokój!-Wrzasnął, wyminął ją i ruszył przed siebie. Hikari pierwszy raz, od kiedy się poznali widziała, że był taki wściekły.
     Zawsze coś burczał lub krzywił się i krzyczał, jaki to świat niesprawiedliwy, ale jednak nigdy nie nakrzyczał na nią...
     Fioletowo oka zacisnęła dłonie w pięści. Powinna bardziej uważać na słowa, które wypowiada w kierunku Todda. Doskonale zdawała sobie sprawę z faktu, że mogła tym pokrzywdzić go...
     Teraz to wiedziała i sama sobie jest winna, że na nią nawrzeszczał.
-Todd poczekaj na mnie...-Zawołała za nim beznamiętnie i podbiegła, ale więcej nie zamienili już słowa.
     Tym czasem za gruzami stała Ami i widziała ową sytuacje. Zmarszczyła gniewnie brwi i pod wpływem zacisku dłoni na kawałku ceglanej ściany, rozkruszyła jej fragment. Odwróciła się za siebie i pobiegła szybkimi i zwinnymi susami.

*

     Krew...
     Pamięta tylko tą ogromną czerwoną plamę, walające się dookoła oderwane ludzkie koniczyny i strach.
     Strach, który przenikał każdą cząstkę jej ciała. Rozpacz, która nadeszła wraz z pierwszym widokiem pogorzeliska, jaki zastali. Nie była przygotowana na taki widok, po prostu nie była gotowa...
     Różowo włosa obejrzała się w stronę jednego ze zniszczonych budynków. Była pewna, że ktoś tam był. Wyczuwała nikłą energie chakry. Jednego była pewna, ktokolwiek ją obserwował, zniknął, przynajmniej tak jej się wydawało...
     Poczuła czyjś ciepły oddech na karku, ale nie dała po sobie tego poznać i udając, że wciąż się rozgląda przed sobą, zerknęła ukradkiem w dół. Nad nią był olbrzymi cień.
     Teraz miała pewność, że to nie jest człowiek, a najprawdopodobniej smok, o którym wspominał im Naruto.
     Ostrożnie sięgnęła po kunai, ale najwidoczniej gad to zauważył i rzucił się na kunoichi z otwartym pyskiem dwóch rzędów, ostrych jak brzytwy zębów i mrożącym krew w żyłach potwornym rykiem. W powietrze wbiły się tumany kurzu, z których po chwili wyłonił się smoczy łeb. Jego łuski o szafirowej barwie zalśniły w promieniach słońca.

14.Żartujesz? Ta mała?

„Ścieżka do radości jest brukowana poczuciem pewności siebie i własnej wartości, świadomością, że być może uczyniliśmy świat odrobinę lepszym, albo też, że pomimo przeciwieństw walczyliśmy o nasze przekonania.”

~R.A. Salvatore
(Morze mieczy)

-Czyżby...?-Obejrzałem się i natychmiastowo ruszyłem przed siebie biegiem. Ten ryk... To mogło znaczyć tylko jedno. Nasza mała znowu poszczuła kogoś smokiem.-Mam nadzieje, że nikomu nic się nie stało...-Przygryzłem nerwowo dolną wargę. Moi uczniowie na pewno dadzą sobie rade, byli przeszkoleni na takie przypadki. W końcu to jeden z priorytetów nauki w Wiosce Cienia, ale moja stara rozbita drużyna z Konohy...
-Naruto-sensei!
-Todd, Hikari, jesteście cali?-Zapytałem, gdy spotkałem ich po drodze. Dzieciaki tylko pokiwały głowami twierdząco.-A Gdzie Mizuki i Konoszanie? Cholera, na pewno któreś z nich zostało zaatakowane... Biegiem!
-Hai, so desu![Tak jest!]

*

-Shimatta[Cholera]!-Krzyknęła Sakura uskakując przed kolejnymi atakami. Ledwo udało jej się uskoczyć w ostatniej chwili przed pierwszym, a zaraz smok ponawiał ciosy kłapiąc niebezpiecznie paszczą i machając ogonem.-Chcesz się zabawić?-Dziewczyna uskoczyła przed następną próbą zjedzenia jej. Skoczyła na zamkniętą paszcze, odbiła się od niej, zrobiła salto w powietrzu unikając jednocześnie łuskowatego ogona. Wylądowała na ziemi szurając lekko i wzbijając trochę kurzu w powietrze. Natychmiast skumulowała w dłoniach Chakre i pochwyciła smoczy łeb, ale...-Kusho!-Ledwo krzyknęła, a została odrzucona przez zwinny ogon gadziny na parę metrów. Uderzyła w gruzy, które przebiła swoimi plecami.-Uh... To ewidentnie bolało bardziej niż treningi z Tsunade-sama...-Podniosła się do siadu rozmasowując obolałe ramie. Niedługo nacieszyła się chwilą – obolałej – swobody, bo jej przeciwnik ruszył na nią wyłaniając się znienacka.-O nie...
-Kinko kusari no Jutsu!
     Łuskowate zwierzę zostało związane i unieruchomione przez wyłaniające się z pod ziemi łańcuchy. Pomiędzy Haruno, a gadem pojawił się jeden z podopiecznych Naruto, Mizuki. Chłopak zerknął ukradkiem na nią nie spuszczając uniesionych przed sobą rąk, jakby trzymał niewidzialne liny.
-Dajiobu desu ka Haruno-sama?
-Dajiobu desu[Wszystko dobrze]... Z-zaskoczył mnie, arigatou.
-Jako sojusznicy taki mamy obowiązek, ale uważam, że Naruto-sensei powinien obejrzeć twoje ramię.
     Kunoichi zaskoczona spojrzała na rękę. Była ranna i to dosyć głęboko, nie zauważyła tego wcześniej. Odetchnęła i chciała się wyleczyć, ale...
-Niewolno!-Ktoś ją powstrzymał. To był Uzumaki, obok natychmiast pojawiła się pozostała dwójka jego podopiecznych.-Ślina szafirowego smoka to niebezpieczna trucizna, a leczenie jej bezpośrednio poprzez chakrę, przed uprzednim nasmarowaniem specjalną maścią spowoduje jedynie szybsze rozprzestrzenienie się.-Wyjaśnił pokrótce, po czym ze swojej torby wyjął jakiś mały słoiczek. Odkręcił go i nasmarował ranę dziewczyny zieloną mazią, na co skrzywiła się.-Wiem, że strasznie śmierdzi, ale niema ładnie pachnieć, tylko działać. Jako jedna z najlepszych w Konoha Medic Ninja powinnaś o tym wiedzieć. Gotowe, a teraz szybko się ulecz.
-Naruto!
     Obok pojawił się Sasuke i Kakashi, którzy najpierw spojrzeli na uwiązanego smoka, a potem na Haruno, która po wyleczeniu się, wstała.
-Nic jej nie będzie...-Lazurowooki wyminął ich i podszedł do swojej drużyny.-Dobra robota Mizuki. Hikari, Todd, bądźcie czujni.-Obejrzał się i rzucił pospiesznie w stronę Konoszan.-Wy także.
-Dlaczego? Przecież już schwytaliśmy smoka...-Zaczęła zdziwiona Sakura.
-To nie koniec.-Przerwała jej Hikari.-To jest smoczy strażnik, a to oznacza, że jego „partner” musi być niedaleko.
-Zostawcie nas!-Odezwał się ktoś podniesionym głosem. Przed nimi, dokładnie parę metrów dalej stała mała dziewczynka. Liliowe kosmyki włosów opadały jej na jedną stronę zakrywając tym samym część twarzy. Spoglądała na zebranych lodowatym, a jednocześnie pełnym znienawidzenia spojrzeniem szmaragdowych tęczówek.
-W końcu się pojawiła nasza mała rozbójnica. I co teraz Naruto-sensei? Nie możemy jej zmusić, by dołączyła do Kumori-Gakure, a najwidoczniej nie jest zbyt ufna.
-Spokojnie Hikari, wiem, ale nie wolno nam pozwolić, by dalej chodziła sobie i zabijała wszystkich.
-Żartujesz? Ta mała?-Sasuke podniósł znacznie brew w górę zerkając na Uzumakiego.-To ona pozabijała tych wszystkich ludzi i unicestwiła całą te wieś?
-Jak widać.
-Oni chcieli nas skrzywdzić.-Odezwała się dziewczynka przed nimi.-Chcieli zabić nas, ale my się nie daliśmy i uprzedziliśmy ich, dlatego...-Jej oczy zalśniły upiornie żółtą barwą, tak samo jak ślepia uwięzionego smoka, który natychmiast rozerwał więzy, co dała również efekt odrzucenia Mizukiego pół metra w tył.
-Mizuki!-Heiko podbiegła do kolegi z drużyny i pomogła mu wstać.
-Nie pozwolimy i wam nas skrzywdzić!-Odezwały się jednocześnie dwa głosy, a gad ruszył natychmiastowo z głośnym rykiem na grupkę ninja.

-Spokojnie.-Odparłem atak z łatwością. Mała ma dużą moc, ale widać, że bez odpowiedniego treningu nie poradzi sobie z kimś, kto został przeszkolony do walki ze smokiem.-Nie chcemy z wami walczyć.
-Usotsuki[Kłamiesz]!-Wrzasnęła płaczliwie, a szafirowy stwór znowu ruszył z kolejnymi atakami skierowanymi w moją stronę. Dobrze, że obrała sobie mnie za cel, a nie resztę, bo jakoś nie uśmiecha mi się leczenie ich wszystkich. Uskoczyłem przed ogonem, a zaraz kolejny unik z faktu próby pożarcia mnie.
-Zostawcie i lepiej się nie wtrącajcie.
     Dosłyszałem głos Mizukiego. Zerknąłem kontem oka w stronę reszty grupy. Najwidoczniej Kakashi i Sasuke, chcieli ruszyć z pomocą, co zapewne skończyłoby się tym, że miałbym więcej do roboty.
-Uwierz, ale naprawdę nie chcemy z wami walczyć, my tylko...-Chciałem wyjaśnić cokolwiek tej małej, ale najwidoczniej była zbyt wściekła i nieufna, by w ogóle mnie wysłuchać. W ostatniej chwili wykonałem zamianę z klonem.-Słuchaj dzieciaku, nie mam ochoty się z tobą bawić. Chcemy tylko żebyś...
-Urusai[Zamknij się]! Wszyscy tak mówili! Twierdzili, że chcą pomóc, ale i tak potem chcieli nam zrobić krzywdę!-W jej szmaragdowych oczach zauważyłem coś, co mnie z lekka zdekoncentrowało i o mało nie oberwałem ogonem.
-Wystarczy tego Ami!-Wrzasnął Todd. Ami, jak ją nazwał, rozszerzyła w niedowierzaniu oczy, tak samo pozostali. Obiter odparł atak swoim własnym ogonem, smoczym ogonem o rubinowej barwie łuskach.-Nie chciałem się wcześniej ujawniać, ale...-Wydusił z siebie patrząc na zdumioną dziewczynkę. Szafirowy smok stanął za nią potulnie niczym wystraszony psiak.-...ale zrozumiałem, że jeśli Ci nie pokaże, kim jestem naprawdę, to nie zechcesz uwierzyć w fakt, że nikt tutaj nie skrzywdzi ani ciebie, ani twojego strażnika.
-On jest...
-Tak, Kakashi.-Uśmiechnąłem się lekko.-Todd jest smokiem, a dokładniej to rubinowym smokiem. Nie mówił o tym, ponieważ bał się.
-Bał się?-Powtórzyła pytaniem Sakura.
-Hikari boi się smoków, które nie są „smoczymi strażnikami”, dlatego też Todd ukrywał to, żeby jej nie wystraszyć.-Wyjaśniłem zerkając na moją podopieczną. Widziałem, że jest najbardziej zaskoczona, a jednocześnie nie wiedziała, co o tym wszystkim myśleć. Zwróciłem znów wzrok przed siebie.-Powiedziałem mu, że jeśli będzie tylko gotowy, sam może ujawnić swoją smoczą naturę i obiecałem nikomu nie wyjawić tej tajemnicy. Todd zauważył to samo, co ja w jej oczach, dlatego na chwilę się zdekoncentrowałem.
-Ami, ja... Nie, my.-Brunet natychmiast się poprawił.-My wszyscy tutaj nie zrobimy ci krzywdy, ani twojemu smoczemu strażnikowi. Chcieliśmy tylko, żebyś zamieszkała w Kumori-Gakure, to wioska dla takich jak ty czy ja. Tam możesz nauczyć się panować nad sobą, swoimi zdolnościami. Przysięgam, że nikt was tam nie skrzywdzi. Raz mi już zaufałaś, przy rumowisku. Wiedziałem, że twój strażnik był tuż za mną i mógł mnie zabić, ale nie zrobił tego. Wycofał się na twoją prośbę myślową.
-Wiedziałeś...?-Ami nie wierzyła własnym uszom i odezwała się bardziej do siebie, niż do nas czy Todda.-On... On wiedział, że jest w niebezpieczeństwie, a pomimo tego zachował spokój i... i...
-I wyciągnąłem do ciebie dłoń.-Dokończył za nią.-Wiedziałem, że nie zrobisz mi krzywdy, bo widziałem to w twoich oczach. Byłaś przerażona i pewna, że jestem kolejną osobą, która chce was skrzywdzić i właśnie tym cie zaskoczyłem, bo zrobiłem coś wręcz przeciwnego, niż myślałaś.-Jego ogon zniknął, a sam niebieskooki podszedł do liliowowłosej i wyciągnął do niej dłoń.-Zaufaj mi i tym razem.
-Obiecujesz, że nikt tam nie będzie chciał nas skrzywdzić?-Dopytywała się mała, a on jedynie kiwnął z uśmiechem. Jej smoczy strażnik zniknął rozpływając się w małe, szafirowej barwy drobinki, kiedy tylko dziewczynka chwyciła Todda za rękę.-Shinrai temae[Ufam ci]...

15. Intruzi zostaną zgładzeni...

     Po dotarciu do ukrytych za skałą wrót Kumori-Gakure, przyłożyłem dłoń do wgłębienia i wzniesienie rozstąpiło się ukazując bramę wioski cienia. Po przekroczeniu jej, zamknęła się, a przed nami pojawiła się zielonowłosa dziewczyna z wisiorkiem smoka na szyi.
-Cześć Naruto, jak tam misja?-Podeszła do małej Amerilian, która z niewielką obawa na nią patrzyła.-Witaj, ty pewnie jesteś Amerilian, młoda Dragon Guardian*.-Dziewczynka jedynie pokiwała głową.-Oj coś zbyt nieśmiała jesteś. Proszę to dla ciebie.-Katrin, bo tak było na imię zielonowłosej podała jej wisiorek z srebrnym smokiem.
-Do czasu, aż nie nauczysz się panować nad swoimi emocjami, zdolnościami i twoim smokiem, będziesz nosić ten wisiorek.-Wyjaśnił Todd, zawieszając małej amulet.-Dodatkowo, dopóki nie nauczysz się wywoływać swojego smoczego strażnika w mniejszej formie niż naturalna, ten wisiorek będzie ci w tym pomagać.
-Arigatou...-Ami popatrzyła na srebrnego smoka na swojej szyi. W tym momencie Katrin zmarszczyła brwi i spojrzała na Konoszan.
-Intruzi zostaną zgładzeni...-Jej ręce aż do samych ramion zmieniły się w łapy smoka o żółtozielonej barwie, a źrenice postawiły w słup. Była gotowa by zaatakować.
-Spokojnie Katrin, to ninja z Konohy, nasi nowi sojusznicy.-Powstrzymałem ją gestem ręki. Spojrzała na mnie kontem oka, nie opuszczając gotowości do zabicia nieznajomych.-DarkKage ich zaprosił...
-O, skoro tak.-Diametralnie zmieniła swoje nastawienie. Jej ręce wróciły do normalnego stanu. Wyciągnęła dłoń do Sakury, ale nim ta zdążyła wyciągnąć swoją Katrin wyciągnęła obie dłonie przed siebie jakby pokazywała jakiś cenny eksponat w muzeum.-Witajcie w Kumori-Gakure! Nazywam się Katrin i jestem strażnikiem bramy Kumori. No wiecie, pilnuje by nikt nieproszony nie przedarł się przez wrota wioski.
-Nie przejmuj się nią, ona tak zawsze.-Wyjaśniłem widząc zaskoczoną kunoichi Konohy.
-Naruto, a ty nie wypuszczasz go?-Zainteresowała się zielonowłosa. Podrapałem się w tył głowy ze zmieszaną miną.-Nie mów mi tylko, że znowu się posprzeczaliście. Wiesz co twój ojciec myśli o tych waszych sprzeczkach.
-Nie, nie posprzeczaliśmy się, tylko... Nie jestem pewien czy nasi goście są przygotowywani na ten widok, więc, wiesz...
-Oj tam nie gadaj bzdur, przecież i ta zaraz będą widzieć wiele różnych osób i podobnych do niego, także uważam, że to nie będzie raczej dla nich zbyt długi szok.-Katrin klepnęła mnie tak pokrzepiająco i mocno w plecy, że prawię nie padłem na ziemie. Gdyby ktoś inny mnie tak klepnął to pewnie bym nawet nie drgnął, ale Katrin jest jednym z najsilniejszych smoków ziemi, więc jej ręce nawet pod ludzką postacią są twarde jak np. granit.
-No dobra, ale jak dostaną zawału to ty im zrobisz sztuczne oddychanie.-Uśmiechnąłem się złośliwie, a ona jedynie zaplotła ręce na piersi z głośnym „Phi”.
-O czym oni mówią?
-Zaraz się dowiesz Haruno-sama.-Odparła Hikari, a kiedy ja wykonałem pospiesznie znaki, kontynuowała.-Wioska Cienia nie jest jak inne ukryte wioski.
-Tutaj nie mieszkają „zwyczajne istoty”.-Dodał Todd uśmiechając się do Ami, która popatrzyła na niego zaciekawiona jego słowami.
-Każdy jest równy z każdym, bo nie ma tutaj osoby, która nie byłaby „inna”.-Dołączył się do wyjaśnieni Mizuki, a w tym samym momencie tuz obok mnie zmaterializował się z ognia Kyuubi no Kitsune wielkości dosyć sporych rozmiarów psa.
-Długo to ci tym razem zajęło, wiesz?-Podrapał się tylną łapą niczym pies za uchem.-Przydałaby mi się porządna kąpiel... A ci co się tak patrzą jak sroka w gnat? Nigdy mnie nie widzieli czy jak?-Prychnął lisi demon na widok zszokowanych Konoszan.
-Pewnie widzieli, ale nie w taki sposób.-Przyklęknąłem przy moim demonie i pogłaskałem go po głowie.-Daj im trochę czasu do przyzwyczajenia się, Kyuu.
-Yhy...-Mruknął patrząc na mnie z nietęgą miną.-Przestaniesz mnie tak traktować? Nie jestem psem, a ogoniastym demonem.
-Wybacz, przyzwyczajenie.-Uśmiechnąłem się, wstałem i zwróciłem do mojego starego rozbitego Teamu.-Zanim wejdziecie w głąb wioski, proszę was, nie gapcie się zbyt nachalnie...
-Wątpię by to im się udało młody.-Skwitował Kyuu, zerkając na trojkę, która gapiła się na niego z głupimi wyrazami twarzy.-Skoro tak ich zaskoczył mój widok, to ciekawe, co powiedzą jak zobaczą resztę wioski.
     Kyuubi miał racje, ale pozostawał kolejny fakt, co zrobić by nie dowiedzieli się, kim jest DarkKage? Nie jestem pewien czy mój ojciec zechce się z nimi spotkać. Zwłaszcza, że oficjalnie dla Konohy i innych nie żyje. Ciężka sprawa...
     Moje rozmyślania przerwało pojawienie się z smoliście czarnego dymu, który niósł ze sobą zapach siarki dziecka z wyglądu na około dziesięciu lat. Chłopczyk miał czarne niczym smoła włosy i krwistoczerwone oczach. Z czarnej poszarpanej szaty, w którą był ubrany skapywała krew, której krople natychmiast wsiąkały w glebę. Skłonił się w moją stronę, po czym podał mi zwój. Przebiegłem szybko po treści, po czym westchnąłem ciężko.
-Co to za dziecko, Naruto?-Zainteresował się Kakashi przyglądając się chłopczykowi.
-To nie jest dziecko i radze wam, nie mówić tak o nim, bo bardzo tego nie lubi.-Wyjaśniłem oddając z powrotem zwój.-To nie jest dziecko, ani nawet demon czy smok. Nazywa się Nabari i jest on Banshee.-Dzieciak skłonił się w moją stronę ponownie, zgromił morderczym spojrzeniem siwego, po czym rozpłynął się w smolistym czarnym dymie.
-Banshee?-Sasuke przypatrywał się miejscu, gdzie był Nabari.-A czym one są?
-Bansee są istotami podobnymi do duchów. Zwiastują one śmierć poprzez swój „żałosny lament płaczu”.-Wyjaśniłem ruszając przodem, a reszta nie mając większego wyboru, poszła w ślad za mną.-W wielu legendach i mitach są one ukazywane, jako istoty kobiety całej na biało, jednak jest to tylko podkoloryzowanie ich historii na bardziej łagodną. W rzeczywistości Banshee są ubrane w czarne, granatowe, a rzadziej w ciemno fioletowe szaty, z których skapuje krew.
-Mówisz, że one zsyłają śmierć, czyli nie powinniśmy być już martwi, czy coś?-Sakura zrównała ze mną krok.
-Nie do końca. Widzisz, Banshee owszem zwiastują śmierć poprzez swój „żałosny lament płaczu” i było tak od przeszło setek lat, jednak z czasem przestały używać go tylko do ogłaszania czyjejś śmierci, ponieważ nauczyły się wykorzystywać go, jako broń. A najlepszym wypadku, kiedy usłyszałoby się w obecnych czasach ich lament, można stracić słuch na około 48h. Są one przywiązane najczęściej do jednego klanu, gdzie często pomagają jej członkom, jako np. kurierzy, jak zresztą sami widzieliście przed chwilą.
-Chotto matte Naruto. Czyli twoja rodzina jest związana z tymi istotami?-Zainteresowała się różowo włosa, a ja jedynie skinąłem głową.
-A, co miała na myśli ta cała Katrin, gdy mówiła o twoim ojcu?-Zagadnął nagle Sasuke. Fajny moment sobie wybrali na pytania...
-Dowiesz się jak wszyscy w swoim czasie, a i macie zaproszenie do DarkKage, ale najpierw powinniśmy coś zjeść.-Zbyłem go natychmiast. Co prawda ojciec zaprosił mnie i konoszan, ale mimo wszystko nie bardzo uśmiechał mi się ten pomysł, a sam fakt, że w ogóle tu byli, to już i tak jak dla mnie szczyt wszystkiego. Doszliśmy do mojej ulubionej tutaj budki z ramenem. Za ladą krzątała się jasnowłosa blondynka w bordowym garniturze i białym fartuchu.-Oi Zero.
-Ossu Naruto.-Odwróciła się do naszej gromadki, a zza jej pleców wyłoniły się miski i pałeczki, które natychmiast postawiły się automatycznie przy każdym.-Co tak długo? Takie misyjki zajmowały ci góra dwa dni, a tu prawie cztery ciebie nie było. Coś się stało?-Podparła się łokciem o ladę, na która oparła podbródek.
-Niezbyt. Ojciec uparł się z Hokage, bym zabrał ze sobą na misje trzy osoby z Konohy, więc trochę nam się podróż wydłużyła.-Wyjaśniłem pokrótce, a Zero pokiwała ze zrozumieniem, po czy nałożyła każdemu porcje ramenu.-Domo. Itadakimasu.[Dzięki. Smacznego.]
     Każdy chwycił za pałeczki i zaczął jeść, przynajmniej tak mi się wydawało, bo już po chwili niebieskooka z mordem w oczach pojawiła się nad Mizukim i Sasuke i zdzieliła ich drewnianą łyżką po głowach. Najwidoczniej znowu gromili się spojrzeniami i nie tknęli nawet swoich porcji.
-Zapomniałem chyba przypomnieć, że Zero bardzo nie lubi, kiedy ktoś gada lub w ogóle nie tyka jej Ramenu i często zdzieliła za to drewnianą łyżką albo chochlą.-Wyjaśniłem patrząc na chłopaków, którzy masowali sobie obolałe głowy.
-Ty też jesteś smokiem?-Zainteresowała się Haruno, kiedy skończyła swoją porcje.
-Właściwie to jestem Shinigamim[Shinigami – Bóg śmierci].-Uśmiechnęła się w odpowiedzi.
-Powiązanym ze mną, nie zapominaj się kochana.-Nagle na moich kolanach pojawiła się wygodnie usadowiona pomarańczowo włosa dziewczyna w moim wieku. Ubrana w czerwono czarny strój.-Co tam zajadałeś Naruś?
-Ramen?-Zapytałem patrząc wprost w jej lazurowe tęczówki. Osoby trzecie mogłyby pomyśleć przez takie zachowanie Moriny, że jest ona moją dziewczyną, ale w rzeczywistości nie jesteśmy parą. Ona po prostu lubi pojawiać się nagle i siadać mnie, bądź Jackowi na kolanach.-Moriś, a gdzie zostawiłaś swoją drużynę?
-Nie lubię jak mówisz tak do mnie.-Ruda udała, że się obraziła za to. Uśmiechnąłem się i wtuliłem twarz w jej włosy.-Wąchaniem moich włosów mnie nie udobruchasz.-Zaśmiała się, a ja parsknąłem śmiechem.-No dobra wybaczam. A moich podopiecznych zostawiłam dzisiaj samopas z braku misji. Niech sobie mają dzisiaj wolne, skoro i tak nie ma, co robić.
-Naruto, to twoja dziewczyna?-W naszą małą wymianę zdań wtrącił się Kakashi.
-Nie jestem jego dziewczyną, a przyjaciółką. Byłam z Naruto w jednej drużynie.-Wyjaśniła.-Nazywam się Morina Nerlows, a wy to stara rozbita drużyna Naruto z Konohy.
-Skąd wiesz?
-Morina ma taki dar, że widzi ludzkie aury, czyli to, co ukrywają w sobie.-Wyjaśniłem, a dziewczyna zeszła mi z kolan, więc wstałem.-Zobaczymy się później na polu treningowym numer pięć. Musze ich zabrać do DarkKage.
-A oni wiedzą, że DarkKage to...-Morina spojrzała na mnie znacząco, a ja jedynie pokręciłem przecząco głową.-Heh, no to nabawią się ładnego szoku i zawału. No nic, do zobaczenia później.

*Dragon Guardian jest to osoba powiązana ze smokiem, inne określenie to Smoczy jeźdźca. Smok takiej osoby jest nazywany Smoczym Strażnikiem. Takie osoby mają połączone życie ze swoim smokiem, a to oznacza, że gdy coś ugodzi smoka w prawą łapę, to na prawej dłoni jego właściciela pojawi się taki sam ślad i odczuje ten sam ból.

Shinigami to z Japońskiego Bóg śmierci. Bogowie śmierci są istotami podobnymi do śmierci, jednakże są oni o niższym stopniu i podlegają pod rządy Śmierci. Shinigami, którzy zwiążą swoje losy z człowiekiem, który ma dosyć spory potencjał duchowej energii potrafią przechodzić między wymiarami, materializować przypisaną im broń, a ponadto znają się dobrze na zaawansowanej magii żywiołów i chaosu. Mają też spore doświadczenie w walce. Człowiek powiązany z Bogiem śmierci ma podobne do niego zdolności.

16.Pamiętasz jeszcze jak się poznaliśmy?

     Gęsty, wręcz upiorny las zatopiony w mrokach nocy i ciemno fioletowych barwach. To wystarczyło, aby przyprawić każdego o dreszcze i paniczny strach. Gdzieniegdzie przemykał jakiś cień, a w oddali można było dosłyszeć nikłe pohukiwanie sowy.
     Strach przed nieznanym...
     Wybujała wyobraźnia, nasuwająca liczne nierealne obrazy tego, co tak naprawdę, nie ma.
     Spośród konarów drzew padł tylko jeden snop światła księżyca na małego rudego chłopczyka. Z podkulonymi pod brodą nóżkami, ściskał pluszowego misia. Co chwilę widział cienie ludzi patrzące na niego jak na potwora. Nieodgadnione pochodzenia szepty sprawiające ból. Dookoła leżały zmasakrowane trupy zatopione w rzece szkarłatu, a na przeciwko stał ten sam pięcioletni chłopczyk, tylko starszy.
Osiemnastolatek patrzył na to wszystko niemało zaskoczony. W `końcu on sam tego dokonał w wieku pięciu lat, ale fakt widzenia samego siebie z przed lat, wprawił go w niemałe zaskoczenie.
-Wakarimasen okaasan[Nierozumiem mamo]...-Z zamkniętych oczu pięciolatka spłynęły ciurkiem po policzkach łzy mieszając się z krwią jego ofiar.-Dlaczego on to zrobił? Dlaczego on go wypuścił?-Pytał maluch nie przestając płakać. Starszy chłopak w końcu podszedł do niego, uważając, by nie nadepnąć na jakieś oderwane członki ciał walających się wokół. Przyklęknął przy młodszym sobą i przez chwilę wpatrując, w końcu odezwał się:
-Co się stało?
-On go uwolni...-Chłopiec nie przestawał płakać, a kiedy podniósł wzrok na starszego chłopaka, ten rozszerzył lekko oczy w zdumieniu.-Uwolni go z uwięzi...

     Gaara otworzył gwałtownie oczy i rozejrzał się dookoła. Był w swoim gabinecie, czyli musiał przysnąć na biurku. Opadł na fotel z zamyśleniem. Ten dziwny sen i jego oczy... Tęczówki chłopczyka miały barwę fioletu, a nie jasnego turkusu. Doskonale znał ten pusty wzrok i zabarwienie.
-Przecież to niemożliwe. To zostało dawno temu zapieczętowane, więc nie mogło się uwolnić tak łatwo.-Pomyślał osiemnastolatek, a jego krótkie rozmyślania przerwało pukanie do drzwi.

*Kumori-Gakure*

     Ruszyliśmy raźnym krokiem w kierunku budynku kage. Trójka shinobi z Konohy rozglądała się, co chwilę z coraz większym zdumieniem wymalowanym na twarzach, gdy dostrzegali coś wręcz niesamowitego i niespotykane. Jednak jak zauważyłem Kakashi był czujny i co pewien czas zerkał w kierunku Kyuubiego, który kroczył obok. Chyba pomimo wiedzy, że istnieje specjalna technika, która w sumie wykorzystuje jedynie nikłą odrobinę chakry i to tylko podczas przywoływania demona, pozwala biju na chodzenie swobodnie, wciąż jest bardzo nieufny, co do tego. Jednak nie dziwie się jego reakcji nawet w chwili, kiedy wypuściłem Kyuu, był bardziej przygotowany do odparcia ataku niż zaskoczony jego widokiem. Sasuke i Sakura byli na pewno, chociaż on tego nie dawał po sobie poznać zbytnio, a ona wiedziała już wcześniej o tym fakcie.
     Przystanąłem niedaleko akademii gdzie niespodziewanie rozdźwięczał dzwonek, a zaraz po tym z budynku wybiegła duża grupa dzieciaków zadowolonych z faktu skończenia lekcji.
     Dwóch starszych chłopaków popatrzyło się na brunetkę o oranżowych tęczówkach. Zaśmiali się konspiracyjnie między sobą, a jeden z nich nagle wystrzelił z ręki małą ognista kulkę, która delikatnie wybuchła po dotknięciu tyłka dziewczyny. Ona czerwona na twarzy natychmiast zareagowała i dmuchnęła w obu delikwentów, którzy zostali zamrożeni zamieniając się w lodowe rzeźby. Nastolatka poprawiła włosy i wielce obrażona poszła w swoją stronę.
-Zwykła akademia.-Uśmiechnąłem się nikle na ten widok. Chociaż... Niby szkoła ninja jak każda inna, ale jednak widać niewielkie różnice, chociażby w sytuacji przed chwilą.
-„Zwykła akademia”?-Powtórzyła pytająco Sakura spoglądając na mnie jak na idiotę.-Chyba zapomniałeś wspomnieć, że jest tyci szczególik wyróżniający ją od innych. Np. fakt, że w niej jedna dziewczyna właśnie zamroziła dmuchnięciem dwóch chłopaków, którzy strzelili jej jakąś płonącą kulką w tyłek stworzoną w ręce! To raczej nie jest taka do końca „zwykła”, wiesz?-Zaplotła ręce na piersi spoglądając na mnie z udawaną powagą. Uśmiechnąłem się do niej i wzruszyłem jedynie ramionami.
     Moim podopiecznym dałem wolne, chociaż ubłagali mnie, bym potrenował z nimi później. Oczywiście zgodziłem się, bo w końcu jestem im to winien z faktu, że nie udało nam się odbyć treningu w Konoha z faktu napotkania przeze mnie starych przyjaciół.
     Po chwili znowu ruszyliśmy w kierunku budynku kage, a po dotarciu pod same ich drzwi, zapukałem i natychmiast wszedłem do środka.
-Oi, jestem.-Uśmiechnąłem się do zdumionego ojca pokazując ząbki, a zaraz za mną weszli Konoszanie.-Przyprowadziłem ich jak chciałeś, chociaż nie jestem pewny czy to dobry...
-Naruto, małe pytanko.-Minato mi przerwał z bardzo zaskoczoną miną.-Od kiedy TY pukasz?-Podszedł i położył mi rękę na czole.-Przeziębiłeś się? Masz gorączkę?-Zaczął zadawać pytania niby to proste i z ojcowską troską, ale jednak wyczułem w nich nutkę rozbawienia.
-Ha ha ha... Bardzo zabawne.-Odtrąciłem jego dłoń i zaplotłem ręce na piersi.-Jak sam ostatnio powiedziałeś, czy raczej zapytałeś "Czy choć raz nie mógłbyś zapukać?". Tak więc zapukałem, a ty zamiast się cieszyć od razu, że mi gorzej.
-Hahaha, gomene, ale to naprawdę jakiś cud.-Uśmiechnął się rozbawiony i spojrzał na trójkę konoszan, a po chwili zdębiały zwrócił wzrok na mnie.
     Nie wiedząc za bardzo, o co mu może chodzić również spojrzałem na swój stary rozbity team i aż zamrugałem zdumiony.
     Sakura ciężko oddychając jakby zobaczyła ducha oparła się plecami o ścianę i chyba zaraz zemdleje, jeśli nie przestanie tak ledwo nabierać powietrza. Sasuke z rozszerzonymi oczami i zmarszczonymi brwiami na znak całkowitego zaskoczenia i niedowierzania wpatrywał się w Yondaime. Co chwilę otwierał usta by coś powiedzieć, ale zaraz je zamykał, co wyglądało tak, jakby każde pytanie, które mu wpadło do głowy było zbyt mało adekwatne do zadania. Jedynie Kakashi nie wierząc własnym oczom, zaczął się rozglądać ukradkiem i rozmyślając prawdopodobnie czy to nie jest jakaś iluzja.
-K-Ka-Kakashi-sensei...-Wyjąkała z ledwością różowo włosa, wciąż nie mogąc swobodnie złapać tchu. Ona zaraz mi tu zemdleje!-Chyba w tym r-ramenie były j-ja-jakieś grzybki ha-ha-halucynki, bo widzę Yo-Yo-Yondaime Hokage!
-Niemożliwe, ponieważ ja też go widzę, a te grzybki o ile się orientuje nie mogą pokazywać trzem osobom tego samego.-Wydusił w końcu z siebie brunet nie spuszczając wzroku z mojego ojca.
-Czyżby genjutsu?-Zapytał z zastanowieniem Hatake.
     Palnąłem się otwartą dłonią w twarz i pokręciłem z dezaprobatą na ich tok myślenie. Spojrzałem na ojca, który widząc zachowanie trójki shinobi z ukrytego liścia z wielkim zdumieniem popatrzył się na mnie pytająco.
     Westchnąłem jedynie i puściłem mu spojrzenie mówiące „Nie tłumacz i tak nie zrozumieją, póki się nie uspokoją...” i miałem racje, przez kolejne pięć minut gapili się na Minato jak na widmo, a Sakura w pewnym momencie z braku tlenu najzwyczajniej w świecie prawie zemdlała.
-Cóż...-Darkkage podrapał się  w tył głowy z niemrawym uśmieszkiem.-Spodziewałem się takiej reakcji, chociaż...
-Myślałeś, że oni tak po prostu ciebie zobaczą, zdębieją i od razu „Matko! To ty żyjesz?!”, a potem na spokojnie usiądziecie sobie przy herbatce i ciastkach?-Spojrzałem na niego z nietęgą miną, a on jedynie uśmiechnął się, co miało znaczyć, że tak.-Nie skomentuje, zwłaszcza, że dla reszty świata nie żyjesz...
-Oj tam, czepiasz się.-Machnął na mnie ręką, po czym zwrócił się w stronę ninja Konohy.-Jakby tu zacząć...
-Może od początku?-Wydusił z siebie w końcu siwowłosy jounin, wpatrując się z niedowierzaniem w Namikaze.-Jak... Jak to w ogóle jest możliwe, że ty żyjesz, sensei?! Przecież zginąłeś pieczętując w Naruto Kyuubiego! To przecież...
-Kakashi.-Mój ojciec podszedł do niego i położył mu dłoń na ramieniu uśmiechając się przy tym przyjaźnie.-To trochę ciężko wytłumaczyć i po za tym jest to bardzo długa historia. A tak na marginesie... Aleś ty wyrósł, jak na drożdżach z Czarnobyla!
-Eee... To jednak jesteś naprawdę ty sensei...-Odpowiedział po dłuższej chwili milczenia Kakashi z zażenowanym uśmiechem pod maską.
-Aj Kakashi, nie mów już do mnie sensei. Przestałem nim dla ciebie być lata temu.
-Chwila moment.-Przerwałem im te miłą pogawędkę.-To mój ojciec był twoim sensei, Kakashi?! Tato, ale ty stary jesteś...
-Dzięki Naruto...-Yondaime spojrzał na mnie z głupim wyrazem twarzy załamania i po chwili wszyscy wybuchliśmy niepohamowanym śmiechem.

     Jakiś czas później po wszystkich wyjaśnieniach, jakim cudem mój ojciec żyje i jak stał się kage wioski cienia, dorwali mnie moi podopieczni i prawie ukatrupili prośbami o walkę treningową. Poszedłem z nimi na pole treningowe naszego teamu, a Sakura, Sasuke, Kakashi i Minato poszli z nami, bo w sumie mój ojciec zaproponował, by pójść popatrzeć.
     Po dokładnie pięciu minutach walki treningowej z moja drużyną Sasuke poleciał z tekstem, że ta potyczka jest nudna i sam by lepiej ze mną walczył, niż moi podopieczni. Puściłem trójce geninów oczko i uśmiechnąłem się z lisim wyrazem, po czym uznałem, że skoro jest taki tego pewny to możemy razem powalczyć chwilę. Zgodził się. Stanęliśmy naprzeciwko siebie.
-Przygotuj się na porażkę.-Wyciągnąłem kunai.
-Chyba śnisz, młotku.-Zakpił Uchiha pewny swej wygranej. Hatake zgodził się zostać sędziom i dał znak, że możemy rozpocząć walkę.-Zaraz będziesz płakać.
-Czyżby?-Uśmiechnąłem się nikle.-A tak właściwie to, co się stało, hm?
-Co masz namyśli?-Zainteresował się brunet i ruszył na mnie z ostrzem swego miecza. Zrobiłem szybki unik i niemal natychmiast odparłem kunaiem kolejny atak.
-Chodzi mi o twoją zemstę na Itachim, czyżbyś ją porzucił?-Odepchnąłem go do siebie i wymierzyłem kopniak z pół obrotu, którego uniknął, a sam wymierzył kontr atak.
-Nie porzuciłem jej. Nadal mam zamiar unicestwić mojego brata.-Wbił miecz przeszywając moje ciało na wylot z triumfem, który szybko zniknął, gdy uśmiechnąwszy się zniknąłem mu z oczu.-Klon?!
-Chciałbyś. Trafiłeś mnie, chociaż nie do końca.-Przystawiłem mu kunai do gardła.-Taka mała sztuczka z przenikaniem.
-Przecież Saske przebił Naruto na wylot, a on twierdzi, że to nie był klon, więc co?-Zapytała kunoichi wpatrując się z niedowierzaniem w zaistniałą sytuacje.
-To jedna z bardzo starych technik, a pierwszym, który ją opanował był Uchiha Madara.-Wyjaśniła białowłosa pojawiając się niespodziewanie tuz obok.-Minato i Naruto nauczyli się jej ode mnie.
-So ka[Rozumiem].-Sakura spojrzała znów na obecną potyczkę miedzy Uzumakim, a Uchihą.
-Szybki jesteś…
-Dzięki, wiem.-Uśmiechnąłem się do niego.-Pamiętasz jeszcze jak się poznaliśmy?

*Konoha Gakure*

     Tsunade siedziała przy biurku opierając się o niego łokciem i podparłszy ręką podbródek przyglądała się teczce z dokumentami. Była to stara aktówka z dokładnymi informacjami o osobie, niegdyś należącej do społeczności Konoha-Gakure. W owych dokumentach znajdowały się również informacje na temat znalezionej kałuży krwi właściciela małego mieszkanka i potwierdzono, że z tak liczną utrata szkarłatnej cieczy nie można było przeżyć.
     Kobieta wpatrując się w akt zgonu, który sama podpisała ponad trzy lata temu zmarszczyła ze smutkiem i gniewem zarazem brwi.
     Była zła...
     Wściekła sama na siebie, że tak łatwo pozwoliła się omamić przekonaniu o jego śmierci, a tym czasem on, nie tylko przeżył, ale i doskonalił swoje umiejętności bojowe w wiosce, o której krążyły jedynie legendy i mity. Znalazły się również śmieszne pogłoski i kpiny na temat Kumori-Gakure, gdyż nikt nie chciał uwierzyć w istnienie czegoś tak niedorzecznego i wręcz nieprawdopodobnego jak ukryta wioska istot mitycznych i ludzi z nimi powiązanych, a jednak...
-Legenda okazała się prawdą...-Biuściasta blondyna dokończyła swoją myśl na głos. Westchnęła ociężale i odłożywszy lekko rozrzucając kartki z teczki chwile wcześniej trzymanej w ręce, spojrzała na butelkę sake, która przyniosła z samego rana jej asystentka, Shizune. Przez cały ten czas rozmyślając nad całą zawiłą sprawa nagłym zmartwychwstaniem chłopaka, o którym było lekko huczno wśród jego przyjaciół z ukrytego liścia, kompletnie zapomniała o trunku. Godaime chwilę wpatrywała się w butelkę i sama siebie zaskoczyła, wykrzywiając usta w nieznacznym grymasie.-Odechciało mi się picia...
-A co się takiego stało Tsunade, żeś postanowiła przestać pić?
-Jiraya od jak dawna tu siedzisz?-Piwnooka obejrzała się za siebie mało zaskoczona pojawieniem się białowłosego pustelnika, który wygodnie siedział sobie przy oknie jej gabinetu.
-Właśnie przyszedłem.-Uśmiechnął się, ale zaraz jego wzrok przykuły lekko rozrzucone na biurku papiery, które wypadły z teczki. Mężczyzna podszedł i pozbierawszy je z powrotem do aktówki przyjrzał się ich właścicielowi.-"Naruto Uzumaki"... Znowu zastanawiasz się nad tym czy nadal ży...
-Właściwie to on żyje.-Przerwała mu odbierając od niego dokumenty. Wstała, podeszła do szafki w rogu i odsunąwszy jedna z jej szuflad umieściła papierową teczkę z dokumentami na temat Uzumakiego między inne, po czym zasunęła ją z powrotem z głuchym stuknięciem, które przerwało martwą cieszę obecnie panującą w pomieszczeniu.
-C-co powiedziałaś?!-Wydusił w końcu z siebie patrząc teraz wielkimi jak pięć złoty oczami na blondynkę, która nawet nie raczyła się do niego odwrócić po zasunięciu szuflady.-Tsunade?
-Naruto Uzumaki żyje i jest on obecnie shinobim wioski cienia, rozumiesz?-Zapytała po dłuższej chwili, ale nim usłyszała odpowiedź dodała.-Ta wioska... Kumori, ona formalnie nie powinna istnieć, a jednak pogłoski stały się prawdą. A ja... Skazałam naszego przyszłego shinobi od razu na śmierć...
-Tsunade...-Siwowłosy podszedł do niej i położył jej dłoń na ramieniu. Drżała, ale nie z zimna czy przerażenia. Drżała, bo...
-Skazałam naszego przyszłego shinobi na śmierć trzy lata temu, rozumiesz to?!-Wrzasnęła odwracając się do swego rozmówcy, a w jej oczach zalśniły łzy.-Nie starałam się go odnaleźć i od razu przyjęłam do wiadomości, ze zginął!! Co ze mnie za Hokage, skoro od razu skreśliłam naszego shinobi niemalże natychmiast na śmierć uznając go za zmarłego??!!
     Żabi mędrzec nic jej nie odpowiedział i spokojnie słuchał jej krzyków i jak wylewa przy tym potoki słonych łez. A kiedy w końcu rozpłakała się na dobre i ukryła twarz w dłoniach, objął ją przyjacielsko i przytulił. Nawet jej asystentka, Shizune, która zwabiona wrzaskami swojej podwładnej weszła do gabinetu i słyszała jej krzyki złości na samą siebie wiedziała, w jakim stanie teraz jest.
     Od momentu, gdy podpisała wyrok na Naruto, po ponad roku bezowocnych poszukiwań, wciąż wahała się nad tym czy on rzeczywiście zginął i przez ponad te trzy lata po składanym podpisie aktu zgonu, targały nią silne emocje żalu i kumulowały się aż do dziś, a teraz niczym wulkan w niej wybuchły.
-Byłam pewna, że ten naszyjnik go zabił, że to przeklęte fatum, które na nim ciąży jest niczym kat śmierci, który zabija każdego, kto go nosi oprócz mnie...-Wydusiła z siebie płaczliwym, łamiącym się głosem, którego Jiraya i Shizune nie słyszeli u niej od bardzo dawien dawna.
-Hokage-sama,dozo[Hokage-sama, proszę (Podajac coś)].-Odezwała się w końcu brunetka z wyciągnięta butelką sake w stronę zapłakanej piwnookiej, a gdy ta na nią spojrzała, zamrugała parokrotnie zaskoczona, po czym uśmiechnęła się delikatnie i wzięła trunek do ręki. Usiadła na powrót w fotelu i nalała sobie białej cieczy do szklanki.
-Mówisz, że skazałaś go na śmierć, a jednak...-Pustelnik spojrzał na Hokage zawieszając na chwilę głos, po czym uśmiechnął się ciepło.-...nawet po tym jak złożyłaś podpis na jego akcie śmierci, by potwierdzić go, jako zmarłego, nigdy nie przestałaś wierzyć, że wciąż żyje. A ten fakt, że jednak Naruto jakimś cudem żyje utwierdza mnie w przekonaniu, że cuda się zdarzają.
-Arigatou Jiraya...-Tsunade uśmiechnęła się do niego lekko, po czym wypiła jednym łykiem całą szklankę trunku.
-Przyniosę jeszcze jedną butelkę.-Zaśmiała się hebanowooka i zaraz zniknęła za drzwiami wyjściowymi z biura Godaime.

17.Dziękuje

-Pamiętasz jeszcze jak się poznaliśmy?-Zapytał Naruto z tajemniczym uśmiechem, który momentalnie zakwitł na jego ustach. Saske zerknął na niego kontem oka badawczo, ale zaraz rzucił mu nikły kpiący uśmieszek. Doskonale pamiętał ten dzień. Dzień, w którym obaj zdobył pierwszego prawdziwego przyjaciela...

     Mały chłopczyk o blond włosach i lazurowych tęczówkach, biegł przed siebie. Nie oglądał się, bo obawiał się, że jego oprawcy mogą to wykorzystać. Niestety z powodu krótkich nóżek sześcioletniego ciałka, nie był w stanie daleko uciec. Niespodziewanie wpadł na kogoś i odbijając się od tej osoby upadł na twarde podłoże, obijając sobie zadek. Otworzył niepewnie jedno oko, bo drugie miał przymknięte z powodu niewielkiego bólu, jaki odczuł podczas upadania. Momentalnie rozszerzył oczy, gdy przed sobą zobaczył starszego chłopaka. Blondynek szybko wstał, próbując uciec w przeciwnym kierunku, ale drogę zagrodziło mu dwóch innych czternastolatków.
-I po co było uciekałeś, potworku?-Zapytał z wyczuwalna kpiną, a zarazem satysfakcja, że w końcu dopadł młodziaka. Złapał go za białą koszulkę pod karkiem.-Ciekawe, czy równie dobrze pływasz, co uciekasz.
-Chłopaki, dajcie spokój, proszę.-Wyjęczał z ledwością sześciolatek, co jedynie zachęciło bardziej trzech starszaków do wykonania swojego pomysłu. Zmęczony biegiem dzieciak, nie miał siły na szarpaninę ze starszymi od siebie trzema łobuzami.  Dwóch chłopaków wzięło go pod ręce i zaciągnęli go na czele trzeciego nad bardzo niewielkie molo, po czym jeden złapał małego za ręce, a drugi za nogi i zaczęli nim huśtać śmiejąc się przy tym z satysfakcją, na błagania blondynka, by przestali. W końcu znudzeni taką zabawą wrzucili go do zbiornika wodnego. Przez chwile jeszcze śmiali się z topiącego się dzieciaka, ale z czasem, gdy i ta „rozrywka”, przestała ich bawić odeszli.
     Tym czasem sześciolatek próbował wydostać się na suchy ląd, jednakże z powodu braku umiejętności pływania na takiej głębinie i nikłej ilości siły, jaką posiadał oraz faktem nałykania się sporych ilości wody, w końcu dał za wygraną. Powoli zaczął opadać na dno zimnego jeziora. Ostatnie, co dostrzegł to jak ktoś wskoczył do wody. Widział niewyraźną postać, która się do niego zbliżała. Zmrużył nieprzytomnie oczy, a gdy poczuł szarpnięcie za rękę, stracił przytomność...
     Obudził się w szpitalu, poznał od razu te białe pomieszczenie, w którym się znajdował i zapach leków. Ledwo przytomnie spojrzał w stronę otwartego okna, gdzie stał mały zaciekawiony nim ptaszek. Poćwierkiwał, co pewien czas, przechylając głowę to w jedną to znów w drugą stronę. Chłopaczek uśmiechnął się na ten widok i wpatrywał się w zwierzę do momentu, gdy nie odfrunął zostawiając go samego. Lazurowooki wstał z łóżka, ubrał swoje stare ubranie, odrzucając na bok szpitalne ciuchy i ukradkiem wymknął się ze skrzydła szpitalnego. Ruszył biegiem nad jezioro, gdzie o mały włos nie utonął, ale ktoś go uratował. Sześciolatek miał nadzieje spotkać tam swojego wybawce, ale jednak go nie było...
     Przez kolejne dni przychodził w to miejsce nad jeziorem, siadał na trawie i aż do zachodu słońca czekał. Chciał poznać i podziękować temu, który go ocalił.
     Dokładnie ósmego dnia, gdy już powoli tracił nadzieje, gdy słońce zachodziło powoli za horyzont, zatapiając świat w ciepłych barwach od pomarańczowego, przez liliowy, na czerwonym skończywszy, wyczuł, że jest obserwowany. Nadal siedząc obejrzał się i zobaczył tam chłopca w miej więcej jego wieku, o kruczo czarnych włosach i równie czarnych tęczówkach. Był ubrany w granatową koszulkę i krótkie białe spodenki, a przez ramie miał przewieszoną brązową torbę. Mierzyli się zaciekawionym wzrokiem, aż nagle blondynek uśmiechnął się do rówieśnika ciepło. Ten przez chwilę zaskoczony tym gestem zaraz odwzajemnił tym samym, po czym podszedł do siedzącego nad brzegiem chłopaczka, który natychmiast się podniósł.
-To ty mnie uratowałeś kilka dni temu, prawda?-Zapytał blondynek, chociaż z jakiegoś powodu, doskonale wiedział, że to był jego wybawca. Brunet jedynie uśmiechnął się i kiwnął twierdząco.-Arigatou.-Uśmiechnął się szczerząc zęby, po czym wyciągnął ku nowemu znajomemu dłoń.-Watashi wa Naruto, soshite maro?[Jestem Naruto, a ty?]
-Sasuke, hajimemashite[miło cie poznać].-Odwzajemnił tym samym i uścisną mu rękę swoją.

-Pewnie, że pamiętam, baka.-Uchiha wyswobodził się i natarł na blondyna, który robił zwinnie uniki.
     Sakura patrzyła na pojedynek pomiędzy Naruto, a Saske i pomimo, że była to tylko mała walka treningowa, nadal bała się o ich obu.
     Kiedy zniknął Sasuke, nie była wstanie opanować łez i tego, że nie zdołała go powstrzymać przed ucieczką. Wiedziała, że zbiegł i próbowała za nim podążyć, ale nie udało się jej.
     Z Naruto była inaczej. Wiedziała, że był wstrząśnięty wiadomością o Hinacie i ponad tydzień nie potrafił się pozbierać. Chciała do niego pójść i zrobić coś, cokolwiek, ale kiedy już wpadła na pomysł jak może oprawić mu humor, było już za późno...
-Naruto...

     Stała pod drzwiami i chciała zapukać, ale znów zabrakło jej odwagi. Nie wiedziała, co powiedzieć czy zrobić, po prostu nie wiedziała...
     Uzumaki był przybity jak nigdy dotąd, a ona, jego przyjaciółka i członkini drużyny, nie potrafiła mu pomóc. Westchnęła, spojrzała ostatni raz na drzwi, po czym wróciła do domu. Myślała nad tym jak poprawić mu humor prawie całą noc, ale nic konkretnego nie przyszło jej do głowy.
     Zasnęła dopiero, kiedy zmorzył ją sen i wstała rankiem. Wzięła szybki prysznic, wysuszyła się, ubrała i wyszła z domu. Nie miała ochoty na śniadanie. Ciągle dręczyła ją jedna sprawa.
-Naruto...-Wyszeptała cicho, widząc idącego w jej kierunku chłopaka. Cienie pod oczami mówiły jasno, że niewiele spał i z lekka wychudzony, co mogło oznaczać, że też mało jadł. Przygryzła dolną wargę, ale wymusiła w sobie uśmiech, chociaż bardziej chciało jej się płakać na widok wymizerniałego przyjaciela. Podbiegła do niego z uśmiechem-Oi, Naruto! Może pójdziemy na ramen? W końcu dawno się nie widzieliśmy i pomyślałam, że...
-Nie mam ochoty, Sakura...-Wydusił z siebie posępnie spoglądając na nią pustymi oczami. Wyminął ją i ruszył w swoją stronę.
     Samo to, że przestał mówić do niej z końcówką "chan" i fakt, braku apetytu na ramen, sprawiały jej jeszcze większy ból. Jej przyjaciel był o krok od śmierci, a ona przez cały ten czas nic nie zrobiła. Nie wsparła go, nie pocieszyła, a jedyna próba jakiej się podjęła, jaką w sobie wymusiła, by podjąć zdarzyła się dopiero po tygodniu...
     Zacisnęła dłonie w pięści, aż jej kostki wybielały, zagryzła dolną wargę, a po policzku spłynęła kryształowa łza.
     Ruszyła biegiem przed siebie. Była wściekła na siebie, że nic nie zdołała wskórać, podczas gdy Naruto nikł w oczach.
     Siedząc na huśtawce wciąż myślała nad tym, jak pocieszyć blondyna. Dzień dochodził ku końcowi, a słońce powoli zachodziło za horyzont zalewając świat ciepłymi barwami, które chwytały za serce, jednak nawet ten widok nie był w stanie wprawić jej w dobry nastrój.
-Baachan zrobiła dla nas ciastka z czekoladą!-Zawołała jakaś pięciolatka podbiegając do dwóch innych dziewczynek w jej wieku z papierowa torbą słodkości. Różowo włosa spojrzała na owa grupkę z zainteresowaniem, a w głowie zaczął jej świtać pewien pomysł.
-Sugoi[Wspaniale/Niesamowite]! Wypieki twojej baachan są nieziemsko pyszne!-Zachwyciła się jedna z dziewczynek wyciągając czekoladowe ciasteczko.
-Ciastka...?-Sakura zmrużyła oczy spoglądając na słodycz trzymaną przez dzieci i zaraz uśmiechnęła się z zadowoleniem.-Już wiem.
     Wróciła szybko do domu i przeszukawszy szuflady za książką z przepisami swojej babci. Kiedy ją w końcu znalazła przygotowała wszystkie składniki i zabrała się do roboty. Pracowała ciężko całą noc, bo pierwsza seria wypieku nie wyszła i można było sobie połamać zęby, niż zjeść. Jednakże druga partia była już w sam raz.
     Z samego rana spakowała swoje wyroby do papierowej torby ratując je przed wścibskim ojcem, który chciał ukraść jedno.
-Naruto lubi ciastka, więc chociaż jedno zje.-Kunoichi uśmiechnęła się ściskając pakunek.-Mam nadzieje, że chociaż tak mu poprawie jakoś humor.-Ruszyła biegiem zadowolona z siebie do jego domu. Była szczęśliwa, że choć w taki sposób może jakoś pocieszyć chłopaka.-Naruto, przynio...-Zapukała w drzwi, ale one uchyliły się odrobinę. Nie zamknął drzwi? To była jej pierwsza myśl. Weszła do środka.-Naruto, to ja Sakura. Wchodzę. Jesteś w domu?-Zawołała wchodząc w głąb mieszkania blondyna.-Naruto? Pomyślałam, że przyniosę ci trochę ciastek na poprawę humo...-Stanęła jak wryta nie dokończając zdania. Rozszerzyła oczy do niewyobrażalnych wielkości, źrenice zwęziły się, usta rozłączyły, a głos jakby utknął w gardle. Upuściła torbę, a ciasteczka wysypały się z dookoła i tylko jedno potoczyło się w stronę kałuży krwi na podłodze.-N... Na-Naruto...-Po policzkach dziewczyny zaczęły spływać potokiem diamentowe słone łzy.-NARUTOOO!!!

-Nie byłam w stanie zatrzymać Saske-kun w wiosce, a potem nie potrafiłam pocieszyć Naruto, ale...-Pomyślała Sakura wciąż wpatrując się w walczących chłopaków. Spojrzała w nieboskłon na sunące powoli obłoki.-Ale już więcej nie będę się wahać i postaram się wspierać Naruto choćby nie wiem co.

*

Przez las szybkim tempem przemieszcza się skacząc z drzewa na drzewo pewien osobnik. Długa brązowa peleryna z kapturem założonym na głowę delikatnie trzepocze pod naporem powietrza podczas każdego kolejnego skoku. Wszelkie emocje czy mimikę jego twarzy skrywa biała ceramiczna maska, a wyryty na jej powierzchni znak Suna-Gakure uświadamia, że jest to ANBU z ukryte piasku.
     Gdy po pewnym czasie słońce zaczęło zachodzić, a niebo przybie barwy, by zaniedługo zasnuć nieboskłon atramentowym zabarwieniem z dodatkeim błyszczących punkcików, którymi sa gwiazdy. Nawet wtedy ów shinobi, nie robiąc choćby małej przerwy, czy też postoju spieszy się z wiadomością dla jedynego człowieka, który doskonale zrozumie powagę sytuacji i niepokój jaki targa obecnego Kazekage.

18.Coraz więcej pytań i tajemnic Część 1

     Siedząc na dachu mojego obecnego od czterech lat domu spoglądałem w dal, gdzieś w przestrzeń i rozmyślałem, w sumie to nad wszystkim i niczym...
     Być, istnieć tu i teraz, a jedynie śnić o tym, to okłamywanie samego siebie... Zawiła koncepcja, ale bardzo prawdziwa. Spojrzałem lekko w dół i spoglądając tak na wioskę cienia nocą, muszę przyznać, że jest naprawdę piękna i spokojna. Kojąca cisza, niezmącona żadnymi niepotrzebnymi hałasami dnia i chłodne powietrze wieczoru wpuszczane do moich płuc.
     Uśmiechnąłem się i zamknąwszy powieki rozkoszowałem chwilowym delikatnym wiatrem, który porwał moje kosmyki włosów do tańca. Odetchnąłem głębiej zimnawym powietrzem i spojrzałem w górę.
     Księżyc dzisiejszej nocy miał barwę delikatnego fioletu i to trochę mnie niepokoi, bo ostatni raz, gdy miał on ten kolor wtedy...
-Niemożliwe...-Pokręciłem z dezaprobatą dla własnych myśli, po czym zeskoczyłem zwinnie w dół i z pomocą chakry w stopach wślizgnąłem się do swojej sypialni. Usiadłem na parapecie przy oknie i spojrzałem na śpiącą w moim łóżku dziewczynę. Padające na jej pogrążoną we śnie ciało promienie fioletowego księżyca i rozrzucone na poduszce włosy z lekko opadającymi kilkoma kosmykami na twarz, nadają jej osobie dziwnego uroku. Mógłbym godzinami wpatrywać się w nią jak śpi, pogrążona w swych tajemniczych i nieodgadnionych przez nikogo marzeniach sennych.

     Gdy nastał poranek, a słońce nieśmiało wyglądało zza horyzontu, aby wybudzić przyrodę z błogiego snu, ciepłymi i delikatnymi promieniami rozpraszającymi mrok nocy, pewna różowo włosa dziewczyna otworzyła zaspane oczy ukazując ich zieleń. Przetarła ospale powieki dłonią i spojrzała w stronę okna, gdzie na parapecie spał blondyn, który ją ugościł u siebie na czas pobytu w wiosce cienia. Uśmiechnęła się mimowolnie na widok jego spokojnej twarzy pogrążonej w błogim śnie. Chwyciła szybko ręcznik z szafki i zniknęła za drzwiami łazienki.

     Obudziłem się cały zesztywniały i lekko obolały. Musiałem przysnąć na parapecie. Spojrzałem w stronę swojego łóżka, ale Sakury w nim nie było za to słysząc ciche nucenie i dźwięk lecącej wody pod prysznicem, już wiedziałem gdzie zniknęła.
-Dzień dobry Kyuubi...
-Dobry młody...-Ziewnął w odpowiedzi lokator mojego ciała.
-Jak się spało? Bo mnie trochę sztywno.-Zaśmiałem się cicho rozmasowując obolały kark.
-W miarę, a ty powinieneś przestać przysypiać w dziwnych miejscach.
-Heh, no wiem, wiem. Co dziś zjemy na śniadanko?
-A co proponujesz?
-Może...-Nim dokończyłem myśl, przede mną pojawiła się gęsta i czarna niczym smoła mgła, która po rozrzedzeniu się ukazała mi Nabari.-Coś się stało?
-Przybył ANBU z Suna no sato.-Odparł mentalnie kłaniając się, po czym podał mi zwój. Rozwinąłem go i przeczytałem dokładnie.
-Kusho...-Zakląłem niezadowolony, zwinąłem dokument i oddałem go banshee, który zniknął uprzednio kłaniając się nisko.-To śniadanko możemy pożegnać Kyuu...
-Znowu misja?
-Nie do końca. Pamiętasz jak wczorajszej nocy miałem złe przeczucia odnośnie księżyca?
-Oczywiście i co w związku z tym?
-Otóż Gaara miał dziwny sen i przeczucie takie jak ja.-Wyjaśniłem pokrótce gimnastykując całe ciało, by jakoś rozruszać odrętwiałe mięśnie.
-Niech zgadnę i chce się spotkać?
-Dokładnie, a skoro zapieczętował zwój, by reagował jedynie na twoją chakre Kyuu, to znaczy, że naprawdę martwi go to.
-No to, na co czekamy? Ruszaj tyłek i biegniemy do wioski piasku!
-Najpierw muszę jakoś powiadomić Sakure-chan i resztę o tym, że mnie nie będzie przez dłuższy czas.-Uspokoiłem zapał lisiego demona.
-To zostaw im liścik.-Stwierdził od niechcenia Kyuubi.
-Tak dobrze to nie ma.-Odparłem z wyczuwalnym rozbawieniem. Przegryzłem sobie palec wykonałem pospiesznie znaki i przyłożyłem do podłoża dłoń.-Kchyose no Jutsu.-Na podłodze wokół mojej dłoni pojawiły się znaki, a chwile potem uniósł się niewielki obłok dymu. Wyprostowałem się.-On się tym zajmie, prawda?
-Oczywiście Kyuubi-sama!

     Kiedy młoda Haruno wreszcie wyszła z łazienki świeża i pachnąca we wczorajszych ubraniach, pierwsze, co przykuło jej uwagę to brak pewnego blondyna w pomieszczeniu. Rozejrzała się dookoła w poszukiwaniu pana domu, ale jedyne, co ujrzała to stojącego w oknie Sasuke, który zastukał w szybę. Dziewczyna podeszła natychmiast do niego i otworzyła okno na oścież. Wszedł swobodnie do środka, po czym zasiadł na parapecie.
-A co ty tu robisz?-Zapytała po chwili głuchej ciszy przerywanej jedynie świergotem ptaków, które niedawno przebudziły się z błogiego snu, jednak nie otrzymała od razu odpowiedzi. Chłopak bacznie przyglądał się kunoichi, jakby chciał się upewnić, że Uzumaki nic jej nie zrobił przez te jedną noc.
-A gdzie Naruto?
-Nie mam pojęcia, kiedy wyszłam z łazienki już go nie było.
-Kyuubi-sama wyruszył na misję.-Dosłyszeli przed sobą słodkawy i melodyjnie brzmiący głos, a kiedy spojrzeli zaskoczeni w tamtym kierunku ujrzeli niewielkiej postury lisa o dosyć niespotykanej barwie futra. Różowo białe stworzenie patrzyło na dwójkę shinobi Konohy czarnymi, paciorkowymi oczyma.
-Czym ty niby jesteś futrzana kulko?-Bardziej stwierdził Uchiha chwytając lisa za kark, podniósł go na wysokość swojej twarzy w odległości wyprostowanej ręki w razie, gdyby zwierzak próbował go dziabnąć.
-Puszczaj! To nie jest zabawne!-Zawarczał niezadowolony różowy lis szarpiąc się i próbując jakimś sposobem łapkami uwolnić się z uścisku bruneta, jednak jego wysiłki na nic się zdały.
-Sasuke zostaw go.
Prawie jak na komendę, młody spadkobierca klanu Uchiha wypuścił zwierzę z dłoni, a to upadło z małym hukiem na drewnianą podłogę.
-Ał! Trochę delikatniej gburze jeden...-Lis zmierzył go niezadowolonym spojrzeniem. Oczywiście osiemnastolatek nie był zachwycony mianem, jakim nazwał go w dziwny, wręcz nierealnym umaszczeniu lisek, z który obecnie piorunował się na spojrzenia.
-Eee, a kim... czym ty jesteś?-Wtrąciła się różowo włosa chcąc w ten sposób jakoś załagodzić napiętą sytuacje.
-Nazywam się Novis i jestem summonem przysłanym przez Kyuubi-sama.
-Masz na myśli Naruto?-Dopytywała się dziewczyna.
-Oczywiście, że tak. Musiał niespodziewanie opuścić wioskę i wyruszyć natychmiast w prywatnej sprawie do jednego ze starych przyjaciół. Nie miał czasu by was o tym powiadomić osobiście, dlatego poprosił mnie o przekazanie wiadomości.

*

     Powoli zbliżający wieczór i granatowo szara pierzasta zasłona przysłaniała cały nieboskłon, nie wróżąc cichej i spokojnej nocy. Ciężkie burzowe chmury zawisły nad światem zwiastując ulewny deszcz, który zaszczycił niespodziewanie swoim pojawieniem rzęsistą ulewą. Właśnie w tak paskudną pogodę przedzierał się osiemnastoletni blondyn w jasnej pelerynie, która trzepotała pod naporem powietrza od kolejnych skoków. Po paru sekundach zeskoczył w dół na ziemie i lekko dysząc tworząc delikatną mgiełkę obłoku wydobywającą się z jego usta przy oddychaniu, spojrzał w przed siebie. Paręnaście kroków przed nim była niewielka gospoda, w której po krótkim namyśle postanowił przeczekać paskudną pogodę i wynająć pokój.
     Kiedy wszedł do budynku d razu padły na niego kilka par zaciekawionych spojrzeń ludzi siedzących przy stolikach i popijając jakieś trunki. Chłopak nie zraziwszy się tym faktem podszedł do właściciela z zapytaniem o jakiś wolny pokój na jedną noc. Przysadzistej postury mężczyzna schylił się pod ladę, by zaraz podnieść do wyprostu. Podał nastolatkowi klucze z numerem pokoju. Podziękował i czym prędzej ruszył w górę po schodach.
     Wszyscy ciekawscy, którzy wpatrywali się w niego uprzednio, teraz na nowo rozmawiali o tylko sobie znanych sprawach, prócz dwóch osobników siedzących przy stoliku ukrytym w cieniu, przez co byli ledwo dostrzegalni.
-Wiesz Itachi-san... On jest taki dziwnie znajomy...-Jedna z postaci o dosyć niespotykanym kolorze skóry, jakim był niebieski podrapała się za głową.-Nie uważasz?-W odpowiedzi został zgromiony wzrokiem swojego towarzysza. Uaktywniony sharingan sprawił, że po plecach przebiegły mu dreszcze.
-Oczywiście, że znajomy. To jest Naruto durniu.-Wysyczał przez zęby.
-Aa... Naruto.-Kisame pokiwał głową ze zrozumieniem.-Zaraz...-Zastanowił się.-Przecież on umarł ładne parę lat temu.
-Wygląda na to, że coś nas ominęło.
-Albo to jest zombie!
-Uspokój się. To nie jest żadne zombie. Sądząc po aurze spotkał się ze Śmiercią. Tylko nie wiem czemu darowała mu życie...
-A właściwie to skąd ty wiesz takie rzeczy Itachi-san?-Zainteresował się niezwykłym doinformowaniem bruneta, jednak nie otrzymał już więcej odpowiedzi od swojego towarzysza, który najwidoczniej zamyślił się nad czymś. Kisame już więcej nie drążył tego tematu i wypił swoją szklanice z sake.

*

     Następnego dnia w wiosce ukrytego piasku w godzinach popołudniowych Kazekage siedział przy swoim biurku i dosyć nie spokojnie i w ogóle niepodobnie do siebie stukał dwoma palcami o blat. Wiadomość, z którą posłał swojego najszybszego ANBU z oddziału specjalnego powinien już dotrzeć do jego przyjaciela, więc dlaczego jeszcze go niema?
     Blondynka siedząca na kanapie wpatrywała się w swego władcę, a zarazem brata w jednym z nieopisanym niepokojem. Doskonale zdawała sobie sprawę, ze takie zachowanie u jej młodszego braciszka było oznaką głębokiego niepokoju i zniecierpliwienia, co zdarzało się bardzo rzadko.
-Gaara nie zamartwiaj się już tak, na pewno tu dotrze niedługo.-Spróbowała jakoś załagodzić niepokój, jednakże nic nie wskórała tym prócz zwrócenia na siebie jego wzroku wyrażającego „A co innego mi pozostaje?”. Westchnęła zrezygnowana, gdy wtem do biura kage wpadł zdyszany shinobi suny.
-Kazegake-sama... za... zaatakowano... wioskę...!!
-A ilu jest wrogów?-Zainteresował się rudzielec przestając wyżłabiać dziurę palcami w biurku i wpatrując się z wyczekiwaniem na odpowiedź podwładnego.
-Jeden, ale prawie połowa wojska wioski próbuje go złapać i nie dają rady!-Odparł mężczyzna, gdy tylko uspokoił w miarę oddech.
-Co?!-Temari natychmiast podniosła się do wyprostu, po czym spojrzała z wymownym uśmiechem w stronę młodszego brata.-Gaara czy myślisz o tym, co ja?
-Jeśli oboje myślimy o tym samym, to znaczy, że najprawdopodobniej znowu to robi... heh.. wariat.-Zakpił rudzielec. Nikle uśmiechając się podszedł wraz siostrą do balustrady okna i spojrzeli w dół na wioskę ukrytego piasku. Ich oczom ukazała się dosyć zabawna sceneria, w której główną role grał jeden ANBU z obcej wioski, a sądząc po kolorze peleryny był on kapitanem, zaś za nim ganiało połowę oddziału zbrojnego Suna no sato. Ta cała akcja tak rozbawiła blondynkę, że z ledwością powstrzymywała śmiech. Do pomieszczenia wszedł chłopak ubrany na czarno z umalowaną twarzą, a kiedy zauważył jak jego siostra i brat stoją przy balustradzie, podszedł do nich zaciekawiony.
-Co się dzieje?-Spojrzał w dół, a kiedy zobaczył to samo, co jego rodzeństwo zagwizdał z podziwem i zaskoczeniem jednocześnie.-Uuu... Czyżby znowu to robił?
-Na to wygląda.-Zaśmiała się w odpowiedzi dziewczyna, zaś Kankuro nabrał powietrza w płuca i krzyknął na cały głos w stronę „gościa” i shinobi piasku.
-Ej! Naruto wystarczy już tej zabawy! Chodź tu wariacie, a wy go zostawcie to nie wróg, a nasz sojusznik!!
Kilka minut później...
-Czy ty musiałeś to robić?-Gaara spojrzał z nikłym uśmieszkiem na ANBU, który zdjął pelerynę i po chwili także ceramiczną maskę ukazując światu blond czuprynę i lazurowe tęczówki.

-No wiesz…-Spojrzałem na nich rozkładając w geście bezradności ręce.-Gdybym was trochę nie rozruszał, wasze wojsko byłoby otyłe jak Choji. Po za tym to jest zabawne, kiedy pół armii próbuje mnie dorwać, myśląc, że jestem wrogiem, a ja świetnie się bawię uciekając im i widząc ich coraz bardziej zirytowane miny, kiedy nie mogą mnie dopaść.-Zaśmiałem się zadowolony z siebie.
-Hahaha, masz racje nasze odziały by pewnie zginęły bez twojego treningu „Pogoń sojusznika, który udaje wroga”.-Zaśmiała się otwarcie Temari.

Rozdział Specjalny I: „Jak Minato ukradł przypadkiem pierwszy pocałunek Kushiny”

–Ciekawi mnie, jacy byli względem siebie moi rodzice.–Naruto siedział na barierce balustrady w swoim pokoju i wpatrywał się w rozgwieżdżone niebo. Jak każde dziecko, któremu niedane było poznać swych rodzicieli, bardzo go ciekawił ten niewielki wątek w ich życiu.
–Coś tak się zamyślił nagle nad tym, młody?–Z wnętrza duszy Uzumakiego zabrzmiał donośny głos Kyuubiego no Kitsune.
–Po prostu jestem ciekaw Kyuu.–Młodzieniec uśmiechnął się lekko zamykając oczy, by rozkoszować się chwilą delikatnego, chłodnego powiewu wiatru, które lekko zatańczył z kosmykami jego włosów. Westchnął i znów spojrzał w niebo.
–Skoro tak, to może chcesz posłuchać o pewnej historii?–Zapytał Kyuu, czym zainteresował swojego nosiciela. O jakiej znów historii chciał mu opowiedzieć?
–Czyli?–Zainteresował się blondyn.
–Jeżeli chcesz, to opowiem ci pewien mały wątek z życia twojej matki, a dokładniej ten, w którym Minato skradł jej pierwszy pocałunek i nieźle oberwał.
–No co ty...–Chłopak słuchał uważnie słów swojego Biju.–Tata oberwał od mamy za to, że skradł jej pierwszy pocałunek?
–Poważnie młody, to było dosyć zabawne.–Lisi demon zaśmiał się gardłowo.–To jak? Zainteresowany?
–Pewnie! Opowiadaj Kyuu.–Uzumaki zszedł z barierki i usiadł po turecku na podłodze opierając się plecami o metalowe słupki balkonu.
–Ta historia zaczęła się, kiedy twoja matka miała czternaście lat...


–Kushina! Nie przesadziłaś trochę?–Do dziewczyny podbiegła jej rówieśniczka. Długie czarne kosmyki rozwiewały się lekko pod naporem delikatnego powietrza, spowodowanego próbami dogonienia przyjaciółki. Była ubrana w granatową tunikę i krótkie białe spodenki.–Właśnie posłałaś ich prosto do szpitala, zdajesz sobie z tego sprawę?
–Oczywiście.–Prychnęła w odpowiedzi rudowłosa, dalej idąc z dumnie uniesioną głową i bijącą od niej wściekłością, która wystarczyła, by każdy jej schodził z drogi w tejże chwili.–Niech sobie nie myślą, że kolejne razy nazywanie mnie „Pomidorem” ujdzie im na sucho!–Przystanęła i odwróciła się do przyjaciółki. Długie czerwone włosy z gracją opadły na jej ramiona.–Niech wiedzą, z kim mają do czynienia, bo następnym razem trafią do kostnicy!–Zacisnęła dłoń w pięść z takim ogniem w oczach, że brunetka cofnęła się o krok, aby przypadkiem nie oberwać.
–Rozumiem twoje nastawienie, ale myślałam, że nie lubisz walczyć.–Zaczęła niepewnie hebanowo oka, podnosząc ręce w geście próby uspokojenia rudej.
–Bo nie lubię, ale jeżeli chce zostać w przyszłości Hokage, muszę pokazać na co mnie stać!–Turkusowo oka podparła się lewą dłonią w bok, a prawą zacisnęła przed sobą w geście całkowitego oddania sprawie.–Zobaczysz, wszyscy zobaczą, że Ja, Kushina Uzumaki zostanę pierwszą kobietą Hokage w historii!
–Chcesz zostać Hokage?–Za jej plecami odezwał się ktoś, a kiedy się obejrzała zobaczyła blondyna o lazurowych tęczówkach. Ubrany w białą koszulkę ze znakiem Konohy i czarne spodenki.–To ciekawe, ale wiesz, że będziesz musiała stanąć w kolejce?
–Tak? Niby z jakiej racji?–Kushina zaplotła ręce na piersi z niemałą irytacją, którą jej przyjaciółka, Mikoto* wyczuła natychmiast i odsunęła się na bok. Doskonale zdawała sobie sprawę z jej wybuchowego charakterku i stylu bardziej na chłopczyce, stąd też wolała nie podchodzić, gdy tamta miała pierwszy stopień irytacji.
– Ja zostanę następnym Hokage, a ty możesz stanąć z boku i sobie poczekać lub zostać moją żoną.–Blondyn wyszczerzył się do niej zadowolony z wypowiedzianych przez siebie słów, czego nie można było powiedzieć o pannie Uzumaki, którą delikatnie mówiąc szlak trafił, po słowach „zostać moją żoną”.
–Ty... Nie pozwalaj sobie za dużo chłoptasiu!–Złapała go z mordem w oczach za koszulkę i przyciągnęła do siebie.–Nigdy nie zostanę żoną takiego idioty, który ma fryzurę jakby cie kosiarka przejechała w kolorze słomy, na którą załatwia się bydło. I zapamiętaj sobie, że nigdy taki mięczak jak ty, Namikaze niezostanie Hokage, bo to ja nim będę, kapujesz?!
–Skoro tak twierdzisz.–Chłopak delikatnie odczepiał każdy palec zaciśniętej dłoni dziewczyny na swojej koszulce, a gdy się uwolnił, odsunął się od niej o krok i nagle pojawił się tuż za nią.–A ja ci powiem jedno Uzumaki, że Hokage zostanę ja, a ty moją żoną.–Wyszczerzył się i delikatnie „pacnął” ją w tyłek nogą, co natychmiast zaowocowało. Na czole pojawiła jej się niebezpiecznie pulsująca żyłka, a cała zaczęła płonąć z wściekłości na tego aroganckiego mięczaka, który za dużo sobie pozwalał.
–Jesteś trupem Minato!–Wrzasnęła z rządzą rozlewu krwi chłopaka i zaczęła go gonić. Mikoto jedynie westchnęła z dezaprobatą na to, uznając, że jeśli kiedykolwiek ta dwójka się porozumie, to będzie cud, bo jak na razie, nic tego nie zapowiada.
Tymczasem Kushina niemalże dorwała w swoje ręce Minato, niestety potknęła się i zaczęła lecieć w dół. Chłopak chciał ją złapać, co jednak dało efekt, że oboje wpadli do fontanny zimnej wody.
–I coś narobił?! Przez ciebie jestem przemoczona do suchej nitki! –Rudowłosa podniosła się natychmiastowo z niemałym wkurzeniem. Lazurowooki jedynie uśmiechnął się niewinnie i ochlapał ją prosto w twarz.
–Odrobina zimnej wody dla twej urody.–Wyszczerzył się.
–Co?–Czternastolatce nawet nie przeszkadzało już to, że dostała wodą prosto w twarz, jedynie zamrugała zdziwiona. Jednak, gdy dotarły do niej słowa młodzieńca, natychmiast na jej czole pojawiła się niebezpiecznie pulsująca żyłka i rumieniec.–Czy ty właśnie powiedziałeś, że jestem brzydka?!
–Nie, nie to miałem na myśli.–Natychmiast się podniósł na równe nogi machając spazmatycznie rękami, próbując się jakoś wybronić w źle odebranym przez dziewczynę komplemencie.
–Tak? No to, co miałeś na myśli? Słuuuu...–Nim dokończyła została przewrócona przez Minato, który poślizgnął się i wpadł na nią, co spowodowało, że oboje upadli na powrót do wodny sięgającej po kostki, a ich zderzenie skończyło się wiadomo czym.
Blondyn natychmiast odskoczył od dziewczyny czerwony jak burak. To był wypadek, ale stało się. Pocałował Kushine Uzumaki prosto w usta! Odwrócił się nagle, gdy usłyszał za swoimi plecami strzelanie palcami i rzeczywiście. Za jego plecami stała z morderczym ogniem w oczach i chęcią rozlewu krwi chłopaka, strzelając kostkami u rąk Kushina.
–Kushina!–Mikoto lekko zdyszana dobiegła do przyjaciółki i podparła się ręką o jej ramię. Od momentu, gdy pobiegła za blondynem, by go zatłuc na śmierć, brunetka szukała jej przez cały ten czas.–Gdzieś ty była?–Zapytała i spojrzała w bok, gdzie zauważyła leżącego i obitego na twarzy Minato, z którego ulatywał mały dym. – Nie przesadziłaś odrobinę?
–Nie! Ten idiota ukradł mi pierwszy pocałunek w życiu!–Obruszyła się Kushina zaplatając ręce na piersi z nie małym zdenerwowaniem.–Rozumiesz?! Mój pierwszy pocałunek skradł mięczak z manią większości Hokage!
Mikoto uśmiechnęła się niepewnie na słowa przyjaciółki.
Tymczasem Minato podniósł się obolały i usiadł na brzegu kamiennej fontanny. Spojrzał na pannę Uzumaki, masując sobie policzek, a ona spiorunowała go morderczym spojrzeniem, podniosła dumnie głowę i ruszyła wraz z przyjaciółką przed siebie.

–Zabawne, że parę lat później, kiedy Kushina została porwana, to właśnie Minato ją uratował i wtedy dopiero zrozumiała uczucia do niego. Po prostu zakochałą się w nim.–Zaśmiał się krótko Kyuubi.
–Mnie bardziej rozbawił fakt, że tata skradł mamie pierwszy pocałunek i to przypadkiem, a oberwał za to dosyć boleśnie.–Naruto parsknął śmiechem.
–Bywa, młody, bywa.–Skwitował lisi demon.


*Mikoto była matką Sasuke i Itachiego Uchiha i jednoczesnie najlepszą przyjaciółką Kushiny Uzumaki ze szkolnych lat, o czym można przeczytać w mandze i Narutopedii – To tak dla mniej doinformowanych.

19.Coraz więcej pytań i tajemnic Część 2

     Poprzez mroki korytarza, którego oświetlały jedynie nikle pochodnie przemierzał je spokojnym krokiem mężczyzna o długich do ramion czerwonych włosach. Przystanął dopiero naprzeciw ogromnych wrót zrobionych z czegoś na wzór kości słoniowej, a w nich wygrawerowane dziwne znaki, których żaden śmiertelnik nie byłby w stanie odczytać.
     Spojrzał na środek masywnej postury drzwi, gdzie były umieszczone dwa  krwistoczerwone rubiny w oczodołach i masywna złota kłódka przytrzymywana przez  silne szczęki wyżłobionej w nich głowy kościotrupa. Dookoła niej znajdowały się dwa wtopione kryształy różniące się od siebie kształtem i kolorem, jednak nad nią widniały trzy puste otwory.
     Zielonooki wyjął z kieszeni bransoletkę, z której natychmiast wyciągnął przymocowany jeden kryształ o szafirowej barwie. Umieścił go w odpowiadającym mu otworze, a pozostałość ozdoby na nadgarstek wyrzucił. Kamień zabłysnął delikatną granatową poświatą wtapiając i łącząc się tym samym z wrotami, jakby od zawsze były jednością.
-Jeszcze dwa amulety i już niedługo zostaniesz uwolniony.-Czerwonowłosy uśmiechnął się z satysfakcją, po czym uklęknął na jedno kolano z wielkim szacunkiem dla tego, co było uwięziona za masywnymi wrotami, a co miało nigdy więcej nie zostać uwolnione.-A teraz, powiedz mi, gdzie znajduje się kolejny kryształ.
     Rubinowe ślepia kostuchy zabłysły krwistą czerwienią. Mężczyzna skinął głową, po czym bez słowa, wstał i ruszył w kierunku, z którego przyszedł.

*

     Słońce ogrzewające wioskę liścia skromnie, co jakiś czas skrywało się za puszystymi niczym wata cukrowa chmurami sunącymi po błękitnym nieboskłonie. W tak piękną pogodę nikt nie chciał pracować, trenować, iść do szkoły... Jednak jest jedna osoba, która nawet w tak piękne popołudnie nie pozwoliła sobie, na choć odrobinę wypoczynku, a była nią młoda dziewczyna o czarnych niczym pióra kruka włosach połyskujących niebieskim. Ze skupieniem na twarzy, otworzyła powieki ukazując światu ich jasny kolor naparła z całej siły skumulowanej w dłoni na pień drzewa, w którym pojawił się zarys w korze.

-Jeszcze zbyt słabo...-Syknęła sama do siebie z niezadowoleniem patrząc na dosyć sporą rysę.
-Znowu ćwiczysz?
-Lee-san?-Zainteresowala się odwracając do niespodziewanego gościa. Chłopak podrapał się w tył głowy z zamyśleniem, po czym westchnął zrezygnowany.-Coś nie tak?
-Nie, tylko... Od kiedy Sakura-chan wyjechała, cały czas boje się o nią.
-Sakura jest silna i do tego ma stopień chunina, wiec nie musisz się o nią aż tak martwić. Ona sobie da radę.-Uśmiechnęła się do niego uprzejmie, gdy niespodziewanie nogi się pod nią ugięły. Upadła na kolana. Lee natychmiast pojawił się przy niej i pomógł wstać.-Nic... Nic mi nie jest, to tylko lekkie zawroty głowy.
-Powinnaś jednak odrobinę spasować, przecież ledwo kilka miesięcy temu ocknęłaś i nie powinnaś tak ciężko trenować.
-Ty jednak nigdy się nie poddałeś, nie Lee?
-TenTen, a co ty tu robisz?-Krzaczastobrewy zamrugał zaskoczony widokiem koleżanki z dawnej drużyny.
-Pan Hyuuga prosił żebym przyprowadziła jego córkę na obiad. Spotkałam go przypadkiem po drodze.
     Jasnooka uśmiechnęła się do chłopaka, pożegnała i ruszyła do domu z niemałą pomocą koleżanki.
     Czarnooki odprowadził je wzrokiem. Jak każdy martwił się o stan zdrowia młodej Hyuugi, jednak tak samo jak ojciec dziewczyny, nikt nie był w stanie odciągnąć jej od treningu i rozruszania mięśni.
-Już poszły Neji.
Obok Rocka z pobliskiego drzewa zeskoczył szatyn o jasno fiołkowych tęczówkach.
-Jest uparta jak...-Chłopak urwał w połowie zdania, przypominając sobie ostatnie spotkanie z osobą, o której chciał wspomnieć.
-Zupełnie jak Naruto, to chciałeś powiedzieć?
-Raczej jak Naruto z przed lat, bo teraz jest zupełnie inny, obcy...
-Dziwisz mu się? Po tym jak poszła niedorzeczna plotka, że zabił Sarutobiego i cała prawie wioska uznała to za prawdę, sam na jego miejscu bym taki był.
-Wiem Lee, ale bardziej mnie zastanawia, gdzie on się tego wszystkiego nauczył? Przecież w żadnej zwykłej akademii ninja nie uczą tego, co on pokazał.
Zapadła niezręczna cisza przerywana, co jakiś czas podmuchem wiatru targającego konarami drzew. Żaden z nich nic nie powiedział przez dłuższy czas, zatopieni we własnych myślach, o których nie wiedział ten drugi.
-Musze na nią uważać, inaczej się wykończy przez te ciągłe treningi.-Odezwał się w końcu jeden z nich.
-A co z Naruto?-Dopytał Lee.-Powiesz jej o tym, że...
-Nie.-Przerwał mu.-W obecnym stanie zdrowia, taka informacja mogłaby być niebezpieczna dla mojej kuzynki.
-So ka...

*

-Coś w tym musi być. Oboje mieliśmy dziwne sny i omeny świadczące, że on może powrócić.
-Wiesz jak to niedorzecznie brzmi Gaara?
-Tak, Naruto, zdaje sobie z tego sprawę, jednak nie wiem czy słyszałeś o dziwnych atakach, które zaczęły się równo z twoimi i moimi dziwnymi snami oraz przeczuciami.-Młody kage spojrzał na mnie śmiertelnie poważnie.
-Jakie znów ataki?-Zainteresowała się Shiro.
-Na dwie osoby, które nic nie łączyło oprócz jednego.-Wyjaśniła Temari.-Oboje mieli kryształy, które służyły, jako klucze do zamknięcia zła w pieczaże.
-Chodzi o dwójkę, która była z wami przy pieczętowaniu?
-Tak, pozostały już tylko trzy amulety...
-Temari poczekaj chwilę.-Przerwałem jej nie wierząc własnym uszom.-Czyli Shin i Mali zostali zamordowani, a ich kryształy...
-Skradzione.-Dokończył Gaara.-Jedynymi, którzy posiadają swoje części klucza jestem ja, ty Naruto oraz Fabia.
-Miałeś jakieś wiadomości od niej?-Zainteresowałem się.-Ostatni raz widziałem się z tą dziewczyną przeszło dwa lata temu, a później przez ten czas otrzymywałem, co miesiąc wiadomości od jej brata, jednakże od pół roku nie dotarła żadna, choćby najmniejsza informacja na temat tej dwójki czy czegokolwiek. Czyżby zaczęli się ukrywać?-Pomyślałem spoglądając z zamyśleniem wymalowanym na twarzy.
-Niestety nie, prawdopodobnie przeczuwała, co się święci i postanowiła ukryć.-Odpowiedział po dłuższej chwili rudzielec, a widząc jak marszczę brwi, postanowił odczekać chwilę, po czym kontynuował.-Naruto, zniknięcie Fabii oraz morderstwo Shina i Mali, nie są przypadkami. Ktoś zaczął polować na nas, wiec łatwo przewidzieć, że kolejnym celem będzie któreś z nas, jednak bez jej amuletu kolejność otwarcia jego więzienia będzie niemożliwa.
-Zdaje sobie z tego sprawę, ale mam nadzieje, że ten, kto postanowił na nas polować nie dorwie jej tak łatwo.-Odetchnąłem głębiej. Spojrzałem na śmierć. Ona również była niepocieszona zaistniałymi faktami.
-Nie wiem, ale sądzę, że tak... Jednakże musimy wierzyć w jej zdolności do ucieczek i znikania.
     O tak, Fabia i jej brat posiadają niezwykłe kekkei genkai, dzięki któremu potrafią znikać niczym kameleon oraz teleportować się o wiele kilometrów od uprzedniego miejsca swego przebywania. Dlatego również ciężko było te dwójkę złapać, ale ich zdolności były odpowiednie do cichych zadań jak wykradanie tajnych dokumentów. Także nie dziwne, że w większości tym właśnie się zajmowali, aby zarobić na życie.

*

     Słońce powoli zachodziło ustępując władzy swemu bratu, panu nocy, księżycowi, jednak nim wystąpiła na przód atramentowa kurtyna na scenę, nieboskłon zalały tysiące ciepłych barw.
     Jakaś łania spokojnie skubała trawę do chwili, gdy niespodziewanie podniosła łeb. Nasłuchując uważnie tego, co się dzieje wokół jej otoczenia, niespodziewanie ruszyła biegiem uciekając przed nagłym cieniem, który przeskoczył nad nią. Zaraz za nim pojawiło się jeszcze kilka innych podobnych i dziwnych smug. Pierwszy na przedzie „cień” nagle zatrzymał się i uskoczył w bok lądując na polanie obok lasu, gdyż właśnie w tym momencie, ktoś zaatakował tajemniczego osobnika, którym okazała się młoda dziewczyna, kunoichi o kruczo czarnych włosach sięgających za brodę. Przenikliwym spojrzeniem swych jarząco zielonych tęczówek spojrzała na napastników. Ubrana w  czarne krótkie spodenki do pół uda i równie czarną tunikę z przewiązaną granatową wstęgą w pasie.
     Naprzeciwko niej zeskoczyło pięciu zamaskowanych shinobi z opaskami, na których widniał znak zapytania. Dziewczyna doskonale znała swoje położenie – Było ono wręcz fatalne. Shinobi z „Nieznanej” wioski uchodzili za mit, ponieważ była ich niewielka garstka i jedynie nieliczni, ba tylko ci, których chcieli pozostawić przy życiu, aby siali strach w sercach innych i grozę, jaką ze sobą nieśli, ponieważ nikt nigdy nie przetrwał otwartej konfrontacji z tymi ninja. Wiecznie ubrani na czarno z szarymi sakkatami na głowach i zakrytymi przez czarny materiał głowami, budzili niepokój na samą myśl.
-Oddaj nam klucz, a pozwolimy ci żyć.-Odezwał się jeden z nich. Jego głos wydawał się być zniekształcony, a przez to upiorny.
-Chyba śnisz!-Prychnęła w odpowiedzi. Pomimo beznadziejnej sytuacji, niemiała zamiaru z nimi negocjować, a tym bardziej czegokolwiek oddawać.-Nikt nie położy łapska na nim, chyba, że po moim trupie.
-Da się załatwić.-Odezwał się już zupełnie inny z „upiornych”. Zamachnął zamaszystym ruchem ręki łańcuchem zakończonym ostrzem z trucizną, jednak ich przeciwniczka wykonała pospiesznie unik, który okazał się daremny. Nim wylądowała znów na stałym gruncie została wykopana w stronę lasu. Przebiła swymi plecami dwadzieścia konarów drzew, po czym przeturlała się bezwładnie po wyschniętym podłożu.
-Kusho...-Splunęła krwią. Starała się podnieść jak najszybciej to możliwe, jednak drżenie ciała i połamane żebra uniemożliwiały jej to.-Jeśli to przeżyje, postawi mi za to zgrzewkę sake...-Uśmiechnęła się krzywo i ruszyła przed siebie, jednak zanim postawiła kolejny krok znów została zaatakowana tym razem przez upiornego z kataną. Zrobiła szybki unik, jednak kosmyk jej czarnych włosów został obcięty i delikatnie opadł na piach.-W takim stanie nie mam szans z nimi walczyć, zwłaszcza, że ja to bardziej od szpiegowania niż od walki, ale jak trzeba to trzeba...-Pomyślała, kalkulując jak szybko można zakończyć ten pojedynek i w odpowiedniej chwili dać nogę.-Już wiem.
Gdy jej przeciwnik ruszył znów z atakiem, wykorzystała moment, kiedy zamachnął się, wyskoczyła, odbiła się od jego pleców i przyczepiła mu wybuchowa notkę. Zanim zdążył się zorientować, wybuchła. Brunetka nieczekająca na zobaczenie efektów swojego wyczynu ruszyła biegiem. Przez obrażenia, jakie odniosła odrobinę zwolniła i właśnie ta „odrobina” wystarczyła, aby ją dorwali.
-Shimatta!-Krzykneła zaskoczona, gdy drzewa, na które skakała nagle zaczęły opadać, co się okazało ninja z nierealnie wielkim toporem ścinał każde po kolei jednym cięciem ogołacając przy tym część lasu.

Jeden z nich pojawił się za nią i wymierzył silny cios w plecy. Uderzyła z impetem o ziemię tworząc niewielki krater. Zaczęła dławić się i kaszleć krwią. Chciała wstać, ale nim się podniosła, jeden z przeciwników, który jako jedyny nie posiadał żadnej broni podszedł do niej, złapał za kark i cisnął o glebę, po czym kopnął w brzuch z taką siłą, że rzuciło nią jak szmacianką. Po raz kolejny zbliżył się, jednak tym razem nie po to, aby dobić, ale żeby odebrać to,   co jak sami twierdzili prawnie im się należy.
-Gdzie masz klucz?
-Wypchaj się, frajerze.-Uśmiechnęła się do niego i w tym momencie dziewczynę opatulił biały obłok dymu, a zamiast brunetki był podobny do niej niczym lustrzane odbicie chłopak.-Nigdy wam się nie uda złapać mojej siostry.
     Mężczyzna ukryty za czarnym uniformem już chciał wymierzyć ostateczny cios, jednak jego towarzysz powstrzymał go przed tym.
-Zostaw, nie mamy czasu na tego robaka. Musimy schwytać dziewczynę, a on i tak ledwo żyje.
     Spojrzał na swojego „partnera” z drużyny, po czym na chłopaka i cisnął nim jak bezwartościowym przedmiotem. Zniknęli.
-Ku... sho...-Zielonooki, podniósł ociężale głowę. Pomimo, że od śmierci dzieliły go minuty, a może i sekundy, starał się podnieść na równe nogi, jednak ból, jaki odczuwał poprzez połamane żebra, zwichniętą rękę i głębokie rany, nie dał rady i padł znów na podłoże. Przymknął powieki.
-Jestem pewna, że słyszałam odgłosy walki, gdzieś stąd.-Usłyszał, gdzieś niedaleko dobiegający dziewczęcy głos, a zaraz potem męski.
-„Jesteś pewna”? To mógłby nawet wiatr...
-Tutaj ktoś leży!-Krzyknęła ta sama dziewczyna. Ktoś dotknął jego tętnicy, najprawdopodobniej, aby sprawdzić puls.-On nadal żyje!
-F... Fa... bia...-Wydusił z siebie ledwo uchylając oczy spojrzał na osobę, która się nad nim pochylała. Była nią blondynka o lazurowych tęczówkach. Patrzył na nią przez chwilę i nim stracił przytomność, uśmiechnął się nikle i wydukał.-Ten... shi...[Tenshi – Anioł]?

20.Nie ma śmierci, bez życia, a tego nie kupisz niczym...

Delikatny powiew wiatru porwał w górę kilka liści z drzew i zatańczył z nimi wirując. Blondynka przyglądała się temu zjawisku z lekkim uśmiechem. Wiosna dawała o sobie znać i chciała ogłosić swoje przybycie wielkimi krokami. Dziewczyna westchnęła i zaraz zabrała się za dalsze chowanie kwiatów z wystawy do środka. Dziś pomagała rodzicom w kwiaciarni, a dzień jednak dobiegał końca i trzeba było zamknąć to też nie ociągała się już dłużej. Bardzo zależało jej na szybkim skończeniu roboty i pobiegnięciu do szpitala. Nic jej nie dolegało, aby musiała tam iść, ale chciała odwiedzić chłopaka, którego podczas powrotu do wioski wraz z resztą drużyny spotkała i ocaliła. Wzrok utkwiła nagle w barwinki białej barwy.

-Ten... shi...?

Zapatrzona w kwiaty o śnieżnej barwie przypomniała sobie jak na nią spojrzał nim stracił przytomność nazwał ją aniołem.
-Barwinki białe oznaczają przyjemne wspomnienie, ale... Czemu od razu nasunął mi się na myśl właśnie on?-Na samo wspomnienie na policzkach pojawiły się niewielkie wypieki.-A może ja...-Potrząsneła głową starając się odgonić od siebie te myśli.-Co z tobą dziewczyno, weź się ogarnij!-Skarciła samą siebie. Odetchneła głebiej i zabrała się za ponowne zbieranie towaru.
Po około trzydziestu minutach wreszcie skończyła i odetchnęła z ulgą ścierajac pot z czoła. Była zadowolona z dzisiejszego dnia, ale mimo tego nadal jej myśli kłebiły się wokół tajemniczego neiznajomego, przez co niebyła wstanie na niczym innym się skupić. Wsunęła klucz do zamka i tak zastygła na parę chwil wpatrując się w zielone framugi, które tak bardzo przywodziły na myśl jego soczyście zielone oczy. Musiała przyznać, że tęczówki miał niesamowite i...
-Ino, co tak stoisz?-Obok niej stanął dosyć masywnej postury chłopak wcinający chipsy. Turkusowo oka natychmiast otrząsnęła się, zamknęła kwiaciarnię, a klucz schowała do kieszeni.-Ino?
-Gomene Choji, zamyśliłam się.-Zaśmiała się nerwowo, co wzbudziło w nim niemałe podejrzenie na dziwne zachowanie koleżanki z byłej drużyny.-A tak właściwie to, co ty tu robisz?
-Nic specjalnego.-Odparł wymijająco.-Wybierasz się do tego nowego?
-„Nowego”? O kim mówisz?
-O tym chłopaku, którego ocaliłaś kilka dni temu podczas powrotu z misji, już zapomniałaś?
-A... I-Iie.-Zamachnęła odrobinę chaotycznie rękoma z zakłopotaniem.
-O co może chodzić...?-Zamyślił się. Jej zachowanie budziło w nim zainteresowanie, zwłaszcza, że tak najczęściej reagowała kilka lat temu, gdy ktoś wypytywał czy idzie odwiedzić Sasuke, więc czemu...-A może ona...-Zaraz przyszła mu na myśl odpowiedź, tak prosta, a zarazem tak niedorzeczna, że zastanawiał się czy powinien ją oto wypytać.-Ino czy ty...-Natychmiast na niego spojrzała pytająco.-Czy ty przypadkiem nie zauroczyłaś się w nim?
Proste, a jednak niedorzeczne, więc czemu teraz stoi niczym słup soli i nie wie, co dokładnie odpowiedzieć?
-Czyżby...?-Pomyślała spuszczając wzrok i wpatrując się w swoje buty jakby było na nich coś bardzo interesującego. Znów podniosła spojrzenie na Choji’ego, który patrzył na nią wyczekująco. Sama chciałaby znać odpowiedź, ale do końca nie wiedziała, co serce chce jej powiedzieć i głucha na jego nawoływania, uśmiechnęła się cynicznie, jakby usłyszała głupi żart.-Betsuni[Nieszczególnie]...-Udała naburmuszenie, choć w głębi duszy toczyła się zażarta walka oto, którego tak naprawdę... Kocha? Czyżby zakochał się w chłopaku, o którym praktycznie nic nie wie? Odepchnęła od siebie te bzdurne myśli.-Musze już iść, Ja ne.-Odwróciła się na pięcie i ruszyła biegiem.
Kiedy indziej wyśmiałaby go nazywając otyłym idiotą, więc czemu nie potrafi zaprzeczyć? Może, dlatego, że naprawdę ją zauroczył? Przecież jeszcze do niedawna chciała zaplanować jak zagadać do Sasuke, gdy wróci z misji, a teraz? Wszystkie plany, wszystkie słowa, które mówiła od lat jak bardzo go kocha, to wszystko miało pójść w niepamięć przez jednego nieznajomego? Przecież nawet wyrzuciła ze swojego serca najlepszą przyjaciółkę, która stała się dla niej rywalką numer jeden o względy młodego posiadacza sharingana. Czy to miał być koniec jej wielkiej miłości, a początek całkiem nowej?
Nogi same ją poniosły i nim się obejrzała dobiegła pod mury szpitala, gdzie zostawiła nieznajomego po powrocie do wioski.
-Co ja tu robie?-Pytała się w myślach, gdy spytana pielęgniarka powiedziała, gdzie jest chłopak, o którego pyta.-Niepowinno mnie tu być, więc dlaczego...-Ruszyła wzdłuż korytarza. Chciała zrobić w tył zwrot i uciec, ale nie mogła. Jakaś siła kazała jej iść na przód i nie oglądać się, ani niezatrzymywać.-Czemu niemogę się zatrzymać? Dlaczego tam idę?-Chwyciła za zimną klamkę i czas nagle stanął w miejscu, wszelkie odgłosy i szmery przycichły, jakby znalazła się w dźwiękoszczelnym pomieszczeniu i jedyne, co słyszała, to głośne bicie serca niedające racjonalnie myśleć.
-Dajobu desu ka?-Z tego dziwnego transu wyrwała ją młoda pielęgniarka, która widząc wahanie na twarzy dziewczyny postanowiła zainterweniować.-Idzie panienka odwiedzić kogoś bliskiego, pewnie chłopaka mam rację?-Uśmiechnęła się ciepło.-Proszę się nie bać i wejść tam, nawet po operacji to ta sama osoba.
Spojrzała na kobietę niepewnie, a widząc ten gest, jedynie kiwnęła niepewnie głową na znak gotowości do wejścia. Nacisnęła w końcu na klamkę i popchnęła delikatnie drzwi. Niepewnie weszła do środka czując się jakby miała zaraz zemdleć, ale nie wiedziała, czemu tak się czuła na spotkanie z nim.
-Pewnie i tak jest nieprzytomny, w końcu przynieśliśmy go ledwo dwa dni temu w stanie krytycznym, więc to niemożliwe, żeby był wstanie się choćby ruszyć...-To były pierwsze myśli Ino, gdy tyko postawiła pierwsze kroki w środku. Nawet nie podniosła wzroku z podłogi.-Spokojnie wszystko będzie dobrze, w końcu, co mógłby takiego zrobić lub...
-Tenshi-san.-Podniosła natychmiast wzrok i stanęła prawie na baczność. Trochę dalej przed sobą zobaczył te same jasno zielone tęczówki, które badawczo wpatrywały się w nią. Chłopak niespodziewanie uśmiechnął się, co sprawiło nagle dziwny uścisk w żołądku dziewczyny.-Jednak istniejesz.
-N-Nani...?-Zamrugała zdumiona tymi słowami. Brunet obrócił się na łóżku do pozycji siedzącej, mimo ostrego bólu, który odczuwał w klatce piersiowej postanowił zejść z łóżka, jednak blondynka natychmiast do niego podbiegła i podtrzymała nim osunął się bezwładnie na podłogę.-Oszalałeś?! Gdzie ty chcesz się niby wybierać z połamanymi żebrami, zwichnięciem i przebitym płucem?!-Natychmiast go skarciła i zapominając o tym, jak bardzo bała się tego spotkania, pomogła mu wejść z powrotem na łóżko.-No i masz mi się nigdzie nie ruszać dopóki nie wydobrzejesz, dobrze?
-Yoroshii Tenshi-san[Dobrze Aniele].-Ponownie obdarował ją delikatnym i szczerym uśmiechem. Poczuła jak robi jej się gorąco na twarzy, gdzie pojawiły się sporych rozmiarów wypieki.
-Sh-Shuushi onegai[Błagam przestań]...-Wydukała zakłopotana.-Watashi wa Ino Yamanaka desu[Nazywam się Ino Yamanaka].
-Ino...-Patrzył na nią przez chwilę z zamyśleniem, gdy nagle przechylił się do przodu niebezpiecznie. Turkusowo oka natychmiast chciała go chwycić, ale on sprytnie złapał ją za nadgarstek i przysunął do siebie sprawiając, że praktycznie położyła się na nim.-Atashi no Fabian desu. Arigatou Ino-san[Jestem Fabian. Dziękuje Ino].
Ino rozszerzyła oczy w zdumieniu, gdy Fabian pocałował ją niespodziewanie w czoło. Przez chwilę nie mogła się ruszyć sparaliżowana tym, co aktualnie się działo. Chciała go odepchnąć, ale ręce odmówiły posłuszeństwa, jakby ktoś inny kierował jej własnym ciałem.
  Odsunął się, puścił rękę dziewczyny i uśmiechnął ciepło. Spłonęła olbrzymim rumieńcem. Niczym oparzona odskoczyła od niego i na wstępie poślizgnęła się o kawałek pościeli, jednak nim upadła, złapał ją za nadgarstek i pomógł utrzymać pion.
-Dajiobu desu ka?-Zapytał patrząc z troską. Pokręciła głową na znak, że jest cała.-Atakamoyoshi[Całe szczęście]. Nie chciałbym, żeby mojemu aniołowi stróżowi coś się stało.
-Nani?-Patrzyła na niego teraz całkowicie zaskoczona.-Demo... Atashi no iie hogosha Tenshi desu[Ale... Ja nie jestem aniołem stróżem].
-Dla mnie jesteś. Po spotkaniu z nimi pewnie nie przeżyłbym doby, ale wtedy zjawiłaś się ty i żyje.-Klepnął się lekko pięścią w pierś, aby pokazać, jaki jest hardy i cały, jednak zaraz tego pożałował czując ostry ból.-No może nie aż taki żywy...
-Baka.-Pokręciła głową z rozbawieniem.-A powiedz mi... O kim mówiłeś? Kto ciebie tak urządził i dlaczego?
-Sorosoro[Spokojnie] Tenshi-san... Gomen, Ino-san.-Natychmiast się poprawił.-Przyjdzie później czas na pytania i odpowiedzi, ale szczerze mówiąc spodziewałem się zupełnie innego zestawu niż ten, jaki mi zaserowałaś.-Zaśmiał się krótko drapiąc z głupią miną w tył głowy.-A właściwie to gdzie dokładnie jestem?
-Konoha-Gakure no sato, a dokładniej w łóżku szpitalnym o ile niezauważyłeś.-Uśmiechnęła się cynicznie, a w jej głosie można było wyczuć nutę rozbawienia.
-No tak, mogłem się spodziewać takiej odpwiedzi.-Znów zaśmiał się krótko.-Ugh... Tego, kto wymyślił przysłowie śmiech to zdrowie powinno się powiesić.-Wymamrotał niezadowolony, gdy przeszła go kolejna fala bólu z klatki piersiowej. Odetchnął głębiej.-Czyli znajduje się w kraju ognia, a dokładniej w wiosce liścia? No pięknie...-Podrapał się z nietęgą miną w policzek i zaczął się zastanawiać na głos nie zważając na dziewczynę, która teraz patrzyła na niego z uwagą.-A tyle razy obiecywałem Naruto, że nie zjawie się w tej wiosce, ale jak widać niemiałem chyba wyjścia, więc nie powinien mnie raczej za to zabić...-Uśmiechnął się jakby sam nie wierzył we własne słowa, po czym zaraz mina mu zrzedła i zbladł.-Mam nadzieje...
-Chotto matte.-Przerwała mu nagle Yamanaka. Jej spojrzenie było teraz pełne determinacji i niedowierzania. Fabian zastanawiał się przez chwilę, o co może chodzić. Czyżby powiedział coś nie tak? Jednak zbyt długo niemu siał czekać.-Mówisz o Naruto Uzumaki?
-Hai, so desu[Tak, zgadza się].
-Gomene, już nieważne właśnie pomyślałam coś niedorzecznego.-Pokręciłą głową uśmiechając się z niezrozumieniem zastanawiając się nad czymś kompletnie nierealnym, co przyszło jej na myśl.-Zapomniałam, że on przecież nie żyje.
-Kto? Naruto? Naruto Uzumaki?-Dopytywał się. Kiwnęła twierdząco.-Jakim cudem ktoś taki jak on mógłby zginąć?
-O czym ty mówisz?
-Naruto przecież żyje.-Popatrzył się na nią jakby usłyszał największą bzdurę na świecie.
-Niemożliwe, Naruto Uzumaki zginął ponad cztery lata temu.-Upierała się przy swoim. Doskonale pamiętała dzień, gdy znalazła Sakurę całą roztrzęsioną i zapłakaną przed drzwiami mieszkania blondyna, gdzie obecnie grasował odział specjalny ANBU. Słyszała też rozmowy medyków, którzy zgodnie twierdzili, że z utratą takiej ilości krwi nikt niebyły wstanie przeżyć bez pomocy medycznej.
-To ciekawe, bo ostatni raz widziałem się z nim przeszło dwa lata temu i jakoś nie wyglądał mi na trupa, a tym bardziej na zombie.-Uśmeichnął się z rozbawieniem.-A ostatni raz kontaktowałem się z nim około pół roku temu nim zaczęli ścigać moją siostrę i przy okazji również mnie.
-Moment, czy my mówimy o tym samym Naruto Uzumaki?
-Blondyn, niebieskie oczy, pomarańczowy dres i opaska wioski cienia na czole.-Brunet w skrócie opisał go.-A na policzkach po trzy blizny jakby lisie wąsy.
-Opis się zgadza, ale... To niemożliwe...-Dziewczyna pokręciła głową.-Przecież on zginął... Zaraz, jaka znów opaska wioski cienia na czole? Przecież Naruto jest... Był shinobi liścia!
-Z tego, co mi wiadomo Naruto jest obecnie ninja Kumori-Gakure no sato i najlepszym shinobi, o jakim słyszano.-Chłopak wzruszył ramionami od nichcenia.-Coś tam w sumie kiedyś napomknął, że wychowywał się w Konoha, ale wolał nie wspominać o tym przez wzgląd na stare sprawy czy jakoś tak...
-Czyli Naruto jednak...-Turkusowo oka spuściła głowę wpatrując się w podłoże.-Czyżby, dlatego Sakura, Kakashi-sensei i Sasuke-kun... Hokage-sama musiała wiedzieć, ale, od kiedy...?
-Oi, Ino-san?-Zielono oki próbował wyrwać ją z zamyślenia, ale jego nawoływania od kilku minut nic niedawany. Spojrzał na nią i zaraz uśmiechnął się przebiegle. Przybliżył się do siedzącej na rogu łóżka zamyślonej dziewczynie i polizał ją w ucho. Poskutkowało natychmiastowo, bo podskoczyła z piskiem i padła jak długa na podłogę.
-Urusai!-Staneła na baczność patrząc z niemałym zakłopotaniem na sprawcę przewinienia. Fabian starał się powstrzymać śmiech na widok jej czerwonej niczym dojrzały pomidor twarzy.-To nie jest zabawne!
-Oi, Tenshi-san?
-Nani? I przestań tak mówić. Przecież powiedziałam ci, że mam na imię Ino!-Od razu miejsce zakłopotania wstąpiło lekkie zdenerwowanie. Zbyt długo nie nawściekała się, bo młodzieniec chwycił ją za dłonie i pociągnął do siebie zakładając jej ręce na swoją szyje. Dzieliły ich ledwo z dwa centymetry i to wystarczyło, żeby na policzkach dziewczyny pojawił się pokaźny rumieniec.
-Gomen-nasai Ino-chan.-Musnął czubek jej nosa wargami, po czym uśmiechnął się lekko. Spaliła raka całkowicie sparaliżowana tym nagłym gestem z jego strony.
-Oi, Ino. Co ty wyprawiasz?

Odwróciła głowę zaskoczona i zobaczyła stojącego w progu Shikamaru, który wraz z TenTen patrzyli na nią zaciekawieni i zdumieni jednocześnie tym, co w ich oczach właśnie odstawiała.
-O co wam...-Zamrugała zdziwiona tym pytaniem, ale zaraz do głowy wpadło jej jak to musiało być odbierane przez osoby trzecie, a w tym przypadku przez ową dwójkę. Zrobiła się cała czerwona i zaraz odskoczyła od chłopaka, który zaczął się śmiać z jej głupiej miny.-Urusai, baka! To nie jest zabawne!
-Zależy jak na to patrzysz Ino-san.-Brunet uśmiechnął się szczerze rozbawiony z zaistniałej sytuacji, jednak młodej Yamanaka wcale nie uśmiechało się to.
-Urusai!
TenTen widząc jak owa dwójka „pięknie” dogaduje się ze sobą powstrzymywała od parsknięcia śmiechem, zaś Shikamaru jedynie westchnął mamrocząc coś pod nosem ze znudzoną miną.

21. Kuro no Karasu tai Aka no Kitsune^

     Ciężkie burzowe chmury zawisły nad całym krajem ognia i jego obrzeżami zwiastując rychłą ulewę. Większość sklepikarzy mających stragany pochowało swój niewielki dobytek, by tylko ulewa nie zmyła ich. Każdy myślał, że i dzisiejszy dzień będzie słoneczny, jednak pomylili się, a przyroda postanowiła spłatać im mokrego psikusa.
     Właśnie w taki dzień nawet psy nie zechciałyby wychodzić z domu, a co dopiero ludzie. Każdy miałby ochotę jedynie zasiąść przy kominku z gorącą kawą, czekoladą tudzież herbatą wedle upodobania i ogrzewać zziębnięte palce przy palenisku, jednak nie dane jest to każdemu, a zwłaszcza trzem kunoichi z Konoha-Gakure no sato. Otrzymały niespodziewanie misje od Godaime, dosyć prostą, chociaż...
-Mam być, kim?!-Niemal wrzasnęła brązowowłosa kunoichi z dwoma kokami na głowie. Słowa wypowiedziane przez Hokage nie chciały do niej w pełni dotrzeć, a nawet wydostać się z jej krtani.-Ja się do tego nie nadaje, przecież moim żywiołem jest walka, a nie paradowanie w... To żart, prawda?
-Niestety nie TenTen.-Odpowiedziała spokojnie biuściasta blondyna siedząca przy biurku kage.-Jesteście jednymi z najlepszych kunoichi, jakie obecnie mamy w wiosce, a to zadanie nie jest trudne, oczywiście rozumiem twoje wzburzenie, ale innego wyjścia nie mamy.
-No dobrze, ja to rozumiem, TenTen, również to na pewno zrozumie, ale dlaczego zabieramy także ją?-Dopytywała się lazurowo oka blondynka wskazując na trzecią dziewczynę o kruczoczarnych włosach.-Przecież jeszcze nie jest gotowa na żadne misje! To może b zbyt niebezpieczne dla jej zdrowia!
-Dlatego ty również tam wyruszać Ino. Z faktu, że Sakura Haruno jest obecnie po za obszarem wioski, jesteś naszą drugą z kolei najlepsza medicnin, dlatego też polegam na twoich zdolnościach.-Kobieta uśmiechnęła się.-Pan Hyuuga zgodził się na te misję, ponieważ nie jest ona zbyt trudna a wymaga jedynie zdobycia informacji, co planuje pewien tym spod ciemnej gwiazdy. Chyba nie chcesz mi powiedzieć Ino Yamanaka, że takie błahe zdanie przerasta wasze kompetencje?
-Oczywiście, że nie Hokage-sama...
-W takim razie uważam, że nie ma powodów do dyskusji, wyruszacie natychmiast. Liderem waszej drużyny zostaje TenTen i pamiętajcie, macie nie ujawniać się jako shinobi, a zwykłe dziewczęta, poszukujące pracy, czy to jasne?
-Hai, so desu Hokage-sama![Tak jest Hokage-sama!]-Cała trójka natychmiast zasalutowała, po czym opuściły gabinet piątej.
     Orzechowo oka obróciła się na krześle i spojrzała przez okno na bure chmurzyska, kłębiące się nad wioska liścia. Wiedziała, że wiele razy ta młoda pannica prosiła ją o wysłanie na jakąś misje i dłużej nie mogła odmawiać, w końcu jest ona kunoichi, więc nawet po tak długim okresie wstrzymania to było oczywiste, że musi w końcu coś zrobić.
-Tak, to na pewno było odpowiednie wyjście, tylko...-Spojrzała zamyślonym wzrokiem ponad obszar wioski, daleko za horyzont. Coś nie dawało jej spokoju. Wiedziała, że coś na pewno niedługo się wydarzy jednak nie miała pewności, co to może być i czy będzie to jakimś zagrożeniem dla reszty kraju. Odetchnęła głębiej, przeczesała blond grzywkę palcami i oparła się ciężko o fotel.-Nie pozostaje mi nic innego prócz czekania na rozwój wydarzeń...

*

     Chłodny jak na te porę roku deszcz spadł niespodziewanie, mimo, że szare chmurzyska obwieszczały jego nadejście od samego rana, nikt nie przypuszczał, że zacznie padać, a nawet, niektórzy wierzyli, że burza przejdzie obok.
-Głupie myślenie...-Skwitował Kyuubi wewnątrz mojego ciała. Uśmiechnąłem się lekko pod nosem skacząc na kolejne gałęzie. Rozmowa z Gaarą wplotła w mój umysł wiele nieścisłości, których nie byłem wstanie w żaden racjonalny sposób poukładać.
-Coś mi się tu nie podoba, ale do jasnej cholery, co to może być?!-Pomyślałem rozzłoszczony na samego siebie. Czułem, że coś jest nie tak, że coś się święci, ale nie wiedziałem, co i ta niewiedza trochę mnie frustrowała.
-Spokojnie młody, bo rozwalisz zaraz jakieś drzewo.-Skwitował moją złość demon.-Co tym razem wyprowadziło ciebie z równowagi, młody? Chyba nie rozmowa z Kazekage, hm?
-Oczywiście, że nie, tylko...-Zmarszczyłem gniewnie brwi.
-Tylko?
-Nie wiem... Czuje, że coś się wydarzy, ale nie znam dnia ani godziny, a tym bardziej przyczyny.
-I to doprowadza ciebie do białej gorączki młody? Daj spokój, wielu ludzi nie wie do końca czy brać na poważnie swoje przypuszczenia i przeczucia, to normalne.
-Ech... Wiem, Kyuubi.-Przerwałem nasza rozmowę w chwili, gdy ujrzałem niedaleko jakąś knajpę, a wręcz spelunę. Znajdowała się jakieś dwa, może trzy kilometry od granic kraju ognia. Niechętnie, ale postanowiłem zawitać w ich obskurne i skromne progi, zwłaszcza, że taka pogoda nie zachęca do podróży.
     Wszedłem do środka. Od razu nastała niczym niezmącona cisza, każdy przyglądał się z zainteresowaniem mojej osobie. Niezrażony licznymi spojrzeniami podszedłem do wolnego miejsca przy barze i jak na komendę, znów nastał rozgardiasz. Każdy na powrót zają się swoimi sprawami, które przerwał wraz z moim przybyciem, jakby obawiali się, że mogę być jednym z ANBU czy coś.
     Niewiele się nad tym rozwodząc spojrzałem na barmankę, która uśmiechnęła się nieśmiało z niewielkim rumieńcem na twarzy. Patrzyłem w nią zamurowany kompletnie, wyglądała niemalże identycznie jak...
-No ładnie, ta dziunia wygląda prawie jak Hinata, nie młody?-Skwitował Kyuubi.
     Dokładnie to samo myślałem patrząc na nią, jedyna różnica była w jej dojrzalszym wyglądzie. Miała długie, proste, brązowe włosy sięgające za łopatki i błękitne tęczówki, którymi uważnie lustrowała mój wygląd. Przez chwilę miałem nieodparte wrażenie, że patrzy jakby mnie znała, jednak zaraz pokręciła nieznacznie głowa i na powrót uśmiechnęła się uprzejmie.
-Podać coś?-Jej gładki głos natychmiast wyrwał mnie z zamyślenia.
-Sake.-Odparłem krótko, odwracając od niej wzrok utkwiłem spojrzeniem na dwóch dziwnych typów ukrytych w kącie. Kontury ich postaci były ledwo widoczne i dziwnie znajome, ale jakoś nie bardzo wiedziałem skąd, więc dłużej nie rozwodząc się nad tą kwestią, pociągnąłem z gwinta podany alkohol. Rzadko piłem, co najwyżej na dłuższych podróżach podczas deszczowych dni jak dziś lub też na jakieś imprezy, jednak te drugie okazji zdarzały się może trzy razy w roku...-Długo tu pracujesz?-Zagadnąłem barmankę.
     Spojrzała niepewnie, jakby zastanawiała się czy to nie jakiś test od jej szefa. Przynajmniej takie wrażenie sprawiała przez parę chwil, wahając się czy powinna odpowiedzieć.
-Niezbyt, dopiero od dzisiejszego ranka.-Przyznała nieśmiało i zaraz zabrała się za zmywanie blatu ścierką. Czyżby chciała ty sposobem nie patrzeć w moją stronę i dając do zrozumienia, że rozmowa skończona.
     Westchnąłem cicho, dopiłem sake, zapłaciłem i wyszedłem. Na szczęście  przestało padać i dobrze, nigdy nie lubiłem podróżować pod ostrzałem deszczu. Wskoczyłem na pierwsze z brzegu drzewo i ruszyłem w dalszą drogę.
     Po około dwudziestu minutach ignorowania swoich nieproszonych "towarzyszy", którzy śledzili mnie od wyjścia z knajpy. Doskonale maskowali swoją chakre, jednak wyczuwałem ich obecność dosyć nikle, no ale...
-Chyba czas zakończyć ta zabawkę w kotka i myszkę, nie uważacie?-Spytałem w przestrzeń, gdy tylko zeskoczyłem na ziemie. Cisza.-Czyżbyście, aż tak powątpiewali w moje zdolności, że nie byłem wstanie wykryć waszej chakry? Żałosne.-Skwitowałem.-Przyznaje, fachowo ją ukryliście, jednak jakoś dałem rade was wykryć.-To wystarczyło moim gościom, ponieważ zaraz przede mną stanęło dwóch członków Akatsuki, pomimo, że byli ukryci pod sakkatami rozpoznałem obu.-Itachi Uchiha i Kisame Hoshigaki? Cóż za zaszczyt, a tak na marginesie, nie znudziło wam się już to ganianie za mną?-Niebieskoskóry natychmiast zareagował i spojrzał niepewnie na swego towarzysza, jednak ten drugi był nad wymiar spokojny i ani drgnął, wyglądając niczym posag.-Najpierw hotel, a teraz knajpa, coś za często się natykam na was chłopaki. Jeśli chcecie się umówić, to mogę sprawdzić wolny termin.-Zakpiłem uśmiechając się cwaniacko, po prostu nie mogłem się powstrzymać przed kąśliwa uwagą w ich kierunku. Zresztą chyba nie jeden człowiek, by tak zareagował, gdyby ktoś go śledził tyle czasu.
-Dość zuchwały jak na niedoszłego trupa.-Zakpił Hoshigaki uśmiechając się ukazał rząd ostrych, rekinich zębów.-Zaraz inaczej zaśpiewasz.-Natychmiast pojawił się o dwa kroki przede mną, zamachnął się swym mieczem i...-Co do...-Samaheda natrafiła na blokadę, którą okazała się być kosa śmierci.-A ty niby kim jesteś, że wtrącasz się do walki?
-Po co się wtrącasz?
Pomiędzy mną i rybiastym stała niewzruszona niczym Shiro. Spojrzałem na nią z lekkim oburzenie, czyżby uważała, że sobie nie poradzę z tym przerośniętym karpiem? Niedorzeczność.
-Nudziło mi się, a co niewolno?-Uśmiechnęła się do mnie z wyczuwalną kpiną i ironią.-Tylko ty masz się świetnie bawić? Nie ma mowy, po za tym ciekawi mnie czy ten karaś jest taki mocny nie tylko w gębie i da rade pokonać śmierć.-Odwróciła się w kierunku Kisame, odepchnęła go i ruszyła z kosą na mężczyznę.
-Czarny kruk przeciwko czerwonemu lisowi.-Bardziej stwierdziłem, niżeli spytałem patrząc jeszcze jak Shiro i Kisame znikają za drzewami, po czym zwróciłem się do Itachiego.-Tego nie spodziewałem się, ale wychodzi na to, że nie ma innego wyjścia, czyż nie?
     Uchiha przystąpił krok na przód i spojrzał za swoim towarzyszem, jakby upewniał się, że jest dosyć daleko.
-Musimy porozmawiać, Naruto Uzumaki.

*

Jeżeli ktoś chce, to niech włączy (Klik)

-Nie, to nie mógł być on, chociaż był bardzo do niego podobny...-Przyznała w myślach barmanka, gdy skończyła ścierać blat po śladach resztek z alkoholu i okruchów słonych paluszków.-Kler, przypilnujesz na chwilkę baru?-Dziewczyna o zielonych krótko ściętych włosach kiwnęła głową twierdząco i zaraz zajęła się miejscem pracy koleżanki, która natychmiast wyszła na zaplecze. Serce chciało jej pęknąć na dwoje, gdy patrząc na tamtego chłopaka tak łudząco podobnego do...-To tylko przypadek...-Uśmiechnęła się smutno, spojrzała w podłogę przypominając sobie jak wraz z nim wiele lat temu leżeli na trawie patrząc na gwiazdy i milcząc jak one. Były to najpiękniejsze chwile w jej życiu. Rozumieli się bez słów, bo po co cokolwiek mówić, gdy jest obok ta druga osoba? Tyle milionów iskrzących się gwiazd jedynie dla nich. Jak śmiali się wspólnie, gdy przypadkiem wpadł do jeziorka i pociągnął ją za sobą, kiedy chciała mu pomóc wyjść. Kiedy podczas pierwszego pocałunku przyłapał ich jej kuzyn wyraźnie zły. Jak było jej bardzo przykro, gdy oznajmił, że musi opuścić wioskę i wymienili się ważnymi dla nich przedmiotami, przysięgając sobie wzajemnie, że gdy znów się zobaczą na powrót wymienią się, jednak, ten dzień nigdy nie nadszedł.-Nigdy...-Zagryzła dolną wargę. Nie chciało jej się płakać, pomimo smutku w sercu i tęsknoty za tymi szczęśliwymi dniami, które odeszło bezpowrotnie.
-Hina, coś się stało?-Na zapleczu pojawiła się Rudowłosa dziewczyna o lazurowym spojrzeniu. Dziewczyna pokręciła przecząco.-Widzę, że jednak coś ciebie trapi, mów!
-To nic takiego, po prostu...-Szatynka uśmiechnęła się blado.-Widziałam chłopaka podobnego do Naruto.-Na te słowa jej rozmówczyni pobladła jak ściana, czego niebieskooka nie zauważyła w pierwszej chwili.-Był wręcz identyczny, ale starszy i...-Zawahała się.
-Szefa nie ma, a nasz cel właśnie się zjawił.-Zakomunikowała trzecia dziewczyna ukradkiem zaglądająca do pomieszczenia. Miała blond włosy upięte w kok i żółte kocie tęczówki.-Co tak tutaj stoicie? Musimy przechwycić tajne dokumenty i zlikwidować szpiega, pamiętacie?
-Już jest?-Zdziwiła się niebiesko oka. Nie spodziewała się, że tak szybko pojawi się, ale to oznaczało, że będą wstanie szybciej zakończyć to zadanie, czego każda bardzo chciała. Nie podobał im się ten obrzydliwy zatęchły lokal, ale nie miały wyjścia.-Ino?
-Idziemy.-Ruda spojrzała na swoje dwie koleżanki i natychmiast wróciły na swoje stanowiska pracy obserwując ukradkiem podejrzanego mężczyznę, do którego po chwili zasiadła postać o wiele drobniejsza od ich celu. Ubrana w granatowe kimono, a twarz ukryta za maską z paskudnym wizerunkiem demona z rogami. Wymienili parę zdań, po czym mięśniak zauważył ukradkowe spojrzenie rudej kelnerki, zmierzył ją groźnym spojrzeniem i natychmiast ruszył w jej stronę, zamachnął się i wymierzył jej niespodziewany cios w twarz. Kiedy upadła zamiast czerwonowłosej osiemnastolatki z podłogi podnosiła się blondynka o lazurowych tęczówkach. Chwycił ją za gardło i przycisnął do ściany.
-Tak jak myślałem, mamy tu szpiega.-Wycedził przez zęby, po czym zerknął na opaskę związaną w pasie dziewczyny.-Konoha, hę?-Wyszczerzył się, spojrzał na swojego rozmówcę z lisim uśmieszkiem.-Zaraz tu wrócę, tylko pozbędę się małej pluskwy z liścia.
-Puszczaj bydlaku!-Wrzasnęła Ino, próbując się wyszarpać z mocnego uścisku, jednak na nic się zdały jej krzyki. Mulat zaciągnął ją na tyły knajpy, przygwoździł do drzewa i wymierzył cios pięścią, który został zablokowany przez te samą tajemnicza postać w masce diabła.
-Konoha jest nietykalna, pamiętasz?
     Mruknął coś niezadowolony. Nagle padł jak długi wypuszczając Yamanakę z ręki. W głowę miał wbity Kunai.
-Ech... Pięknie, kolejny poszedł w piach nim cokolwiek się dowie...-Nim osobnik w ciemno granatowym kimono dokończył, do krtani został przystawiony mu kunai.-Ładne podziękowanie, a na marginesie nie ma za co.
-Nie prosiłam o pomoc, zwłaszcza od szpiega.-Wysyczała blondynka.-Odwróć się i pokaż, kim jesteś.
-Naprawdę tego chcesz?-Osobnik spojrzał na nią przez ramię. Kiwnęła twierdząco.-To i tak ci wiele nie pomoże.-Nim dziewczyna zdołała się zorientować, została powalona na ziemię, a do szyi został jej wytknięty kunai.-I co teraz?
-To!-Lazurowo oka chwyciła napastnika nogami i zrobiła fikołka, czego efektem było, że teraz ona siedziała na nim okrakiem. Chwyciła za maskę, zerwała ją i zamarła zszokowana.-T-Ty?!


^Czarny Kruk przeciwko Czerwonemu Lisowi.
Tytuł taki z powodu prostego, bo chyba każdy się domyślił po rozdziale, ale dla tych, co niezrozumiali oto małe wytłumaczenie. Itachi zawsze znikał zamieniając się w czarne kruki, zaś Naruto ma w sobie biju Kyuubi no Kitsune, którego chakra jest czerwona i stąd taki tytuł :)

22.Zamknij się Uchiha!

-I co teraz?
-To!-Lazurowo oka chwyciła napastnika nogami i zrobiła fikołka, czego efektem było, że teraz ona siedziała na nim okrakiem. Chwyciła za maskę, zerwała ją i zamarła zszokowana.-T-Ty?!
-Ino-san!-Krzyknął ktoś za plecami blondynki, gdy odwróciła się chwilę nieuwagi wykorzystał przeciwnik, na którym siedziała okrakiem. Chwycił ją za ręce i robiąc fikołka rzucił dziewczyną o drzewo nim zorientowała się.
-Szybka jesteś przyznaję, ale nie rozumiem twojego zdziwienia.-Przyznała dziewczyna o krótkich czarnych włosach i soczyście zielonych tęczówkach. Podniosła maskę, którą zerwała blondynka i miała zamiar ją założyć, ale zatrzymała się w pewnej chwili. Spojrzała na turkusowo oką z zamyśleniem.-Chyba, że znasz osobę, którą poszukuje.
-Jesteś identyczna jak chłopak, którego ocaliła jakiś czas temu.-Zauważyła TenTen podbiegając do towarzyszki w razie ataku.
-Wyglądasz dokładnie jak...-Ino nie spuszczała wzroku z tajemniczej dziewczyny, która spoglądała teraz podejrzliwie w jej stronę.-Jesteś siostrą Fabiana?-Zapytała w końcu.
     Powiał mocniejszy wiatr porywając włosy dziewczyn do tańca.

*

     Zgubione myśli lub ich natłok, nie ma różnicy, jaką formę obierzę nasz umysł, zawsze jest to najciężej przyswajalne dla tych cholernych dziesięciu procent używanego mózgu przez przeciętnego człowieka, formy.
     Kształty, kolory, zapachy, a nawet dźwięki, wszystko to, przechodzi tuż obok tak po prostu, bez większego znaczenia, a jednak...
     Mimo, że my, prości ludzie, nie doceniamy tego typu doznań, to jednak są wśród nas i tacy, którzy wyróżniają się z tłumu przeciętności. Są zupełnie inni od pozostałych i tylko oni, potrafią dostrzec piękno barwnych chwil, które otaczają nas wszystkich. To właśnie dla nich te proste, aczkolwiek niesamowite doznania, mają w sobie swego rodzaju zawarte piękno i urok chwili. Chwili, która bardzo szybko przemija i naprawdę potrzeba ułamka sekundy, aby dostrzec to wszystko, co świat oferuje...
-Mam dosyć niecodzienne pytanie Yondaime-sama...-Zagadną siwowłosy Jonin idąc powolnym krokiem po tętniącej żywiej niż zazwyczaj wiosce cienia. Blondyn spojrzał na niego z nikłym uśmiechem wyczekując, o co takiego chce zapytać jego były uczeń, jednak pomimo ciekawości domyślał się, że prawdopodobnie chodzi o jego syna.-Powiedz mi... Czy wiesz, co się stało z Naruto?
-Obecnie? Wybył z wioski.-Odparł natychmiast Minato, jednak zaraz uśmiechnął się.-A tak poważnie, to po prostu wiele przeszedł. Stał się silniejszy, zmężniał i zaprzyjaźnił się z demonem zamieszkującym jego własne ciało...
-Bardziej mnie zastanawia jego postawa wobec Konoha-Gakure i dawnych przyjaciół.
-Aaaa, o tym mowa...-Minato ściszył głos i zastanawiając się nad dobrą odpowiedzią milczał dłuższa chwilę. Kakashi poszedł w ślad za nim i również nie wypowiedział najmniejszego słowa.-Ciężko to określić, ale wydaje się, że... Naruto ma niemały uraz do Konohy i ludzi tam urzędujących z powodu jakiejś dziewczyny, przynajmniej tak powiedziała mi śmierć, którą on nazywa Shiro.
-Do tego samego wniosku doszedłem po naszej ostatniej rozmowie, nim dotarliśmy tutaj. Zapytałem go, co się stało z tym wiecznie optymistycznym dzieciakiem, którym był i czy czuje nienawiść wobec Konohy z powodu tego, co się stało z Hinatą, ta dziewczyną, o której wspominała tobie Shiro.-Wyjaśnił pokrótce Hatake.-Wówczas powiedział...

*

-„Nienawiść to ofiara współczesnego świata. Następnym razem jak będę chciał pocierpieć to przytrzasnę sobie rękę drzwiami. Będę to robił za każdym razem, kiedy ktoś będzie wpierdalał się mi w serce. Będę robił to za każdym razem, kiedy będę potrzebował przypomnieć sobie czasy, kiedy mieszkałem w Konoha-Gakure i rok przed moją ucieczką znienawidzili mnie jeszcze bardziej jej mieszkańcy.”, tak powiedział do Kakashiego, a później zniknął w konarach drzew.
-Skąd o tym wiesz, Sasuke?-Dopytała Sakura, którą zaciekawiła opowiedziana krótka historia, o małej wymianie zdań pomiędzy ich starym przyjacielem a byłym sensei’em.
-Nie mogłem zasnąć i wszystko słyszałem.-Wyjaśnił pokrótce młody spadkobierca klanu Uchiha popijając herbatę, którą przed chwilą zrobiła różowo włosa.
-Nic dziwnego, że wyglądasz jak lump...-Skwitował różowy lis spoglądając złośliwie w kierunku bruneta, który wystrzelił niewielką iskrę Chidori z dłoni.-Dobra, dobra, milczę...
-Co do Naruto... Nie zdziwiłby mnie nawet fakt, że pod wpływem emocji unicestwiłby całą wioskę ukrytą w liściach.
-To nie jest śmieszne.-Skarciła go Sakura.-Powinniśmy z nim porozmawiać jak tylko wróci.
-Zbyt szybko nie wróci.-Oparty ramieniem o framugę drzwi wejściowych do kuchni stał Jack. Nikle uśmiechnął się do obecnej w pomieszczeniu dwójki i zwierzęcia, po czym podszedł do blatu i zrobił sobie kawy.
-Z tego, co wiem, to wyruszył do Suna-Gakure, a to kawał drogi stąd i nawet przy jego zdolnościach zajmie to z pół dnia jak nie dłużej nim tam dotrze. Zależy od pogody.-Oparł się o blat, odwracając przodem do rozmówców.-Jeżeli będzie padało mocno i znajdzie jakiś postój, to zatrzyma się tam póki nie rozpogodzi się, a patrząc na chmury za oknem, to zapowiada się na ulewę.-Upił kilka łyków z czerwonego kubka, po czym spojrzał na gości.-Wy tu tak... Cały dzień?
-Jakoś tak wyszło, że rozgadaliśmy się na różne tematy, a później te ciężkie burzowe chmury.-Wyjaśniła zwięźle Sakura uśmiechając się z zakłopotaniem.-Właściwie, to, co ty robisz w mieszkaniu Naruto?
-Mieszkam?-Zapytał z rozbawieniem i nie czekając na odpowiedź dodał.-Jakoś tak wyszło, że wylądowaliśmy wspólnie w jednym mieszkaniu. W sumie nie przeszkadza nam to, zwłaszcza, że najczęściej mamy misje na przemian i najczęściej niema tutaj nikogo, chociaż... Zdziwiło mnie, że przyprowadził ciebie na noc. Chodzicie ze sobą czy coś?
     Różowo włosa kunoichi natychmiast oblała się lekkim rumieńcem na samą myśl, że ktoś mógł ja posądzić o chodzenie z Uzumakim, a co wiązało się jednocześnie ze współżyciem, choć nie zawsze każdy związek musi kończyć się wylądowaniem w łóżku.
     Utkwiła wzrok w kubku herbaty i pokręciła przecząco głową. Co prawda spała w łóżku blondyna, ale była sama, bo jego tej nocy nie zastała, gdy kładła się, a rano smacznie spał oparty o szybę w pozycji pół siedzącej na parapecie.
-Prawdopodobnie zasnął tam w nocy rozmyślając nad czymś.-Pomyślała Haruno.-Ciekawi mnie, co zaprząta tak głowę Naruto... Dlaczego zniknął zaraz po tym jak wyszłam się przebrać do łazienki i zniknął równie nagle z samego rana? Mam nadzieje, że nie wpakował się w kolejne kłopoty...
-Ci, co nie żyli z nim przez te ostatnie cztery lata i nie widywali go codziennie, nie potrafią zrozumieć tego, jaki jest obecnie.-Zagadnął Jack wyrywając tym samym Sakure z natłoku własnych myśli.-Dla was jest zaskoczeniem, że tak nagle stał się dla Konohy obcą osobą, zupełnie niepodobną do dzieciaka, który ją opuścił. Wtedy, gdy tu trafił, Naruto był dosyć mocno zachwiany psychicznie, mimo, że tego nie okazywał, to mocno cierpiał.
-Jak to?-Zamrugała kilkokrotnie zdumiona Sakura.-Czy my mówimy o tym samym Naruto?
- Ktoś taki jak on? Rozchwiany psychicznie? Żałosne...-Zakpił Sasuke z prychnięciem.
-Zamknij się Uchiha! Naruto-sama naprawdę cierpiał i wierzył przez długi czas, że nikt go nie pokocha czy polubi, że nie będzie wstanie komukolwiek znów zaufać, otworzyć swoje serce na nowo, a takie myślenie, niezależnie od tego, kim jesteś lub byłeś...-Przyznał ze ściśniętym gardłem Novis opuszczając uszy.-...boli i to bardzo mocno...
-Może to wydać się zabawne, że taki facet jak on to robił, ale... Każdej nocy płakał i krzyczał przez sen. Przez ponad trzy pierwsze miesiące pobytu tutaj nie potrafił się pozbierać ani odnaleźć w nowym otoczeniu.-Jack spojrzał na kubek z kawą, w której odbijała się jego twarz delikatnie zdeformowana przez zmarszczki na napoju.-Gdyby, któreś z was próbowało, chociaż odrobinę go zrozumieć, nie udałoby wam się.
-Naruto...-Wyszeptała zielonooka zaciskając lekko szczupłe palce na naczyniu.-Chyba wiem, co masz na myśli... Kiedy... Kiedy pierwszy raz po czterech latach zobaczyłam go, nie umiałam powstrzymać łez, ale później odkryłam, że jest zupełnie inny niż kiedyś, tak jakby... Pusty w środku.
-Nie wiem, jaki był zanim trafił do Kumori-Gakure, ale prawdę mówiąc wolałabym, żeby pozostał już taki jak obecnie i...-Wszyscy spojrzeli w wejście do kuchni, gdzie stała rudowłosa dziewczyna z chłodnym spojrzeniem mierząc Konoszan.-Nie zrozumcie mnie źle, ale lepiej dla was, gdybyście już wrócili do swojej wioski i nigdy więcej nie zapuszczali się do naszej.
-Morina...-Jack spojrzał na nią karcąco, jednak to wcale nie zmieszało dziewczyny.
-Wybacz Jack, ale nie obchodzi mnie, jakie mieli dawniej stosunki z Naruto i nie chce wiedzieć, bo pewnie były one dosyć oziębłe i nikłe, skoro uciekł z Konohy i trafił tu rozchwiany psychicznie.-Morina zmierzyła chłodno Sakure, której tylko jedno przyszło na myśl, że ona jest zazdrosna o Uzumakiego. Innego wytłumaczenia nie potrafiła znaleźć do takiego nagłego nienawistnego zachowania dziewczyny wobec sojuszników.-Nie kocham się w nim, panno Haruno.-Różowo włosa kunoichi rozszerzyła zdumiona oczy.-Jestem przyjaciółką Naruto i jedynie troszczę się o jego bezpieczeństwo w przeciwieństwie do ciebie. Co zrobiłaś, kiedy był zdołowany i targnął się na własne życie? Gdzie wtedy byłaś?
-Morina wystarczy!-Niebieskooki podszedł szybkim krokiem do koleżanki, chwycił ją za ramię z zamiarem wyprowadzenia z mieszkania, jednak wyrwała się.
-Nie, nie wystarczy. Ty tak łatwo przywykłeś do nowych sojuszników, a nawet nic o nich nie wiesz.-Morina patrzyła na przyjaciela z żalem.-Nie wiesz ile cierpienia przysporzyli...
-Miałaś nigdy tego nie wykorzystywać przeciwko przyjaciołom.-Przerwał jej Jack.-Nie wiem i wole nie wiedzieć nic więcej po za tym, co nam powiedział Naruto.
-Masz racje.-Wtrąciła się Sakura, a wszyscy obecni w pomieszczeniu spojrzeli na nią. Z opuszczoną nisko głową spoglądała w kubek herbaty.-Nie zrobiłam nic wielkiego, żeby uratować Naruto przed wyborem śmierci. Nie byłam przy nim, kiedy najbardziej potrzebował wsparcia przyjaciół i nigdy sobie tego nie wybaczę, że zostawiłam go samego ze swoimi myślami oraz chęcią skrócenia życia.-Podniosła wzrok na rudowłosą.-Ale twierdzenie, że wcale nie obchodził mnie jego los i brak próby odnalezienia Naruto, jest najbardziej głupią rzeczą, jaką kiedykolwiek mógł ktokolwiek powiedzieć, zwłaszcza osoba, która nie była wtedy w...

*

-Konoha-Gakure?-Na szczycie góry z wyrytymi na jej powierzchni podobiznami dawnych i obecnych władców wioski liścia, stało pięć postaci odzianych na czarno z szarymi sakkatami na głowach i widniejącymi opaskami ninja z Shiranai no Sato (Jap.Nieznana Wioska).-Jesteś pewien, że właśnie tu się zjawi dziewczyna?
-Oczywiście, że tak.-Przyznał bez cienia zwątpienia jeden z ninja.-Doskonałym pomysłem było pozostawienie tego dzieciaka przy życiu, bo to właśnie on zwabi ją w naszą pułapkę, a wtedy zdobędziemy kolejny klucz dla mistrza.
-A później?-Dopytał kolejny z zamaskowanych.
-Czy to nieoczywiste? Zabijemy oboje, a także każdego, kto spróbuje wejść nam w drogę i tych, co nas ujrzą. Istnienie Shiranai no Sato powinno pozostać jedynie pogłoską tak długo, dopóki nie otrzymamy rozkazu o ujawnieniu się, zrozumiano?
-Hai so desu!-Pozostała czwórka tajemniczych ninja zasalutowała natychmiast.
     Deszczowe chmury, które zaatakowały bardzo niedawno ulewnym deszczem, teraz powoli odchodziły pozostawiając po sobie jedynie zapach i widok przepięknej tęczowej wstęgi na tle zachodzącego leniwie słońca.
     Świat zalany został wieloma ciepłymi barwami, dzięki czemu ludzie zapominali o niemiłej niespodziance dzisiejszego dnia, jaką matka natura postanowiła im zafundować. Jednakże nikt nie spodziewał się, jak wielkie niebezpieczeństwo czyha na nich i już wkrótce mieli się o tym fakcie przekonać.

*

     W samym sercu gęsto zalesionego konarami lasu, gdzie cisza i naturalny bieg matki natury, nigdy nie był niczym większym zniweczony, teraz toczona była zażarta walka, w której jak do tej pory ofiarami były jedynie drzewa i głazy.
     To będzie pestka, pokonać tę lalunię. Tak myślał uprzednio niebiesko skóry ninja, jednak obecnie już tak nie uważał i przekonał się, że walka, którą uważał za błahostkę jest jedną z największych, jakie kiedykolwiek był wstanie napotkać w swym życiu.
-W życiu bym nie pomyślał, że będę musiał się ukrywać przed przeciwnikiem niczym szczur.-Pomyślał wkurzony zaistniałą sytuacją Hoshigaki.
     Nie domyślał się, a raczej nie wiedział, że jego przeciwnikiem nie jest zwykła nastolatka, a oblicze śmierci we własnej osobie, ale kto mógłby przypuszczać coś takiego?
-Kici kici rybeńko... Wychodź, wychodź... Pańcia chcę ciebie tylko pogłaskać...-Zamachnęła kosą robiąc pół obrót i wykonując "pokłon". Pięć drzew w pierwszym rzędzie upadło pocięte na plasterki z głuchym hukiem, unosząc przez chwilę tumany kurzu. Białowłosa uśmiechnęła się niczym psychopatka unosząc lekko głowę.-...i poszatkować.
-Ona chyba nie jest normalna na umyśle...-Wymamrotał z kwaśną miną Hoshigaki, po czym ruszył biegiem wzdłuż linii drzew, która ledwie go ukrywała. Nie umknęło to bystremu spojrzeniu białowłosej, która była wstanie uchwycić ten ruch i wymierzyła cięcie kosą pozbawiając kilka drzew życia, jednakże bez trafienia członka Akatsuki. Poruszając się szybko i zwinnie niczym zwierzę nie zatrzymał się ani na chwilę, aż nie uznał, że jest wstanie przystanąć na parę sekund do wykonania ataku.
-Suiton: Suikojun.-Stanął w dużym rozkroku i nabierając głęboki wdech wypluł dużą ilość wody z ust tworząc z sekundy na sekundę jezioro
     Ten ruch zainteresował Shiro, która stała na grubszej gałęzi jednego z drzew przypatrując się poczynaniom swojego przeciwnika. Gdy tylko jezioro stworzone przez Hoshigakiego zostało uformowane w całości, dziewczyna zwróciła wzrok na oponenta i natychmiast uskoczyła przed  rekinem uformowanym z wodny, który niczym duch wyłonił się z czeluści zbiornika.
     Niespodziewanie z ukształtowanego już w pełni jeziora, poczęły się pojawiać coraz to nowsze wodne rekiny, atakujące raz po raz białowłosą, która dłuższy czas dawała im radę bez najmniejszego wysiłku.
     Chwilę nieuwagi wykorzystał Kisame, pojawiając się tuż przy przeciwniczce, wyskoczył i wyprowadził jedno sprawne cięcie ugadzając plecy niczego niespodziewającej się śmierci, tym samym wrzucając ją do głębin jeziora na pastwę swych pupili.
-Niedocenienie przeciwnika, to największy błąd.-Kisame uśmiechnął się lubieżnie na swoje dzieło, jednakże mina natychmiast mu zrzedła.
     W miejscu, gdzie została wrzucona białowłosa pojawił się wir, którego źródłem była emanująca z niej fioletowa mroczna energia. Podmuchy były tak olbrzymie, że nie tyle stworzyły wir, ale również odpychały całą ciecz od oponentki Hoshigakiego, tworząc coś na wzór krateru z wody.
-Meiton: Houmen*.-Uśmiechnęła się niczym psychopatka, kierując jarzące się na fioletowo pozbawione białek i źrenic spojrzenie, którego widok spowodował zimny dreszcz na plecach mężczyzny. Pierwszy raz w życiu ktokolwiek przeraził go jednym spojrzeniem, mimo, że to tylko przez ułamek sekundy zwątpienia, który zaważył nad jego losem.-Przegrałeś...-Wyszeptała złowieszczo przeciwniczka pojawiając się tuż przy nim z wymierzonym cięciem kosy. Ostrze było parę centymetrów od krtani byłego shinobi Kiri-Gakure, gdy zatrzymała się i wycofała broń. Jej oczy powróciły do pierwotnego stanu, a technika użyta uprzednio, została rozproszona.-Chyba sobie jaja ze mnie robisz, ty cholerny bachorze!-Wrzasnęła w prawo, gdzie stał Uzumaki Naruto.-Niech będzie, ale przysięgam, utnę kiedyś łepetynę, ale tobie, dzieciaku.-Prychnęła zezłoszczona z faktu, że nie pozwolono jej na dokończenie walki.-Jeszcze się spotkamy karpiku...-Wyszeptała obojętnie i zniknęła otulona kaskadą czarnych piór. Również blondyn zniknął, jakby nigdy go nie było.
-Kisame, idziemy.-Odezwał się niespodziewanie Uchiha, który wyrósł niczym spod ziemi za Hoshigakim i nie czekając na odzew partnera z grupy ruszył przed siebie. Rekinoczłek niewiele rozumiejąc z zaistniałej sytuacji ruszył zaraz w ślad za nim.
-Itachi, o co tu chodzi?-Zapytał, jednak nie dosłyszawszy odpowiedzi znów ponowił próbę.-Dlaczego nie schwytałeś Kyuubiego?
-To nieistotne, Kisame. Zdarzy się jeszcze nie jedna okazja schwytania go, więc uspokój się.-Odparł wymijająco Uchiha, nie zaszczycając swego towarzysza choćby spojrzeniem.
-Czasem naprawdę nie pojmuję twoich działań, Itachi.-Przyznał bez ogródek Kisame.-Wygrałbym z tą dziewczyną, na pewno bym wygrał.
-Zapomnij o tym, Kisame... Po prostu zapomnij.-Wymamrotał brunet, po czym dodał w  myślach.-I grubo się mylisz. Nie pokonałbyś śmierci, to ona ciebie mogłaby zgładzić jednym cięciem...

23.Czyżby choroba wyciąga po mnie swoje łapska?

     Zapadła noc, pani ciemności, która nadchodzi, gdy jej bliźniacza siostra, dzień, zasypia snem błogim, nietykalnym, spokojnym...
     Sen... Słodki on niczym najsłodsze truskawki, których sok delikatnymi czerwonymi stróżkami spływają od kącika ust po brodzie, dając ukojenie i rozkosz szarganym zmysłom.
     Skacząc z drzewa na drzewo rozmyślałem o tym, co wydarzyło się całkiem niedawno i o tym, co przekazał mi Itachi Uchiha. Czy to było prawdą? Nie wiem, ale wygląda na to, że nie miał powodów do skłamania, chociaż... Jest on członkiem Akatsuki, które nie raz próbowało mnie dorwać i z czasem, gdy zniknąłem na cztery lata musieli uznać, że zginąłem, tak jak to plotki głosiły, więc skąd Itachi wiedział o...
-Stój, dzieciaku!-Tuż przede mną zmaterializowała się wkurzona jak diabli Shiro. Natychmiast zatrzymałem się i spojrzałem na nią pytająco.-Wyjaśnij mi jedno...-Zaczęła spokojnie.-Dlaczego do jasnej cholernego nie mogłam poszatkować tego chodzącego pstrąga?!-Niespodziewanie wydarła się jak nigdy, płosząc połowę zwierząt z części lasu, gdzie obecnie przebywaliśmy.
-Wyjaśnię ci wszystko jak dotrzemy do Kumori no Sato.-Chciałem ją wyminąć, ale chwyciła mnie za ramiona i przycisnęła do konaru drzewa.-Mam rozumieć, że nic z tego, tak?
-Ty...-Zacisnęła mocno zęby, jednak zaraz odetchnęła głębiej.-Skoro tak, to trzymaj się mocno.
-Co?
     Nie otrzymałem już żadnej odpowiedzi. Przyciągnęła mnie do siebie niemalże przytulając i okryła czarnymi skrzydłami. Zniknęliśmy otuleni kaskadą hebanowych piór, a kiedy ponownie byłem wstanie dojrzeć gdzie dokładnie jesteśmy, ujrzałem frontowe drzwi mojego mieszkania, które dziele z Jackiem.
-Otwieraj drzwi, a potem powiesz mi wszystko, co się stało i dlaczego nie dałeś mi zabić tego chodzącego karpia.-Prychnęła z irytacją.
-Panie i śmierć przodem.-Uśmiechnąłem się nikle pod nosem i zaraz otworzyłem mieszkanie wpuszczając ją, jako pierwszą, z czego skorzystała, ale i tak przechodząc obok pacnęła mnie ręką w głowę. Wszedłem zaraz za nią, zamykając za sobą drzwi i skierowałem się w kierunku kuchni, gdzie o dziwo zastałem moją starą i nową drużynę.
     W pomieszczeniu unosiła się dosyć ciężka atmosfera i jeszcze ta grobowa cisza, przerywana, co pewien czas głosem Jacka, który próbował przemówić do Moriny, jednakże z marnym skutkiem. Obie panie strzelały do siebie piorunami z oczu i wystarczyło jakiekolwiek nieodpowiednie słowo, a wydrapałyby sobie wzajemnie oczy, a Sasuke? Cóż, on siedział spokojnie popijając herbatę i udawał, że guzik go obchodzi, o czym aktualnie dziewczęta rozprawiają, a tym bardziej, co robią.
-Świetnie... Brakuje jeszcze, aby Minato, Hatake i wasze drużyny tu przyszły, byłby idealny komplet.-Prychnęła z dezaprobatą Shiro wyciągając ręce w geście zrezygnowania. Pokręciła nieznacznie głową przewracając oczami, ruszyła do mojej sypialni.
     Wypuściłem głośno powietrze z płuc tarmosząc odrobinę włosy ręką i zastanawiając się, co teraz powinienem powiedzieć, żeby tylko nie przyczynić się do rozlewu krwi.
-I co teraz?-Pomyślałem patrząc z niemałym dystansem do tego, co działo się aktualnie w moim mieszkaniu.-Co mam zrobić, Kyuu?
-Poczekaj i popatrz na rozwój wypadów. W końcu nie co dzień dwie dziewczyny zdemolują ci mieszkanie, prawdopodobnie walcząc o twoje względy.-Zaśmiał się gardłowo lisi demon, a mnie ta odpowiedź po prostu zabiła.
-Dzięki... Oczekiwałem bardziej wyczerpującej i taktowniejszej odpowiedzi...
-Kyuubi-sama!-Uwagę wszystkich zwrócił Novis i dzięki czemu cała czwórka zauważyła moja obecność. Tyle razy prosiłem tego małego futrzaka, żeby nie nazywał mnie Kyuubi-sama, ale to uparte stworzenie i ciężko jest mu coś wpoić do łepetyny, gdy się uprze.
-Naruto!-Nim w ogóle zorientowałem się, Morina uwiesiła się mi na szyi i zaplotła nogi wokół tułowia.-Nareszcie wróciłeś.
-Szybko ci przeszło...-Zauważył Jack z nietęga miną spoglądając na rudą, która nagle jakby przypomniała sobie, że chwilę temu darła koty wzrokowe z Sakurą, znów spojrzała na nią z mordem.-Albo i nie... Ech... Baby...
-Dobraaaa... Może ktoś mi wyjaśnić, co tu się dzieje?-Zdjąłem niebieskooką z siebie i postawiłem obok.
-Jakbyś się nie domyślił, Sakura i ta jak jej tam, chciały się pozabijać z twojego powodu.-Stwierdził od niechcenia Sasuke nawet nie patrząc w naszą stronę.
-To on umie mówić? Niesamowite...-Zakpił z udawanym zaskoczeniem Jack. Przejechał ręką po głowie, westchnął ciężko i spojrzał na mnie.-Naruto weź je uspokój, bo ja już nie mam siły...
     Jack zniknął zostawiając na mojej głowie uspokojeniedziewczyn. Spojrzałem z nikłą nadzieją na Sasuke, jednak on całkowicie zlewając na zaistniałą sytuacje, nadal popijał spokojnie herbatę. Na niego to naprawdę można liczyć jak nie wiem, co...
-Chyba nie mam wyboru...-Westchnąłem.-Wybaczcie dziewczyny, ale innego wyjścia nie mam.-Wykonałem znak Nezumi (Jap. Szczur), po którym obie panie straciły przytomność.-Kiedy się obudzą, zechcą pewnie mnie zatłuc za to, ale będę się o to martwić później. Sasuke, zajmiesz się Sakura?-Zapytałem biorąc nieprzytomną dziewczynę na ręce.
-Co ty im...
-Ja zabiorę Morinę do jej mieszkania.-Nie czekając na odpowiedź, zniknąłem wraz z rudą w płomieniach.

*

     Świt nadszedł niesamowicie szybko i wielu mieszkańców wioski ukrytej w liściach, czuła swego rodzaju nie dosyt snu. Ci, co posiadali drobny dobytek handlarski, nie mieli zbyt dużego wyboru i nie mogli sobie pozwolić na odrobinę luksusu, jakim było przespanie jeszcze paru minut. Ktoś musiał rozstawić stoisko z towarem, a nikt nie wykona tego za nich.
     Wielu shinobi wyruszyło niedawno na misje tudzież powróciło. W klinice również było dosyć gwarno od wschodu słońca. Lekarze i pielęgniarki uwijali się niczym mrówki, lecząc najciężej rannych, którzy ledwie powrócili z misji.
     Na łóżku, w jednej z sal pooperacyjnych, leżał chłopak o kruczo czarnych włosach. Nie zmrużył oka przez część nocy przeczuwając nadchodzące kłopoty. Nie potrafił tego wyjaśnić, ale wiedział, że coś nadciąga. Tak jak kot przewiduje burzę i deszcz, tak i on, doskonale przewidywał coś, co miało nadejść już wkrótce...
-TY CHOLERNY KOCURZE!!-Od strony wejścia do sali dało się słyszeć podniesiony głos i nim młodzieniec zdołał się zorientować, został chwycony za ramiona i tarmoszony niczym lalka. Napastnikiem okazała się dziewczyna, łudząco do niego podobna.-JA CI DAM POŚWIĘCAĆ SIĘ I TRAFIAĆ DO SZPITALA!!
-Chyba zaczynam mu współczuć...-Przyznała TenTen z równie nieciekawą miną, co jej dwie towarzyszki.-To... Ja idę złożyć raport Tsunade-sama.-Dziewczyna szybko ulotniła się nim usłyszała słowa protestu.
-Może powstrzymajmy ją nim go zabije...?-Zapytała niepewnie brunetka, gdy zielonooka zaczęła wywijać chłopakiem z zawrotną prędkością w powietrzu niczym szmacianką.
-JAK JESZCZE RAZ WYMKNIESZ SIĘ PODCZAS, GDY BĘDĘ SPAŁA, TO PRZYSIĘGAM, ŻE PORACHUJE CI KOŚCI KROGULCU JEBANY!!
     Ofiara Fabii, bo tak było na imię owej dziewczynie znęcającej się nad nieszczęsnym chłopakiem, wymsknęła się z ręki i poleciała prosto na Ino, co skończyło się...
-Aaaa! Pocałował mnie!-Zapiszczała Yamanaka zakrywając sobie usta czerwona niczym dojrzały pomidor. Była nie tyle zażenowana, co zaszokowana zaistniałą sytuacją. Szybko oprzytomniała przypominając sobie w jak ciężkim stanie był kruczowłosy, i to jeszcze nim nowa znajoma blondyny zaczęła się nad nim pastwić.-Fabian, nic ci nie...?-Urwała w pół zdania, kiedy zamiast młodzieńca leżał przed nią czarny kot z wielki guzem na głowie.-Co...?
-On... On za-za...-Wydukała zaszokowana posiadaczka Byakugana wpatrując się w czarnego kocura, który podniósł się do siadu i łapką rozmasowywał sobie obolały tył głowy.-Z-za-zamienił się w-w...
-Wybacz siostrzyczko, ale nie miałem wyboru...-Wydusił z siebie kot o jarzących się zielonych tęczówkach, a widząc wzrok siostry westchnął jedynie i spojrzał na obie dziewczyny przed nim. Nad jego głową zaczął wisieć znak zapytania. Dopiero po chwili zrozumiał w czym problem.-No nie... I patrz, co zrobiłaś idiotko.-Fuknął w kierunku Fabii, która pojawiła się za nim z mordem w oczach.
-Coś ty powiedział gnoju?-Fabia złapała brata za policzki i zaczęła go ciągnąc w dwie strony.-Wypruje ci flaki frajerze!
-Hinata, sprowadź lekarza, weterynarza albo jakiegoś egzorcystę!-Ino tarmosiła koleżankę za ramiona z przerażeniem w oczach.-Sprowadź kogokolwiek! On zamienił się w kota, rozumiesz?! W kota!! To nie jest normalne! To nawet nie jest zgodne z prawami natury!!
-Sorosoro!-Fabia pojawiła się przy obu dziewczynach i każdej zasadziła kuksańca w głowę.-Ja i mój brat jak widziałyście zmieniamy się w kota. To z powodu klątwy naszego rodu. W co trzecim pokoleniu rodzą się bliźniaki obarczone klątwą. Kiedy mojego brata pocałuje jakakolwiek dziewczyna, nawet muśnie w usta, zamienia się on w kota na pewien czas. W moim przypadku jest odwrotnie i trochę inaczej.
-Jak to?-Zainteresowała się już odrobinę spokojniejsza Ino.
-Jeżeli przytuli mnie chłopak, wtedy zamieniam się w kotkę.-Odparła pokrótce zielonooka, a Fabian w tym momencie wrócił do swojej normalnej postaci, ale...-Jednakże, kiedy wracamy do swojej normalnej postaci jesteśmy zupełnie nadzy.-Przyznała dziewczyna podając bratu jego stare ubranie. Ino i Hinata natychmiast oblały się wielkim rumieńcem i zakryły sobie twarze.-W końcu ciuchy nie są częścią naszego ciała. Ubieraj się i nie strasz golizną dziewczyn...
-Przepraszam, że was wystraszyłem.-Wydusił Fabian drapiąc się w tył głowy z nietęgą miną. Nagle zmarszczył brwi i zamarł w bezruchu nasłuchując czegoś w oddali.-Uciekajcie...
-Słucham?-Ino spojrzała na Fabiana z niepewnym uśmieszkiem. Nie rozumiejąc do końca, co przed chwila powiedział, chciała do niego podejść, ale...
-PADNIJ!!-Niemalże krzyknął. W ułamku sekundy pojawił się przy dziewczynach i powalił je na ziemię, a ściana od strony okna zostało wysadzone przez dosyć sporą eksplozję.

*

     Do czyjejś głupoty niemożna przywyknąć, ani jej zaakceptować, a jedynie ignorować... Lecz prawdziwym przyjacielem ten, kto mimo twych wad, przy tobie pozostanie, nawet, jeśli jest się głupszym od lewego buta.
-A~psik!-Kichnąłem i na szczęście odwróciłem się w bok, więc nie naplułem sobie do jedzenia.-Czyżby choroba wyciąga po mnie swoje łapska?-Przemknęło mi przez myśl, ale machnąłem na to ręką.-W sumie... Nawet, jeśli, to na pewno nic poważnego.
-Naru~!-Lamentowała Morina za moim uchem.
     Gdy w końcu ona i Sakura odzyskały przytomność, nie były w miłych nastrojach z powodu niewielkiego bólu głowy. Ruda nie dawała za wygraną i mimo tego, że od ponad pół godziny ignorowałem jej zachowanie, zabrała mi miskę z ramenem sprzed nosa i odsunęła jak najdalej sięgała rękami.
-Przestaniesz mnie w końcu ignorować czy mam poskarżyć się Minato-sama, że znów wykorzystałeś „Tą” technikę przeciwko przyjaciołom?
     Spojrzałem na nią kontem oka, westchnąłem ze zrezygnowaniem i nim Morina zorientowała się, przechwyciłem swoje śniadanie. Z naburmuszoną miną niczym małe dziecko, nadymała zabawnie policzki i tupnęła nogą zdenerwowana w podłoże, po czym teatralnie obróciła się i odeszła.
     Nie myśląc dłużej o niej dokończyłem jeść moje ulubione danie. Kiedy tylko postawiłem pałeczki i naczynie na blacie, natychmiast wskoczyła mi na ramiona i zaczęła pukać rękami lekko po głowie. Można byłoby przypuszczać, że próbowała „wystukać” ze mnie przeprosiny lub chociaż wyjaśnienie. Ignorując ją kompletnie, wstałem i zrobiłem parę kroków na przód.
-Naruuuuś~!-Morina zajęczała bardzo niezadowolona. Nie mogłem się powstrzymać i parsknąłem śmiechem. Chwyciłem ją w pasie, postawiłem na ziemi i uśmiechnąłem się szeroko. Z lekka naburmuszona jeszcze spojrzała na mnie spode łba. Westchnęła ciężko i odwzajemniła gest.-Dlaczego ty zawsze musisz się uśmiechać w ten sposób i nie pozwalać mi tym samym obrazić się na ciebie?
-Masz za słabą wolę walki.-Zażartowałem kpiąco i dostałem małego kuksańca w ramię.
-Ech ty...-Morina pokręciła głową z dezaprobatą i nagle uśmiechnęła się triumfalnie, gdy spojrzała ukradkiem za mnie. Obejrzałem się. Trochę dalej stała Sakura z Kakashim i Sasuke.
     Nie wiem dlaczego, ale przez chwilę miałem nieodparte wrażenie, że Morina chciała swoim zachowaniem coś udowodnić Sakurze, tylko do końca nie wiedziałem, o co mogło dokładnie chodzić. Oczywiście nadal niedowidziałem się, o co poszło dziewczynom zeszłej nocy i coś mi mówiło, że wolę jednak pozostać w niewiedzy.
     Potargałem nikle włosy ręką. Sytuacja powoli stawała się znów napięta, a obie panny strzelały w swoim kierunku piorunami z oczu. Chciałem wkroczyć i jakoś załagodzić sytuację, ale nim wydusiłem jakiekolwiek słowo, Nerlows odwróciła się na pięcie i teatralnie odeszła stwierdzając, że musi się zbierać na misję ze swoja drużyną.
     Spojrzałem za jej oddalającą się sylwetką jeszcze chwilę. Podrapałem się w tył głowy i zerknąłem kontem oka na Konoszan. Są w Kumori od przeszło trzech dni i dziś wracają do Konohy, więc zgadnijcie, kto został wyznaczony, aby ich przetransportować do wioski? No oczywiście, że ja, a jakżeby mogło być inaczej?
     Nie mając większego wyboru podszedłem do starej drużyny i kazałem, aby się mnie chwycili za wyciągniętą dłoń, co też wykonali, choć Sasuke z dosyć sporym ociąganiem. Gdy już wszyscy złapali moją rękę, skupiłem się i zniknęliśmy w płomieniach, aby pojawić się przed bramą Konoha-Gakure.
-Ekspresowe podróże Kumori no Sato dziękują państwu za te krótką wyprawę i polecają się na przyszłość.-Rozłożyłem ręce w geście powitalnym i znów wróciłem do swojego zwyczajnego wyglądu i zachowania.-Jesteście już w Konoha no Sato. Nie wiem czy Darkkage wspominał o tym, ale lepiej jakbyście nie rozpowiadali na prawo i lewo o wszystkim, co tam widzieliście, tak dla własnego dobra.
-Rozumiem, co masz na myśli Naruto, w takim razie, do zobaczenia.-Kakashi uśmiechnął się pod maską i wyciągnął do mnie rękę. Z grzeczności uścisnąłem ją. Sakura najwyraźniej nie wiedząc, co powiedzieć czy zrobić, uśmiechnęła się jedynie nikle, a Sasuke strzelił chłodne spojrzenie w moim kierunku, co również odwzajemniłem.
     Życie i los, to nieodłączni strażnicy naszego istnienia, którzy za każdym razem, ukazują nam swoje serce lub pazurki jak kot...

*

-Ino-san, Fabia, Hinata-san, nic wam nie jest?
-Khe, khe... Chyba nic...-Wydusiła młoda Hyuuga podnosząc się do stanu gotowości w razie ataku. W ślad za nią wstała również Ino i ku ich zdumieniu, rodzeństwo zasłoniło je rękami na znak, aby się nie ruszały. W olbrzymiej dziurze, gdzie dawniej znajdowała sie gipsowa ściana i okno, stało pięciu ninja ubranych na czarno z szarymi sakkatami i opaskami Shiranai no sato.
-Cholercia, chyba nas znaleźli...-Fabia uśmiechnęła się cynicznie i niepewnie zerkała na obie kunoichi za nią. W innych okolicznościach porzuciliby je z bratem na pastwę losu, ale tym razem było inaczej. Były one mieszkankami Konohy, a tych obiecali Naruto chronić w miarę możliwości lub w razie większych problemów użyć żaby posłańca, aby wezwać go osobiście.-Fabian osłaniaj mnie przez chwilę, ok?
-Niema sprawy, w końcu jestem dobry w obronie i ucieczce.-Uśmiechnął się do siostry nikle i przyjął pozycje obronną.-Chcesz wezwać „liska” na pomoc, mam racje?
-A dasz im radę sam?-Brunetka spojrzała wymownie na zielonookiego. Nie czekając na odpowiedź, ugryzła się w palce, wykonała pospiesznie znaki i uderzyła w podłoże, na którym pojawiły się przeróżne znaki.-Kchyose no jutsu!-Z dymu wyłoniła się mała pomarańczowa żaba w czarne ciapki.-Sprowadź „liska”, szybko!
-Tak jest!-Żaba zasalutowała i zniknęła w obłoku dymu.
-Fabian!-Krzyknęła Ino, czym zwróciła na siebie uwagę siostry chłopaka.
     Fabia spojrzała na nią, po czym w stronę bruneta i z przestrachem wywnioskowała, że Fabian został mocno poturbowany i schwytany przez wrogich ninja z Shiranai. Jego ciało bezwładnie zwisało z uścisku shinobi dzierżącego łańcuch.
-Oddaj klucz albo on zginie.-Odezwał się zniekształconym głosem.
-Nigdy się nie poddacie, co?-Zapytała kpiąco Fabia z bojowym spojrzeniem.-Oddam go, jeśli uda wam się mnie złapać.
     Zielonooka zniknęła niczym rozmyta fatamorgana zabierając ze sobą obie kunoichi i brata.
-Znowu zabawa w kotka i myszkę?-Mężczyzna z łańcuchem zacisnął pięść, w której chwilę wcześniej trzymał chłopaka.
-Rozproszyć się. Daleko nie uciekli.-Czworo osobników w szarych sakkatach zniknęło. Piąty i ostatni z nim, spoglądał jeszcze chwilę na zrujnowaną sale.-Tym razem, to kot zostanie zdobyczą, a nie mysz...-On również jak jego towarzysze zniknął.

24. Znowu ona... Zawsze ona...

     Cisza i spokój... Któż dziś nie pragnie tych dwóch upojnych chwil mieć tylko dla siebie. Bez obowiązków, bez pracy, tylko my i ta kusząca chwila, delikatnie pieszcząca piórkiem spokoju i kołysząca zmysły ciszą. Tak bardzo upragnione, które mamy wręcz na wyciągnięcie naszych rąk i niespodziewanie...
-Tsunade-sama?
Wszystko znika niczym fatamorgana.
     Blondynka do nie w czasu drzemała smacznie na blacie, jednakże jej asystentka, Shizune, zbudziła ją pukaniem do drzwi i nawoływaniem. Podniosła się, przetarła zmęczone oczy i natychmiastowo poprawiła szybko papiery na biurku, po czym donośnym...
-Wejść!
     ...zaprosiła Shizune do biura. Brunetka z świnką na rękach weszła prowadząc kunoichi z kokami. Na policzku Hokage odbity był fragment dokumentu, który miała podpisać.
-Hokage-sama, znowu pani spała zamiast pracować?!-Niemalże wrzasnęła Shizune.
-Kazać pracować mnie o takiej brutalnej godzinie, to samobójstwo dla zdrowia.-Marudziła orzechowo oka i machnięciem ręki zbyła swoją asystentkę.-No nieważne... A, Tenten, widzę, że już po misji.
-Hai, Hokage-sama.-Kunoichi skłoniła się nisko i wyjaśniła pokrótce całą sytuację, jaka dotychczas zaistniała.
-Rozumiem. I jest ona obecnie pod nadzorem Hinaty i Ino?-Zainteresowała się Tsunade, a gdy TenTen kiwnęła głowa na tak, zmrużyła odrobinę oczy w zamyśleniu.-Hmm... Powinniśmy ją przesłuchać, może mieć ważne informacje dotyczące...
     Nim Gondaime dokończyła swoją myśl, do ich uszu dotarł donośny huk eksplozji. Hokage zerwała się na równe nogi niczym oparzona i spojrzała na wioskę przez okno znajdujące się za nią. Od strony kliniki pod jej nadzorem, coś się działo.
-Shizune! Natychmiast wyślij do szpitala oddział ANBU!
-Tak jest!

*

     Burzowe chmury zwiastujące upojny dla roślinności deszcz i grzmoty niczym huk armaty. Ileż by dali uciekinierzy za to, aby w tym momencie, właśnie nastała taka chwila... W takowej sytuacji znalazła się Fabia i jej brat bliźniak, którzy musieli chronić również dwie kunoichi z wioski liścia.
     Deszczówka i niosący ze sobą słodki zapach, zamaskowałyby ich na tyle, że byliby wstanie bezszelestnie niczym drapieżcy umknąć swym oprawcą. Niestety, to również kolidowało z ich przeklętą, kocią naturą i przez to byliby bardziej osłabieni w racjonalnym myśleniu. Jak u kotów, tak i u obojga rodzeństwa, deszczowa pora wprawiała w zły nastrój i utrudniał kalkulacje sytuacji poprzez wymuszone zmęczenie  umysłu.
-C...-Nim blondynka wypowiedziała cokolwiek została zakneblowana dłonią zielonookiej. Całą czwórką siedzieli ukryci w jednym z starszych domostw w dzielnicy opuszczonego już, klanu Uchiha.
     Fabia uniosła głowę w górę nasłuchując w napięciu i próbując jednocześnie uspokoić rozszalałe serce, które jak się jej wydawało, zbyt głośno biło. Od strony poddasza było słychać dziwne skrzypienie, jakby chodzenie na palcach, ostrożnymi krokami w obawie, że mogłoby się kogoś zbudzić.
     Kiedy szmery i wszelkie dźwięki ucichły i jedynym, a zarazem ostatnim odgłosem, jaki dosłyszeli, była tłuczona szybka, Fabia zauważyła, że przez cały czas wstrzymywała oddech.
-Poszli?-Wyszeptała niemo Hinata z przerażeniem malującym się w jasnych tęczówkach. Odpowiedziała jej martwa cisza. Brunetka wpatrywała się jeszcze chwilę w sufit wyczekując jakiegokolwiek sygnału, że ktoś tam jeszcze jest. Gdy po kolejnych dwóch minutach nic takiego się nie stało, odetchnęła z ulgą.
-Wrócą, na pewno...-Wyszeptała ledwie dosłyszalnie. Spojrzała na brata, był w bardzo ciężkim stanie. Bandaże, które niedawno zostały zmienione właśnie przesiąkały krwią.-Pozwoliłam kolejny raz, aby go skrzywdzili... Chikusho!-Zaklęła w myślach zaciskając mocno pięści. Była wściekła na samą siebie. Jako starsza siostra, powinna go chronić, a ostatnimi czasy wychodziło, że to on ją musiał bronić i ukrywać, tylko przez jeden głupi „klucz”. Wiele razy miała ochotę oddać go tym ninja, aby tylko mieć to już za sobą, jednak to nie wchodziło w  grę. Przysięgała chronić go za cenę życia, a sam fakt, że oddałaby to dobrowolnie niczego by nie zmieniło i tak by ją zabili. Nie chciała więcej narażać brata na niebezpieczeństwo, a tym czasem znowu musiał ją obronić. Kim ona była, skoro nawet nie potrafiła ochronić ważnej i jedynej bliskiej osoby w jej życiu?
-Fabia...-Otrząsnęła się ze swoich myśli, w chwili, gdy Fabian chwycił jej rękę. Spojrzała na niego niepewnie, a on uśmiechnął się przepraszająco.-Przepraszam...-Poruszyła się nieznacznie na to słowo. Zacisnęła wargi.
-Daj spokój, nie masz, za co przepraszać, baka.-Uśmiechnęła się kpiąco.-Wiem, co myślisz o mnie, więc nie próbuj zwalać winy na siebie, bo to nic nie pomoże.
-Wiem...-Wymamrotał Fabian z zakłopotaniem patrząc na siostrę. Westchnęła i pokręciła nieznacznie głową uśmiechając się nikle. Wiedział, że to jej sposób na przeprosiny, w końcu znał ją przeszło dziewiętnaście lat.-Ino-san?-Spojrzał zaskoczony na blondynkę, która zaczęła uleczać najcięższe rany.-Nie musisz...
-Nie po taką ciężką cholerę uczyłam się na medic ninja, żeby pozwolić rannej osobie na wykrwawienie się przymnie, więc łaskawie zamilcz.-Odparła na jednym wdechu Ino nie odrywając oczu od leczonego miejsca. Starała się uleczyć chłopaka jak najszybciej było to możliwe, a jednocześnie ograniczając swą Chakre do minimum, aby tylko nie zostali wykryci przez wroga.
-Słyszycie?-Zagadnęła Fabia, zwracając na siebie uwagę pozostałych.-Martwa cisza, żadnego nawet najmniejszego odgłosu i nie myślcie, że oni odpuścili.-Przyznała natychmiast, nim ktokolwiek spróbował poddać taką tezę. Jakby na potwierdzenie jej słów, ledwie słyszalne pogłosy uderzanego metalu o metal. Przez małą chwilę wydawać się mogło, że ktoś z nimi walczy.-Lisek? Nie, raczej nie... To prawdopodobnie oddział zwiadowczy ANBU Konohy.-Przyznała kruczowłosa. Wyjrzała ukradkiem przez zanieczyszczone okno. Niedaleko dostrzegła kilkoro shinobi liścia, próbujących zwalczyć jednego z piątki wrogów, który prawdopodobnie postanowił sam się z nimi rozprawić.
     Ninja z Nieznanej wioski dzierżący w dłoni olbrzymi topór w ułamku sekundy pojawił się za dwójką z pięciu ANBU pozbawiając ich głów. Fabia natychmiast ukryła się ponownie z dala od okiennicy.
     Z rozszerzonymi do granic możliwości z przestrachu oczami, starała się nie pisnąć żadnego dźwięku. Doskonale zdawali sobie sprawę z bratem jak brutalni oni są i do dziś dnia, błagała w duchu sił wyższych, żeby nigdy nie była świadkiem aktu mordu z nimi w roli katów.
     Starała się utrzymać nerwy na wodzy, ale ciało odmawiało posłuszeństwa i niebyła wstanie powstrzymać drżenia dłoni pomimo wielkich starań.
     Ostatni krzyk rozpaczy i nieokreślonego bólu, jaki odczuwali nieszczęśnicy, a potem niczym niezmącona cisza, która wręcz wwiercała się w czaszkę. Jedyne, o co teraz błagała w duszy, żeby Lisek pospieszył się z odsieczą i ich uratował nim będzie za późno i w jednym ułamku sekundy, ten ostatni cień nadziei został zburzony wraz z ścianą. Posiadaczka byakugana, która była najbliżej z piskiem odsunęła się odruchowo kuląc, aby ochronić się przed ewentualnym oberwaniem kawałkiem drewna lub tynku.
-Uważaj!-Przez dziurę niczym żywa istota wpełzł łańcuch i próbował pochwycić najbliższą osobę przy wyrwie, Hinatę, ale Fabia ją odepchnęła na bok. Wokół tali dziewczyny oplótł się  „metalowy sznur” unieruchamiając również ręce i wytargał ją błyskawicznie z domostwa.
-Fabia!-Wrzasnął za nią chłopak i zaraz zaczął kaszleć plując krwią.-K-Kusho...
-Spokojnie, zajmę się twoimi ranami.-Zakomunikowała blondynka i poczęła leczenie. Hinata widząc, że Fabian jest w rękach medyczki, postanowiła ruszyć z odsieczą niedawno zapoznanej koleżance. Wyszła naprzeciwko otworu i ujrzała ich, upiornie wyglądających ninja skąpanych w czerni z szarymi sakkatami na głowach. Każdy dzierżący inny rodzaj broni i tylko jeden niemający nic w ręku stał bardziej z boku, przez co wydawać by się mogło, że jest on dowódcą pozostałej czwórki. Aktywowała byakugan i niepewnie przygotowała się do ataku, ale intruzi całkowicie ją zignorowali jakby nie była dla nich przeciwnikiem. Ich uwaga była obecnie skupiona na kruczowłosej dziewiętnastolatce trzymanej na uwięzi niczym bydło na rzeź lub gorzej.
-I skończyła się zabawa w kotka i myszkę.-Można było wyczuć w zniekształconym głosie mężczyzny dzierżącego łańcuch dozę kpiny. Pociągnął w swoją stronę łańcuch sprawiając, że dziewczyna w nim uwięziona, została podrzucona w górę i przechwycona za głowę przez innego ninja trzymającego katanę.
-Gdzie jest klucz?-Wysyczał przez zęby zniekształconym głosem. Dziewczyna spojrzała na niego pogardliwie, za co oberwała pięścią w nerki. Zakaszlała krwią i zagryzła zęby, aby nie wydać z siebie najmniejszego piśnięcia. Obiecała, że nie odda nikomu kamienia i nie miała zamiaru tego robić, nawet, jeśli miałaby tutaj zginąć.-Daj spokój Kocurku... Twój upór nie ma najmniejszego sensu i tak zdobędziemy wszystkie, więc ułatw nam zadanie i powiedz, gdzie go ukryłaś.
-Wypchaj się!-Odpyszczyła Fabia i tym razem to nie ona, ale osobnik, który ją trzymał oberwał niespodziewanie. Dziewczyna została przechwycona przez olbrzymiego białego psa, którego dosiadł młodzieniec o czerwonych, pionowych kreskach na policzkach. Zwierzę zeskoczyło na jeden z dachów powarkując, co jakiś czas, patrzył na wrogich ninja z gotowością do ataku.
-Zdaje się, że dotarliśmy w samą porę, nie Akamaru?-Wyszczerzył się chłopak, a pies odszczeknął mu w odpowiedzi.-Nic ci nie jest?
-W bajkach, to rycerz na białym rumaku, a nie psie ratuje damę w opałach, wiesz?-Uśmiechnęła się kpiąco w stronę wybawcy.
-Musi ci wystarczyć ninja z klanu Inuzuka.-Odparł odwzajemniając gest brunetki, która parsknęła nieznacznie ze śmiechu i chciała się podnieść, ale zaraz skrzywiła się z bólu.-Kim właściwie są ci goście?-Zapytał szatyn widząc jak przeciwnik, którego uderzył podniósł się bez żadnego, nawet najmniejszego zadrapania. Nim otrzymał odpowiedź Akamaru wykonał unik przed nadlatującym olbrzymim toporem, który przeciął opuszczony dom wzdłuż niczym masło.
-Schyl się!-Brunetka odbiła się dłońmi od grzbietu psa. Wykorzystując ułamek sekundy, w którym chłopak schylił się, wymierzyła wykop ponad nim odbijając łańcuch w innym kierunku. Wykonała zgrabnie unik i usiadła naprzeciwko młodzieńca. Młody Inuzuka oblał się nieznacznym rumieńcem, kiedy ich twarze dzieliły centymetry. Fabia natychmiast zasyczała nieznacznie chwytając się za bok.
-Coś się stało?-Dopytywał chłopak zupełnie zapominając o wrogach.
-Chyba połamał mi żebra...-Wymamrotała do siebie.
-Trzeba było wykonywać takie akrobacje? Bozia pokarała.-Wyszczerzył się z rozbawieniem.
-Te, panie „Bozia pokarała”, lepiej rozejrzyj się zamiast zarywać do obcej sobie dziewczyny.-Zielonooka prychnęła chłodno z dezaprobatą. Zbity z tropu Inuzuka, rozejrzał się i dopiero uświadomił sobie, że zostali otoczeni z czterech stron bez szansy na ucieczkę.-I co teraz rycerzyku?
-Szlak by to...-Wysyczał niezadowolony mierząc groźnie przeciwników. Na chwilę stracił głowę i to wystarczyło, aby wpakować się w niezłe bagno.-Znowu ona... Zawsze ona...-Pomyślał kalkulując swoje szanse na ucieczkę.-Ta cholerna garda... Ciągle muszę ją opuszczać w naprawdę beznadziejnych sytuacjach i dlaczego? Bo rozkojarzyłem się przy ładnej buzi... Gratulacje Kiba, niezły z ciebie osioł.
-Oddaj dziewczynę, a może pozwolimy ci żyć.-Odparł mężczyzna dzierżący nienaturalnie wielki topór.
-Kiba-kun tutaj!
     Chłopak obejrzał się zaskoczony słysząc znajomy głos. Za nim stała jego koleżanka z dawnej drużyny. Z wymierzonym atakiem dłońmi, zmusiła wroga do wycofania się i stworzenia luki w „kręgu”. Kiba niewiele myśląc polecił Akamaru ruszenie w tamtym kierunku, przechwytując w ułamku sekundy młodą Hyuuga, nim, przeciwnik wymierzył ostateczny cios.
-Kim do cholery oni są?!-Wrzasnął chłopak całkowicie zdezorientowany zaistniałą sytuacją.-Oni chcą ciebie, dlaczego? Skoro ryzykujemy życiem, powinniśmy znać przynajmniej powód, nie uważasz?
-Chcą dostać klucz do bram piekieł, tyle możesz się dowiedzieć.-Wyznała wymijająco Fabia trzymając niewielki dystans cielesny od chłopaka. Nie chciała się zmienić do chwili, gdy sytuacja nie będzie wyjątkowo beznadziejna i nie znajdzie innego wyjścia na ucieczkę.
-Brama piekieł? Klucz? O co tu chodzi?-Kiba spojrzał niepewnie na Hinatę, jednak ona pokręciła nieznacznie głową dając do zrozumienia, że również nie wiele z tego rozumie.-Co jest?!-Tylko tyle wydusił z siebie, gdy nagle Akamaru stracił równowagę i zaczął spadać z towarzyszami na swym grzbiecie.  Gruchnęli z impetem o twarde podłoże. Chłopak natychmiast doskoczył psa i dopiero zauważył, że jego łapy zostały uwiązane linkami chakry. Próbował je przerwać, jednak bez skutku.
-Aaaaa!!
     Obejrzał się słysząc pisk przerażenia. Czas jakby zwolnił tempo. Widział jak Hinata powoli oddala się od niego coraz to dalej związana łańcuchem.
-Hinata!!-Inuzuka chciał ruszyć jej na ratunek, ale powstrzymał go przeciwnik przytykając zimne ostrze katany przylegające do krtani.
-Nie tak szybko psinko...-Dosłyszał przeszywająco chłodny, a zarazem upiornie brzmiący głos.-Mamy twoich towarzyszy Kocurku, więc zastanów się teraz, co zrobisz.
-Myślicie, że oddam klucz w zamian za ich życia?-Brunetka zgromiła chłodno przeciwników, trzymających konoszan w żelaznym uścisku. Doskonale zdawała sobie sprawę, że od śmierci dzielą ich ułamki, ale nie potrafiła podjąć odpowiedniej decyzji, nie w tak ważnej sprawie.
-I, co teraz? Oddać klucz i uratować te dwójkę przed wczesną śmiercią, co również doprowadzi do unicestwienia wszystkiego, co żywe czy pozwolić im zabić osoby, które mnie uratowały i poświęcić je dla ważniejszej sprawy? Co powinnam zrobić?-Pomyślała zaciskając dłonie w pięści. Tik tak... Tik tak... Czas nieubłaganie uciekał niczym piasek przez rozwarte palce.-Wybacz, ale nie mam innego wyjścia...
     Spojrzała na ninja z Shiranai no sato, który podszedł do niej bliżej i wyciągnął dłoń w jej stronę. Niewiele myśląc sięgnęła do kieszonki ukrytej w wewnętrznej stronie obuwia i wyciągnęła w jego stronę pierścień z bursztynowej barwy kryształem. Jednakże zanim mężczyzna dostał w swoje ręce ozdobę, otrzymał niespodziewany cios kuli energii, która odrzuciła go parę metrów dalej. Przed brunetką stała postać w pomarańczowo czarnym dresie z opaską Kumori-Gakure.
-L-Lisek?-Wydukała zaskoczona nadal trzymając dłoń w powietrzu.
-Taka rola bohaterów, że przybywają w ostatniej chwili, nie?

25.Cienie przeszłości...

Złość, rozpacz, ból i nadzieja... Wszystkie te uczucia wybuchły ogromem zniszczeń w ciele jednej osoby. Nadwątlona psychika, która roztrzaskała się na miliony kawałków niczym szklana figurka uderzająca o podłogę.
-Abunai!-Dziewczyna o kruczo czarnych włosach doskoczyła do nowo poznanego chłopaka i popchnęła go przyciskając do ziemi. Tuż nad ich głowami przeleciał olbrzymi czerwony ogon. Dziewczyna podniosła nieznacznie głowę.-Niech ich szlak...
-Dzięki...-Wymamrotał podnosząc się.-Co to za technika, której użył?-Kiba spojrzał za ramię na szalejącego w centrum miasta olbrzymiego lisa, który wyglądał niczym stworzony z ognia.-Nie rozumie, że jest ona zbyt niebezpieczna i może zniszczyć Konohę?!-Odwrócił się z zamiarem krzyknięcia w stronę bestii, ale Fabia powstrzymała go gestem ręki.
-Daj spokój, to nic nie pomoże...
-Co? Musimy powiedzieć mu, żeby przestał, bo inaczej zniszczy wioskę!-Wyznał z nikłym wyrzutem spoglądając niezrozumiale na dziewczynę, która jedynie pokręciła głową.
-Możesz krzyczeć do niego ile wlezie, ale on i tak nie posłucha.-Wyjaśniła pokrótce brunetka rozglądając się za bratem. Dojrzała go niedaleko rumowiska. Był z blondynką, którą poznała niedawno z dwiema innymi dziewczynami podczas ich misji. Chciała ruszyć do niego, ale Kiba złapał ją za ramie. Mimo woli spojrzała na niego.
-Co masz na myśli?
-To nie jest...-Wyrwała się i odwróciła głowę Westchnęła ciężko.-To nie jest żadna technika, a najgorszy scenariusz, jaki Konoha no Sato nie widziała od lat...-Spojrzała na niego kontem oka.-Potęga lisiego demona zapieczętowana w Naruto, znów została uwolniona i szaleje o wiele bardziej niż osiemnaście lat temu...

Pięć minut wcześniej...
-Lisek!-Wydusiła zaszklonym wzrokiem Fabia i zarzuciła ręce na moją szyję.
-Wybacz, że kazałem wam tyle czekać.-Uśmiechnąłem się szeroko do brunetki. Złapałem ją w pasie i odskoczyłem przed lecącym toporem. Stanęliśmy nieopodal rumowiska, które kiedyś było zapewne niezamieszkanym domostwem.-Widzę, że impreza rozkręciła się na całego i mnie nikt nie zaprosił... Oj nie ładnie, nie ładnie...
-Nie dostałeś żaby?-Zdziwiła się zielonooka, a ja tym bardziej byłem zaskoczony tym pytaniem.
-Kuso... Musieli ją przechwycić i zabić zanim do mnie dotarła.-Zakląłem siarczyście w myślach i odpowiedziałem na głos zgodnie z prawdą.-Zauważyłem coś niepokojącego w okolicy dzielnicy klanu Uchiha, która z tego, co mi wiadomo powinna być opuszczona, więc postanowiłem to sprawdzić i jak widać, dobrze zrobiłem. Zostań tu i nigdzie się nie ruszaj, idę ratować tego skretyniałego psiarza zanim go zabiją...
Zniknąłem w płomieniach i pojawiłem się zaraz przy shinobi z Shiranai trzymającego katanę przy krtani chłopaka. Wymierzyłem zamach moją, ale zablokował go wypuszczając tym samym Inuzuke z uścisku śmierci i o to właśnie chodziło.
Chłopak padł na kolana głucho i z zaskoczeniem spojrzał za siebie. Kiedy mnie zobaczył, był w takim szoku, że musiał zbierać szczękę z podłoża.
-Ten idiota zamiast uciekać póki ma szanse, to siedzi na ziemi z kretyńskim wyrazem twarzy i wyciągniętym palcem wskazującym na mnie. Zdaje się, że Tsunade nie podzieliła się nowiną z resztą wioski o moim zmartwychwstaniu, ciekawe, dlaczego?-Pomyślałem mierząc się na katany z przeciwnikiem.
-Jak to przeżyjesz, możesz zapytać ją osobiście o powód.-Zarechotał złośliwie Kyuu.
-Twoim zdaniem nie przeżyje tego starcia? Chyba kpisz, Kyuu...-Prychnąłem w duchu.-Aż tak nie wyszedłem z wprawy zabijania, więc spokojnie.
-No ja myślę młody, bo jeszcze trochę, a zardzewiejesz.-W jego głosie można było wyczuć dozę kpiny, której tak nie znosiłem w jego wersji, gdy kierował ją w moim kierunku. Odskoczyłem w tył przed cięciem. Przeciwnik wykorzystał chwilę nie uwagi i próbował przeciąć mnie w pół.
-Tylko tego nie komentuj złośliwcze!-Natychmiast wysyczałem przez zęby nim lisi demon postanowił uraczyć mnie kąśliwą uwagą. Usłyszałem w odpowiedzi jedynie złośliwy przytłumiony rechot.
-N-NARUTO??!!-Dosłyszałem wrzask pomieszany z przerażeniem i niedowierzaniem. Kiba w końcu pozbierał szczękę do kupy i odzyskał zdolność mówienia. Doskoczyłem do niego, chwyciłem w pasie i uskoczyłem w tył przed ninja z kataną w dłoni.
-Cholera... Z szczeniakiem na karku nie dam rady walczyć normalnie...-Przyznałem sam do siebie. Puściłem Kibę i sparowałem kataną shinobi z toporem wymierzonym w moją głowę...-Blisko, ale niewystarczająco.-Zakpiłem z cwaniackim uśmiechem.
-NIE!!-Dosłyszałem czyjś krzyk. Obejrzałem się, ale nim cokolwiek zdołałem zobaczyć oberwałem w twarz z taką siłą, że wylądowałem na pobliskiej ścianie tworząc w niej sporej wielkości dziurę.
-Naruto!!-Usłyszałem jeszcze krzyk Fabii w moim kierunki, a po chwili wrzasnęła z przerażeniem.
-Fabia!!-Podniosłem się na równe nogi i błyskawicznie teleportowałem przy dziewczynie. Chwyciłem ją i natychmiastowo przeniosłem nas obok Kiby, nim oberwała z pięści, od shinobi Shiranai no Sato.-Jesteś cała?
-Zabrał klucz!-Niemalże krzyknęła z przerażeniem wymalowanym na twarzy.-Naruto, oni mają mój amulet!!
-CO?!-Spojrzałem na nią z niemałym szokiem. Zakląłem siarczyście pod nosem.-A żeby ich... Zostańcie tu, postaram się go odzyskać.-Teleportowałem się tuż przy ninja w szarym sakkacie, który niczego nie posiadał w rękach oprócz pierścienia z bursztynowym okiem, którego strzegła Fabia.-Nieładnie...-Pogroziłem mu palcem.-Mama nie nauczyła, że nie wolno brać tego, co nie twoje? Musisz oddać.
-Nie kpij sobie ze mnie chłopcze.-Wychrypiał mężczyzna zniekształconym głosem.-Mamy wszystkie oprócz jednego, więc dlaczego twoim zdaniem miałbym zwrócić tobie akurat ten?
-Wszystkie oprócz jednego? Chyba ktoś tu nie umie liczyć.-Prychnąłem rozbawiony, choć w duchu wcale taki nie byłem.-Oni chyba nie... Kuso!
-Wygląda na to, że mają również twój, a mówiłem ci tego dnia, żebyś go nie zostawiał tam.
-Wiem, ale to była chwila słabości, za którą jak widać teraz muszę zapłacić... KUSO!!
-Doskonale wiesz, o czym mówię, w końcu sam zostawiłeś jeden z kluczy pod opieką słabej dziewczyny i to był twój błąd.-Zakpił chowając pierścionek do sakiewki.
-Słabej dziewczyny? Czy on mówi o Fabii?-Spojrzałem na niego niepewnie.-Nie wiem, o czym mówisz.
-Czyżby?-W głosie ninja można było wyczuć dozę podejrzliwego zainteresowania. To mi się nie podoba...-Zabij dziewczynę!
Obejrzałem się odruchowo i to była jedna chwila nieuwagi z mojej strony, która zaważyła nad losem obecnego starcia i tego, co miało za chwilę nastąpić... Byłem tak bardzo zaabsorbowany myśleniem o posiadaniu przez nich prawie wszystkich amuletów i ochronie przyjaciół, że kompletnie spuściłem gardę. Na chwilę przestałem racjonalnie rozumować i to wystarczyło.
-ABUNAI!!
Obejrzałem się. Na twarz prysło kilka kropel szkarłatu. W pierwszej chwili dojrzałem jedynie błysk ostrza katany.
-Ty...-Wydukałem. Stałem niczym zaklęty z rozszerzonymi do granic możliwości oczami.
Oczyma duszy wróciłem do dnia, w którym całe moje życie zostało roztrzaskane niczym porcelana uderzająca o podłoże...
Do tej jednej chwili sprzed czterech lat...

Blond włosy czternastolatek leżał półprzytomnie za osobą, którą nazywał przyjacielem, a jeszcze chwilę temu walczyli na śmierć i życie. Chciał się podnieść, zawołać za nim, żeby nie odchodził, ale gdy tylko uniósł się pół centymetra nad ziemią, natychmiast upadł. Nieznacznie podniósł głowę. Obraz rozmywał się mu przed oczami.
Niczym przez mgłę widział jak Sasuke oddala się coraz bardziej, a potem jak zostaje niespodziewanie zaatakowany przez kogoś. Nie widzi dokładnie twarzy osoby, która uderzyła w Uchihę. Zmrużył niepewnie oczy, próbując powstrzymać wirowanie świata przed oczami i dostrzegł w końcu jej twarz.
To była Hinata Hyuuga. Śledziła go i przyszła wesprzeć ukochanego. Walczyła jak tylko potrafiła najlepiej, zręcznie unikając ciosów bruneta, u którego widoczne już były oznaki zmęczenia po walce z blondynem.
Dziewczyna umiejętnie unikała ciosów do jednej chwili, gdy dostała napadu kaszlu. Młody Uchiha uderzył ją prosto w brzuch z kopniaka. Uderzyła plecami o skalistą ścianę i upadła na ziemię, która powoli zamieniała się w błotnistą breje. Chwiejnie wstała znów, ale zaraz upadła na kolana krztusząc się własną krwią.
Widział jak Sasuke podchodzi do niej lekko utykając na jedną nogę.
-H-Hina... ta...-Wychrypiał z ledwością niebieskooki i niewiele mogąc wyciągnął w ich kierunku rękę z nadzieją, że zdoła dosięgnąć dziewczynę. Nic z tego... Był zbyt daleko, a ciało odmawiało mu posłuszeństwa.
-Żałosne...-Dosłyszał słowa chłopaka i ostatnie, co zobaczył, jak Hyuuga otrzymuje kolejny cios w brzuch z kopniaka i uderza z dużą siłą ponownie w skalną ścianę, po czym osuwa się z niej ciężko oddychając i kaszląc krwią. Uchiha wyciągnął kunai z pochwy, zamachnął się i...
-Nie, Sasuke...!
Automatycznie zatrzymał się, gdy dosłyszał nikły zachrypnięty głos blondyna. Niczym w transie spoglądał na osuwającą się pod jego nogi dziewczynę, wciąż trzymając uniesioną dłoń z bronią. Wypuścił ją niespodziewanie z ręki, padł na kolana i chwycił się za głowę.
-Sasuke...?
-Co... Co ja właśnie chciałem zrobić...-Wydusił przez ściśnięte gardło patrząc z niedowierzaniem na ostrze kunai leżące tuż przed nim. Chwycił się za miejsce przy karku, gdzie spoczywała przeklęta pieczęć, spojrzał z przerażeniem również na Naruto. Wstał i błyskawicznie uciekł w stronę lasu potykając się o własne nogi.
-Sasuke... Nie...-Naruto wyciągnął w jego kierunku rękę, ale zaraz potem świat przed oczami zaczął wirować i stracił przytomność...

-H...-Spoglądałem w jasne tęczówki, w których odbijała się moja twarz. Stała przede mną, starsza o cztery lata, ale mimo wszystko to była ona.-Hina... ta...-Wydukałem w końcu przez ściśnięte gardło patrząc na nią. Z kącika ust spłynęła jej stróżka krwi, zaczęła krztusić się własną krwią i dopiero teraz dostrzegłem wbitą w jej pierś na wylot katanę. Otworzyłem usta spoglądając na nią z niemałym przerażeniem. Do skołatanego umysłu docierało powoli, że Hinata osłoniła mnie przed śmiertelnym ciosem.
-Naru...-Uśmiechnęła się nikle z zamglonym spojrzeniem. Katana została wyszarpnięta z jej ciała i Hinata osunęła się w moją stronę. Chwyciłem ją w ramiona nim upadła. Usiadłem na ziemi wciąż ją trzymając w mocnym uścisku.
Nie chciałem jej wypuścić w obawie, że zaraz zniknie i dopiero otrzeźwiałem, gdy poczułem ciepłą maź na rękach. Spojrzałem na nie i coś mną szarpnęło w żołądku, kiedy ujrzałem krew. Hinata wykrwawiała się w błyskawicznym tempie na moich rękach, a ja mimo tylu lat nauki o medycynie nie wiedziałem, co robić. W głowie miałem całkowitą pustkę i spanikowałem tak bardzo, że nie słyszałem również, co dokładnie do mnie mówił Kyuubi.
-Naruto... kun...-Usłyszałem jej ciepły ton głosu, trochę bardziej dojrzalszy.-Gomene...
-Hinata... Z-za co ty przepraszasz? Przecież nic...-Wydusiłem tuląc ją do siebie mocniej.
-Chciałam pomóc, ale znów przysporzyłam samych problemów...-Uśmiechnęła się i zaczęła wylewać słone łzy.-Gomene, Naru-kun...
-Hina...-Coś mnie trafiło, gdy nagle jej ciało stało się wiotkie. Trzymałem ją w rękach jeszcze chwilę, aż nie zsunęła się z mojego rozluźnionego objęcia. Świat wokół zawirował i czułem jakby coś chwyciło moje serce ściskając je niesamowicie mocno. Wszystko zaczęła pochłaniać czarna nicość. Nie wiem, co się stało potem, bo strąciłem kontakt z rzeczywistością...

Rozdział 26: Kwiat zniszczenia

W najgłębszych czeluściach ludzkiej duszy zawsze znajdzie się jeden zarodek zła u człowieka prawego i dobrego, tak samo u tego, którego każdy potępia jest zarodek dobra... Gdyż nikt nie rodzi się zły, ani dobry, to przychodzi z czasem, a winnymi tego jesteśmy my, osoby trzecie...

W miejscu, gdzie woda sięgała po kostki, a światło uszkodzonych żarówek dawało nikłe, migające, co pewien czas zielonkawe światło, tuż przed bramą stalowych krat, klęczał bezwładnie chłopak o jasnych, blond włosach. Pustym wzrokiem wpatrywał się w otchłań wody. Z jego brzucha wylewała się ciemna maź z czarnej dziury. Ręce bezwładnie zwisające wzdłuż tułowia, bez najmniejszego choćby ruchu trwał w takiej pozycji, a to dawało wyobrażenie o nim jakoby o posągu...

-MŁODY, OTRZĄŚNIJ SIĘ!-Warczał złowrogo lisi demon uderzając, co jakiś czas o bramy swego więzienia. Próbował dotrzeć jakoś do podświadomości chłopaka, jednak niczego nie wskórał.-NARUTO DO JASNEJ CHOLERY!! MUSISZ SIĘ OCKNĄĆ INACZEJ...

-To na nic...-Odpowiedział ktoś inny. Ton głosu był niczym u dziecka i bardzo podobny do tylko jednej osoby, która lis znał.-On ciebie nie słyszy, więc krzycz ile chcesz, ale twoje wysiłki na nic się nie zdadzą Kurama-san.

-Kim jesteś?-Demon zmrużył wściekle powieki.-I skąd znasz moje prawdziwe imię?

-Czy to nieoczywiste?-Głos zbliżał się powoli jak również kroki w wodzie. Gdy postać wyłoniła się z wejścia od zatopionego w mroku korytarza, stanęła tuż przy wciąż trwającym bez ruchu Uzumakim.-Kurama-san...

-Nie...To niemożliwe...-Kyuubi rozszerzył oczy w niedowierzaniu. Przed nim stała młoda dziewczyna w wieku miej więcej czternastu lat o długich, czerwonych włosach i szafirowych z domieszką szarości tęczówkach. Ubrana w mini yukate z krótkim rękawkiem w kolorze ekri z czarnym pasem i tejże samej barwy dodatkami. Krótkie ledwo widoczne spodenki i długie zakolanówki hebanowej barwy. Związana zaś opaska ninja z znakiem konohy oraz buty były koloru granatowego.-Kushina...?

*

Niczym mysz ścigana przez łasego kocura, tak i człowiek ścigany jest przez czas. Zawsze może się zatrzymać, choć na chwilkę, ale wtedy, zostałby pożarty przez te głupią formułkę „Na nic nie starcza mi czasu...”.

-I to ja jestem władcą wioski liścia, a moja asystentka mnie terroryzuje...-Westchnęła blondynka odkładając kolejny plik papierów, które przed chwilą podpisała.

-Nie wypuszczę pani, dopóki nie zostaną podpisane wszystkie dokumenty.-Oznajmiła Shizune, stojąc nad Godaime z zaplecionymi rękami na piersi. Blondynka jedynie spojrzała na nią niczym naburmuszone dziecko, ale nie mając większego wyboru dalej dawała swój autograf na

dokumenty.-Powinnam być teraz w klinice i sprawdzić, co tam się wydarzyło, a nie...

-O nie, nigdzie się pani nie ruszy, Tsunade-sama.-Shizune spojrzała na swoją pracodawczynię chłodno z okalającym jej twarz do połowy mrokiem.-ANBU poradzą sobie bez pa...-Urwała, gdy nastąpił potężniejszy huk, za którym wkroczyło nikłe trzęsienie ziemi.-Co to było?!

-Hokage-sama!-W gabinecie piątej pojawiła się szatynka o bladych przenikliwych tęczówkach z opaską Konohy związaną na ramieniu i w zielonej kamizelce chunina.-Wioska została zaatakowana!

-CO?!-Godaime poderwała się natychmiast na równe nogi.-Kuso, akurat dziś... Hanabi, czy wróg został rozpoznany?

-H-Hai Hokage-sama...-Dziewczyna westchnęła ciężko i niepewnie spojrzała na blondynkę.-To... Kyuubi no kitsune.

-CO TAKIEGO?!-Piąta pod wpływem wściekłości, uderzyła w biurko, które pod siłą ciosu złożyło się w pół.-CO TEN BACHOR SOBIE WYOBRAŻA?! MAM NADZIEJE, ŻE OKAŻE SIĘ NIEPOCZYTALNY INACZEJ GO ZABIJE NA MIEJSCU!!

-To nie wszystko Hokage-sama...

-Jest coś jeszcze?-Blondynka spojrzała na młodą Hyuuge. Skinęła głową.-Mów.

*

-Nie, nie jesteś nią, a jedynie wyglądasz tak samo.

-Bystry jesteś Kurama.-Uśmiechnęła się nikle i zaszła Naruto od tyłu, po czym zawiesiła się na jego szyi opierając głowę o jego.-Można się tego spodziewać po lisim demonie o dziewięciu ogonach, że tak łatwo nie da się złapać na sztuczkę tego pokroju.

-Odsuń się od niego...-Warknął z niezadowoleniem na czyn dziewczyny, która spojrzała na niego z lisim uśmiechem. Położyła rękę na głowie blondyna i polizała go po uchu.-NATYCHMIAST ODSUŃ SIĘ OD NARUTO!!

Rudowłosa zaśmiała się z rozbawieniem, puściła chłopaka i przeszła tuż obok niego zmieniając swój wygląd. Teraz przed lisim demonem stał chłopak o krótkich czarnych włosach, granatowym strojem z dodatkiem pomarańczowego z tego samego koloru goglami narciarskim na twarzy.

-Jestem wstanie przybrać wygląd każdej postaci, jaką ty lub Naruto kiedykolwiek spotkaliście.-Zakładając ręce za głowę z przebiegłym uśmiechem, zmienił ponownie postać na kilka innych osób w tym samym czternastoletnim wieku, a ostatecznie wracając do postaci dziewczyny z początku.-Kushina, Obito, Rin, Mito, Nagato... Mogę wymieniać w nieskończoność.

-Kim ty jesteś?!

-Nie wiesz?-Oczy dziewczyny zalśniły chorą fascynacją. Zbliżyła się do krat więzienia.-Jestem ucieleśnieniem negatywnych doznań, uczuć i zła, które zrodziło się w Naruto i tobie od dnia jego narodzin. Żyłem w ciele twego nosiciela, jako nic nieznaczący cień na sercu, który wciąż ukrywał od nowa i od nowa przed światem, ale to już przeszłość, bo teraz posiadam własne rozumienie świata. Jestem niczym żywa istota nieposiadająca jedynie cielesnego ciała, zupełnie jak ty Kurama. Istnieje w takiej postaci od dnia, w którym wszystko się zaczęło.

-W dniu, w którym...

-Moja forma narodziła się z dniem, w którym Naruto Uzumaki zginął po raz pierwszy i został ocalony przez śmierć we własnej osobie.-Dziewczyna spojrzała na demona z przymkniętymi do połowy powiekami. Część twarzy okalał pół mrok, a na usta wpełzł nów lisi uśmiech. Wycofała się nie spuszczając wzroku z Kyuubiego. Przystanęła przy Jinchuriki.-Ciekawe, co by się stało, gdyby tak zerwać pieczęć twego więzienia...

-Nawet się nie waż.-Lis spiorunował dziewczynę morderczym wzrokiem, ale nic sobie z tego nie robiąc zbliżyła się niebezpiecznie do chłopaka, chwyciła delikatnie jego twarz w dłonie, obróciła do siebie i zbliżyła twarz niebezpiecznie. Ich usta dzieliły milimetry, gdy...-NATYCHMIAST GO ZOSTAW!!-Lis uderzył wściekle w kraty swego więzienia, co spowodowało, że kartka pieczętująca została naderwana odrobinę. Dziewczyna zatrzymała się, spojrzała na bramę z zaskoczeniem, które natychmiast ukryła ten fakt pod maską obojętności.

*

-Ta chakra... Czyżby?

-Kakashi?-Sakura również wyczuła olbrzymie skupisko złej energii, która z każdą chwilą coraz bardziej się rozrastała. Na prośbę Naruto nie ruszyli się ani na krok, ale w chwili, gdy pojawiła się zupełnie inna, przesycona nienawiścią, gniewem i rozpaczą, niebyli już tak pewni jak na początku.-Ty znasz te chakre, prawda?

-Niestety...-Jounin spojrzał kontem oka na byłych podopiecznych. Doskonale znał TĄ chakre, ale z w duchu błagał, aby to nie okazało się najgorsze z możliwych.-Ty także wiesz czyja ona jest, prawda?

-Wyczułeś moją obecność? Godne podziwu.-Shiro uśmiechnęła się przenikliwie siedząc na szczycie bramy. Zniknęła otulona kaskada czarnych piór, aby pojawić się tuż przy trójce shinobi Knohy.-Domyślasz się zapewne, co się wydarzyło prawda?

-Mogę jedynie insynuować... Jesteś wstanie go jakoś zatrzymać?-Kakashi spojrzał na śmierć, która jedynie zmierzyła go obojętnym spojrzeniem i prychnęła rozbawiona.

-A myślisz, że co zrobię? Podejdę i załatwię sprawę, ale...-Tu spojrzała na Sakure i Sasuke.-Ty różowa powinnaś lecieć na ratunek swojej biuściastej koleżance, w której się blondas kochał parę lat temu, a ty czarny chłopcze idź ją osłaniać, aby nieoberwana przypadkiem z ogona.-Zniknęła w kaskadzie kruczo czarnych piór pojawiając się cztery metrów od lisiego demona o sześciu ogonach. Uśmiechnęła się przebiegle ukazując zęby niczym u wampira.-Taś taś lisku, chodź do pańci...-Chwyciła lisiego demona za jedne z ogonów i z wielką łatwością cisnęła nim o bardziej opustoszałe miejsce.-Trochę gimnastyki dobrze ci zrobi dzieciaku.-Wyszczerzyła się z zadowoleniem.-Hm?-Spojrzała kontem oka na znikających ninja z Shiranai. Zmarszczyła brwi i wykrzywiła usta w grymasie.-Mam złe przeczucia...-Przyznała, gdy nagle rozszerzyła oczy i zaraz potem zrobiła zażenowaną minę.-Zaraz... Zdaje się, że o czymś zapomniałam...-Odwróciła się. Przed jej osobą parę centymetrów dalej był pysk mini Kyuubiego z wściekłością pustych białych oczu spoglądających na nią. Warknął na nią donośnie powodujący tym samym, ze suknia i włosy śmierci pofrunęły an chwilę do tyłu. Na jej czole pojawiła się niebezpiecznie pulsująca żyłka.-Tak chcesz się bawić? Dobra...-Wyskoczył w górę materializując z hebanowych piór srebrno czarna kosę. Skoczyła na demona.-PRZEROBIE CIE NA SZASZŁYKI PIEPRZONY GÓWNIARZU!!

*

-Nie możesz mi rozkazywać lisku, ani nikt inny, to ja tu jestem władcą w obecnej chwili.-Zaśmiała się rudowłosa uwieszając na szyi blondyna. Spojrzała przebiegle na demona uwiezionego w celi.-I Naruto słucha się tylko moich rozkazów...-Zdjęła dłonie z chłopaka i nachyliła się nad jego uchem.-Naruto, zerwij pieczęć z więzienia Kyuubiego no Kitsune.

Chłopak jak na komendę wstał na równe nogi i ruszył spokojnym krokiem w stronę bramy niczym zahipnotyzowany. Nie wiedział, dokładnie co się wokół działo i prawdę mówiąc, w obecnej chwili nic go to nie obchodziło...

-NIE RÓB TEGO, MŁODY!! SŁYSZYSZ??!! JEŚLI ZERWIE PIECZĘĆ W OBECNYM STANIE TO PRAWDOPODOBNIE ZATRACISZ SAMEGO SIEBIE!! ROZUMIESZ TO??!!

Uzumaki nie słyszał niczego oprócz głosu dzieciaka, który przybrał wygląd jego matki w wieku lat czternastu, ani krzyków Kyuubiego, ani niczyich innych...

Uniósł się w górę bramy, sięgnął po naderwaną pieczętującą kartkę na wrotach i wtem...

-Nawet nie próbuj Naruto-sama...

27.Słodkich snów

Cisza... Kojąca i biegle trwająca w niezmienności swego istnienia... Lecz kiedy najbardziej jej potrzeba, jest niczym zjawa, której nie jest się wstanie dojrzeć, mimo obecności tuż obok.

Są dni, kiedy człowiek pragnie aby cisza nigdy nie zaistniała, aby chwila niepewności nie była z nią w parze...

Neji Hyuuga siedział niczym na gwoździach czekając aż lekarz wyjdzie z sali operacyjnej, gdzie nad drzwiami jak na złość czerwona lampka nie chciała zgasnąć. Był na siebie zły jak przenigdy. Obiecywał sobie, że nigdy więcej nie pozwoli aby ktokolwiek skrzywdził jego kuzynkę, ale nie mógł przewidzieć takiego aktu podczas jego nieobecności wiosce z powodu krótkiej misji.

Czas niczym schłodzona mocno woda, która zmienia swą konsystencję w stałą ciecz, nie chciał przyspieszyć ani o sekundę. Minuty były niczym godziny, nieubłaganie stojące w miejscu.

Jakoby za dotknięcie magicznej różdżki wszystko znów ruszyło jednostajnym biegiem, gdy światło zgasło, a z pomieszczenia wyszła brunetka o krótkich włosach i hebanowym spojrzeniu. Uśmiechnęła się ciepło do oczekującego chłopaka, kiwnęła głową z zadowoleniem i uspokoiła, że wszystko będzie dobrze. Ulżyło mu jak nigdy. Całe napięcie nagle zniknęło ustępując naprężonym mięśniom odrobiny spadku napięcia. Jego kuzynka była bezpieczna, to było najważniejsze w poniższej chwili.

W innym pomieszczeniu, w zupełnie innej części szpitala...

-Co się z nim dzieje? Dlaczego nie obudził się jeszcze?!

-Sakura uspokój się!-Huknęła Tsunade, próbując opanować roztrzęsioną kunoichi.-Nie wiem na pewno, ale z jakiegoś powodu nie może wybudzić się. Prawdopodobnie jest to silnym wstrząsem, co nadwątliło jego psychikę na tyle, że organizm sam się obronił przed całkowitym załamaniem wyłączając gospodarza z obiegu, aby nic sobie nie zrobił, ale to tylko hipoteza.

-Z tego co dowiedziałem się w Kumori no sato, Naruto myślał, że Hinata zginęła.-Wyjaśnił bez ogródek siwowłosy jonin spoglądając na dawnego podopiecznego, który bez najmniejszej pomocy maszyny wspomagającej oddychanie i prace serca nie przeżyłby choćby minuty. Ostatni raz jak go widział i rozmawiał wyglądał jak rozżalone w duszy dziecko, które ktoś mocno skrzywdził i przez to wydawać by się mogło, nie chciał nikomu zaufać, ale teraz wiedział na czym stało jego podłoże psychiczne przez te ostatnie cztery lata.

-Czyli...-Wydusiła różowowłosa.-K-kiedy zobaczył ją po latach jak umiera na jego rękach, to musiał być silny wstrząs dla niego. Stąd zapewne ta... Ta przemiana w demona. Nic nie da się zrobić?-Spojrzała z nadzieją na swą mentorkę, która jedynie pokręciła głową. Sakura z rezygnacją spojrzała na śniącego blondyna, którego czynności życiowe były monitorowane przez maszyny szpitalne. Najbardziej w świecie pragnęła jedynie, aby obudził się i chociaż spojrzał na nią nawet chłodno, ale jednak, aby wiedziała, że nic już mu nei grozi, że wszystko będzie dobrze...

-Ocknij się...

*

-Naruto...

Obejrzałem się, ale nikogo nie było, a mógłbym przysiąc, że ktoś wymówił moje imię. Ktoś bardzo rozżalony smutkiem, ktoś kogo powinienem znać, ale...

-Naru-chan?

Odwróciłem znów wzrok na rudą dziewczynkę o niebieskim przenikliwym spojrzeniu. Ubrana w żółtą tunikę z czarną siatką wychodzącą spod krótkich rękawów. Uśmiechnęła się ciepło i położyła mi na głowie wianek z rumianków. Poczułem jak pieką mnie policzki i zawstydzony spuściłem wzrok, co spowodowało śmiech u dziewczynki obok. Siedzieliśmy na łące wśród polnych kwiatów, których nie widać było początku czy kresu, tak, jakby w ogóle ich nie posiadały.

Uśmiechnąłem się niepewnie do niej i ponownie zabrałem się za próby rozwikłania tajników plecenia wianków.

-Nie powinieneś tu być...

Rozbrzmiał w mojej głowie czyjś głos rozchodzący się wokół niczym echo. Rozejrzałem się, ale nikogo nie było w pobliżu. Czyżbym miał zwidy?

-Naru-chan, nie rozglądaj się tak jakbyś szukał jakiegoś widma.-Zaśmiała się niebieskooka i znów zaczęła wiązać kwiecie zgrabnymi palcami drobnych dziesięcioletnich rączek. Spojrzałem na nią z zadumą, a za nią zobaczyłem dziwną smugę, cień, który jak szybko się pojawił tym prędzej rozpłyną się.

-Właściwie skąd ja się tutaj wziąłem i kim jest ta dziewczynka?-Taka jedna uporczywa myśl wdarła się do mojej głowy. Wstałem na równe nogi i rozejrzałem się wokół, a cała łąka nagle rozmyła się na sekundę. Rozszerzyłem zaskoczony oczy i cofnąłem o krok.

-Naru-chan?-Spojrzałem podejrzliwie na rudowłosą, która niepewnie uśmiechnęła się.-Coś się stało?

-Co ja właściwie tutaj robię? Kim ty jesteś?!

-Nie pamiętasz?-Opuściła zasmucony wzrok, a ja ściągnąłem w dół brwi i pokręciłem przecząco.-Przyszedłeś tu aby zapomnieć.-Uśmiechnęła się wesoło podchodząc powoli w moją stronę. Niepewnie wycofałem się o krok nie spuszczając z niej spojrzenia. Położyła dłonie na moich policzkach i uśmiechnęła się tajemniczo.-Przecież obiecałeś nigdy mnie nie zostawić, a obietnic się dotrzymuje nieprawdaż, Naru-chan?

Niczym zaklęty spoglądałem na nią i mimo woli pokiwałem głową. Wszystko zaczynało wracać do dawnego stanu rzeczy, a ja na wpół przytomnym wzrokiem wpatrywałem się w niebieskie tęczówki. Panienka uśmiechnęła się rozweselona, chwyciła mnie za rękę i znów poczęliśmy pleść wianki śmiejąc się jakby nigdy nic.

Właściwie to, dlaczego chciałem uciekać...? Przecież tutaj jest...

*

-Świetnie! Teraz tylko czekać, aż zostanie z ukrytych wiosek sushi...

-Twój sarkazm w obecnej chwili jest nieodpowiedni Jack.-Morina spojrzała na przyjaciela rzeczowo.-Mają ostatni amulet, to fakt, ale nic nam nie będzie jakoś poradzimy sobie z tym bydlakiem. Ostatnim razem...

-Ostatnim razem omal nie zginęliście.-Wtrącił się oschle Minato.-Wtedy mieliśmy również wsparcie z Suna no sato, a i tak wielu poległo i ledwie udało się nam zapieczętować zło w pieczarze.

-I ktoś je wypuścił znowu, a znając życie pewnie będzie szukał wpierw zemsty na tych, którzy go uwięzili.-Przyznała poddenerwowana dziewczyna o długich kruczoczarnych włosach i szmaragdowych tęczówkach.-A jak dorwie najpierw mojego niedoszłego męża?! Nie chce zostać wdową przed ślubem!!

-Przestań histeryzować Shi. Nic mu nie będzie, zresztą nie jest twoim mężem, ani narzeczonym, ani nawet chłopakiem...-Stwierdziłą z dezaprobatą Morina.-Jeśli nadal mówimy o tym samym...

*

-Uzumaki Naruto. Jesteście absolutnie pewni, że był tam?-Mężczyzna o czerwonych krótkich włosach spojrzał na ninja Shiranai no sato, którzy klęczeli przed jego osobą z dogłębnym szacunkiem. Tylko jeden z smoliście przyodzianych wojowników nie klękał, a stał przed obliczem jegomościa, który wpatrywał się w nań z wyczekiwaniem.

-Tak, jednakże to nie od niego zdobyliśmy amulet, a dziewczyny z klanu Hyuuga.-Wyjaśnił bezceremonialnie zniekształconym głosem.-Jeden z moich żołnierzy zabiłby go, gdyby nie ona.

-Panie, za pozwoleniem.-Wtrącił się ninja z kataną, a gdy otrzymał pozwolenie na mówienie skinieniem, przemówił.-Podejrzewamy, że jest ona dla niego bardzo ważną osobą. Nikt przy zdrowych zmysłach nie puszczałby się z siekierą na słońce, a ona z rozmysłem osłoniła Uzumakiego własnym ciałem i przyjęła śmiertelny cios przeklętym ostrzem.

-Intrygujące...-Lisi uśmiech wpełzł na usta mężczyzny, który zamyślił się na chwilę.-Jeśli przeżyje będzie idealnym wojownikiem Shiranai, dlatego musicie pojmać tę młódkę za wszelką cenę. Czy to jasne?

-Tak jest!

-Jak się ona nazywa?

-Hinata Hyuuga.

28.Na zawsze bądź

-Co z jej stanem?
-Nie odniosła poważnych ran, ale...-Urwała nagle Shizune, nie do końca wiedząc jak powinna opisać to, co dokładnie się dzieje z młodą Hyuugą.
-Ale?
-Z niewiadomych przyczyn główna rana nie chce się zszyć, ani tym bardziej zagoić.-Przyznała nie ukrywając zmartwienia.
-„Nie chce się zszyć”? Co masz na myśli?-Hokage spojrzała na nią z zainteresowaniem.
-Cóż... Za każdym razem, szwy dosłownie topią się i nic nie pomaga na gojenie rany. Cały czas przetaczamy krew, ale jeśli nic nie zmieni się, to Hinata wykrwawi się na śmierć. Jedyne, co nam pozostaje to liczyć na cud.
-Rozumiem...-Blondynka przygryzła nerwowo paznokieć kciuka. Robiła ten gest za każdym razem, kiedy niebyła wstanie odgadnąć zagadki przerastającej nawet jej wieloletnie doświadczenia. Był to również odruch zdenerwowania, coś, co każdy posiadł, a niewielu zauważyło, że w ogóle go ma.
Cholera! To pierwsza myśl, jaka trafiła do głowy Hokage. Najpierw Naruto, a teraz Hinata... Tsunade nie wiedziała, co dokładnie powinna zrobić i jednak Shizune mogła mieć racje, że jedynie cud może tu coś wskórać, ale z drugiej zaś strony... Czy byłaby gotowa pozostawić w ręce losu życie?
Dwójka młodych ludzi, ba dla niej wciąż byli dziećmi, a mimo wszystko nie była przekonana czy powinna cokolwiek robić. Podjąć jakąkolwiek decyzję i spróbować raz jeszcze pozwolić, aby na jej dłonie spłynęła krew dziecka, które zechciałaby uratować? Niebyła wstanie kiedyś uratować młodszego braciszka, ani ukochanego, a z czasem kolejnego chłopca uznała za zmarłego. Najbardziej cieszyła się, że jednak tym razem przeklęty naszyjnik pierwszego kage nie zabił go, ale za jaką cenę? Życie w smutku i rozdartej duszy, osamotnieniu i pustce, a to jeszcze gorsze nawet od śmierci w męczarniach.
-Tsunade-sama? Chyba już czas powiadomić o wszystkim wioskę cienia...
-Tylko jak? Nikt dokładnie nie wie, gdzie znajduje się ich wioska, bo była uważana za mit, z której wynika, że każdy spoza jej obrębów próbujący tam trafić znikał w niewyjaśnionych okolicznościach.-Wyjaśniła pobieżnie Hokage.-Sakura jest zbyt wstrząśnięta tym, co stało się z jej przyjaciółmi, Sasuke nie do końca jeszcze możemy ufać, a Kakashi jest obecnie na patrolu poszukując z oddziałem ANBU ninja, którzy nas zaatakowali.
-Spokojnie. Zjawią się niebawem.-Niczym zjawa bezszelestnie pojawiająca się przed człekiem, tak i Shiro zjawiła się niespodziewanie obok blondynki.-Powiadomiłam ich o wszystkim.

*

Taniec cieni życia ukrytych za niewidzialną ścianą pokory... Tak niewiele brak, aby ta licha warstewka prysnęła w nicość istnienia, a życie tak łatwo zamieniło w piekło...
Pielęgniarka sprawdziła kroplówkę i spojrzała kontem oka na młodzieńca na krześle. Czuwał przy kuzynce od momentu jak tylko pozwolono mu wejść do niej, a nie zmrużył oka od momentu jak przybył do szpitalnego skrzydła wykrzykując, aby natychmiast zabrali go do dziewczyny.
Kobieta w białym krótkim do pół uda kitlu i brązowych spiętych w kok włosach podeszła do niego, wyciągnęła dłoń w kierunku szyi, gdzie była gotowa zacisnąć palce i zmiażdżyć krtań młodzieńca, ale ostatecznie wycofała się. Spojrzała na wijącą się z bólu brunetkę, podeszła do niej powolnym krokiem i położyła dłoń na czole.
-Ostatnie stadium: Stan podgorączkowy...-Wyszeptała uśmiechając się nikle. Zwróciła spojrzenie na biały materiał, którym była otulona. Przesiąknął szkarłatem przy klatce.
Pielęgniarka wyjęła ukradkiem z kitla sygnet wykonany z starego złota i założyła go dziewczynie na serdeczny palec. Pierścień zabłysnął złota barwą na parę sekund i zgasł, a stan dziewczyny unormował się jak za dotknięciem magicznej różdżki.
-Wszystko będzie dobrze, aniołku.-Kobieta pogłaskała ją po głowie.-Już wkrótce... Będziesz tylko nasza...
-Hinata...?!-Neji właśnie się obudził i przetarł ledwie przytomne oczy. Szatynka natychmiast zabrała się jakby nigdy nic za zmianę zakrwawionej pościeli.-Hinata!-Natychmiast zerwał się jak oparzony i doskoczył do śniącej. Odetchnął z ulgą, kiedy zobaczył, że nic jej nie grozi.-To był tylko sen...
-Neji...
Serce mocniej zabiło w jego piersi, gdy usłyszał niemrawy głos kuzynki. Spojrzał na nią. Patrzyła na niego z nikłym uśmiechem. Była przytomna.

*

Białowłosa rozejrzała się dookoła po kwitnącej wręcz bajkowej łące. Wszystko wydawało się być zbyt urokliwie sztuczne, żeby w jakimkolwiek stopniu było prawdziwe. Zmrużyła powieki spoglądając na błękit nieba, po czym znów przed siebie. Wyciągnęła dłoń, na której powierzchni uformowała się kula energii barwy czarno fioletowej.
Nagle rozprysła się ona w dłoni dziewczyny niczym przebita piłka, a sama białowłosa z niedowierzaniem wymalowanym w fiołkowych tęczówkach spojrzała na ostrze katany przeszywające jej ciało na wylot.
-Wynoś się, on jest tylko mój...
Grobowy szept zza pleców brzmiący niczym u małego dziecka zaciekawił śmierć na tyle, że postanowiła pomimo bólu w klatce piersiowej spojrzeć na napastnika.
-Na...
Nim zdołała wydusić z siebie pełne jedno słowo, napastnik przekręcił ostrze, a śmierć zamieniła się w kaskadę czarnych piór.
Blond chłopczyk w wieku miej więcej siedmiu lat spojrzał chłodnymi, a zarazem nieobecnymi błękitnymi tęczówkami na miejsce, gdzie chwile temu była śmierć. Katana w jego dłoni rozsypała się, a on sam odwrócił się z uśmiechem do rudowłosej dziewczynki siedzącej w morzu kwiatów polnych.

*

-Sprawa jest bardziej poważna niż myślałam...-Przyznała Shiro materializując się w sali pooperacyjnej tuż obok swego blond podopiecznego. Chwyciła za klatkę z grymasem na ustach.
-Co się stało?-W drzwiach stała Sakura. Podbiegła natychmiast do Shiro chcąc opatrzyć krwawiącą ranę, ale ta odtrąciła ją.-Musze opatrzyć, to poważna rana!
-Spokojnie, nic mi nie będzie. Nie jestem istotą ludzką, a śmiercią, więc takie draśnięcie nic mi nie zrobi.-Przyznała ze stoickim spokojem Shiro. Rana na ciele natychmiast zniknęła w małym niebieskim płomyku, który po zgaśnięciu ukazał zerowy dowód na to, aby jakiekolwiek obrażenie tam było.-I już. Bardziej zastanawia mnie jak zbudzić Naruto...
-Co masz na myśli? Jest jakiś sposób?!
-Oczywiście, że jest, ale to niebezpieczne dla śmiertelnika.-Wyjaśniła pokrótce Shiro ze stoickim spokojem.-Naruto nie tylko utknął w swoim własnym umyślę, ale również ktoś lub coś trzyma go tam i nie chce w żaden sposób uwolnić. Próbowałam przed chwilą, ale wyrzucił mnie z niego. Jako człowiek mogłabym nie przeżyć, ale jestem mrocznym kosiarzem, więc to nie problem.
-Ja to zrobię.
-Słuchaj dziecinko, bo chyba nie słuchałaś... Zwykły śmiertelnik ma pięćdziesiąt procent szansy na przeżycie i drugie tyle, że zginie. Jeżeli zostaniesz zabita w umyśle Naruto, to zginiesz naprawdę, dlatego nie ma opcji żebyś...
-Jestem mu to winna! Gdyby nie ja, Naruto nigdy nie chciałby się zabić, nie uciekłby z Konohy i znienawidził jej. Potrzebował wsparcia przyjaciela, ale nie wiedziałam, co powinnam wtedy zrobić. Chciałam mu pomóc, ale nie umiałam, dlatego teraz chce i nie próbuj mi odmówić, bo i tak nie zmienię zdania.
W oczach Haruno można było dojrzeć determinację i strach, niewielki, ale jednak. Shiro podeszła do niej, położyła dłonie na policzkach i uśmiechnęła się nikle.
-Boisz się, to dobrze, bo możesz zginąć, ale to i tak o wiele lepiej, że znasz cenę porażki.-Shiro cofnęła się o krok puszczając Sakurę.-Masz tylko jedną szansę. Jeżeli nie powiedzie ci się, to umrzesz.-Założyła na rękę dziewczyny bransoletkę z rubinowym okiem.-Kiedy położyć się spać obok niego i chwycisz za rękę przeniesiesz się do podświadomości Naruto, ale pamiętaj? Jeśli zgubisz kontakt z rzeczywistością jak on, to po tobie.
-Wakata...

*

-Wygląda, że wszystko jest w porządku.-Przyznała Shizune, kiedy tylko usłyszała, że Hinata obudziła się.-Twojemu życiu nic już nie grozi, chociaż nadal nie rozumiem jak rana tak nagle zagoiła się w ciągu paru godzin. Byłaś na skraju śmierci, a teraz niema żadnego śladu, że cokolwiek ci dolegało. Naprawdę nie rozumiem tego, ale tak nazywa się chyba cud.
Neji przypatrywał się kuzynce z zamyśleniem. Cieszyło go, że Hinata wróciła do zdrowia, ale coś tu było nie tak, ale do końca nie wiedział jak nazwać to dziwne uczucie niepokoju, które tak szarpało jego umysł.
Zamrugał zdumiony, kiedy spojrzała na niego. Na pół sekundy jej tęczówki przybrały blado kremową barwę. Odruchowo cofnął się o krok, ale zaraz uznał, że musiało mu się przywidzieć. Natychmiastowo posłał zdziwionej kuzynce nikły uśmiech dając do zrozumienia, że to nic takiego. Tak, to na pewno było zmęczenie... Chociaż...

*
[Tym razem z perspektywy Sakury]

Ciemność... Widziałam tylko ciemność i nic po za nią. Nie byłam wstanie dostrzec nawet własnych rąk w panujących czeluściach. Czy tak naprawdę wygląda wnętrze umysłu Naruto? Taka była pierwsza myśl, jaka wpadła mi do głowy. Rozejrzałam się próbując cokolwiek wychwycić i zobaczyłam w oddali słabe zielonkawe światło, więc ruszyłam w tamtym kierunku biegiem. Wbiegłam do środka omal nie wywracając się o własne nogi. Było to bardzo obskurne pomieszczenie, gdzie żarówki dawały bardzo nikłe zielonkawe światło, a woda sięgała po kostki. Przede mną były potężne wrota z krat więzienia zatopione w całkowitych ciemnościach, więc ciężko było mi dojrzeć, co w nich jest.
-I, co teraz...?-Obejrzałam się próbując znaleźć drogę do innego pokoju, gdzie miałam nadzieje odnaleźć Naruto.
-Haruno Sakura...-Rozległ się potężny i groźnie brzmiący niczym warkot niebezpiecznego zwierza głos. Z piskiem odskoczyłam od wrót i jak było do przewidzenia wpadłam tyłkiem w wodę.-Cóż za bezczelność z twojej strony panoszyć się w cudzym umyśle...
Zza wielkich prętów łypały na mnie olbrzymie szkarłatne oczy, a zaraz dodatkowo pojawił się rząd ostrych jak u rekina zębiska z kpiącym wyszczerzem.
-K-Kyu... bi...-Wydusiłam przez ściśnięte gardło. Widziałam go już wcześniej, ale w prawdziwym świecie wielkości dużego psa, a teraz mam go niemalże przed twarzą.-Nigdy nie pomyślałabym, że jest tak wielki, choć mogłam się tego spodziewać...-Pomyślałam wstając chwiejnie na dygocących nogach.
-Wybacz, że ciebie wystraszyłem, ale jak widzisz nie jestem potulnym kociątkiem.-Zarechotał złośliwie szczerząc jeszcze bardziej zębiska. Zaczerwieniałam się zawstydzona.-Właściwie, co tutaj robisz, hm?
-Ja...-Odetchnęłam głębiej. Czego ja się boje, przecież Kyuubi nie zrobi mi krzywdy, przynajmniej mam taką nadzieje...-Jestem tu, żeby znaleźć Naruto!
Lisi demon rozszerzył zdumiony oczy i zaraz zmrużył powieki mrucząc głośno coś pod nosem. Spojrzał na mnie niepewnie jakby rozważał czy przekazać coś, czego nie powinien lub tez nie chciał zrobić z własnych pobudek. Westchnął ociężale.
-Naruto... Ona go zabrała ze sobą i nie pozwala odejść, dlatego nie możecie go zbudzić w prawdziwym świecie, bo jego świadomość jest przetrzymywana.
-Co masz na myśli? Kto go przetrzymuje?!-Zbliżyłam się niebezpiecznie do krat. Teraz już było mi wszystko jedno.-Mów, chce mu pomóc! Gdybym to ja była w takiej sytuacji, on zrobiłby dla mnie to samo, więc błagam ciebie Kyuubi, powiedz mi, kto go zabrał i gdzie.
-Nie znam dokładnego położenia świadomości Naruto, ale jest on uwięziony gdzieś we własnych wspomnieniach z szczeniackich lat jak to często nazywają...-Wyjaśnił pokrótce demon urywając w połowie, jakby wahał się czy powinien kontynuować.-Tymi drzwiami dostaniesz się do jego najdalszych wspomnień, w których gdzieś tam jest Naruto.-Dokończył wymijając to, co tak naprawdę wolał nie kończyć.
W ścianie, tuż obok wrót więzienia lisiego demona pojawiły się niebieskie drzwi. Podeszłam tam, chwyciłam za miedzianą klamką i zastygłam w bezruchu, czym zainteresowałam demona.
-Nie odpowiedziałeś, co przetrzymuje Naruto.-Spojrzałam na niego wyczekująco, ale nic nie powiedział.-Jeżeli mam pomóc, to muszę wiedzieć, z czym będę musiała się zmierzyć. Dlatego musisz mi powiedzieć.
-Tym, co trzyma świadomość Naruto, to... Ikari...[Jap.Nienawiść; Wściekłość]

29.Jak ci na imię?

W momentach nieodgadnionego zamyślenia wszystko wokół znika, jakby nic wokoło nie istniało oprócz myśliciela, który sam tworzy swój własny świat, gdzie jest tylko on i nikt inny... Tylko on...
-Jest zdesperowana jak nikt inny...-Rubinowe oczy demona spojrzały zza krat na zamknięta drzwi obok celi.-Takiego przyjaciel potrzebował Naruto ponad cztery lata temu. Naprawdę uważasz, że ona da radę?
-Nie.-Uśmiechnęła się nikle białowłosa siedząc na eleganckim wiktoriańskim fotelu lewitującym w powietrzu wraz z zastawą porcelanową. Upiła łyk herbaty z filiżanki.-Nie bądź taki markotny lisku. Sam widziałeś, że żadne z nas nie jest wstanie jej zatrzymać nawet gdybyśmy chcieli, to nic by nie dało, taka prawda. Herbaty?
-Twój spokój ducha naprawdę jest dla mnie porażający.-Prychnął rozbawiony lisi demon.-Gdybym nie wiedział, że jesteś śmiercią mógłbym się zastanawiać, jakim cudem może nie zależeć ci na własnym podopiecznym, ale w końcu wy nie możecie okazywać uczuć śmiertelnikom.
-Dokładnie, dlatego też nie obchodzi mnie ani trochę los tego śmiertelnika.-Shiro spokojnie napiła się ponownie herbaty. Prawdą było, że jako śmierć, niewolno było jej zakochać się w śmiertelniku. Była to klątwa, a zarazem pokuta, jaka została narzucona każdemu z nieśmiertelnych w innym wypadku straciliby nie tylko wieczne życie, ale również duszę... Przestaliby istnieć we wszystkich ze światów tak, jakby nigdy nie zaistnieli. Ot taki kaprys Boga.-Zresztą...Naruto jest denerwującym dzieciakiem, który nigdy się nie poddaje, więc nie podda się również tak łatwo we własnym umyślę. Spokojnie Kurama.
-Pewnie masz rację...

*

Przebiegłam wzdłuż chyba z parę kilometrów przez łąkę pełną najrozmaitszych kwiatów, których nie było widać końca. Nie wiedziałam gdzie dokładnie powinnam się kierować, więc biegłam przed siebie mając nadzieje, że znajdę...
-Naruto?-Wydusiłam, gdy przede mną około metra dalej siedział blond chłopczyk. Podbiegłam do niego, chciałam chwycić za ramię, ale coś strzeliło jakby wyładowanie elektryczne. Cofnęłam się o krok zaskoczona. On jakby w ogóle mnie nie zauważył nadal siedział uśmiechając się na wpół przytomnym wzrokiem.
-On należy do mnie!
Odskoczyłam odruchowo w tył. W miejsce, gdzie stałam chwilę wcześniej Naruto stał z wbitym w glebę ostrzem katany. Wyrwał ją jednym mocnym szarpnięciem i spojrzał na mnie chłodno, a zarazem tak jakby w ogóle nie rozpoznawał, kto przed nim stoi.
-Nar...
-Kto pozwolił ci tutaj włazić głupia śmiertelniczko?!-Krzyknął ktoś zza blondyna i dopiero teraz zauważyłam dziewczynkę o długich rudych włosach i niebieskich tęczówkach, ubraną w kremowy strój ninja. Nienawiść bijąca od niej była przerażająca i przytłaczająca tak mocno, że powietrze zaczynało być ciężkie.-Ta cholerna śmierć chyba oszalała myśląc, że ktoś taki jak ty jest wstanie odebrać mi go.

-Nie odpowiedziałeś, co przetrzymuje Naruto. Jeżeli mam pomóc, to muszę wiedzieć, z czym będę musiała się zmierzyć. Dlatego musisz mi powiedzieć.
-Tym, co trzyma świadomość Naruto, to...

-Ikari...-Wydukałam wpatrując się w dziewczynkę z niedowierzaniem.-Jak takie małe niewinne dziecko mogłoby być esencją nienawiści?-Jak tylko ta myśl wpadła do mojej głowy oczy dziewczynki zabłysnęły złowrogo fioletem, a włosy i ubranie zostały delikatnie uniesione niczym pod wpływem podmuchu wiatru. Rozszerzyłam oczy zdumiona.-Cofam to! Tam mała jest najbardziej przerażającą kreaturą, którą kiedykolwiek spotkałam!!
-Nie dostaniesz go!! Nigdy nie pozwolę nikomu go sobie odebrać!!-Krzyknęła, a jej głos rozszedł się echem i w tym samym momencie cała polana zaczęła niczym rozprzestrzeniająca się choroba czernieć, gnić i usychać. Błękitne niebo zatopiło się w szkarłat krwi.
Naruto ruszył w moją stronę z kataną. Zamachnął nią przecinając powietrze z towarzyszącym temu świstem, ale uniknęłam przepołowienia i chwytając ułamek sekundy odsłonięcia przez niego gardy, złapałam go w ramiona i przytuliłam mocno. Katana wirując chwilę w powietrzu wbiła się w glebę, a ja z chłopczykiem w ramionach leżałam na wypalonej ziemi.
-Już dobrze...-Wyszeptałam tuląc mocniej do siebie. Poczułam jak drgnął i niemalże niedosłyszalnie wyszeptał moje imię. Uśmiechnęłam się nikle.-Jestem przy tobie...Naru-kun...
Zerwał się porywisty wiatr. Pomiędzy jego świstami słyszałam oddalający się krzyk dziewczynki, ale nie puszczałam ani na chwilę Naruto. Obiecałam, że nigdy więcej go nie zostawię i słowa dotrzymam za wszelką cenę...

*

Skrajność... Ukojenie dla duszy, które jednocześnie wyniszcza umysł. Wykonujemy coś w skrajnych przypadkach, gdy nie jesteśmy wstanie nic poza nią zrobić. Czasem jest ona odpowiednia, ale czasem również niepotrzebna. To tylko nasze własne wybory i czyny tworzą skrajność naszego żywota... Tylko one...
-Co masz na myśli?-TenTen spojrzała zdziwiona na Nejiego, który chwilę wcześniej wyjawił jej i Lee swoje podejrzenia jak i obawy względem swojej kuzynki.
-To, co powiedziałem.-Skwitował patrząc na swoich towarzyszy z dawnej drużyny.-Od momentu, gdy Hinata wyzdrowiała była osłabiona i nie mogła sobie poradzić nawet podczas zwykłego treningu, a teraz nagle rana w jej ciele zasklepiła się tak, jakby nigdy jej nie było.
-Ty chyba przesadzasz, wiesz?-Prychnęła dziewczyna kładąc ręce na biodrach.-Powinieneś się cieszyć, że jest cała i zdrowa. Wielu świetnie wyszkolonych shinobi ginęło od takich obrażeń, więc możesz uznać to za cud, że przeżyła.
-TenTen, ty nic nie rozumiesz...-Neji spojrzał na nią tak jak nigdy. Był przerażony i rozkojarzony, a to nie umknęło uwadze jego towarzyszy.-Hinata... Ona jest inna i nie umiem wyjaśnić, co dokładnie się stało. W momencie, gdy obudziła się jej oczy zalśniły na ułamek sekundy blado żółtą barwą. Myślałem, że to na pewno przywidzenie, ale zdarzyło się to już dwa razy.
-Chcesz przez to powiedzieć...-Lee wpatrywał się w Nejiego wyczekująco na dokończenie jego zdania.
-Że coś się wydarzyło podczas momentu, gdy moja kuzynka została zraniona przez jednego z tych dziwnych ninja, którzy nas zaatakowali.-Hyuuga wypowiedział te słowa śmiertelnie poważnie, tak jak nigdy dotąd. TenTen i Rock Lee patrzyli na niego pełni podenerwowania. Doskonale znali Nejiego i wiedzieli, że nigdy nie żartował. Zwłaszcza, gdy tak śmiertelnie poważnie o tym mówił i nieważne jak bardzo niedorzeczne były jego domysły, skoro on podejrzewa, że coś jest nie tak, to coś musi być na rzeczy.
-To, co twoim zdaniem powinniśmy zrobić?-Szatynka westchnęła ciężko, a widząc miażdżący wzrok posiadacza byakugana stanęła odruchowo na baczność.
-Powinniśmy jej pilnować i w razie potrzeby wykonać to, co będzie akurat potrzebne.

*

Otworzyłam leniwie powieki. Wciąż leżałam, ale tym razem na drewnianej podłodze, która wydała mi się bardzo znajoma. Wstałam, rozejrzałam się dookoła.
-To przecież mieszkanie Naruto...-Wykalkulowałam rozpoznając pomieszczenie, tylko było o wiele większe niż pamiętałam.-Na... Naruto!!-Rozejrzałam się, ale nigdzie go nie było.
-Tadaima![Jap.Wróciłem/am]-Obejrzałam się i zobaczyłam Naruto w tym swoim pomarańczowo czarnym dresie. Chciałam coś powiedzieć, ale przebiegł przeze mnie niczym duch. Stałam jak słup. Co do...?!-Jest ktoś w domu?
-Okaeri, Naruto.[Jap.Witaj w domu]-Z kuchni wyjrzała kobieta o długich rudych włosach i szaroniebieskich tęczówkach w kremowej sukience i czarnej bluzce ze stójką. W dłoni trzymała drewnianą łyżkę.-Obiad za chwilę.
-Ona wygląda zupełnie jak ta mała dziewczynka, tylko tutaj jest o wiele starsza...-Przemknęło mi przez myśl.
-Nie jestem głodny.
-Jak zwykle zjadłeś tonę ramenu w Ichi...-Kobieta spojrzała na blondyna z ujmującym uśmieszkiem, który sprawił, że Naruto zbladł i wycofał się o krok z rękami wyciągniętymi w geście poddańczym.-Narutooo!!-Niespodziewanie jej mina zrobiła się niesamowicie przerażająca, a włosy zaczęły falować z wściekłości.-NIE MOŻESZ JEŚĆ SAMEGO RAMENU, BO POCHORUJESZ SIĘ!!
-I, kto to mówi...-Parsknął trzecia osoba, którą dopiero zauważyłam, gdy odłożyła gazetę na stół. To był czwarty Hokage, ale dlaczego...-Gdy byłaś młodsza od Naruto jadłaś tonami ramen i nawet groźby niebyły wstanie ciebie odciągnąć od jedze… AU!-Mężczyzna złapał się za głowę, bo przed chwilą oberwał od rudowłosej z łyżki.-Kushina, a to, za co?
-Jeszcze się pytasz?! Nasz syn nie będzie tak samo źle się odżywiać jak my w dzieciństwie i jako żona i matka mam w obowiązku pilnować abyście dobrze się odżywiali. I żadnego "ale"!
-Niemożliwe... To jego rodzice?!-Wydusiłam zdumiona. Wycofałam się o dwa kroki z powodu szoku.-Ale przecież...-Spojrzałam odruchowo na komodę, gdzie dostrzegłam zdjęcia w ramkach. Na każdym był Naruto, kiedy miał trzy lata i ojciec huśtał go na huśtawce, podczas ósmych i czternastych urodzin przy torcie. Jak uczcili dzień zostania przez Naruto geninem.-To nie ma sensu, Naruto nie poznał nigdy sowich rodziców.-Wzięłam jedno zdjęcie w dłonie.-To nie jest wspomnienie, tylko najskrytsze marzenie Naruto...
-Niewolno ci tu być!-Odwróciłam się zaskoczona, a dotychczasowa sceneria, w której byłam jedynie niewidzialnym gościem zniknęła w ogarniającej wszystko ciemności. Za mną stał sześcioletni chłopczyk o blond czuprynie i lazurowych zdenerwowanych tęczówkach. Ubrany w białą koszulkę z czerwonym znakiem Konohy i granatowych spodenkach przed kolana.-Kto pozwolił ci tutaj przychodzić i szperać?! Kim jesteś?!
-A... Jestem Sakura.-Uśmiechnęłam się przyjaźnie, a on zarumienił się uciekając spojrzeniem.-Jak ci na imię?
-Naruto...-Wydukał niepewnie patrząc na mnie.-Ty... Nie boisz się mnie?
-A, czemu miałabym się bać?-Podeszłam do niego i przykucnęłam.-Przecież jesteś dzieckiem, więc dlaczego miałabym...
-Bo wszyscy mnie nienawidzą!! Nikogo nie skrzywdziłem, a mimo tego traktują mnie jak śmiecia!!-Wykrzyczał w taki sposób jakby miał się zaraz popłakać.-Nienawidzą mnie, a nic nikomu nie zrobiłem złego...-Przyklękłam i przytuliłam go do siebie.-Dlaczego ty...
-Bo wiem, że niczemu nie jesteś winien Naruto.-Odsunęłam się odrobinę, aby spojrzeć na twarz chłopczyka.-Jesteś tylko dzieckiem różniącym się od innych, ale to bardziej zaleta niż wada. I nie jest prawdą, że wszyscy ciebie nienawidzą. Ja ciebie nie nienawidzę.-Uśmiechnęłam się wesoło.
-Sakura...-Schował twarz i uwiesił się rączkami mojej szyi.-Nie zostawiaj mnie samego...
-Nie zostawię.-Chwyciłam go pewniej i wstałam trzymając na rękach.-A może opowiem ci bajkę?
-Bajkę?
-Tak, to bajka o chłopcu jak ty, którego wszyscy nienawidzili i traktowali jak potwora. Najlepszy przyjaciel odwrócił się od niego, a nawet skrzywdził dziewczynę, którą bardzo lubił. Nie mogąc sobie z tym poradzić, chciał targnąć się na własne życie, ale wtedy pojawiła się w jego życiu osoba, która postanowiła przywrócić spokój jego duszy i zabrała go do innego miejsca.-Spojrzałam kontem oka na blondynka, gdy zacisnął mocniej odruchowo dłonie na mojej szyi. Szłam przed siebie, chcąc go zabrać do wyjścia, bo w końcu takie miałam zadanie.-Jego przyjaciółka bardzo cierpiała z powodu, że uznano go za zmarłego, bo gdy był przybity i smutny nie umiała mu pomóc.
-Dlaczego? Nie lubiła go?
-Nie, ale nie wiedziała jak, a kiedy odkryła, co może zrobić na poprawę humoru przyjaciela, było za późno. Odszedł z jej życia i myślała przez wiele lat, że już nigdy nie będzie wstanie go przeprosić za swoją bezsilność i osamotnienie z jej głupoty.-Westchnęłam cicho. Właśnie sama siebie nazwałam głupią, chociaż to prawdą było, bo gdybym coś zrobiła, to nigdy by do tego nie doszło.-A kiedy znów się spotkali, niebyła wstanie powstrzymać łez ze szczęścia, ale także była rozgoryczona, że nie dał znaku życia przez wiele lat, bo byli przyjaciółmi. Z czasem odkryła jak bardzo przyjaciel z dzieciństwa zmienił się i to już nie był ten sam chłopiec, którego zapamiętała sprzed tragedii. Był zupełnie inny, ale mimo tego nie przerażał jej tak jak innych. Chciała być przy nim i wspierać w każdej możliwej chwili, co nie było wcale takie łatwe, bo on nie chciał mieć z nikim do czynienia. Niewykluczone, że z nią również.-Doszliśmy do drzwi ze złoconą klamką. Przystanęłam wpatrując się w nie.-Obiecała sobie, że już nigdy więcej nie zostawi go samego niezależnie od wszystkiego...
-Nawet jeśli, to miała to być podróż do jego podświadomości i uwolnienie go spod wpływu nienawiści narastającej w jego duszy...?-Spojrzałam zaskoczona na chłopczyka. Puścił moją szyję i zsuną się z moich rąk. Stanął dwa kroki ode mnie.-Ten chłopiec, niechęć, z jaką ludzie się do niego obchodzili i jego przyjaciółka, która chciała za wszelką cenę uratować go, ale nie wiedziała jak... To... To niebyła bajka, prawda...?-Spojrzał na mnie beznamiętnie. Pokręciłam przecząco głową.-Opowiedziałaś wszystko z swojej perspektywy, jak wszystko wyglądało twoimi oczami, kiedy moje życie znikało z tego świata, a teraz weszłaś do mojej głowy, żeby uratować mnie przed wpływem Ikari...-Zmrużył lekko powieki.-Jesteś niepoprawną wariatką Sakura.-Niespodziewanie uśmiechnął się ciepło wyciągając rękę w moją stronę.-Arigatō...
-Tondemo arimasen...[Jap.Odpowiedź na czyjeś podziękowanie]-Odwzajemniłam gest, podeszłam, chwyciłam za jego dłoń i razem przekroczyliśmy próg drzwi.

Otworzyłam niepewnie oczy. Byłam znów w skrzydle szpitalnym, leżałam w połowie na łóżku trzymając czyjąś dłoń.
-Nawet we śnie nie dacie mi spokoju...
Spojrzałam zaskoczona na autora tego niezadowolonego, a zarazem rozbawionego tonu głosu. Naruto był przytomny i wpatrywał się we mnie z nikłym rozbawieniem.
-N-Naruto!!-Rzuciłam się mu na szyje z płaczem.
-I, czego ryczysz, przecież żyje, baka...-Prychnął rozbawiony, ale niepewnie położył rękę na mojej głowie.
-Skoro już wstałeś, to powinieneś spotkać się może ze swoją byłą dziewczyną?-Tuż obok nas pojawiła się Shiro.-Hinata obudziła się niedawno, a ty...-Tu zwróciła się w moją stronę. Wytarłam szybko twarz i spojrzałam na nią wyprostowana.-Świetnie się spisałaś.
-A... Arigatō...-Zarumieniłam się lekko.-Ale nie zrobiłam tego dla pochwał... Chciałam uratować przyjaciela, to wszystko...
-Oczywiście, to zrozumiałe. A ty Naruto wyskakuj i leć do tej małej czarnej.
-Wolałbym nie...-Wymamrotał ledwo słyszalnie Naruto, tak jakby spotkanie z Hinatą było dla niego czymś w rodzaju kary.-Nie chce by mnie widziała po tym wszystkim. Z mojego powodu została zraniona, więc...
-Narutoooo!!!!-Do pokoju wparowała jakaś dziewczyna o długich kruczo czarnych włosach i od razu na wejściu złapała blondyna za fraki tarmosząc nim niczym szmacianką.-Jak mogłeś zostawić w takiej niepewności swoja kochaną żonę?! Chciałeś, żebym umarła z niepewności i została wdową tuż przed ślubem??!! BAKAAAA!!!
-Ż-ŻONĘ?!-Wydusiłam zdławionym głosem.

Rozdział Specjalny II: Letni Festiwal na plaży

Słońce wysoko na niebie prażyło wszystko i wszystkich mocniej niż kiedykolwiek. W takie dni jak dziś mało, komu chciałoby się cokolwiek robić, zwłaszcza misje ninja.

-W taki dzień człowiek tylko by leniuchował...

-Ty robisz to niemalże codziennie Tsunade-sama, więc to nie nowość.-Przyznała Shizune.

-Już wiem!-Blondynka wstała jak oparzona, czym zaskoczyła asystentkę.-Co powiesz na dzień wolny od misji i urządzenie chłodnego festiwalu na powitanie lata?

-Myślę, że to całkiem dobry pomysł, tylko gdzie pani chce go urządzić?

-Pomyślmy... A gdyby tak...

*

-„Zapraszamy na letni festiwal w Konohana plaży”?-Blondyn o lazurowym spojrzeniu przeczytał notkę nadesłaną przez orła ninja z wioski liścia.-Festiwal, co? Czego Tsunade nie wymyśli, żeby tylko nie pracować, ale to całkiem dobrze brzmi, mimo, że to w mojej starej wiosce... Ech... Nigdzie nie idę i tyle.-Chłopak zmiął zaproszenie i wyrzucił je za siebie trafiając w twarz Minato.

-Hm? Letni festiwal? Naruto wybierasz się?

-Nie.-Chłopak całkowicie zignorował ojca udając, że nie usłyszał tego bardziej rozkazującego niż pytającego stwierdzenia.-Będą tam osoby, których nie mam zbytniej ochoty spotykać, a to wystarczy...

-Jakie powinienem zapakować kąpielówki?

-Słuchasz ty mnie w ogóle?!-Naruto natychmiast odwrócił się w kierunku rodziciela najeżony niczym kocur z krzykiem protestu.-Powiedziałem, że ja i nikt z wioski tym bardziej nie idzie!!

-Tak, tak... Chyba wezmę niebieskie.-Uśmiechnął się do siebie Minato, czym doprowadził Naruto do spotkania z podłożem.

-Mówił dziad do obrazu, a obraz i tak swoje...

-Synu zapakowałem ci pomarańczowe kąpielówki i czarny ręcznik.-Powiadomił rozświergotany Namikaze, czym dowalił jeszcze synowi.

-Cały Minato...-Prychnęła Shiro.-Zrobi wszystko, żeby tylko nie pracować, więc niedziwne, że chce iść na ten festiwal.

-Ta... A skoro on, to i reszta Kumori również musi jechać.-Przyznała Katrin kręcąc głową ze zrezygnowaniem.-Idę powiadomić innych. Znając życie Darkkage-sama ze szczęścia, że może opuścić dzień pracy znów zapomni o tym...

Pozostała dwójka jedynie pokiwała, a za ich plecami Minato pakował najróżniejsze rzeczy od kajaków, piłek do nogi i plażowych, po materace, wiosła i koła ratunkowe, a na prowiancie jak dla armii skończywszy.

***

-Kto ostatni w wodzie ten zgniłe jajko!

-Hikari zaczekaj na mnie! Chodź Ami, nie przegramy z nią, nie?-Wyszczerzył się Todd łapiąc dziewczynkę za rękę i biegnąc za Heiko.

Gdy brunetka była o krok od wody została niespodziewanie ochlapana sporą falą.

-To nie sprawiedliwe Todd, użyłeś smoczych skrzydeł, żeby wskoczyć pierwszy!-Krzyknęła czerwona ze złości Hikari wskazując na mokre rubinowe skrzydła smoka wyrastające z pleców chłopaka.-To się nie liczy!

-Nikt nie powiedział, że nie może używać skrzydeł.-Amerilian wytknęła jej język, co nie spodobało się fioletowo okiej, która podeszła do małej, aby jej przyłożyć, ale skończyło się na tym, że z piskiem i płaczem uciekła za Midoriego.

-Znowu...?-Zapytał znudzonym tonem szatyn spoglądając najpierw na Heiko, a potem na zielonooką obok Obitera.-Ech...

-Ami...-Todd spojrzał rozeźlony na dziewczynkę, która spoglądała na niego szczenięcym wzrokiem jakby nie wiedziała, o co może mu chodzić.-Nie udawaj, że nie wiesz, bo dowód mam za twoimi plecami i to ważący jakieś pół tony jak nie więcej. Miałaś nie wzywać swojego smoczego strażnika do straszenia innych, a zwłaszcza Hikari-chan.

-Ale ona sama sobie winna jest.-Prychnęła dziewczynka odwracając głowę z zamkniętymi oczami.-Chciała mnie uderzyć i krzyczała na ciebie, a on chciał mnie tylko obronić, więc mogła pomyśleć, co robi.

-Co ja z nimi mam...-Naruto westchnął spoglądając na sytuacje z przed paru chwil z zażenowaną i zrezygnowaną miną.-Nie wiem, jaki cudem mnie tu zaciągnęli...

-No to jest nas dwoje...-Podtrzymał ze znudzeniem i takim samym zrezygnowaniem jak Naruto Sasuke. Obaj panowie spojrzeli na siebie kontem oka z pozoru nikłym zainteresowaniem tym drugim, jednakże bardzo chętnie pobiliby się wzajemnie z różnych pobudek. Na dłoni młodego Uchihy pojawiły się niewielkie wyładowania elektryczne, a tęczówki Naruto powoli przybierały barwę szkarłatu i wszystko wróciło do normy równie szybko, co pojawiło z momentem, gdzie młodzieńcy poczuli szarpnięcie i uścisk za ramię.

-Sakura? Morina?-Wyksztusili jednocześnie na widok osoby, która okazała się przytulać do ich ramion.

-Naruuu~! Sasuke-kun~! Chodź popływać~!-Morina i Sakura zrobiły słodkie oczka do chłopaków w tym samym momencie. Naruto spojrzał na rudą zrezygnowany, a Sasuke na różową z małym zaskoczeniem, czego nie chciał okazać. Niespodziewanie obie panie spojrzały na siebie zaskoczone i diametralnie zmieniły swoje nastawienie z radosnego i sztucznie przesłodzonego na wrogi do granic możliwości. U obu pań pojawiła się mroczna aura i mrok okalający część twarzy. Spoglądały na siebie skutym lodem wzrokiem, za którym kryła się chęć mordu tej drugiej.

-A, kto wpuścił głupią pindę jak ty na plaże?-Zapytała złośliwie Morina.

-Na pewno ktoś inny niż ciebie wywłoko.-Prychnęła zirytowana Sakura i zaraz kunoichi zaczęły do siebie strzelać piorunami z oczu i gdyby nie interwencja Sasuke i Naruto, którzy odruchowo podtrzymali je, zapewne rzuciłyby się sobie do gardeł.-ODSZCZEKAJ TO DEBILNA WIEWIÓRO!!

-NIGDY SKRETYNIAŁA BARBIE!!

-SPOKÓÓÓJ!!!-Wrzasnął zirytowany Kyuubi, pojawiając się na plaży w całej swej okazałości, a jego ton głosu spowodował niemałe trzęsienie ziemi. Wszyscy spojrzeli na lisiego demona z przestrachem, a tylko, co poniektórzy z większym zaskoczeniem. Kurama natychmiast przybrał mniejsza postać i stanął pomiędzy dziewczętami groźnie łypiąc to na jedną, to znów na drugą.-Jeżeli nie uspokoicie swoich hormonów głupie bachory, to spalę was na popiół bez żadnego „Ale” czy to jasne?!

Sakura i Morina pokiwały zszokowane głowami spoglądając z rozszerzonymi do granic możliwości oczami. Nie mniej zdziwiony był Naruto, który pierwszy raz widział Kyuu tak zdenerwowanego jak teraz i wiedział jedno, na pewno do niego nie podejdzie na więcej niż pół metra z kijem w dłoni.

-Dobra, co zrobiliście, że Kurama taki najeżony?-Zainteresowała się Zero patrząc za oddalającym się lisim demonem mamroczącym coś pod nosem.

-Dziewczyny omal się nie pobiły i Kyuu nie wytrzymał.-Wyjaśnił Naruto wzdychając ciężko. Puścił zaszokowaną dziewczynę i przeczesał palcami włosy.-Wiedziałem, że ten wypad, to najgorsze, co mogłoby być... Mówiłem ojcu, że nie chce iść, ale on swoje i nic nie usłyszy jak się uprze.

-To nic nowego...-Przyznała blondynka, a jej wzrok powędrował w stronę morza.-Nieźle... Nie wiedziałam, że Hokage i Jack tak dobrze ujarzmiają fale.

Całą czwórka jak na komendę spojrzała w kierunku, w który patrzyła Shinigami. Jack i Tsunade z niesamowitą precyzją i najwyższą klasą ujeżdżali największe olbrzymy jakby to była dziecinna igraszka.

-Niewiedziałem, że lubią surfing...-Przyznał Uzumaki z bardzo nikłym zainteresowaniem.

-A wy czemu nie pływacie?-Sasuke spojrzał znudzony na bliźniaki siedzące na ręczniku.

-Jesteśmy kotami ignorancie i w pewnym sensie woda wywołuje u nas wstręt dlatego nie zbliżamy się do niej jeśli to nie jest konieczne.-Fuknęła zirytowana Fabia, a jej brat jedynie uśmiechnął się niepewnie.

-Ciężki jest wasz żywot biedni męczennicy...-Zironizował młody Uchiha.

Fabia zawarczała niczym rozjuszona kocica, ale ostatecznie jedynie fuknęła na niego i odwróciła głowę w zupełnie innym kierunku. Wszyscy oprócz Fabii i Sasuke westchnęli ciężko, a na ich głowach pojawiła się kropelka zakłopotania.

Nagle Fabian uśmiechnął się łobuzersko, co Naruto i Morina od razu zrozumieli czego jest to zapowiedź.

-O nie... Zaczyna się...-Westchnęła Fabia wpatrując się w brata z nietęgą miną.

-Co się zaczyna?-Sasuke spojrzał na nich kontem oka, a Sakura patrzyła niepewnie na Naruto zerkając na Fabiana.

-Chcesz coś więcej powiedzieć, frajerze?-Chłopak niespodziewanie pojawił się przy Uchiha z bezczelnie wrednym uśmieszkiem i obłąkańczym spojrzeniem.-A może mam powiesić ciebie na drzewie za nogi i wypruć nic nie warte flaki z twojego wątłego ciała, a potem poszatkować je na sashimi?!

-Właśnie to...-Westchnęła Fabia.-To przez klątwę, która jest na nas nałożona. Nie tylko zmieniamy się w koty, ale również nasza osobowość poniekąd z pewnych przyczyn mamy coś w rodzaju podwójnej osobowości. U mojego brata aktywuje się ona, gdy ktoś nas obrazi lub coś w podobie...

-Czemu nie idziecie do wody?-Do Fabii podeszłą nagle Ino.

-Hej piękna.-Fabian błyskawicznie pojawił się przy zaskoczonej blondynce. Nachylił się z łobuzerskim uśmieszkiem w jej stronę.-Z wielką chęcią zobaczyłbym jak robisz się mokra od moich pieszczot...-Wyszeptał do jej ucha, co spowodowało, że twarz Yamanaki zrobiła się czerwona niczym dojrzały pomidor.-Chętnie bym wgryzł się w ciebie...

-NIEEEEE!!!-Krzyk Ino rozniósł się po całej plaży rozchodząc się echem wokoło.

Sakura, Morina i Fabia patrzyły z głębokim szokiem i zażenowaniem jednocześnie na leżącego i obitego chłopaka, z którego uchodził niewielki dymek w kształcie jego duszy.

-Fabian!! G-G-Gomeneee!!-Ino jak oparzona z paniką wymalowaną na twarzy kucała przy pobitym brunecie.-J-Ja nie chciałam! T-To był odruch!

-Właściwie, to należało mu się...-Wymruczał zażenowany jak pozostali Naruto.-Przynajmniej go uspokoiła.

Pozostali jedynie pokiwali głowami zgodnie, bo niebyli wstanie wydusić ani słowa patrząc jak panikująca dziewczyna próbuje opatrzeć i przeprosić chłopaka, którego pobiła, a on zaś próbował ją uspokoić.

Pod koniec dnia wszyscy wyczekiwali w zniecierpliwieniu na ostatnią atrakcję, którą miały być sztuczne ognie na niebie, ale...

-Cholera jasna, gdzie jest ta głupia zapalniczka?!-Tsunade miała niemałe problemy z odpaleniem lądu.

-Utopiła się, gdy pływałaś na desce, Tsunade-sama...-Shizune, próbowała jakoś uspokoić Hokage.

-A zapałki?

-Zamoczyłaś je...

-Krzemienie...?

-Nie mamy...

-A Katon?!-Tsunade już powoli traciła nadzieje, że w ogóle uda im się odpalić dziś fajerwerki.

-Nie mam chakry ognia, tak samo jak ty Tsunade-sama...-Wydukała zażenowana coraz bardziej Shizune z kropelką zakłopotania na głowie.

-Gdzie baby nie dają rady, tam demona poślą...-Wymruczał niezadowolony Kyuubi podchodząc do obu pań. Odsunął obie jednym z ogonów na bok i dmuchnął ogniem w lądy, które natychmiast zaczęły iskrzyć zmniejszając tym samym swoją długość i zbliżając się ku końcowi. Kyuubi usiadł przy Naruto i Shivaku, która kleiła się do jego ramienia z serduszkami dookoła jej głowy.

-Od kiedy pomagasz ludziom i to jeszcze w tak bzdurnej rzeczy Kyuu?-Naruto uśmiechnął się złośliwie.

-Wolałem nie słuchać ich paplania przez najbliższe minuty, że nie dają rady rozpalić głupich fajerwerków...-Wymamrotał zdenerwowany demon.

Sztuczne ognie ze świstem wzleciały w szafirowo fioletowe niebo i roztrzaskały się tworząc miliony rozkwitających kwiatów światła.

-Mam uznać ten zamyślony uśmieszek za podziękowanie, hm?-Minato wyszczerzył się triumfalnie do syna, który jedynie westchnął ciężko i kiwnął głową.-A widzisz? Słuchaj się na przyszłość ojca, a dobrze na tym wyjdziesz.

-Pokiwałem jedynie głową na znak, że jednak dobrym pomysłem było wyjść na cały dzień na plażę, ale to tylko tym razem, więc nie wyobrażaj sobie zbyt wiele...

-Oj Naruto... Jesteś strasznie niesprawiedliwy dla swojego tatusia, a ja chciałem tylko dobrze, nooo...-Minato zrobił słodką zasmuconą minkę, czym sprawił u syna zażenowanie.

-Znowu się zaczyna...

-Długo zajęło mi, żebyś mówił mi Tato, a ty nawet nie chcesz chodzić ze mną na rodzinne wypady...

30.Coraz bliżej końca Część 1

-Ale proszę... Nie chce iść sama, a Sasuke nie pójdzie ze mną.-Sakura patrzyła na mnie szczenięcym, błagalnym wzrokiem. Ledwie wyszedłem ze szpitala, a ona już mnie ciąga po nie wiadomo, jakich dziadostwach.

-Darkkage-sama kazał ci przekazać cytuje: „Synu idź zabaw się, a my zbawimy świat za ciebie inaczej, zamienisz się w ponury posąg”.-Wyszczerzył się różowy lis niepewnie. Spiorunowałem go spojrzeniem, co sprawiło, że skulił się i wycofał z głupim uśmieszkiem na pysku.

-Przyjdzie na pewno.- Jack uśmiechnął się przymilnie do Haruno, która niepewnie spojrzała na mnie, ale widząc perskie oczko od bruneta kiwnęła twierdząco głową i ruszyła biegiem do domu, aby przygotować się na wieczór.

-Nie mam czasu na takie bzdury... Shinobi z Shiranai są w posiadaniu wszystkich amuletów i na pewno zechcą ich użyć to wypuszczenia zła z pieczary, dlatego... Nigdzie nie idę!!

*

-Jak...-Zdołowany oparłem się o ścianę wyprostowanymi rękoma.-Jak ja dałem się na to wyciągnąć?!

-Nie marudź tyle dzieciaku. Twój ojciec jasno powiedział, że masz iść i odsapnąć, a ratowanie świata nie ucieknie.-Shiro odrzuciła z gracją długie śnieżnobiałe włosy, na co kilku młodzieńców stojących najbliżej westchnęło z zauroczeniem i serduszkami w oczach.-Miłej zabawy, ja idę posiedzieć na diabelskim kole.

-Chyba w wagoniku...

-Nie, będę siedzieć na kole, a nie w wagoniku, bo to zbyt nudne.-Uśmiechnęła się tajemniczo i zniknęła.

-Ona to ma pomysły...-Pokręcił z dezaprobata Jack.-A, czy ty nie maiłeś przypadkiem iść po...

-Cholera, Sakura!!-Ruszyłem w długą pozostawiając przy zszokowanym Jacku chwilowy obłoczek chmury w kształcie mojej osoby.

-Ee? Naruto?

*

-Wychodzisz gdzieś?-Zagadnął nagle Sasuke spoglądając na Sakure, która właśnie malowała sobie usta błyszczykiem. Ubrana w czarną mini i czerwoną bluzkę na ramiączkach z czarną różą wpiętą przy prawym ramieniu.-Randka?

-Owszem.-Przyznała kunoichi bez ogródek, przeglądając się jeszcze w lustrze.-Wychodzę z Naruto.

Na dźwięk tego imienia, coś go ścisnęło w żołądku. Nie miał nic przeciwko wychodzeniu różowowłosej na randki czy spotkania z przyjaciółmi, ale randka z Naruto? To była jedyna rzecz, której nie mógł zdzierżyć. Mimo wszystko, jego, Sasuke Uchiha, szlak trafiał na samą myśl o tym, że Sakura spotka się z Naruto.

-Nigdzie nie idziesz.-Stwierdził z obojętnym tonem, czym zwrócił na siebie zainteresowanie dziewczyny.

-Słucham?-Haruno patrzyła na bruneta niedowierzając własnym uszom.-Nie zabronisz mi wychodzenia z kimś na randkę.

-Nie zabraniam. Możesz iść, z kim tylko zechcesz, ale nie z tym pieprzonym demonem.-Wysyczał przez zęby. Oberwał z liścia w twarz.

-Posłuchaj mnie bardzo uważnie, panie Uchiha.-Różowowłosa wytknęła mu palec wskazującym powstrzymując się jednocześnie przed uderzeniem go ponownie, tylko mocniej.-Nie obchodzi mnie Twoje cholerne zdanie. Będę się umawiać z kim chce, gdzie chce i kiedy zechce. Dla twojej chorej wiadomości, ja mam rodziców i nie potrzebuje drugiego tatusia, którego nagle zacząłeś udawać.-Z zawiścią w oczach dźgała go w tors, co jakiś czas palcem wskazującym.-O ile pamiętasz, to Ty uciekłeś z wioski pierwszy, bez słowa pożegnania, a nie Naruto. To Ty zostawiłeś mnie sama na całą noc w parku, nieprzytomną, a nie Naruto. Ty próbowałeś mnie raz zabić, a nie Naruto, więc przestań pieprzyć do cholery jasnej, co mi niby wolno, a czego nie, bo to nie od ciebie zależy pani doskonały w każdym calu idioto!-Ostatnie zdanie niemalże wykrzyczała mu prosto w twarz. Nie dała ani cienia szansy na powiedzenia czegokolwiek na swoją obronę. Nie pozostawiła na nim najmniejszej choćby suchej nitki. Chwyciła torebkę i wyszła trzaskając drzwiami.

Sasuke stał przy oknie zszokowany całą sytuacją. Usiadł na parapecie nadal patrząc na drzwi pokoju dziewczyny. Zamrugał parokrotnie ze zdziwieniem. Nigdy nie przypuszczał, że dostanie taki ochrzan i to jeszcze od Sakury, dziewczyny, która parę lat wcześniej wyznała mu miłość i nawet chciała dla niego porzucić wioskę. Miała rację w jednym, zostawił ją samą i to dla cholernej zemsty, której od dłuższego czasu nie był wstanie dokonać. Jedyne, czego dokonał, to zabicie Orochimaru i powrót po dłuższym czasie do wioski, bo nie potrafił odnaleźć obiektu swej zemsty, Itachiego. Tyle dokonał, ale co z tego, skoro wszystko i tak chrzaniło się szybciej, niż układał, w jako taką całość...

-Cholera... Dostałem ochrzan od Sakury...-Prychnął z rozbawieniem przeczesując włosy palcami. Westchnął i ulotnił się z pokoju dziewczyny.

*

Sterczałem jak idiota przy furtce domu Sakury. Czekałem na nią, bo zostałem wymuszony na pójście na festyn organizowany w Konoha co cztery lata, zawsze w dzień przestępny. Oczywiście jak zwykle moja świetna pamięć do umówienia się z kimkolwiek jest tak zajebista, że już byłem na festynie, ale zapomniałem o tym, że miałem iść tam z Sakurą. Oto przyczyna, dlaczego teraz stercze jak lump pod jej domem...

-Shiranai no Sato coś kombinuje, a ja nawet nie wiem, kiedy zaatakują i gdzie są. Wszyscy są zagrożeni, ale mój ojciec stwierdził, że lepiej będzie jak pójdę się zabawić...

-Trochę zabawy nie zaszkodzi młody.

-I ty Kyuu?!

-Spójrz na to z tej strony, jeśli otworzą pieczarę i uwolnią tego potwora, to pierwszą osobą, którą zechce unicestwić jesteś TY, więc nieważne gdzie będziesz i tak ciebie znajdzie.-Przyznał śmiertelnie poważnie Kyuubi i musze przyznać z ciężkim sercem, że ma sporo racji. Jeżeli zło zostanie uwolnione, to pierwszym jego celem będę ja...

-Naruto?-Podniosłem wzrok i utkwiłem go w zgrabnym ciele Haruno, którego ubrania idealnie podkreślały jej kształty. Co ciuchy i makijaż potrafią zrobić z człowiekiem... Patrzyłem na nią jak w obrazek nie mogąc oderwać wzroku.-Co tak patrzysz? Rozmazałam się albo przesadziłam trochę?

-Co? A... Nie, nic z tych rzeczy, wręcz przeciwnie. Pięknie wyglądasz.-Wydusiłem nim ugryzłem się w język. Niby nie powinienem jej komplementować, w końcu nie jest w moim typie ani nic, ale z drugiej zaś strony nie mogłem się powstrzymać. Kiedyś byłem w niej zakochany po uszy, ale wiedziałem doskonale, że nic z tego nie będzie. Ona kochała Sasuke, a ja pokochałem Hinatę, chociaż... Czy można było nazwać to miłością?-Idziemy?-Zapytałem wyciągając łokieć w jej kierunku. Chwyciła go natychmiast z promiennym uśmiechem. Kurczę, czuje się jakbym szedł na randkę, ale to nie jest...

-Naruto?

-Słucham?-Spojrzałem na nią ukradkiem. Była dość zażenowana czymś.-O co chodzi?

-Chodzi o to, że...

*

Mówią, że tylko w duszy człowieka siedzi zło i dobro o równej wadze istnienia, a to otoczenie powoduje, które z nich przechyla się powyżej drugiego i dominuje nad nim.

-Przeklęty gówniarz!!-Mężczyzna o czerwonych włosach i zielonych tęczówkach cisnął jednym z kryształów o podłoże roztrzaskując go na milion kawałków.-Jak śmiał nas oszukać?!-Zacisnął doń w pięść, ale zaraz ją rozluźnił i spojrzał na czarnych Shinobi nieznanej wioski.-Co z dziewczyną?

-Wszystko zostało wykonane wedle rozkazu.-Odparł natychmiastowo ninja z nad wymiar dużym toporem.-Pierścień jest na jej dłoni, a gdy padnie na jego oko blask księżyca w pełni, będzie nasza.

-Doskonale.-Czerwonowłosy uśmiechnął się triumfalnie.-Dzięki niej, będziemy mogli ponegocjować sobie z tym przeklętym chłopakiem, który zapieczętował naszego władcę wraz z przyjaciółmi w pieczarach piekieł. To będzie jego koniec!!

Shinobi Shiranai no Sato przemilczeli dalsze słowa wypowiedziane przez mężczyznę. Wiedzieli o czymś bardzo ważnym, czego nie powiedzieli zielonookiemu, to było coś bardzo dla nich ważnego i cennego. Uważali, a raczej doskonale zawali sobie sprawę, że dopóki jego dusza żyje, nie będą wstanie odmówić jego rozkazom, bo właśnie on, ten człowiek stojący przed nimi, wybudził ich z wiecznego snu i wymusił posłuszeństwo. Nie dokonał jednak tego uczciwie, nie został przez nich nawet wybrany na przywódcę, dlatego pomimo wykonywania jego poleceń, omijali pewne informację, które zmieniłyby ich plany i to, na co oczekiwali setki wieków.

Właśnie ta dziewczyna, którą on uznał za swoją kartę przetargową dla ninja mroku jest jedyną i najważniejszą osobą.

-Przyprowadźcie ją!

-Hai so desu!

*

-C-Co ty robisz?

-Jak to, co?-Uśmiechnąłem się łobuzersko trzymając ją w pasie.-O ile mi wiadomo powiedziałaś Sasuke, że jesteś ze mną na randce, a pary tak robią.

-No tak, ale...

-Wolisz powiedzieć mu, że...

-Nie!-Natychmiast mi przerwała. Próbowałem się powstrzymać przed parsknięciem śmiechem z jej głupio wyglądającej miny, co było ciężkie.-Był złośliwy i bezczelny, dlatego wole żeby nie uważał mnie za swoją własność.

-Kretyn...-Wymamrotałem mimochodem. Sakura spojrzała na mnie niepewnie jakby zastanawiała się nad czymś, ale zaraz pokręciła głową próbując przekonać samą siebie, że ta myśl jest idiotyczna.

-Sakura? Naruto?-Sakura obejrzała się natychmiast, a ja od niechcenia odwróciłem nieznacznie głowę. Za nami stał Kiba z Akamaru z jakąś starszą dziewczyną o takich samych oczach, co on. Najpewniej to ktoś z jego klanu...-Nie spodziewałem się was tutaj zobaczyć.-Spojrzał ukradkiem na mnie.-A w szczególności ciebie, Naruto.

-A co, jestem zagrożonym gatunkiem?-Spojrzałem na niego wyzywająco, na co zareagował dość przygłupią miną. Wsadził ręce w kieszenie i z nietęgim wyrazem twarzy wymamrotał coś do siebie patrząc w bok.-Czyli tak uważasz, a i na przyszłość uważaj na siebie psinko, bo znowu ktoś może cie poćwiartować i mogę nie dotrzeć na czas.-Uśmiechnąłem się złośliwie i ruszyłem przed siebie zostawiając zamurowanego i zażenowanego chłopaka. Sakura nic nie powiedziała, jedynie popatrzyła najpierw za Kibą, a zaraz na moją osobę, ale nic nie powiedziała.

-Samo przebywanie w tej wiosce doprowadzało mnie do nerwicy, a jeszcze miałem pozostać tu przez pewien czas i za co? Ech, cholerne moje szczęście...

-Biadolisz jak stara baba młody... Okres ci się zbliża czy coś?

-Bardzo zabawne...-Wymamrotałem zirytowany złośliwym chichotem demona i nie zwróciłem zbytniej uwagi, że odpowiedziałem na głos. Dopiero po chwili dostrzegłem zdumione i zaciekawione spojrzenie Sakury.-Mówiłem do Kyuubiego. Właśnie się ze mnie nabija...

-Ah, rozumiem...-Wydukała. Czy ona boi się ze mną rozmawiać? Ciekawe...-Od momentu jak wyszliśmy z twojej podświadomości jesteś nieco inny...-Przyznała bez ogródek. Spojrzałem na nią zaciekawiony.-Coraz bardziej przypominasz mi dawnego Naruto, chociaż co jakiś czas nadal masz przebłyski tego obecnego...

Zamurowało mnie. Przebłyski dawnego Naruto? O czym ona bredzi?! Przecież ja nie...

-Zostawiłam ciebie tylko na jakiś czas, a już zaczynasz?!

Spojrzałem na wprost. Stała tam Morina ubrana w długą czerwoną sukienkę na cieniutkich ramiączkach z dość sporym rozcięciem z boku nogi. Czarne szpilki, róża we włosach i kopertówka dłoni. Zamrugałem parokrotnie na ten widok i nim zdołałem cokolwiek powiedzieć zostałem powalony na ziemię przez wielkie smocze szafirowe łapy. Napastnikiem okazała się Shivaku, która z wielkimi łzami w zaszklonych psich oczach patrzyła na mnie siedząc okrakiem pod postacią szafirowego smoka.

-Shi...? Mogłabyś przestać mnie...-Nim dokończyłem natychmiast zeskoczyła i postawiła mnie na równe nogi.-Dzięki.

-Chyba nie wzięłaś na poważnie tego w szpitalu?-Tu zwróciła się na zaskoczoną Sakurę.-No z tą żoną, ja tylko żartowałam, więc nie bój nic. Naruto nada jest kawalerem do wzięcia.-Wyszczerzyła się ukazując perłowe zębiska smoka i zaraz się oprzytomniała widząc pobladłą twarz kunoichi.-Ops, przepraszam, zapomniałam odmienić się do końca.-Zaśmiała się. Dopiero teraz spojrzałem na jej strój. Była ubrana w błękitną yukate z wzorami kwiatu wiśni w odcieniu granatu. Włosy spięte w kok z luźno puszczoną grzywką i dwoma kosmykami po bokach.

-Shi lubi tradycję, więc nie dziwne, że nie ubrała się bardziej luźno tylko w kimono.-Uśmiechnąłem się na te myśl. Sakura i Morina zaciągnęły mnie na tańce, gdzie oczywiście, kiedy one ciągnęły mnie za ręce, Shivaku pchała od tyłu. W innym wypadku nie udałoby im się mnie nawet pociągnąć o milimetr...

Shivaku napadła na bufet, a Morinę porwał do tańca jakiś chłopaki z klanu Inuzuka. To się nazywa pies na baby... Sakura tańczyła chwilę ze mną, aż nie zobaczyłem jej w towarzystwie Ino i TenTen. Miała na sobie czerwoną chińską sukienkę z krótkim rękawem z wyszywanym złotą nitką wzorem smoka u dołu. Puściłem Sakurę nie mogąc oderwać wzroku. Ona również mnie dostrzegła i stanęła jak zamurowana. Sakura nagle popchnęła mnie do przodu, tak samo postąpiła Ino w stosunku do niej, co dało efekt, że po prostu wpadliśmy na siebie. Spojrzałem na Haruno pytająco, a ona puściła mi perskie oczko dając do zrozumienia gestykulacją dłoni, że mam zatańczyć.

Nagle puścili wolniejszą piosenkę i to akurat tą, którą śmialiśmy się cztery lata temu, że jest tylko nasza (Masters – Podróż do gwiazd [klik]). Podrapałem się w tył głowy ręką i niepewnie spojrzałem na dziewczynę. Uśmiechnęła się nieśmiało. Złapałem ją w pasie niepewnie, a ona zawiesiła ręce na moim karku i zaczęliśmy się delikatnie kołysać w rytm muzyki.

Zatopiłem się we wspomnienia, jak podarowała mi swoją ulubioną apaszkę, a ja jej naszyjnik i obiecaliśmy sobie, że wymienimy się przy kolejnym spotkaniu, które nie nastąpiło... Jak biegaliśmy po łące i przypadkiem wpakowałem się do jeziora wciągając tam również ją, głośno śmiejąc się z naszym przemoczonych ubrań i głupich fryzur... Ale najbardziej zapamiętałem dzień, gdy próbowałem dla niej zaśpiewać tą piosenkę, gdzie oboje uznaliśmy ze śmiechem, że jednak nie posiadam talentu wokalnego. Wówczas powiedziałem, że to będzie tylko nasz piosenka i niczyja inna...

-Mam nadzieje, że nie zaczniesz śpiewać jak wtedy...-Uśmiechnęła się wymownie. Parsknąłem śmiechem kręcąc przecząco głową. Zakręciłem nią i przytuliłem od tyłu nadal kołysząc. Odwróciłem ją przodem do siebie obracając się dość szybko wraz z nią. Nawet nie zauważyłem, kiedy wszyscy odsunęli się, aby tylko patrzeć na nasz taniec.

-Wiedziałam, że tak będzie...-Morina stała tuż obok zaryczanej Shivaku, która przygryzała zaciśniętą w dłoniach chusteczkę.-Ty na pewno nic do niego nie czujesz...?

-Mmm...? Nie, a czemu pytasz?-Wydukała pomiędzy szlochami nie przestając trzymać zębami materiału.-Oni tak pięknie wyglądają, jak książę i księżniczka z bajki... Nie mam z nią żadnych szans, żeby zostać jego żoną~!-Zaczęła wylewać morze łez, przez co Morina musiała stać pod parasolką z głupią miną.

-Nie umiem śpiewać, więc...-Odwzajemniłem uśmiech, podniosłem ją w górę i zaraz puściłem chwytając w ramiona. Zakręciłem nią, pociągnąłem do siebie, a ona obracając się i zawijając w nasze złączone dłonie wpadła mi w ramiona. Pokołysaliśmy się chwilę i zaraz ją obróciłem przodem do siebie.-Hina, ja...

-Nie musisz, wiem Naruto...-Przerwała mi. Spojrzałem na nią zaskoczony.-Oboje jesteśmy dorośli i przeżyliśmy swoje pięć minut razem, ale chyba nie tego oczekiwaliśmy... Ty również tak myślisz, mam rację? „Byłoby zbyt pięknie, gdybyśmy po tym wszystkim byli razem i próbowali, ale już od dawna nic między nami niema...” Właśnie to myślisz prawda?

-Młody, zostawisz to tak?! No zrób coś, powiedz cokolwiek!!

-Kyuubi...

-Ona otwiera przed tobą serce, a ty tylko się gapisz?!

-KYUUBI!!

-Co?

-Zamknij się...

Może i za ostro powiedziałem do Kyuubiego, ale już powoli zaczynał mnie denerwować swoim gadaniem... Spojrzałem na Hinatę wyczekującej odpowiedzi.

-Nie wiem, może to uczucie nigdy nie istniało i tylko się łudziłem...-Puściłem ją.-„Właściwie myślę, że bardziej za nią tęsknie, niż kochałem”, tak pomyślałem w ostatnich godzinach od chwili, gdy dowiedziałem się, że żyjesz. Wybacz, ale nie jestem tym samym Naruto, którego znałaś i już nigdy nie będę...

Patrzyła na mnie przez chwilę zaskoczona tym, co powiedziałem. Opuściła głowę wystarczająco nisko, aby grzywka przysłoniła część twarzy. Wiedziałem, że ją zraniłem, to na pewno, ale tak po prostu musi być...

-Hinata...-TenTen wyciągnęła do niej rękę, ale ona nagle odtrąciła ją nie zmieniając pozycji. Zaskoczył mnie nie tyle gest, który zrobiła, ale uśmiech, jaki wpełzł na jej usta.

-Hin...

-Dziękuje, ale obejdę się bez rycerzy...-Podniosła wzrok z przebiegłym uśmieszkiem. Jej oczy... Jej tęczówki teraz połyskiwały upiornie żółtą barwą.

31.Coraz bliżej końca Część 2

Mężczyz­na uczy­ni wszys­tko dla ko­biety, którą nieg­dyś kochał, nig­dy jed­nak nie za­kocha się w niej powtórnie. ~Oscar Wild.

Sakura właśnie opatrywała moje ramię pomimo protestów. Neji wparował natychmiast niczym oparzony, a widząc mnie natychmiast pojawił się w kilka susów i chwycił za moją kurtkę.

-Gdzie jest Hinata...-Wysyczał przez zaciśnięte zęby. Uśmiechnąłem się kpiąco na ten gest, co chyba się nie spodobało mu, bo uruchomił byakugan i chęcią mordu warknął.-Gdzie moja kuzynka?! GADAJ!!

-Nieradze, Hyuuga.-Spojrzałem na niego beznamiętnie. Już po chwili domyślił się o czym mowa. Wokół jego gardła powoli owijał się szafirowy smoczy ogon Shivaku, do głowy przystawione rewolwery dzierżone przez Zero i oczywiście wokół tali kosę śmierci należącą do Shiro.-Chyba nie chcesz zerwać sojuszu między wioskami przez swoją porywczość i od razu zginąć, hm?

-Natychmiast zostaw mojego niedoszłego męża, ty szumowino...-Shivaku najwidoczniej powoli traciła cierpliwość, bo w jej oczach można było dostrzec obłęd. Neji jedynie zacisnął poddenerwowany zęby i wypuścił mnie zrezygnowany. Sam również został uwolniony, chociaż Shivaku musiała Morina odciągać, bo naprawdę zaczynała tarcić nad sobą panowanie.

-Mądra decyzja śmiertelniku.-Shiro uśmiechnęła się prenikliwie wycofując kosę, która natychmiast zniknęła w niebieskich płomieniach.-Naruto skróć mu wszystko inaczej naprawdę będziemy musieli go związać, żeby nie rzucił się na ciebie. Szukanie sobie nowego podopiecznego byłoby obecnie dość irytujące...

-Wszystko potoczyło się niczym błyski w niemym filmie.-Westchnąłem ciężko tarmosząc ręką włosy.-Hinata po prostu wykopała mnie z pół obrotu w stronę stolika z jedzeniem, pojawiła się nagle przede mną i chwyciła za krtań unosząc w górę z cynicznym uśmieszkiem. Coś było nie tak i długo oczekiwać nie musiałem, bo zaraz dookoła nas pojawili się Shinobi z Shiranai. Wykonałem zamianę pozostawiając w dłoni Hyuugi kukiełkę kiepsko wykonaną na wzór mojego wyglądu. Rozerwała ją na dwie części i zniknęła wraz z ninja ciemności.-Dokończyłem oczekując wyśmiania czy kpiącego głosu ze strony Hyuugi, co jednak nie nastąpiło, więc spojrzałem na niego z zaciekawieniem. Patrzył na mnie wielkimi oczami jakby doskonale rozumiał, o co się stało z jego kuzynką.-Neji?

-Cholera, a miałem jej pilnować...-Zacisnął z wściekłością pięści, aż pobielały mu knykcie.-TenTen, gdzie ty byłaś?! Miałąś przecież pomóc mi wraz z Lee!!

-N-Niemogłam nic zrobić, to stało się tak nagle...-Wydukała zaskoczona napaścią ze strony kolegi z dawnej drużyny.

-Mówi prawdę, więc niewyzywaj się na tej małej.-Odparłem natychmiast nim wydarł się na szatynkę. Spojrzał pytająco.-Słuchaj... Coś się stało z Hinatą i to nic dobrego, więc zamiast szukać winnych gadaj co wiesz.

-Ech... To było kilka dni temu.-Westchnął zrezygnowany.-W dniu, gdy się obudziła po tym jak zostałą raniona broniąc ciebie. Miałem dziwny sen, w którym pilęgniarka próbowała porwać Hinatę i ją zabić, ale gdy się obudziłem wszystko było w porządku, a moja kuzynka przytomna. Wówczas zauważyłem, że jej tęczówki zmieniły barwę na blado żółtawą, ale to było przez mniej niż sekundę i uznałem to za wymysł zmęczonego umysłu...

-Ale to się powtórzyło i niebyłeś już tego tak pewien?-Dopytałem. Pokiwał twierdząco głową.-Cholera... Gdybym wiedział, to można byłoby coś na to poradzić... Szlak!-Uderzyłem zdenerwowany pięścią w parkiet robiąc niemałą dziurę. Wszyscy zwrócili zdumiony wzrok na mnie.-Oni chcieli dorwać Hinatę... Dowiedzieli się, że ją coś łączy ze mną i wykorzystali coś, czym mogliby ją zmanipulować... Cholera!

-Naruto uspokój się! Krzykami nic nie wskórasz.-Huknęła Morina.-Jest źle i tych, których możesz oskarżać to my. My chcieliśmy żebyś się zabawił wiedząc, że możesz być ich celem, więc obwiniaj nas, a nie siebie ty durny imbecylu!

-Nie czas na wykłócanie się dzieciaki, powinniście lepiej pomyśleć jak uratować przyjaciółkę.-Odezwał się ktoś inny. Tak doskonale mi znany głos, którego nie słyszałem od wielu lat... Wstałem na równe nogi niczym oparzony i patrzyłem na białowłosego mężczyznę znanego również jako żabi pustelnik.-Witaj Naruto, kopę lat.

*

Jest czas hałasu i czas wyciszenia. W czasie hałasu radujemy się, spotykamy z innymi ludźmi, idziemy do przodu, wypełniamy swe obowiązki. Mimo tego następuję czasami czas wyciszenia, w którym budzi się nieraz nasze uśpione wnętrze, dostrzegamy to, czego wcześniej nie widzieliśmy.

-Z informacji jakie otrzymaliśmy od Naruto, zdobyli wszystkie, tak samo jego.-Wyjaśniła pokrótce blond dziewczyna spoglądajac na władcę kraju. Doskonale zdawała sobie sprawę z tego, że jeśli Uzumaki stracił swój amulet to sprawa jest bardziej niż poważna i jedynym, który pozostał w posiadaniu swojego klejnotu był...-Gaara?

-Zbliża się ten dzień, którego neichcieliśmy aby w ogóle miał miejsce...-Wymamrotał Gaara wzdychając ciężko.-Wiesz o czym mówię, Temari...

-Niestety. Oni najpewniej już wiedzą, że jeden z klucyz był fałszywy...

-Prawdopodobnie tak.

-I co teraz?-Temari spojrzała na brata zmartwiona. Doskonale wiedziała, co wydarzyło się przeszło trzy lata temu i błagała boga, by ten dzień nigdy więcej niemiał miejsca, ale jednak często ejst tak, że to, czego sobie życzymy i pragniemy, nie jest wysłuchiwane przez los, który uwielbia przeinaczać nasze nadzieje dla zwykłego widzimi się.

-Co planujesz zrobić, o majestatyczny Kazekage, hm?-W głowie chłopaka rozbrzmiał tubalny gardłowy głos, ale nieporuszył się on ani o milimetr, aby dać jakikolwiek znak, że dosłyszął go.

-To co powinienem Shukaku...-Odparł mentalnie demonowi. Usłyszał w odpowiedzi jedynie pomruk niezadowolenia.-Doskonale pamietasz jak ta bestia próbowała obrać sobie za cel moje ciało, co cibeie bardzo zirytowało i gdyby nie ty, byłbym pod jego wpływem. Za to ejstem ci wdzięczny, ale wiedz, że moim obowiązkiem ejst ochrona poddanych, a jeśli ktoś wypuści zło z pieczary będzie równoznaczyć z zagrożeniem dla Suna i innych ukrytych wiosek, z którymi mamy sojusz...

-Rozumiem doskonale...-Wymamrotał ociężale demon. Nienawidził tego stwora tak bardzo, że niezdzierżyłby kolejnego próby przejęcia nad swoim nosicielem kontroli. Było wiele, aż nazbyt wiele zgrzytów pomiędzy nimi, ale mimo wszystko do czasu aż Gaara niepojął czym ejst zaufanie do swojego biju, tak i Shukaku odkrył jak wiele korzyści przynosi współpraca.-Niepozostaje nam nic tylko czekać, albo ruszyć dupska i coś zacząć robić. Wybeiraj.

-Wiesz, że niebędzie tak znów różowo jeśli ruszymy Tam?

-Zawsze na początku musi być źle, aby później było tylko dobrze... Mimo, że na "później" wydłuża się niemiłosiernie, a "tylko dobrze" oddala się z każdym dniem, ale mimo wszystko w końcu do tego dojdzie... Kiedyś...

-Poetyckie, jak nie ty Ichibi.-Gaara uśmiechnął się nikle w myślach. Doskonale wiedział, jedynie niepotrzebnie zaczął irytować swojego demona i mógłby przysiąc, że tę umiejętność przypadkiem od Naruto. On i Kyuubi często srzeczali się o błahe rzeczy... Kto wie, może jednak on i Uzumaki są jeszcze bardziej podobni do siebie niż możnaby o tym sądzić?

-Gaara, słyszysz?-Temari anjwidoczniej zaczęła się niecierpliwić brakiem odzewu od brata, bo zaczłęa nerwowo tupać czym rozbawiłą Kazekage.-Jak z dzieckiem... Znowu rozmawiałeś z...

-Tak, msuieliśmy pomówić i wyjaśnić pewne kwestie, ale zgodnie uznaliśmy, że należy wykonać ruch.-Kazekagae wstał od swego biurka i podszedł do okna obok siostry.-Jeżeli niezatrzymamy tego w pieczarze, to znów zginie wielu niewinnych...

-A na to niewolno nam pozwolić.-Przyznał dotychczas milczący Kankuro. Siedział z zaplecionymi palcami dłoni przytkniętymi przy twarzy.-W innych okolicznosciach uznałbym, że niepowinieneś iść, ale ze względu na twoją przysięgę i fakt, że Akatsuki trochę odpuściło przez ostatnie lata ściganie tobie poodbnych, powiem jedynie, że czas polerować broń.

-Dokładnie, zaraz zbiorę najsilniejszych ludzi i zbieramy się jaknajszybciej.-Podtrzymałą bojowo Temari.-Niezwłocznie wyślę moją łasicę do Naruto i powiadomię go o tym.

-Gdy otrzymamy wiadomość, wówczas wyruszymy, a tymczasem przygotujmy się na...

*

-Najgorszy scenariusz...-Mężczyzna o rudych włosach spojrzał lubieżnie na dziewczynę stojącą przed jego obliczem. Długie kruczoczarne włosy spływały jej lekko po plecach i ramionach. Szara sukienka sięgająca niemalże ziemi z rozcięciami po obu stronach aż do większej cześci ud odkrywały spory kawałek ciała. W pasie, na szyi i nadgarstkach obręcze ze starego złota przyozdobione różnej maści rycinami bez większego znaczenia.

Niczym anioł zniszczenia i nieszczęścia zarazem, majestatyczna niczym bogini stała wyprostowana wpatrując się ukradkowym spojrzeniem żółtej barwy tęczówek na mężczyznę. Nieoszukując irytowało ją spojrzenie tego typa, ale za prośbą poddanych jej ninja postanowiła grać dla ich oraz swojego dobra, dopóki czas jeszcze nienadszedł, wolała pozostać niczym nietykalna istota. Kto śmiał splugawić ją choćby dotknięciem dłoni mógł się z nią pożegnać na zawsze. Nawet on, ten, któremu przysługiwała obecnie pieczę nad przeklętymi nieśmiał tknąć jej, mimo, że to za jego rozkazem została ona przyprowadzona do tejże światyni.

-Mówisz?-Na raz uśmiechnęła się z nikle wyczówalna kpiną na ostatnie dwa słowa wypowiedziane przez mężczyznę. Bawiła ją postawa jaką przybrał, ale wolała nic nie mówić razącego jego dumę, przynajmniej jak na razie.-Sprowadziłeś mnie tylko po tak błachą rzecz?

-Spokojnie moja droga, to dopieor początek...-Uśmiechnął się do niej, a w odpowiedzi usłyszał prychnięcie obrzydzenia, jednak neizrażony tym aktem zmrużył odrobinę oczy w zamyśleniu. Niemyślał nad tym jak duże zmiany w niej zajdą po umieszczeniu pierścienia kontrolującego jej ludzką naturę w uśpieniu. Zdawał sobie sprawę, że jako osoba, która wchłonęła moc czarnego ostrza i zdołała przeżyć mogła posiąść potęgę wyśnioną, całkowicie zmieniając o stoosiemdziesiat stopni dawne Ja tej osoby. Jedyne, co tak naprawdę było dla niego najważniejsze w owej chwili, to chęć ujzenia twarzy chłopaka, który tak namącił i wtracił z przyjaciółmi ich władcę do pieczary, błagajacego o litość i szybką śmierć. Bardzo tego pragnął, aby ten, który tak bardzo napsuł mu krwi, padł do jego stóp i konał w męczarnaich patrząc w oczy ukochanej dziewczyny, gdzie włąśnie ona byłaby katem wykonującym wyrok ostateczny.

-Już wkrótce, Naruto Namikaze Uzumaki pozna najgorszy scenariusz swojego nikłego żywota...

32.Coraz bliżej końca Część 3

Czekanie niczym na wyrok było dla wszystkich nie do zniesienia, a najbardziej niepewność na to, co przyniesie jutrzejszy dzień... Możliwość wojny ogarniającej świat, była tak blisko jak pajęcza nić, którą można było przeciąć bez problemu. Każdy obawiał się tego, co może nadejść... Każdy oprócz jednej osoby, którą był młody Uchiha. Całkowicie nie obchodziła go ta cała walka między nacjami, a tym bardziej z jakimś złem, o którym nikt nie wiedział zbyt wiele oprócz osób będących trzy lata temu przy pieczętowaniu. Co go to obchodziło, że osady, wioski, mieściny i inne tego typu mogłyby zostać unicestwione, skoro sam utracił swoją rodzinę w jednej chwili? Myślał, że po powrocie uda się jakoś mu dogadać z przyjacielem z dzieciństwa, a jednocześnie jego odwiecznego rywala, że dziewczyna, która chciała porzucić dla niego wioskę ponad cztery lata temu będzie czekała... Bzdura... To, co myślał, że będzie dobrze było jedną wielką bzdurą, którą wymyślił jego umysł. Nie potrafił dopiąć swojej zemsty, gdy obiekt jej pożądania zniknął nagle wraz z organizacją na całe cztery lata. Przeszukał wszystkie miejsca, wypytał każdego człowieka, jakiego napotkał, ale nic z tego nie wniosło... Nadal nigdzie nie było Itachiego, jego znienawidzonego brata...
-Uuuu... Użalamy się nad sobą?-Zapytał ktoś tuż za jego plecami zza drzewa, przy którym obecnie siedział. Doskonale wiedział, kim jest nowo przybyły rozmówca, więc nie musiał się nawet wysilać, aby do niej odwrócić. Zawsze, gdy pojawiała się przynosiła ze sobą ciepły wiatr, co było oczywiste, skoro był to jej żywioł.
-Może...-Wymamrotał hebanowooki zerkając na leżącym tuż obok jego nóg delikatnie podrygujący szczupły smoczy ogon barwy białej z niewielkim połyskiem, zakończony tej samej barwy co łuski eleganckim puszystym pędzlem.-Stęskniłaś się czy po prostu sprawdzasz czy żyje?
-Powiedzmy, że oba...-Zaśmiał się dziewczęcy głos za drzewem, zza którego konarem wyglądał cień o widocznych połyskujących zimnych tęczówkach.-I jak tam na starych śmieciach? Nic nie powiesz? Ah no tak... Przecież postanowiłeś spróbować wrócić do wioski, bo nie możesz znaleźć brata...
-Co zrobiłaś z shinobi, którzy mieli mnie pilnować?-Zmienił natychmiast temat. Nie lubił rozmów o swoim starszym bracie, a zwłaszcza tych, gdzie mówiono jak ciężko jest wypełnić jego misje, którą sam sobie nałożył.
-Nic takiego, jedynie unieruchomiłam w kryształach...-Odparła z wyraźną nutką niewinności. Sasuke spojrzał ukradkiem w prawo, gdzie stali dwaj shinobi wioski liścia zamrożeni w kryształowych diamentach.-Przecież wiesz jak lubię bawić się kryształami, a fakt faktem znam się na ich właściwościach jak nikt inny...
-Wiem...
-I, co teraz? Wracasz do drużyny, którą sam stworzyłeś i nazwałeś wdzięczną nazwą Hebi, a później Taka, hm?-Ogon zniknął za konarem. Uchiha spojrzał kontem oka za siebie. Zamknął oczy, wziął głęboki oddech i wypuścił szybko powietrze z płuc, spojrzał na wprost. Tuż przed nim stała młoda dziewczyna o kruczo czarnych długich do kolan włosach, przenikliwych, chłodnych błękitnych tęczówkach i jasnej niemalże porcelanowej skórze. Ubrana w czarne spodnie i bejsbolówkę. Przypiętą z tyłu spodni pochwą na shurikeny i kunaie i bandażem zwisającym kawałek z nadgarstka. Na szyi miała diamentowy naszyjnik w srebrnej oprawie.-Wszyscy za tobą tęsknimy... Karin już dostaje apopleksji i histerii, że niema ciebie obok.
-Zastanowię się i dam znać wieczorem...
Pokiwała głową i zniknęła uwalniając tym samym „opiekunów” młodego Uchihy, którzy wyglądali jakby niczego nie zauważyli.
-Skutek uboczny techniki zamrożenia czasu w krysztale. Człowiek nawet nie zdaje sobie sprawy, że był w ogóle zamknięty w czymkolwiek.-Pomyślał zerkając na nich. Taka... Czy powinien do nich wrócić? Niby chęć powrotu do dawnej drużyny była kusząca, ale co dalej? Znów miałby zostać uciekinierem, mimo, że ledwie wrócił? Oj tak, musi sobie to poważnie przemyśleć...
Westchnął ociężale, zniknął w kłębie dymu pojawiając się na jakimś budynku. Nie mając, co ze sobą zrobić skakał z dachu na dach, gdy w pewnej chwili dostrzegł ich... Naruto i Sakura, aż szlak go trafiał na samą myśl, że oni... Pewnie szli sobie teraz jak dwa gołąbeczki na głupią randkę, a znając Naruto to zapewne na ramen. Bardzo romantyczne, zaiste...
-Nic, ale to nic nierób sam! Masz jeszcze mnie, więc nawet się nie wydurniaj!-Dosłyszał strzęp rozmowy. To ostatnie głośniejsze słowa, jakie usłyszał z ust Sakury, bo nie chciał rozwodzić się nad tym, o czym rozmawiali, a prędzej by ich wykpił i zapewne pobił się z Naruto... Ruszył biegiem w kierunku dzielnicy Uchiha.
Stanął u jej wrót beznamiętnie wpatrując się w czerwono biały popękany wachlarz nad wejściem. Zmrużył nieznacznie powieki. Jego dawny dom... Niby od paru dni mieszkał w zastępczym mieszkaniu pod ciągłym nadzorem ANBU, ale to nie był Jego Dom, o nie... Już wolałby mieszkać w opustoszałej dzielnicy Uchiha, tam, gdzie wychowywał się przez lata, gdzie dorastał wraz z rodziną i... Bratem... Na wspomnienie o Itachim zacisnął mocno pięści, aż pobielały mu kostki. Z jednej strony nienawidził go, a z drugiej zaś ciążyła mu na sercu jedno, dość zasadnicze pytanie: Czemu tak naprawdę to zrobił?

Nastrojowa muzyczka - Brothers

Sasuke od pewnego czasu miał wątpliwości, co do słów wypowiedzianych lata temu, w dniu, gdy klan Uchiha niemalże całkowicie został wymazany... Wszedł w głąb dzielnicy i przystanął naraz kawałek dalej od miejsca, w którym stał w dzień zalany krwią niewinnych, gdzie Itachi, jego starszy brat powiedział najgorsze słowa...
„Zrobiłem to, aby sprawdzić swoje możliwości...” i wówczas jakby za pomocą magicznego zaklęcia przed oczami pojawiła się sceneria z przed lat. Stał tam, siedmiolatek, którym był. Przestraszony i zapłakany, niewiedzący dlaczego tak musiało się stać, czemu jego starszy brat, z którym tyle szczęśliwych chwil przeminęło wybił wszystkich...
-Onii-san...-Wyszeptał niemalże bezgłośnie siedmiolatek wyciągając bezradnie dłoń do mężczyzny, ale zaraz wycofał się o krok upadając tyłkiem na glebę, przed lecącym kunai’em.-Onii-san... Naze...
-Głupi braciszku, lepiej abyś nie zbliżał się do mnie, chyba, że mam ciebie zabić. Wiesz czym jest Mangekyō Sharingan? Ja, aby zdobyć Te oczy zabiłem najlepszego przyjaciela, jeśli chcesz pomścić rodziców i cały klan, nienawidź mnie... Znienawidź mnie tak bardzo, aby stać się na tyle silnym i zdolnym do zemsty.
-Po, co...?-Zapytał niepewnie chłopczyk. Itachi uśmiechnęła się nikle z ewidentną kpiną.
-Żeby mnie zabić, bo to ja zabiłem naszych rodziców, ja wybiłem cały nasz klan, co do jednej osoby, każdego oprócz ciebie...
-Nazeda, Itachi-niichan...
-Zrobiłem to, aby sprawdzić swoje możliwości...-A na potwierdzenie tych słów jego oczy zmieniły wyraz, łezki rozszerzyły się i zmieniły kształt w jakby trzy zakrzewione ostrza z wybitym punktem. Wówczas, w tym właśnie momencie ukazał młodszemu bratu jak mordował każdego z osobna, jak padali u jego stup z ranami ciętymi, przebitymi sercami, poderżniętymi krtaniami czy wyprutymi wnętrznościami... Wtedy nie był wstanie patrzeć na to wszystko, był przerażony, a to jedynie zachwiało jego psychikę tak bardzo, że nie był wstanie przez parę dni nawet powiedzieć nic oprócz „Itachi, przestań...”, a teraz? Patrzył jedynie z nikle zmarszczonymi brwiami na to wszystko. Sam nie lepsze sceny odwalał, więc przywykł do tego typu scenerii. Tamtego dnia nie miał na to szansy... Był za młody i niedoświadczony...
Patrzył jak młodszy on pada na kolana ledwie przytomnym wzrokiem spoglądając na stojącego nieopodal brata. I teraz nagle przypomniał sobie dość istotny szczegół... Tejże chwili nie był najbardziej pewien, ale Itachi nim odwrócił się coś mówił... Teraz widział dokładnie. Nie, to niemożliwe, on... Jego starszy brat płakał, a słowa jakie wyszeptał niemo brzmiały: „Wybacz Sasuke, może pewnego dnia mi wybaczysz...” i odszedł...
Iluzja zniknęła równie szybko, co zjawiła się. Iluzja? A może raczej wspomnienie...? Po śmierci rodziców i reszty klanu, gdy przyszedł tu zaraz po ucieczce ze szpitala, miał również dość wyraźne wizje, wspomnienia rodziców tak, jakby nic nigdy się tutaj nie wydarzyło.
Ale co takiego Itachi chciał, aby mu wybaczył? Wybicie własnego klanu i rodziny? I dlaczego płakał odchodząc? Przecież on... To wszystko nie trzymało się kupy, coś tu nie grało, a uczucie niepewności jakie nim targało od wielu miesięcy teraz wezbrało na sile. Teraz miał pewność, że Itachi coś ukrywał i ewidentnie nie chodziło tu o sprawdzanie swoich możliwości, próbowanie jak wiele osób jest wstanie zabić, nie, tu chodziło o coś więcej, o coś znacznie, ale znacznie większego...
Ruszył w głąb dawnej dzielnicy Uchiha w nadziei, że znów będzie mieć „objawienie”, które przynajmniej da mu jakąkolwiek wskazówkę, co skłoniło jego brata do takiego a nie innego czynu. Teraz, kiedy w końcu dojrzał na tyle, aby spokojnie sobie wszystko poukładać dochodził do wniosku, że nic, absolutnie nic, co wówczas mówił Itachi nie miało sensu... Albo był wariatem, albo naprawdę to całe ludobójstwo własnych korzeni było powiązane z jakąś grubsza sprawą. Braciszek nie powie mu prawdy, to jasne, a on miał już dosyć uganiania się za nim i pokazywania, że jest już wystarczająco silny by dokonać zemsty...
Przystanął naraz przed własnym domem i znów wszystkie rośliny jak an komendę porosły bujną roślinnością, a dom wyglądał jakby nigdy nic w nim nie wydarzyło się. Zmrużył niepewnie powieki, gdy nagle dostrzegł niedaleko na werandzie siebie i Itachiego na rok przed tragedią. Grali w karty, w jakąś głupia gierkę, której nie był wstanie zapamiętać... Patrzyła jak układali po kolei karty lub ciągnęli ze stosu.
-A jednak wojna...-Uśmiechnął się zadziornie sześciolatek i na potwierdzenie tych słów wraz z bratem zaczęli wystawiać kilka kart w równej linii, po czym odkryli ostatnią z nich.-Ej! Oszukiwałeś onii-chan!-Obruszył się.
-Sasuke, doskonale wiesz, że w tej grze nie da się oszukiwać, po prostu nie ma takiej sposobności.-Itachi zaśmiał się i poczochrał mu włosy ręką.
-Ej no~!-Chłopaczek spojrzał na niego spod byka z włosami w dużym nieładzie, co wyglądało dość komicznie.
Starszy Sasuke parsknął na ten widok śmiechem. Pamiętał doskonale ten dzień, wówczas Itachi od następnego ranka zaczął znikać na całe dnie, ojciec kazał mu zapomnieć o nim i nawet nie próbować stawać się jak starszy z synów. Nie do końca rozumiał czemu, przecież jego brat był jednym z najlepszych, więc dlaczego tak nagle własny ojciec zmienił diametralnie zdanie o synu? Trawa poczęła żółknąć i gnić, w co poniektórych miejscach, a dom powoli stał się znów opustoszały i chłodny. Nagle poczuł się zupełnie pusty w środku. Nawet nie zdawał sobie sprawy jak bardzo pragnął, aby te dawne dni ze starszym bratem powróciły. Żeby znów mogliby być rodzeństwem, które niestara się pozabijać nawzajem... Westchnął ociężale... Czego on właściwie próbuje dowieść? Może wcale nie ma żadnej ukrytej prawdy, ani drugiego dna tego, co powiedział tamtego dnia? Może po prostu sobie uroił wszystko, żeby tylko mieć wytłumaczenie na zachowanie Itachiego? Żeby więcej nie dopuszczać do siebie myśli, że był zdrajcą klanu i zabił wszystkich tylko, dlatego, że chciał się wypróbować...
-Poszukujesz prawdy o swym bracie i już nie jesteś wstanie odpowiedzieć sobie, co jest prawdą a co było kłamstwem czyż nie tak?-Podniósł gwałtownie głowę. Przed nim stał mężczyzna odziany w czarny płaszcz z elementem zdobienia w postaci czerwonych niczym krew chmur, w śnieżnobiałych obwódkach jakby miały one oznaczać rozlaną krew w wojnie i były ku pamięci tych, którzy zginęli. Pomarańczowa maska z rycinami na kształt spirali kończącej swój żywot w czarnej dziurze otworu prawdopodobnie na oko. Krótkie czarne włosy sterczące na wszystkie strony.-Oyaho, Sasuke-kun.-Przywitał się nowy osobnik z dziecinnym głosikiem jakby miał, co najwyżej pięć lat.
Sasuke zmierzył go podejrzliwym i zniesmaczonym wzrokiem. Czyżby to ten koleś do niego przed chwilą zagadał, ale jego głos brzmi zupełnie inaczej... Pierwsza myśl, jaka wpadła do jego głowy na temat zamaskowanego osobnika? „Co to za pajac...? On ma rozszczepienie osobowości albo nie ma, co zrobić ze swoim życiem...”
-Jak szukasz szpitala to nie tutaj...-Zakpił z niego wskazując gdzieś za siebie.-Skręcasz w lewo przy pierwszym skrzyżowaniu i następnie prosto, tam znajdziesz psychiatryk.
-Zabawny jesteś Sasuke-kun...-Zaśmiał się mężczyzna i jakby ktoś go podmienił zaczął mówić znów tym samym normalnym poważnym głosem.-Jeżeli poszukujesz prawdy o Itachim, to tutaj jej nie znajdziesz. Władze Konohy i starszyzna postarali się, żeby wszystkie ślady wiążące ich z ta sprawą zniknęły również ludzie.
-Co? Jak to władze i starszyzna?!-Patrzył na tajemniczego osobnika w masce z niedowierzaniem. Czyli podejrzenia były słuszne i coś jednak było na rzeczy z tajemnicą mordu Uchiha... Tudzież jest psychicznie niezrównoważony i próbuje mu wmówić coś, czego niema.-Jaką mam gwarancję, że można tobie zaufać?
-Gwarancję? Absolutnie żadnej, ale jak się domyślam pragniesz poznać prawdę o swym starszym bracie, a pobratymcowi z tego samego klanu chyba jesteś wstanie uwierzyć na słowo, hm?-Pomimo maski można było wyobrazić sobie, że najpewniej teraz uśmiecha się. Sasuke patrzył na niego coraz bardziej zaskoczony. Ktoś z Uchiha oprócz niego i Itachiego żyje...-Zaufasz mi na słowo? Mam nadzieje...-Wymamrotał dość głośno pojawiając się naprzeciwko młodziana.-Pierwsze, co, to powinien się chyba przedstawić. Madara Uchiha do twych usług.-Skłonił się nikle prawie niezauważalnie.-Zapewne o mnie słyszałeś, bo chyba nie ma osoby, która...
-Kpisz sobie? Przecież to niemożliwe... Madara miałby teraz ze sto lat jak nie lepiej.-Prychnął z niedowierzaniem. Tak, to na pewno jakiś psychopata, który dodatkowo podszywa się pod martwego założyciela Konohy. Nie no trzeba mieć naprawdę spory tupet, aby powiedzieć takie słowa.
-Możesz uwierzyć mi na słowo, albo dalej żyć w niewiedzy o prawdy o swym bracie.-Odparł natychmiast rzekomy Madara.-Mam również dla ciebie i twojej drużyny pewną propozycję...
Propozycję? Czy powinien zaufać na słowo komuś, kto podaje się za trupa? Z jednej strony powinien go teraz wyśmiać, ale z drugiej zaś twierdzi on, że władze Konohy mają coś wspólnego z mordem na jego klanie i ucieczce brata z mianem zdrajcy i mordercy. Czy powinien zaufać komuś takiemu?
-Jaką propozycję?

33.Pomyślałeś kiedyś o nas?

Nic jeszcze straconego, co odeszło, ale czy obawa nie jest największa przeszkodą w odnalezieniu zguby?
Spotkanie z dawnym senseiem, który jak się okazało jest moim chrzestnym i ukrywał to przez lata, było dość... Nudne i nic niewnoszące. Mówił to samo, co sam już dawno zdążyłem wykalkulować. Co takiego mogli zrobić shinobi z Shiranai, aby zmienić i zmanipulować Hinatą? Coś mi umyka...
-Ziemia do Naruto!-Wrzasnęła Sakura tuż koło mojego ucha. Chwyciłem się za obolały bok. Spojrzałem na nią z wyrzutem i nikłą irytacją.-No, co? Jak normalnie mówiłam, to nie słuchałeś.
-Nic nie szkodzi, chyba nie ogłuchłem...-Wymamrotałem.
-O czym tak namiętnie rozmyślasz?
-Shiranai coś musieli zrobić Hinacie z tego, co mówił Neji i jej nagłego zachowania, to tak wnioskuje, że nie zabiłaby mnie z powodu odrzucenia, zwłaszcza jak sama zaczęła potwierdzając moje przypuszczenia...-Westchnąłem ciężko.-Coś mi ciągle umyka... Coś przegapiam, a dopóki nie odgadnę tej zagadki nic nie będę wstanie zrobić. Przeciwnik jest albo bardzo bystry i silny skoro przewodzi wojownikami z nieznanej wioski, albo jest na tyle głupi by uwierzyć, że ma jakąś tam władze nad nimi...
-Nic, ale to nic nierób sam! Masz jeszcze mnie, więc nawet się nie wydurniaj!
-Nie mogę ciebie narażać na takie niebezpieczeństwo. Raz i tylko raz pozwoliłem sobie na patrzenie jak cierpią bliskie mi osoby i więcej nie dopuszczę do takiej sytuacji.
Złapała mnie za fraki i nim zorientowałem się przycisnęła do ściany robiąc w niej niemałe pęknięcie.
-Dwa...
-Co?
-Dwa razy skrzywdziłeś... Pomyślałeś kiedyś o nas?! O przyjaciołach i bliskich z Konohy?! Tsunade-sama przez ponad rok po twoim zniknięciu szukała ciebie i wstrzymywała starszyznę ile była tylko wstanie. Specjalnie wysyłała Kibę, Shino, Shikamaru, Ino, Chojiego, mnie, Nejiego, Ten ten, Lee... Wszystkich wysyłała przez kolejne dwa lata na tajne misje, których prawdziwym celem było szukanie ciebie deklu jeden! Każde z nas chciało mieć nadzieje, że jednak żyjesz!-Krzyczała z coraz bardziej łamliwym tonem głosu z kryjącymi się w oczach łzami.-Pomyślałeś kiedyś, kto odkrył twój brak?! Ja! Wiesz jak wielki szok i strach miałam, kiedy znalazłam w twoim mieszkaniu kałuże krwi?! Jak cholernie martwiłam się o ciebie?! Jak przeżywałam, ze coś ze mną jest nie tak skoro wszyscy mnie puszczają?! Najpierw Sasuke, a potem ty, więc nie chrzań mi tu o czymś tak egoistycznym jak samotna wyprawa!
-Przepraszam... Wiem, że byłem egoistą widząc tylko siebie, ale nie mogłem już dłużej słuchać jak mówią o mnie „utrapienie” lub „dziecko bez rodziców”.-Przytuliłem ją mocno ku jej zaskoczeniu.-A największym ciosem było jak dziewczyna, którą pokochałem odeszła... I zdaje sobie sprawę jak wielki strach i ból wam przysporzyłem, dlatego przepraszam, nie chciałem.-Poczułem zapach siarki. Odsunąłem się od Sakury, a obok z smoliście gęstego i czarnego dymu wyłonił się chłopaczek o kruczo czarnych włosach i krwistych tęczówkach. Jak zawsze z jego poszarpanej szaty skapywała krew. Skłonił się nisko i podał mi zwój.
-Co to?-Zainteresowała się Sakura.
-To z Suny... Gaara chce wiedzieć czy ma brać dupę w troki z wojskiem czy nie. Jak się nie zgodzę i tak ruszy...-Zaśmiałem się krótko. Odpisałem na zwoju i podałem go Nabariemu. Skłonił się i zniknął.-Co teraz...

*

Kraj błyskawicy w Wiosce wiśniowych ogrodów...
-Yumehime-sama, czy coś się stało?!-Do pokoju wparowali dwaj zbrojni żołnierze z młodym kapłanem, który natychmiast podbiegł do osoby na wpół leżącej na podłodze.-Yumehime-sama?
-Yume no Sora
Smutna melodia gra
Kage soshite Suna
Księżyc fiolet tka
Chidori tai Karasu
Brat przeciwko bratu
Złamana obietnica
Zemsta nie nasyca
Ten, któremu śmierć pisana
On przejmie tron szatana
W bieli szaty czerwień płomieni utkana
Bohater łzami zalany z rana
Koniec przybliża, początek oddala...
-Yumehime-sama, to twoja wizja przyszłości...?
-Nadchodzi nasz i całego świata najgorszy z koszmarów...-Wyszeptała osóbka w kimonie o długich blond włosach przysłaniających twarz.-Człowiek o dwóch twarzach przyniesie światu zagładę pragnąc wskrzesić bestię...
-Musimy powiadomić lorda...
-Nie!-Powstrzymała go.-Musimy powiadomić Kuroyoru-sama, Lord Feudalny ani Raikage-sama nic tu nie pomogą. Kuroyoru-sama musi dowiedzieć się jako pierwszy, proszę... Poślij po niego Karim...
-Wedle życzenia Yumehime-sama, ale zaraz po tym musimy powiadomić również władcę.
-Dobrze, ale wpierw Kuroyoru-sama...

*

-A-psik...
-Ktoś ciebie wspomina Naruto.-Zauważyła Sakura uśmiechając się nikle.
-Pewnie wrogowie.-Prychnąłem z rozbawieniem. Zapewne to Sasuke, w końcu obserwował nas jakiś czas temu przez krótką chwilę. Nawet zbytnio nie ukrywał się ze swoją charką...
-Naruuuu-kuuuun!-Naraz wpadła na mnie z tulańcem jakaś brunetka, a po kocich uszach hipotezuje, że to Fabia. Oderwała się nieznacznie, złapała mnie za fraki i zaczęła tarmosić jak szmacianką z wielkim rykiem.-TAK ZA TOBĄ TĘSKNIŁAM ŁAJZO JEDNAA!!
-Fa-a-aa-b-b-bi-ii-i-a-aa-aaa...
-Aaaa! Gomene nasai!-Puściła mnie i odepchnęła odruchowo. Straciłem równowagę i upadłem tyłkiem na ziemię.-Gomene, Naruto! Żyjesz?!
-Tak, spokojnie.-Zaśmiałem się wstając.-A gdzie zgubiłaś brata?
-Jest w kwiaciarni u jakiejś blondyny... Ummm... Chyba Ino jej na imię było...
-Ino?-Zamrugałem zaskoczony.-To on... Heh, kto by pomyślał...
-Taaa... I chyba będzie już z nią, jeśli mieli „błysk”.-Westchnęła zrezygnowana.
-O, czym wy mówicie?
-Ah, wybacz Sakura. To Fabia, Fabia to Sakura przyjaciółka z dzieciństwa i z byłej drużyny.
-Ta, z Konohy?-Fabia spojrzała na mnie podejrzliwie. Uśmiechnąłem się wzruszając ramionami.-Ty obietnic sam sobie dotrzymać to nie umiesz, wiesz?
-Trudno... A co do twojego pytania Sakura, to Fabia i Fabian jej brat są z dawno zapomnianego klanu, w którym jeśli któreś z nich spotka tą jedyna osobę, to nie zakocha się nigdy w innej dopóki ona nie umrze. Oczywiście wie się o tym, kiedy następuje „Ten Błysk”.
-Powiedzmy, że rozumiem, o co chodzi z błyskiem...
-Znasz uczucie jakby ktoś kopnął ciebie w żołądek widząc obiekt twoich westchnień? Błysk jest czymś w ten deseń, ale masz uczucie jakby ktoś wyszarpywał ci duszę w dość miły i błogi sposób. I przez chwilę, przez parę sekund widzisz tylko tą jedną osobę jakby nic i nikt nie istniało po za nią...-Wyjaśniła pokrótce Fabia.-Stąd nazwa „Ten Błysk”.
-Ah, rozumiem... Czyli sądzicie, że Ino i twój brat mogą być ku sobie przez właśnie błysk?
-Wszystko an to wskazuje.-Przyznała niemalże natychmiast Fabia.-Mnie natomiast dręczy jeden cholerny rycerzyk, z którym na szczęście nie miałam przebłyśnięcia, ale nie jest powiedziane, że przy tylko pierwszym spotkaniu ono się ujawnia. O nie, tak łatwo nie ma, jest do góry trzech spotkań i spojrzenia prosto w oczy.
-Psiarza w sensie Kibę, tak?-Uśmiechnąłem się niewinnie.-Od razu mówię, nie jest na pewno tobie przeznaczony Fabia.-Zaśmiałem się głaszcząc ją po głowie, co okazała mruczeniem niczym kot.
-Przestań!-Odtrąciła moją dłoń lekko czerwona.-Cholerna kocia klątwa...-Wymamrotała do siebie. Znów zaśmiałem się serdecznie.-I masz rację, Kiba czy jak mu tam, na pewno nie jest tym jedynym dla mnie, w końcu to dziwnie by wyglądało pies z kotem, jako para... Pfff... No chyba nie do końca.-Machnęła ręką jakby odganiała złośliwa muchę.
-Chyba pierwszy raz od lat czuje się jak piąte koło u wozu, kiedy nie rozumiem, o czym mówicie...-Zaśmiała się krótko Sakura. Uśmiechnąłem się nikle.-Kiedy chcecie wyruszyć do Shiranai?
-Po zmroku, a wówczas przed świtem powinniśmy dotrzeć na miejsce.-Odparłem po chwili namysłu.-A skoro ty idziesz, to będziesz potrzebować również kogoś do pomocy... A znam na pewno JEDNĄ osobę, która nieukrywanie będzie chciała za nami podążyć, co nie Neji?-Ostatnie zdanie powiedziałem o wiele głośniej.
-Nie zapytam skąd wiedziałeś o mojej obecności pomimo ukrycia przeze mnie chakry.-Tuż obok nas zeskoczył z budynku posiadacz Byakugana.-Ale masz rację, nieważne, co powiedzie idę z wami! Hinata jest moją kuzynką i jestem za nią odpowiedzialny!
-Oczywiście, oczywiście...-Pokiwałem nikle głową z udawaną powagą.-A wracając do tematu… Sakura zastanów się, kogo zechcesz jeszcze ze sobą zabrać i to poważnie przemyśl swój wybór.

*

Gdy dzień zakończył się równie szybko, co rozpoczął, a każdy z mieszkańców ruszył w krainę marzeń sennych i tylko nielicznie niebyli wstanie zmrużyć oka, na obrzeżach wioski były ledwie widoczne dla kogokolwiek cienie. Wprawny osobnik przyjrzałby się dokładniej i dojrzał stojące cztery postacie skryte za pniami drzew wyczekujące spokojnie.
-Jesteś pewna, że on...-Dziewczyna w okularach o czerwonych włosach spojrzała na brunetkę stojąca obok. Bawiła się ona jakimś fioletowym podłużnym kryształem, podrzucając go od niechcenia i łapiąc bez zmiany miejsca.-Miharu...
-Uspokój się Karin, jak mówiłam już i jeszcze raz powtórzę.-Dziewczyna nazwana Miharu westchnęła ciężko upuszczając swoją zabawkę, którą natychmiast pochwyciła srebrnym smoczym ogonem.-Rozmawiałam z nim, powiedział, że da odpowiedź wieczorem, więc... Uspokój hormony!
-Matko, bez niego, to już nudno się zaczyna robić z wami kobiety...-Prychnął znudzony chłopak o białych włosach za brodę ukazując przy ziewnięciu ostre rekinie zęby. Ubrany w fioletowa bluzkę bez rękawów z pasem brązowej barwy przypiętym na piersi i wielkim mieczem na wzór tasaka doczepionego na plecach.-Wolałem jego zrzędzenie, że jesteśmy za głośno niż wasze jęczenie jak stare przekupki na targu...
-Słodź im tak dalej, a przemyślę sobie czy nadal do was wracać...
Cała czwórka zwróciła wzrok na osobę, która do nich odezwała się i przerwała „uroczą” konwersację.
-Mówisz i masz.
-Sasuke!-Rudy chłopak podszedł do młodego Uchiha z wielkim zadowoleniem i ulga wymalowanymi na twarzy.-Jednak przyszedłeś.
-Tak, skoro pewna osobistość postanowiła przekazać mi nowości w grupie, nie mogłem się oprzeć pokusie powrotu, zresztą...-Ściągnął nieznacznie brwi i podniósł głowę w górę wpatrując się w konar drzewa jakby próbował coś w nim zobaczyć. Pozostali spojrzeli niepewnie w kierunku, gdzie spoglądał, ale niczego niebyli wstanie dostrzec.-Obserwujesz nas?
-Jesteś bardzo spostrzegawczy.-Pomiędzy chłopakiem a Taka pojawił się zamaskowany mężczyzna odziany w czarny płaszcz z akcentami czerwonych chmur z białymi obwódkami.-Tego można było spodziewać się po dziedzicu tak znamienitego klanu, jakim był Uchiha.
-Kiedy on...?!-Karin wycofała się nieznacznie patrząc z niedowierzaniem w nową osobę.-Niemożliwe... Nie wyczułam jego obecności, a to niemożliwe...
-Znaczy, że twoje zdolności tropiciela są gównianej jakości.-Zaśmiał się białowłosy złośliwie.-Złóż reklamacje do firmy, gdzie je zakupiłaś.
-Zamknij ryja Suigetsu inaczej rozkwaszę ci go tak, że nie pozbierasz się z podłogi cholerna wodna szumowino!!-Wrzasnęła niemalże poirytowana Karin.-Do dziś nie rozumiem, po jaką cholerę Sasuke w ogóle przyjął CIEBIE do grupy... Najbardziej się wymądrzasz, a gówno robisz... Pfff...
-I kto to mówi, skretyniała wiewiórka!-Warknął Suigetsu.
-Głośniej, druga połowa wioski was nie słyszała...-Wymamrotała z ironią Miharu. Sasuke jedynie pokręcił nieznacznie głową.-A teraz zadam pytanie, które pewnie każde z nas chciałoby zadać... Znasz go?
-Nazywam się Uchiha Madara i jestem liderem Akatsuki, organizacji, do której obecnie należy wasza grupa.-Odparł niemalże natychmiast człowiek w pomarańczowej masce.-Uciąłem sobie dziś małą pogawędkę z Sasuke i zgodził się.

34.Nieuwaga twym największym wrogiem, ale plan zmylenia przeciwnika...

-Naruto, tak właściwie, to gdzie się kierujemy?-Zapytała w końcu Sakura. Wyrównałem z nią tempo.-Nar...
-Do miejsca spotkania z moimi podopiecznymi.-Uśmiechnąłem się nikle. Mina Sakury, bezcenna...-Już ich powiadomiłem, więc na pewno będą czekać na nas wertując dokładnie okolicę. Morina posłała również po swoich.
-Z-Zaraz, chwila, moment!!-Niemalże wrzasnęła zdumiona moja odpowiedzią.-Powierzyliście misję zwiadowczą na śmierć i życie geninom?! Oszaleliście zu...?!
-Sakura!-Przerwał jej, co niemało mnie zaskoczyło, Neji.-Jeśli Naruto, a także Morina-san wysłali na zwiad swoich uczniów, to musieli mieć ku temu ważny powód. Również po powrocie z Kumori no sato mówiłaś, że ich poziom szkolnictwa w akademii jest o wiele wyżej niż niejedna, więc ufam jego decyzji, ty również powinnaś.
-Neji...
-Neji ma rację, nie sugeruj się rangą i wiekiem.-Przymknąłem powieki.-Ufam tym dzieciakom bardziej niż samemu sobie i wierze w nich, zresztą...-Wyszczerzyłem się w uśmiechu.-Miałaś okazję zobaczyć, na co stać te dzieciaki, więc sama oceń czy aby na pewno są tacy niezdolni do walki na śmierć.-Przyspieszyłem ponownie pozostawiając Haruno samą ze swoimi myślami. Ufam, że odpowie sobie sama i nie będzie potrzebować pomocy, w końcu jest inteligentna.
-Coraz bardziej przypominasz starego debilnego gówniarza mieszkającego w Konohagakure.-Zaśmiał się gardłowo lisi demon, ale w jego głosie nie wyczułem ani krzty kpiny.-Chyba przebywanie wśród mieszkańców Konohy wpływa na ciebie bardziej pozytywnie niż myślałeś, nie młody?
-Głupoty gadasz...-Prychnąłem w duchu z cwaniackim uśmieszkiem.-Za dużo nawdychałeś się stęchlizny wody wokół swojego więzienia i zaczynasz bredzić... Oj, Kyuubi, Kyuubi... Będziesz musiał zadbać o zdrowie jak wykonamy to zadanie.
-Od razu jakieś SPA zafunduj, moje futro chętnie się odświeży.-Prychnął ironicznie lisi demon. Parsknąłem śmiechem.-I mówiłem poważnie, Naruto...
-O odświeżaniu futra w SPA?
-Nie, doskonale wiesz, o czym mówię.
-Jeśli mówisz o tym, że coraz bardziej „miło” zachowuje się wobec ludzi z liścia, to tylko z szacunku i nic po za tym.-Odparłem z wyrzutem i nutą irytacji. Owszem skłamałem, ale to na pewno i Kyuu wyczuł. Sam chciałbym wierzyć sobie i wmówić, że taka właśnie jest prawda, ale...
-Jak w końcu zdecydujesz się przyznać, że pomyliłeś się w osądzie starych przyjaciół z dawnej wioski, daj znać. Będę mieć łapy blisko telefonu i telegrafu, więc nie krępuj się.
-Cholerny futrzak...-Uśmiechnąłem się nikle z żyłką irytacji na czole. Brew zaczęła mi lekko drgać.-Zabić to mało za jego bezczelną bezpośredniość i ironię...-Wymamrotałem do siebie. Spojrzałem w prawo i zmarszczyłem nieznacznie brwi.-Czyżby...-Zerknąłem w lewo i zaraz w dół.-Coś się zbliża...
-Naruto, co...
-Lepiej uważajcie!-Odwróciłem się do towarzystwa, a za każdym z nich pojawił się cień.-Szlak...!-To ostatnie, co zdołałem powiedzieć, bo w tym momencie i za mną zjawił się tajemnicza smuga.

*

-I gdzie jest Naruto-sensei...?-Zapytała znudzonym tonem Hikari siedząc na kamieniu z podpartymi łokciami o uda, trzymała w dłoniach twarz.-Nuda...
-Pierwszy raz się z tobą zgodzę.-Przyznała dziewczyna o długich blond włosach związanych w dwa kucyki czarnymi wstążkami w kokardy. Ubrana w białą kozulę z luźnym czarnym krawatem i tego samego koloru plisowaną spódniczką, podkolanówkami i brązowymi półbutami. W chłodnie wyglądających niebieskich tęczówkach tliło się znużenie.-Nic nie znaleźliśmy, a wy?-Tu zwróciła wzrok na Todda i Mizukiego, którzy właśnie pojawili się tuz obok nich. Zaprzeczyli.
-I tyle z naszego zadania.-Prychnął z irytacją chłopak o białych włosach sięgających za tyłek. Miał na sobie bluzkę w biało czarne pasy z długim rękawem, granatowe spodnie przed kolana z mnóstwem kieszeni i czarne buty ninja. Na szyi miał zawieszony okrągły medalion z wygrawerowanym w nim znakiem kanji oznaczającym „Kontrola”.-A tak chciałem wypróbować moje nowe maleństwa!-Z dziką satysfakcją godna psychopaty wyciągnął z kieszeni sześć lasek dynamitu, ale nim zdążył cokolwiek zrobić knoty ze wszystkich opadły smętnie na ziemię, a w drzewo wbiły się dwa sztylety.-Itsuka!!-Wrzasnął na blondynkę, która nie zmieniając miejsca wykonała ruch palcami i pochwyciła lecące powtórnie ku niej ostrza.-Nawet nie zdajesz sobie sprawy ile czasu zajęło mi udoskonalanie moich wybuchowych maleństw, a ty od tak sobie je zepsułaś!!
-Jesteś za głośno Yozuki...-Wymamrotał chłopak siedzący pod drzewem gapiąc się znudzenie na skaczącą po drzewie wiewiórkę. Granatowe nieco przydługie włosy nieco opadały na oczy barwy szarej. Ubrany w czarny bezrękawnik i niebieski t-shirt z napisem dialogowym „-Wszyscy umrzemy...? -Kiedyś na pewno zjebie...” oraz długie luźne nieznacznie jeansowe spodnie i adidasy. Patrzył przez chwilę na zwierzaka, który najwidoczniej zdegustowane jego spojrzeniem rzuciło w niego żołędziem trafiając w głowę, jednak chłopak ani trochę nie ruszył się z miejsca.
-A ty byś się częściej odzywał i szybciej ruszał Houji...-Wymamrotał białowłosy ze zdegustowaną miną.
-Ała...-Wymamrotał po dłuższej chwili chłopak nazwany Houji i rozmasował sobie miejsce, gdzie oberwał od wiewiórki.
-Dopiero poczułeś?!-Yozuki najeżony niczym jeżozwierz niemalże wydarł się na kompana dobity jego zachowaniem.
-Houji ma rację Yozuki, jesteś za głośno.-Prychnęła Itsuka beznamiętnie i teatralnie odwracając głowę w bok.
-Ech... Nic niezdziałany, ale możemy zjeść i poczekać na Naruto-sensei.-Przyznał z zamyśleniem Todd.-Jesteś głodna Ami?-Zapytał, jednak dziewczynka nie odpowiedziała.
-Chyba nadal jest na ciebie obrażona za to jak ją potraktowałeś jakiś czas temu.-Przyznała Hikari z zamyśleniem.
Amerilian siedziała z podsuniętymi nogami pod brodę obejmując je rękoma. Wcale niebyła zła, ani obrażona na chłopaka, ale bała się, co stanie się z młodym Uchiha. Od kiedy pamiętała widziała różne rzeczy, których nikt nie był wstanie dostrzec, a czasem słyszała również. Miała czasami wizje, których niebyła wstanie wyjaśnić. Nigdy nikomu nie mówiła o nich od dnia, gdy zginęli jej rodzice, a ją prawie nie zabili. Tylko raz zaufała komuś obcemu i powiedziała, że jej babcia zginie i wtedy właśnie dziecko pobiegło do rodziców, opowiedziało o wszystkim. Kiedy staruszka zginęła z powodu wylewu, mieszkańcy wioski chcieli ją zabić nazywając czarownicą. Obiecali, że będzie bezpieczna, a po odkryciu tajemnicy chcieli skrzywdzić, ale to ona ich zabiła i unicestwiła całą wieś. Potem zaufała po raz drugi komuś i to był Todd, ale mimo zaufania obawiała się, że historia powtórzy się i mimo wszystko zostanie wyrzucona z Kumori za swoją inność... Doskonale zapamiętała ten dzień, kiedy Todd na nią huknął, ale nie chciała nikomu mówić, co ją przestraszyło, ani dlaczego tak zareagowała...

Tego dnia zaufała po raz drugi. Każdy przedstawił się, a ostatnim był młody Uchiha. Niechętnie, ale podszedł i patrzył chwilę z zastanowieniem czy powinien w ogóle spoufalać się z nią. Ostatecznie westchnął zrezygnowany, kiedy Sakura zachęciła chłopaka do tego.
-Cześć mała, jestem Sasuke.-Uchiha wyciągnął rękę, ale ona jak tylko chciała podać swoją wyskoczył ku niej wąż z jego rękawa owinięty wokół ręki. Niepewnie wycofała się i wtuliła w Todda patrząc nadal na Sasuke.-Chyba się mnie nie boisz?
-Nie, ja tylko...-Pokręciła głową.-Nikt oprócz niej nie widział węża, który chciał mnie zaatakować...?-Przemknęło jej przez myśl.
-Sasuke-kun... sss...
-Ja...-Zacisnęła mocniej dłonie na ubraniu Obitera słysząc przeraźliwie ochrypły głos.
-Ami?-Todd patrzył na małą, ale ona nie odpowiedziała. Patrzyła na młodego Uchiha uważnie z nikłym strachem, ale nikt nie wiedział, co widziała i czemu patrzyła tak na Sasuke.
-Jesteś już mój...-Patrzyła jak wokół ciała Sasuke owija się wielki biały wąż sycząc złowrogo z niesamowitym zachwytem.-Tylko mój... Ssshasahahasss!!-Zasyczał śmiecąc się. Tego już niewytrzymała.
-NIE!!-Ami podbiegła do Uchiha i zaczęła go popychać i jakby strzepywała z niego coś na wysokości klatki piersiowej, bo wyżej nie sięgała.-Odejdź! Odejdź! Odejdź! Odejdź! Odejdź!
-Ami!-Todd próbował ją odciągnąć, ale dziewczynka wyrwała się i ponowiła czynność. Nikt z zebranych nie wiedział, czemu to robiła, a głównie Sasuke, który był obiektem jej ataku.
-Wynocha! Wynocha! Wynocha! Wynocha! Wynocha!
-Amerilian!-Sakura chciała ruszyć, żeby uspokoić jakoś dziewczynkę, ale nim zrobiła krok uprzedził ją Todd.
-Amerilian!!-Todd złapał ją za ramiona i potrząsnął mocno. Zapadła cisza. Amerilian patrzyła przestraszona na chłopaka jakby miała się zaraz popłakać. Przytulił ją mocno.-Uspokój się i powiedz, co się dzieje? Czemu go atakujesz?
-Ja nie...-Ami wyrwała się z uścisku chłopaka i uciekła za Sakurę. Nikt z zebranych nie rozumiał jej zachowania, ale uznali, że po prostu Sasuke ją przeraża.

-Ami? Dalej jesteś na mnie zła?-Todd przyklęknął przy niej.
-Sasuke-niisan wcale mnie nie przeraża...-Wymamrotała niemalże niedosłyszalnie, ale każdy jednak ją dosłyszał. Patrzyli teraz zaskoczeni tymi słowami. Drużyna trzecia doskonale zdawała sobie sprawę, o czym mowa, ale nie rozumieli, co dokładnie ma na myśli.-Nie boje się go, ja tylko...
-Tylko, co?-Dopytywała się Hikari.-Skoro nie boisz się to, czemu go zaatakowałaś?
-Nie mogę...-Wyszeptała chowając twarz w kolanach.-Nie mogę wam powiedzieć...
-Rozumiemy, ale jeśli zechcesz powiedzieć, to śmiało.-Hikari uśmiechnęła się do niej ciepło, czym zakłopotała nieco dziewczynkę, ale kiwnęła głową na zgodę.
-Gdzie oni są?!-Wrzasnął niespodziewanie Yozuki uderzając energicznie głową w pień drzewa, a po trzydziestu uderzeniach odsunął się z zakrwawionym czołem.-Łeb mnie boli...
Wszyscy oprócz Amerilian, Houjiego i Yozukiego strzelili sobie otwartymi dłońmi w twarz kręcąc nieznacznie głowami.

*

Ninja z Shiranai zabili każdego z grupy Konohy, a blondyn przewodzący im został nadziany na katanę. Spojrzał na shinobi nieznanej wioski i uśmiechnął się kpiąco.
-Frajerzy...-Prychnął. Wszyscy zabici kompani zmienili się w jego kopie i zniknęły zmieniając się w płomienie. Chłopak wystawił język swemu oprawcy i również zniknął.
-Kage bushin...?-Wycharczał zdumiony ninja dzierżący w dłoni nadnaturalnie duży topór, a inny nic nieposiadający w dłoniach uderzył pięścią w konar drzewa łapiąc je w pół.
-Ośmieszył nas gówniarz...
-Muszą być niedaleko.-Wymamrotał ninja trzymający katanę.
-Ruszamy!-Oznajmił dowódca i zniknęli.

*

Zatrzymałem się na chwilę czując prąd bólu, jaki został zadany moim klonom. Cholercia, już wiedzą...
-Naruto!-Sakura natychmiast przyklękła przy mnie, ale odtrąciłem ją. Popatrzyła zaskoczona.
-Zbliżają się.-Wymamrotałem zerkając za siebie.-Moje klony idealnie skopiowały rozmowę, jaką odbyliśmy nim je wysłałem, więc spokojnie mogły przechytrzyć wroga.-Uśmiechnąłem się nikle i ruszyliśmy szybciej niż uprzednio, aby tylko nas nie dogonili.- Nieuwaga twym największym wrogiem, ale plan zmylenia przeciwnika...
-Najlepszym pomysłem pod słońcem, który zirytuje wroga i doprowadzi do szewskiej pasji?-Dopowiedział z nutą rozbawienia Neji.-Jesteś niemożliwy, wiesz o tym? Teraz dzięki tobie oni chcą nie tyle zabić, co rozszarpać nasze wnętrzności i nabić głowy na pal, zdajesz sobie z tego sprawę?
-Owszem.-Zaśmiałem się krótko.-To będzie świetna rozgrzewka, zabawa z nimi.
-Faceci i ich chora pasja do bijatyk...-Westchnęła zrezygnowana Ino, która Sakura uznała za najlepsza osobę do tego zadania, ale czemu, to już nie mam pojęcia.
Uśmiechnąłem się nikle i po chwili zeskoczyłem na ziemię, gdzie czekały na nas dzieciaki. Reszta grupy zrobiła to samo, parę sekund później zjawiła się Morina, Jack i Zero.
-Spóźniłeś się sensei!!-Wrzasnęli równocześnie wskazując na mnie Hikari i Todd.
-Tak? To byliśmy umówieni na jakąś konkretną godzinę?-Spojrzałem na swoich podopiecznych z udawanym zdziwieniem.-Żartuje. Trochę nam zeszło i zdaje się, że mamy ogon...-Westchnąłem ciężko wskazując za siebie.
-Yozuki, znowu obiłeś sobie głowę o drzewo...?-Morina spojrzała na swojego podopiecznego z politowaniem i strzeliła go z liścia w tył głowy.-Hikari możesz?
-Już...-Wymamrotała zniechęcona Heiko i zaczęła leczyć zakrwawionego chłopaka.-A co oni tu robią?
-Oni są dla towarzystwa i ładnego wyglądu.-Zaśmiała się Morina.-Chociaż bym kłóciła się, jeśli chodzi o tą różową Barbie..-Wymamrotała lustrując z nienawiścią Sakurę.-Naruto, po co ona tutaj jest? Zabrakło ruchomych tarcz do obrony czy jak?
-Ryj farbowana wiewiórko!-Warknęła Sakura, którą podtrzymała Ino. Ja zaś trzymałem Morinę. Obie panie miały nieodparta chęć pozabijania się nawzajem. Baby...
-Naruto-sensei?-Odezwała się nagle Hikari patrząc na coś za nami. Nie zdążyłem nawet odwrócić się.
-Morina-sensei!-Krzyknął Houji teleportując się obok nas, zablokował cios kataną wymierzony w kark Moriny.
-Jaki piękny komitet powitalny, a nawet nie jesteśmy odpowiednie przygotowani.-Zakpił Yozuki uśmiechając się niczym rasowy psychopata.-Przygotujcie się na bombowe powitanie!!-Rzucił w każdego z osobna wrogiego ninja granaty.-IMPREZKA, HAHAHA!!!
-ZERO!! SHIRO!!-Wrzasnąłem, a dwie sekundy później nastąpiła eksplozja pozostawiająca po sobie zgliszcza i krater jak po małej wsi.

35.Witamy w piekle, serwis rum zaraz państwa obsłuży.

W ciszy biegliśmy w stronę świątyni. W ostatniej chwili Shiro i Zero wykorzystały swoje zdolności do przeniesienia nas kawałek dalej. Morina strzeliła w głowę z pięści śmiejącego się jak wariat Yuzukiego i poskutkowało to natychmiastowo.

- Młody... - Powiedział cicho Kyuubi.

- Co chcesz? - Zapytałem, nie spuszczając gardy. W każdej chwili mogli nas zaatakować.

- Powinieneś się pośpieszyć, bo może się to źle skończyć...

- Ja bym mógł biec szybciej, ale oni za mną nie nadążą. - Zerknąłem na resztę. Z ledwością za nami nadążali... - Cholera... Gdyby był jakiś sposób, aby dotrzeć szybciej. Shiro i Zero nie mogą używać swoich zdolności do wspierania śmiertelników, chyba, że to zagraża ich życiu.

- Zbliżają się. - Odezwała się Zero.

- Szlak...

- Teee młody, widzę, że masz kłopoty. - Powiedział Kyuubi w mojej głowie. Rozejrzałem się dookoła, wyczekując na ewentualny atak przeciwnika.

- Może byś tak pomógł, a nie tylko leżysz? - Warknąłem.

- Co ja mogę zrobić? Przecież JESTEM UWIĘZIONY WEWNĄTRZ CIEBIE.- Zaakcentował ostatnie słowa. Westchnąłem głucho, starając się obmyślić jakiś sensowny plan.

- I, co teraz...? Świątynia jest niedaleko, ale jeśli tak dalej pójdzie to nie damy rady do niej dotrzeć nim nas nie dorwą. - Jakoby na potwierdzenie tych słów w dosłyszałem wrzask. Obejrzałem się.

- SAKURA!! - Wrzasnęła niespodziewanie Ino.

Sakura została spętana w łańcuch i pociągnięta w głąb lasu. Chciałem ruszyć za nią, ale...

- Biegnijcie dalej, ja polecę! - Krzyknęła pospiesznie Morina ruszając nim zdołałem zaprotestować.

- Zero!

- Robi się! - Blondyna skinęła na mnie głową i ruszyła za dziewczyną.

- I, co teraz sensei? - Zapytała Hikari. - To ewidentnie pułapka, chcą nas rozdzielić...

- Zauważyłem Hikari, ale to nie tylko to... - Odparłem. - Nie tylko chcą nas rozdzielić, co spowolnić, a to znaczy, że rytuał otwarcia rozpoczął się.

- Chcesz powiedzieć, że Hinata...

- Tak Neji, jeśli się nie pospieszymy, to będzie bliżej niebezpieczeństwa niż dotych... - Pojawiłem się tuż przy Yuzukim i zablokowałem cios kataną. - Biegiem!

Odepchnąłem przeciwnika, złożyłem kilka pieczęci i strzeliłem prosto w głowę shinobi z Shiranai kulą ognia. Odrzuciło go na około metr. Widziałem kontem oka jak wstaje jakby nigdy nic. Czyli jednak moje podejrzenia się sprawdziły...

- Sensei, biegnijcie przodem, my ich zatrzymamy. - Odparła Hikari i wraz z Toddem i Mizukim ruszyli na ninja z kataną.

- Tylko nie zgińcie inaczej wam dupsko skopie! - Zawołałem z udawana irytacją. - Powodzenia...

- Naruto? - Neji spojrzał na mnie niepewnie. Uśmiechnąłem się pokrzepiająco. Odwzajemnił gest i kiwnął głową na znak, że rozumie. - Byakugan! - Aktywował oczy. - Jest! Około dziesięć metrów przed nami, to na pewno ona!

- Dobra, teraz biegiem!

Przyspieszyłem i naraz obejrzałem się z gotowością do zablokowania ciosu, gdy nagle ninja z nadnaturalnym toporem został związany jakimś materiałem. Zamrugałem zaskoczony i zatrzymałem się. Reszta grupy zrobiła to samo.

- Naruto-sama, proszę biec dalej, my się nim zajmiemy! - Zawołała jakaś dziewczyna.

Obejrzałem się w prawo. Stała tam grupa składająca się z dziesięciu najlepszych shinobi Sunagakure, w której skład wchodziła...

- Maki?

- Dawno się nie widzieliśmy, Naruto-sama. - Uśmiechnęła się ciepło. Maki była jasnowłosą szatynką o szarozielonym spojrzeniu. Najlepszy pieczętujący w Suna no sato. - Teraz proszę szybko ruszać, my go zatrzymamy!

- Powodzenia! - Ruszyliśmy ponownie w tej samej chwili, gdy ninja uwolnił się z pieczęci materiału i ruszył na nas.

- Nie tak szybko! - Dosłyszałem jeszcze bojowy krzyk Maki.

- Nie widziałem jej od czasu jak była nieznacznie początkującym shinobi. Wyrosła szczwana lisica...

- Rozmarzyłeś się o niej, co? - Zaśmiał się Kyuubi. - Umów się z nią, będziecie ładną parką.

- Nie... Miła z niej dziewczyna, ale nie dla mnie. - Odparłem z nikłym uśmiechem.

- Nadchodzą kolejni... - Wymamrotał Neji równając ze mną krok.

Skinąłem na niego głową. Doskonale zdawałem sobie sprawę, że są blisko, ale nie aż tak...

- Itsuka? - Zerknąłem na dziewczynkę.

- Raz... Dwa... Mmm... - Biegła za nami wraz z kumplami z drużyny z zamkniętymi oczami w skupieniu. - Zostało dwóch za nami i coś jeszcze na wprost, to nie jeden z nich, ale i nie do końca człowiek...

- To znaczy?

- To człowiek, ale posiada w sobie moc równą przeklętym. - Przyznała Itsuka z nikłym zamyśleniem. Niespodziewanie wrzasnęła, a jakaś niewidzialna siła odrzuciła ją kawałek dalej. Yuzuki szybko ją pochwycił nim zleciała z drzewa. - Ona... Ona mnie wykryła... - Nikle zmarszczyła brwi z nieznacznym strachem w oczach. - Przerażająca moc od niej bije... Nie jestem pewna czy jeszcze posiada w sobie jakieś ślady człowieczeństwa...

- To była...? - Spojrzałem na dziewczynkę. Kiwnęła nieznacznie głową. - Cholera... Dobra ruszamy i teraz starając się bez zwłoki, jasne?

Ruszyliśmy ponownie. Co oni jej zrobili? Przecież to niemożliwe, aby coś takiego się stało. Ona... Cholera, to moja wina... Gdyby niebyła ze mną związana, wówczas pewnie nie porwaliby jej ani nie zrobili nic, a tak...

- Naruto, to nie twoja wina. - Spojrzałem zaskoczony na Nejiego. - Ani również moja, to niczyją jest winą, że Hinate porwano. Trzy razy już próbowano ją porwać. Raz, gdy była jeszcze dzieckiem, drugi podczas egzaminu na chunina i trzeci po twoim zniknięciu w szpitalu. Chciałbym kogoś za to obwinić, ale nie mogę. To niczyja wina, że urodziła się w głównej gałęzi klanu i wrogowie chętnie porwaliby ją, a dzięki temu odkryli tajemnicę byakugana i sekrety Hyuuga.

- Ale tym razem została porwana przez więzy łączące ją ze mną...

- To niema znaczenia, przez co, porwanie to porwanie i nieważna jest przyczyna. - Westchnął ciężko. - I chce również przeprosić za oskarżanie ciebie o wszystko, co ją spotkało. Jak mówiłem, nikt nie jest winny temu, co się wydarzyło, więc przyjmij moje najszersze prze...

- Bredzisz człowieku... Nie gadaj jak w jakimś tandetnej telenoweli, bo popłacze się. - Zachichotałem. Popatrzył na mnie zaskoczony. - Słuchaj... Co się stało, to nieodstanie, a teraz najważniejsze ocalić Hinatę i zamknąć bramy pieczary nim będzie za późno, a takie ckliwe wyznania nie pomagają. - Neji patrzył chwilę na mnie i zaraz zarumienił się nikle. Zaśmiałem się krótko na ten gest. Chyba pojął, co mam na myśli. - Skoro wyjaśniliśmy sobie wszystko, ruszajmy ratować twoją kuzynkę, a moją byłą.

- Naruto-sama, przed nami. - Zawołała Itsuka. - Tam jest...

- Widzę. - Kiwnąłem głową.

Przed nami widać było już świątynię, a raczej jej ruiny. Zeskoczyliśmy gładko na dół i nawet nie zrobiliśmy dwóch kroków jak przed nami pojawiło się dwóch pozostałych shinobi Shiranai.

- Wiedziałem, że coś mało was było za nami...

- Nie przejdziecie śmiertelnicy. - Wychrypiał ninja bez żadnej broni. - Mamy za zadanie was przytrzymać do czasu otwarcia bramy. Jeśli nieposłuchanie i spróbujecie się wedrzeć, zginiecie.

- Oj... Shiro, będziesz musiała sobie znaleźć innego podopiecznego. - Uśmiechnąłem się z udawanym zasmuceniem. Śmierć zmaterializowała się tuż obok mnie i prychnęła cynicznie.

- To nie problem. - Prychnęła ze znużeniem śmierć pojawiając się tuż obok wejścia do świątyni. - Gorzej, że szukanie nowego jest męczące...

- Zetsumei(Jap.Śmierć) lepiej abyś odsunęła się od wejścia. - Odparł ninja Shiranai pojawiając się tuż obok Shiro. Chwycił ją za ramię. - Ostrzegam ciebie...

- A ja ciebie... Nie dotykaj mnie plugawy pomiocie! - Shiro odwróciła się i uderzyła z kopniaka w jego głowę, ale ku jej zdumieniu przeleciała ona przez niego niczym przez mgłę. - Takie buty... - Uniosła brew w górę. - Teraz przynajmniej to zaczyna mieć sens.

- Co jest?

- Oni są nie tyle martwi, co przeklęci przez śmierć i dlatego żadne z nas nie jest wstanie zrobić drugiemu krzywdy mimo chęci. - Wyjaśniła pobieżnie Shiro spoglądając w upiora. - To zaczyna być ciekawe. Domyślałam się tego już dawno, ale nie sądziłam, że to aż taka sprawa. - Uśmiechnęła się drapieżnie. - Ach, bo bym zapomniała... Ruszaj dupę jak chcesz ocalić swoją lubą dzieciaku, inaczej możesz powiedzieć jej papa.

- Tylko problem, bo ci mili panowie wyrwani z horroru nie pozwolą nam przejść. - Zauważyłem z kpiną. I jakby na potwierdzenie moich słów dwóch shinobi przed nami przygotowało się do ataku lub kontry w celu zatrzymania nas.

- Załatwię ich!! Moje maleństwa aż błagają o odrobinę pieszczoty!! - Yozuki zaczął się śmiać niczym rasowy psychopata wyciągając trzy granaty domowej roboty. - Mam chętkę z nimi zatańczyć i pokazać bombową stronę życia!! Hahahah!!

- Czasem mnie przerażasz świrze... - Westchnęła z rezygnacją Itsuka. - Idź sensei, my ich tu przytrzymamy.

- Na pewno? - Zerknąłem na młodzież.

Z całej ekipy pozostałem tylko ja, Ino, Neji i drużyna Moriny. Gaara musi być w środku albo dopiero dociera do nas, w końcu Maki i dziewięciu shinobi piasku ni z dupy ni z trąby sami by się tu nie zjawili. Amerilian po krótkiej chwili wahania uciekła za Toddem, chyba nie czuje się wciąż zbyt pewnie wśród kogoś innego niż on. Będzie trzeba o tym pomyśleć...

- Spokojnie Naruto-sensei... - Wymamrotał milczący do tej pory Houji. Cała trójka stanęła naprzeciw wrogów. - Zajmiemy się nimi, nawet, jeśli to nudne... - Ziewnął.

Kiwnąłem im głową i ruszyliśmy. Pilnowałem tyłów i w chwili, gdy miałem zablokować cios wymierzony w Ino, wróg został odrzucony przez słup piachu. Spojrzałem w kierunku skąd nadszedł atak.

- Coś długo zajęło ci dotarcie tu. - Przywitałem się z Gaarą i ruszył z nami w głąb tuneli. - A gdzie...

- Trzy pomniejsze oddziały po dziesięciu najlepszych shinobi wysłałem pod dowództwem Maki, Temari i Kankuro do twoich towarzyszy. - Wyjaśnił wiedząc, o co chce zapytać. - Trzy lata temu sami zapieczętowaliśmy to coś i tym razem również samy radę.

- Chyba w to nie wątpisz? - Zaśmiałem się.

- To, dlaczego zabrałeś również towarzyszy z Konohy?

- Neji uparł się, że chce iść ratować swoją kuzynkę, a zdolności klanu Yamanaka przydadzą się nam. Sakura jest jednym z najlepszych medic ninja w całej Konoha, więc normalnie, że nam się przydadzą.

- Niestety troszeczkę nam się drużyna umniejszyła, bo w drodze do świątyni nas zaatakowali i niektórzy zostali z tyłu. - Podtrzymał Jack. - Ale co nie mniejsza naszych szans na wygraną.

- Dokładnie. - Uśmiechnąłem się przyspieszając bieg, gdy tylko dostrzegłem wyjście. - Przygotujcie się na wszystko...

Wybiegliśmy na otwartą przestrzeń, a to, co zobaczyłem nie było tym, co spodziewałem się ujrzeć... Ino natychmiast zasłoniła sobie usta wydając z siebie stłumiony pisk przerażenia. Jack Odruchowo zasłonił ją ręką, a Gaara i ja przygotowaliśmy się na najgorsze...

- Witamy w piekle, serwis room zaraz państwa obsłuży.

36.Złudne nadzieje

Przed nami stała młoda dziewczyna o długich aż do ziemi kruczo czarnych włosach z związanymi kosmykami po bokach. Ubrana w szarą suknię ze złotymi ozdobami, które teraz przesiąknięte były szkarłatem. Na ziemi leżało ciało w bardzo okrutny sposób zmasakrowane. W klatce piersiowej, gdzie powinno być serce teraz znajdowała się wielka pusta dziura na wylot. Został wypatroszony niczym zwierzę do jakiegoś dania, wnętrzności wywleczone z ciała i związane w kilka kokardek, że o reszcie ciała nie wspomnę w jak opłakanym stanie było. Ino nie mogąc patrzeć na zwłoki mężczyzny leżące przy stopach dziewczyny odruchowo wtuliła się w plecy Jack’a, który odruchowo ją osłaniał, Neji stał niczym sparaliżowany, a ja i Gaara przygotowaliśmy się na ewentualny atak. To nie była już Hinata, którą każdy z nas znał i jedyne czego się obawiałem, to że już za późno na ratunek dla niej...

- Spóźniliśmy się... - Wyszeptał Gaara.

- Wcale nie, zabawa dopiero się rozpoczyna moi kochani. - Zaśmiała się jedwabiście z nikłym uśmiechem.

Strzeliła palcami i z czarnych płomieni zmaterializowały się przy każdym z nas łańcuchy, spętały nas i wbiły w ścianę. Wszystkich oprócz Gaary, którego Hinata przyciągnęła do siebie i zerwała jednym ruchem z jego szyi medalik z fioletowym kryształem. Zaraz potem przygwoździła go również do ściany obok nas. Odwróciła się i podeszłą miarowym spokojnym krokiem do wtopionej podobizny szkieletu, w którym były już cztery inne kryształy. Nieopodal zauważył zniszczony falsyfikat fioletowego kryształu, który wykonaliśmy, aby zdobyć nieco czasu, a za który nasi przyjaciele oddali życie...

- Nierób tego! - Krzyknąłem, ale zignorowała mnie całkowicie. - Hinata, zduś w sobie te mroczna aurę inaczej ona ciebie zniszczy!

- Jesteś irytujący. - Prychnęła zirytowana. Strzeliła palcami i łańcuchy zakneblowały każdemu usta. Cholera. - Tak będziecie przynajmniej cicho, a ja sobie zaproszę na zabawę ostatniego gościa honorowego, więc bądźcie grzeczni i nie przeszkadzajcie.

*

Ponownie odskoczyła unikając ataku. Nie przepada za specjalnie za tą różową małpą, ale to w końcu koleżanka Naruto i mimo wielkiej niechęci nie może pozwolić żeby zginęła.

- Uważaj! - Sakura odepchnęła Morinę w bok, a sama umknęła w drugi. - Jak ich pokonać? Naruto potrzebuje naszej pomocy, a my musimy ich zabawiać!

- Sama bym chciała to wiedzieć. - Prychnęła zirytowana.

Konoha to naprawdę jeden z słabszych w jej mniemaniu krajów i najchętniej w ogóle niedomagałaby tej osobie, ale skoro nie było innego wyjścia, to...

- Zero! - Krzyknęła, a blondynka przybrała formę karabinu maszynowego i pojawiła w dłoniach rudej. Wystrzeliła kilka pocisków odsuwając od siebie łańcuch. Ukryła się natychmiast za drzewem, a Zero zmieniła w mały rewolwer. - Żryj ołów gadzino! - Wyskoczyła z kryjówki i oddała serie strzałów, ale po przeciwniku nie było śladu. - Gdzie on... - Zamrugała zaskoczona i rozejrzała się uważnie. - Za mną...? Z boku? Pod, a może...-Podniosła głowę w górę. - Niema...

- Morina, niebo...

Dziewczyna spojrzała zdumiona na kunoichi Konohy i w nieboskłon. Zamrugała zdziwiona, przetarła oczy i znów spojrzała, ale nie, nie wydawało jej się. Błękit zmieniał powoli barwę w krwistą czerwień niczym rozlewająca się niczym wylany barwnik na jasny materiał.

- Niebo zachodzi krwią... - Wymamrotała z niedowierzaniem. - O nie... Naruto! - Obejrzała się, poczuła otępiający ból i pociemniało jej przed oczami.

- Morina!! - Ostatnim co słyszała to krzyk Zero.

*

Patrzyłem jak z chwili na chwilę czarne wrota otwierają się, a z wnętrza wydostaje się powoli fioletowa mgła. Próbowałem się wyrwać, ale nic niedomagało. Hinata ma zbyt silną moc i muszę zapamiętać na przyszłość, aby nie drażnić kobiety, z którą kiedyś byłem związany.

- Oh, nareszcie nadchodzą kolejni goście. - Uśmiechnęła się nikle odwracając nieznacznie bokiem w nasza stronę.

Pomiędzy nasza czwórką, a Hinatą z grafitowej mgły zmaterializowali się upiorni shinobi Shiranaigakure. Każdy z nich trzymał przy biodrach i ramionach nieprzytomne dzieciaki, Morinę i Maki ze swoim oddziałem. Sakura była przytomna, ale skrępowana i zakneblowana, to samo Kankuro i Temari. Hyuuga strzeliła palcami, a z ściany wyłoniły się łańcuchy chwytając i przytwierdzając uwiązane osoby, wszystkich oprócz Sakury.

- Witaj... - Spojrzała na Haruno z dziwną wyższością i satysfakcją w oczach. - Zaraz się tobą zajmę, a wy zajmijcie się naszymi gośćmi. - Tu zwróciła się do shinobi Nieznanej wioski.

Postąpiła krok na przód. Z pieczary wyłoniła się olbrzymia fioletowy kisiel z białą maską robiącą za jego twarz.

- Niewolno nam pozwolić temu budyniowi na połączenie się z człowiekiem, a zwłaszcza Hinatą w jej obecnym stanie! - Wrzasnąłem niemalże w myślach starając się wyrwać, ale na próżno.

- Rusz się młody! - Wrzasnął Kyuubi. - No zrób coś!

- Próbuje Kyuu! - Warknąłem napinając mięśnie, ale jedyne czego dokonałem, to poranione mięśnie.

- Naruto przestań! - Krzyknęła do mnie Sakura widząc spływającą strugami krew. - Zrobisz sobie krzywdę!

- Idealna... - Wycharczał zniekształcony głos. - Idealna dla mnie...

I chyba nie tylko ja go usłyszałem. Każdy jak na komendę oprócz Shiranai spojrzało z przerażeniem olbrzymia transparentną pijawkę na otuloną wokół ciała młodej Hyuuga. Ona zaś zaśmiała się lubieżnie oblizując wargi. Spojrzała na Haruno i na twarzy zakwitła nieopisana chęć mordu.

- Za cenę karmienia mnie twymi negatywnymi uczuciami podaruje ci niewyobrażalną moc... - Znów ten głos. - Ona... Odebrała ci tego, którego pokochałaś. Jeżeli mi nie wierzysz, możesz sprawdzić jak bardzo on ją kochał... Bardziej niż ciebie.

Hinata spojrzała na mnie unosząc nieznacznie brew w górę. Uniosła dwa palce w górę, a ja nawet nie wiem kiedy pojawiłem się przed nią uwiązany w wielkim kamiennym krzyżu łańcuchami. Spojrzała na mnie i przytwierdziła dłoń do mojej klatki piersiowej. Poczułem niewyobrażalny ból, jakby ktoś chwycił mnie za serce i ściskał je bardzo mocno. Wydałem z siebie przeraźliwy gardłowy ryk ukazujący moje cierpienie w tej jednej chwili. Widziałem przed oczami wszystkie chwile spędzone z Sakurą począwszy od dnia, gdy pierwszy raz się spotkaliśmy... Właśnie na tym jednym dniu zatrzymało się wertowanie moich wspomnień.

- Oh! Ty łobuziaku! - Krzyknęła jakaś kobieta za małym chłopcem w lisiej masce, który ukradł jej jedną czerwoną pościel i uciekając uwiązał na szyi. - Niech tylko poskarżę się twoim rodzicom, to zobaczysz!

- Nie mam rodziny stara babo! - Zaśmiała się.

Podniósł maskę w górę ukazując blond czuprynę i złośliwe chochliki w niebieskich oczach, wystawił jej język i uciekł nakładając ponownie lisią maskę. Przeskoczył za murek i wbiegł w las śmiejąc się z głupoty kobiety, ale natychmiast przystanął będąc w głębio lasu, gdzie nikt nie był wstanie go dostrzec. Uniósł nakrycie twarzy i starł szybko płynące łzy z twarzy. Prawdą było, że nie miał nikogo. Żadnej rodziny, a także nikt nie chciał powiedzieć mu kim są jego rodzice, ale póki mógł, to rozrabiał i nie po to, aby cieszyć się niezależnością, ale żeby w końcu... Ktoś dostrzegł jego istnienie jako dziecka, a nie...

- Takie wielkie czoło powinnaś zakrywać, a nie odsłaniać!

...potwora.

Blondynek spojrzał zaskoczony dookoła siebie, ale to nie na niego krzyczano i wyśmiewano. Kilka drzew dalej dostrzegł kilku chłopaków stojących przed siedmioletnią dziewczynką. Założył znów maskę na twarz i podbiegł bliżej uważając, aby go niedosłyszeli.

Lacie (Piano) - Yuki Kajiura (Klik)

- Idź do niej... - Dosłyszał gardłowy pomruk.

Spiął się i mimo woli podskoczył. Rozejrzał się, ale nikogo o takim głosie niebyło w pobliżu, tylko dzieciaki przed nim. A może to jego wewnętrzny głos?

- Głupia jesteś?

Dosłyszał śmiech jednego z chłopaków. Spojrzał znów na rozgrywaną scenerię. Jeden z chłopców o czarnych włosach podszedł do niej i wyrwał siłą króliczka trzymanego w rękach.

- A co to? - Spojrzał uważnie na maskotkę. - Oh, króliczek... I komu chciałaś go dać, co? - Zaśmiał się.

- To mój... - Wydukała mała. - To mój przyjaciel, oddaj... proszę...

- Ojej, ona prosi. - Zaśmiał się udając głos dziewczynki inny chłopiec. - Nie oddawaj jej go.

- Ależ koledzy, ona tak ładnie prosi. - Wyszczerzył się brunet. Chwycił za głowę i tułów króliczka i pociągnął mocno. Słychać było cichy dźwięk prucia i pluszak spadł na trawę w dwóch kawałkach. - Ups, chyba zepsułem... - Zaśmiał się krótko. - Ale teraz masz dwa, więc możesz mi dziękować.

W oczach małej zalśniły wielkie łzy, przyklękła i wyciągnęła dłoń po króliczka, ale inny chłopiec przydeptał jej dłoń. Pisnęła. Tego było za wiele... Chłopiec w masce wybiegł z potwornym rykiem niczym dzikie zwierzę wprost na chłopców i z impetem wpadł na jednego z nich. Powalił go na ziemię i zaczął okładać pięściami po twarzy. Reszta uciekła krzycząc „Duch!”.

- Nie!! - Pisnęła przerażona dziewczynka i wówczas zatrzymał pięść tuż przy nosie bruneta. - Zo... Zostaw go... - Spojrzał na nią zaskoczony. Była wystraszona jeszcze bardziej. - Proszę...

Zszedł z niego stojąc na równe nogi, a chłopak uciekł z krzykiem. Podszedł do dziewczynki tulącej teraz obie części króliczka. Przyklęknął przy niej i otarł łzy rękawem pomarańczowej bluzy. Spojrzały na niego wielkie zaszklone soczyście zielone oczy. Nie umiała przestać płakać. Zdjął maskę lisa i założył na twarz zaskoczonej dziewczynki.

- Co...? - Dotknęła dłonią maskę.

- To zaczarowana maska lisa. - Uśmiechnął się ukazując ząbki. - Kiedy ją nosisz, smutki znikają.

- Znikają?

- Tak. - Przytaknął. - Przestałaś już płakać, prawda?

- Rzeczywiście! - Pisnęła zaskoczona. - Jak...?

- Mówiłem, jest zaczarowana. - Uśmiechnął się szerzej. - Naruto.

- Sakura. - Siedmiolatka odsunęła maskę na bok i odwzajemniła gest. - Dziękuje, Naru-kun.

Odsunęła dłoń i wspomnienie, a także potworny ból zniknął równie szybko, co się zjawił. Zakrztusiłem się powietrzem czując w końcu ulgę na uciskanej klatce piersiowej. Wreszcie mogłem oddychać.

- Widzisz? Mówiłem...

Spojrzała z dziwnym błyskiem w oczach na przestraszoną Sakurę.

- Nie dobrze... Obraz mi zanika i zachodzi mgłą... - Zakląłem w myślach.

- Trzymaj się młody!

- Ty... - Wysyczała. Chwyciła Haruno za gardło i uniosła w górę zaciskając palce na krtani dziewczyny. - Ty chciałaś mi go odebrać... Pożałujesz!

- Hina... Ona się dusi... - Wychrypiałem z ledwością. - Nie jesteś taka...

- Czyżby? - Uśmiechnęła się z wyzwaniem w oczach. - No to patrz!

- Hinata nierób tego!! - Dosłyszałem krzyk Nejiego, który - aż oprzytomniałem na chwilę - przebiegł obok mnie i zjawił się niemalże przy dziewczynach. - HINATA!! - Niemalże dosięgał dłonią kuzynki, gdy wtem pojawił się przed nim jeden z upiornych dzierżący katanę i...

- Ne... Neji-niisan... - Wyszeptała Hinata.

Spojrzałem w górę, potrząsnąłem nieznacznie głową, aby odgonić mgłę sprzed oczu i pożałowałem tego...

37. No i zdenerwował się...

- Neji-niisan... Nie...

Patrzyłam pół przytomnie jak jeden ze zbrojnych przebija Hyuuge na wylot kataną przeklętych. Obraz znów zaczął się rozmywać. Potrząsnąłem nieco głową, ale to dawało marny efekt. Neji pomimo przebicia na wylot w okolicy serca podszedł nieco kulawo do Hinaty, która teraz padła zszokowana na kolana. Shinobi z Shiranai dzierżący nienaturalny topór, uniósł go w górę i wymierzył cios wprost w kark chłopaka, gdy tylko ten wyciągnął rękę ku swojej kuzynce. Świst przeciął powietrze...

- STÓJ!! - Krzyk Hinaty rozległ się jeszcze chwilę echem. Ku ogólnemu zaskoczeniu topór został zatrzymany zaledwie centymetr od karku szatyna. - Nie... Nie dotykajcie go... - Głos jej się nieznacznie załamał. - Neji...-Wyciągnęła dłonie w jego stronę, ale wtedy upadł bezwiednie na podłogę z głuchym hukiem. - Nie... - Podczołgała się do niego i przytuliła mocno. - Nie...-Zaczęła się trząść tuląc coraz mocniej Nejiego. - Nie, ty tylko... Tylko...

- Przepraszam Hinata... - Wyszeptał słabo. - Miałem cie ochronić... - Przymknął powieki i zwiotczał.

- Nie... Nie, nie, nie... - Brunetka zaczęła kręcić głową z coraz większą rozpaczą. Wokół niej zaczęła zbierać się fioletowa mgła przybierająca postać ducha, pijawki... Potwora... - NIE!! - Całym pomieszczeniem zatrzęsło w fundamentach.

- Niech to... Znak na czole Nejiego... On... Zniknął? - Przymknąłem powieki. - Mimo usilnych starań nie byłem wstanie... Nic... Zro... b... ić...

Odpłynąłem czując potężną falę energii rozchodzącej się wokół i krzyk rozpaczy Hinaty... Pierścień na jej palcu pękł i rozsypał się w proch...

*

- NARUTO!! DO JASNEJ CHOLERY OCKNIJ SIĘ!! - Warknął Kyuubi uderzając z całej siły w kraty swego więzienia, ale pomimo usilnych starań nie był wstanie niczego zrobić. - NARUTO!!

- Kurama...

W mroku czeluści duszy chłopaka rozległ się dziecięcy głos. On doskonale go znał i to aż nazbyt dobrze. Nie było mowy o pomyłce, znów ona... W korytarzu pojawiła się dziesięcioletni chłopiec o kruczych włosach i oczach barwy krwi z kilkoma łezkami wokół źrenicy, sharingan. Ubrany w niebieski dres z dodatkiem pomarańczowego i tegoż koloru goglami na czole.

- Czegokolwiek nie będziesz próbować i tak nie dostaniesz jego duszy w swoje szpony!

- Kurama... - Chłopiec uśmiechnął się pewny wygranej. - Chce tym razem czegoś innego...

- Ty... - Warknął Kurama obnażając wściekle zębiska.

Za chłopcem pojawiła się fioletowa mgła, a nad wejściem biała pusta owalna maska. Mgławica zbliżała się powolnymi sunięciami w kierunku nieprzytomnie leżącego w wodzie blondyna. Wydawać by się mogło, że zaraz go dosięgnie, ale...

*

- Naruto!! - Krzyczała Sakura próbując się wyrwać przyjaciółce. - Zostaw mnie, musimy go ratować!!

- Sakura, ja naprawdę rozumiem twój strach, ale musimy zająć się rannymi! - Warknęła Ino. - Po za Naruto mamy również inny problem jakbyś nie zauważyła!

Yamanaka gestem dłoni wskazała na Hinatę, od której zaczynała emanować coraz większa fala mrocznej energii. W chwili, gdy kawałek sklepienia runął, Gaara i Jack w ostatniej chwili osłonili wszystkich przywołując piaskowe sklepienie i dziesięciometrowego smoka barwy ciemnego fioletu, ale nawet oni zaczynali powoli tracić na sile. Każdy z nich teraz odczuwał skutki zbyt długiego przebywania w tej komnacie. Miała ona coś w sobie, co kradło, co kilka minut ogromne ilości chakry. Naruto zwisał smętnie nadal przywiązany do krzyża łańcuchami i powoli owijała się wokół niego olbrzymia, transparentnie fioletowa pijawka białą owalną maską, niemalże łączyła się z jego bezwładnym ciałem.

- Dajcie mi jedną chwilkę, a rozerwę tą cholerną pijawkę moimi maluchami!! - Wrzeszczał z psychopatyczną nutą Yozuki.

- Uspokój się i tak gówno zrobisz.

Morina skutecznie uspokoiła swego podopiecznego siedząc mu na plecach uprzednio związując ręce i nogi, więc nic oprócz krzyków euforii nie pozostało mu, gdyż leżał rozwalony jak żaba i nie był wstanie nawet się ruszyć.

Nagle trzęsienie ziemi poczęło zanikać. Wszyscy na komendę spojrzeli w kierunku Hinaty i zamarli. Jeden ze zbrojnych dzierżący w katanę klęczał ze skruchą przed dziewczyną i tłumaczył jej coś. Kiwnęła głową i przytuliła mocniej ciało kuzyna, rozeszła się wokół nich ciemna poświata wydobywająca się z ciała chłopaka, która natychmiast przejęła dziewczyna. Większość w wyczekiwaniu wpatrywała się na efekt i długo niemu sieli oczekiwać. Neji zapowietrzył się niespodziewanie i zakrztusił. Hinata natychmiast go przytuliła do siebie przepraszając między szlochami.

- Naru...?

Ci, co jeszcze nie upadli nieprzytomni spojrzeli wpierw na Haruno i zaraz na Uzumakiego. Łańcuchy z jego ciała zostały zerwane, a on sam chwiejnie otulony fioletową energią wstał i wyprostował się.

- Szlak... Ta ciapa dorwała Naruto! - Wydusił ledwie trzymając się na nogach Jack. - Gdyby był przytomny, to pewnie oparłby się tem... - Urwał, gdyż sam stracił kontakt z rzeczywistością. Smok opatulił go swym skrzydłem i nastroszył groźnie łuski.

- Nie pozwolę sobie kpić z mojej osoby, głupia dziewczyno...

Naruto wyciągnął dłoń w kierunku Hyuugi. Uformował ciemną kulę przypominającą rasengan i chciał nią cisnąć, ale ktoś na niego wpadł i powalił na ziemię. Spojrzał beznamiętnym spojrzeniem na dziewczynę tulącą się do ciała przejętego przez niego blondyna. Czarna kula zniknęła w chwili uderzenia o posadzkę.

- Na co ty sobie pozwalasz?

Dłoń Naruto powędrowała do krtani Sakury. Zacisnął mocno palce przyduszając ją nieznacznie. Wstał bez problemów z uniesioną za gardło zwisającą kilka centymetrów dziewczyną. Próbowała się uwolnić, ale z marnym skutkiem. Przymknęła nieznacznie powieki coraz bardziej tracąc tlen.

- Na... r...u... to... o... - Wyciągnęła rękę w stronę twarzy chłopaka z nadzieją, że go dosięgnie i równie szybko opadła ona bezwładnie. - Naru...

- Ja tutaj też mam coś do pogadania... - Wyszeptał Naruto i zaraz uśmiechnął się przebiegle. - Reibi... - Wypuścił krztuszącą się Haruno, chwycił dłonią białą maskę za jego ramieniem i wyszarpał fioletowej barwy ducha o kształcie pijawki. - Jeśli myślisz, że tak łatwo ci go oddam, to grubo się mylisz pieprzony glucie. - Cisnął istotą o podłoże z olbrzymią siłą. - Zdychaj! - Uniósł ponownie Reibiego i rzucił nim o przeciwległą ścianę.

- Kyuubi...? - Sakura podniosła głowę, ale zamiast błękitu, ujrzała czerwień tęczówek. - Nie, ty jesteś...

- Bystra lalunia z ciebie, ale to dobrze. - Zaśmiał się cwaniacko. - Jeśli ludzie uważaliby, że jestem słabiutki, bo pokonało mnie takie chuchro jak ty, to byłby koniec mojej reputacji, ale dzięki niebiosom i piekielnym ogniom, że jednak jest inaczej.

- Ty... Ty jesteś Ikari!! - Wrzasnęła zszokowana Haruno wskazując oskarżycielsko na Uzumakiego. - Jak ty...?!

- Chyba nie myślałaś, że tak łatwo oddam tych dwóch jakiemuś cholernemu chodzącemu kisielowi? - Uniósł brew w górę z kpiącą miną. - Tak łatwo się mnie nie da pozbyć, więc odpuść malutka.

- Jak śmieliście przeciwstawić się mnie... - Kiedy tumany kurzu wokół Reibiego opadł, podniósł się z wyczuwalną furią. - Zero ogoniastej bestii władającej mrokiem waszych dusz...

- Bredzi od rzeczy, nawet nie jest jedną z ogoniastych... - Prychnął z zamyśleniem Ikari, który opętał ciało Naruto. - No i zdenerwował się...

- Zdenerwował, bo go sprowokowałeś! - Niemalże wrzasnęła Sakura zszokowana wyluzowaną postawą „istoty”.

Reibi ruszył niemalże natychmiast w stronę owej dwójki z zawrotną prędkością. Ikari, który przejął na chwilę ciało Uzumakiego uśmiechnął się przebiegle, przesunął nogę w bok przygotowany na coś, czego nikt się nie spodziewał. Gdy tylko zły duch miał zamiar zaatakować ich, chłopak wyciągnął przed maskę bestii naszyjnik, który wchłonął ją. Wyprostował się i wyszczerzył z zadowoleniem podrzucając wisiorek w kształcie kryształów tworzących kwiat Sakury.

- Łap, to chyba twoje. - Podrzucił Haruno ozdobę. Spojrzała na nią, zamrugała parokrotnie i z rozdziawionymi ustami do granic możliwości spojrzała w szoku na Ikari. - Kiedy nikt nie patrzył, śmierć, która jest w pakcie z Naruto podkradła ci go.

- Potrzebowałam czegoś i kogoś do zapieczętowania Reibiego, więc wypadło na ciebie. - Wyjaśniła Shiro pojawiając się tuż przy Haruno i Uzumakim, spoglądając wymownie na tego drugiego. - Oddaj gówniarza...

- Dobra, ale nie zapominaj o umowie. - Uśmiechnął się w odpowiedzi i zaraz omdlał w ramiona zdumionej Sakury.

- Wiem, wiem... - Westchnęła Shiro. Klasnęła w dłonie i wszystkich opatuliła czarna kaskada piór.

38.W TEJ CHWILI ZATRZYMAJ SWOJE ZASUSZONE DUPSKO KSIĘŻNICZKO!!!

Czułem potworny ból w klatce piersiowej i otępiający w głowie. Spróbowałem się podnieść, ale natychmiast tego opadłem pozbawiony siły. Czułem się jak małe dziecko, które nic nie może zrobić. Przyjrzałem się uważnie pomieszczeniu.

- Szpital...? - Wychrypiałem. Głos miałem niczym pustynię w Suna no Sato. - Reibi, on...

- Spokojnie, pokonany i potulny jak nigdy.-Obok stała Shiro z obandażowaną częściowo Moriną. - Jednak tym razem, to nie ty zostałeś bohaterem.

- MÓWIĘ, ŻE NIC MI NIE JEST!!! - Ktoś wydarł się na pół szpitala. - ODWAL SIĘ BABO!!

- Czy to... - Spojrzałem zdziwiony na drzwi. - Jack?

- POWTÓRZ TO, A ZGINIESZ!!

Naraz do pokoju, gdzie byłem wpadł Jack, ale nim cokolwiek powiedział chwyciła go wielka macka barwy fioletu. Podniosłem się natychmiastowo zapominając o bólu. To przecież...

- MÓWIŁAM COŚ TY PIEPRZONY DEBILU, ŻEBYŚ SIĘ NIE RUSZAŁ Z MIEJSCA INACZEJ CI KOŚCI PORACHUJE, WIĘC TERAZ GRZECZNIE IDZIESZ ZE MNĄ CZY TEGO CHCESZ CZY NIE!! REIBI DO SALI Z NIM!

Ogłosił władczy głos. Zamrugałem zdumiony, gdy do sali z złym duchem weszła poirytowana...

- Sakura... - Gapiłem się na nią jak wół w namalowane wrota. - Sa...

-Tak się cieszę! - Nim dokończyłem myśl przylgnęła do mnie uwieszając się jak małe dziecko. - Nawet nie zdajesz sobie sprawy jak nas wszystkich wystraszyłeś. Uratowałeś nas, a raczej nie ty, ale twoje ciało...

- Sakura... - Odsunąłem ją od siebie nie odrywając wzroku od pijawki. - To jest...

- Co? Ach, tak, to Reibi. - Uśmiechnęła się. - Ikari zawładnęło twoim ciałem, gdy Reibi próbował cię opętać i nas pozabijać. Wówczas pokonał Reibiego i z pomocą Shiro zapieczętowali w moim naszyjniku, więc teraz jest w miarę potulny i słucha się tylko mnie albo Shiro.

- Połączyłam jej dusze z Reibim, tak szybko wyjaśniając. A prawda jest, że niemożna go zniszczyć, więc to było jedyne rozwiązanie. - Przyznała Shiro.

Spojrzałem niczym robot na Sakurę. Uśmiechnęła się przepraszająco.

- Co ty najlepszego zrobiłaś?! - Coś we mnie po prostu pękło. Wrzałem z wściekłości. - Zdajesz sobie sprawę, na co ją naraziłaś?! To człowiek, a nie jedna z twoich zabaweczek do eksperymentowania!!

- Zrobiłam to, co należało w danej chwili.

- Źle zrobiłaś. Nikt nie dał tobie prawda do niszczenia czyjegoś życia wedle twojego zasranego widzi mi się! Jak ona ma teraz żyć ze świadomości, że jak Reibi zginie ona wraz z nim, bo dzielą się jedną duszą?!

- Jestem śmiercią! Mnie nie obchodzi pojedyncza jednostka! Mam za zadanie zabierać lub dawać życie, a nie użalać się nad jedną duszyczką i to, że wszyscy jesteście tymi, którym mogę je odebrać jest jedynie statystyką na mojej kosie!

- Uspokójcie się oboje! - Przekrzyczała nas Morina.

Mierzyłem się z Shiro spojrzeniem. Atmosfera zrobiła się niesamowicie ciężka. W tej jednej chwili szczerze nienawidziłem samego siebie, bo nie ochroniłem kogoś mi bliskiego przed śmiercią. Nawet, jeśli nadal żyje, to jednak jej śmiertelność zwiększyła się o połowę, a tego najbardziej nie chciałem. Aby bliskie mi osoby narażały się po raz wtóry...

- Naruto, wiem, że jesteś wściekły, ale teraz czasu nie cofniesz choćby nie wiem co. Prawdą jest, że ktoś zaingerował moim życiem i nic tego nie zmieni, ale cieszy mnie to, bo w końcu przestanę was wszystkich gonić i będę równa. W końcu mam siłę, aby chronić bliskich tak jak ty. - Sakura uśmiechnęła się ciepło.

- Rozumiesz, co wiąże się z tą „siłą”? - Wbiłem wzrok w zieleń jej tęczówek. - Jak Reibi zginie, to ty również. Jesteś podatna na śmierć dwa razy bardziej niż przeciętny człowiek, zdajesz sobie z tego sprawę? Nic już nie będzie takie samo...

- Wiem, Shiro wyjaśniła mi wszystko i byłam trochę zła, ale jak mówiłam, cieszy mnie, że jednak będę przydatna.

- Ona przeżyła w twoim umyśle, pokonała Ikari, a to nie jest takie łatwe. Zaufaj jej... - Wymamrotał Kyuubi.

- W TEJ CHWILI ZATRZYMAJ SWOJE ZASUSZONE DUPSKO KSIĘŻNICZKO!!!

Na korytarzu rozległ się kolejny potężniejszy od Sakury wrzask. Zamrugałem zdumiony. Ktoś jest wstanie ją przekrzyczeć...? Nowość? Aż mnie zamurowało, gdy do sali wszedł Neji Hyuuga w bandażach. Spojrzał w moją stronę, uśmiechnął się nikle, otworzył usta by coś powiedzieć i w tej samej sekundzie zrobił krok w tył. Tuż obok niego przeleciało coś z zawrotną prędkością i wbiło się w podłogę tworząc nieznaczną dziurę i wzbijając chwilowe tumany kurzu. Kiedy opadły ujrzałem...

- POWIEDZIAŁAM, ŻE MASZ KURWA ZAWRÓCIĆ TEN SWÓJ ZASCHNIĘTY TYŁEK I WRACAĆ DO ŁÓŻKA!!! - Podeszła do chłopaka, załapała go za fraki i przerzuciła sobie przez ramię trzymając za kołnierz. - CZY TAK TRUDNO JEST, ABY TWOJA TĘPA MÓZGOWNICA ZAREJESTROWAŁA, CO DO CIEBIE MÓWIĘ??!!

- Hinata...? - Wydukałem nie wiedząc, co dokładnie powiedzieć. - Ty...

- Co? - Spojrzała na mnie unosząc brew w górę.

Umalowana, w krótkich spodenkach nawet nie do połowy uda. Bluzka z siatki zakrywająca tylko biust, a jej wiecznie zapięta bluza...? Cóż, teraz była całkowicie rozsunięta eksponując spory dekolt. Grzywka zaczesana na bok, wyzywający i odważny zarazem wzrok, a jeszcze zupełnie inny niż zapamiętałem charakter...

- Hina...? - Ino podeszła niepewnie wyłaniając się zza drzwi. - Zaraz udusisz Nejiego...

- Niech pieprzona księżniczka wie, że nigdzie nie pójdzie póki się nie wykuruje. - Prychnęła w odpowiedzi Hyuuga i dalej trzymając za kołnierz za plecami kuzyna wyszła.

- Ktoś wyjaśni mi, co tu się do cholery dzieje?! - W końcu odzyskałem mowę. - Wystarczyło, że byłem trochę nieprzytomny, a już cały świat wywrócił się do góry nogami!

- Jej charakter zmienił się nieznacznie i wyszła jej druga ukryta natura po tym jak przejęła moc z przeklętego ostrza. - Wyjaśniła Ino podchodząc bliżej. - Śmierć nam wyjaśniła nieco, a i ten... Pan... - Tu wskazała niepewnie kciukiem na upiornego shinobi z Shiranaigakure.

- Hinata-sama przejęła znaczną część mrocznej chakry wraz z klątwą przeklętego ostrza, a gdy przeżyła noc z drobną nasza pomocą stała się potężna i została naszym przywódcą. - Wyjaśnił. - Żadna żywa istota nie byłaby wstanie przetrwać zranienia naszych broni, ale ona jednak zdołała i tym czynem ukazała, że jest godna zostania naszym władcą.

- A jakim cudem Neji przeżył? - Zagadnąłem. - Przed tym nim straciłem przytomność widziałem jak przebijacie go na wylot przeklętą kataną i umiera na rękach Hinaty...

- Był o włos dosadnie, o włos od przejścia na tamten świat. - Przyznała Morina. - Gdyby był martwy jeszcze pięć minut dłużej, to nie byłoby dla niego ratunku, a tak Hinata wchłonęła mroczną chakrę z jego ciała i uzdrowiła go oddając cząstkę swojej energii życiowej. Gdyby nie ona, byłby martwy...

- Kyuubi-sama!! - W pomieszczeniu z małego obłoczku wyskoczył na mnie różowy lisek łasząc się. - Ach, mam wiadomość dla ciebie, Naruto-sama. Pojawiła się nowa przepowiednia w Miwa Sakura no Sato.

- Nowa? - Ściągnąłem brwi. - Ostatni raz byłem tam trzy lata temu... Za każdym razem jak coś przepowiadają, zawsze ma się skończyć czyjąś śmiercią... Ech...

- Niczyja wina... - Przyznał Novis. - To, co mam przekazać posłańcowi, Naruto-sama?

- Zjawie się jak tylko będę wstanie. - Uśmiechnąłem się niepewnie i zerknąłem na Sakurę i Morinę. - Znając was nie pozwolicie mi wyjść tak szybko...

- Dokładnie! - Przytaknęły jednocześnie obie panie.

Najgorszy koszmar, jaki kiedykolwiek przeżyliśmy przeminął bezpowrotnie... Nie wiedziałem, czemu Shiro postanowiła zaufać Ikari i co takiego obiecała, że zgodził się pomóc, ale najpewniej nigdy się nie dowiem... Wszystko wróciło do normy, a nawet lepiej. Więzi między wioskami nawet bardziej się zawęziły i mimo niechęci do ludzi z Konohy, można powiedzieć, że chyba powoli zacząłem im ufać...

Koniec Części I