mgr Krzysztof Miłek
16.12 2013r.
Działalność gospodarcza w ochronie zdrowia
Wykład VI
Kontraktowanie świadczeń zdrowotnych
Podstawą przystąpienia przez świadczeniodawcę do udzielania świadczeń opieki zdrowotnej finansowanej ze środków publicznych, jest zawarcie umowy na udzielanie tych świadczeń.
Prezes Funduszu przygotowuje projekt ogólnych warunków umów na udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej finansowanej ze środków publicznych.
Projekt ten podlega uzgodnieniu z naczelnymi organami samorządów zawodów medycznych i z reprezentatywnymi organizacjami świadczeniodawców, po czym uzgodniony projekt jest przedkładany ministrowi zdrowia, który dokonuje jego badań pod kątem zgodności z przepisami prawa.
Uzgodniony projekt stanowi podstawę umowy.
Do postępowania związanego z kontraktowaniem świadczeń zdrowotnych nie stosuje się przepisów ustawy „prawo zamówień publicznych”.
Co przeprowadzenia tego postępowania jest powoływana specjalna komisja.
Postępowanie zmierzające do zawarcia umowy na udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej finansowanej ze środków publicznych może przybierać dwojaką postać:
Konkurs OFE
Rokowania
Ad a) Składa się z części jawnej i nie jawnej.
W części jawnej komisja przyjmuje oświadczenia od oferentów i bada oferty.
W części niejawnej wybiera jedną lub kilka ofert, które zapewniają ciągłość udzielania świadczeń ich kompleksowość, najlepszą cenę.
Jeżeli nie dojdzie do wyboru świadczeniodawcy w tym trybie, dochodzi do rokowań z kilkoma świadczeniodawcami.
Ad b) Tryb Rokowań jest bardzo podobny jak konkurs OFE.
W tym trybie zazwyczaj dochodzi do wyboru świadczeniodawcy.
Świadczeniodawca, który nie ma podpisanej umowy z NFZ, a udzielił świadczeń zdrowotnych pacjentowi, który jest ubezpieczony, może domagać się zwrotu kosztów udzielonych świadczeń, ale tylko w niezbędnym zakresie.
Praca – forma aktywności ludzkiej polegająca na wytwarzaniu dóbr materialnych i rzeczy społecznie użytecznych
Przedmiotem prawa pracy jest wykonywanie pracy umownie podporządkowanej w warunkach organizacyjnej zależności pracownika od pracodawcy.
Praca wykonywana w ramach stosunku pracy ma następujące cechy:
Jest wykonywana dobrowolnie na podstawie umowy o pracę lub aktu równorzędnego umowie.
Celem pracy jest zarobkowanie, pracownik nie może się zrzec praca do wynagrodzenia ani przenieść tego prawa na inną osobę.
Praca wykonywana w ramach stosunku pracy ma charakter osobisty.
Ryzyko nieosiągnięcia rezultatu pracy obciąża pracodawcę.
Funkcja prawa pracy:
Ochronna: prawo pracy ma chronić pracownika przed przewagą jaką ma nad nim pracodawca. Pracownik żyje bowiem z bieżącego zarobku, natomiast pracodawca pomnaża swój majątek. W prawie pracy występuje szczególny rodzaj przepisów określanych mianem semiimperatywnych. Strony zawierając stosunek pracy mogą się umówić , że uprawnienia pracownika mogą być bardziej korzystne niż wynika to z norm ogólnych, ale nie mogą być mniej korzystne.
Organizacyjna: prawo pracy ma zapewnić odpowiednią organizację procesu pracy. Funkcja ta służy nie tylko interesom pracownika, ale również interesom pracodawcy.
Stosunek pracy, nie jest pojęciem tożsamym z umową o pracę. Przez nawiązanie stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy na rzec pracodawcy.
Pojęcia stosunek pracy nie należy utożsamiać z umową o pracę.
Stosunku pracy nie należy też utożsamiać ze stosunkiem cywilno-prawnym.
Kodeks pracy -> stosunek pracy (mianowanie, powołanie, wybór, umowa o pracę)
Kodeks cywilny -> stosunek cywilno-prawny (umowy śmieciowe) (umowa o dzieło, umowa zlecenie)
Najpopularniejszym rodzajem stosunku pracy jest umowa o pracę. Musi być ona zawarta na piśmie, powinna ona określać:
Strony umowy
Rodzaj umowy
Datę jej zawarcia
Warunki pracy, miejsce jej wykonywania oraz wynagrodzenie za pracę odpowiadające rodzajowi pracy
Umowy o pracę:
Na okres próbny
Na czas określony
Na czas nieokreślony
Na czas zastępstwa
Na czas wykonywania pracy:
Spółdzielcza umowa o pracę
Umowa o pracę zawarta z pracownikiem młodocianym w celu przygotowania zawodowego
Ma na celu sprawdzenie przydatności pracownika do wykonywanej pracy. Maksymalny czas jej trwania to 3 miesiące. Ten sam pracownik, z tym samym pracodawcą może zawrzeć tylko jedną umowę na okres próbny. Okres wypowiedzenia tej umowy wynosi 3 dni robocze. Jeżeli okres próbny nie przekracza 2 tygodni. 1 tydzień gdy powyżej 2 tygodni. 2 tygodnie gdy 3 miesiące.
Jest zawierana na ściśle określony czas. W przypadku umów zawartych na okres dłuższy niż 6 miesięcy, możliwe jest wprowadzenie do jej treści klauzuli o możliwości jej rozwiązania za 2-tygodniowym wypowiedzeniem przez obie strony.
Łączy się z najdalej idącą ochroną pracownika, jest najkorzystniejsza.
Okres wypowiedzenia:
2 tyg ----- poniżej 6 miesięcy
1 miesiąc ---- co najmniej 6 miesięcy
3 miesiące ---- co najmniej 3 lata
Jest zawierana na czas usprawiedliwionej nieobecności pracownika w pracy z innym pracownikiem.
Jest odmiana umowy na czas określony. Strony nie określają czasu trwania tej umowy bezpośrednio za pomocą jednostek czasu, czynią to pośrednio, łącząc rozwiązanie umowy z wykonaniem zobowiązania.