Makbet jest głównym bohaterem szekspirowskiej tragedii, poznajemy go jako prawego rycerza, przyjaciela króla oraz kochającego męża i uczciwego obywatela. Jest niezwykle dzielny i odważnie bierze udział w wojnie szkocko - norweskiej. Jego postawę docenia sam król Duncan nazywając go „zacnym mężem, walecznym Makbetem”. Za niezłomną wolę walki zostaje przez władcę wybrany tanem Kawdoru.

Jednak ten wzorowy żołnierz, przykład męstwa przeistacza się w zimnego, chciwego i okrutnego tyrana, który zatraca swoje człowieczeństwo. Makbet został uwiedziony przepowiednią wiedźm, która przedstawiała go jako króla. Upojony chęcią władzy i za pełnym poparciem żony postanowił dokonać zbrodni – zabić Dunkana. Mimo, że miał chwile zwątpienia nie wycofał się z morderczego planu, targały nim jednak rozterki: „Jestem i krewnym jego, i wasalem. To samo zbyt już przeważnie potępia taki postępek – lecz jestem, co więcej, i gospodarzem jego, który winien drzwi zamknąć jego zabójcy, nie, owszem, sam mu do piersi zbójczy nóż przykładać”. Lady Makbet nie dopuściła do rezygnacji męża, podsycała i umacniała w nim żądzę zdobycia władzy. Ostatecznie postąpił wbrew własnej wyobraźni i sumieniu, wbrew sobie. Odrzucił moralne rozterki, by ślepo pchnąć nożem, przeciąć skrupuły: „Niech się więc stanie! Wszystkie moje siły nagnę do tego okropnego czynu”. W istocie jego cios zwrócił się przeciwko niemu i przeciwko jego żonie. Posiadł władzę za jednym zamachem i równocześnie stał się niewolnikiem swej pierwszej zbrodni. Dotąd mógł wybierać, teraz będzie już tylko starał się sprostać nieprzewidywalnym następstwom swego czynu: będzie mordował, dlatego, że musi mordować, albo od razu się poddać, a to by znaczyło, że pierwsza zbrodnia, za którą zapłacił własnym sumieniem była daremna.

Makbet wprowadził w ruch machinę zabijania. Chciał być królem, został tyranem, a tego przecież nie wybrał. W taki sposób, w jego życie wkrada się absurd i nonsens. Chcąc go jakoś wytłumaczyć, tworzy sobie szczególną filozofię. Dochodzi do przekonania, że cały świat jest bezsensowny, że jego postępowanie jest zgodne ze światem i w pełni prawidłowe „Wielkość, świętość znikły, same tylko męty zostały w tym lochu marności”. Pierwsza zbrodnia była najtrudniejsza dla Makbeta, kolejne przychodziły mu ze swoistą łatwością. Pomimo, że zabił już wcześniej wielu ludzi na polach bitewnych, to dopiero zamordowanie śpiącego Dunkana spowodowało u bohatera wyrzuty sumienia i poczucie hańby. Jak mówi sam Makbet, jedynym bodźcem do popełniania zbrodni jest dla niego ambicja. Jednak możemy się zorientować, iż jest on kierowany również strachem, boi się utraty władzy i pozycji, a także ujawnienia prawdziwego oprawcy byłego króla. Nieuniknioną karą za popełnione zbrodnie jest w tym przypadku śmierć. Makbet zdaje sobie sprawę, że będzie musiał zapłacić za swoje grzechy i od śmierci Dunkana żyje w ciągłym strachu i świadomości, że nie zmyje ze swoich rąk winy: „Cóż się to ze mną stało, kiedy lada szmer, lada szelest przejmuje mię dreszczem? Co to za ręce? Ha! Wzrok mi pożera Ich widok. Mógł żeby cały ocean Te krwawe ślady spłukać z mojej ręki? Nie, nigdy! Raczej by ta moja ręka zdołała wszystkich mórz wody zrumienić i ich zieloność w purpurę zamienić”. W takiej sytuacji jedynym rozwiązaniem, które zauważa jest likwidowanie każdego, kto może stanowić dla niego zagrożenie. Od tej chwili los Banka jest przesądzony – musi zginąć, gdyż zna przepowiednię wiedźm. Tak mówi o konieczności zgładzenia Banka: „Mógłbym go sprzątnąć otwarcie mocą jedynie władzy mej i woli.(…) muszę raczej udawać boleść nad upadkiem tego, którego strącę. W takiej koniunkturze wzywam pomocy waszej i powierzam wam wykonanie dzieła, które winno przed okiem świata pozostać ukryte, dla wielu ważnych powodów”. Widać w tej wypowiedzi, że Makbet stał się wyrachowanym zbrodniarzem, dla którego nie liczy się nic poza utrzymaniem swojej władzy.

Na drodze kariery Makbeta staje również Makduf, jego rodzinę zabijają wysłannicy króla. Te kolejne morderstwa przychodzą mu już dużo łatwiej, może dlatego, że nie popełnia ich sam, a jedynie zleca swoim podwładnym.

Poczucie winy i wyrzuty sumienia towarzyszą Makbetowi od momentu popełnienia pierwszej zbrodni do śmierci. Bohater robi wszystko, by nie myśleć o konsekwencjach swoich okrutnych czynów, ale jego podświadomość nie pozwala mu na to. Sumienie Makbeta i jego małżonki przybiera postać halucynacji – bohaterowi ukazuje się duch Banka, a Lady Makbet wydaje się, że jej ręce zbroczone są krwią. Główni bohaterowie muszą „leżeć na strasznych torturach sumienia” i zdają sobie z tego sprawę. Makbet i lady Makbet połączeni zbrodnią, przestają normalnie żyć. Lady Makbet jest silniejsza psychicznie niż mąż, władcza, z biegiem spraw zmienia się w chorą psychicznie. Była motorem wszelkich działań Makbeta. Morderstwo było dla niej prosta sprawą, jest gotowa na każde działanie, byle tylko dojść do wyznaczonego celu. Pragnie władzy. Jest osoba silną, o stanowczym charakterze. Później zaczyna się załamywać, ma wyrzuty sumienia. Przemienia się w postać słabą, kruchą. Oddala się od swojego męża. Bohaterowie zaczynają żyć w zupełnie innych rzeczywistościach. Nie potrafią poradzić sobie z ciężarem popełnionych morderstw. Makbet również ma wyrzuty sumienia, obawia się sprawiedliwości, traci spokój. Obawia się o swój los, jest obojętny na wszystko, staje się tyranem, którego nawet śmierć żony nie wzrusza. Lady Makbet popełnia samobójstwo. Na Makbecie ta wiadomość nie robi szczególnego wrażenia. Wygłasza swój najsłynniejszy monolog:

„[…] Życie jest tylko przechodnim półcieniem,

Nędznym aktorem, który swoją rolę

Przez parę godzin wygrawszy na scenie

W nicość przepada - powieścią idioty,

Głośną, wrzaskliwą, a nic nieznaczącą.”

Makbet jest władcą Szkocji nieudolnym, niesprawiedliwym, bezwzględnym i podejrzliwym sprawia, że państwo podupada, a ludność nienawidzi swego króla. Doskonale charakteryzują panowanie Makbeta, słowa Makdufa: „Brocz się, brocz, biedny nasz kraju! Gruntuj spokojne fundamenty bezpraw. Tyranio! - cnota nie wstrząśnie już Tobą! Puść wodze gwałtom! Prawomocność twoja zyskała sankcję”. Styl rządzenia tyrana wynika z jego cech osobowościowych, ale niestety, tych złych. Za jego rządów wyeliminowana została niemal cała opozycja. Mordowani byli także niewinni obywatele.

Makbet do końca nie poddaje się i nie zamierza oddać zdobytej cudzą krwią władzy. Zostaje pokonany przez Makdufa, a Malcolm zostaje prawowitym królem Szkocji. Sprawiedliwości staje się zadość, Makbet ginie, bo jego królowanie opierało się na zbrodniach i ślepej żądzy władzy. Z prawdziwego bohatera przeistoczył się w zbrodniarza, któremu coraz łatwiej przychodziło pozbywanie się niewygodnych osób. Przepowiednia wiedźm była dla niego pokusą, której jak się okazało nie potrafił się oprzeć. Ambicje Makbeta wzięły górę nad moralnością i sumieniem. Tym samym obudziło się w nim zło, którego mocy nikt nie był w stanie już powstrzymać. Doprowadziło to do wielu negatywnych następstw – Lady Makbet popełniła samobójstwo, w kraju zapanował chaos, a sam Makbet zatracił siebie, nie był w stanie wyplątać się ze spirali zbrodni. Strach, żądza władzy, tyrania, bezwzględność i obojętność stały się cechami tej postaci. Stracił wszelkie przymioty prawego rycerza, zagubił je bezpowrotnie, stając się zbrodniarzem. Z każdym kolejnym rozkazem zamordowania kogoś był coraz bardziej pewien swojej decyzji, nie odczuwał już rozterek, które istniały przed popełnieniem pierwszej zbrodni. Cała przemiana Makbeta prowadziła go nieuchronnie do zguby, gdyż stał się człowiekiem nieobliczalnym i nieliczącym się z życiem drugiego człowieka. Jest przykładem tego, że przekroczenie przez człowieka pewnej granicy powoduje tragiczne skutki, zwłaszcza kiedy ma on władzę nad innymi i chce mieć jej jeszcze więcej i więcej.