Co to jest biotransformacja?
Biotransformacja – (metabolizm) leków określa się modyfikację chemiczne jakim lek podlega w organizmie. Najczęściej prowadzi to do zmniejszenia lub utraty aktywności biologicznej, głównym miejscem biotransformacji jest wątroba ok. 2/3 leków krążących we krwi ulega przemianom.
Co to jest neuroprzekaźnik?
Neuroprzekaźnik – (transmiter) każda substancja chemiczna wydzielana przez neuron która pozwala przemieścić informację szczelinę sympatyczną. Neuroprzekaźnik aktywuje bądź hamuje biochemiczne mechanizmy odpowiedzialne za wywołanie określonych efektów. Odbywa się to przez wpływ na kanały jonowe w efekcie dochodzi do zmian potencjału określonych mianem depolaryzacji. Neuroprzekaźnik – transmiter wydzielany przez neurony pozwala przenieść informację przez szczelinę sympatyczną.
Neuroprzekaźnik, neurotransmiter to rodzaj cząsteczek chemicznych przenoszących sygnały pomiędzy neuronami (komórkami nerwowymi) poprzez synapsy w układzie nerwowym. Najbardziej rozpowszechnionymi neuroprzekaźnikami są: acetylocholina, noradrenalina, dopamina i serotonina.
Służy do zamiany sygnału elektrycznego na sygnał chemiczny w synapsie.
W klasycznym przypadku synapsy przyłączenie pęcherzyków zawierających neuroprzekaźnik do błony presynaptycznej powoduje egzocytozę zawartości pęcherzyka - zamiana sygnału elektrycznego na chemiczny. Na błonie postsynaptycznej występują receptory danego neurotransmitera, do których przyłącza się on po pojawieniu się w szczelinie synaptycznej. Przyłączenie neurotransmitera do błony postsynaptycznej powoduje jej depolaryzację, czyli zamianę sygnału z chemicznego na elektryczny i następnie propagację depolaryzacji wzdłuż błony aksonu.
Pojęcia? ??????????
Dystrybucja – (rozmieszczenie) przenikanie leków i ich metabolitów przez błony biologiczne na zasadzie transportu biernego i aktywnego. O przebiegu dystrybucji decyduje: szybkość przepływu krwi przez tkanki i narządy, szybkość transportu przez określone błony biologiczne, wiązanie z białkami krwi i tkanek.
Redystrybucja leków – wycofanie leków z kompartymentów do których przeniknął on w pierwszej kolejności i wyrównywaniu stężeń w stosunku do kompartymentów w których przenika powoli.
Dyfuzja bierna – sposób transportu leków polegający na przenikaniu przez błonę biologiczną zgodnie z gradientem stężeń, od stężenia wyższego do niższego, proces ten nie zużytkowuje energii. O jego szybkości decyduje wielkość cząsteczki przenikającej substancji.
Dyfuzja ułatwiona – inna forma dyfuzji biernej, odbywa się na zasadzie różnicy gradientów stężeń jednak z wykorzystaniem przenośników błonowych, nie wymaga nakładu energii.
Transport czynny – przebiega wbrew gradientowi stężeń, wymaga zużytkowania energii zmagazynowanej w jonobenergetycznych związków fosforanowych (ATP)
Wszystko o receptorze
Receptory – to struktura białkowa znajdująca się w błonie komórkowej (receptor błonowy), cytoplazmie (receptor cytoplazmatyczny) lub w jądrze komórki (receptor jądrowy). Posiada zdolność odbierania specyficznego sygnału chemicznego którego nośnikiem jest właściwy przekaźnik (np. hormon)
Klasyfikacja receptorów
ze względu na lokalizację:
eksteroreceptory - na zewnątrz ciała;
interoreceptory - wewnątrz ciała; dzielą się ze względu na lokalizację:
proprioreceptory (proprioceptory) - narząd ruchu (stawowe, mięśniowe) - informuje o położeniu ciała oraz jego części względem siebie (kinestezja);
wisceroreceptory - narządy wewnętrzne - informuje o stanie poszczególnych narządów;
angioreceptory - informują o stanie środowiska w naczyniach.
eksteroreceptory, dzielą się ze względu na styczność z bodźcem:
telereceptory - z pewnej odległości (np. wzrok, słuch);
kontaktoreceptory - są w bezpośrednim kontakcie z bodźcem (np. smak, ucisk);
Wyróżniamy 5 typów receptorów:
Receptory jonotropowe – związane z kanałem, to grupa receptorów błonowych związanych w sposób bezpośredni z kanałem jonowym oraz takich, na które działają szybkie neuroprzekaźniki.
Receptory sprzężone z białkiem G inaczej receptory metabotropowe. Jest to typ receptorów błonowych które związane są z wew kom systemem eżektorowym przez białko G
Receptory związane z kinazą to receptory błonowe. Należą do nich receptory dla insuliny
Receptory regulujące transkrypcję genów inaczej receptory jądrowe. Część z tych receptorów zlokalizowana jest w cytologu.
Receptory egzocytarne – rola ich polega na wiązaniu sie z ligandem „zamknięciu” go w sobie, utworzeniu pęcherzyka którego zawartość ulega wylaniu do światła komórki.
HORMONY
- wzrostu – osiąga najwyższe stężenie we krwi podczas godzin nocnych
- steroidy nadnerczowe – wykazują niskie stężenie w nocy
Leki znieczulająco miejscowo (np. lidokaina) działają ok. 3 – krotnie silniej i dłużej po południu niż rano. Działanie nasenne barbituranów, zwłaszcza szybko rozkuł.
Gruczoły endokrynne – funkcja w regulowaniu kierunku i natężenia przemian metabolicznych.
Układ hormonalny jest ściśle związany anatomicznie i czynnościowo z układem nerwowym. Podlega też regulacji przez liczne układy sprzężeń zwrotnych.
W układzie wydzielania wew. ważną rolę pełni podwzgórze , przysadka mózgowa, tarczyca, trzustka, nadnercza i gruczoły płciowe.
H. podwzgórza – uwalniają hormony przedniego płata przysadki ( liberyny) lub hamują to wydzielanie (statyna) np. sonatostatyna hamuje uwalnianie z przysadki STH.
Wytworzona gonadoliberyna ulega szybko rozkładowi w ustroju. Stosuje się w różnicowaniu niepłodności, w leczeniu przedwczesnego dojrzewania pł., andometriozy i hormonozależnego raka.
H. przedniego płata przysadki wydziela:
- somatotropinę
- tyreotropinę
- gonadotropiny
- kortykotropinę
- laktotropinę (prolaktynę)
STH – somatotropina
Jest hormonem pulsacyjnym. Uwalniany w 6 – 8 nieregularnych dziennych wyrzutach.
Wydzielanie nasila się w następstwie:
- niedocukrzenia
- wysiłku
- stresu
- podniecenia emocjonalnego
- posiłku bogatego…….
Skutki działania
- wzrost na wysokość i równomierny ogólny wzros
- zatrzymanie azotu protoplazmatycznego
- zwiększenia transportu aminokwasów i zmniejszenie poziomu mocznika w osoczu
- wpływ diabetogenny na gospodarkę węglowodanową i tłuszczową. ( pobudza wydzielanie glikogenu w trzustce, zwiększenie stężenia cukru antagonista do insuliny)
- przyspiesza przemianę tłuszczu
( laktotropina LTH ) Prolaktyna
- wzmaga czynność wydzielniczą gruczołów sutkowych
- hamuje wytwarzanie działania estradiolu
- stosowana w niedoczynności gruczołu sutkowego w nadmiernym krwawieniu macicznym, zab. miesiączkowania , grożącemu poronieniu,
H. tylnego płata przysadki
- wazopresyna – wzmaga wchłanianie zwrotne w kanalikach, kurczy wszystkie mm. gładkie z wyjątkiem oskrzeli, które rozszerza
- stosowana w krwawieniu miesiączkowym i hypotomi poporodowej
- może powodować blednięcie twarzy i całego ciała, bóle głowy.
Oksytocyna
- kurczy mm. gładkie macicy
- wykorzystywana w gabinecie ginekologicznym
- zwiększają skurcze w czasie porodu
- stosowana w akcjach porodowych , krwotokach, poronieniu niezupełnym.
H . tarczycy
- tyroksyna i trójjodotyronina
Zawierają jod, wpływają na przemianę materii.
- kalcytonina – h. peptydowy, bierze udział z parahormonem i Wit. D w gospodarce wapniowo – fosforowej.
- tyroksyna – zwiększa szybkość kataboliczną procesu przemiany materii
- przyspiesza utlenianie, zwiększa rozpad białek, węglowodanów i tłuszczu
- wzrost temp. Ciała
- wzmaga napięcie ukł. współczulnego
- podwyższa ciśnienie krwi
- przyspiesza czynność serca
- zwiększa odporność na trucizny
- hamuje wzrost młodych zwierząt i przyspiesza wydzielanie….
H. trzustki
- insulina – wydzielanie przez kom. beta i glukagon, wydzielane przez kom. alfa
- hamuje rozp. Glukagenu w wątrobie na glukozę ułatwiając jej transport do wnętrza kom. bierze udział w spalaniu kw. mlekowego
- obniża stężenie cukru we krwi
- działa hipoglikemicznie
- zmniejsza stężenie glukozy
- wzmaga spalanie glukozy
H. nadnerczy
- adrenalina – rola h. emocjonalnego
- przemiany węglowodanowej
- wzrost ciśnienia krwi
- w dużych dawkach zwęża tętniczki , naczynia włosowate i drobne żyły
- działa na mm. sercowy
- tamuje krwawienia
- pobudza układ bodźco – przewodzący
- wzmaga siłę skurczu serca
H. kory nadnercza
- mineralokortykosteroidy – działa na gospodarkę mineralną
- Glikokortykosteroidy – działanie na gospodarkę węglowodanową i białkową
- adrenokortykosteroidy – działanie h. płciowych
- mineralokortykosteroidy – aldosteron i dezoksykosteron Reg. Gospodarkę sodową i potasową.
Glikokortykosteroidy – kortzon i hydrokortyzon
- rola w przemianie węglowodanowej i białkowej
- wpływ na przemianę tłuszczową:
Działanie przeciwzapalne , przeciwalergiczne, przeciwgośćcowe
Hamują powstawanie substancji histaminowej w ognisku zapalnym i hamuje działanie hialunoroidazy.
Działanie niepożądane glikokortykost.
- nawroty choroby wrzodowej
- osteoporoza
- zatrzymanie Na/ obrzęki
- nadciśnienie
- zaburzenie proc. Regeneracji
- zmniejszenie odporności
- zab. psych.
- zab. płciowe
- działanie diabetogenne
- cukrzyca steroidowa
H. płciowe męskie
- androgeny – wydzielane przez kom. śródmiąższowe jądra.
Farmakologia przeciwuczuleniowa?
Środki przeciwhistaminowe – (antyhistaminowe) (H-) nie reagują chemicznie z histaminą i nie inaktywują jej, nie hamują tworzenia się przeciwciał ani reakcji alergenu z przeciwciałem. Są to leki stosowane w leczeniu alergicznym nieżytu nosa, kataru siennego, alergicznym zapaleniu skóry, spojówek, świądu, pokrzywki i w innych chorobach alergicznych. Redukują skutki działania histaminy. Do środków przeciwhistaminowych należą: elastyna, normastemizol, feksofenadyna, deskarboetoksylotydyna (DCL)
Czynniki wpływające na działanie leku i trucizn?
Wiek chorego – u noworodków i dzieci leki szybciej przechodzą przez bariery biologiczne; dzieci reagują szybciej na działanie terapeutyczne leków i są bardziej podatne na ich szkodliwe działanie; osoby starsze są także bardziej wrażliwe na lecznicze i szkodliwe działanie leków; u osób starszych unika się więc stosowania leków bardzo silnie działających, toksycznych , a także dużych dawek leków.
Płeć – badania potwierdzają, że organizm kobiety jest bardziej podatny na szkodliwe działanie leków; wynika to z faktu, że testosteron (hormon męski) aktywuje enzymy wątrobowe i przyspiesza metabolizm leków.
Czynniki genetyczne – często reakcje na dany lek są uwarunkowane genetycznie.
Masa ciała – przeciętne dawki lecznicze danego leku obliczone są dla mężczyzny w wieku 20-40 lat, o wadze ok. 70 kg, bez chorób towarzyszących; u osób otyłych leki mogą działać słabiej, a u osób z niedoborem wagi - mogą działać silniej i częściej wywoływać działania niepożądane.
Ciąża – w czasie ciąży zmieniają się reakcje organizmu kobiety na wiele leków; prawie wszystkie leki zażywane przez kobietę w ciąży przenikają wraz z krwią do płodu; niektóre leki mogą uszkadzać płód, zaburzać prawidłowy rozwój płodu, a nawet spowodować jego obumarcie; szczególnie ważne jest zachowanie ostrożności w pierwszych trzech miesiącach ciąży; każde zażycie przez ciężarną jakiegokolwiek leku (nawet tego dostępnego bez recepty) musi być zawsze skonsultowane z lekarzem; u ciężarnych leki stosowane są tylko i wyłącznie wtedy, gdy choroba stanowi dla kobiety i jej dziecka większe niebezpieczeństwo niż ryzyko zastosowania leku.
Okres laktacji i karmienia piersią – większość leków zażywanych przez karmiącą matkę przenika do pokarmu i może mieć szkodliwy wpływ na niemowlę; także w tym przypadku konieczna jest każdorazowa konsultacja lekarza.
Czynniki środowiskowe – efekt działania leku może zmienić temperatura, ciśnienie atmosferyczne, ruch powietrza, stopień jonizacji; również palenie tytoniu osłabia działanie wielu leków; reaktywność danego organizmu na leki mogą także zmieniać zanieczyszczenia przemysłowe.
Choroba – stan zdrowia organizmu wpływa bezpośrednio na działanie danego leku (np. choroby żołądka i jelit zmieniają stopień wchłaniania leku, choroby nerek i wątroby powodują silniejsze działanie leków i mogą wywoływać ich toksyczność, choroby układu krążenia zaburzają działanie leków wpływających na inne narządy wewnętrzne).
Dawkowanie leków – zawsze jest indywidualne; zależy od wielości czynników i stopnia oraz dynamizmu przebiegu choroby; w celu dokładnego określenia dawki , oblicza się ją na kg masy ciała lub na m2 powierzchni ciała.
Drogi podania leków przez przewód pokarmowy :
a) doustna - pee os (p.o)
b) podjęzykowa - sub linquam (s.l)
c) doodbytnicza - per rectum (p.r)
Trucizna wchłania się przez:
Przewód pokarmowy
Błony śluzowe
Skórę
Drogi oddechowe
CZYM CHARAKTERYZUJE SIĘ POBUDZENIE UKŁADU WSPÓŁCZULNEGO I PRZYWSPÓŁCZULNEGO?
Autonomiczny układ nerwowy dzieli się autonomicznie i czynnościowo.
Układ współczulny (sympatyczny)
Układ przywspółczulny (parasympatyczny)
Przewaga jednego układu wywołuje zmiany czynności narządów wew określonych jako sympatykotonia lub parasympatykotonia. Następstwem aktywności części współczulnej układu autonomicznego jest m.in.
Wzrost gęstości i siły skurczu m sercowego
Wzrost ciśnienia tętniczego
Rozszerzenie oskrzeli
Rozszerzenie źrenic
Wzmożenie przemiany materii
Zwolnienie perystaltyki przewodu pokarmowego
Zmniejszenie współdziałania soków trawiennych
Objawy pobudzenia układu przywspółczulnego są na ogół przeciwstawne do przedstawionych wyżej objawów sypatykotomii. Włókna nerwowe układu autonomicznego biegnące z OUN do zwojów nerwowych są włóknami przedzwojowymi. Włókna biegnące od zwojów nerwowych do narządów efektorowych są włóknami pozazwojowymi.
Stan pobudzenia powstający w ośrodkach układu autonomicznego wyzwala impuls nerwowy który za pośrednictwem nerwów autonomicznych dochodzi do zakażeń znajdujących się w narządach wewnętrznych. W zakończeniach tych wyzwolone są specyficzne substancje chemiczne zwane neuroprzekaźnikami.
Działając na swoiste farmakoreceptory w narządach wykonawczych wywołuje określone właściwe dla danego efektora reakcje.
LEKI Autonomicznego układu
Pobudzające układ współczulny to sympatykotoniki, sympatykominetyki, adrenominetyki, np. adrenalina, efedryna.
Leki hamujące układ współczulny to sympatolityki, adrenalityki np. izoprenalina
Leki pobudzające układ przywspółczulny parasympatykoniki, parasympatykominetyki, leki cholinorginne.
Leki hamujące układ przywspółczulny parasympatykolityki, leki cholino lityczne np. atropina
Wszystko o jonoforezie?
Jonoforeza
Leki stosowane w jonoforezie
2% r-r chlorku sodu (-)
Działanie zmiękczające, przeciwbakteryjne, na blizny
2% r-r jodku potasu (-)
Działanie zmiękczające,przeciwbólowe, przeciwbakteryjne, na blizny, zrosty, zaćmę, zapalenie krtani
Hialuronidaza (+)
0,5-1% r-r w 1% r-rze Nowokainy działanie rozluźniające, zmiękczające tk. Łączną, zwiększa dyfuzję w tkance, stos. Na blizny, obrzęki, po skręceniach stawów
2-5% r-r kwasu octowego (+)
Działanie rozpuszczania złogów wapnia, warstwy rogowej naskórka, zapalenia okołostawowe, nadmierne rogowacenie rąk i stóp
2% r-r chlorku wapnia (+)
Działanie przeciwzapalne, odczulające, resorbcyjne, uszczelniające naczynia, przyśpiesza regenerację tk. Nerwowej. Stany zapalne, porazenia n.twarzowego, nerwica wegetatywna, zespół Sudecka
2% r-r siarczanu manganu (+)
Działanie przeciwskurczowe, przeciwbólowe, rozszerzające naczynia krwionośne,przy kurczu łydek, drętwieniu rąk, zawroty głowy, odmrożenia
Siarka (-) żel, wody mineralne
Działanie keratolityczne, keratoplastyczne (odnowa,regeneracja naskórka), dział.rozszezające naczynia krwionośne.wskaz: RZS, choroby zwyrodnieniowe, choroba niedokrwienna kończyn, łuszczyca , trądzik.
2% r-r sody oczyszczonej (+)
Działanie przeciwzapalne, bakteriobójcze, zmiękczające, łojotok, tradzik.
Witamina C (+)
Uszczelnia naczynia krwionośne zmniejsza melanogenezę, bierze udział w produkcji kolagenu, wskaz: przebarwienia skóry, tradzik rózowaty, profilaktyka procesów starzenia skóry.
Biostymina (+)
Działanie wzmacniające, pobudzające przemianę materii, paradontoza, postępujące wady wzroku, niezyt błon sluzowych nosa, profilaktyka starzenia skóry
Borowina (-) papka, pasta, plastry
Działanie ściągające, przeciwzapalne, ch. Reynauda, zmiany zwyrodnieniowe w stawach, przewlekły niezyt krtani, stany zapalne pochwy, czyraki, skóra zwiotczała
Kofeina (-)
Działanie przeciwobrzękowe, stymulacja krążenia miejscowego, cellulit, obrzęki
Leki przeciwzapalne przeciwreumatyczne przeciwbólowe?
- 1-2% r-r salicylanu sodu (-)
- Naproxen (-)
- Voltaren (-)
- HydroCortisonum (-)
- Ibuprofen (-)
- Forapin maść (+)
- Dolo Visano S maść (-)
- Mobilat (-)
- Indometacin w postaci 1% Ammuno Gel (-)
Leki rozszerzające naczynia
- r-r chlorowodorku histaminy w stęż. 1:10000 lub 1% maści (+)
-0,2- 0,5 r-r acetylocholiny (+)
- 1% r-r Pridazolu (+)
- Forapin maść (+)
Leki miejscowo znieczulające
- 1% r-r lidokainy z dodatkiem 0,0025% Epinefryny (+)
-Novocaine (+)
-Xylocaine (+)
Leki rozmiękczające tkankę bliznowatą
- 1%jodek potasu (-)
-Hialuronidaza (+)
-Contratubex comp. (+)
Leki hamujące krzepnięcie krwi
-heparyna (-)
-hirudyna np.: Exhirudin maść (-)
Leki stosowane w chorobach oczu
- acetylocholina 0,1% (+)
-wit. C 5%
- adrenalina 0.01 (+)
- aloes z ampułki (-)
-penicylina 5000-10000j/1ml H2O (-)
Interakcja
Interakcje (współdziałanie) - procesy wzajemnego oddziaływania na siebie dwóch, lub więcej, substancji wprowadzonych do organizmu. O interakcjach mówi się przede wszystkim w odniesieniu do leków. Leki mogą wchodzić w interakcje ze sobą nawzajem (jeśli podamy więcej niż jeden lek jednocześnie), z pożywieniem i innymi substancjami obecnymi w organizmie. Skutkiem interakcji może być wzmocnienie, osłabienie lub zmiana charakteru działania farmakologicznego leków.
Interakcjami są również zafałszowania wyników niektórych badań diagnostycznych w wyniku zastosowania leku zmieniającego działanie środka diagnostycznego.
RODZAJE NASTEPSTW INTERAKCJI
Dwa, najczęściej spotykane rodzaje
następstw interakcji leków to:
a)osłabienia działania farmakologicznego i związana z tym utrata skuteczności leczniczej
b) zwiększenie siły działania farmakologicznego lub działań niepożądanych i związana z tym zwiększona toksyczność leku
Interakcje leków mogą zachodzić na różnych etapach. Wyróżnia się interakcje w fazie farmaceutycznej, farmakokinetycznej i farmakodynamicznej.
Są to interakcje zachodzące in vitro, przed podaniem leku pacjentowi. Obejmują fizyczno-chemiczne oddziaływanie leków względem siebie, wynikają zatem z przewidywalnych reakcji chemicznych.
Przyczyny interakcji w fazie farmaceutycznej:
mała stabilność substancji leczniczych w zmienionym zakresie pH środowiska
dodatek substancji pomocniczych, rozpuszczalników, podłoży (np. Wit A w maści)
niewłaściwy sposób przygotowania leku
niewłaściwy sposób przechowywania leku (warunki)i niewłaściwe opakowanie
Przykładem interakcji w fazie farmaceutycznej jest wytrącanie się osadu po zmieszaniu w jednym naczyniu roztworu fenobarbitalu z roztworem chlorowodorku papaweryny.
Interakcje te zachodzą w układzie LADME, a zatem na etapie:
wchłaniania
dystrybucji (rozmieszczenia leku w organizmie)
metabolizmu
wydalania
Proces przenikania do narządu i tkanek regulowane są barierami błonowymi.
bariera krew – mózg
krew – płyn , mózg – rdzeń
płyn – mózg, rdzeń mózg
krew – ciecz oka
krew łożysko
Przenikanie cieczy przez bariery naczynia – mózg zachodzi na oparciu o ogólne zasady fizykochemiczne dotyczące błon komórkowych.
Związki małocząsteczkowe niezwiązane z białkami , niezjonizowane i rozpuszczalne w tłuszczach posiadają zdolność łatwiejszego pokonywania bariery krew - mózg niż związki wielkocząsteczkowe, związane z białkiem zjonizowanym i rozpuszczalnym w wodzie.
W procesie przenikania przez barierę krew - mózg lek przekracza błonę kom. śródbłonka od strony światła naczynia krwionośnego i przenika przez komórkę oraz przekracza błonę od strony komórkowej
Niektóre leki aby przekroczyć barierę krew – mózg wymagają układu transportującego. Znaczny wzrost przepuszczalności bariery krew – mózg obserwuje się w stanach zapalnych opon mózgowych.
BARIERA KREW - CIECZ OKA
Utrudnia wnikanie związków zjonizowanych , związanych z białkami rozpuszczanymi w wodzie
BARIERA KREW – ŁOŻYSKO
Łatwo przepuszczalna . Potwierdza to obecność w organizmie płodu niemal każdego leku podanego kobiecie ciężarnej. Mogą przenikać także elementy morfotyczne krwi, mikrocząsteczki.
REDYSTRYBUCJA LEKÓW
Wycofanie leków z kompartymentów do których przeniknął on w pierwszej kolejności i wyrównywaniu stężeń w stosunku do kompartymentów , w których przenika powoli.
Zjawisko redystrybucji można omówić na przykładzie działania barbiturantów. Posiadają one zdolność łatwego przenikania przez barierę krew – mózg czego następstwem jest szybkie wystąpienie stanu równowagi stężeń osocze – mózg – płyn mózgowo rdzeniowy i szybkie działanie nasenne. Stan wyrównania stężeń w osoczu, tk. mm. i tłuszczowej obwodowej następuje powoli i dla mm. wynosi 30’ , a dla tkanki tłuszczowej kilka godzin ze względu na dużą masę mm. w stosunku do osocza stężeń leku w tym ostatnim szybko zmniejsza się i zaczyna się ustalać nowa równowaga osocze – płyn mózgowo – rdzeniowy – mózg. Stężenie leku w mózgu szybko zmniejsza się i działanie nasenne ustępuje , a lek metabolizowany jest i wydalany.