List do Fogelwedera

Mój łaskawy Panie Fogelweder (a w tym imieniu wszytkie prelatury wszytkich kościołów zamykam), służby swe w łaskę W. M. zalecam. Ille ego qui quondam singulis fere septimanis tabellarium ad te Varsoviam mittebam, teraz już rzadziej, i to okkurentów czekam. Qui fit, Maecenas? Usque metu micuere sinus, kiedym w liście nalazł: "Król Jego M. już pozwolić raczył", bo to już, rzekę, nie śmiech; me będzie mi ten mówił: "Radzę, rozmyśl się na to dobrze." Tak źeciem chwilę był raptus. Alem przedsię z dawną swą fantazyją został. A iżeś mi W. M. był napisał, że takie rzeczy praesentiam postulant, chciałem był tam W. M. tymi czasy nawiedzić. Ale dum molior, coraz tam barziej około powietrza w Mazowszu ludzie coś natrącają. A tak, żebych nie został przed bramą jako Bergamaszek, wolałem sam doma poczekać, zwłaszcza że i Łejm podobno niedaleko, i moim rzecz snadniej by tam poszła, kiedy będziem w kupie. Więc nie wiem, jeślim to dobrze wymyślił; aveo scire quid tu sentias, Solus viri molles aditus et tempom noras. Psałterz iżeś W. M. obiecał, dobrześ to W. M. uczynił; quid enim promittere laedit, ale póki go czekać, żeś W. M. kresu nie założył, i to jest nieźle. Bo to Hessus trzy lata robił, a przedsię źle. Utcumque est, nie wiem, co za oracyją posłowie na witaniu Królowi Jego Mości przyniosą na sejm; ja się o trzydzieści psalmów staram, tractant fabrilia fabri (trzydzieści, mówię, i z dawnymi, bych zaś w nieprawdzie nie został). Co się tyczę reguły, którąś mi W. M. napisał, abych jej strzegł in vertendo, jest barzo dobra i pewna. Jeno ja miewam czasem, pisząc, wizyję; ukazują mi się dwie boginie: jedna jest necessitas clavos trabales et cuneos manu gestans ahena, a druga poetica, nescio quid blandum spirans, Te dwie, kiedy mię obstąpią, nie wiem, co z nimi czynić. Formido quid aget, da Venus consilium.

Wiem, że takich fraszek do W. M. uszu nikt nie przynosi, jeno ja sam, ani on Mojżesz abo raczej gdańszczanin in arduis illius Reipubl. negociis ad te amandatus. Ale iż W. M. też w liście swym Musas nie przepominasz, tym śmielej ja też earum w liście swym memini. Wszakże, aby z onych wierszów posteritas czego takiego o W. M. nie rozumiała, miasto Mojżesza włożyłem Schenschmida, bo ten czasu mego był in aula frequens. Et tibi Schenschmid haeret iampridem qua via cumque comes; bo jeśli W. M. pomnisz, był silny importun. Jego M. ks. referendarza by pytać, jeno że snąć nie od gdańszczan przyjeżdżał, ale od elblążan i zatym boję się, aby nie było minus autoritatis w tej personie, iż to od mniejszego miasta. Wszakże jeszcze tego nie drukuję, będzie czasu jeszcze dosyć poprawić, si videbitur. Tak my sam na wsi: kiedy już zasiejemy, komin wkoło obsiędziemy, a lada co i mówiemy, i piszemy. Tu frontem nugis solvere disce meis.
Zatym bądź W. M. po staremu łaskaw.