TEMAT: Ziemia – błękitna planeta.

Cele:

• uświadomienie dzieciom teorii, że „Ziemia krąży wokół Słońca”,

• rozumienie zjawiska, że dzień następuje po nocy,

• wzbogacenie słownictwa dzieci o nowe wyrazy: grawitacja, stan nieważkości, kontynenty,

• zwrócenie uwagi na konieczność ochrony Ziemi przed szkodliwym wpływem zanieczyszczeń,

• globalne czytanie wyrazu: ZIEMIA,

• doskonalenie analizy i syntezy słuchowej wyrazów,

• uogólnianie i rozwijanie twórczego myślenia przy rozwiązywaniu zagadek,

• rozwijanie aktywności plastycznej dziecka.

Zabawa: ”Dzień – noc”: Dzieci poruszają się po sali w rytm muzyki. Na hasło „dzień” naśladują czynności, jakie można wykonywać w ciągu dnia, na hasło „noc”, kładą się na dywanie i „śpią”. Zabawa ruchowa

Dzieci biegają po całej sali w rytm muzyki naśladując lot rakiety (płyta CD). Na przerwę w muzyce dzieci naśladują poruszanie się w stanie nieważkości – „fruwają” jak ptaki oraz podskakują – jak odbijająca się piłka.

10. Przeprowadzenie doświadczenia, które ma uświadomić dzieciom teorię, że „Ziemia krąży wokół Słońca” i wyjaśnić – dlaczego po dniu następuje noc?

Na stoliku stoi globus (Ziemia), a obok jest zapalona lampka (Słońce) – światło lampki skierowane jest na globus. Obracając „Ziemię” wokół własnej osi, wyjaśniam dzieciom zjawisko występowania dnia i nocy. W trakcie doświadczenia dzieci pokazują miejsca na „Zi. Praca plastyczna – wypełnianie konturu „Ziemi”(jednej półkuli) plasteliną,

- wykorzystanie koloru niebieskiego, zielonego, żółtego,

- próby odwzorowywania kształtów wybranych kontynentów.

emi”, gdzie jest dzień i gdzie zapada noc.

Kiedy po niebie wędruje nocą, dokoła niego gwiazdy migocą.

Raz jest jak rogalik, raz okrągły jak talerz.

Kiedy słońce wschodzi, wnet z nieba ucieka.

(księżyc)

Co to za złota świetlana kula, która swym ciepłem Ziemię otula?

(słońce)

Z ziemi do gwiazd mknie pocisk złoty, szybszy niż wiatr i samochody.

(rakieta)

W dzień ich nie ujrzysz, chociaż są nad nami.

Można je zobaczyć nocą i wieczorami.

(gwiazdy)

Co to za okrągła planeta, na której bez wody,

tlenu i słońca nie byłoby życia.(ziemia)

Dzieci poznają konsystencję farby klejowej, następnie odbijają swoje

       dłonie na arkuszu wokół ilustracji " Ziemi" - To moje miejsce na "Ziemi"„Zwiedzamy gwiezdną krainę” – zaproszenie do kosmicznej podróży.

•         Zabawa plastyczna – dzieci rysują gwiazdki (kreślą naprzemienne prawą i lewą ręką) pastelami na szarym papierze; wycinają rakiety z papieru kolorowego i naklejają je na nieboskłonie.

•         Trening twórczości – dzieci otrzymują kartki z narysowanymi gwiazdkami; próbują sobie wyobrazić gwiazdozbiory, łączą żółtą kredką ciała niebieskie i wymyślają im nazwy (ćwiczenie należy przeprowadzić po analizie rysunku Wielkiej Niedźwiedzicy, zamieszczonego w „Świerszczyku”).

 5.Rozmowa z dziećmi wzbogacanie i uściślanie wiadomości o kosmosie z wykorzystaniem ilustracji , rozpoznawanie i nazywanie obiektów w kosmosie (gwiazda, kometa, planeta, rakieta, pojazd kosmiczny itp.) Centralnym ciałem kosmosu jest Słońce. Wokół niego krążą po orbitach inne planety tworząc układ słoneczny. W kolejności występowania od Słońca są to: Merkury, Wenus, Ziemia, Mars, Jowisz, Saturn, Uran, Neptun.
Są 2 rodzaje statków kosmicznych: satelity i sondy (próbniki). Satelity umieszcza się na orbicie wokół Ziemi, sondy zaś lecą dalej, by zbadać inne planety. Statki te nie mają na pokładzie ludzi. Zawierają natomiast specjalną aparaturę (kamery, magnetofony, nadajniki itp.), które działają za pomocą baterii słonecznych. Statki z ludźmi mają dodatkowe wyposażenie, które utrzymuje kosmonautów w dobrym zdrowiu.
Statki kosmiczne wystrzeliwane są w kosmos za pomocą potężnych rakiet. Silniki rakietowe poruszają rakietę do przodu wyrzucając w tył potężny strumień gazów wytwarzanych przez spalające się paliwo. Do tego potrzebny jest tlen. W kosmosie nie ma tlenu, dlatego rakiety muszą posiadać własne jego zapasy (rakiety wspomagające).Dają one rakiecie głównej siłę do pokonania przyciągania ziemskiego, tj. siły, która przyciąga wszystko do Ziemi (inaczej przedmioty, ludzie odlatywaliby w przestrzeń kosmiczną).
Siła ciężkości (przyciąganie ziemskie) sprawia, że utrzymujemy się na powierzchni Ziemi, popędza nas, gdy zjeżdżamy z góry, hamuje, gdy wspinamy się, sprawia, że wszystko spada na podłoże, a rzeki płyną w dół. Siła ciężkości Ziemi utrzymuje także Księżyc na orbicie okołoziemskiej, i atmosferę trzyma na swoim miejscu. Przedmioty spadając nabierają przyśpieszenia. Jeśli ich wielkość i kształt są takie same, to niezależnie od ciężaru, spadają one na ziemię w tym samym czasie . Rakiety wspomagające stopniowo są uwalniane (odrzucane).Po przejściu rakiety przez atmosferę statek znajduje się w próżni t.j. w przestrzeni kosmicznej, gdzie nie ma powietrza, w związku z tym nie ma sił, które hamowałyby pojazd. Statki kosmiczne włączają silniki tylko wtedy, gdy chcą zmienić prędkość lub kierunek lotu.
W środku statku kosmicznego brak jest siły, która przyciągałaby kosmonautów do pojazdu, w związku, z czym są oni pozbawieni swojego ciężaru (mówimy, że znajdują się w stanie nieważkości).
Powracające na Ziemię załogi pojazdów kosmicznych muszą ponownie pokonać warstwę atmosfery otaczającą naszą planetę. Wchodzą w nią z ogromną prędkością, że tarcie pomiędzy nimi, a powietrzem rozgrzewa je do czerwoności, dlatego rakiety muszą posiadać odpowiednio wytrzymałą osłonę termiczną, chroniącą ją przed spaleniem i inne układy ochronne zapewniające łagodne lądowanie . Atmosfera izoluje Ziemię. W dzień chroni ją przed nadmiarem ciepła słonecznego, nocą, przed zbyt dużą utratą ciepła. Stanowi także dla nas ochronę przed zmierzającymi do Ziemi ciałami niebieskimi, spalając je. Zapraszam was w podróż w kosmos – dzieci i ich rodzice zamieniają się w rakiety:
a) odliczają głośno : 10, 9, 8, 7, 6, 5, 4, 3, 2, 1, 0, start
b) klaszczą w ręce, początkowo wolno, potem szybko
c) uderzają szybko rękoma o uda z jednoczesnym tupaniem nogami
d) syczą „Zzzzz...” naśladując lot rakiety
e) z okrzykiem „Hurra” wznoszą ramiona w górę
f) szybko opuszczają ramiona w dół z jednoczesnym krótkim okrzykiem „Bęc” na znak wylądowania.

. Nauczyciel:
- Czy chcecie zostać małymi kosmonautami?
- Nasz gość ukrył do was list od kosmonauty, który musicie odnaleźć.

List:
Kochane dzieci!
Aby zostać małym kosmonautą i otrzymać odznakę „Małego kosmonauty” musicie przejść kilka prób, w których będziecie musieli wykazać się dobrym wzrokiem, słuchem, sprawnymi rękoma, bystrym umysłem i orientacją przestrzenną.
Przygotowaliśmy dla was kilka zadań, które musicie wykonać:
Próba I – Wzroku i spostrzegawczości

Każde dziecko ma złapać „Ogon” komety - tablica interaktywna;

Próba II – Dobrego słuchu i orientacji przestrzennej

Dziecko zapamiętuje i powtarza kolory i dźwięki na torze świetlno – dźwiękowym;

Próba III – Utrzymania równowagi
Dziecko podskakuje na trampolinie a pozostałe dzieci liczą do dziesięciu; następnie kręcą się na platformie równoważnej;

Próba IV – Orientacji przestrzennej
Zadaniem dzieci jest poruszanie się pod dyktando z zamkniętymi oczami w kierunku swojego rodzica.
Jeśli przeszliście pozytywnie wszystkie próby, to możecie zostać małym kosmonautą. Proszę waszą panią i mojego przyjaciela by rozdał wam odznakę „Małego kosmonauty”, gratulujemy i pozdrawiamy. Wasi koledzy z kosmosu – Ufoludki.

ZAKOŃCZENIE

Nauczyciel:
- Pięknie pokonaliście wszystkie trudności, zaliczyliście wszystkie próby – zasłużyliście w pełni na nagrodę. Nauczyciel rozdaje dzieciom znaczki – „Małego kosmonauty” a poza tym możecie teraz „popływać” w basenie z piłeczkami.

4.Przeliczanie planet.

-Wyjaśnienie, że do niedawna było 9 planet, ale astronomowie jedną z

nich uznali za planetoidę w wyniku czego mamy teraz 8 planet.