PRZYGODY WRÓBELKA ELEMELKA

- Elemelek i precelek :

Raz wróbelek Elemelek

miał ochotę na precelek:

w kształt ósemki zakręcony,

drobnym maczkiem przyczerniony.

Lecz gdzie znaleźć przedmiot taki?

Nie sprzedają precli ptaki!

Cała ptasia rzesza wielka

nie potrafi piec precelka...

— Do miasteczka się wybiorę,

jarmark jest tam w każdy wtorek;

a gdy jarmark się odbywa,

nie zabraknie też pieczywa.

Oto stragan jest niewielki,

na nim strucle i precelki.

Ale jak ten przysmak dostać?

Sprawa to nie taka prosta:

trudno ptaszkom o gotówkę!

Elemelek skłania główkę,

strzela jednym, drugim okiem,

potem się okręca bokiem,

rozpościera skrzydła oba...

Tak kupcowej się spodobał,

że rzuciła mu precelek.

— Macie, wróble, na wesele!

Hej, to gratka jest nie lada!

Elemelek głowę wkłada

w precelkową krągłą dziurę

i chce z preclem frunąć w górę.

Lecz ktoś inny w tejże chwili

z drugiej dziurki się wychylił.

Jakiś wróblik szary, mały,

też łakomy, też zgłodniały

trzepiąc skrzydłem cienko wrzaśnie:

— To mój precel! — A mój właśnie!

— Ja już przedtem tu czekałem!

— Ja na własność go dostałem!

— Zmykaj stąd, ty nic dobrego!

— Zabierz głowę! — Jeszcze czego!

— Precz, rabusiu, łakomczuchu!

— Precz, brzydalu, karaluchu!

Z tej ósemki precelkowej

sterczą dzioby dwa, dwie głowy:

każdy dziobek ćwierka, krzyczy,

każdy ptak się rozindyczył.

Ludzie stają przy straganie,

rozbawieni niesłychanie;

śmiechy słychać i okrzyki:

— Ot, zadziorne koguciki!

Jak się to kotłują w piachu!

Napędzono wróblom strachu
i czmychnęły w inną stronę,

Wciąż precelkiem połączone,

by siąść wreszcie gdzieś na sośnie,

dysząc ciężko i żałośnie.

Dzięcioł wyjrzał zza gałęzi.

— Dobrze panom w tej uwięzi?

Jeśli chcecie, to rozkuję.

— Tak, tak! Niech pan popróbuje.

Dzięcioł ma naturę zacną.

Pacnął lekko, mocniej pacnął,

pacnął trzeci raz niezgorzej

i wpół przeciął im obrożę.

Już na obu kawalerach

nie ósemka, ale zera.

Znad dwóch kółek, znad dwóch zerek

do wróbelka rzekł wróbelek:

— Straciliśmy obaj głowy

w tej rozprawie precelkowej

i wynikła ptasia draka.

— Właśnie! Nieprzyjemność taka!

Lepsza zgoda! — Koniec z hecą!

— Wstyd mi, żem się uniósł nieco...

— Przyjmij pan wyrazy żalu,

że nazwałem cię „karaluch".

Potem zjadły oba koła,

zaprosiwszy też dzięcioła.

Każdy grzecznie precel zjadał:

nie swój własny, lecz — z sąsiada...

---