Gajusz Petroniusz to jeden z głównych bohaterów powieści Henryka Sienkiewicza pt.: "Quo vadis". Służył on poradą, był przyjacielem i jednocześnie oparciem duchowym dla swojego siostrzeńca - Winicjusza. Petroniusza zwali zaszczytnym tytułem „arbiter elegantiarum” który określał go mianem znawcy elegancji, krytyka sztuki, a także estety potrafiącego docenić dobry gust. Człowiek ten otaczał się wszystkim co piękne. Dużą wagę przykładał do wyglądu zewnętrznego. Uważał bowiem, że wszystko co piękne jest dobre. Ponadto, jego indywidualne zdanie było bardzo cenione w pałacu, szczególnie przez Nerona, który często sięgał opinii swego doradcy. Petroniusz był również poetą, satyrykiem i niezwykłym intelektualistą, dlatego Cezar domagał się od niego rad dotyczących tworzonych przez siebie dzieł literackich. Petroniusz potrafił zaplanować dokładnie każdą swoją wypowiedź i dlatego wychodził zwycięsko z trudnych sytuacji i niekiedy ratował innych z opresji. Nigdy nie starał się przypodobać Cezarowi w przeciwieństwie do Tygellinusa - prefekta pretorian i niezawodnego doradcy Nerona. Człowiek ten był okrutny. Nie wahał się przed wykonaniem najgorszych poleceń wydawanych przez Cezara. Przez cały czas rywalizował z Petroniuszem o względy Miedzianobrodego. Zazdrość i chęć przypodobania się władcy sprawiły, że podpalił Rzym.
Kolejnym, bohaterem powieści Sienkiewicza jest Ursus - Lig, który jako zakładnik, towarzyszył Ligii, a wcześniej jej matce. Tylko on nazywał Ligię Kalliną. Dla niej Ursus był opiekunem i ojcem, któremu bezgranicznie ufała. Podczas igrzysk uratował ją powalając germańskiego tura. Był człowiekiem o dobrej szczerej twarzy, o nieco smutnym wyrazie i niebieskich, dziecięcych oczach. Miał, jak pisze Sienkiewicz, „olbrzymi grzbiet podobny do grzbietu cyklopa i potężne jak kolumny uda oraz herkulesowe palce”. Każda prośba dziewczyny była dla niego rozkazem. Z przyjemnością służył swej pani. Pomimo dosyć groźnego wyglądu i ogromnej siły, jaką został obdarzony, był niezwykle troskliwy i dobroduszny. Był chrześcijaninem. Winicjusz na początku traktował go jak barbarzyńcę i prostaka, potem kiedy lepiej go poznał, zaprzyjaźnił się z nim.