OBRAZ MIŁOŚCI W RÓŻNYCH EPOKACH LITERACKICH
Miłość towarzyszy człowiekowi od najdawniejszych czasów. Choć w czasach starożytnych to uczucie odgrywało nadrzędnej roli (wierzono głównie w potęgę bogów) to jednak można przywołać przykłady, które świadczą o istnieniu miłości w życiu ówczesnych ludzi. Przykładem może być tytułowa postać tragedii Sofoklesa „Antygona”. Kobieta została zmuszona do wyboru między prawem zalecanym przez samych bogów a prawem, które ustanowił człowiek. Pomimo drastycznych konsekwencji Antygona podjęła decyzję o pochówku swego zmarłego brata, tym samym udowodniła, że miłość braterska jest w jej życiu bardzo ważna.
W Średniowieczu w utworach często pojawiały się przykłady szlachetnych postaw rycerskich. Wśród tych opowieści wiele miejsca poświęcano wątkom miłosnym, które towarzyszyły niemal każdemu dzielnemu i mężnemu rycerzowi. W tych warunkach coraz bardziej popularne stawały się historie związane z nieszczęśliwymi miłościami. Do tej tematyki nawiązał w przyszłości Henryk Sienkiewicz, który był autorem „Krzyżaków”. W utworze tym jedną z centralnych postaci był rycerz o imieniu Zbyszko, który był wielkim patriota. Jako odważny, szlachetny i lojalny rycerz ślubował swą miłość pięknej Danusi. Jednak śmierć ukochanej niweczy ich plany o pięknej i szczęśliwej przyszłości. Jego piękne uczucie sprawiało mu wiele cierpienia.
Temat nieszczęśliwej miłości pojawi się także w „Tristanie i Izoldzie”. Dzieje tych zakochanych w sobie ludzi nie były usłane różami, na drodze swej miłości napotkali oni wiele cierpienia i rozgoryczenia. Jednak oni za wszelka cenę dążyli do tego, aby być blisko siebie, w dążeniu do celu nie zważali na czyhające niebezpieczeństwa. Historia Tristana i Izoldy jest naznaczona pięknym oraz potężnym uczuciem, które nie pokonała nawet śmierć.
W epoce renesansu również pojawiały się utwory w jakiś sposób nawiązujące do miłości. Przykładem mogą tu być dzieła autorstwa sławnego Jana Kochanowskiego (np. fraszki), w których podmiot liryczny rozmyśla o miłości.
W Baroku pojawiły się piękne dzieła o tematyce miłosnej, wśród nich znalazł się utwór pt. ”Romeo i Julia” autorstwa Szekspira. Dzieło to opowiada o miłości, która połączyła dwoje ludzi pochodzących ze skłóconych ze sobą rodów, tym samym ich wspólne życie stało się niemożliwe. Skłócone rodziny były ich przeszkodą w osiągnięciu prawdziwego szczęścia, w związku z tym zostali zmuszeni do ukrywania się. Ostatecznie jednak oboje ponoszą śmierć.
W Oświeceniu miłość zeszła na dalszy plan. Ludzie dążyli przede wszystkim do posiadania jak największej wiedzy, która opierała się doświadczeniu empirycznym. Natomiast miłości nie można było zbadać, jednoznacznie określić i zaklasyfikować. Ta epoka obfitowała przede wszystkim w utwory moralizatorskie i pouczające innych (np. satyry czy bajki), które miały czytelnika uczyć, jak również bawić.
W Romantyzmie pojawiła się żarliwa miłość, także szalona, głęboka. To właśnie w tej epoce rolę nadrzędną przypisywano ludzkim uczuciom (w tym miłości). Jednak miłość romantyczna nie była tak naprawdę spełniona, często była powodem niewyobrażalnych cierpień oraz wyobcowania, nieszczęścia i samotności danego bohatera utworu (np. Werter - w konsekwencji popełnił samobójstwo).
Wygląda na to, że miłość to uczucie piękne, jednak zawsze niesie ze sobą jakieś nieszczęście i rozczarowanie. Często ludzie, którzy kochają się nie mogą być razem, na drodze ich szczęściu stoi wiele przeszkód. Zakochani byli gotowi oddać wszystko za doznaną miłość, jednak los nie sprzyjał ich uczuciowym zamierzeniom.
Zgodnie z regulaminem serwisu www.bryk.pl prawa autorskie do niniejszego materiału posiada Wydawnictwo GREG. W związku z tym, rozpowszechnianie niniejszego materiału w wersji oryginalnej albo w postaci opracowania, utrwalanie lub kopiowanie materiału w celu rozpowszechnienia w szczególności zamieszczanie na innym serwerze, przekazywanie drogą elektroniczną i wykorzystywanie materiału w inny sposób niż dla celów własnej edukacji bez zgody Wydawnictwa GREG podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności lub pozbawienia wolności.
2