Abstrakcyjna sztuka - Terminem tym określa się sztukę nie przedstawiającą świata rozpoznawalnych przedmiotów, oderwaną od obrazowania rzeczywistości. Dzieło abstrakcyjne stanowi autonomiczną, odrębną rzeczywistość, zbudowaną z układów linii, form, barw lub brył.
Barwa - Doznanie zmysłu wzroku wywołane przez promieniowanie elektromagnetyczne. Widmo światła białego składa się z sześciu barw zasadniczych, czyli prostych. Są tu w kolejności od fali najkrótszej do najdłuższej: fioletowa, niebieska, zielona, żółta, pomarańczowa i czerwona. Aby uzyskać ciągłość przejść barwnych - układa się je na obwodzie koła, a wtedy przejście od fioletowej do czerwonej stanowi purpura, która w widmie nie występuje. Wszystkie barwy występujące w kole nazywają się chromatycznymi w odróżnieniu od barw achromatycznych, czyli neutralnych, tj. czerni, bieli oraz szarości wszystkich odcieni. Barwy różnią się między sobą: tonem, nasyceniem oraz stopniem względnej jasności. To oznacza właściwość barwy określaną popularnie kolorem; nasyceniem określa się intensywność czystej barwy, oba więc te pojęcia dotyczą wyłącznie barw chromatycznych.
Forma przestrzenna -Ażurowa kompozycja rzeźbiarska, na ogół abstrakcyjna, o otwartym na przestrzeń wnętrzu bryły.
Fresk - Technika malarstwa ściennego, polegająca na malowaniu na mokrym tynku, pokrytym kilku warstwami zaprawy (farbami z pigmentów odpornych na alkaliczne działanie wapna, rozprowadzonymi wodą deszczową).
Frottage - technika rysunkowa polegająca na pocieraniu grafitem kartki papieru położonej na fakturalnie ukształtowanych powierzchniach różnych materiałów, jak drewno, kamień i in. Tak powstały rysunek daje duże bogactwo efektów, a także rozmaitych skojarzeń. Technika użyta po raz pierwszy w latach 20. XX w. przez M. Ernsta. (franc. 'pocieranie').
Glina - Skała składająca się z iłu, piasku, i żwiru, zabarwiona najczęściej tlenkami żelaza; najczystszą postacią i podstawowym składnikiem gliny jest kaolin. Ugnieciona z wodą staje się spoista i plastyczna.; wypalona w temp. ok. 900°C traci plastyczność, zyskując twardość i trwałość nadanej formy oraz odporność na zmiany temp.; równocześnie zmienia zabarwienie (obecność tlenków żelaza daje kolor czerwony, wapnia- żółtawy).
Impast - nałożenie farby pędzlem lub szpachlą o wyraźnej wypukłości, stosowane w malarstwie.
Kolaż, również z fr. collage - technika artystyczna polegająca na formowaniu kompozycji z różnych materiałów i tworzyw. Są one naklejane na płótno lub papier i często łączone z innymi technikami plastycznymi. Pierwszym kolażem była Martwa natura z plecionym krzesłem Pabla Picassa z 1911 r.
Kompozycja - Sposób powiązania elementów formalnych dzieła (linii, brył, płaszczyzn, plam barwnych, rozłożenia światła i cienia), tak aby tworzyły całość zgodną z intencją twórcy. Na schemat kompozycyjny składają się: jego ramy zewn. (np. otoczenie przestrzenne dzieła architektury lub rzeźby, rama malowidła) i wewn., wyznaczające zasięg przestrzenny samej kompozycji (np. kształt przestrzenny dzieła architektury lub rzeźby, figura planimetryczna zawierająca kompozycję obrazu), osie kompozycyjne, zazwyczaj ze sobą sprzężone (przecinające się równolegle, zbieżne itp.), podziały kompozycyjne, wprowadzające rozgraniczenia wewnątrz kompozycji i porządkujące ją, napięcia kierunkowe, sugerujące ruch rzeczywisty lub wyobrażeniowy itp. Schemat kompozycji (poza sztuką abstrakcyjną) nie jest nigdy schematem oderwanym, ale wynika z programu i celowości dzieła architektury czy rzemiosła artystycznego oraz z tematyki rzeźby lub obrazu, przyczyniając się do wydobycia pożądanych momentów treściowych; w zależności od charakteru schematu kompozycyjnego i jego czynników mówimy o kompozycji: zamkniętej, otwartej, zwartej, luźnej, dynamicznej, statycznej, symetrycznej, diagonalnej itp.
Ornament - Motyw lub zespół motywów ozdobnych, stosowany w architekturze i innych sztukach, może występować w formie pasów (o układzie ciągłym lub rytmicznym), wypełniać określone pola (symetrycznie lub asymetrycznie) albo pokrywać jednolicie całą powierzchnię przedmiotu. Ornament jest często stosowany jako element podziału, ram dla kompozycji czy też dla podkreślenia tektoniki przedmiotu (odpowiednie zaakcentowanie jego części). Podstawową cechą ornamentu jest jego nierealistyczne, a najczęściej całkowicie abstrakcyjne charakter, polegający na odrzuceniu czynnika ilustracyjnego i operowaniu czystą formą. Ornament powstaje też często przez dowolne, fantazyjne łączenie różnych form i tworzenie nowych, oryginalnych zespołów o walorach dekoracyjnych. W odróżnieniu od innych rodzajów dekoracji, ornament operuje drobnym motywem zdobnym . W zależności od rodzajów motywów zdobień rozróżnia się przede wszystkim ornament geometryczny, roślinny i zwierzęcy.
Relief - Kompozycja rzeźb, wydobyta z płaszczyzny płyty kamienia, drewna lub metalu, z pozostawieniem w niej tła; przeznaczona do oglądania wyłącznie od frontu; uzyskana techniką rzeźbienia, kucia, odlewania itp. W. zależności od stopnia wypukłości kompozycji, relief dzieli się na płaski (płaskorzeźba, płaskoryt, bas-relief) - gdy kompozycja występuje niezbyt mocno przed płaszczyznę tła, wypukły (wypukłorzeźba, haut-relief) - gdy kompozycja występuje bardzo wydatnie przed płaszczyznę tła, i wklęsły (wklęsłorzeźba)- gdy płaszczyzna tła występuje przed wykonaną w głąb kompozycją.
Rysunek - Dziedzina sztuk plastycznych, w której wypowiedź artystyczna stanowi dzieło, wykonane głównie na papierze (w starożytności na papirusie, w średniowieczu na pergaminie) - ołówkiem, kredką, węglem, piórem, pędzelkiem. W rysunku akcent położony jest na walory linearne, choć w wielu rysunkach dużą rolę gra światłocień, zakładany —> szrafowaniem, rozcieraniem miękkiej kredki czy węgla, —> lawowaniem lub za pomocą świateł położonych białą farbą kryjącą. Do rysunku używa się papieru białego, szarego, żółtawego, niebieskiego itp.
Witraż - Kompozycja wykonana z barwnego szkła okiennego, figur, lub ornament.; złożona z kawałków szkła łączonych ramkami ołowianymi (zw. dwutówkami) i osadzanych między żelaznymi sztabami, dzielącymi je na kwatery, stanowi wypełnienie otworu okiennego; kolorowe szkło otrzymywano barwiąc je w stanie płynnym barwnikami metal, (żelazo, miedź itp.); do wyrobu w. używano szkła tzw. antycznego, katedralnego, w czasach nowszych ornamentowego, opałowego.
Środki wyrazu plastycznego:
1. Światłocień- kontrast światła i cienia. W malarstwie realistycznym kontrast taki bywa stosowany przez zróżnicowanie ciemnego tła i oświetlonych przedmiotów, może powstawać też przez zróżnicowanie w przedstawionym przedmiocie partii zaciemnionych i oświetlonych z uwzględnieniem cienia rzuconego, cienia własnego, półcienia.
2. Faktura- sposób kształtowania powierzchni. Zróżnicowanie faktury może być wykorzystane do celów artystycznych: (kontrasty: szorstka- gładka, błyszcząca- matowa),
3. Kolor- jest barwą, wyprodukowaną, dobraną dla określonych celów. Istnieją rozmaite podziały barw:
a) Barwy podstawowe: żółty, czerwony, niebieski
b) Ciepłe: czerwony, pomarańczowy, żółty
c) Zimne: niebieski, zielony, fioletowy
d) Czyste/ chromatyczne: kolory tęczy- żółty, pomarańczowy, czerwony, niebieski, zielony, fioletowy
e) Złamane: przygaszone, nienasycone, uzyskane w skutek mieszania z innymi kolorami
f) Pochodne: mieszanie par barw podstawowych: efekt: pomarańczowy, fioletowy, zielony
g) Neutralne: ZIEMI: brązy, ugry,
4. Barwa: wrażenie wzrokowe wywołane falami świetlnymi rozmaitej długości.
5. Kontur- linia otaczająca kształt postaci lub przedmiotu
6. Kontrast- zestawienie zjawisk, przedmiotów bardzo się od siebie różniących: np. barwy ciepłe i zimne,
7. Kompozycja- artystyczny układ elementów plastycznych takich jak: światło, barwa, kształt, linia, walor, faktura, bryła.
Rodzaje:
Zamknięta
Otwarta
Statyczna
Dynamiczna
Odśrodkowa
Dośrodkowa
Geometryczna
Swobodna
Symetryczna
Asymetryczna
Rzędowa/ pasowa
Kulisowa
Diagonalna/ horyzontalna
Wertykalna
Abstrakcyjna
Realistyczna