gdzie
jest siłą działającą na ładunek q, poruszający się w polu
z prędkością
.
Jednostka indukcji: tesla
Natężenie pola magnetycznego, H, wielkość wektorowa charakteryzująca pole magnetyczne, definiowana poprzez prawo Biota-Savarta.
Natężenie pola magnetycznego związane jest z indukcją magnetyczną B równaniem: H=B/µo-I, gdzie: I - wektor namagnesowania, µo - przenikalność magnetyczna próżni.
Natężenie pola magnetycznego wyraża się w układzie Si w A/m (amper na metr), dawniej stosowaną jednostką był ersted.
Magnetyzm ziemski, geomagnetyzm, jedna z fizycznych właściwości Ziemi jako planety. W efekcie działania złożonego zespołu zjawisk fizycznych, wiążących się z ruchem obrotowym, Ziemia tworzy olbrzymi magnes z ośrodkiem w swoim jądrze i biegunami magnetycznymi, znajdującymi się w obszarach polarnych.
Pole magnetyczne Ziemi można traktować w pierwszym przybliżeniu jako pole jednorodnie naładowanej kuli, oś magnetyczna nachylona jest do osi obrotu Ziemi pod kątem 11,5° (bieguny magnetyczne). Składowa pozioma pola jest największa na równiku magnetycznym i wynosi tam 0,4 Oe (na biegunach magnetycznych 0 Oe), składowa pionowa jest największa na biegunach magnetycznych i wynosi tam 0,7 Oe (na równiku magnetycznym 0 Oe).
Regularny kształt stałego pola magnetycznego Ziemi zaburzany jest przez istnienie anomalii magnetycznych, oraz zmiennej składowej pola. Zmiany pola, zawierające składowe o różnych czasach charakterystycznych są jednak małe, chwilowe zmiany nie przekraczają 5% wartości natężenia pola stałego. W przeszłości geologicznej następowały wielokrotnie nagłe, skokowe zmiany znaku pola - biegun północny stawał się południowym, a południowy - północnym. Badanie sposobu namagnesowania skał jest jedną z metod określania czasu ich powstania.
Pole magnetyczne Ziemi jest stosunkowo słabe, można je jednak wykorzystać np. do określania kierunku za pomocą igły magnetycznej w kompasie. Niezgodność położenia biegunów magnetycznych i geograficznych zmusza do brania poprawki na inklinację magnetyczną.