WALICKI W każdej dziedzinie wiedzy istnieją opracowania które umieszcza się w podręcznych działach uniwersyteckiej czytelni. Potrzeba takich opracowań w dziedzinie historii filozofii polskiej jest rzeczą niepodlegającą dyskusji. Jednakowoż większość materiałów jest dziś nieaktualna, przestarzała a dzieła są niedokończone niedopracowane. np. Dzieło Wąsika - dzieło słabe pełne błędnych informacji. Trzy tomy Tatarkiewicza ograniczają się do informacji najbardziej elementarnych. Współczesna polska filozoficzna wiedza książkowa jest niekompletna. Wciąż nie ma należytej syntezy wiedzy polskiego Renesansu ani Romantyzmu mimo że ta epoka była prawdziwą „epoką filozoficzną”. Druga połowa XIX wieku i początki XXstego są równie mało zbadane i równie nie tknięte.Niemal żaden z myślicieli polskich nie posiada wyczerpującego, odpowiadającego współczesnemu poziomowi humanistyki polskiej. Wszyscy wybitniejsi myśliciele europejscy mają gorsze lub lepsze zbiorowe wydania swoich dzieł. W przypadku polskich filozofów jest to rzadkim wyjątkiem. Odziedziczyliśmy te sytuacje po okresie zaborów. W którym warunki dla twórczości filozoficznej były nierównie gorsze niż w krajach dysponujących władzą państwową. W polskim dorobku filozoficznym jest kilka pomocy naukowych które spełniają część wymagań i są przydatne i bogate w wiedzę. np. Bibliografia filozofii polskiej. Wprawdzie zaczyna się od Oświecenia i doprowadzona została do 1864 roku. Historia filozofii polskiej powinna wyodrębnić się z powszechnej historii filozofii i ukonstytuować się jako dyscyplina samodzielna.
Historia filozofii powszechnej jest historią problemów filozoficznych; historią filozoficznych teorii. Historia filozofii polskiej jest jednocześnie częścią dwóch większych całości. Z jednej strony stanowi część historii filozofii a z drugiej część historię kultury polskiej. Troska o systematyczność, kompletność i równomierność badań nad filozofią polską jest naszym obowiązkiem.Podstawą wyodrębnienia filozofii polskiej powinna być jej odrębność przedmiotowa i metodologiczna, polegająca na ujmowaniu filozofii jako integralnego składnika historycznego rozwoju narodowej kultury. Musi być jednocześnie historią myśli społecznej, historią wszystkich filozoficznie doniosłych aspektów świadomości społecznej i kultury narodowej. Buduje to przede wszystkim świadomość narodową. Posiada walory wychowawcze, wytwarza umiejętności myślenia historycznego poprzez ugruntowanie własnych wartości. Wzbudza potrzebę pamięci narodowej.