„Król Olch”
„Król olch” jest balladą - gatunkiem pochodzenia ludowego, ponad to łączy w sobie elementy epiki, liryki i dramatu. Goethe w tym dziele posłużył się dialogiem, po przez który skonfrontował poglądy dwóch kontrastujących postaci: ojca i syna. Fakt oparcia się na dziecku jako głównym bohaterze potwierdza, iż „Król olch” jest zwiastunem nowej epoki. Dziecko stało się ulubioną postacią romantyków, ponieważ jest naturalne, spontaniczne, nie skażone cywilizacją i mówi to, co czuje. Ponad to możemy zauważyć, iż postawa ojca jest niedość, że przeciwstawna w stosunku do przekonań syna, to w dodatku jego słowa są dla ojca niezrozumiałe - on ich nie słyszy. Ojciec niewątpliwie kieruje się rozumem, dla niego widzieć znaczy odbierać jakiś obraz, natomiast widzieć dla syna znaczy czuć. Dziecko reprezentujące romantyzm postrzega świat dzięki zmysłom, emocjom i uczuciom i jednocześnie przypomina nam o kulcie młodości w romantyzmie. Pod koniec okazuje się, że dziecko wygrywa i umiera, podczas gdy ojciec, prezentujący oświeceniową zasadę odpowiedniości, przegrywa, bo nie potrafił zrozumieć swojego syna. Goethe nieprzypadkowo wybrał las, gdyż właśnie to miejsce pobudza emocje i uczucia u czytelnika, a przecież o to chodziło romantycznym twórcom. W dodatku las kontrastuje z założeniem poprzedniej epoki - opieraniem się na cywilizacji. Również przez ten fakt „Król olch” nawiązuje nas do następnej epoki.
Ballada jest dramatyczna, przerażająca. Przedstawia silne uczucia, oprawia to w ramy strasznych krajobrazów, jednak doskonale realizuje swe zadanie. Omawia dobrze filozofię romantyczną, uświadamia o istnieniu czegoś niezrozumiałego w świecie, podkreśla wartość dziecka i nieunikniony konflikt pomiędzy romantykami i racjonalistami. Przestrzega przed konsekwencjami tego konfliktu.