Scenariusz uroczystości z okazji Święta Niepodległości
Prowadzący: Baczność. Poczet sztandarowy wprowadzić sztandar.
Wielkie nasze hasło:
"Jeszcze Polska nie zginęła", pomimo wszelkich kolei losów wiecznie trwać będzie
Do hymnu państwowego!
Baczność! Poczet sztandarowy wyprowadzić sztandar. Spocznij!
W końcu XVIII wieku trzej potężni sąsiedzi Polski: Rosja, Prusy i Austria dokonali jej rozbioru.
W 1795 roku Polska przestała istnieć jako państwo.
Przez 123 lata Polacy znajdowali się pod panowaniem obcych władców, którzy chcieli zniszczyć naszą tradycję i polską mowę. W tym celu prowadzili akcje germanizacji i rusyfikacji.
Przez cały okres zaborów Polacy nie ustawali w wysiłkach o odzyskanie niepodległości i obronę tożsamości narodowej.
Był to zarówno czyn zbrojny, jak i codzienne, uporczywe przeciwstawianie się zarządzeniom zaborców.
O tej heroicznej walce naszych przodków, dzięki której Polska nie zginęła, opowiedzą Wam dzisiaj uczniowie klasy VI;
11 listopada 1918 r., Polska wreszcie odzyskuje niepodległość. Ten dzień pamiętny dla naszych dziejów, nastąpił po zakończeniu I wojny światowej.
Nie da się w pełni oddać tego szału upojenia, radości, jaki ludność polską ogarnął.. Po 120 latach spadły kajdany. Wolność, niepodległość, własne państwo!
Cztery pokolenia nadaremno na tę chwilę czekały, piąte doczekało.
Od rana do wieczora gromadziły się tłumy na rynkach miast, aby zobaczyć wojsko polskie, napisy, polskiego orła na urzędach.
Tak wspomina te chwile świadek wydarzeń - premier Jędrzej Moraczewski:
"Długo oczekiwano tego dnia, który nie rozwiązał wielu kwestii polskich, zwłaszcza terytorialnych. Wybuchło za kilkadziesiąt dni zwycięskie Powstanie Wielkopolskie. Musieliśmy toczyć zacięte walki o ziemie wschodnie, a najcięższą o Warszawę w 1920 roku. Trzy powstania śląskie częściowo przywróciły ziemię i ludność polską do Macierzy, ale nasza droga do wolności była długa i dramatyczna.
Polacy nigdy nie zaakceptowali rozbiorów i narodowej niewoli. Zaraz po trzecim rozbiorze stanęli z bronią w ręku, najpierw u Napoleona, później w powstaniach. Zaborcy poczynali bezwzględnie z ludnością polską - germanizowali ją, rusyfikowali, a ziemie polskie traktowali jako swoją własność. Sytuacja międzynarodowa jaka powstała podczas I wojny światowej, stworzyła nowe szanse rodakom. Zaczęli się organizować i włączać do walki, aby dać o sobie znać, zademonstrować na zewnątrz, poprzez czyn zbrojny istnienie sprawy polskiej.
Polacy walczyli wytrwale na wielu frontach I wojny światowej.
Wierzyli, że na mapie znów pojawi się samodzielny obszar o nazwie: POLSKA.
Walce tej towarzyszyły - poezja i pieśń. Dawały siłę, umacniały wiarę w przetrwanie i więź narodową.
RECYTATOR I
Orle biały! Znów zadniało!
I swobody gwiazdy lśnią!...
Wolne skrzydła rozwiń śmiało
Nad Ojczyzną zlaną krwią!
Po kajdanach rany rdzawe
Z okrwawionych zedrzyj piór,
Uderz sercem o Warszawę
A rubieże dadzą wtór!
RECYTATOR II
Sen o Polsce niepodległej
Jak sakrament w sercach łkał
Na fundament krwawe cegły
Wniósł jej Naród z polskich ciał
A gdy krzyk dziś w niebo bije
Od Bałtyku do Tatr grzmi
To dlatego Polska żyje
Że Narodzie, żyjesz Ty!
Rota ( podkład muzyczny)
RECYTATOR III
Nie rzucim ziemi, skąd nasz ród
Nie damy pogrześć mowy
Polski my naród, polski lud
Królewski szczep piastowy
Nie damy by nas gnębił wróg
Tak nam dopomóż Bóg
Tak nam dopomóż Bóg( wspólnie)
RECYTATOR IV
Do krwi ostatniej kropli z żył
Bronić będziemy ducha
Aż się rozpadnie w proch i pył
Krzyżacka zawierucha
Twierdzą nam będzie każdy próg
Tak nam dopomóż Bóg
Tak nam dopomóż Bóg( wspólnie)
RECYTATOR V
Nie będzie Niemiec pluł nam w twarz
Ni dzieci nam germanił
Orężny wstanie hufiec nasz
Duch będzie nam hetmanił
Pójdziem, gdy zabrzmi złoty róg
Tak nam dopomóż Bóg
Tak nam dopomóż Bóg( wspólnie)
RECYTATOR VI
Rozdzielił nas, mój bracie,
zły los i trzyma straż -
w dwóch wrogich sobie szańcach
patrzymy śmierci w twarz.
W okopach pełnych jęku,
wsłuchani w armat huk,
stoimy na wprost siebie -
ja - wróg twój, ty - mój wróg!
Las płacze, ziemia płacze,
świat cały w ogniu drży...
W dwóch wrogich sobie szańcach
stoimy - ja i ty.
RECYTATOR VII
O nie myśl o mnie, bracie,
w śmiertelny idąc bój,
i w ogniu moich strzałów,
jak rycerz, mężnie stój!
A gdy mnie z dala ujrzysz,
od razu bierz na cel
i do polskiego serca
moskiewską kulą strzel.
Bo wciąż na jawie widzę
i co noc mi się śni,
że TA, CO NIE ZGINĘŁA,
wyrośnie z naszej krwi.
RECYTATOR VIII ( POLONEZ w tle0
Józef Mączka "Wstań, Polsko moja!"
Wstań, Polsko moja!
Uderz w czyn!
Idź znów przebojem w bój szalony!
Już płonie but podziemnych min -
Krwawą godzinę biły dzwony -
Zerwane pęta - uderz w czyn!
Wstań, Polsko moja!
Strząśnij proch!
CHÓREK
My pierwsza brygada
Klasa VI dziękuje za uwagę.
|
|