Krajowy Rejestr Sądowy składa się z trzech osobnych rejestrów, w których prowadzi się spis:
przedsiębiorców,
stowarzyszeń, innych organizacji społecznych i zawodowych, fundacji oraz samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej:
dłużników niewypłacalnych.
Rejestr przedsiębiorców - tu wpisuje się w szczególności: spółki jawne, spółki partnerskie, spółki komandytowe, spółki komandytowo-akcyjne, spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, spółki akcyjne, spółdzielnie, przedsiębiorstwa państwowe, jednostki badawczo-rozwojowe, przedsiębiorców tzw. zagranicznych, towarzystwa ubezpieczeń wzajemnych, inne osoby prawne jeżeli wykonują działalność gospodarczą i podlegają obowiązkowi wpisu do rejestru stowarzyszeń i fundacji, oddziały przedsiębiorstw zagranicznych działających na terytorium Polski, i inne z mocy prawa, jak np. instytucje gospodarki budżetowej.
Organizator turystyki może zawrzeć z obiektem noclegowym :
-umowę dzierżawy, która polega na wynajmie przez biuro turystyczne obiektu noclegowego
na pewien, dłuższy i ściśle określony czas. Przypadki zawierania takich umów nie są zbyt
liczne;
umowę o tzw. allotment, polegającą na tym, że biuro podróży rezerwuje pewną, ściśle
określoną liczbę miejsc w hotelu, która to rezerwacja obowiązuje do z góry ustalonego
terminu (najczęściej jest to termin wyprzedzający datę rozpoczęcia imprezy turystycznej lub
pobytu gości). Po tym terminie miejsca niesprzedane przechodzą do dyspozycji hotelu;
umowę czarteru, polegająca na rezerwacji całego obiektu noclegowego lub określonej liczby
miejsc na pewien, ściśle określony czas. Ryzyko nie sprzedania tych miejsc obciąża w całości
biuro podróży
umowę rezerwacji na zapytanie (on request).
organie ewidencyjnym - oznacza to ministra właściwego do spraw turystyki;
2) zabezpieczeniu finansowym - oznacza to formę zapewnienia pokrycia kosztów powrotu klienta do kraju oraz zwrotu wpłat wniesionych przez klientów w postaci umowy gwarancji bankowej, umowy gwarancji ubezpieczeniowej lub umowy ubezpieczenia na rzecz klientów określonych w art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych;
3) przedsiębiorcy - oznacza to organizatora turystyki i pośrednika turystycznego prowadzącego działalność gospodarczą określoną w art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych.
Osobą prawną jest spółka z.o.o. i spółka akcyjna
Osobami prawnymi nie są m.in.:
Timesharing to umowa, na mocy której umożliwia się korzystanie z nieruchomości (obiektu turystycznego) hotelu, ośrodka turystycznego, apartamentu, bungalowu itp. w oznaczonym czasie.
Klauzula abuzywna: takie postanowienie umowne, które jest objęte domniemaniem sprzeczności z prawem; dotyczy zwłaszcza umów konsumenckich
Umowa adhezyjna to kategoria umów, których najważniejsze warunki określa jeden z kontrahentów, zwykle ekonomicznie silniejszy występujący często w pozycji monopolistycznej, drugi natomiast może je zaakceptować i przystąpić do umowy lub zrezygnować z jej zawarcia. Cechą umów adhezyjnych jest ich powtarzalność, masowość i w zasadzie jednakowa treść.
Typowymi kontraktami adhezyjnymi są umowy zawierane przez konsumentów z przedsiębiorcą, który posługuje się ogólnymi warunkami umów. Przykładem może być np. zawarcie umowy ubezpieczenia samochodu lub kupna produktu w dużym sklepie (w małych sklepikach może istnieć możliwość targowania się - a zatem możliwość zmiany warunków umowy).
Umowa o świadczenie usług turystycznych, jest umową adhezyjną, czyli zawieraną przez przystąpienie. W związku z powyższym, klient biura podróży decydując się na podpisanie umowy wg wzoru proponowanego przez organizatora, staje się automatycznie stroną mającą mniejsze możliwości negocjowania warunków, podpisując umowę godzi się na ustalenia proponowane przez touroperatora.
Polecenie zapłaty – bezgotówkowa forma rozliczeń bankowych. Polecenie zapłaty jest polskim odpowiednikiem zachodniego direct-debit. Realizuje je Krajowa Izba Rozliczeniowa w systemie ELIXIR.
Podstawą prawną polecenia zapłaty jest ustawa prawo bankowe z dnia 29 sierpnia 1997 r. oraz porozumienie międzybankowe w sprawie stosowania polecenia zapłaty z dnia 1 czerwca1998 r.
Przeprowadzanie rozliczeń w tej formie wymaga, aby zarówno dłużnik jak i wierzyciel posiadali rachunki w bankach, które zawarły porozumienie o stosowaniu polecenia zapłaty, a dłużnik wyraził zgodę na obciążanie jego rachunku w tej formie. W przeciwieństwie do polecenia przelewu stroną inicjującą jest wierzyciel. Uznanie rachunku wierzyciela następuje po uzyskaniu środków przez jego bank od banku dłużnika, wystarczających do pokrycia dyspozycji.
Postępowanie egzekucyjne może być prowadzone z następujących składników majątkowych:
z ruchomości (np. samochody, sprzęty domowe),
z wynagrodzenia za pracę,
z wierzytelności (np. wynagrodzenie z tytułu umowy o dzieło),
z innych praw majątkowych (np. akcje, udziały w spółce).
allotment
okresowa lub stała rezerwacja większej ilości miejsc w obiekcie turystycznym z możliwością anulacji w określonym terminie bez poniesienia konsekwencji finansowych
Weksel własny - (inaczej suchy, prosty, sola) zawierający bezwarunkowe przyrzeczenie wystawcy zapłacenia określonej sumy pieniędzy we wskazanym miejscu i czasie. Za bezwarunkowe przyrzeczenie zapłaty odpowiedzialne są również osoby podpisane na wekslu.
Weksel, na którym nie został wpisany termin płatności uważa się za płatny za okazaniem. Jeżeli nie zostało wskazane miejsce płatności, przyjmuje się, że weksel płatny jest w miejscu wskazanym obok nazwiska trasata. Brak innych elementów pod warunkiem, że na dokumencie widnieje chociaż podpis wystawcy powoduje, że mamy do czynienia z wekslem niezupełnym (in blanco). Dopiero uzupełnienie takiego dokumentu o wszystkie ustawowe cechy, pozwoli na dochodzenie roszczenia wekslowego.
Weksel trasowany jest dokumentem zawierającym sformułowanie przez wystawcę polecenie zapłaty, skierowanie do określonej osoby, z żądaniem zapłacenia innej osobie sumy wekslowej w oznaczonym czasie i miejscu.
Jeżeli osoba ta, zwana trasatem, przyjmie i podpisze weksel, wówczas przyjmuje na siebie realizację zobowiązania wymienionego na wekslu.
Odpowiedzialność kontraktowa (łac. ex contracto) – odpowiedzialność cywilnoprawna wynikająca z niewykonania lub nienależytego wykonania obowiązku, który powstał na podstawie czynności prawnej i obejmująca obowiązek naprawienia wynikłej z tego szkody.
W prawie polskim odpowiedzialność kontraktowa opiera się na art. 471 kodeksu cywilnego: Dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.
Ciężar dowodu niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania spoczywa na wierzycielu. Nie ma on natomiast obowiązku udowodnienia winy dłużnika. Dłużnik może się uwolnić od odpowiedzialności, jeśli wykaże, że wykonał zobowiązanie, albo że niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania nastąpiło nie z jego winy. Winą dłużnika jest zarówno zamiar niewywiązania się ze zobowiązania, jak również nieumyślne niedochowanie należytej staranności przy jego wykonywaniu. Co do zasady natomiast dłużnik nie odpowiada za przypadek.
odpowiedzialność deliktową - źródłem jej powstania jest tzw. czyn niedozwolony. Odpowiedzialność tą ponosi osoba, która wyrządziła innemu podmiotowi szkodę własnym działaniem, a konkretnie taka osoba, której można przypisać winę. Jest to odpowiedzialność na zasadzie winy z tytułu czynu niedozwolonego. Podmiot odpowiedzialny za szkodę wyrządzoną czynem niedozwolonym zo-bowiązany jest do jej naprawienia. Do czynów niedozwolonych ustawa zalicza nie tylko zawinione działania człowieka, ale również i innego rodzaju zachowania ludzkie oraz zdarzenia niezależne od woli człowieka, z którymi ustawa łączy obowiązek naprawienia szkody.
Umowa o imprezę turystyczną należy do umów konsensualnych, dwu-stronnie zobowiązujących, wzajemnych i odpłatnych.
Według koncepcji trójelementowej normę prawną dzielimy na:
Hipoteza - założenie, przypuszczenie, określa warunki, w jakich przypisywany jest komuś obowiązek lub uprawnienie, wskazuje adresata normy i jego cechy (np. zawód, wiek, stan zdrowia) i okoliczności (zjawiska, wydarzenia, miejsce działania np. w miejscu pracy), np.:
Sprzedawca, który otrzymał cenę wyższą od ceny sztywnej (...)
Dyspozycja - wskazuje sposób (treść) zachowania adresata, określa jego obowiązki lub uprawnienia, np.:
(...) obowiązany jest zwrócić kupującemu pobrana różnicę (...)
Sankcja - określa konsekwencje prawne (dolegliwości, nieprzyjemności, kary) zachowania niezgodnego z obowiązkiem. Wyróżnia się sankcję karną (represyjną), egzekucyjną i nieważności (bezskuteczności), np.:
(...) podlega karze pozbawienia wolności do lat trzech.
Działalność gospodarcza
Art. 2. Ustawy o swobodzie działalności gospodarczej:
„Działalnością gospodarczą jest zarobkowa działalność wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodowa, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły.”
Gwarancja bankowa to forma pokrycia kosztów powrotu klienta do kraju oraz zwrot wpłat wniesionych przez klientów określonych w ustawie usług turystycznych w postaci :
UMOWY GWARANCJI BANKOWEJ uregulowana w k.c. i prawie bankowym, na piśmie pod rygorem nieważności, umowa jednostronnie zobowiązująca między bankiem(gwarant) i podmiotem uprawnionym (beneficjent gwarancji)
UMOWY GWARANCJI UBEZPIECZENIOWEJ-jest jedną z czynności ubezpieczeniowych . Stanowi pisemne zobowiązanie zakładu ubezpieczeń (gwaranta) do wypłaty na rzecz beneficjenta gwarancji (gwarantariusza) określonej sumy pieniężnej, na wypadek wystąpienia określonego w umowie gwarancyjnej zdarzenia losowego.
Różnice między gwarancją ubezpieczeniem a umową ubezpieczeniem:
w przypadku gwarancji ubezpieczeniowej, w odróżnieniu od umowy ubezpieczenia, zobowiązanie gwaranta przyjmuje zwykle postać zobowiązania nieodwołalnego i bezwarunkowego, co oznacza, że wypłata odszkodowania nie jest zależna od braku uchybień dłużnika wobec gwaranta czy beneficjenta wobec dłużnika
UMOWY UBEZPIECZNIENIA NA RZECZ KLIENTA - ubezpieczenie obowiązkowe na rzecz klienta wraz z minimalną sumą gwarancyjną tego ubezpieczenie. Ubezpieczenie obejmuje pokrycie:
1) kosztów powrotu klientów z imprezy turystycznej do miejsca wyjazdu lub planowanego powrotu z imprezy turystycznej w wypadku, gdy organizator turystyki lub pośrednik turystyczny wbrew obowiązkowi nie zapewnia tego powrotu;
2) zwrotu wpłat wniesionych przez klientów tytułem zapłaty za imprezę turystyczną w wypadku, gdy z przyczyn dotyczących organizatora turystyki lub pośrednika turystycznego oraz osób, które działają w ich imieniu, impreza turystyczna nie zostanie zrealizowana;
3) zwrotu części wpłat wniesionych przez klientów tytułem zapłaty za imprezę turystyczną, odpowiadającą części imprezy turystycznej, która nie została zrealizowana z przyczyn dotyczących organizatora turystyki lub pośrednika turystycznego oraz osób, które działają w ich imieniu.
2. Ubezpieczenie obejmuje wszystkie szkody w zakresie, o którym mowa w ust. 1, w odniesieniu do umów o świadczenie usług turystycznych zawartych w okresie ubezpieczenia, chociażby ich wykonanie nie nastąpiło w tym okresie, bez możliwości umownego ograniczenia odpowiedzialności ubezpieczyciela.
Obowiązek ubezpieczenia powstaje najpóźniej w dniu złożenia wniosku o wpis do rejestru organizatorów turystyki i pośredników turystycznych.
Postępowanie związane z podejmowaniem działalności hotelarskiej w obiektach różnego rodzaju.
W przypadku obiektu hotelarskiego:
Trzeba spełniać wymagania sanitarne, przeciwpożarowe i budowlane potwierdzone dokumentami.
Trzeba spełnić wymagania co do wielkości obiektu, jego wyposażenia oraz zakresu świadczeń ustalone dla rodzaju i kategorii do których został zaszeregowany
Zaszeregowania obiektów hotelarskich do poszczególnych rodzajów dokonuje, nadaje oraz prowadzi ewidencję marszałek województwa właściwy na miejsce położenia obiektu
Przedsiębiorca który świadczy usługi hotelarskie w obiektach musi informować właściwy organ o okolicznościach powodujących zmianę rodzaju lub kategorią oraz o zakończeniu świadczenia usług
Możliwość zmiany lub cofnięcia decyzji o zaszeregowaniu
Możliwość wstrzymania świadczenia usług w obiekcie
Kontrola następcza
W przypadku innych obiektów
Za inne obiekty obiekty w których mogą być świadczone usługi nhotel. Uważa się też wynajmowane przez rolników pokoje i miejsca dla namiotów w prowadzonych przez nich gospodarstwach rolnych.
Trzeba spełniać minimalne wymagania wyposażenia
Trzeba spełniać wymagania sanitarne, przeciwpożarowe i budowlane potwierdzone dokumentami.
Zaszeregowania pól biwakowych dokonuje i prowadzi ewidencję wójt(burmistrz, prezydent miasta) ze względu na położenie
Ewidencję innych obiektów prowadzi wójt(burmistrz, prezydent miasta) ze względu na położenie
cPrzed rozpoczęciem świadczenie usług hotelarskich w innych obiektach przedsiębiorca lub rolnik musi zgłosić ten obiekt do ewidencji
Musi powiadomić o zakończeniu świadczenia usług
Kontrola następcza (także w zakresie spełnienia wymagań sanitarnych, przeciwpożarowych i budowlanych potwierdzone dokumentami
Specyfikacja Istotnych Warunków Zamówienia [SIWZ] jest podstawowym dokumentem podczas postępowania o udzielenie zamówienia publicznego. Zawiera przede wszystkim: warunki jakie powinien spełnić wykonawca, wykaz elementów jakie powinny znaleźć się w ofercie oraz podstawowe dane dotyczące zamówienia.
Elementy jakie powinny znaleźć się w specyfikacji Istotnych warunków Zamówienia ; m.in. nazwa oraz adres Zamawiającego, tryb udzielania zamówienia (przetarg nieograniczony, przetarg ograniczony, negocjacje z ogłoszeniem itd.), opis przedmiotu zamówienia (co Wykonawca będzie musiał wykonać, dostarczyć lub wybudować. Powinien być sporządzony rzetelnie i jednoznacznie), termin wykonania zamówienia, warunki udziału oraz sposób dokonywania oceny spełniania tych warunków, wykaz oświadczeń i dokumentów jakie mają dostarczyć wykonawcy w celu potwierdzenia spełniania warunków udziału w postępowaniu. (wykaz dokumentów jakich może żądać Zamawiający znajdują się w Rozporządzeniu Prezesa Rady Ministrów w sprawie rodzajów dokumentów, jakich może żądać zamawiający od wykonawcy, oraz form, w jakich te dokumenty mogą być składane.
Zamówień publicznych udzielać można w ośmiu opisanych w ustawie trybach:
przetargu nieograniczonego- forma przetargu charakteryzująca się zaproszeniem do składania ofert nieograniczonego kręgu osób, zwykle poprzez publiczne ogłoszenie.
przetargu ograniczonego- forma przetargu charakteryzująca się skierowaniem zaproszenia do składania ofert do ograniczonego kręgu podmiotów.
negocjacji z ogłoszeniem- tryb udzielenia zamówienia publicznego, w którym po publicznym ogłoszeniu o zamówieniu, zamawiający zaprasza wykonawców dopuszczonych do udziału w postępowaniu do składania ofert wstępnych niezawierających ceny, prowadzi z nimi negocjacje, a następnie zaprasza ich do składania ofert.
dialogu konkurencyjnego- tryb udzielenia zamówienia publicznego, w którym po publicznym ogłoszeniu o zamówieniu zamawiający prowadzi z wybranymi przez siebie wykonawcami dialog, a następnie zaprasza ich do składania ofert.
negocjacji bez ogłoszenia- tryb udzielenia zamówienia publicznego, w którym zamawiający negocjuje warunki umowy w sprawie zamówienia publicznego z wybranymi przez siebie wykonawcami, a następnie zaprasza ich do składania ofert.
zamówienia z wolnej ręki- Prawo zamówień publicznych, w którym zamawiający udziela zamówienia po negocjacjach tylko z jednym wykonawcą.
zapytania o cenę- zamawiający kieruje pytanie ocenę do wybranych przez siebie wykonawców i zaprasza ich do składania ofert.
licytacji elektronicznej- Polega ona na wyłonieniu wykonawcy po licytacji, która odbywa się na formularzach zamieszczonych na specjalnie do tego przygotowanej stronie internetowej.
NIEDOZWOLONE KLAUZULE UMOWNE
Niedozwolone klauzule umowne występują w umowach zawieranych przez przedsiębiorców z konsumentami. Są niedozwolone z tego powodu, iż w sposób rażący naruszają prawa klienta oraz zasadę równości stron.
Postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nie uzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy.
Możemy pójść do Sadu Ochrony Konkurencji i Konsumentów
UMOWA AGENCYJNA
Na podstawie umowy agencyjnej, przyjmujący zlecenie ("agent") zobowiązuje się do stałego pośredniczenia przy zawieraniu z klientami umów na rzecz dającego zlecenie ("zleceniodawcy") albo do zawierania ich w imieniu zleceniodawcy, a zleceniodawca zobowiązuje się do zapłaty umówionego wynagrodzenia (prowizji). Zarówno agent, jak i zleceniodawca są przedsiębiorcami, a agent zobowiązany jest ponadto działać w zakresie działalności swojego przedsiębiorstwa
Umowa o świadczenie usług agencyjnych może być zawarta w formie dowolnej. Ustawa kodeks cywilny wymaga formy pisemnej tylko gdy umowa agencyjna wprowadza odpowiedzialność del credere - odpowiedzialność agenta za wykonanie zobowiązania przez klienta.
Obowiązki agenta: 1. zachowanie lojalności wobec dającego zlecenie; 2. przekazywanie wszelkich informacji mających znaczenie dla dającego zlecenie; 3. przestrzeganie jego wskazówek uzasadnionych w danych okolicznościach; 4. podejmowanie czynności potrzebnych do ochrony praw dającego zlecenie.
Obowiązki dającego zlecenie: 1. przekazywanie agentowi dokumentów i informacji potrzebnych do prawidłowego wykonania umowy; 2. zawiadomienie w rozsądnym czasie o przyjęciu lub odrzuceniu propozycji zawarcia umowy oraz o niewykonaniu umowy, przy której agent pośredniczył lub którą zawarł w imieniu dającego zlecenie; 3. zawiadomienie w rozsądnym czasie agenta o tym, że liczba umów, których zawarcie przewiduje, lub wartość ich przedmiotu będzie znacznie niższa niż ta, której agent mógłby się spodziewać. 4. lojalność wobec agenta.
Prowizja to wynagrodzenie ,któregow wysokość zależy od liczby lub wartości zawartych umów.
SPÓŁKI
SPÓŁKI prawa cywilnego-obecnie jest to tylko spółka cywilna, która jest umową stypizowaną w Kodeksie cywilnym. Oznacza to, iż nie jest ona podmiotem żadnych praw ani obowiązków, nie posiada majątku - w obrocie występują natomiast wspólnicy spółki cywilnej, będący przedsiębiorcami, a wszelki majątek jest majątkiem wspólników i stanowi ich współwłasność łączną (bez udziałową).
SPÓŁKI prawa handlowego- które są (w pewnym uproszczeniu) odrębnymi podmiotami prawa, tworzonymi na podstawie odpowiednich umów:
franczyza (ang. franchise) – system sprzedaży towarów, usług lub technologii, który jest oparty na ścisłej i ciągłej współpracy pomiędzy prawnie i finansowo odrębnymi i niezależnymi przedsiębiorstwami: franczyzodawcą i jego indywidualnymi franczyzobiorcami. Franchising zakłada też przepływ know-how od franczyzodawcy do franczyzobiorcy przez cały czas obowiązywania umowy franczyzowej. Istotą jest udzielenie praw (i przyjęcie obowiązków) poprzez zawarcie umowy franczyzy.
Umowa franczyzy (ang. franchise agreement) jest to umowa pomiędzy franczyzodawcą a franczyzobiorcą; zaliczana jest do umów nienazwanych.
Stronami franczyzy są:
Franczyzodawca to strona umowy udzielająca praw (i nakładająca obowiązki) franczyzy. Upoważnia biorcę do korzystania z pakietu franczyzowego. Franczyzodawca jest pojęciem analogicznym do kredytodawcy (od kredyt).
Franczyzobiorca to strona umowy uzyskująca prawa (i przyjmująca obowiązki) składające się na franczyzę, takie jak płacenie franczyzodawcy wynagrodzenia, udostępnianie do kontroli oraz prowadzenie działalności na własny rachunek i we własnym imieniu. Franczyzobiorca jest pojęciem analogicznym do kredytobiorcy (od kredyt).
Istota systemu polega na tym, że franczyzodawca nadaje swoim poszczególnym franczyzobiorcom prawo oraz nakłada na nich obowiązek prowadzenia działalności zgodnie z jego koncepcją. W ramach umowy sporządzonej na piśmie oraz w zamian za bezpośrednie lub pośrednie świadczenia finansowe uprawnienie to upoważnia indywidualnego franczyzobiorcę do korzystania z nazwy handlowej franczyzodawcy, jego znaku towarowego lub usługowego, metod prowadzenia działalności gospodarczej, wiedzy technicznej, systemów postępowania i innych praw własności intelektualnej lub przemysłowej, a także do korzystania ze stałej pomocy handlowej i technicznej franczyzodawcy.
Dzierżawa – jeden z typów umów prawa cywilnego. Reguluje ją Kodeks cywilny w art. 693-709, przy odpowiednim zastosowaniu przepisów o najmie (art. 659-692). Dzierżawa należy do umów nazwanych, dwustronnie zobowiązujących, wzajemnych i konsensualnych (tzn. dochodzących do skutku przez zgodne oświadczenie woli stron). Polega na udostępnieniu innej osobie prawa lub rzeczy, natomiast (w odróżnieniu np. od pożyczki) nie przenosi własności. Przedmiotem dzierżawy może być tylko rzecz lub prawo przynoszące pożytki.
Istotą dzierżawy jest to, że wydzierżawiający na oznaczony czas oddaje dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków, w zamian za co dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu czynsz. Konieczną cechą dzierżawy jest zatem jej odpłatność.