Pisanie programów bezpośrednio w języku wewnętrznym komputera jest niezwykle żmudne i mało czytelne, dlatego wprowadzono tzw. zewnętrzne języki programowania. Są to sztuczne twory, zdefiniowane z myślą o zapisywaniu algorytmów.

Do znanych języków tej grupy należą np.:

FORTRAN – FORmula TRANslation lub FORmula TRANslator, rozpowszechniony przede wszystkim przez firmę IBM.

Język doskonalony i rozszerzany od lat pięćdziesiątych. W języku tym dostępna jest bogata biblioteka programów, zwłaszcza numerycznych.

ALGOL 60 – ALGOrithmic Language.

Język został uformowany na początku lat sześćdziesiątych z przeznaczeniem do obliczeń numerycznych, tj. skomplikowanych obliczeń matematycznych przy ograniczonej ilości danych.

COBOL – Common Business Oriented Language.

Pojawił się równolegle z poprzednim, przeznaczony jest do realizacji algorytmów z obszaru zarządzania (w bankach, handlu, przemyśle, administracji itp.).

PASCAL – jest rozszerzeniem języka ALGOL, uzupełnionym o struktury danych: rekordy, pliki, zbiory, obiekty.

Dzięki swojej strukturze PASCAL jest językiem uniwersalnym, od lat siedemdziesiątych uważanym za wzorcowy język programowania.

C – język o strukturze zbliżonej do Pascala i łatwym dostępie do kodu wewnętrznego.

W niedługim czasie zyskał dużą popularność wśród programistów, szczególnie zaawansowanych. Jako przykład może służyć system operacyjny UNIX, który zaprogramowano właśnie w języku C.

Wymieniono tu zaledwie kilka przykładów języków wyższego poziomu, a stworzono ich bardzo wiele – do określonych zastosowań. Np. warto wspomnieć o językach szczególnie przydatnych do celów dydaktycznych – odmianach Basica czy Logo i językach logicznych, symulujących zachowania inteligentne – językach sztucznej inteligencji, jak np. PROLOG.