Praktyczne zastosowanie metod KLANZY w oparciu o pedagogikę zabawy.

Zasady obowiązujące w ramach realizacji metod aktywizujących wg KLANZY, które mogą pomóc
w nauczaniu zintegrowanym i blokowym, uczeniu się poprzez działanie i przeżywanie, budowaniu programów i autorskich innowacji pedagogicznych, przeniesieniu akcentu
z oceniania na informację zwrotną, integrowaniu grup oraz doskonaleniu nauczycieli
i pedagogów to:

· zapewnienie dobrowolności uczestnictwa
· uwzględnienie wszystkich poziomów komunikowania
· uznanie pozytywnych przeżyć jako wartości i unikanie rywalizacji
· posługiwanie się różnorodnymi środkami wyrazu.

Dobrowolność uczestnictwa polega na tym, że sam uczestnik decyduje, czy chce wziąć udział w zajęciach. Oczywiście i sam animator powinien sobie uświadomić, że najlepiej jest, gdy proponuje wychowankom to, co sam naprawdę chciałby robić, a nie to, co sądzi, że będzie dla nich dobre. Realizacja tej zasady umożliwia odkrycie własnych autentycznych zachowań
i sprzyja uczeniu się.
Uwzględnienie wszystkich poziomów komunikacji dotyczy poziomu rzeczowego
i emocjonalnego. Pierwszy uwzględnia możliwie obiektywne, logiczne, prawdziwe informacje, które wymienia się między ludźmi. Drugi wskazuje, że treści kształcenia przyjmowane są zawsze w zależności od emocji towarzyszących procesowi uczenia się
a zwłaszcza od dotychczasowego doświadczenia i kontaktów w grupie.
Przeżycie jako wartość preferuje zdobycie pozytywnego doświadczenia lub doznania
w trakcie pracy w grupie i z grupą. Zdecydowanie unika bezsensownej rywalizacji, przypadkowych zwycięstw, konkurencji, w których jeden zwycięża, a reszta przegrywa. Zabawy uczą współdziałania, współpracy, dostrzegania różnych, mocnych stron wśród uczestników. Dzięki temu łagodzą niepokój przed oceną, lęk przed przegraną i wzmacniają motywację do wysiłku.
Różnorodność środków wyrazu oznacza przekazywanie treści oraz wywoływanie emocji poprzez oddziaływanie na różne zmysły.
Włącza ona do pracy w grupie następujące formy : ruch, gest, dotyk, taniec, dźwięk, malowanie, gra ról, pantomimę, relaksację, zabawy z chustą animacyjną i tunelem.
Wykorzystanie tak dużej gamy środków jest czymś naturalnym w okresie dzieciństwa, lecz
z trudem przekonują się do niej dorośli, uwikłani już w swoje przyzwyczajenia i niepewności. Okazuje się jednak, że metody zabawowe, umiejętnie zaproponowane, mogą przełamać tę niechęć i u nich (np. podczas uroczystości z udziałem rodziców lub dziadków). Prędko bowiem dostrzegają, że takie sposoby wyrazu ułatwiają komunikację w grupie.

Można wyodrębnić następujące rodzaje zabaw stosowanych w pedagogice zabawy:

• zabawy ułatwiające wejście w grupę, poznanie nowego otoczenia,

• zabawy rozluźniające, odprężające, wykorzystujące ruch, taniec, gest, likwidujące napięcie mięśni i napięcie psychiczne,

• zabawy ułatwiające wprowadzanie tematu, pozwalające poznać odczucia, doświadczenia, potrzeby i oczekiwania członków grupy,

• gry dydaktyczne - przedstawienie problemu i poszukiwanie rozwiązań według proponowanych reguł,

• gry dyskusyjne - analizowanie danego problemu a różnych stron z włączeniem doświadczenia i dotychczasowej wiedzy,

• metody ułatwiające przekaz informacji zwrotnej, sygnalizujące indywidualną reakcję
  i odczucia poszczególnych osób,

• drama - wykorzystująca gry z podziałem na role jako wstęp do omówienia konkretnego problemu,

• zabawy umożliwiające samoocenę, poznanie własnej hierarchii wartości, własnych spontanicznych zachowań,

• zabawy integrujące grupę, umożliwiające wszystkim wspólną, aktywną zabawę bez podziału na bawiących się i obserwatorów, bez ośmieszającej rywalizacji, przypadkowych wygranych i kilku zwycięzców.

Zalety pedagogiki zabawy , wdrożone do praktyki dnia codziennego , oddziałują nie tylko na jakość wykonywanej pracy , w wielu przypadkach przynoszą dużą satysfakcję nie tylko nauczycielom , ale również wychowankom .
• zastosowanie pedagogiki zabawy w przedszkolu kształtuje w dzieciach poczucie odpowiedzialności nie tylko za siebie , ale także za grupę , do której dana jednostka uczęszcza,
• przestrzeganie zasad uwzględniających indywidualne cechy jednostki nadaje inny wymiar stosunkom w relacjach dziecko – nauczyciel i dziecko – inne dzieci ,
• konkretne zabawy , jak np. zabawy na poznanie i utrwalenie imion , znajdują zastosowanie w sytuacjach , kiedy nauczyciel obejmuje nową grupę , pozwala to także na lepsze poznanie się dzieci nawzajem ,
• wspólne sprzątanie po każdej skończonej zabawie , kształtuje odpowiednie nawyki, przydatne w codziennej pracy z dzieckiem ,
• tworzenie warunków do twórczej działalności dziecka budzi szacunek zarówno dla autora , jak również dla stworzonego dzieła ,
• zadania wychowawczo – dydaktyczne stawiane przed nauczycielami przedszkola , zakładają także dobrą współpracę z rodzicami . Organizacja uroczystości przedszkolnych , w których rodzice nie są tylko biernymi widzami , lecz angażują się razem z dziećmi we wspólną zabawę , sprzyja integracji dzieci , rodziców i nauczycieli .
Wykorzystanie metod pedagogiki zabawy w wielu środowiskach świadczy o jej uniwersalności . Środowisko przedszkolne jest podatne na zmiany i chętniej wprowadza do praktyki wszelkie innowacje . Wynika to z większej swobody programowej , umożliwiającej nauczycielowi większą autonomię w działaniu .

Metody pedagogiki zabawy czy nauka poprzez zabawę likwidują lęk, obawę, strach i to jest niewątpliwie ich wielka zaleta. Nie ma tu rywalizacji. W zabawę zaangażowana jest cała osoba, wszystkie zmysły. Pobudza ona do twórczego działania, pozwala odczuć radość i więź z członkami grupy, a przy tym także wiele uczy. Nie jest środkiem przymusu bo nim być nie może. Wszyscy przecież lubią zabawę, nawet jeśli sobie tego nie uświadamiają.