Zbyszko z Bogdańca jako główny bohater powieści Krzyżacy w pełni sprostał powinnościom rycerskim. Odznaczał się takimi cechami charakteru jak : odwaga, wytrwałość, , waleczność i męskość. Był również honorowy, pobożny , szlachetny i bardzo dumny, co stanowi o ważnych cechach rycerza.
Zbyszko od najmłodszych lat był przyzwyczajony do rzemiosła . Jako młodzieniec dojrzały naciągał kuszę bez korby, czym zadziwiał Zycha ze Zgorzelic. Pełen wiary we własne siły brał udział w wielu turniejach ,bo wierzył, że walcząc zdobędzie pas rycerski. Rozpierała go energia, bez przerwy myślał o bitwach, wojnie i sławie. Z wielką wytrwałością starał się o przyjęcie do stanu rycerskiego.
Rycerz w tamtych czasach składał śluby, które były obietnicami, danymi władcy lub swojej damie. Zbyszko ślubował, że będzie głosił, iż najurodziwsza i najcnotliwsza jest panna Danuta Jurandówna. Obiecał też złożyć pod nogi Danusi kilka czubów krzyżackich. Chciał walczyć w barwach swojej pani, a nawet oddać za nią życie. Po tym jak własnym ciałem obronił księżne Danutę i jej dwórki przed rozszalałym turem na polowaniu, został pasowany na rycerza. Doskonale wie ,że jego powinnością jest dochowanie wiary damie swojego serca. Kiedy Danusia uwięziona była u Krzyżaków, Zbyszko bez wahania spieszy jej na ratunek. Również długo od niej nie odstępował nawet po jej śmierci, co było dowodem jego miłości i oddania.
Bardzo ważną cechą ówczesnego rycerza było służenie Bogu poprzez bronienie swojej religii, kościoła, walczenie z poganami oraz uczestniczenie np. w krucjatach. Zbyszko bezgranicznie wierzył w Boga i mu ufał. Stawał w obronie kraju jak i bezbronnych ludzi.
Wartością nadrzędną dla Zbyszka był honor rycerski, od najmłodszych lat wpajany mu przez stryja. Młodzieniec wolał zostać ściętym niż tchórzliwie uciec z więzienia w przebraniu Maćka. Śluby złożone Jurandównie i późniejsze zrękowiny są dla niego ważniejsze niż rodząca się miłość do Jagienki.
Słowo rycerskie ma dla niego moc wiążącą, a jako rycerz wyróżniał się odwagą, szlachetnością i wiernością wobec postawionych sobie celów. Podczas pojedynku z Ulrykiem von Jungingenem zsiadł z konia, by pomóc przeciwnikowi, któremu pękł popręg przy siodle. Ta szlachetność sprawiła, że był osobą lubianą i szanowaną przez polskich rycerzy, księcia Janusza i Annę Danutę oraz zyskał akceptację Juranda.
Pozyskał przyjaźń Fulko de Lorche i pozostał wierny zasadzie lojalności, nie godząc się, aby Lotaryńczyk zapłacił okup, kiedy został jego jeńcem.
Był człowiekiem dumnym i dotrzymującym danego słowa. Jak przystało na prawdziwego rycerza Zbyszka cechowała ogromna odwaga. Sam wybrał się na poszukiwanie Danusi. Odważnie i z podniesioną głową poszedł na wykonanie wyroku śmierci, który zasądzono mu za atak na Kunona von Lichtensteina, krzyżackiego posła.
Zbyszko zawsze stawiał honor na pierwszym miejscu, był niezmiernie wytrwały. Walczył na słusznych wojnach a unikał niesłusznych wojen. Popisał się w bitwie pod Grunwaldem.
Pozostaje jednak przede wszystkim rycerzem wiernym ojczyźnie i królowi, który z radością wyrusza na wojnę, by stanąć w obronie ojczyzny. Dla okolicznej szlachty staje się wzorem do naśladowania, ponieważ jest dowodem na to, do czego może doprowadzić szlachcica ?krzepkie ramię w połączeniu z mężnym sercem i rycerską pożądliwością przygód?.
Zbyszko był bardzo spontaniczny, naiwny, działał pod wpływem impulsu. Rozpierała go energia, którą najchętniej spożytkowałby na wojnie, lecz brakowało mu zdrowego rozsądku. Ową nieroztropność u bratanka dostrzegł Maćko, który często nazywał go głupcem: ?Szkoda mi twojej głowy, ale rozumu nie szkoda, ile żeś głupi jak cap?. O jego porywczości świadczy również wydarzenie, kiedy rzuca się na drodze na Krzyżaka, nie zauważając, że to poseł . Jedynie te cechy charakteru nie świadczą na korzyść zalet rycerskich.
Zbyszko jest ideałem średniowiecznego rycerza - człowieka honorowego, mężnego i oddanego ojczyźnie. Jest postacią dynamiczną, która zmienia się pod wpływem cierpienia i życiowych trudności. Nierozważny giermek staje się dojrzałym mężczyzną, walecznym i godnym do naśladowania.