Burzliwe życie:
Casanova to wieczny podróżnik; w żadnym kraju nie zapuścił korzeni (pragnienie powrotu do Wenecji); bez odczuć patriotycznych.
Wieczny wędrowiec – dzięki nieustannemu przemieszczaniu się może zachować osobowość ???; relatywizm nazwisk rodowych – upodobanie do zmiany pseudonimu = zmiana osobowości.
Dzięki wszechobecnemu językowi francuskiemu zyskiwał sojuszników, przyjaciół; wszędzie czuł się jak u siebie.
Ciągłe pragnienie ruchu, zmian i swobody; wieczna ucieczka – we wszystkich dziedzinach życia: ścigany przez prawo, ucieczka od poważnego związku, próba wydostania się z nizin społecznych itp.
Historia mojego życia to opowieść zamkniętego cyklu istnienia (powtarzającego się wciąż na nowo).
Wenecja, rok 1725:
Wenecja XVIII wieku jest jedynie cieniem minionych czasów – dekadencja obyczajów, polityki, sztuki; to wieczny karnawał, który sprzyja libertyńskim uciechom.
Po dwakroć urodzony:
Magiczny rytuał czarownicy – w dzieciństwie Casanova cierpiał na hemofilię, dlatego nie dawano mu wielkiej szansy na przeżycie, lecz kochająca babka zaprowadziła wnuka do czarownicy -> ponowne narodziny Casanovy podczas rytuału; w nocy miał wizję w postaci pięknej kobiety, która nakazała mu utrzymać to spotkanie w tajemnicy.
Giamco nie uważa swoich pierwszych 8 lat życia za ważne, dlatego nie umieszcza wspomnień z tego okresu w swych pamiętnikach.
Rodzice zajmują się aktorstwem i pomimo że wenecjanie uwielbiają teatr, to status aktorów był bardzo niski (podobnie jak za czasów Moliera we Francji); jego rodzice (ojciec przedwcześnie zmarły) nie przejmowali się wychowaniem dzieci, stawiali na zabawę i romanse.
Wątpliwość ojcostwa – wpierw Giamco dobiera sobie szlachetnie urodzonych ojców, np. z rodu Grimanich, lecz w Historii… zmienia koncepcje: dowodzi, że jego przodkowie służyli najmożniejszym panom; sam też szuka tylko arystokratycznych pracodawców (ostatecznie nie wiadomo, czy Giamco jest owocem romansu).
Za niepowodzenia i upokorzenia ze strony ludzi odgrywał się, pisząc ostrym językiem opowiadania, które były łatwo czytelne (znaczeniowo) dla odbiorcy.
Nauka:
Studiował w Padwie; chciał być lekarzem, lecz jego protektorzy naciskali na prawo, w dodatku miał zostać adwokatem duchownym, gdyż był doskonałym mówcą.
Giamco jest „medykiem samym dla siebie”; nie uznaje konowałów; uważa swe ciało za narzędzie pracy i rozrywki, dlatego poświęca jemu szczególną uwagę.
Pochłaniał wiedzę – usilnie stawał się ekspertem w wielu dziedzinach (np. ekonomia, astrofizyka, filozofia, historia, okultyzm).
Kariera duchowna rysowała się obiecująco, lecz to nie z powołania, ale z ambicji zostaje sekretarzem wysoko postawionych kardynałów; po skandalu zostaje zmuszony opuścić Rzym.
Korfu i Konstantynopol:
Romans z hermafrodytą Teresą vel kastratem Bellinio – udawała kastrata, by móc grać w teatrze (kobiety miały zakaz grania); Casanova długo zalecał się do Belliniego (nie dopuszczał myśli, że to jednak może być mężczyzna).
Zrywa z „czernią” (stan duchowny) na rzecz „czerwieni” – zaciąga się do wojska; elementem rozstrzygającym o nowym fachu jest nowy kostium.
Nigdy nie patrzył okiem turysty na nowe państwa; zawsze interesowały go: kobiety, obyczaje, hazard, stosunki społeczne.
Związki homoseksualne nie są przez niego potępiane (ani przez całą Italię), lecz nie przypisuje im specjalnego znaczenia.
Próbował nawiązać romans z żoną kapitana galer i kochanką dowódcy galer (rozwiązłość na porządku dziennym), lecz na próżno – podboje Casanovy nie zawsze były udane.
Pożądanie:
Filozofia Casanovy: ulegając ciekawości, można odczuwać pożądanie nawet wobec brzydkich kobiet; kocha wszystkie bez różnicy (brzydka, zdeformowana, upadła, brzemienna, nieletnia, podstarzała) z tą samą ślepą zachłannością – liczy się ilość, a nie jakość; romansuje również z kobietami z wyższych sfer, ale więcej jest tych upadłych, młodych i niedoświadczonych (łatwiej je uwieść).
Ciągła zmiana kochanek wynika z naturalnego instynktu, chęci nowości; jednak prawie zawsze jest w związku monogamicznym, zawsze dba o swoje kochanki, a gdy je porzuca – swata je z kimś innym (lub szuka protektora), natomiast, gdy zostaje porzucony, cierpi niezmiennie, dopóki nowa miłostka nie „odrodzi” go.
Żadna z kobiet nie wymaga od niego więcej niż sam chce dać; żadna go nie zatrzymuje, wydawały się pogodzone z losem.
Wenecja po raz drugi:
Próbuje swego szczęścia w hazardzie, adwokaturze, lecz ostatecznie ląduje w trupie artystycznej, co uważa za swój upadek (w teatrze grają wyłącznie ludzie niższego pochodzenia, a Giamco zależy na koligacji z arystokracją).
Udzielił pomocy medycznej senatorowi Bargadin, przez co zyskał jego uznanie jako kapłana wiedzy abstrakcyjnej – okultyzmu; senator stał się jego protektorem za przepowiadanie przyszłości czy udzielanie rad, które Giamco wyczytywał z kabały liczbowej (był świetnym matematykiem, więc manipulował wróżbami, aby uzyskać zamierzony efekt); na koszta senatora Casanova prowadził bujne libertyńskie życie, jednak musiał uciekać z kraju, ścigany przez sąd i inkwizycję.
Choroba weneryczna:
Casanova często chorował na choroby weneryczne (nie uznawał kondomów i lubił przypadkowy seks). Niekiedy, podobnie jak w przypadku innych chorób, sam doprowadzał swoje ciało do zdrowia.
Casanova zakochany:
Wielka miłość Casanovy – Henrietta – kobieta o tajemniczej przeszłości (podróżuje jako kobieta niskiego pochodzenia, lecz potrafi zachowywać się jak dama), która uciekła od rodziny, lecz po wynegocjowaniu warunków powrotu z posłannikiem, wróciła do rodzinnego domu. Giamco ciężko przezywa jej odejście, załamał się, ale wykurował go czas, nowy romans i rzeżączka (choć nigdy o niej nie zapomniał).
Jeszcze dwukrotnie wpadają na siebie w ciągu następnych lat, lecz Henrietta kryje swoją obecność poprzez wysyłanie liścików (prosi, aby nie dociekał kim ona naprawdę jest) i romans z jego kochanką.
Paryż po raz pierwszy:
Rola żigolaka, utrzymanka starszej kochanki – Giamco niechętnie wspomina takie romanse (np. z panią Sylwią).
Inicjacja językowa, teatralna i królewska:
Językowa: wpierw jego francuski był pełen italianizmów, co wzbudzało powszechny śmiech, lecz także zjednywaniu mu znajomych w wyższych sferach (zabawiał ich swoimi błędami); z czadem opanowuje perfekcyjnie język, staje się znanym pisarzem.
Teatralna/towarzyska: w kręgach towarzyskich szczycił się swoimi sztuczkami kabalistycznymi; z powodów finansowych nie mógł bywać na spektaklach wraz ze śmietanką towarzyską, co również wypominano mu; jednakże był w gościnie u rodziny aktorskiej (pani Sylwia), więc obcował z aktorami – posądzony o romans i ciążę z nieletnimi itp.
Casanova był wielbicielem króli (idealizował ich wizerunek) – uważał, że wielbienie ich z daleka i pomoc w nawiązywaniu romansów przez króla jest wielkim zaszczytem.
Sztuka uwodzenia:
Casanova był z tych, co okazja czyni złodzieja; wolał płatne dziwki od niedostępnych panienek z dobrego domu; uważał, że to kobiety powinny walczyć o mężczyznę (o to, że chce je zaciągnąć do łóżka); nie lubił wysilać się w zdobywaniu kobiet.
Ówczesne siedemnastowieczne obyczaje nie zabraniały „szybkiego przechodzenia do rzeczy”.
System uwodzenia Giamco (ale nie jedyny): uwodzenie poprzez pojedynek dwóch kobiet równocześnie – to one go zdobywały, dlatego same nie broniły się, a on, udając zawstydzenie, nie musiał żadnej ofiarowywać jakiś deklaracji uczuciowych.
Kobiety Casanovy były sprowadzane do wspólnego mianownika-kobiecości: niwelowanie różnic między kobietami na rzecz gloryfikacji globalnej czysto cielesnej kobiecości.
Wenecja po raz trzeci:
Casanova głęboko kochał C.C. (tj. bardziej od innych kobiet; nie licząc Henrietty); romans z nią i ślub przed Bogiem były wbrew zgodzie rodziny, dlatego dziewczyna została wysłana do klasztoru. Tam poroniła i była bliska śmierci. Casanova może obserwować ją tylko z daleka podczas nabożeństw i otwartych spotkań. Poznaje inną mniszkę, M.M., przyjaciółkę C.C. i jednocześnie jej kochankę – libertyńskie zachowanie: kochankowie nie są o siebie zazdrośni; tworzy się trójkąt: Casanova-C.C.-M.M. ambasador francuski, kochanek M.M. zezwala na taki romans (chce być obserwatorem), potem sam nawiązuje romans z C.C. i M.M. Casanova jest manipulowany przez M.M., jeszcze większą libertyńską osobowość niż on sam. Lecz okazuje się, że to ambasador wszystkim kieruje, ale jednocześnie pomaga Giamco. Casanova postanawia wyjechać z Wenecji – nie może znieść takiego dziwnego czworokąta.
Osiemnastowieczne zakony mniszek były salonami towarzyskimi; mniszki poszukiwały kochanków-protektorów zarówno wśród gości jak i wśród siebie.
Casanova został aresztowany przez inkwizycję i skazany na 5 lat za libertynizm, hazard, okultyzm i kontakty patrycjuszy z obcokrajowcami (ambasadorami), które nawiązywał, bluźnierstwo itp. Również jego życiorys przemawia na jego niekorzyść: eksduchowny, z rodziny aktorskiej.
Ucieczka z Piombi (więzienie pod Ołowianym Dachem – małe klitki pod samym dachem, w zimie przeraźliwie zimno, latem przeraźliwie ciepło) – zdrowy rozsądek zachował dzięki czytaniu jakichkolwiek książek i zewu wolności, pewności, że uda mu się uciec; ucieka wspólnie z innym więźniem, osobno dostają się na granicę, a potem kierują się do Strasburga i w końcu do Paryża.
Kochać:
Wygląd Casanovy jest zgodny z ówczesnym ideałem atrakcyjnego mężczyzny (o cerze syna Cygana, herkulesowskie bary, wojownicze mięśnie, + charakter: temperament fauna, zuchwalstwo i beztroskie condittiere), pełen wigoru (pomimo więzienia, zmian klimatu, licznych chorób itp.), zdolny kochanek.
Kieruje się libido, nie namiętnością, którą uważa za kulę u nogi, ograniczającą wolność.
Inicjator miłości, nie uwodziciel (ostro krytykuje uwodzicieli) – wykorzystuje kobiety emocjonalnie, lecz chodzi mu o wspólną przyjemność.
Paryż po raz drugi:
Dzięki historii ucieczki z więzienia Giamco staje się rozpoznawalnych na salonach francuskich. Jako pomocnik finansowy wyciągnął rząd francuski z długów: pomysł z loterią państwową – ściąganie z podwładnych pieniędzy. Casanova w swoich Pamiętnikach narcystycznie opowiada o interesach, przypisując sobie więcej zasług niż naprawdę było (nie był pomysłodawcą loterii ani nie posiadał żadnych kolektur).
Pod przykrywką edukacji seksualnej wykorzystuje młodą dziewczynę, potem adoruje (bez cielesnego związku; potrafi być czasami sentymentalny) Manon, córkę pani Sylwi – jest rozgoryczony, że to nie od odebrał dziewczynie jej dziewictwo (Manon poirytowana czekaniem na niego, wyszła za mąż).
Spotyka się z byłą kochanką – okazuje się, że ma z nią córkę, ale pod opiekę dostaje jej starszego syna, którego z kolei wykorzystuje do oszustwa pewnej markizy, lubującej się w okultyzmie.
Pomaga żonatej kobiecie spełnić małżeński obowiązek jej męża, dania dziedzica, gdyż on jest słaby fizycznie.
Oszukuje brzemienna kobietę – za pomocą seksu chce wywołać poronienie na jej życzenie.
Wynajmuje się jako francuski szpieg w Dunkierce i Holandii jako negocjator finansowy – Casanova prawdopodobnie ubarwił swoje zasługi.
We Francji zachowywał się jak nowobogacki: szybko trwonił majątek; postanowił założyć manufakturę jedwabiu na wzór Chin, lecz firma upadła, a on musiał uciekać z kraju (z powodu mniemanego oszustwa stracił w oczach francuskiej arystokracji).
Jak cię widzą, tak cię piszą:
Giamco i jego wygląd zewnętrzny to jedność; w związkach miłosnych był tylko tym, na kogo wyglądał.
Grał swe życie, świat to teatr, w którym strój czyni człowieka – zawsze posiadał bogato zdobione stroje, by wyglądać jak arystokrata.
Estetyka dandyzmu (przepych stroju) niczym puszący się paw – pragnieniem Casanovy jest błyszczeć; wulgarne cechy nowobogackiego – obnoszenie się swoim chwilowym sukcesem.
Elegancja to jedyna szansa na jego sukces, ma mu pomóc zaistnieć w wyższych sferach.
Wędrówka po Europie:
Casanova wciąż podróżował po Europie, bo nie mógł powrócić do Wenecji z powodów politycznych, prawnych (po ucieczce z Piombi). Szukał wsparcia u samego papieża, lecz bez skutku.
Powtarzanie swoich romansów (zmyślane przez autora Pamiętników) i historii (hazard) – poznał rzekomo drugi raz M.M. i swojego biologicznego syna.
Przez licznych badaczy życia Casanovy był uważany za francuskiego szpiega (pomoc finansowa), szpiega jezuitów (zamach na króla Portugalii), szpiega-masona (łączność z masonami w całej Europie).
Posługiwał się fałszywy nazwiskiem (nobilitującym go społecznie) i dzięki wsparciu wysoko postawionych przyjaciół był wszędzie witany z otwartymi ramionami.
Związek (prawie) kazirodczy z córką – odwołano ślub, gdy prawa wyszła na jaw (choć nie był przeciwny swemu małżeństwu z własną córką).
Oszukiwanie markizy d’Urfe – wyciągał od niej pieniądze, szykując rzekomy rytuał, mający ją odrodzić w wiele niemowlęcia płci męskiej (jako mężczyzna miałaby większe zdolności parapsychiczne ???). Casanova, zgodnie ze spisanym testamentem, sprawowałby opiekę nad dzieckiem i majątkiem do 13. roku życia chłopca. Nie udała się ciąża (Casanova wynajął dziewczynę by zaszła w ciążę z synem swej kochanki, którego miał pod opiekę; później wynajął 2 oszustów); markiza wpadła na pomysł, żeby Casanova ją zapłodnił, lecz on czuł do niej obrzydzenie, poza tym był już znużony całym przedsięwzięciem. Uciekł, wyciągnąwszy z majątku markizy jak najwięcej mógł.
Zdradziecki Casanova:
Casanova uważa swe zachowania za moralne, lecz Buisine mówi o jego etyce powątpiewająco: kłamstwo jest nieodłącznym elementem prawdy dla Casanovy; nie kradnie pieniędzy dla zysku, lecz żeby szybko je wydać (włączyć ponownie do obiegu społecznego); zgarnia majątki (np. pani d’Urfe), żeby nie został roztrwoniony na absurdalne pomysły (a starsza kobieta miała ich mnóstwo).
Uważa oszustwo za grzech, lecz uczciwy spryt to ostrożność umysłu. Przyznaje się do oszustw i nadużywania zachowania w stylu „okazja czyni złodzieja”.
Istnieje wyłącznie moralność praktyczna (np. uczciwy spryt), pomagająca gorzej urodzonym na lepsze życie.
Londyn:
Nie mógł znaleźć sobie kobiety; trafił na podstępną ladacznicę (Buisine opisują ją używając najgorszych określeń) Mariannę Charpillon, oszustkę i naciągaczkę – po historii z Henriettą przestał być typowym libertynem żyjącym chwilą, dlatego tak łatwo dał się uwodzić i oszukiwać, ponadto starzał się.
Hazard:
Wenecja była krajem hazardu (najpierw legalnego, potem kolidowało z prawem ???).
Casanova był nałogowym hazardzistą (zazwyczaj żył z niego + „kieszonkowe” o protektorów, którzy kładli na niego do końca swoich dni) – grał, choć wiedział, że przegra; to dla niego przyjemność: mógł wydawać, nie zarabiając a wygrywając; tylko pieniądze z wygranej mają dla niego wartość.
Umiał wygrywać czysto i także kantując (powszechnie dopuszczalna praktyka), lecz potrafił także przegrywać, gdy miał z tego jakieś inne korzyści (np. przypodobanie się przeciwnikowi - arystokracie).
Na Wschód:
Im bardziej Giamco starzeje się, tym mniej w swych pamiętnikach pisze o sobie; częstsze są opisy kraju czy na pół zmyślone, przywłaszczone historyjki; jest też mniej subiektywizmu.
W Polsce został podstępnie wyzwany na pojedynek i co prawda wygrał, lecz w stolicy stał się persona non grata i musiał wyjechać z kraju.
Giamco dogania jego przeszłość awanturnika, a nawet niekiedy przegania go – był niechętnie witany w nowych krajach Europy Wschodniej, potem też na Zachodzie (nakłaniano go do szybkiego wyjazdu lub przeszkadzano mu w wizytach – bezpodstawne zatrzymania).
Po rewolucji francuskiej czuł się obco w nowym Paryżu (zmieniona architektura, nastroje i obyczaje społeczne). Świat Casanovy umarł w momencie upadku anciene regime (starego porządku).
Sztuka konwersacji:
Żywiołem Casanovy jest rozmowa z kimś/monolog do kogoś; upodobał sobie język francuski (a także rodzimy włoski) i czuł się wyobcowany w miejscach, gdzie nie mógł się swobodnie porozumieć.
Uważa konwersację za ważny element miłości – prowadził długie rozmowy z Henriettą – większym upodobaniem darzył kochanki, z którymi miał „wspólny język”.
Doskonały orator, dlatego sprawdzał się w roli doradców, kapłanów (kazania) i mistrzów okultyzmu. Umiejętność wysławiania się była o tyle ważna, że mógł wejść do klasy wyższej (umiał zabawić rozmową arystokrację).
Umiał dyskutować na każdy temat, pomimo że niekiedy nie posiadał rozległej wiedzy na jakiś temat; nie umiał przyznać się do porażki (np. podczas dysput z Wolterem).
Dwoista moralność: szczerość opowieści, lecz prawda to przecież element strategii.
Madryt:
Dowód kompletnego upadku Casanovy jako libertyna itp. – trzymany w więzieniu, wydalony z kraju, kłótnie z arystokratami, wplątanie się w historię z kazirodztwem (nie jego).
Rozkosze stołu:
Język kulinarny i zmysłowy przeplata się w wywodach Casanovy (np. gdy chce uwieść kobietę); doceni się smak potrawy, kiedy zazna się głodu = doceni się miłość, gdy wpierw zazna się zdrady (lub ma się świadomość jej obecności).
Jedzenie (i to dobre) była dla Casanovy ważne, gdyż w dzieciństwie klepał biedę – teraz brał odwet, nie żałował na nie pieniędzy, podobnie jak na ubrania.
Włochy po raz ostatni:
Tułał się po Włoszech, bez pracy, pomieszkując u nielicznych już przyjaciół; nie miał sprecyzowanego planu na przyszłość.
Szpieg:
Po 18 latach z Casanovy (miał wtedy 50 lat) ściągnięto karę banicji – wrócił do Wenecji, lecz nie był przyjaźnie witany przez arystokrację (niżej postawieni przyjaciele gorąco go przywitali), nie dostał odszkodowania od państwa (niby za bezpodstawne wygania z kraju, a wpierw za wsadzenie do więzienia); ogólnie szybko o nim zapomniano.
Chce podreperować swój budżet, zostając szpiegiem inkwizycji (ten, co wykpiwał się z prawa, teraz podlizuje się mu; hipokryzja), lecz jego raporty są bezwartościowe; donosiciel robi z igły widły.
Po opublikowaniu skandalicznego tekstu o rodzie szanowanych patrycjuszy, Giacomo musiał ponownie opuścić Wenecję.
Ostania wędrówka po Europie:
Zemsta na weneckich patrycjuszach, przez których musiał uciekać: apokaliptyczny list przemycony do kraju narobił wiele zamieszania.
Przemieszczał się z miejsca na miejsce – pielgrzymka w przeszłość 0 w Wiedniu dostał posadę sekretarza weneckiego ambasadora, odżył towarzysko, ale nie na długo.
Dux:
Hrabia Waldstein (awanturnik, libertyn, ale z majątkiem i urodzeniem) zatrudnia Casanovę jako bibliotekarza (Giamco cenił sobie tą pracę) w swoim zamku w Dux (obecnie Czechy).
Prowadził bogatą korespondencję, która była zamiennikiem rozmów towarzyskich, przez to też czas tak mu się nie dłużył.
Na starość Casanova nie otrzymywał już uznania i względów; zgorzkniał, był zrzędliwy i drażliwy, a także zniechęcony; prowadził ciągłą wojnę z nieprzyjemną służbą (która wciąż z niego drwiła), wywyższał się nad nimi, choć sam był na poły służącym. Mógł bronić się jedynie piórem. Uważał konflikt za nieporozumienie językowe i kulturowe (Północ-Południe, plebs-intelektualista).
Korespondencja z Cecylią (córka przyjaciela Casanovy ???), młodą dziewczyną – Giamco pełni wobec niej rolę moralizatora, lecz ogólnie sprawia mu przyjemność ich relacja.
Ostatnie eskapady (+ tabelka):
Jako rezydent Dux nadal podróżował – jego zamiłowanie podróżnika nie osłabło.
Twórczość:
Wykształcony amator, dyletant jako pisarz – oprócz publikacji do zawodowych i naukowych pism, również opisywał w fragmentach swoje przygody, co złożyło się na Historię mojego życia (vel Pamiętniki).
Śmierć:
Rok 1798, wiek Casanovy: 73 lata – schorowany starzec, nie chce się leczyć, bo wie, że to nic nie da – przemawia przez niego doświadczenie medyczne; zawsze obserwował swoje ciało i dbał o nie, zna jego limit.
Koło się zamknęło, gdy Giamco poprosił o raki, podobnie jak jego matka w przeddzień porodu; do śmieci opiekował się nim mąż bratanicy.
Teatralny charakter śmierci – jako nawróconego chrześcijanina; jego epitafium było w znienawidzonym języku niemieckim, z błędami logicznymi (zły wiek).
Fałszywy Casanova Felliniego:
XX wiek niezbyt pochlebnie mówi w swoich dziełach filmowych o Casanovie.
Reżyser Federico Fellini skupia się wyłącznie na seksualności, na ciele jako marionetce przeznaczonej do mechanicznego seksu. Casanova przedstawiony wyłącznie jako kobieciarz – obniżenie wartości intelektualisty; jego gesty są zbyt wyszukane, zbyt sceniczne.
Wenecja jest przedstawiona jako upadła, tonąca w gęstej mazi zamiast wodzie.
| Giamco Casanova, Włoch – anty-don Juan | Don Juan, Hiszpan (Moliera) |
|---|---|
| Człowiek z niższych sfer | Szlachcic |
| Skłonny do kompromisu | Niezłomne poczucie dumy (wynikające z urodzenia) |
| Łasy na rozkosz, ale nie porzuca wystawnego życia dla kobiet | Rzuca wszystko dla kobiet |
| Towarzyski, otwarty | Skupia się na sobie |
| Replikuje (na pozór) normy i zasady; lawiruje, zachowując pozory | Skory do kłótnio, otwarcie stawia się społeczeństwu |
| Obojętny wobec wiary, lecz nie wyklucza nawrócenia się, gdy będzie to przydatne | Ateista; lecz mocno związany z katolicyzmem |
| Woli dostosować się; elastyczny, podatny na wpływ | Dokonuje transgresji |
| Dyskretnie omija przeszkody | Dumnie opiera się |
| Uwodzenie kobiet - transgresja | |
| Rozumie istotę grzechu cudzołóstwo ma w sobie coś diabolicznego; kobieta jest z natury nieczysta; on tylko tego dowodzi za każdym razem, gdy ją uwiedzie; kobieta to cnotliwa hipokrytka, więc trzeba ją ukarać, poniżyć, to tylko ciało. | |
| Ulega zmysłom | Kieruje się umysłem |
| Szybko się zniechęca; chce miłości | Liczy się podbój – im trudniejszy, tym większe zwycięstwo (nie chce łatwych kobiet) |
| Nienawidzi rozstań; wszystko próbuje prowadzić w przyjemnej atmosferze | Kobiety oddają mu się same, gdy chcą zdradzić (np. łudzą się małżeństwem z nim) |
| Każdy nowy związek oznacza unieważnienie poprzedniego | Kolekcjonuje kochanki; nowa kochanka nie przekreśla poprzednich |
| Lubi ponownie spotkać się z ekskochankami | Raz poznana kobieta po zakończeniu związku, przestaje istnieć |
| Oddramatyzuje związki miłosne | Jego życie to pasmo sytuacji dramatycznych |
| Przemienia świat w komedię | Desperat, nie wierzy w szczęście, postać tragiczna |
| Dobry, życzliwy – zapewnia swym kochankom mężów, protektorów itp. | Jego życie jest ciągła walką, dlatego postępuje okrutnie i złośliwie |
| Kocha kobiety | Gardzi kobietami |