Wrocław, 4 marca 2010r.

Technologia Materiałów Inżynierskich

Ćwiczenie I

Temat: Statyczna próba rozciągania.

Nazwisko i imię prowadzącego kurs: dr inż. Artur Lange

Wykonawca: Nr indeksu: - - - - - - - - - -
Termin zajęć:
Numer grupy ćwiczeniowej:
Data oddania sprawozdania:
Ocena końcowa:

Zatwierdzam wyniki pomiarów.

Data i podpis prowadzącego kurs:

Sprawozdanie

ze statycznej próby rozciągania

1.Cel doświadczenia:

Badanie wytrzymałości materiałów na rozciąganie w celu uzyskania informacji o ich cechach konstrukcyjnych.

2.Dane wejściowe:

- Trzy próbki znormalizowane, okrągłe, proporcjonalne (p=5):

a) stalowa

b) mosiądzowa

c) aluminiowa

. Kształt próbki do badań

3.Etapy próby:

I. Oględziny zewnętrzne próbek.

II. Pomiar danych szablonów.

III. Poddanie wzorników testowi rozciągania.

IV. Ponowny przegląd próbek.

V. Korygowanie ewentualnych błędów rachunkowych i wypisanie wniosków dotyczących doświadczenia.

1. Po zweryfikowaniu poprawności próbek przystąpiliśmy do pomiarów ich średnicy za pomocą suwmiarki i wyliczenia długości każdej z nich. W tym celu skorzystaliśmy ze wzoru:

l₀=p×d₀

l₀ −  dlugosc poczatkowa probki

d₀ −  wartosc sredniej arytmetycznej srednicy poszczegolnej probki

II.

Tabela pomiarów średnicy poszczególnych próbek - ∆x≈0,1mm

Rodzaj próbki:	I pomiar	II pomiar	III pomiar	IV pomiar	V pomiar	VI pomiar	Średnia wartość (d0)
	[mm]	[mm]	[mm]	[mm]	[mm]	[mm]	[mm]
Stal	7,9	8,0	7,9	7,9	7,9	7,9	7,9
Mosiądz	7,7	7,7	7,6	7,7	7,6	7,7	7,7
Aluminium	8,0	8,0	8,1	8,0	7,9	7,9	8,0

Tabela długości poszczególnych próbek - ∆x≈p*n n∈N

Rodzaj próbki:	L0	Przybliżona wartość wielokrotności p (L0)
	[mm]	[mm]
Stal	39,5	40
Mosiądz	38,5	40
Aluminium	40	40

3. Następnie wprowadziliśmy kolejno po sobie stal i aluminium między uchwyty maszyny rozrywającej typu W10. Materiały poddawaliśmy powoli wzrastającemu obciążeniu i obserwowaliśmy zmiany. Sprzęt ten automatycznie rejestruje siłę i wydłużenie danego obiektu badań. Przy próbie mosiądzu urządzenie wytrzymałościowe zawiodło. Stop był zbyt śliski i nie wykonaliśmy dla niego testu.

4. Po pewnym czasie próbki uległy w pewnym miejscu całkowitemu pęknięciu.

5. Na pozór proste i nieskomplikowane doświadczenie, w którym dochodzi do rozerwania metali bądź stopów jest jednak bardzo potrzebnym i przydatnym procesem. Zakrawa choćby na to fakt, jak wiele właściwości tych materiałów to ukazuje. Po pierwsze, z początku zależność wydłużenia od naprężenia jest liniowa, co wskazuje na proporcjonalność tych dwóch wielkości wyrażoną wzorem:

σ = E  ×  ε

Taka reguła nosi nazwę prawa Hooka i jest cechą charakterystyczną odkształceń sprężystych. E jest współczynnikiem podającym przyrost siły na wzrost wydłużenia – nazywany modułem sprężystości podłużnej Younga. Największe dopuszczalne naprężenie podczas, którego nie dochodzi do trwałego odkształcenia to granica proporcjonalności.